«Tο ισχύον Σύνταγμα αποτελεί την πρώτη 'γραμμή Μαζινό' υπέρ της γραφειοκρατίας».
"Εάν δεν είσαι αριστερός, σε πεθαίνουν σε δύο ημέρες. Ό,τι γινόταν μετά τον εμφύλιο, αντεστράφη μετά τη μεταπολίτευση "
Τάδε έφη κος Λοβέρδος
Πάρα πολύ συχνά τα τελευταία χρόνια και καθημερινά πλέον το τελευταίο διάστημα παρακολουθώντας το δημόσιο λόγο στελεχών της Κυβέρνησης, αλλά και της αντιπολίτευσης, αναρωτιέμαι αν αυτοί οι άνθρωποι διατηρούν καμιά ανάμνηση της παλαιότερης πολιτικής τους εικόνας ή πολύ χειρότερα αν ακούνε τα λεγόμενά τους.
Οι τελευταίες δηλώσεις του κου Λοβέρδου με άφησαν ειλικρινά εμβρόντητο.
Αν μη τι άλλο ο συγκεκριμένος πολιτικός είχε επί χρόνια δημιουργήσει την εικόνα του σοβαρού, μετρημένου και κόσμιου ανδρός, χαρακτηριστικά που ούτως ή άλλως συνάδουν με τον ακαδημαϊκό χώρο από τον οποίο προέρχεται.
Έχω την αίσθηση ότι η εικόνα αυτή έγινε κυριολεκτικά συντρίμμια με την απρόκλητη αμετροεπή επίθεσή του εναντίον μιας πολυτρόπως και πανταχόθεν βαλλόμενης επαγγελματικής ομάδας.
Μετά την σύναψη των γνωστών δανειακών συμφωνιών και προϊούσης της εφαρμογής των ερήμην του Ελληνικού Λαού ανειλημμένων επαχθών υποχρεώσεων έχουμε συνηθίσει την θλιβερή εικόνα Κυβερνητικών παραγόντων, που στοχοποιούν μεθοδευμένα και λοιδορούν συστηματικά διάφορους επαγγελματικούς κλάδους, τους οποίους «τακτοποιούν», «αναμορφώνουν», «απελευθερώνουν» και πάντως κατ’ ουσίαν εξαθλιώνουν.
Δεν είναι λοιπόν ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος που επιδίδεται στο μοντέρνο αυτό είδος πολιτικού σπορ, που συνίσταται στην ωσεί εξ αποκαλύψεως εξύβριση των ψηφοφόρων.
Είναι όμως ο μόνος, που επιτέθηκε τόσο βίαια, τόσο ισοπεδωτικά και τόσο πικρόχολα, συνδυάζοντας την επίθεσή του με απαξιοτική αναφορά στο ισχύον Σύνταγμα και ανιστόρητες συκοφαντίες κατά του προοδευτικού χώρου.
Είναι βέβαιο ότι ο δημοσιοϋπαλληλικός κόσμος δεν είναι παραδεισένιος.
Όμως σίγουρα δεν είναι συλλήβδην και αθρόως όλοι ανεξαιρέτως οι δημόσιοι υπάλληλοι πρωταγωνιστές της διαχρονικής ταλαιπωρίας του Ελληνικού λαού, ούτε είναι αυτοί οι υπεύθυνοι, που έφθασε εδώ ο τόπος.
Διότι η σημερινή τραγική κατάσταση της οικονομίας οφείλεται πρωτίστως και μάλλον αποκλειστικά στη φαύλη διαχείριση, στην καταλήστεψη των δημοσίων ταμείων, στην ανοχή της διαφθοράς, ζητήματα για τα οποία αρμόδιος και υπόλογος είναι ο πολιτικός κόσμος με πρώτους και καλλίτερους όσους εθήτευσαν σε κυβερνητικές θέσεις.
Η δε απόδοση των υπαλλήλων, η συμπεριφορά και τα τοιαύτα υπήρξε πάντοτε ανάλογη με το σύστημα οργάνωσης και λειτουργίας των υπηρεσιών, καθώς και με τις κατευθύνσεις της εκάστοτε πολιτικής και διοικητικής ηγεσίας.
Έκπληξη εξ άλλου προκαλεί η όψιμη ανακάλυψη του κου Λοβέρδου ότι «το Σύνταγμα είναι το οχυρό της γραφειοκρατίας». Θα περίμενε κανείς από κάποιον, που μετέχει της Ακαδημαϊκής εξειδίκευσης και της πολιτικής εξουσίας, ότι από το 1975 μέχρι σήμερα θα είχε αναλάβει σε ανύποπτο χρόνο πρωτοβουλία για τον όποιο αναγκαίο εκσυγχρονισμό του συντάγματος μέσω της ενδεδειγμένης θεσμικής διαδικασίας και όχι με επιστημονικά άναρθρες κραυγές εξυπηρετικές εφήμερων πολιτικών σκοπιμοτήτων.
Και βεβαίως αλγεινή αίσθηση προξενεί ο ανιστόρητος παραλληλισμός της μακράς μαύρης μετεμφυλιοπολεμικής περιόδου και των διώξεων, που υπέστησαν οι προοδευτικοί (όχι μόνον οι αριστεροί)πολίτες, με την μεταπολιτευτική διαβίωση των ψηφοφόρων του συντηρητικού χώρου.
Ποιά σχέση μπορεί να έχουν αλήθεια οι εξορίες, οι φάκελοι, τα πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων, η στρατιωτική δικτατορία, με την Δημοκρατία της περιόδου 1974-2009;
Απλώς για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι θα υπενθυμίσουμε ότι τουλάχιστον μέχρι το 1960 ακόμη και η ανάγνωση μιας κεντρώας εφημερίδας, όπως λ.χ «ΤΑ ΝΕΑ», αποτελούσε στοιχείο πολιτικού στιγματισμού όχι μόνο στην επαρχία, αλλά και στις γειτονιές της Πρωτεύουσας. Έτσι ήταν προτιμότερο να την προμηθεύεται κανείς από περίπτερα του κέντρου της Αθήνας και μάλιστα από ειδικούς περιπτεράδες, που φρόντιζαν προτού την δώσουν στον αγοραστή να την διπλώνουν «συνωμοτικά» με τον τίτλο προς τα μέσα.
Ειρίστω εν παρόδω ότι ο κος Λοβέρδος ως Καθηγητής Πανεπιστημίου χρημάτισε και ο ίδιος δημόσιος υπάλληλος, αλλά και ως Υπουργός επίσης δημόσιος υπάλληλος λογίζεται.
Είναι λοιπόν κάπως οξύμωρο και πάντως ιδιαίτερα κοροϊδευτικό να ακούει κανείς κάποιον ο οποίος καίτοι δημόσιος λειτουργός συνυπεύθυνος για τα όποια στραβά της δημόσιας διοίκησης καθυβρίζει το δημοσιοϋπαλληλικό σώμα, καίτοι Συνταγματολόγος μέμφεται τις προστατευτικές δημοκρατικών δικαιωμάτων συνταγματικές διατάξεις και παρότι τιμήθηκε κατ’ επανάληψη από τον προοδευτικό χώρο πολιτευόμενος υπό την σκέπη ενός Σοσιαλιστικού Κινήματος να υπεραμύνεται αβασίμως της δεξιάς πλαστογραφώντας την πρόσφατη πολιτική ιστορία.
«Ποίον έπος φύγεν έρκος οδόντων» κε Λοβέρδε ;
Αυτή και μόνη η αδυναμία της Κυβέρνησης, της οποίας διατελείτε σημαίνον στέλεχος, να τιμωρήσει τους λυμεώνες της δημόσιας περιουσίας και η κατ’ ουσίαν υπόθαλψη της διαφθοράς διά του οριστικού κουκουλώματος των σκανδάλων, αποτελεί υπέρτατο όνειδος για τον πολιτικό κόσμο της χώρας, που του αποστερεί το δικαίωμα να καταφέρεται απαξιοτικά εναντίον οποιουδήποτε άλλου επαγγελματικού χώρου.
Όσο για το Σύνταγμα προτού μιλήσουμε για την προστασία της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, ( η οποία σημειωτέον αποτελεί δημοκρατική κατάκτηση της αστικής τάξης) θα ήταν ενδιαφέρον να μαθαίναμε την ολοκληρωμένη άποψη των κυρίων Καθηγητών της κυβερνητικής πλειοψηφίας, αλλά και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επί θεμάτων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εθνικής κυριαρχίας, δημοκρατικών λειτουργιών, ανδρομικότητος της φορολογικής, ασφαλιστικής νομοθεσίας κ.λ.π.
Και βέβαια πολύ ενδιαφέρον θα ήταν για τους ψηφοφόρους και ιδιαίτερα για τα ιστορικά μέλη του ΠΑΣΟΚ (αυτά που στρατεύθηκαν το 1974 και όχι όσους το ανακάλυψαν μετά το 1985, ήτοι εκ του ασφαλούς στη δεύτερη κυβερνητική του θητεία) ποιό ακριβώς είναι το πολιτικό-ιδεολογικό πλαίσιο της Κυβέρνησης και των κατ’ ιδίαν στελεχών της και ποιο ακριβώς είναι το συνολικό πολιτικό τους όραμα για το μέλλον αυτής της ταλαίπωρης πατρίδας.
Διότι ως γνωστόν το πολιτικό πρόγραμμα του Σοσιαλιστικού Κινήματος δεν συμβαδίζει με την εφαρμοζόμενη πολιτική, ο δε οψίμως αρθρούμενος πολιτικός λόγος είναι ευθέως αντίθετος με την εν γένει προεκλογική ρητορεία του όλου πολιτευόμενου ΠΑΣΟΚ με αποτέλεσμα να προκύπτει μια ελαφρά σύγχυση στο εκλογικό σώμα.
Σε κάθε περίπτωση, αν μου επιτρέπεται μια ειλικρινώς φιλική συμβουλή, θα έλεγα σε όλους τους κυβερνητικούς παράγοντες ότι όλοι οι αναξιοπαθούντες επαγγελματικοί κλάδοι έχουν ανάγκη μάλλον από λόγους παρηγοριάς και ελπίδας και όχι από ύβρεις και απειλές, των οποίων εσχάτως γίνονται καθημερινοί αποδέκτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου