Τράβηγμα αυτιού στο ΣΥΡΙΖΑ. Εύφημο μνοία στο ΚΚΕ

Σε ιστορική μέρα πολιτικής ειλικρίνειας εξελίχθηκε η αγόρευση του κ. Πρωθυπουργού στη Βουλή στη συζήτηση για τα έκτροπα στα πανεπιστήμια.
Πέρα από την αναφορά του στην παροιμία «φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης» η οποία ισοδυναμεί με αφοπλιστικά ειλικρινή εξομολόγηση ότι θεωρεί τον εαυτό του ιδιοκτήτη του Ελληνικού κράτους, προέβη και σε μια ακόμη εξαιρετική αποκάλυψη.
Έπλεξε με συγκινητικό τρόπο το εγκώμιο του ΚΚΕ, το οποίο κατά τα λεγόμενά του είναι ένα σοβαρό κόμμα, που έχει ιδεολογική συγκρότηση και πολιτεύεται με συνέπεια μέσα στα πλαίσια της δεοντολογίας . Επομένως ως καλό αριστερό κόμμα θα πρέπει να αντιδιαστέλλεται από τις ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και από αρκετές συνιστώσες του κοινοβουλευτικού ΣΥΡΙΖΑ, που είναι η κακή αριστερά.
Ουδείς βεβαίως επικροτεί τον κακώς εννοούμενο ακτιβισμό, που εκτυλίσσεται τις τελευταίες ημέρες στα Πανεπιστήμια και είναι απορίας άξιο γιατί ο κ. Αλαβάνος και τα υπόλοιπα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αποφεύγουν πεισματικά να προφέρουν την μαγική λέξη «καταδικάζουμε» τα έκτροπα, που μετά μανίας ζητούν να ακούσουν οι διάφοροι επικριτές τους. Ουδείς όμως επίσης μπορεί εύκολα να πειστεί ότι η πατρότητα για τις πρωτοφανείς βαρβαρότητες, όπως οι ανηλεείς ξυλοδαρμοί, ανήκει στην αριστερά και στο φοιτητικό κόσμο. Όπως επίσης και ο Υπουργός παιδείας με τις άκαιρες δηλώσεις, τις άστοχες πράξεις και τις παραλήψεις του δεν δικαιούται να θεωρεί τον εαυτό του άμοιρο των πολιτικών ευθυνών.
Όμως τα εύσημα του κ. Πρωθυπουργού προς το ΚΚΕ δεν παύουν να αποτελούν μνημειώδους ειλικρίνειας αποκάλυψη των αγαστών σχέσεων των δύο κομμάτων.
Προφανώς ο κ. Πρωθυπουργός προέβη σ’ αυτές τις μελιστάλακτες φιλοφρονήσεις ορμώμενος από μια εσωτερική παρόρμηση να ευχαριστήσει δημόσια το ΚΚΕ για την συνεπή στήριξη, που προσφέρει στη Νέα δημοκρατία τα τελευταία τριάντα χρόνια.
Ο μακαρίτης ο Λένιν συνήθιζε να διδάσκει τους συντρόφους του ότι όταν οι πολιτικοί τους αντίπαλοι τους επαινούν , θα πρέπει να ψάχνουν να βρουν τα σφάλματά τους.
Το ΚΚΕ πάντως δεν φάνηκε καθόλου να ανησυχεί για τα εύσημα του κ. Καραμανλή, αντίθετα μάλλον τα καταχάρηκε.
Είναι άλλωστε κοινό μυστικό ότι από την εποχή της γενικής γραμματείας του αειμνήστου Χαρίλαου Φλωράκη (άλλου διάσημου παροιμιολόγου) το κόμμα είχε απομακρυνθεί από το Μαρξισμό-Λενινισμό οικοδομώντας με συνέπεια το προφίλ του στο πλαίσιο του «Μαρξισμού»-Καραμανλισμού.