Τύφλα-μούντζα πρωί –βράδυ, κάναν’ το τσαρδί ρημάδι
Είχαν δεν είχαν την ρήμαξαν την κεντροδεξιόχουντη πολυκατοικία.
Από τη μια ο επηρμένος κος Καρτζαφέρης, που πάσχει από μικρομεγαλισμό και βασανίζεται από χρόνιο σύνδρομο στέρησης υπουργικού θώκου, από την άλλη ο νέος νέος αρχηγός της νέας Νέας Δημοκρατίας, που ως φυγόπονος μαθητής επιμένει να γυρίζει σελίδες χωρίς να τις μελετάει και παραδίπλα η αναπαλαιωμένη κα Μπακογιάννη, που δήθεν την άλλαξαν τα βάσανα και οι κακουχίες…
Και ενώ οι πολίτες έχουν εισέλθει ανεπιστρεπτί σε ένα μακρύ επώδυνο Γολγοθά, η δε Ελλάδα προώρισται να μεταβληθεί οσονούπω σε κρανίου τόπο, οι απερίγραπτοι ηγέτες της «ευρείας δεξιάς παράταξης» συμπεριφέρονται ως φύλαρχοι μεσαιωνικού τύπου με μοναδικό μέλημα την περιχαράκωση και επαύξηση του τιμαρίου τους.
Το κωμικοτραγικό της υποθέσεως είναι ότι δεν αντιλαμβάνονται πως η πολιτική τους προϊστορία τους έχει ρίξει σε ένα βάλτο αναξιοπιστίας, όπου όσο πιο πολύ κουνιούνται τόσο πιο πολύ βουλιάζουν.
Ποιός αφελής μπορεί να πιστέψει ότι η εμμονή του κου Καρατζαφέρη για δημιουργία «κυβέρνησης προσωπικοτήτων» πηγάζει από την αγωνία του για την σωτηρία της πατρίδας και όχι από τον καημό του να υπουργοποιηθεί;
Ομοίως δεν πείθουν κανένα οι μεγαλοστομίες του κου Σαμαρά για αλλαγή σελίδας, όταν η σπονδυλική στήλη της ηγετικής ομάδας της «νέας Νέας Δημοκρατίας» απαρτίζεται από γνωστές και μη εξαιρετέες αντιδημοφιλείς προσωπικότητες των κυβερνήσεων Καραμανλή, διανθιζόμενη από μερικά πρωτοπαλίκαρα της αλησμόνητης Πολιτικής Άνοιξης.
Αντίθετα με ιδιαίτερο σκεπτικισμό παρακολουθούν ακόμη και οι ίδιοι οι οπαδοί του κόμματος τις αντιφατικές συμπεριφορές του αρχηγού τους, ο οποίος επιδιώκει την ενότητα διά των διαγραφών, υπόσχεται εσωκομματική δημοκρατία διά της φίμωσης των στελεχών και πανηγυρίζει για την δήθεν ολική επαναφορά της ΝΔ στο πολιτικό προσκήνιο, ενώ όλοι διαισθάνονται ότι καθημερινά διολισθαίνει σε ολική επιστροφή στο αλήστου μνήμης 1993.
Η περίπτωση εξ άλλου της κας Μπακογιάννη θα μπορούσε να είναι διασκεδαστική, αν δεν ήταν εξόχως εκνευριστική. Διότι όταν χάνεται τελείως το μέτρο της αιδούς και της σοβαρότητας και όταν η κοροϊδία του εκλογικού σώματος επιλέγεται ως έσχατο εργαλείο συνέχισης μιας διαχρονικά επιζήμιας για τον τόπο πολιτικής καριέρας, τότε η κοινή γνώμη μεταπίπτει από την θυμηδία στον εκνευρισμό.
Διότι τι άλλο από εξόφθαλμη κατάφωρη κοροϊδία αποτελούν τα φληναφήματα της κας Μπακογιάννη ότι δήθεν η κρίση λειτούργησε για την ίδια και τους λοιπούς αποτυχημένους συνεργάτες της ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ και επομένως δικαιούται να ξεκινήσει από την αρχή μια νέα φερέλπιδα πολιτική σταδιοδρομία.
Η τακτική αποκήρυξη ενός ελεεινού ιστορικού παρελθόντος και η παραπλάνηση του λαού προκειμένου να διαιωνίζεται η οικογενειοκρατική νομή της εξουσίας από μια συγκεκριμένη πολιτική ελίτ , αποτελεί βεβαίως συνήθη πρακτική στη δεξιά παράταξη.
Πρώτος διδάξας υπήρξε ο ιδρυτής της Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο οποίος προκειμένου να αποδράσει από τις εφιαλτικές μνήμες της πρώτης Καραμανλικής περιόδου επενόησε την μετονομασία της ΕΡΕ σε ΝΔ κατά την δεύτερη μεταπολιτευτική περίοδο. Στην συνέχεια ό ανιψιός του εφεύρε την φενάκη της «νέας Διακυβέρνησης», ενώ ο κος Σαμαράς μιλά απεγνωσμένα για την «νέα Νέα Δημοκρατία» .
Θρασυτέρα όλων η κα Μπακογιάννη φιλοδοξεί να διασωθεί διά της ολικής αποκηρύξεως του πολιτικού της παρελθόντος και του εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσόντος πολιτικού κόμματος, που την φιλοξένησε επί μια εικοσαετία και να παρεισφρήσει εκ νέου λευκή και άσπιλη στο πολιτικό προσκήνιο εκμεταλλευόμενη την δεινή εθνική συγκυρία της οποίας υπήρξε υπαίτια σε πολύ σημαντικό ποσοστό.
Τέλος γαρνιτούρα σ’ αυτή την ξαναζεσταμένη και άνοστη πολιτική χυλόσουπα, υπήρξε ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, ο οποίος για άλλη μια φορά τάραξε τα καταπονημένα νεύρα της ελληνικής κοινωνίας με τις αψυχολόγητες και απερίσκεπτες δηλώσεις του.
Ο ανεπανάληπτος αυτός κύριος προ ολίγων εβδομάδων συγκλόνισε την κοινή γνώμη με την κυνική ομολογία του ότι επί δεκαετίες μαζί με τους ψηφοφόρους του, τους όποιους διόριζε παρανόμως στο δημόσιο, συμμετείχε ενεργά στο «μεγάλο φαγοπότι», που οδήγησε τη χώρα στην σημερινή της κατάντια. Στη συνέχεια είχε την αναιδή έμπνευση να επιρρίψει ευθύνες για τις σπατάλες του δημοσίου στις φτωχικές εκδρομές των γερόντων των ΚΑΠΗ (παραγνωρίζοντας ή αποσιωπώντας σκοπίμως ότι οι απόμαχοι της ζωής με την αξιοπρέπεια, που τους διακρίνει, συμμετέχουν στα σχετικά έξοδα με την πενιχρή τους σύνταξη, την οποία σε μια επίδειξη πρωτοφανούς κοινωνικής αναλγησίας δεν δίστασε να περικόψει η παρούσα κυβέρνηση). Και προχθές αφού χαρακτήρισε «ευτυχία για τον τόπο» το μνημόνιο, προέβη στο έσχατο ολίσθημα να απαξιώσει το ανεκτίμητο έργο των μαχίμων πιλότων ισχυριζόμενος ότι δεν παράγουν κάποιο έργο ή κάποια υπηρεσία και επικαλούμενος αμφιβόλου ποιότητος οικονομικές θεωρίες.
Σε μια χώρα που στην ιστορική της διαδρομή έχει καταστεί κατ’ επανάληψι θέατρο επιδρομής πολλών και διαφόρων βαρβάρων επίδοξων κατακτητών και όπου η εθνική της ανεξαρτησία παραμένει ακόμη πολύτιμο απειλούμενο αγαθό, δεν είναι περίεργο που επί γενεές γενεών η στρατιωτική θητεία θεωρείται ως υπέρτατη υπηρεσία προς την πατρίδα.
Δεν είναι τυχαίο που όλοι ανεξαιρέτως οι κάτοικοι αυτής της χώρας, όταν αναφέρονται στην περίοδο της ζωής τους, που αναλώθηκε στο στράτευμα, συνηθίζουν να λένε «υπηρέτησα στο στρατό, στο ναυτικό ή στην αεροπορία».
Σε τέτοιες ιστορικές στιγμές όπου ο ίδιος ο Πρωθυπουργός κατά τα λεγόμενά του αγωνιά για την οικοδόμηση εθνικής ομοψυχίας, δηλώσεις αυτού του είδους μόνο ως ανόητες άκαιρες παραδοξολογίες μπορούν να νοηθούν.
Συμπέρασμα.
Χρεωκοπημένοι πολιτικοί, που με τις εγωϊστικές και αποτυχημένες επιλογές τους χτεωκόπησαν τη χώρα προσπαθούν να διασώσουν εαυτούς στις ραγδαίως επερχόμενες κοσμογονικές ανακατατάξεις του πολιτικού σκηνικού, άλλος περιχαρακώνοντας τον μικρόκοσμό του, άλλος ονειρευόμενος οικουμενικές κυβερνήσεις, άλλος στήνοντας χάρτινα κινήματα και άλλος υβρίζοντας αναιδώς τον χειμαζόμενο λαό.
Όμως αυτή τη φορά πλανώνται πλάνην οικτράν.
Ξεπερασμένες παλαιοκομματικές συνταγές, «λίφτιγκ» πολιτικού προφίλ, ανακύκλωση απαξιωμένων πολιτικών στελεχών, αναπαλαιώσεις κινημάτων σαλονιού με υλικά κατεδάφισης κομματικών ερειπίων και άλλα τοιαύτα δεν μπορούν να έχουν καμία τύχη στη Δημοκρατία του αύριο.
Σε πείσμα των Ευρωπαίων γραφειοκρατών και των απανταχού διεθνών τοκογλύφων η ιστορία θα γραφεί για άλλη μια φορά από τη νέα γενιά, που θα πρωτοστατήσει αργά η γρήγορα στην οικοδόμηση του μέλλοντός της.
Η πορεία θα είναι ίσως μακρά και επώδυνη. Θα είναι όμως λυτρωτική, ηρωϊκή και μεγαλειώδης.
«Τη Ρωμιοσύνη τώρα να την κλαις και αυτούς που έτσι την κατάντησαν, ελληνικέ λαέ, ποτέ μη συγχωρήσεις». Είπε ο Βασίλειος Μαρκεζίνης παραφράζοντας τον Γιάννη Ρίτσο κατά την χθεσινή παρουσίαση του βιβλίου του Γιάννη Μαλούχου «Άξιος Εστί», που αναφέρεται στη ζωή του Μίκη Θεοδωράκη.
Τη ρωμιοσύνη μη την κλαις επιμένουμε εμείς.
Η Ελλάδα προώρισται να ζήσει και θα ζήσει.
Γιατί εκόντες άκοντες οι οπισθοδρομικοί καλικάτζαροι, τα αντιδραστικά ξωτικά και οι γερασμένοι κουασιμόδοι του ζοφερού της παρόντος θα εξοστρακισθούν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας από τις δημιουργικές προσωπικότητες, που θα αναδείξουν οι υγιείς αστείρευτες δυνάμεις αυτού του τόπου.
Και αυτό δεν αφορά μόνο τα κόμματα εξουσίας, αλλά όλες ανεξαιρέτως τις αρτηριοσκληρωτικές ηγεσίες των παραδοσιακών ή δήθεν νεόδμητων κομματικών σχηματισμών του συνόλου πολιτικού φάσματος, που επιμένουν να μην εισπράττουν ή να παρερμηνεύουν κουτοπόνηρα τα ηχηρά μηνύματα των καιρών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου