Τι έκανε πάλι η κα Κατσέλη;
Απλά έβγαλε το «ψηλό καπέλο» του τεχνοκράτη Υπουργού, φόρεσε το «κόκκινο σκουφάκι» της βουλευτίνας των φτωχών συνοικιών της Β΄ περιφέρειας της Αθήνας και βγήκε να κάνει μια καθιερωμένη κυριακάτικη βόλτα στον έγκριτο φιλικά προσκείμενο στην Κυβέρνηση τύπο.
Από αλλού το περίμεναν και από αλλού τους ήρθε.
Ο λόγος για το οικονομικό επιτελείο της Κυβέρνησης, που στην προσπάθειά του να διασκεδάσει τις ανησυχίες των Τροϊκανών Κονκισταδόρων προκάλεσε την αήθη και αντιδεοντολογική ανακοίνωση του Συμβουλίου της Επικρατείας, με την οποία προκαταλαμβάνεται η Ολομέλεια του Ανωτάτου Ακυρωτικού, επειδή προφανώς οι διαπραγματευτές της επάρατης τριαρχίας δεν επείθοντο από τις διαβεβαιώσεις των Ελλήνων συνομιλητών τους.
Επάνω λοιπόν, που ανέπνευσε με ανακούφιση ο κος Παπακωνσταντίνου και η συνοδεία του, εξασφαλίζοντας την προκαταβολική δήλωση (άραγε ποίου ακριβώς;) ότι το ΣτΕ δεν πρόκειται να κρίνει αντισυνταγματικές τις μνημονιακές πρόνοιες, δεσμεύσεις και μεθοδεύσεις, τους προέκυψε ως κεραυνός εν αιθρία το άρθρο της κας Υπουργού Εργασίας στο Βήμα της Κυριακής.
Και τι είπε δηλαδή η γυναίκα; Μα τίποτε άλλο από το αυτονόητο, ότι δηλαδή το περιβόητο σχέδιο «διάσωσης» είναι επιεικώς ανόητο, τουλάχιστον σε ότι αφορά τον ιδιωτικό τομέα.
Όμως ακόμα και αυτές οι χλιαρές για το θεαθήναι διατυπώσεις της κας Υπουργού φαίνεται ότι δυσαρέστησαν τους Τροϊκανούς, που ούτως ή άλλως έχουν τόσο ενδιαφέρον να βοηθήσουν την Ελλάδα να βγει από την κρίση, όσο ενδιαφέρον είχαν οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι κονκισταδόρες να «εκπολιτίσουν» τους ιθαγενείς του Νέου Κόσμου.
Έτσι με αφορμή ένα άρθρο συνοικιακής κατανάλωσης στήθηκε πάλι μια επικοινωνιακή φαρσοκωμωδία, με «δυσαρέσκειες Μαξίμου», παραιτήσεις υπουργών, διαρροές προσκείμενων κύκλων, δηλώσεις βουλευτών εκ της αυτής και μη περιφέρειας ορμώμενων, δημοσιογράφων, αναλυτών και τηλεπερσόνων, ων ουκ έστι αριθμός.
Όπως συνήθως βέβαια όλοι αυτοί καταναλώθηκαν σε ρηχές ασημαντολογίες μακράν και πέραν της ουσίας της υπόθεσης.
Διότι αν προέκυψε κάτι σημαντικό από όλο αυτό το πανηγύρι, δεν ήταν ούτε η δήθεν διακινδύνευση της εκταμίευσης της τρίτης δόσης, ούτε η δυσμένεια στην οποία δήθεν περιήλθε η κα Υπουργός.
Το σημαντικότερο από όλα είναι η ολίγον κατ’ ολίγον αποκάλυψη της πραγματικής στόχευσης του μνημονίου και της «φιλεύσπλαχνης» τροϊκανής κοινοπραξίας.
Λίγο ως πολύ η διαπίστωση ότι η συνταγή, που επιβάλλεται στη Ελλάδα δεν συμβάλλει πρακτικά στην επίτευξη των θεωρητικά προβληθέντων στόχων δεν αποτελεί πρωτότυπη ιδέα της κας Κατσέλη. Το έχουν προβλέψει προ αμνημονεύτων χρόνων όλοι οι αριστεροί αναλυτές και πλέον τον τελευταίο χρόνο το επιβεβαιώνουν με κάθε ευκαιρία όλοι οι διεθνώς αξιοπρεπείς οικονομολόγοι ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης. Επιπροσθέτως το έχει πια συνειδητοποιήσει και ο τελευταίος έλληνας πολίτης, που βιώνει καθημερινά στο πετσί του τα νοσηρά επακόλουθα της θανατηφόρας για την αγορά και την οικονομία συνταγής.
Άραγε τι λοιπόν συμβαίνει; Είναι τόσο ανόητη η Τρόϊκα και δεν βλέπει αυτό που βλέπει ακόμη και ο πρωτοετής φοιτητής της ΑΣΟΕΕ;
Τουλάχιστον κατά τεκμήριο οι πιστωτές είναι ευφυέστεροι των δανειζομένων.
Η πραγματικότητα λοιπόν θα πρέπει να αναζητηθεί αλλού.
Όπως σωστά επεσήμανε η Υπουργός για να δοθεί η σωστή συνταγή χρειάζεται πρώτα σωστή διάγνωση.
Καθ’ όμοιο λόγο για να αξιολογηθεί σωστά μια συνταγή χρειάζεται να προσδιορισθεί πρώτα πιο είναι πράγματι το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.
Αν ας πούμε ο στόχος είναι η «διάσωση της ελληνικής οικονομίας», όπως αρέσκεται να βαυκαλίζεται το οικονομικό επιτελείο, τότε πράγματι η συνταγή είναι επιεικώς βλακώδης και αλυσιτελής.
Αν όμως η αληθινή επιδίωξη (λέμε αν – θεωρητική κουβέντα κάνουμε) είναι να καταρρεύσει οικονομικά η χώρα, ώστε να υποχρεωθεί να παραχωρήσει έναντι των χρεών της τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της, να χρεοκοπήσουν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις, ώστε να πωληθούν αντί πινακίου φακής εις πάντα ξένο ενδιαφερόμενο και να εξαθλιωθούν οι πολίτες-εργαζόμενοι, ώστε να εξασφαλισθεί φθηνό εργατικό δυναμικό στους νέους ιδιοκτήτες τότε αυτομάτως η συνταγή προβάλλει ευφυέστατη και αποτελεσματικότατη.
Και αυτός είναι ίσως ο λόγος που εξοργίστηκαν οι τοποτηρητές μας. Διότι το άρθρο της κας Υπουργού εκούσης ακούσης έθεσε στο επικοινωνιακό προσκήνιο ένα σοβαρό και άκρως αποκαλυπτικό ερώτημα:
Αν πράγματι το πρόβλημα είναι το δημόσιο χρέος και αν πράγματι το δημόσιο χρέος δημιουργείται και τροφοδοτείται από το δημόσιο έλλειμμα τότε προς τι θα ωφελήσει η μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, γεγονός που θα επιφέρει μείωση της αγοραστικής δύναμης, συρρίκνωση της αγοράς άρα εξασθένιση των επιχειρήσεων και τελικά μείωση των φορολογικών εσόδων του δημοσίου, άρα αύξηση του ελλείμματος και εντεύθεν του δημόσιου χρέους;
Και εν πάση περιπτώσει πως νομιμοποιούνται οι εκπρόσωποι των δανειστών του Δημοσίου να θέτουν όρους και κανόνες, που αφορούν σε θεμελιώδεις δομικές επιλογές του ιδιωτικού τομέα;
Ερωτήματα αυτού του τύπου είναι όπως φαίνεται θέματα ταμπού για τους διαχειριστές της παγκόσμιας δυστυχίας, ιδιαίτερα σε μια ήπειρο σαν την Ευρώπη, όπου ήδη επίκειται η ένταξη στο «μηχανισμό στήριξης» μιας πλειάδας πρώην ευημερουσών κοινωνιών.
Και πώς να μην είναι θέματα ταμπού, αφού με τέτοιου είδους δημόσιες συζητήσεις κινδυνεύει να καταρρεύσει ένας παγκόσμιος επικοινωνιακός μύθος.
Και να αποκαλυφθεί ότι οι εκασταχού εκάστοτε τοποτηρητές της τρόϊκας μπορεί να εμφανίζονται ως φιλεύσπλαχνοι ιεραπόστολοι εκπολιτιστές, αλλά στο βάθος παραμένουν αρπακτικοί κονκισταδόρες.
Εφαρμοστές σχεδίου αποσταθεροποίησης και όχι αρχιτέκτονες μηχανισμού στήριξης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου