Το 2004 η παρούσα κυβέρνηση παρέλαβε από την Κυβέρνηση Σημίτη διάφορα πλεονάσματα και διάφορα ελλείμματα.
Ελλειμματικό για παράδειγμα παρέλαβε τον τομέα της κοινωνικής πολιτικής. Αυτό το έλλειμμα άλλωστε στοίχισε στο ΠΑΣΟΚ την απώλεια της εξουσίας και ίσως τελικά να στοιχίσει στον τέως Πρωθυπουργό την υστεροφημία του.
Πλεονασματικούς παρέλαβε τους τομείς των δημοσίων έργων, της οικονομίας, της εξωτερικής πολιτικής.
Είναι εκπληκτικό το πώς η παρούσα κυβέρνηση σε ελάχιστο σχετικά χρόνο κατάφερε να μεγιστοποιήσει τα ελλείμματα και να εξανεμίσει τα πλεονάσματα.
Στον κοινωνικό τομέα οργιάζουν οι κερδοσκόποι και οι μεσάζοντες, που έχουν επαναφέρει το φάσμα της πείνας στις φτωχογειτονιές Στον τομέα των Δημοσίων έργων το αξιοζήλευτο επίτευγμα ήταν να παραδοθούν οι αυτοκινητόδρομοι, που έγιναν από τον ιδρώτα του Έλληνα φορολογούμενου στους ιδιώτες, με αποτέλεσμα να πολλαπλασιασθούν τα διόδια.
Στα δημόσια οικονομικά ξεπουλιούνται όσο-οσο οι δημόσιοι οργανισμοί για να καλυφθούν προσωρινά οι τρύπες στα δημόσια ταμεία.
Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής η κυβέρνηση Σημίτη παρέδωσε μία Ελλάδα με ρυθμιστικό ρόλο στα Βαλκάνια με βαρύνουσα γνώμη στην Ευρώπη, ιδιαίτερα αγαπητή στον Αραβικό κόσμο, αξιοσέβαστη στον Αμερικανικό παράγοντα και με τέτοια γενική εκτίμηση στον πλανήτη, ώστε να της ανατεθεί η οργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων και να τιμηθεί με μια θέση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Για να είμαστε ειλικρινείς το κτίσιμο της διπλωματικής αξιοπρέπειας της χώρας ξεκίνησε από προηγούμενους κυβερνήτες.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με το δόγμα «Η Ελλάς ανήκει εις την δύση» φρόντισε για την είσοδο της χώρας στην Ε.Ο.Κ και δεν δίστασε κατά το Γκωλικό πρότυπο να την βγάλει από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, προς υπεράσπιση των εθνικών της δικαίων.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, με το δόγμα «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», διεύρυνε τους διπλωματικούς ορίζοντες της χώρας πέραν των Ευρωπαϊκών ορίων σφυρηλατώντας ισχυρούς δεσμούς με τον αραβικό κόσμο και αναλαμβάνοντας ηγετικό ρόλο ανάμεσα στα αδέσμευτα κράτη και της χώρες του τρίτου κόσμου.
Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, η σημερινή Κυβέρνηση κατάφερε να ξανακάνει την Ελλάδα, «Ψωροκώσταινα».
Ασήμαντη στον ΟΗΕ, αδιάφορη στην Ευρώπη, κομπάρσο στις κοσμογονικές εξελίξεις των Βαλκανίων.
Ο τρόπος, που μας πήρε η κατρακύλα υπήρξε απλός.
Ο σημερινός πρωθυπουργός δήλωσε πρόθυμος να εφαρμόσει τα διδάγματα των προκατόχων του. Φαίνεται όμως ότι υπήρξε μέτριος ως κακός μαθητής. Φυσικό επόμενο αφού όσο φιλότιμες προσπάθειες κι αν καταβάλει ένας μαθητής, δεν μπορεί να εμπεδώσει το μάθημά του περιοριζόμενος στη θεωρία, χωρίς καθόλου πρακτική εξάσκηση. (Πρακτική εξάσκηση για υποψηφίους πρωθυπουργούς είναι λίγη προϋπηρεσία σε κανένα υπουργείο).
Έτσι ενώ με το «Η Ελλάδα ανήκει στη Δύση» ο θείος εννοούσε ότι τα συμφέροντα της Ελλάδας ταυτίζονται με αυτά των δυτικοευρωπαϊκών χωρών, ο ανιψιός αντελήφθη ότι η Ελλάδα ανήκει στη Μητρόπολη της Δύσης.
Αποτέλεσμα να επικρατήσει η μίζερη λογική , ότι ως άβουλη αποικία η χώρα οφείλει να ακολουθεί τις οδηγίες της Αμερικής.
Το «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» διασκευάσθηκε στο η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες …κουμπάρους. Έτσι ξεσάλωσαν οι ντόπιοι κουμπάροι στο εσωτερικό, αλλά δυστυχώς ξεσάλωσαν και οι εξ ανατολών κουμπάροι στο Αιγαίο.
Και αφού αυτά ήταν τα νέα δόγματα, απλή υπήρξε και η μεθοδολογία.
Πλήρης απραξία, για την προώθηση των εθνικών συμφερόντων. Παντελής απουσία από τα διεθνή και Ευρωπαϊκά δρώμενα.
Η συνταγή διακυβέρνησης εύκολη. Στο εσωτερικό μετονομάζουμε τις ντιρεκτίβες της ΕΕ σε μεταρρυθμίσεις και τις εφαρμόζουμε στην πλέον νεοφιλελεύθερη έκδοσή τους. Στο εξωτερικό επισκεπτόμαστε σε τακτά χρονικά διαστήματα την Αμερική και φροντίζουμε να επιδεικνύουμε την προσαρμοστικότητά μας ως «στρατηγικοί εταίροι».
Το ατύχημα είναι ότι πλέον οι Αμερικανοί πέρασαν από τη διπλωματία του περίστροφου στη διπλωματία του καρότου και της σφαλιάρας. Την ασκούν όμως με μια αμερικάνικη ιδιομορφία. Έχουν χωρίσει τις άλλες χώρες σε αυτές που τους δίνουν τα καρότα και σε αυτές που τους δίνουν τις σφαλιάρες .Την Ελλάδα την έχουν κατατάξει τα τελευταία χρόνια στη δεύτερη ομάδα. Όχι από κακή πρόθεση. Απλά τα συμφέροντά τους στην περιοχή βρίσκονται πλέον σε ευθεία αντίθεση με τα Εθνικά μας δίκαια.
Η εξέλιξη της ιστορίας με τα Σκόπια είναι χαρακτηριστική. Αντί να αναπτυχθεί έντονη διπλωματική δραστηριότητα και να αναζητηθούν συμμαχίες για την υποστήριξη των θέσεών μας σε Ευρωπαϊκό και Νατοϊκό επίπεδο, η ελληνική διπλωματία αυτοεγκλωβίσθηκε σε «σούρτα-φέρτα» στην Αμερική. Και φαίνεται ότι και εκεί ακόμα χειρίσθηκε το θέμα με τόση αβρότητα, που οι Αμερικανοί να μη κατανοήσουν επαρκώς τη σοβαρότητα του θέματος.
Οδυνηρό αποτέλεσμα μια νεοσύστατη κρατική οντότητα, που επιβιώνει οικονομικά χάριν της ελληνικής επιχειρηματικότητας, να εκμεταλλευθεί την απάθεια της Ελληνικής Κυβέρνησης και να φθάσει στο σημείο να προβάλλει απροκάλυπτα αλυτρωτικές επιδιώξεις, να απειλεί, να προσβάλλει το εθνικό μας σύμβολο και να λοιδορεί τον Έλληνα Πρωθυπουργό.
Η αφύπνιση της κυβέρνησης την ύστατη ώρα και η άσκηση του βέτο κάτω από την πίεση της αντιπολίτευσης και ολόκληρου του λαού δεν επιτρέπει εφησυχασμό σχετικά με το μέλλον των εθνικών μας συμφερόντων.
Έτσι στη σύνοδο του ΝΑΤΟ η Ελλάδα βρέθηκε στη δύσκολη θέση να βάλει ένα βέτο και ένα τελεσίγραφο. Το βέτο ήταν η άρνηση πρόσκλησης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. Το τελεσίγραφο ήταν το δίλημμα «ή λύση στο πρόβλημα του ονόματος ή αποχαιρετισμός της ιδέας ένταξης στο ΝΑΤΟ».
Και οι δύο ενέργειες έχουν κοινά χαρακτηριστικά.
Και τα δύο υποβάλλονται δια της διπλωματικής οδού.
Και βεβαίως και τα δύο αποτελούν πανηγυρική επιβεβαίωση αποτυχίας της διπλωματίας. Διότι απλούστατα χρησιμοποιούνται όταν οι διπλωμάτες έχουν αποτύχει παταγωδώς στην προσπάθειά τους να επιτύχουν τις επιθυμητές λύσεις.
Εχουν όμως και μία ουσιαστική διαφορά.
Το βέτο είναι η μαγκιά μιας δεδομένης χρονικής στιγμής, που σε βοηθάει να πάρεις μια ανάσα, όταν βρεθείς με την πλάτη στον τοίχο.
Το τελεσίγραφο είναι το εναρκτήριο λάκτισμα ενός επίμοχθου αγώνα κατά τον οποίο καλείσαι να αποδείξεις πλέον στην πράξη πόσο πραγματικός μάγκας είσαι.
Είναι άγνωστο αυτή την ώρα ποια θα είναι η διάρκεια και η τελική έκβαση αυτού του αγώνα. Είναι όμως γνωστό σε όλους ότι ο δρόμος δεν θα είναι ανθόσπαρτος.
Μετά το πρώτο σοκ οι γείτονές μας θα ανασυνταχθούν και θα επιμείνουν στους στόχους τους. Τα συμφέροντα που τους κατευθύνουν δεν εξέλειπαν εξ αιτίας του Ελληνικού βέτο. Παραμένουν εκεί ακέραια και θα συνεχίσουν να τους υποστηρίζουν.
Οι πανηγυρισμοί για το αποτέλεσμα της Νατοϊκής σύσκεψης και η προσπάθεια πολιτικής εκμετάλλευσης μιας στιγμιαίας κινήσεως, που υπήρξε αναγκαίο αποτέλεσμα μιας πολυετούς διπλωματικής αβελτηρίας μόνο τους οικοδεσπότες και τους γυρολόγους των βραδινών τηλεοπτικών δελτίων μπορεί να εκστασιάσει.
Η σοβαρότητα του θέματος απαιτεί σοβαρή αντιμετώπιση από όλους.
Χρειάζεται πανεθνική προσπάθεια για να σωθεί η παρτίδα, η οποία δεν περιορίζεται μόνο στο ζήτημα του ονόματος.
Βεβαιότατα έχοντας άτακτα διολισθήσει από το «δε δεχόμαστε τη χρήση του όρου Μακεδονία ή παράγωγά του» στις ερωτοτροπίες με το νέα Μακεδονία κ.λ.π, η εξέλιξη στο ΝΑΤΟ ήταν ότι καλύτερο μπορούσαμε να ονειρευτούμε.
Αλλάζοντας όμως τακτική στο εξής, οφείλουμε να βάλουμε ψιλότερα τον πήχη και να προσέξουμε ιδιαίτερα το ζήτημα των αλυτρωτικών διεκδικήσεων των Σκοπίων.
Το ότι το τελικό κείμενο του ΝΑΤΟ δεν κάνει αναφορά σε αυτό το θέμα, αλλά περιορίζεται μόνο στο ζήτημα του ονόματος είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό.
Πρέπει επομένως στο επόμενο διάστημα η ελληνική διπλωματία να κάνει αυτά που παρέλειψε μέχρι σήμερα.
Η συμπτωματική συμπόρευση λίγων Ευρωπαϊκών χωρών, πρέπει να γίνει Πανευρωπαϊκή σταθερή συμμαχία. Η επίδοση επιστολών με της Ελληνικές θέσεις στο παρά πέντε των κρίσιμων συναντήσεων, πρέπει να αντικατασταθεί με οργανωμένη εκστρατεία του διπλωματικού σώματος με επί κεφαλής τον Έλληνα Πρωθυπουργό και στόχο τη διαρκή διεξοδική ενημέρωση όλων των ξένων κυβερνήσεων για το μείζον αυτό εθνικό θέμα.
Στην προσπάθεια θα πρέπει να συστρατευθούν όλα τα κόμματα, οι βουλευτές και τα στελέχη τους.
Θα πρέπει να αξιοποιηθούν οι δυνατότητες του αρχηγού της Αξιωματικής αντιπολίτευσης ως Προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Όλα τα κόμματα θα πρέπει να εκμεταλλευθούν τις διεθνείς σχέσεις τους με ομόλογα κόμματα στο εξωτερικό.
Η Εκκλησία θα πρέπει να θέσει με σοβαρότητα το ζήτημα σε αδελφές εκκλησίες, αλλά και στις θρησκευτικές ηγεσίες άλλων δογμάτων ή θρησκευμάτων.
Ο Πανεπιστημιακός και καλλιτεχνικός κόσμος θα πρέπει να περιλάβει το θέμα στις άμεσες προτεραιότητες του στα διεθνή επιστημονικά συνέδρια ή τα καλλιτεχνικά δρώμενα.
Οι αθλητές θα πρέπει να ενημερώσουν τους συναθλητές τους σε κάθε διεθνή διοργάνωση.
Οι δημοσιογράφοι θα πρέπει να αντιμετωπίζουν στις εκπομπές και την αρθρογραφία τους το θέμα συντεταγμένοι στον εθνικό στόχο.
Οι επιχειρηματίες να μη παραλείπουννα το θέτουν στις διεθνείς τους επιχειρηματικές επαφές.
Τα blogs και τα sites έχουν μεγάλο βάρος να σηκώσουν και μπορούν να εφοδιασθούν με ξενόγλωσσα κείμενα, που να αναρτούν οργανωμένα στις ιστοσελίδες τους.
Οι τουριστικοί πράκτορες και οι ξεναγοί μπορούν και πρέπει να προσφέρουν έργο.
Οι ομογενειακές οργανώσεις απανταχού της γης, που είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένες, θα πρέπει να στηριχθούν και να ενισχυθούν στον αγώνα , που ήδη διεξάγουν.
Κανείς δεν περισσεύει.
Κανείς δεν πρέπει να λείψει από αυτή την προσπάθεια.
Όλοι αυτοί όμως δεν μπορεί να λειτουργήσουν αποτελεσματικά, αν δράσουν μόνο με δική τους πρωτοβουλία σαν ασύνταχτο ασκέρι.
Η Ελληνική Κυβέρνηση οφείλει επί τέλους να αφυπνισθεί και να προσφέρει πρωτίστως αυτό που αποτελεί τον αναγκαίο όρο για την έναρξη κάθε αγώνα.
Να θέση το στόχο. Να προσδιορίσει το στοίχημα. Να τοποθετήσει τον πήχη.
Χωρίς ολιγωρία. Χωρίς μιζέρια. Χωρίς αμφιταλαντεύσεις.
Και ο πήχης αυτή τη φορά δεν μπορεί να είναι ένα επόμενο βέτο.
Θα πρέπει να τοποθετηθεί πιο ψηλά.
Σε αντιστοιχία με το παλλαϊκό αίσθημα.
Εδώ θα κριθεί η μαγκιά του καθενός.
Γιατί ένα βέτο δεν φέρνει την Άνοιξη.
Όμως μια παλλαϊκή προσπάθεια μπορεί να τα φέρει όλα τούμπα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου