Προβλέπαμε στην προηγούμενη ανάρτησή μας ότι η Σύνοδος κορυφής θα κατέληγε σε ένα ακόμη φιάσκο και ότι η όλη ατμόσφαιρα μύριζε συνομωσία εις βάρος των ευρωπαίων πολιτών.
Ω του θαύματος (!) όμως οι συνοδικοί ηγέτες θριαμβολογούν και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης οργιάζουν οι πανηγυρισμοί για την τρελή επιτυχία Μόντι και τις κοσμοϊστορικές αποφάσεις της Συνόδου.
Εμείς παρ’ όλα αυτά επιμένουμε στην άποψή μας ότι η Σύνοδος σε σχέση με τα ζωτικά προβλήματα της ευρωπαϊκής οικονομίας προσέφερε «μια τρύπα στο νερό» και ότι αντίθετα με τις περί σωτηρίας του ευρώ μεγαλοστομίες η πραγματική μέριμνα των συμμετασχόντων εξαντλήθηκε αποκλειστικά στην εξασφάλιση των ιδιωτικών συμφερόντων των τραπεζιτών.
Θεωρούμε επίσης ότι όλοι αυτοί, που μιλάνε για ελαφρύνσεις των εθνικών χρεών και ανακούφιση των φορολογουμένων είναι ή αφελείς ή πονηρούληδες που για άλλη μια φορά επιχειρούν να μας παραμυθιάσουν.
Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή και όχι από το τέλος, όπως τεχνηέντως κάνουν οι σεσημασμένοι «παπαγάλοι» όλων των ειδών και αποχρώσεων.
Διότι η αρχή είναι η συμφωνία και όχι το τι θα συμβεί με τα δημόσια χρέη και τους φορολογούμενους.
Η συμφωνία λοιπόν προβλέπει ότι κατ’ αρχήν πρέπει να δημιουργηθεί ένας εποπτικός μηχανισμός για τις τράπεζες της Ευρωζώνης, που θα περιλαμβάνει την ΕΚΤ.
Πότε θα δημιουργηθεί αυτός ο μηχανισμός; Άγνωστο. Πιθανόν σε τρία τέρμηνα, όπως θα έλεγε κάθε αξιόπιστη χαρτορίχτρα. Καθόσον η απόφαση λέει πως παρακαλείται το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο να εξετάσει τις σχετικές προτάσεις μέχρι το τέλος του χρόνου και έχει ο Θεός….
Εάν λοιπόν και όταν δημιουργηθεί ο εποπτικός μηχανισμός, τότε «ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας θα μπορεί, έπειτα από απόφαση, να έχει την δυνατότητα να ανακεφαλαιοποιεί απευθείας τις τράπεζες».
Για προσέξτε παρακαλώ την διατύπωση: Δεν υποχρεούται να τις ανακεφαλαιοποιεί απ’ ευθείας, αλλά «θα μπορεί να έχει αυτή την δυνατότητα». Τι μπορεί ακριβώς να κρύβεται πίσω από αυτή την περίτεχνη έως ψυχεδελική διατύπωση;
Μα τι άλλο από ότι πιθανότατα θα επιλέγει να κάνει χρήση της «δυνατότητάς» του για τράπεζες με υψηλό δείκτη φερεγγυότητας ή εδρεύουσες σε χώρες με μεγάλο ειδικό πολιτικό βάρος (Η σπουδή να διευκρινίσουν ότι η «Ελλαδίτσα» των κκ Σαμαρά-Κουβέλη- Βενιζέλου δεν πρέπει να ελπίζει τίποτα, δίνει μια πρώτη ένδειξη για την πιθανή ερμηνεία της εν λόγω διατύπωσης).
Ας δεχθούμε όμως χάριν συζητήσεως ότι πράγματι κάποια τράπεζα κάποιας χώρας θα μπαίνει στον αορίστως μελλοντικό αυτό μηχανισμό απ’ ευθείας ανακεφαλαίωσης.
Αυτό θα σημαίνει ίσως μια βελτίωση αποτύπωσης του δημοσίου χρέους κατά την έναρξη λειτουργίας του συστήματος.
Αυτή η εικόνα όμως πόσο πραγματική θα είναι;
Για πόσο χρόνο θα διαρκέσει;
Και το σπουδαιότερο ποια θα είναι η πραγματική ελάφρυνση για τον φορολογούμενο;
Για να απαντήσει κανείς με βεβαιότητα στα ερωτήματα αυτά θα πρέπει να ξέρει από πού θα προέρχονται τα χρήματα που ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας θα μοιράζει στις τράπεζες της αρεσκείας του.
Αν όλοι αυτοί που θριαμβολογούν για τα αποτελέσματα της Συνόδου μας πουν ότι τα χρήματα θα έρχονται από άλλον πλανήτη, τότε θα ανοίξουμε σαμπάνιες μαζί τους στην υγεία του κου Μόντι και της χαρούμενης παρεούλας του.
Αν όμως, όπως υποψιαζόμαστε, τα κεφάλαια του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας θα συγκεντρώνονται από συνεισφορές των κρατών μελών της Ευρωζώνης, τότε θα μιλάμε για μια κακόγουστη κομπίνα.
Διότι, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, σε μια τέτοια περίπτωση τα κράτη που έτσι και αλλιώς σήμερα είναι άπαντα (μηδέ της Γερμανίας εξαιρουμένης) υπερχρεωμένα στις αγορές για τις ανακεφαλαιώσεις των τραπεζών τους, με το νέο σύστημα θα συνεχίσουν να χρεώνονται προκειμένου να καταβάλλουν τη συμμετοχή τους στο μηχανισμό στήριξης.
Με άλλα λόγια ως προς την ανακεφαλαίωση των τραπεζών «αλλάζει ο Μανωλιός βάζοντας τα ρούχα αλλιώς», καθ’ όσον το μόνο που αλλάζει στην πραγματικότητα είναι η διαδρομή του χρήματος.
Μέχρι τώρα έχουμε χρήματα που δανείζονται τα κράτη από τις «αγορές» και τα δίνουν στους banksters.
Με το σύστημα Μόντι-Ολάντ-Μέρκελ θα έχουμε χρήματα που θα δανείζονται τα κράτη από τις «αγορές», θα τα συνεισφέρουν στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας και εκείνος με τη σειρά του θα τα δίνει στους banksters (της αρεσκείας του).
Και στις δύο περιπτώσεις οι τοκογλύφοι δανείζουν, τα κράτη χρεώνονται, οι banksters τα κονομάνε και οι φορολογούμενοι πληρώνουν αδιαλείπτως τα σπασμένα.
Κατά συνέπειαν έστω και αν στην έναρξη του συστήματος κάποιες επιλεγμένες τράπεζες κάποιων «προνομιούχων» χωρών «ανακεφαλαιωθούν» από τα διαθέσιμα του Μηχανισμού, πολύ σύντομα θα χρειαστεί «ανακεφαλαίωση» του Μηχανισμού από τα ήδη υπερχρεωμένα κράτη με συνέπεια αυτά να αναγκασθούν να συνεχίσουν να δανείζονται εκτινάσσοντας και πάλι το δήθεν αρχικά μειωμένο χρέος τους.
Όμφακες λοιπόν ο θησαυρός τουλάχιστον σε ότι αφορά το εθνικό χρέος, την ελάφρυνση των φορολογουμένων, αλλά ακόμη και την παρηγοριά των «αγορών», οι οποίες έχουν αντιληφθεί ότι χωρίς ανάπτυξη σωτηρία της παγκόσμιας οικονομίας δεν νοείται.
Μετά από όλα αυτά είναι μάλλον προφανές ότι παρά τις περί αντιθέτου φανφάρες των ευρωπαίων ηγετών, των αργόμισθων κοινοτικών αξιωματούχων και των παρατρεχάμενων δημοσιγράφων και πάσης φύσεως «πολιτικο-οικονομικών αναλυτών» και αυτή η Σύνοδος ως προς τα άμεσα πραγματικά προβλήματα της Ευρωπαϊκής οικονομίας εξελίχθηκε σε φιάσκο.
Για να είμαστε όμως συνεπείς με την προηγούμενη ανάρτησή μας χρωστάμε να εξηγήσουμε γιατί θεωρούμε αυτό το φιάσκο μια κακόγουστη κομπίνα, μια οικονομική συνομωσία, εις βάρος των επί μέρους λαών της Ευρώπης.
Η συνέχεια λοιπόν στο επόμενο «τεύχος»….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου