Οι «κοτσάνες» της εβδομάδας…

Λίγο το κυνήγι της τηλεοπτικής ατάκας, λίγο η στέρηση πολιτικής διαίσθησης, λίγο η έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας και λίγο το σύνδρομο της Μαρίας Αντουανέτας, οι δημόσιοι άνδρες της χώρας μας παρέχουν τα τελευταία χρόνια άφθονο υλικό, ώστε θα μπορούσε χωρίς κόπο να είχε καθιερωθεί ένα βραβείο της μεγαλύτερης κοτσάνας, απονεμόμενο τουλάχιστον σε εβδομαδιαία βάση.

Σε μια τέτοια περίπτωση, παρότι η τρέχουσα εβδομάδα δεν έχει ακόμη τελειώσει, μπορούμε να διακρίνουμε ασφαλώς ότι ο κος Παπανδρέου ξεκίνησε την Δευτέρα με μια κοτσάνα φαβορί για το βραβείο, αλλά έχασε απροσδόκητα από το αουτσάϊντερ, τον κο Προβόπουλο.

Μέχρι να δημοσιοποιήσει την έκθεσή του ο κος Διοικητής της «Τραπέζης της Ελλάδος», η ιδέα του κου Πρωθυπουργού (προφανώς κάποιου οικονομικού συμβούλου του), ότι για την ενίσχυση της διαφάνειας στη χώρα μας υπάρχει ανάγκη δημοσιοποίησης των εισοδημάτων των πολιτών, ήταν αδιαφιλονίκητα η μεγαλύτερη κοτσάνα όχι απλώς της εβδομάδας, αλλά τουλάχιστον της μεταπολιτευτικής τριακονταπενταετίας.

Σε μια χώρα όπου η ασφάλεια του πολίτη νοείται μόνο ως ανάμνηση από το μακρινό παρελθόν, όπου η αστυνόμευση είναι ανύπαρκτη, όπου η εγκληματικότητα έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και όπου τα κέντρα των μεγαλουπόλεων έχουν γίνει θέατρα συναγωνισμού ντόπιων και αλλοδαπών συμμοριών, είναι πολύ ενδιαφέρον να μάθουμε το όνομα του συμβούλου που έδωσε αυτή την διαβολική ιδέα στην κυβέρνηση.

Αν μη τι άλλο για να εγκαινιάσουμε την νέα εποχή της διαφάνειας θα ήταν χρήσιμο να γνωρίσουν οι πολίτες το όνομα αυτού του λεβεντόπαιδου.

Και όχι μόνο οι πολίτες. Και οι απανταχού εγκληματίες, αφού στο πρόσωπο του φερέλπιδος τεχνοκράτη, του κατά πάσαν πιθανότητα σπουδάσαντος εν Εσπερία, οφείλουν να αναγνωρίσουν τον άξιο και μέγα ευεργέτη τους. Διότι είναι αυτονόητο ότι αν υλοποιηθεί αυτή η φαεινή ιδέα ολόκληρος ο φορολογικός μηχανισμός του Κράτους θα μετατραπεί σε παράρτημα πληροφοριακής υποστήριξης του Συνδικάτου του Εγκλήματος.

Αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι ασφαλείς πληροφορίες περί της ακριβούς οικονομικής κατάστασης του κάθε νοικοκυριού είναι ανεκτίμητο εργαλείο για τον περιορισμό του κόστους κάθε επαγγελματία διαρρήκτη, κάθε έγκριτου ληστή και κάθε επίδοξου απαγωγέα.

Αρκεί ο συγκεκριμένος εγκληματίας να διαθέτει ένα μέτριο υπολογιστή, να τον εξοπλίσει με ένα εύχρηστο λογισμικό τύπου acces και να «φορτώσει» τη βάση δεδομένων, που θα του προσφέρει δωρεάν το Υπουργείο Οικονομικών. Ανάλογα με τους επιχειρησιακούς του στόχους θα έχει στη διάθεσή του με ένα «κλικ» τον πίνακα με τους κατοίκους, ας πούμε του Χολαργού, των οποίων το ετήσιο εισόδημα ανέρχεται στις 50.000 € και άνω. Έτσι χάρη στον Πρωθυπουργικό σύμβουλο με τις φαεινές ιδέες η παραγωγικότητα και το λειτουργικό κόστος του κάθε διαρρήκτη θα βελτιωθούν θεαματικά. Και κανείς πλέον δεν θα μπορεί να παζαρεύει το ύψος των λύτρων με τον απαγωγέα του, παριστάνοντας τον φτωχό.

Οποία κοτσάνα Θεέ μου!!!

Προέκυψε όμως η παταγώδης ανοησία της διορθώσεως των οικονομικών δεικτών της χώρας διά του περιορισμού των εξόδων των ΚΑΠΗ, που μας πρότεινε ο κος Προβόπουλος, ώστε ο το άγνωστο λεβεντόπαιδο του Υπουργείου Οικονομικών να έλθει δεύτερο και καταϊδρωμένο στον αγώνα κοτσανολογίας της τρέχουσας εβδομάδας.

Πρόκειται πράγματι για κοτσάνα στην κυριολεξία αγρίου μεγέθους.

Πρόσφατα κάποιοι ανελέητοι οικονομολόγοι πετσόκοψαν την σύνταξη της γιαγιάς και του παππού, στερώντας τους το δικαίωμα της επαρκούς σίτισης.

Έρχεται λοιπόν τώρα ο μεγαλόσχημος Κεντρικός Τραπεζίτης να ολοκληρώσει τη συνταγή της φυσικής εξόντωσης της τρίτης ηλικίας προτείνοντας την καταδίκη τους σε κοινωνική απομόνωση και εντεύθεν την βεβαία περιέλευσή τους σε κατάσταση αφόρητης μελαγχολίας.

Ντροπή!!!

Λαός ο οποίος οδηγεί στον ξενιτεμό τα παιδιά του και σκοτώνει αναίσχυντα τους γονιούς του είναι καταδικασμένος σε εξαφάνιση.

Αυτό άραγε απεργάζονται κάποιοι εντός και εκτός Ελλάδος που παρουσιάζονται ως τεχνοκράτες, ταχυδακτυλουργοί των οικονομικών δεικτών;

Και καλά οι ξένοι. Οι ντόπιοι τουλάχιστον δεν αναλογίζονται ότι χρωστούν την οικονομική τους ευμάρεια στο πολύχρονο μόχθο αυτών των ταπεινών συνταξιούχων και από τον ιδρώτα αυτών των βιοπαλαιστών εισπράττουν ακόμη και σήμερα τους παχυλούς μισθούς τους;

Η μήπως θεωρούν τον εαυτό τους υποχρεωμένο μόνο σ’ αυτούς που διεσπάθησαν επί σειρά ετών τον δημόσιο πλούτο και για την φαύλη πολιτεία των οποίων ουδέποτε ενημέρωσαν, ως όφειλαν, τον Ελληνικό λαό;

Πως γίνεται κορυφαίοι οικονομολόγοι και διαπρεπείς τραπεζίτες να προσπαθούν να «βγάλουν από τη μύγα ξύγκι» κυνηγώντας τις πενταροδεκάρες των παπούδων και των φτωχοπρόδρομων του Δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα ή γδέρνοντας ασύστολα ξανά και ξανά τους ίδιους ειλικρινείς φορολογούμενους;

Πως γίνεται και δεν πάει επί τέλους το μυαλό τους ότι συλλαμβάνοντας μόνο μερικούς από αυτούς που πλούτισαν εις βάρος του δημοσίου την τελευταία πενταετία και παίρνοντας πίσω τα κλοπιμαία, θα εισέπρατταν αμέσως πολλαπλάσια από όσα θα τους προσφέρει η αφαίμαξη των μικρομεσαίων στρωμάτων και η βίαια εξαφάνιση της λεγόμενης «μεσαίας τάξης»;

Σ’ αυτό το τελευταίο ερωτηματικό βρίσκεται ο μίτος της Αριάδνης για να βγεί η Ελλάδα γρήγορα και αξιοπρεπώς από την οικονομική κρίση και η Κυβέρνηση να επανεύρει την απολεσθείσα λαϊκή υποστήριξη.

Ο νοών νοείτω και ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω…

Η Δημοκρατία ενίοτε βιάζεται, αλλά ουδέποτε εκβιάζεται.

Όταν κάποτε το αποτέλεσμα των δημοτικών εκλογών δεν ήταν ευχάριστο για την Κυβέρνησή του, ο Ανδρέας Παπανδρέου σε σχετικό ερώτημα των δημοσιογράφων είχε την πολιτική ευφυΐα να απαντήσει ότι «νίκησε η Τοπική Αυτοδιοίκηση».

Είκοσι πέντε χρόνια μετά οι επίγονοι του μεγάλου εκείνου ηγέτη με αφελείς επικοινωνιακούς τσαρλατανισμούς απαξιώνουν το θεσμό της αυτοδιοίκησης, δυναμιτίζουν ανώφελα το πολιτικό κλίμα και φαίνεται να αυτοεγκλωβίζονται σε ένα άνευ προηγουμένου πολιτικό αδιέξοδο.

Το εγχείρημα μιας διακαναλικής συνέντευξης του Πρωθυπουργού ενάμισυ μόλις μήνα μετά την ομοειδή και ευρύτερη συνέντευξη της Θεσσαλονίκης, αποτελεί από μόνο του μια έμμεση αλλά σαφέστατη παραδοχή του επιτελείου του κου Παπανδρέου ότι τα έχουν θαλασσώσει. Είτε αυτό ισχύει για την εφαρμοζόμενη γενική πολιτική της Κυβέρνησης, είτε για την προεκλογική επικοινωνιακή τακτική του κυβερνώντος κόμματος (μάλλον και τα δύο συμβαίνουν), η επιλογή της διακαναλικής δεν κατάφερε να ξεφύγει από ένα παλιό απαράβατο κανόνα.

Ένα κανόνα, που λέει ότι όποιος προσπαθεί να διορθώσει ένα λάθος, υποπίπτει συνήθως σε ένα μεγαλύτερο.

Διότι αποτελεί κοινό τόπο όλων των αντικειμενικών τηλεθεατών ότι επρόκειτο για ένα κακότεχνο τηλεοπτικό δρώμενο, που το μοναδικό ουσιαστικό δίλημμα, το οποίο έθετε στον μέσο τηλεθεατή ήταν αν θα ήταν εξυπνότερο από την πλευρά του να αποκοιμηθεί στον καναπέ ή να προτιμήσει να κλείσει το «χαζοκούτι» και να πάει να κοιμηθεί σαν άνθρωπος στο κρεβατάκι του.

Πιθανολογώ ότι ουδείς εχέφρων πολίτης είναι δυνατόν να κατανοήσει την σκοπιμότητα να παρουσιάσουν ένα Πρωθυπουργό να μιλάει επί δύο ώρες σε ανεπαρκέστατους δημοσιογράφους για να πεί πράγματα, που θα μπορούσε να είχε πεί σε ένα διάγγελμα είκοσι λεπτών. Και μάλιστα πράγματα, που θα ήταν ωφελιμότερο για την Κυβέρνηση, αλλά και για τους υποστηριζόμενους από αυτήν υποψηφίους, να μη τα είχε ουδέποτε εκστομίσει.

Η όλη σύλληψη και εκτέλεση της συνέντευξης συγκέντρωσε αδιαμφισβήτητα τα χαρακτηριστικά του απόλυτου επικοινωνιακού φιάσκου και ως προς τη μορφή και ως προς το περιεχόμενό της. Ως εκ τούτου είναι άσκοπο να αναφερθούμε αναλυτικά στην ρηχότητα και μονοθεματικότητα των ερωτήσεων ή στην προχειρότητα, την ασάφεια και την αστοχία των απαντήσεων.

Μερικές απλές κινήσεις δημιουργίας θετικού προεκλογικού ρεύματος είναι:

Να καλλιεργείς αισιοδοξία στους πολίτες για το οικονομικό τους μέλλον.

Να εξαίρεις την ευθυκρισία των ψηφοφόρων έστω και αν τους θεωρείς χαϊβάνια

Να στοιχηματίζεις υπέρ της επιτυχίας σου ακόμη και αν είσαι βέβαιος ότι θα χάσεις το στοίχημα.

Η συνέντευξη όμως παραβίασε όλες αυτές τις παραδοσιακές συνταγές καθ’ όσον οι πολίτες πληροφορήθηκαν από τα πρωθυπουργικά χείλη ότι σε περίπτωση ήττας των κυβερνητικών υποψηφίων θα καταστραφεί η χώρα και σε περίπτωση υπερψήφισής τους, θα συνεχισθεί απρόσκοπτα η οικονομική εξαθλίωση των κατοίκων της.

Οι ψηφοφόροι ενημερώθηκαν ότι η κυβέρνηση τους θεωρεί επικίνδυνα ανίκανους να κατανοήσουν πια είναι η πραγματική κατάσταση του τόπου και το αληθινό συμφέρον της πατρίδας.

Και βεβαίως όλοι αντιλήφθηκαν ότι απέναντί τους είχαν ένα Πρωθυπουργό πεπεισμένο για την επερχόμενη συντριβή των υποψηφίων της επιλογής του και ως εκ τούτου εξαιρετικά αμήχανο.

Αν λοιπόν οι εμπνευστές της προχθεσινής επικοινωνιακής οπερέτας είχαν σαν στόχο να αναστρέψουν την δυσμενή εξέλιξη των δημοσκοπικών ευρημάτων και να αμβλύνουν τις ανησυχίες εαυτών και αλλήλων για την προβλεπόμενη ψυχρολουσία, που επιφυλάσσει το εκλογικό σώμα στους εκλεκτούς του ΠΑΣΟΚ, μπορούν μετά το φιάσκο της διακαναλικής να είναι ακόμη περισσότερο ανήσυχοι.

Υπενθυμίζουμε ότι σε ανύποπτο χρόνο (από τις 9 Σεπτεμβρίου)με αφορμή τον προβλητισμό του ΣΥΡΙΖΑ να για στήριξη του κου Μητρόπουλου είχαμε εγκαίρως προειδοποιήσει και το συμπαθή εργατολόγο και κάθε άλλον ενδιαφερόμενο ότι «μόνο πραγματικά ανεξάρτητοι υποψήφιοι άσχετοι από το «αμαρτωλό» πολιτικό κατεστημένο και με σαφές και απερίφραστο αντιμνημονιακό στίγμα θα έχουν ελπίδα προτίμησης στις επερχόμενες εκλογές».

Για κάποιο περίεργο λόγο το ακριβοπληρωμένο επικοινωνιακό επιτελείο του Πρωθυπουργού φαίνεται να είδε τα ηλίου φαεινότερα συμπτώματα του εκλογικού σώματος κυριολεκτικά «στο παρά πέντε» της εκλογικής αναμέτρησης με αποτέλεσμα να σύρουν τον κο Παπανδρεόυ σε αυτό το άνευ προηγουμένου πολιτικό ολίσθημα.

Ας τους αξιολογήσει δεόντως ο ίδιος και κυρίως ας είναι πιο επιφυλακτικός του λοιπού σε όσα τον συμβουλεύουν.

Εμείς πάντως εγκαίρως «ελαλήσαμε και αμαρτίαν ουκ έχομεν…»

Το Εμιράτο του Qatar και το Κακομοιράτο του Giorgar(α!).

Πάλι πετύχαμε να παρουσιάσουμε μια διεθνή πρωτοτυπία.

Αυτή τη φορά στο σύστημα προσέλκυσης επενδυτών υψηλού επιχειρηματικού επιπέδου.

Είμαστε μάλλον η μοναδική χώρα που εφαρμόζει την απίθανη τακτική του κου Παμπούκη:

Είναι μια εξαιρετικά ευφυής τακτική τριών σταδίων.

Στο πρώτο στάδιο τους προσκαλεί,

σε δεύτερη δόση τους παρακαλεί

και στην τελευταία φάση τους εγκαλεί.

Πρόκειται για τον απόλυτο σουρεαλισμό στον τομέα του International Business Transactions.

Συγκαταλέγομαι μεταξύ αυτών, που αντιμετωπίζουν με ιδιαίτερο σκεπτικισμό τον άδολο συναισθηματισμό των μεγάλων ξένων εταιρειών, που εκδηλώνουν «φιλανθρωπικό» ενδιαφέρον να επενδύσουν σε φτωχές χώρες, οι οποίες συμπτωματικά βρίσκονται στα πρόθυρα της χρεωκοπίας.

Ιδιαίτερα δε ανατρίχιαζα παιδιόθεν όποτε άκουγα μεγαλόπνοα σχέδια για ευρείας κλίμακας ιδιωτικοποιήσεις ή για προγράμματα «αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας».

Ανήκω όμως επίσης σ’ αυτούς, που πιστεύουν ότι όταν αποφασίζεις να μπείς σε ένα παιχνίδι, όσο σκληρό ή βρώμικο και αν είναι, πρέπει να σέβεσαι τους στοιχειώδεις κανόνες.

Και από την ώρα, που αποφασίζεις να κάνεις κάτι, πρέπει να το κάνεις με τον επαγγελματικά ορθότερο τρόπο.

Και αφού έσωσες σαν χώρα να πληρώνεις Υπουργούς και μηχανισμούς για προσέλκυση ξένων κεφαλαίων και επενδυτών (ενώ ουδέποτε ενδιαφέρθηκες για την στήριξη ελληνικών κεφαλαίων επενδυόμενων στην αλλοδαπή) τότε τουλάχιστον φρόντισε να προσλάβεις τους κατάλληλους.

Διότι βεβαίως η ματαίωση της κοινοπρακτικής επένδυσης στον Αστακό δεν είναι ούτε η συντέλεια του κόσμου, ούτε καν το μείζον πρόβλημα.

Το μείζον πρόβλημα είναι η αήθης και άκομψη συμπεριφορά του αρμόδιου Υπουργού.

Όσοι έχουν συμμετάσχει σε οποιουδήποτε είδους διεθνείς επιχειρηματικές διαπραγματεύσεις, γνωρίζουν πολύ καλά ότι η αποτυχία ολοκλήρωσης μιας συνεργασίας (deal) είναι σύνηθες και εν πολλοίς φυσιολογικό φαινόμενο.

Όμως οι επαγγελματίες του είδους φροντίζουν πάντα να διακόπτουν μια συνεργασία με το ίδιο χαμόγελο, που θα επισφράγιζαν την επίτευξή της.

Αυτό απαιτεί η επαγγελματική δεοντολογία, αυτό επιτάσσει η διεθνής επιχειρηματική λογική, που αντιλαμβάνεται πολύ καλά ότι ανεξάρτητα από την πικρία της στιγμής, ο έξυπνος διαπραγματευτής πρέπει να αφήνει πάντα την πόρτα ανοικτή στην επόμενη ευκαιρία.

Ο υπουργός Εξωτερικών του Κατάρ απέδειξε ότι γνωρίζει τους κανόνες του παιχνιδιού και δεν παρέλειψε να περιλάβει στην επιστολή του τους αναγκαίους επαίνους για τη στάση της Ελληνικής Κυβέρνησης.

Οι έπαινοι αυτοί από μόνοι τους μπορούσαν να αποτελέσουν ένα σημαντικό πλεονέκτημα για τις περαιτέρω δραστηριότητες του αρμόδιου Υπουργείου.

Η αδικαιολόγητη νευρικότητα όμως του Υπουργού, οι οργίλες αναφορές του στην υπόθεση και ιδίως ο υβριστικός για επίπεδο διεθνών σχέσεων χαρακτηρισμός ως μη σοβαρών των ξένων εταιρειών, είναι πλέον ή βέβαιο ότι ακύρωσε το θετικό κλίμα, που θα μπορούσε να είχε καλλιεργηθεί.

Ειδικά οι Άραβες έχουν ένα εξαιρετικά ευαίσθητο φιλότιμο, που δεν υπολείπεται διόλου του Ελληνικού. Ούτως ή άλλως όμως το να αποκαλείς δημοσίως «μη σοβαρούς» αξιωματούχους, που ενδεχομένως έχουν και κρατικές αρμοδιότητες (και πιθανότατα κυβερνητικές συγγένειες) είναι και άκομψο και ανώφελο και οπωσδήποτε ασύμβατο με τη διεθνή δεοντολογία.

Επιμύθιο:

α)Δεν πρέπει να επιμένει κανείς να ασχολείται με ένα αντικείμενο, όταν διαπιστώνει ότι «τον χαλάει»…

β)Το πάθημα του Αστακού ίσως πρέπει να μας γίνει μάθημα ότι το Fast Truck πρέπει να γίνει λιγότερο Fast και περισσότερο Safe Truck, για να μη καταλήξει σε ...Big Pa-ta-trak

Και για να χαλαρώσουμε παραθέτουμε απόσπασμα γνωστού ποιήματος προχείρως διασκευασμένου, ώστε να ταιριάζει περισσότερο στην περίπτωση:

Από το Fast Truck στο Big Pa-ta-trak

-Τι περιμένουνε στο Μαξίμου συναθροισμένοι;

Είναι οι Καταριανοί να φθάσουν σήμερα.

-Γιατί οι δυό μας Υπουργοί και οι μανδαρίνοι εβγήκαν

σήμερα με τα επίσημα κι επώνυμα κοστούμια;

κι από κοντά οι αυλικοί και σφουγγοκολάριοι;

Γιατί οι Καταριανοί θα φθάσουν σήμερα·

-Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ' η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που εγίναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα Μαξίμου κ' Υπουργεία,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ εξοργισμένοι;

Γιατί ενύχτωσε κι οι Καταριανοί δεν ήλθαν.

Κι εστείλανε κι επιστολή ότι πια δε γουστάρουν

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς Καταριανούς;
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις.

Γι’ αυτό δεν είναι πρέπον να τους φτύσεις

μήπως προγκίξεις και τους αλλουνούς…