Η παραίτηση του κου Νικολόπουλου αποτελεί μια φωτεινή ακτίδα αισιοδοξίας στην αποπνικτική καταχνιά απελπισίας, που αποπνέει το κυβερνητικό πρόγραμμα, καθώς και η αξιοθρήνητη εικόνα του κυβερνητικού σχήματος, όπως εμφανίσθηκε στην παρθενική του παρουσία στο κοινοβούλιο κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου.
Πέρα από τους απηρχαιωμένους θεατρινισμούς, τις λογοτεχνίζουσες αμπελοφιλοσοφίες, τις ανέξοδες μεγαλοστομίες, τους υποκριτικούς κουτσαβακισμούς αυτή που κατέστη αναμφισβήτητα σαφής κατά την παρουσίαση των προγραμματικών δηλώσεων στη Βουλή ήταν μια πολύ πικρή διαπίστωση.
Ότι αν το 2009 οι Έλληνες ψηφοφόροι έπεσαν θύματα μιας άνευ προηγουμένου πολιτικής απάτης, τώρα το 2011 υπήρξαν θύματα ενός απερίγραπτου τρομοκρατικού εκβιασμού σε συνδυασμό με μια νέα απάτη τεραστίου μεγέθους.
Ουδείς αξιοπρεπής πολιτικός αναλυτής μπορεί να αρνηθεί ή έστω αγνοήσει το αντικειμενικό γεγονός ότι η μικρή διαφορά μεταξύ πρώτου και δευτέρου κόμματος υπήρξε αποκλειστικό επίτευγμα της ευρείας τρομοκρατικής εκβίασης, που υπέστη σε ανελέητο και συντριπτικό καταιγισμό προπαγάνδας η συνείδηση του μέσου ψηφοφόρου στην προεκλογική περίοδο.
Και όλοι βεβαίως οι ελάχιστα υποψιασμένοι περί τις κοινωνικές επιστήμες, μπορούν να διακρίνουν ότι το ειδικό βάρος της παρούσας πολιτικής απάτης είναι μεγαλύτερο εκείνης του ΠΑΣΟΚ. Καθ’ όσον ο μεν κος Παπανδρέου, ουδόλως συγχωρητέος για την φαυλότητά του, έχει στοιχειωδώς τουλάχιστον το ελαφρυντικό της αγνοίας του μεγέθους της οικονομικής κρίσεως και της αρνητικής αποτελεσματικότητας των μνημονιακών συνταγών, ενώ τουναντίον ο κος Σαμαράς τελούσε σε πλήρη επίγνωση των πάντων, όταν υποσχόταν επαναδιαπραγμάτευση, άμεση χαλάρωση των αντικοινωνικών και αντεργατικών μέτρων και εσπευσμένη ανάληψη αναπτυξιακών πρωτοβουλιών.
Ο κος Παπανδρέου λοιπόν και οι συν’ αυτώ μπορούν (λυσιτελώς ή όχι αδιάφορο στην παρούσα αξιολόγηση) να επικαλεσθούν το επιχείρημα ότι βεβαίως η αντίφαση μεταξύ προεκλογικών υποσχέσεων και μετεκλογικών πράξεων στοιχειοθετεί την αντικειμενική υπόσταση της εκλογικής απάτης, όμως δεν πληρούται η οιονεί υποκειμενική υπόσταση του εν λόγω πολιτικού εγκλήματος στο μέτρο όπου προεκλογικά όλοι αυτοί αγνοώντας την πραγματικότητα (την οποίαν επιμελώς απέκρυπταν οι απερχόμενοι πολιτικοί αντίπαλοί τους, οι αρμόδιοι κοινοτικοί αξιωματούχοι και η Τράπεζα της Ελλάδος) τελούσαν προεκλογικά εν τη πεποιθήσει ότι θα μπορούσαν να υλοποιήσουν τις υποσχέσεις τους.
Τουναντίον ο κος Σαμαράς και η κουστωδία του επειδή ως αντιπολίτευση είχαν αναλωθεί σε εκτεταμένες αναλύσεις γύρω από την καταστροφική εφαρμογή του μνημονιακού «μείγματος πολιτικής» και επειδή, αν μη άλλως πως, πάντως ως συμμετέχοντες στην Συγκυβέρνηση Παπαδήμου είχαν πλήρη εικόνα της «τραγικότητας» της οικονομίας και της μονολιθικότητας των δανειστών, δεν δικαιούνται να επικαλεσθούν αντίστοιχα ελαφρυντικά επιχειρήματα.
Και αυτή δεν είναι μια μικρή, είναι μια θεμελιώδης, εξαιρετικά κρίσιμη ειδοποιός διαφορά.
Φοβούμαι λοιπόν ότι όχι μόνον ο ιστορικός του μέλλοντος, αλλά και ο σύγχρονος τρομοκρατηθείς και απατηθείς ψηφοφόρος συντομότατα θα τους καταλογίσει άμεσο δόλο στη διάπραξη πολιτικής απάτης κατά συρροή με προεκλογική άσκηση μαζικής ψυχολογικής βίας, διά της ασύστολης προβολής προεκλογικών υποσχέσεων, τις οποίες εκ προοιμίου εγνώριζαν ότι ούτε ήθελαν ούτε μπορούσαν να εκπληρώσουν, σε συνδυασμό με ευρεία άσκηση επικοινωνιακής τρομοκρατίας, προκειμένου να υφαρπάσουν την εκλογική υπεροχή, το μεν εξαπατώντας το δε εκφοβίζοντας τους εκλογείς.
Αυτή προφανώς η ερινύα καταλογισμού των ήδη συντελεσθέντων προπεριγραφόμενων βαρύτατων πολιτικών εγκλημάτων, αλλά και η αιδήμων αδυναμία συμμετοχής στο ανθρωπιστικό και εθνικό έγκλημα, που μέλει να ολοκληρωθεί με την συνέχιση της ευλαβικής εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών, υπήρξε η αιτία της «πρόωρης» παραίτησης του Υφυπουργού Εργασίας.
Διότι μπορεί κανείς να έχει χαώδη ιδεολογική αντίθεση με το συγκεκριμένο πολιτικό άνδρα, αλλά ποιος μπορεί να ισχυρισθεί με σοβαρότητα ότι δεν είναι σημαίνον στέλεχος της συντηρητικής παράταξης και ακάματος αγωνιστής στους κομματικούς αγώνες της ΝΔ κατά τις τελευταίες δεκαετίες;
Παρίστανται απελπιστικά παιδαριώδη τα φληναφήματα τουΚυβερνητικού εκπροσώπου περί ανικανότητας του Αχαιού πολιτικού να ανταποκριθεί στα δύσκολα ή οι προφάσεις εν αμαρτίαις της ΔΗΜΑΡ ότι δήθεν η παραίτηση του κου Νικολόπουλου εδράζεται στο μοίρασμα των υπουργικών αρμοδιοτήτων.
Και επειδή ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο, αρκεί μια απλή ανάγνωση της επιστολής παραίτησης του Υφυπουργού για να καταλάβει και ο πλέον αφελής ότι στις δηλώσεις του κου Κεδίκογλου περισσεύει η ψευδολογία και η αναίδεια.
Στην δε ανακοίνωση της ΔΗΜΑΡ υποκρύπτεται ο τρόμος των συγκριτικών πολιτικών αξιολογήσεων και συλλογισμών.
Διότι αν ένας συντηρητικός πλην έντιμος πολιτικός διαθέτει την ηθική, την τόλμη και κυρίως την κοινωνική ευαισθησία να γυρίζει την πλάτη στα δημόσια αξιώματα θεωρώντας ανάξιο για τον εαυτό του να εδράσει την προσωπική του πολιτική σταδιοδρομία στην εξαπάτηση των εκλογέων του και στην εξαθλίωση του λαού του, τότε πού άραγε θα πρέπει να τεθεί ο πήχης για τους φερώνυμους «αριστερούς» αγωνιστές της δημοκρατίας και της κοινωνικής προκοπής;
Σίγουρα πολύ ψηλότερα από εκεί που προσπάθησε να τον θέσει ο μέχρι πρότινος συμπαθής αρχηγός της ΔΗΜΑΡ με το πιγκ πογκ σοφιστείας στον οποίο επιδόθηκε εσχάτως με συμπαίχτη ( όχι με αντίπαλο, ως όφειλε) τον εξοχότατο Υπουργό Οικονομικών.
Διότι δεν παρέμεινε βεβαίως απαρατήρητο ότι η πατρότητα του ευφυούς επιχειρήματος πως «το μνημόνιο δεν είναι η αιτία, αλλά το αποτέλεσμα της κρίσης» ανήκει στον κο Κουβέλη, ο οποίος προηγήθηκε στο βήμα και προσέφερε αυτή την μνημειώδη πολιτική «πάσα» στον κο Στουρνάρα για να ξεκινήσει από εκεί και να ξεδιπλώσει την φιλομερκελική και εξόχως αντικοινωνική επιχειρηματολογία του.
Όπως δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο στο νομικό κόσμο της χώρας ότι δύο εκλεκτά και προβεβλημένα μέλη του, τα οποία χρημάτισαν αμφότερα πρόεδροι του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών , κατά την προχθεσινή ομιλία τους στη Βουλή απαξίωσαν ή προτίμησαν να τηρήσουν αιδήμονα σιωπή για την αυτοκτονία ενός συναδέλφου τους, ενός τραγικού επιστήμονα, που δεν άντεξε τις πολιτικές, τις οποίες οι ίδιοι στηρίζουν ενεργά και φιλοδοξούν να εφαρμόσουν άτεγκτα στο επόμενο διάστημα.
Είναι ιστορικά τεκμηριωμένο και νομοτελειακά αναπότρεπτο στις επόμενες σκληρές μέρες που έρχονται, όπου οι δανειστές θα αποθρασύνονται από την κυβερνητική ενδοτικότητα, όπου τα λαϊκά στρώματα θα συνθλίβονται από την κυβερνητική αναλγησία και όπου η δημόσια περιουσία θα προσφέρεται αναίσχυντα κοψοχρονιά σε αχρείους ντόπιους και ξένους βουλιμικούς κερδοσκόπους, όλο και περισσότεροι πολιτικοί θα αναδεικνύονται «ακατάλληλοι για τα δύσκολα» και θα αντικαθίστανται με «νέους» φιλόδοξους και «θαρραλέους» τεχνοκράτες.
Και μέσα σ’ αυτό το ζοφερό τοπίο που προοιωνίζεται η κυβερνητική σύνθεση και θα απεργάζεται η αγαστή συνεργασία των κκ Στουρνάρα και Σόϊμπλε όλο και περισσότερο οι Έλληνες πολίτες θα θέτουν προς τον κο Κουβέλη το αμείλικτο ερώτημα:
«Τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι;»….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου