Πριν από λίγες μέρες (συμπτωματικά πρό των εκλογών) το οικονομικό επιτελείο «αγνοούσε» το ακριβές ύψος του ελλείμματος του 2009.
Αυτή η πολύτιμη πληροφορία υποτίθεται ότι περιήλθε σε γνώση τους μόλις την Δευτέρα 16/11 (συμπτωματικά την επομένη των εκλογών). Παρά ταύτα τα τέρατα εργατικότητας, αυτοί οι θεϊκοί οικονομολόγοι, αυτοί οι φωστήρες τεχνοκράτες που κατοικοεδρεύουν στο Υπουργείο Οικονομικών συνεπικουρούμενοι από ακαταμάχητους διαπραγματευτές των λοιπών Υπουργείων κατάφεραν να ετοιμάσουν το σχέδιο του προϋπολογισμού να το συμφωνήσουν μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις με την επάρατη τριανδρία και να το καταθέσουν στη Βουλή στις επόμενες 48 ώρες!!!...
Να γιατί ο ελληνικός λαός υποκλίνεται στο μεγαλείο αυτής της Κυβέρνησης και κυρίως να γιατί εμπιστεύεται με κλειστά μάτια τις ανεπανάληπτες (σχεδόν μαγικές) ικανότητες του κου Παπακωνσταντίνου και την μοναδική ειλικρίνεια και αξιοπιστία του κου Πεταλωτή…
Αξιοπιστία, η οποία μπορεί ίσως να συγκριθεί μόνο με την αντίστοιχη της κυβέρνησης της Ιρλανδίας.
Η οποία στην αρχή της εβδομάδας δήλωνε ότι δεν έχει ζητήσει, ούτε προτίθεται να ζητήσει την προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης, καθότι διαθέτει ρευστότητα επαρκή μέχρι τον Ιούνιο του 2011. Την Τετάρτη ο Πρωθυπουργός διαβεβαίωνε ότι το κλιμάκιο της ΕΕ και του ΔΝΤ είχε επισκεφθεί την Ιρλανδία για να ανταλλάξει απλώς απόψεις περί ανέμων και υδάτων και τη Πέμπτη ο εξοχότατος Υπουργός Οικονομικών κ. Λένιχαν πληροφόρησε τους Ιρλανδούς φορολογουμένους ότι για την αντιμετώπιση των οικονομικών προβλημάτων παρίσταται αναγκαία η λήψη κάποιας μορφής εξωτερικής βοήθειας.
Έχοντας ήδη δει αυτό το έργο της ανόητης επικοινωνιακής αθλιότητας στην ελληνική του βερσιόν στις αρχές του χρόνου, δεν μπορούμε να έχουμε καμιά αμφιβολία ότι η Ιρλανδία θα μπει υπερηφάνως στο μηχανισμό στήριξης προτού αλλάξει ο χρόνος, χάρη στην εξαιρετική πολιτική οξυδέρκεια της Ιρλανδικής Κυβέρνησης και την γνωστή ελεήμονα μεγαλοψυχία της Τρόϊκας…
Εξ άλλου στα καθ' ημάς,
Ο Υπουργός Οικονομικών επιμένει ότι η αύξηση κατά δύο μονάδες του ΦΠΑ στα είδη πρώτης ανάγκης θα απορροφηθεί από τις εμπορικές επιχειρήσεις και αισιοδοξεί ότι όπου υπάρξουν μειώσεις του ΦΠΑ θα μειωθούν ανάλογα οι τελικές τιμές των σχετικών προϊόντων και υπηρεσιών.
Εμείς στοιχηματίζουμε ότι αντιθέτως οι αυξήσεις του ΦΠΑ θα περάσουν κατευθείαν δεόντως «στρογγυλοποιημένες» στην πλάτη του τελικού καταναλωτή, ενώ τις όποιες μειώσεις θα τις καρπωθούν στις περισσότερες των περιπτώσεων οι επιτήδειοι επιχειρηματίες.
Υπάρχει κανείς, που θα δεχόταν να ποντάρει στον ονειρικό κόσμο του κου Παπακωνσταντίνου.
Μάλλον κανείς… Και σίγουρα όχι ο κος Χρυσοχοΐδης, Υπουργός αρμόδιος για την συγκράτηση των τιμών, ο οποίος έπαθε «ταπηροκρανίαση» και δήλωσε αιφνιδιασμένος από τα πρωτότυπα όσον και ευφυή φορολογικά μέτρα του εκλεκτού συναδέλφου του…
9 σχόλια:
Δηλ. δεν είχες ακούσει για τα σενάρια που συζητιόνταν; Είναι αδύνατον θεωρείς να είχαν έτοιμα διάφορα σενάρια μέτρων;
Για την Ιρλανδία θα πρέπει να διαχωρίσεις την επαρκή ρευστότητα για το κράτος από την επαρκή ρευστότητα για τις τράπεζες. Το πρόβλημα εκεί δεν είναι το κράτος όπως εδώ, αλλά οι τράπεζες.
Αγαπητέ φίλε mitsosms ευχαριστώ για το σχόλιό σου.
Πολύ σωστά το λες. Αυτό ακριβώς πιστεύω και εγώ ότι το σενάριο ήταν έτοιμο, αλλά δυστυχώς εξαιρετικά κακοπαιγμένο από ηθοποιούς ερασιτέχνες της επικοινωνίας.
Καθ’ όσον δε αφορά στη διάκριση του χρέους κατά την τραπεζική ή κρατική ρευστότητα θεωρώ ότι πρόκειται για επουσιώδη ακαδημαϊκή κατηγοριοποίηση για τον εξής απλούστατο λόγο:
Στην πράξη ο Ιρλανδός πολίτης οφείλει να αισθάνεται περισσότερο ικανοποιημένος όταν μείνει άνεργος εξ αιτίας της τραπεζικής ταμιακής ανεπάρκειας από τον Έλληνα συνάδελφό του, που παθαίνει ακριβώς τα ίδια λόγω της μαύρης τρύπας του κρατικού κορβανά;
Εξ άλλου ως επιχείρημα το βρίσκω και ολίγον οξύμωρο. Διότι αν πράγματι το πρόβλημα της Ιρλανδίας είναι η ρευστότητα των Τραπεζών, δεν αντιλαμβάνομαι γιατί θα πρέπει να πληρώσουν για την αποκατάστασή της οι Ιρλανδοί φορολογούμενοι και όχι οι μέτοχοι ή οι ξένοι επενδυτές, που επέλεξαν να επενδύσουν και επί σειρά ετών εισέπρατταν γενναία κέρδη από το «Ιρλανδικό θαύμα» ή έστω οι αποδεδειγμένα αποτυχημένοι συγκεκριμένοι τραπεζίτες;
Φαντάζομαι ότι αυτήν ειδικά την απορία θα εκφράσουν με έντονο τρόπο και τα 6.5 εκ Ιρλανδών εργαζομένων στο αμέσως επόμενο διάστημα, κάνοντας αυτούς που εφηύραν αυτή την ανούσια κατηγοριοποίηση να μετανιώσουν για το απρόσφορο σόφισμά τους.
Καταρχάς ευχαριστώ για την φιλοξενία. Μ' αρέσει ο λόγος σου γιατί είναι καθαρός και χωρίς υπερβολές. Στο θέμα μας τώρα.
Η κρίση ξεκίνησε με την Lehman Bros όταν την άφησε η Αμερικάνικη Κυβέρνηση να καταρρεύσει. Το τραπεζικό σύστημα είτε μας αρέσει είτε όχι είναι βασικός πυλώνας της οικονομίας. Οι συνέπειες από την κατάρρευση των Ιρλανδικών τραπεζών θα ήταν απρόβλεπτες. Στις τράπεζες αυτές υπάρχουν οι οικονομίες των Ιρλανδών και μην ξεχνάς ότι η Ιρλανδική κυβέρνηση εγγυήθηκε το σύνολο των καταθέσεων. Αυτό είχε ως συνέπεια την διάσωσή τους από το Κράτος και τώρα η Ιρλανδία έχει έλλειμμα 35% και Δημόσιο Χρέος πλέον πάνω από 100%. Παρόλα αυτά οι τράπεζες της ακόμα αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα. Γι' αυτό και επιβλήθηκε η βοήθεια από την ΕΕ.
Πολύ ωραία. Η κρίση ξεκίνησε από την Lehman Bros, όταν η Αμερικανική κυβέρνηση έκανε το αυτονόητο σε μια φιλελεύθερη χώρα. Και επειδή ακριβώς οι ΗΠΑ είναι το πρότυπο της φιλελεύθερης οικονομίας δεν σταμάτησαν εκεί, αλλά συνέχισαν να αφήνουν και άλλες δεκάδες ακόμη τράπεζες να καταρρεύσουν, όπως αρμόζει σε μια χώρα, με αξιοπρεπές φιλελεύθερο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Οι τράπεζες είναι βασικός πυλώνας της οικονομίας, όταν αποτελούν μοχλό ανάπτυξης και όχι τροχοπέδη των παραγωγικών δυνάμεων και της υγιούς επιχειρηματικότητας.
Δεν παύει επίσης να έχουν μετόχους, καταθέτες και δανειολήπτες και διαθέτουν διοικητικό προσωπικό. Όταν κάνουν ορθές επιχειρηματικές επιλογές και αποκομίζουν κέρδη τα διανέμουν στους μετόχους τους και όχι αδιακρίτως στο σύνολο των φορολογουμένων. Όταν τα θαλασσώνουν οφείλουν να έχουν την τύχη οποιασδήποτε ιδιωτικής επιχείρησης, όπου οι μέτοχοί της μπορούν να επιλέγουν αν θέλουν να εισφέρουν επί πλέον χρήμα για να την διασώσουν ή να την αφήσουν να πτωχεύσει και όχι σπάνια η διοίκησή της να αντιμετωπίσει ποινικές κυρώσεις.
Για ποιο λόγο ειδικά οι ευρωπαϊκές τράπεζες θα πρέπει να επιβιώσουν εις βάρος των φορολογουμένων και μάλιστα ως κερδοφόρες εν μέσω κρίσεως την οποία οι ίδιες δημιούργησαν; Και με ποια λογική οι αποτυχημένες διοικήσεις των παραμένουν αλώβητες στη θέση τους;
Εξ άλλου δεν έχουν όλοι οι φορολογούμενοι καταθέσεις στις τράπεζες, που απειλούνται με χρεωκοπία. Πρώτον διότι υπάρχουν και άνθρωποι χωρίς καταθέσεις και δεύτερον διότι υπάρχουν και καταθέτες, που έχουν επιλέξει εύρωστες και υγιείς τράπεζες(με μικρότερο ίσως επιτόκιο). Όλοι λοιπόν αυτοί, τουτέστιν η πλειοψηφία των φορολογουμένων, αδικούνται όταν καλούνται να πληρώσουν τα σπασμένα. Όπως θα αδικούντο και οποιεσδήποτε υγιείς επιχειρήσεις αν το κράτος επενέβαινε και συντηρούσε με το ζόρι όσες περιέρχονταν σε κατάσταση χρεωκοπίας.
Δεν είμαι φανατικός θιασώτης του συστήματος, αλλά αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι το σύστημα έχει κανόνες και οι κανόνες πρέπει να τηρούνται.
Υπό την έννοια αυτή η στάση της Αμερικής κινείται εντός του πλαισίου του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ενώ η στάση των Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων παρίσταται κατά το μάλλον ή ήττον αντισυστημική.
Αυτό οφείλεται προφανώς στο γεγονός ότι τα κρατικά και τα τραπεζικά κεφάλαια έχουν αναμειχθεί κατά τρόπο υπερβολικό αν όχι αθέμιτο και ως εκ τούτου και ο τραπεζικός τομέας έχει αποκτήσει μερίδιο κρατικής εξουσίας, που δεν του ανήκει. Πολιτικοί, τραπεζίτες και επιχειρηματίες διαπλέκονται πλέον σε βαθμό που υπερβαίνει τις αντοχές του οικονομικοπολιτικού συστήματος γεγονός, που επιτείνει την παθογένειά του και το οδηγεί μαθηματικά σε όξυνση της κρίσης και εντεύθεν σε προβλέψιμες κοινωνικές εκρήξεις.
Είναι μάλιστα ιδιαίτερα ανησυχητικό όταν διαπιστώνει κανείς ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες στερούνται διορατικότητας και φαντασίας και επιμένουν πεισματικά σε στερεότυπες μονεταριστικές και δημοσιονομικές συνταγές, που επιχειρούν να τις εφαρμόσουν πανομοιότυπα με κυνικό και επικοινωνιακά μικρόνου τρόπο σε δεκάδες χώρες χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν ούτε τις εθνικές, ούτε τις πολιτισμικές αλλά ούτε καν τις οικονομικές τους ιδιαιτερότητες (που άλλωστε και εσύ υπό μία έννοια επισήμανες).
Μου άρεσε ιδιαίτερα η ανάλυσή σου και με έπεισε. Θα ήθελα να μάθω την άποψή σου και για την περίπτωση που η επιχείρηση που αποτυγχάνει είναι το ίδιο το Κράτος. Θα πρέπει στην περίπτωση αυτή να διατηρούνται οι ζημιογόνοι Δημόσιοι Οργανισμοί ώστε να μην απολύονται οι υπάλληλοί τους και να πληρώνουν το κόστος όλοι οι Έλληνες ή θα πρέπει να καταργείται και εκεί η μονιμότητα και να γίνονται οι απαραίτητες απολύσεις όπου χρειάζεται. Το επισημαίνω αυτό γιατί δεν άκουσα ποτέ Ιδ. Υπάλληλο να ζητά από όλους τους Έλληνες να χρηματοδοτήσουν την επιχείρηση στην οποία εργάζεται ώστε να μην απολυθεί ο ίδιος. Δεν θα έπρεπε να είμαστε όλοι ίσοι στην Δημοκρατία; Δεν θα έπρεπε να έχουμε όλες ίσες ευκαιρίες και να μην υπάρχουν αυτοί που απολαμβάνουν μιας ιδιότυπης ασυλίας και αυτοί που εργάζονται σε αβέβαιο περιβάλλον;
Σε ευχαριστώ και πάλι για την φιλοξενία.
Φίλε συμφωνώ μαζί σου ότι πρέπει να είμαστε όλοι ίσοι στη Δημοκρατία.
Προτού όμως απαντήσουμε στο ερώτημα αν θα πρέπει να κλείσουν οι ζημιογόνες δημόσιες επιχειρήσεις ή αν θα πρέπει να απολύονται οι υπεράριθμοι ή ανεπαρκείς δημόσιοι υπάλληλοι, θα πρέπει να εξετάσουμε γιατί είναι ζημιογόνες.
Επειδή, φαντάζομαι, θα συμφωνείς μαζί μου, ότι και στις επιχειρήσεις του δημόσιου τομέα θα πρέπει να εφαρμόζονται ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, μια πρώτη αναγκαία παραδοχή είναι ότι, όταν μια επιχείρηση δεν πάει καλά, την ευθύνη την έχει πρωτίστως ο μάνατζερ, τουτέστιν η διοικητική ομάδα. Αν έχουν προσλάβει περισσότερους από όσους χρειάζεται ή ακατάλληλους ή αν έχουν κάνει λάθος επιχειρηματικές κινήσεις, προφανώς θα πρέπει να πληρώσουν πρώτοι αυτοί και κυρίως αυτοί για τα δικά τους λάθη.
Έτσι γίνεται στον ιδιωτικό τομέα. Έτσι λοιπόν θα πρέπει να γίνεται και στο δημόσιο. Και θα έλεγα για να είμαστε πιο δίκαιοι στο δημόσιο οι συνέπειες για τους διοικούντες (πολιτικούς ή «τεχνοκράτες») θα πρέπει να είναι αυστηρότερες γιατί στο κάτω κάτω ο ιδιώτης επιχειρηματίας διαχειρίζεται τα χρήματά του, ενώ οι διοικούντες την δημόσια επιχείρηση τα δικά μας. Για να είμαστε λοιπόν ίσοι στη δημοκρατία, όπως ο επιχειρηματίας χάνει την περιουσία του και ανάλογα με την περίπτωση πάει και φυλακή, έτσι θα έπρεπε και οι διαχειριζόμενοι δημόσια περιουσία, εφ’ όσον αποτυγχάνουν να αποζημιώνουν το κράτος με ότι χρήματα και ακίνητα διαθέτουν και πέραν τούτου να υφίστανται και ότι άλλες συνέπειες επιβάλλει η περίπτωση. Εάν μάλιστα είναι πολιτικοί που έχουν επιβαρύνει το δημόσιο με ρουσφετολογικούς διορισμούς, διασπάθιση δημόσιου χρήματος ή κατάχρηση δημόσιας περιουσίας θα πρέπει επιπροσθέτως να στερούνται ισοβίως των πολιτικών τους δικαιωμάτων (εκλέγεσθαι, εκλέγειν), γιατί αυτό απαιτεί η προστασία της δημοκρατίας από ανίκανους και φαύλους ηγετίσκους.
Υπό αυτό το πρίσμα η μεγαλύτερη ζημιά και ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ελληνική Δημοκρατία δεν προέρχεται από την εργασιακή ασυλία των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά κυρίως από την ποινική, οικονομική και επαγγελματική ασυλία ιδεολογικά ανερμάτιστων, επαγγελματικά ανεπαρκών και συχνά ηθικά ελλειμματικών διοικούντων.
Τώρα καθ’ όσον αφορά στους δημοσίους υπαλλήλους, βεβαίως θα πρέπει να υπάρχει σύστημα αξιολόγησης, σταδιοδρομία και αμοιβές που να βασίζονται στα προσόντα και στην απόδοση και όχι στο χρόνο υπηρεσίας. Η μονιμότητα είναι μάλλον αναχρονιστική και λειτουργεί ανασταλτικά στην απόδοση του υπαλλήλου, όμως η κατάργησή της θα πρέπει να ισχύσει για τους νεοπρολαμβανόμενους και όχι αναδρομικά, διότι η Δημοκρατία πρέπει να σέβεται τους νόμους της, για να την σέβονται οι πολίτες.
Συμφωνούμε απόλυτα φίλε μου. Το μόνο που θα ήθελα να προσθέσω είναι ότι όταν κάνει μπίζνες το κράτος θα ελοχεύει πάντα ο κίνδυνος του ρουσφετιού. Ακριβώς επειδή όλα αυτά που ανέφερες όσον αφορά τις ποινές δεν υπάρχουν, και αμφιβάλλω αν θα υπάρξουν κιόλας, το δέλεαρ να διαχειριστεί κάποιος τα χρήματα του Δημοσίου με τρόπο μη αποδοτικό ώστε να εξασφαλιστούν συμφέροντα τρίτων θα είναι πάντα μεγάλος. Συνεπώς το Κράτος δεν θα πρέπει να εμπλέκεται με επιχειρήσεις. Όπου έγινε κατεγράφησαν φαινόμενα διαπλοκής και μη χρηστής διαχείρισης. Ακόμα και στην ΕΣΣΔ. Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας που ο κύριος εργοδότης είναι το Κράτος, τα χάλια των επιχειρήσεων του είναι χαρακτηριστικότατα. Και όχι μόνο δεν είναι καλός businesman το Κράτος αλλά ειδικά στην περίπτωση της χώρας μας φρόντισε να καταπνίξει και την ιδιωτική επιχειρηματικότητα μέσα από την γραφειοκρατία και τα ρουσφέτια.
Δεν πιστεύω ότι γενικά το κράτος δεν είναι καλός businesman. Θεωρώ ότι οι πολιτικοί διαχειριστές της κρατικής εξουσίας σε πολλές περιπτώσεις αποδεικνύονται άθλιοι «διευθύνοντες σύμβουλοι». Ωστόσο δεν έχω αντίρρηση να περιορισθεί στο ελάχιστο η επιχειρηματική δραστηριότητα του Δημοσίου.
Άλλωστε ιστορικά οι κρατικές επιχειρηματικές πρωτοβουλίες εμφανίσθηκαν είτε με την μορφή διαδοχής σε ζημιογόνες ιδιωτικές επιχειρήσεις είτε ως λύση ανάγκης σε αντικείμενα, που η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν εξεδήλωνε επενδυτικό ενδιαφέρον.
Αυτό που πρέπει όμως να απαντήσουμε είναι τι θέλουμε να κάνουμε με περιπτώσεις τύπου Καστελόριζου. Δηλαδή θέλουμε το Καστελόριζο να παραμείνει στην Ελληνική επικράτεια ή όχι; Αν ναι αυτό προϋποθέτει την στήριξη της παραμονής εκεί ελλήνων πολιτών. Τουτέστιν προϋποθέτει, υποδομές συγκοινωνίας, υγείας, εκπαίδευσης κ.λ.π που κανείς ιδιώτης επενδυτής δεν θα ενδιαφερθεί να συντηρήσει.
Σε κάθε περίπτωση ευχαριστώ για τον γόνιμο και εποικοδομητικό διάλογο, που προκάλεσε η ευγενική σου παρουσία.
Δημοσίευση σχολίου