Οι επαναληπτικές εκλογές ολοκλήρωσαν το ράπισμα, που επεφύλαξε το εκλογικό σώμα στο αναχρονιστικό και απαξιωμένο πολιτικό προσωπικό της χώρας.
Μια ηχηρή κατακραυγή που δεν αφορά το πολιτικό σύστημα, όπως τεχνηέντως προσπαθούν να μας πείσουν οι συνήθεις δημοσιογραφικές και πολιτικές «παρεούλες» των τηλεοπτικών πάνελ, αλλά πρωτίστως και κυρίως τις καθολικά αναξιόπιστες κομματικές ηγεσίες από το ΠΑΣΟΚ κα την ΝΔ μέχρι το ΛΑΟΣ, τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ.
Για όσους αφελώς το αγνοούν και όσους δολίως προσποιούνται ότι δεν το καταλαβαίνουν πολιτικό σύστημα είναι η Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική μας Δημοκρατία και ουδείς μπορεί να ισχυρισθεί ότι οποιοσδήποτε εκλογέας είτε συμμετέχων είτε απέχων από τις πρόσφατες εκλογές επιθυμεί την αντικατάσταση του Δημοκρατικού Πολιτεύματος από κάποιο άλλο.
Το μήνυμα της αποχής, αλλά και οι κατ’ ιδίαν επιλογές όσων προσήλθαν, ήταν ότι οι πολίτες αποστρέφονται τον τρόπο με τον οποίον ασκείται η εξουσία και πολιτεύονται τα παραδοσιακά κόμματα και το κατεστημένο πολιτικό προσωπικό της χώρας.
Είναι επίσης προφανές ότι το ράπισμα είναι τόσο ισχυρό, που έχει οδηγήσει σε πανικό και πλήρη σύγχυση τις χρεωκοπημένες κομματικές ηγεσίες, οι οποίες μη βρίσκοντας τρόπο να το δικαιολογήσουν στους οπαδούς τους, προσπαθούν να το διαχειρισθούν με παρωχημένες επικοινωνιακές συνταγές.
Έτσι ο κος Παπανδρέου σοκαρισμένος από το έλλειμμα δημοκρατικής νομιμοποίησης ανακάλυψε όψιμα την ανάγκη πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών.
Ο κος Σαμαράς σοκαρισμένος από την απώλεια παραδοσιακών «κάστρων» και μη βρίσκοντας σωσίβιο σε κανένα από τα συνήθη κριτήρια (αριθμός ψήφων, ποσοστό, αριθμός Δημάρχων κ.λ.π), ανακάλυψε στο παρά πέντε των μετεκλογικών του τηλεοπτικών δηλώσεων το ανύπαρκτο συγκριτικό κριτήριο των πάλαι ποτέ … νομαρχιών.
Σύμπαν δε το κατεστημένο πολιτικό προσωπικό προσπαθεί απεγνωσμένα να μας πείσει ότι τουλάχιστον ένα κόμμα, το ΚΚΕ, βγήκε κερδισμένο από αυτή την εκλογική διαδικασία.
Αυτή η σπουδή για επίδειξη πολιτικής μεγαλοψυχίας, όπου όλα τα υπόλοιπα κόμματα παρουσιάζουν αυτή την παράδοξη υπέρ του ΚΚΕ σύμπτωση αποτίμησης του εκλογικού αποτελέσματος δεν είναι ούτε άδολη, ούτε φυσικά αληθής.
Η προφανής σκοπιμότητά τους είναι να περισώσουν την χαμένη τιμή του συνόλου των κομματικών ηγεσιών παρουσιάζοντας ότι τουλάχιστον ένα κόμμα (και μάλιστα το πλέον παραδοσιακό) είχε αύξηση του ποσοστού του, άρα δεν χρεοκόπησε γενικά ο πολιτικός θίασος αλλά περιστασιακά σημείωσαν κάμψη δημοφιλίας μερικοί πρωταγωνιστές του.
Αλλά επειδή διαισθάνομαι ότι κάποιοι φίλοι έχουν ήδη αρχίσει να δυσανασχετούν με τις εκτιμήσεις μου, ας κάνουμε μια επισκόπηση στα πραγματικά περιστατικά.
Η αποχή υπήρξε πρωτοφανής την πρώτη Κυριακή. Πιο ήταν το κίνητρο των απεχόντων; Προφανώς η απόρριψη των υποψηφίων συνδυασμών, που προερχόταν κυρίως από την αναξιοπιστία των κομμάτων, που τους υποστήριζαν.
Την δεύτερη Κυριακή η αποχή εκτροχιάσθηκε. Γιατί; Διότι πλέον στις πλείστες των περιοχών η αναμέτρηση περιορίσθηκε μεταξύ κομματικών υποψηφίων των δύο κομμάτων εξουσίας, τα οποία έχουν και το μεγαλύτερο έλλειμμα αξιοπιστίας. Εκεί όπου κατάφεραν να παραμείνουν στο παιχνίδι ανεξάρτητες υποψηφιότητες η προσέλευση ήταν μεγαλύτερη, γεγονός που ενισχύει το συμπέρασμα ότι οι πολίτες δεν επιθυμούν την αλλαγή του πολιτικού συστήματος, αλλά την αλλαγή του τρόπου, που πολιτεύονται οι πρωταγωνιστές του.
Σοβαρότητα, ειλικρίνεια, εντιμότητα, διαφάνεια, δικαιοσύνη, ισονομία είναι τα απλά και αναγκαία χαρακτηριστικά στοιχεία της Προεδρευομένης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, τα οποία έχει θέσει εκ ποδών το πολιτικό κατεστημένο υποβαθμίζοντας απαράδεκτα την πολιτική λειτουργία και προκαλώντας την απογοήτευση, την οργή και την απελπισία του μέσου πολίτη.
Στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία οι εκλογές αποτελούν μια οιονεί πολιτειακή σύμβαση έργου. Υπάρχει η προεκλογική περίοδος (το στάδιο των διαπραγματεύσεων) και η ημέρα των εκλογών όπου διά της ψήφου ολοκληρούται η σύναψη της εν λόγω πολιτειακής συμβάσεως. Όταν ο ένας των συμβαλλομένων (ο πολιτικός (ήτοι το κόμμα-η κομματική ηγεσία) αναδεικνύεται καθ’ έξιν και κατ’ επάγγελμα αναξιόπιστος, τότε και ο έτερος των συμβαλλομένων (ο ψηφοφόρος) απαξιοί να προσέλθει στο «ραντεβού» προς κατάρτιση της συμβάσεως. Τόσο απλό είναι αυτό το θέμα.
Και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις ήρθε η φυγή και του τελευταίου υπόπτου για την εγκληματική δραστηριότητα της ΖΗΜΕΝΣ, που επέτεινε την ηθική απαξίωση των εμπλεκομένων στο σκάνδαλο κομμάτων.
Τι έχουν να απαντήσουν οι αξιότιμοι Υπουργοί Δικαιοσύνης και Προστασίας του Πολίτη στον Έλληνα φορολογούμενο-ψηφοφόρο για το νέο αυτό φιάσκο, που εξ αντικειμένου ευνοεί την συγκάλυψη του πολύκροτου οικονομικού σκανδάλου;
Τι άλλο έδειξαν τα αποτελέσματα του δεύτερου γύρου;
Όπου αναμετρήθηκαν αμιγώς κομματικοί υποψήφιοι με υποψηφίους ευρύτερης βάσεως ή ανεξάρτητους, ηττήθηκαν οι κομματικοί υποψήφιοι. Αυτό ισχύει απολύτως στις περιπτώσεις των Δήμων Αθήνας, Θεσσαλονίκης, Πάτρας κ.λ.π. Ισχύει ακόμη και στις περιπτώσεις των περιφερειών Αττικής και Κεντρικής Μακεδονίας όπου δύο αμιγώς κομματικοί υποψήφιοι (Κικίλιας και Μπόλαρης) ηττήθηκαν από δύο αντιπάλους (Σγουρός, Ψωμιάδης) οι οποίοι διέθεταν μεν κομματικές ταυτότητες, αλλά κατάφεραν να πείσουν ότι προτάσσουν τα αυτοδιοικητικά των κομματικών συμφερόντων.
Και τέλος «η μαγική εικόνα» της περιβόητης νίκης του ΚΚΕ δεν μπορεί να ακυρώσει μια πολύ απλή αριθμητική πραγματικότητα.
Σε αυτές τις εκλογές παρά την υποτιθέμενη αύξηση των δυνάμεών του το ΚΚΕ με την απομονωτική τακτική του δεν κατάφερε να εκλέξει κανένα Δήμαρχο, σε αντίθεση με τις εκλογές του 2006, οπότε είχε ακολουθήσει πολιτική κατά τόπους συνεργασιών και είχε εκλέξει αρκετούς.
Τι είδους λοιπόν νίκη είναι αυτή όπου η διασπαστική πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ κατάφερε να μετατρέψει την δεύτερη Κυριακή τις περισσότερες περιοχές σε εσωτερικό ντέρμπυ των δύο κομμάτων εξουσίας με αποτέλεσμα να παραδοθούν όλοι οι Δήμοι στους λεγόμενους «συνεταίρους του δικομματισμού», που υποτίθεται ότι αντιμάχεται αυτό το κόμμα;
Συμπέρασμα:
Το αίτημα της αποχής είναι η εξυγίανση του πολιτικού συστήματος διά της αλλαγής κομματικών ηγεσιών και της άμεσης απόσυρσης του πολιτικού προσωπικού παλαιοκομματικής αντίληψης, που ευθύνονται για την σήψη των θεσμών και την συνολική παρακμιακή τροχιά της χώρας.
Το ίδιο αίτημα σηματοδοτούν και όσοι προσήλθαν στις κάλπες εκδηλώνοντας την προτίμησή τους σε ανεξάρτητους και ευρύτερης στήριξης υποψηφίους και επιβάλλοντας απρόβλεπτες από τις δημοσκοπήσεις ανατροπές στους μεγάλους δήμους της χώρας και όχι μόνον σ' αυτούς.
Η σαφής εντολή του συνόλου του εκλογικού σώματος είναι η ενότητα και η συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων.
Ενότητα της αριστεράς για να διαδραματίσει το ρόλο που ιστορικά της αναλογεί.
Ανάπτυξη πολιτικών συνεργασιών και επιδίωξη πλατιών κοινωνικών συναινέσεων από την Κυβέρνηση για την έξοδο της χώρας από την κρίση.
Η λύση του δράματος της ελληνικής αριστεράς δεν φαίνεται να είναι κοντά, αφού αν κρίνουμε από τις πρώτες αναλύσεις του ΚΚΕ, τα αποτελέσματα των εκλογών μάλλον θα ενισχύσουν την αλαζονεία και την αυταρέσκεια της ηγετικής του ομάδος, με αποτέλεσμα τη συνέχιση της διασπαστικής του πολιτικής.
Ο κος Πρωθυπουργός έστω και καθυστερημένα φαίνεται να κατάλαβε ότι η εποχή δεν προσφέρεται για «μοναχικούς καβαλάρηδες».
Το μέλλον όμως θα δείξει αν κατανοεί ορθώς τα σημεία των καιρών.
Διότι αν στο διάγγελμά του αναφέρθηκε σε πολιτικές συναινέσεις εννοώντας συνεργασία με το ΛΑΟΣ ή τα κομματικά «απορρίμματα» της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, ή αν με τον όρο ευρύτερες κοινωνικές συμμαχίες αναφέρεται στην συναίνεση του κου Μίχαλου και της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών, τότε προφανώς το χάσμα που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στον λαό και το κυβερνών κόμμα δεν προβλέπεται να περιορισθεί.
Όσο για τον κο Σαμαρά, απλά απέδιξε ότι έιναι ένας "κακός μαθητής", που αρέσκεται συνεχώς να γυρίζει σελίδες χωρίς να έχει διαβάσει τις προηγούμενες...
Και βεβαίως αν στο βωμό της καλλιέργειας συναινετικού κλίματος με την ΝΔ θα πρέπει στις επόμενες μέρες να θυσιασθεί η διαλεύκανση των σκανδάλων (όπως προοιωνίζεται η φυγή του μεγαλοστελέχους της ΖΗΜΕΝΣ) τότε η υποτιθέμενη συναίνεση θα επιτείνει την αναξιοπιστία του πολιτικού κόσμου και θα εντείνει την κοινωνική δυσαρέσκεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου