Συναίνεση; Ναι μεν αλλά…

Είναι βολικό να ερμηνεύει η κυβέρνηση το εκλογικό αποτέλεσμα ότι το 34% την στηρίζει και το 45% της αποχής την ανέχεται, είναι όμως πράγματι έτσι; Κανείς δεν μπορεί να πάρει όρκο γι’ αυτό. Μπορεί ας πούμε το 35% να την αξιολόγησε στη δεδομένη στιγμή μη χειρότερη από τους χειροτερότερους ανταγωνιστές της, οι δε απέχοντες να ήσαν απασχολημένοι με την προετοιμασία της αντεπίθεσής τους…

Παρά τις μετεκλογικές θριαμβολογίες της κυβέρνησης και τους διθυραμβικούς επαίνους του ΔΝΤ και της ΕΕ, ο Πρωθυπουργός αντιλαμβάνεται πολύ καλά ότι η ελληνική κοινωνία είναι ένα καζάνι που βράζει.

Εργαζόμενοι, ελεύθεροι επαγγελματίες και συνταξιούχοι βιώνουν ένα χρόνο τώρα μια ολομέτωπη επίθεση στο εισόδημά τους, στην περιουσία τους, στα δημοκρατικά τους δικαιώματα.

Καθώς η επίθεση αυτή έχει ξεπεράσει κάθε όριο αγριότητας, είναι αδύνατον να προβλεφθεί πλέον πότε ακριβώς θα ξεπερασθούν και τα όρια της αντοχής τους.

Έτσι δεν είναι δυσνόητη η όψιμη επιθυμία του κου Παπανδρέου να επιτύχει ευρύτερες πολιτικές συμμαχίες. Κάτι που βέβαια από μόνο του προδίδει μια αίσθηση αδυναμίας, αφού παρόμοια επιθυμία δεν είχε διατυπωθεί προ δεκαμήνου όταν ακόμα η δημοφιλία του κυβερνώντος κόμματος ήταν σε υψηλά επίπεδα.

Πρόκειται λοιπόν κατά πάσα πιθανότητα για μια κίνηση πολιτικής σκοπιμότητας, που στοχεύει στην εξαγορά πολιτικού χρόνου και την επιβίωση της κυβέρνησης, γεγονός που αντιλαμβάνονται καλύτερα από μας οι αποδέκτες της Πρωθυπουργικής πρόσκλησης.

Πού λοιπόν ποντάρει ο Πρωθυπουργός ώστε να θεωρεί πιθανή την παροχή συναίνεσης από τους υποτιθέμενους πολιτικούς του αντιπάλους; Μάλλον στην πεποίθηση διέγερσης των συντεχνιακών αντανακλαστικών του πολιτικού κόσμου, που αναμένονται να ενταθούν δεδομένης της συνολικής απαξίωσης του πολιτικού προσωπικού της χώρας, όπως αυτή εκδηλώθηκε εναργώς στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές.

Όσο αυτή η απαξίωση εντείνεται και διαχέεται εξ ίσου (ίσως και περισσότερο) στα υπόλοιπα κόμματα, τόσο αυξάνεται η πιθανότητα να προστρέξουν σε συνεργασία χάριν της διάσωσης του κοινού συστημικού τους μέλλοντος.

Λογική σκέψη, αλλά χωρίς πολλές ελπίδες στους χαλεπούς κι ανάποδους τούτους καιρούς.

Η μεν ΝΔ, προοριζόμενη να συνεχίσει την εφαρμογή του μνημονίου μετά την πτώση του ΠΑΣΟΚ, είναι καταδικασμένη να επιμείνει μέχρι τέλους στον σουρεαλιστικό αντιμνημονιακό βερμπαλισμό της μη στέργοντας σε προσχώρηση σε οποιουδήποτε είδους φιλομνημονιακό μέτωπο.

Πολύ περισσότερο η αριστερά αντιλαμβάνεται ότι και η παραμικρή στήριξη αυτής της λαίλαπας αντιλαϊκών μέτρων θα σήμαινε αυτομάτως την πολιτική της «ταφόπετρα».

Έτσι λοιπόν η πρόταση για ευρύτερη συναίνεση του κου Παπανδρέου καταντάει μια πρόσκληση υψηλού πολιτικού ρίσκου αξιοποιήσιμη μόνο από απελπισμένους πολιτικούς τυχοδιώκτες.

Υπάρχουν τέτοιοι στο σημερινό πολιτικό σκηνικό;

Σίγουρα πάντοτε υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν.

Το ερώτημα όμως είναι πόση βαρύτητα θα είχε ένα τέτοιο φιλομνημονιακό μέτωπο συγκροτούμενο από μια φθαρμένη σχετική πλειοψηφία και από μερικούς φαιδρούς οπορτουνιστές για να κερδηθεί το επικοινωνιακό παιχνίδι εντός και εκτός συνόρων;

Σίγουρα ελάχιστη βαρύτητα και πάντως αξιολύπητα ανεπαρκή.

Ο περίπου απελπισμένος κος Παπανδρέου φαίνεται έτοιμος να προσφύγει στην αναζήτηση συπληρωματικής συναινετικής στήριξης από χρεοκοπημένους συνδικαλιστές και από αμφιβόλου κύρους και ποιότητος «προσωπικότητες» διαφόρων κλάδων.

Ο ευφυέστατος κος Βενιζέλος, που δεν έχει κανένα λόγο να είναι αιθεροβάμων, έσπευσε να δηλώσει ότι η συναίνεση αρκεί να υπάρξει στην πράξη χωρίς κατ’ ανάγκη να αποκτήσει τυπικό χαρακτήρα και ξεκίνησε τα «ρευματοειδή» δείπνα προετοιμασίας της περιπαθώς προσδοκώμενης διαδοχής.

Ενώ κάποιοι άλλοι υπουργοί ακόμη περισσότερο ρεαλιστές εκπέμπουν καθημερινά κραυγές αγωνίας ότι είναι καταδικασμένοι να πετύχουν όλοι μαζί, άλλως πως όλοι μαζί θα τελειώσουν αδόξως την πολιτική τους καριέρα.

Των πραγμάτων ούτως εχόντων και δεδομένου ότι η σύνδικος της πτωχεύσεώς μας επάρατη τριαρχία (βαρβαριστί τρόϊκα) την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενη συνήνεσε ασμένως στην επιμήκυνση του χρόνου ρευστοποίσης του εθνικού μας πλούτου, είναι σοφότερο για τον Πρωθυπουργό να επιμηκύνει αναλόγως το χρόνο οικονομικής εξόντωσης της μέσης ελληνικής οικογένειας.

Μάταια αναζητά πολιτική στήριξη από πολιτικούς αντιπάλους, από πολιτικά αποκαΐδια και από εξωθεσμικές «προσωπικότητες» των ντόπιων και ξένων σαλονιών.

Καμιά ουσιαστική αξία δεν έχουν, αλλά μάλλον είναι βλαπτικοί οι έπαινοι του κου Στρος Σκαν και τα βραβεία του κου Άκερμαν.

Η μόνη ελπίδα διάσωσης της πολιτικής του αξιοπρέπειας, του ΠΑΣΟΚ αλλά κυρίως αυτής της πολύπαθης χώρας είναι η επίτευξη συναίνεσης και ομοψυχίας των Ελλήνων πολιτών.

Αυτό απαιτεί να σταματήσει ή φορομπηχτική τακτική ενάντια στα πλατιά λαϊκά στρώματα και να αναζητηθούν έσοδα σ’ αυτούς που κατάκλεψαν τα δημόσια ταμία και σ’ αυτούς που πράγματι φοροδιέφυγαν τα τελευταία χρόνια. Απαιτεί πρώτα από όλα την τιμωρία αυτών που πρωτοστάτησαν στα πολύκροτα οικονομικά σκάνδαλα.

Αυτό απαιτεί να σταματήσει ο εκφοβισμός των πολιτών και η καταδίωξη της υγιούς επιχειρηματικότητας και να πιεσθούν οι τράπεζες να διοχετεύσουν στην αγορά την ρευστότητα που τους πρόσφεραν οι έλληνες φορολογούμενοι, εκπληρώνοντας επί τέλους τον υπαρξιακό τους λόγο.

Αυτό απαιτεί να ελαχιστοποιηθούν οι πληρωμές των διεθνών τοκογλύφων και να αυξηθούν τα δημόσια έργα.

Αυτό απαιτεί μια εθνικά περήφανη πολιτική, που θα προχωρήσει σε εθνική αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας.

Είναι μια δύσκολη πορεία περίπου αντίθετη από αυτήν που επιτάσσει το μνημόνιο, αλλά απολύτως συμβατή με την ιδεολογία του ΠΑΣΟΚ και τις προ έτους προεκλογικές δεσμεύσεις του.

Είναι ένας δύσκολος δρόμος, αλλά είναι μονόδρομος αν κοινός στόχος είναι η ευημερία του λαού και η σωτηρία της πατρίδος.

Είναι μονόδρομος για ένα πολιτικό αρχηγό τρίτης γενιάς η εξασφάλιση της στήριξης του λαού.

Και για την εξ ων ουκ άνευ λαϊκή συναίνεση δει δη αξιοπιστίας, κε Πρωθυπουργέ, και άνευ αυτής ουδέν δυνατόν γενέσθαι…

Ο επηρμένος, ο επαναφερμένος , η αναπαλαιωμένη και ο αδιόρθωτος…

Τύφλα-μούντζα πρωί –βράδυ, κάναν’ το τσαρδί ρημάδι

Είχαν δεν είχαν την ρήμαξαν την κεντροδεξιόχουντη πολυκατοικία.

Από τη μια ο επηρμένος κος Καρτζαφέρης, που πάσχει από μικρομεγαλισμό και βασανίζεται από χρόνιο σύνδρομο στέρησης υπουργικού θώκου, από την άλλη ο νέος νέος αρχηγός της νέας Νέας Δημοκρατίας, που ως φυγόπονος μαθητής επιμένει να γυρίζει σελίδες χωρίς να τις μελετάει και παραδίπλα η αναπαλαιωμένη κα Μπακογιάννη, που δήθεν την άλλαξαν τα βάσανα και οι κακουχίες…

Και ενώ οι πολίτες έχουν εισέλθει ανεπιστρεπτί σε ένα μακρύ επώδυνο Γολγοθά, η δε Ελλάδα προώρισται να μεταβληθεί οσονούπω σε κρανίου τόπο, οι απερίγραπτοι ηγέτες της «ευρείας δεξιάς παράταξης» συμπεριφέρονται ως φύλαρχοι μεσαιωνικού τύπου με μοναδικό μέλημα την περιχαράκωση και επαύξηση του τιμαρίου τους.

Το κωμικοτραγικό της υποθέσεως είναι ότι δεν αντιλαμβάνονται πως η πολιτική τους προϊστορία τους έχει ρίξει σε ένα βάλτο αναξιοπιστίας, όπου όσο πιο πολύ κουνιούνται τόσο πιο πολύ βουλιάζουν.

Ποιός αφελής μπορεί να πιστέψει ότι η εμμονή του κου Καρατζαφέρη για δημιουργία «κυβέρνησης προσωπικοτήτων» πηγάζει από την αγωνία του για την σωτηρία της πατρίδας και όχι από τον καημό του να υπουργοποιηθεί;

Ομοίως δεν πείθουν κανένα οι μεγαλοστομίες του κου Σαμαρά για αλλαγή σελίδας, όταν η σπονδυλική στήλη της ηγετικής ομάδας της «νέας Νέας Δημοκρατίας» απαρτίζεται από γνωστές και μη εξαιρετέες αντιδημοφιλείς προσωπικότητες των κυβερνήσεων Καραμανλή, διανθιζόμενη από μερικά πρωτοπαλίκαρα της αλησμόνητης Πολιτικής Άνοιξης.

Αντίθετα με ιδιαίτερο σκεπτικισμό παρακολουθούν ακόμη και οι ίδιοι οι οπαδοί του κόμματος τις αντιφατικές συμπεριφορές του αρχηγού τους, ο οποίος επιδιώκει την ενότητα διά των διαγραφών, υπόσχεται εσωκομματική δημοκρατία διά της φίμωσης των στελεχών και πανηγυρίζει για την δήθεν ολική επαναφορά της ΝΔ στο πολιτικό προσκήνιο, ενώ όλοι διαισθάνονται ότι καθημερινά διολισθαίνει σε ολική επιστροφή στο αλήστου μνήμης 1993.

Η περίπτωση εξ άλλου της κας Μπακογιάννη θα μπορούσε να είναι διασκεδαστική, αν δεν ήταν εξόχως εκνευριστική. Διότι όταν χάνεται τελείως το μέτρο της αιδούς και της σοβαρότητας και όταν η κοροϊδία του εκλογικού σώματος επιλέγεται ως έσχατο εργαλείο συνέχισης μιας διαχρονικά επιζήμιας για τον τόπο πολιτικής καριέρας, τότε η κοινή γνώμη μεταπίπτει από την θυμηδία στον εκνευρισμό.

Διότι τι άλλο από εξόφθαλμη κατάφωρη κοροϊδία αποτελούν τα φληναφήματα της κας Μπακογιάννη ότι δήθεν η κρίση λειτούργησε για την ίδια και τους λοιπούς αποτυχημένους συνεργάτες της ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ και επομένως δικαιούται να ξεκινήσει από την αρχή μια νέα φερέλπιδα πολιτική σταδιοδρομία.

Η τακτική αποκήρυξη ενός ελεεινού ιστορικού παρελθόντος και η παραπλάνηση του λαού προκειμένου να διαιωνίζεται η οικογενειοκρατική νομή της εξουσίας από μια συγκεκριμένη πολιτική ελίτ , αποτελεί βεβαίως συνήθη πρακτική στη δεξιά παράταξη.

Πρώτος διδάξας υπήρξε ο ιδρυτής της Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο οποίος προκειμένου να αποδράσει από τις εφιαλτικές μνήμες της πρώτης Καραμανλικής περιόδου επενόησε την μετονομασία της ΕΡΕ σε ΝΔ κατά την δεύτερη μεταπολιτευτική περίοδο. Στην συνέχεια ό ανιψιός του εφεύρε την φενάκη της «νέας Διακυβέρνησης», ενώ ο κος Σαμαράς μιλά απεγνωσμένα για την «νέα Νέα Δημοκρατία» .

Θρασυτέρα όλων η κα Μπακογιάννη φιλοδοξεί να διασωθεί διά της ολικής αποκηρύξεως του πολιτικού της παρελθόντος και του εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσόντος πολιτικού κόμματος, που την φιλοξένησε επί μια εικοσαετία και να παρεισφρήσει εκ νέου λευκή και άσπιλη στο πολιτικό προσκήνιο εκμεταλλευόμενη την δεινή εθνική συγκυρία της οποίας υπήρξε υπαίτια σε πολύ σημαντικό ποσοστό.

Τέλος γαρνιτούρα σ’ αυτή την ξαναζεσταμένη και άνοστη πολιτική χυλόσουπα, υπήρξε ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, ο οποίος για άλλη μια φορά τάραξε τα καταπονημένα νεύρα της ελληνικής κοινωνίας με τις αψυχολόγητες και απερίσκεπτες δηλώσεις του.

Ο ανεπανάληπτος αυτός κύριος προ ολίγων εβδομάδων συγκλόνισε την κοινή γνώμη με την κυνική ομολογία του ότι επί δεκαετίες μαζί με τους ψηφοφόρους του, τους όποιους διόριζε παρανόμως στο δημόσιο, συμμετείχε ενεργά στο «μεγάλο φαγοπότι», που οδήγησε τη χώρα στην σημερινή της κατάντια. Στη συνέχεια είχε την αναιδή έμπνευση να επιρρίψει ευθύνες για τις σπατάλες του δημοσίου στις φτωχικές εκδρομές των γερόντων των ΚΑΠΗ (παραγνωρίζοντας ή αποσιωπώντας σκοπίμως ότι οι απόμαχοι της ζωής με την αξιοπρέπεια, που τους διακρίνει, συμμετέχουν στα σχετικά έξοδα με την πενιχρή τους σύνταξη, την οποία σε μια επίδειξη πρωτοφανούς κοινωνικής αναλγησίας δεν δίστασε να περικόψει η παρούσα κυβέρνηση). Και προχθές αφού χαρακτήρισε «ευτυχία για τον τόπο» το μνημόνιο, προέβη στο έσχατο ολίσθημα να απαξιώσει το ανεκτίμητο έργο των μαχίμων πιλότων ισχυριζόμενος ότι δεν παράγουν κάποιο έργο ή κάποια υπηρεσία και επικαλούμενος αμφιβόλου ποιότητος οικονομικές θεωρίες.

Σε μια χώρα που στην ιστορική της διαδρομή έχει καταστεί κατ’ επανάληψι θέατρο επιδρομής πολλών και διαφόρων βαρβάρων επίδοξων κατακτητών και όπου η εθνική της ανεξαρτησία παραμένει ακόμη πολύτιμο απειλούμενο αγαθό, δεν είναι περίεργο που επί γενεές γενεών η στρατιωτική θητεία θεωρείται ως υπέρτατη υπηρεσία προς την πατρίδα.

Δεν είναι τυχαίο που όλοι ανεξαιρέτως οι κάτοικοι αυτής της χώρας, όταν αναφέρονται στην περίοδο της ζωής τους, που αναλώθηκε στο στράτευμα, συνηθίζουν να λένε «υπηρέτησα στο στρατό, στο ναυτικό ή στην αεροπορία».

Σε τέτοιες ιστορικές στιγμές όπου ο ίδιος ο Πρωθυπουργός κατά τα λεγόμενά του αγωνιά για την οικοδόμηση εθνικής ομοψυχίας, δηλώσεις αυτού του είδους μόνο ως ανόητες άκαιρες παραδοξολογίες μπορούν να νοηθούν.

Συμπέρασμα.

Χρεωκοπημένοι πολιτικοί, που με τις εγωϊστικές και αποτυχημένες επιλογές τους χτεωκόπησαν τη χώρα προσπαθούν να διασώσουν εαυτούς στις ραγδαίως επερχόμενες κοσμογονικές ανακατατάξεις του πολιτικού σκηνικού, άλλος περιχαρακώνοντας τον μικρόκοσμό του, άλλος ονειρευόμενος οικουμενικές κυβερνήσεις, άλλος στήνοντας χάρτινα κινήματα και άλλος υβρίζοντας αναιδώς τον χειμαζόμενο λαό.

Όμως αυτή τη φορά πλανώνται πλάνην οικτράν.

Ξεπερασμένες παλαιοκομματικές συνταγές, «λίφτιγκ» πολιτικού προφίλ, ανακύκλωση απαξιωμένων πολιτικών στελεχών, αναπαλαιώσεις κινημάτων σαλονιού με υλικά κατεδάφισης κομματικών ερειπίων και άλλα τοιαύτα δεν μπορούν να έχουν καμία τύχη στη Δημοκρατία του αύριο.

Σε πείσμα των Ευρωπαίων γραφειοκρατών και των απανταχού διεθνών τοκογλύφων η ιστορία θα γραφεί για άλλη μια φορά από τη νέα γενιά, που θα πρωτοστατήσει αργά η γρήγορα στην οικοδόμηση του μέλλοντός της.

Η πορεία θα είναι ίσως μακρά και επώδυνη. Θα είναι όμως λυτρωτική, ηρωϊκή και μεγαλειώδης.

«Τη Ρωμιοσύνη τώρα να την κλαις και αυτούς που έτσι την κατάντησαν, ελληνικέ λαέ, ποτέ μη συγχωρήσεις». Είπε ο Βασίλειος Μαρκεζίνης παραφράζοντας τον Γιάννη Ρίτσο κατά την χθεσινή παρουσίαση του βιβλίου του Γιάννη Μαλούχου «Άξιος Εστί», που αναφέρεται στη ζωή του Μίκη Θεοδωράκη.

Τη ρωμιοσύνη μη την κλαις επιμένουμε εμείς.

Η Ελλάδα προώρισται να ζήσει και θα ζήσει.

Γιατί εκόντες άκοντες οι οπισθοδρομικοί καλικάτζαροι, τα αντιδραστικά ξωτικά και οι γερασμένοι κουασιμόδοι του ζοφερού της παρόντος θα εξοστρακισθούν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας από τις δημιουργικές προσωπικότητες, που θα αναδείξουν οι υγιείς αστείρευτες δυνάμεις αυτού του τόπου.

Και αυτό δεν αφορά μόνο τα κόμματα εξουσίας, αλλά όλες ανεξαιρέτως τις αρτηριοσκληρωτικές ηγεσίες των παραδοσιακών ή δήθεν νεόδμητων κομματικών σχηματισμών του συνόλου πολιτικού φάσματος, που επιμένουν να μην εισπράττουν ή να παρερμηνεύουν κουτοπόνηρα τα ηχηρά μηνύματα των καιρών.

Οι Κονκισταδόρες, η Κοκκινοσκουφίτσα και το σύμφωνο αποσταθεροποίησης…

Τι έκανε πάλι η κα Κατσέλη;

Απλά έβγαλε το «ψηλό καπέλο» του τεχνοκράτη Υπουργού, φόρεσε το «κόκκινο σκουφάκι» της βουλευτίνας των φτωχών συνοικιών της Β΄ περιφέρειας της Αθήνας και βγήκε να κάνει μια καθιερωμένη κυριακάτικη βόλτα στον έγκριτο φιλικά προσκείμενο στην Κυβέρνηση τύπο.

Από αλλού το περίμεναν και από αλλού τους ήρθε.

Ο λόγος για το οικονομικό επιτελείο της Κυβέρνησης, που στην προσπάθειά του να διασκεδάσει τις ανησυχίες των Τροϊκανών Κονκισταδόρων προκάλεσε την αήθη και αντιδεοντολογική ανακοίνωση του Συμβουλίου της Επικρατείας, με την οποία προκαταλαμβάνεται η Ολομέλεια του Ανωτάτου Ακυρωτικού, επειδή προφανώς οι διαπραγματευτές της επάρατης τριαρχίας δεν επείθοντο από τις διαβεβαιώσεις των Ελλήνων συνομιλητών τους.

Επάνω λοιπόν, που ανέπνευσε με ανακούφιση ο κος Παπακωνσταντίνου και η συνοδεία του, εξασφαλίζοντας την προκαταβολική δήλωση (άραγε ποίου ακριβώς;) ότι το ΣτΕ δεν πρόκειται να κρίνει αντισυνταγματικές τις μνημονιακές πρόνοιες, δεσμεύσεις και μεθοδεύσεις, τους προέκυψε ως κεραυνός εν αιθρία το άρθρο της κας Υπουργού Εργασίας στο Βήμα της Κυριακής.

Και τι είπε δηλαδή η γυναίκα; Μα τίποτε άλλο από το αυτονόητο, ότι δηλαδή το περιβόητο σχέδιο «διάσωσης» είναι επιεικώς ανόητο, τουλάχιστον σε ότι αφορά τον ιδιωτικό τομέα.

Όμως ακόμα και αυτές οι χλιαρές για το θεαθήναι διατυπώσεις της κας Υπουργού φαίνεται ότι δυσαρέστησαν τους Τροϊκανούς, που ούτως ή άλλως έχουν τόσο ενδιαφέρον να βοηθήσουν την Ελλάδα να βγει από την κρίση, όσο ενδιαφέρον είχαν οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι κονκισταδόρες να «εκπολιτίσουν» τους ιθαγενείς του Νέου Κόσμου.

Έτσι με αφορμή ένα άρθρο συνοικιακής κατανάλωσης στήθηκε πάλι μια επικοινωνιακή φαρσοκωμωδία, με «δυσαρέσκειες Μαξίμου», παραιτήσεις υπουργών, διαρροές προσκείμενων κύκλων, δηλώσεις βουλευτών εκ της αυτής και μη περιφέρειας ορμώμενων, δημοσιογράφων, αναλυτών και τηλεπερσόνων, ων ουκ έστι αριθμός.

Όπως συνήθως βέβαια όλοι αυτοί καταναλώθηκαν σε ρηχές ασημαντολογίες μακράν και πέραν της ουσίας της υπόθεσης.

Διότι αν προέκυψε κάτι σημαντικό από όλο αυτό το πανηγύρι, δεν ήταν ούτε η δήθεν διακινδύνευση της εκταμίευσης της τρίτης δόσης, ούτε η δυσμένεια στην οποία δήθεν περιήλθε η κα Υπουργός.

Το σημαντικότερο από όλα είναι η ολίγον κατ’ ολίγον αποκάλυψη της πραγματικής στόχευσης του μνημονίου και της «φιλεύσπλαχνης» τροϊκανής κοινοπραξίας.

Λίγο ως πολύ η διαπίστωση ότι η συνταγή, που επιβάλλεται στη Ελλάδα δεν συμβάλλει πρακτικά στην επίτευξη των θεωρητικά προβληθέντων στόχων δεν αποτελεί πρωτότυπη ιδέα της κας Κατσέλη. Το έχουν προβλέψει προ αμνημονεύτων χρόνων όλοι οι αριστεροί αναλυτές και πλέον τον τελευταίο χρόνο το επιβεβαιώνουν με κάθε ευκαιρία όλοι οι διεθνώς αξιοπρεπείς οικονομολόγοι ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης. Επιπροσθέτως το έχει πια συνειδητοποιήσει και ο τελευταίος έλληνας πολίτης, που βιώνει καθημερινά στο πετσί του τα νοσηρά επακόλουθα της θανατηφόρας για την αγορά και την οικονομία συνταγής.

Άραγε τι λοιπόν συμβαίνει; Είναι τόσο ανόητη η Τρόϊκα και δεν βλέπει αυτό που βλέπει ακόμη και ο πρωτοετής φοιτητής της ΑΣΟΕΕ;

Τουλάχιστον κατά τεκμήριο οι πιστωτές είναι ευφυέστεροι των δανειζομένων.

Η πραγματικότητα λοιπόν θα πρέπει να αναζητηθεί αλλού.

Όπως σωστά επεσήμανε η Υπουργός για να δοθεί η σωστή συνταγή χρειάζεται πρώτα σωστή διάγνωση.

Καθ’ όμοιο λόγο για να αξιολογηθεί σωστά μια συνταγή χρειάζεται να προσδιορισθεί πρώτα πιο είναι πράγματι το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.

Αν ας πούμε ο στόχος είναι η «διάσωση της ελληνικής οικονομίας», όπως αρέσκεται να βαυκαλίζεται το οικονομικό επιτελείο, τότε πράγματι η συνταγή είναι επιεικώς βλακώδης και αλυσιτελής.

Αν όμως η αληθινή επιδίωξη (λέμε αν – θεωρητική κουβέντα κάνουμε) είναι να καταρρεύσει οικονομικά η χώρα, ώστε να υποχρεωθεί να παραχωρήσει έναντι των χρεών της τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της, να χρεοκοπήσουν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις, ώστε να πωληθούν αντί πινακίου φακής εις πάντα ξένο ενδιαφερόμενο και να εξαθλιωθούν οι πολίτες-εργαζόμενοι, ώστε να εξασφαλισθεί φθηνό εργατικό δυναμικό στους νέους ιδιοκτήτες τότε αυτομάτως η συνταγή προβάλλει ευφυέστατη και αποτελεσματικότατη.

Και αυτός είναι ίσως ο λόγος που εξοργίστηκαν οι τοποτηρητές μας. Διότι το άρθρο της κας Υπουργού εκούσης ακούσης έθεσε στο επικοινωνιακό προσκήνιο ένα σοβαρό και άκρως αποκαλυπτικό ερώτημα:

Αν πράγματι το πρόβλημα είναι το δημόσιο χρέος και αν πράγματι το δημόσιο χρέος δημιουργείται και τροφοδοτείται από το δημόσιο έλλειμμα τότε προς τι θα ωφελήσει η μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, γεγονός που θα επιφέρει μείωση της αγοραστικής δύναμης, συρρίκνωση της αγοράς άρα εξασθένιση των επιχειρήσεων και τελικά μείωση των φορολογικών εσόδων του δημοσίου, άρα αύξηση του ελλείμματος και εντεύθεν του δημόσιου χρέους;

Και εν πάση περιπτώσει πως νομιμοποιούνται οι εκπρόσωποι των δανειστών του Δημοσίου να θέτουν όρους και κανόνες, που αφορούν σε θεμελιώδεις δομικές επιλογές του ιδιωτικού τομέα;

Ερωτήματα αυτού του τύπου είναι όπως φαίνεται θέματα ταμπού για τους διαχειριστές της παγκόσμιας δυστυχίας, ιδιαίτερα σε μια ήπειρο σαν την Ευρώπη, όπου ήδη επίκειται η ένταξη στο «μηχανισμό στήριξης» μιας πλειάδας πρώην ευημερουσών κοινωνιών.

Και πώς να μην είναι θέματα ταμπού, αφού με τέτοιου είδους δημόσιες συζητήσεις κινδυνεύει να καταρρεύσει ένας παγκόσμιος επικοινωνιακός μύθος.

Και να αποκαλυφθεί ότι οι εκασταχού εκάστοτε τοποτηρητές της τρόϊκας μπορεί να εμφανίζονται ως φιλεύσπλαχνοι ιεραπόστολοι εκπολιτιστές, αλλά στο βάθος παραμένουν αρπακτικοί κονκισταδόρες.

Εφαρμοστές σχεδίου αποσταθεροποίησης και όχι αρχιτέκτονες μηχανισμού στήριξης…

ΕΛΛΑΣ-ΙΡΛΑΝΔΙΑ, βίοι παράλληλοι…

Πριν από λίγες μέρες (συμπτωματικά πρό των εκλογών) το οικονομικό επιτελείο «αγνοούσε» το ακριβές ύψος του ελλείμματος του 2009.

Αυτή η πολύτιμη πληροφορία υποτίθεται ότι περιήλθε σε γνώση τους μόλις την Δευτέρα 16/11 (συμπτωματικά την επομένη των εκλογών). Παρά ταύτα τα τέρατα εργατικότητας, αυτοί οι θεϊκοί οικονομολόγοι, αυτοί οι φωστήρες τεχνοκράτες που κατοικοεδρεύουν στο Υπουργείο Οικονομικών συνεπικουρούμενοι από ακαταμάχητους διαπραγματευτές των λοιπών Υπουργείων κατάφεραν να ετοιμάσουν το σχέδιο του προϋπολογισμού να το συμφωνήσουν μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις με την επάρατη τριανδρία και να το καταθέσουν στη Βουλή στις επόμενες 48 ώρες!!!...

Να γιατί ο ελληνικός λαός υποκλίνεται στο μεγαλείο αυτής της Κυβέρνησης και κυρίως να γιατί εμπιστεύεται με κλειστά μάτια τις ανεπανάληπτες (σχεδόν μαγικές) ικανότητες του κου Παπακωνσταντίνου και την μοναδική ειλικρίνεια και αξιοπιστία του κου Πεταλωτή…

Αξιοπιστία, η οποία μπορεί ίσως να συγκριθεί μόνο με την αντίστοιχη της κυβέρνησης της Ιρλανδίας.

Η οποία στην αρχή της εβδομάδας δήλωνε ότι δεν έχει ζητήσει, ούτε προτίθεται να ζητήσει την προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης, καθότι διαθέτει ρευστότητα επαρκή μέχρι τον Ιούνιο του 2011. Την Τετάρτη ο Πρωθυπουργός διαβεβαίωνε ότι το κλιμάκιο της ΕΕ και του ΔΝΤ είχε επισκεφθεί την Ιρλανδία για να ανταλλάξει απλώς απόψεις περί ανέμων και υδάτων και τη Πέμπτη ο εξοχότατος Υπουργός Οικονομικών κ. Λένιχαν πληροφόρησε τους Ιρλανδούς φορολογουμένους ότι για την αντιμετώπιση των οικονομικών προβλημάτων παρίσταται αναγκαία η λήψη κάποιας μορφής εξωτερικής βοήθειας.

Έχοντας ήδη δει αυτό το έργο της ανόητης επικοινωνιακής αθλιότητας στην ελληνική του βερσιόν στις αρχές του χρόνου, δεν μπορούμε να έχουμε καμιά αμφιβολία ότι η Ιρλανδία θα μπει υπερηφάνως στο μηχανισμό στήριξης προτού αλλάξει ο χρόνος, χάρη στην εξαιρετική πολιτική οξυδέρκεια της Ιρλανδικής Κυβέρνησης και την γνωστή ελεήμονα μεγαλοψυχία της Τρόϊκας…

Εξ άλλου στα καθ' ημάς,

Ο Υπουργός Οικονομικών επιμένει ότι η αύξηση κατά δύο μονάδες του ΦΠΑ στα είδη πρώτης ανάγκης θα απορροφηθεί από τις εμπορικές επιχειρήσεις και αισιοδοξεί ότι όπου υπάρξουν μειώσεις του ΦΠΑ θα μειωθούν ανάλογα οι τελικές τιμές των σχετικών προϊόντων και υπηρεσιών.

Εμείς στοιχηματίζουμε ότι αντιθέτως οι αυξήσεις του ΦΠΑ θα περάσουν κατευθείαν δεόντως «στρογγυλοποιημένες» στην πλάτη του τελικού καταναλωτή, ενώ τις όποιες μειώσεις θα τις καρπωθούν στις περισσότερες των περιπτώσεων οι επιτήδειοι επιχειρηματίες.

Υπάρχει κανείς, που θα δεχόταν να ποντάρει στον ονειρικό κόσμο του κου Παπακωνσταντίνου.

Μάλλον κανείς… Και σίγουρα όχι ο κος Χρυσοχοΐδης, Υπουργός αρμόδιος για την συγκράτηση των τιμών, ο οποίος έπαθε «ταπηροκρανίαση» και δήλωσε αιφνιδιασμένος από τα πρωτότυπα όσον και ευφυή φορολογικά μέτρα του εκλεκτού συναδέλφου του…