Τις πρώτες ώρες της μεγάλης εθνικής συμφοράς είχαμε διατυπώσει ένα γιατί, που αντανακλούσε τον ψυχισμό του απανταχού Ελληνισμού, εκφράζοντας την άφατη οδύνη, που δεν μπορούσε να χωρέσει ο νους του απλού ανθρώπου.
Σ’ αυτό το πελώριο «Γιατί;» κλήθηκε να απαντήσει ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Δυστυχώς όμως φαίνεται ότι αντί να προσέλθει ως ηγέτης, πατέρας του Έθνους, προσήλθε μάλλον ως άτακτος μαθητής, που του ανατέθηκε ο ρόλος του επιμελητή της τάξης και όταν του ζητήθηκαν εξηγήσεις για την ακαταστασία της αίθουσας διδασκαλίας, αυτός απάντησε δεν φταίω εγώ κύριε, δεν τα έκανα εγώ. Ο Κωστάκης κι ο Μάρκος τα έκαναν.
Κρίμα…
Η μακραίωνη ιστορία της Κύπρου είναι γεμάτη από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα, με πάμπολλες περιπτώσεις όπου ο πολύπαθος λαός της πληρώνει ακριβά το τίμημα της ιδιάζουσας γεωστρατηγικής της θέσης. Η παρουσία βαρβάρων επιδρομέων πότε απ’ τη Δύση, πότε από την Ανατολή κατέστησαν τον ηρωϊσμό και την θυσία αυτονόητη καθημερινότητα του Κύπριακού λαού.
Αυτή η μεγαλειώδης ιδιαιτερότητα του τόπου και των ανθρώπων του απαιτεί ηγέτες με παρρησία και ψυχικό μεγαλείο.
Δεν έχουμε την αναγκαία πληροφόρηση, ούτε την αρμοδιότητα να υποδείξουμε ενόχους ή να αποδώσουμε ευθύνες.
Η Δικαιοσύνη οφείλει να πράξει τα καθ’ εαυτήν και ο Κυπριακός Λαός ούτως ή άλλως είναι ο κυρίαρχος Κριτής.
Όμως δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε ότι περιμέναμε το ελάχιστο:
Μια ταπεινή συγγνώμη και μια θαρραλέα ανάληψη πολιτικής ευθύνης.
Περιμέναμε ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας να προστατεύσει το κύρος του θεσμού, αναδεικνύοντας εαυτόν σε υπόδειγμα υπευθυνότητας και γενναιοφροσύνης.
Περιμέναμε να απαλύνει την πικρία της εθνικής συμφοράς παραδίδοντας μαθήματα πολιτικής ανδρείας και πείθοντας με στάση αυτοκριτικής, ότι τέτοια λάθη δεν θα επαναληφθούν στο μέλλον.
Δυστυχώς όμως απογοητευθήκαμε γιατί, με βάση όσα είδαν το φως της δημοσιότητας, γίναμε μάρτυρες μιας μικρόψυχης ανευθυνότητας και μιας αδικαιολόγητης προσπάθειας μετακύλισης ευθυνών και υπεκφυγής διά της προτάξεως της θεσμικής ιδιότητος, την οποία οι δημόσιοι άνδρες οφείλουν να τιμούν και όχι να επικαλούνται για να αποφεύγουν την δημόσια κριτική.
Είδαμε δηλαδή την γνωστή εφιαλτική πρακτική, που βιώνουμε και από το Ελλαδικό πολιτικό προσωπικό τα τελευταία χρόνια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου