Εσχάτως η βουλή έχει καταντήσει αρένα, όπου διασταυρώνουν πληκτικά τα ξίφη τους ο ιδιότυπος λεκτικός ακτιβισμός του κ.Αλαβάνου και ο sui generis στείρος βερμπαλισμός του κ. Καραμανλή με την ευγενή φιλοδοξία αμφοτέρων να επιβραβευθούν με μια θέση μερικών δευτερολέπτων στα μελαγχολικά δελτία «ειδήσεων» των οκτώ.
Στην τελευταία ανούσια συζήτηση κουφών περί του ενδεδειγμένου τρόπου ταφής του πτώματος της ανώτατης εκπαίδευσης, απολαύσαμε τον κ. Πρωθυπουργό να διδάσκει λαογραφία.
Απευθυνόμενος στον αντίπαλο «μονομάχο» ανέκραξε με στόμφο «φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης» και οδήγησε σε παραληρηματικά χειροκροτήματα τους βένετους των θεατών.
Η ατάκα επέτυχε ασφαλώς του στόχου της διότι απέδωσε στον μονομάχο την ποθούμενη μιντιακή προβολή.
Όμως ως ομολογία πολιτικών αντιλήψεων, από της οποίες εμφορείται ο πρωθυπουργός της χώρας θα πρέπει μάλλον να οδηγήσει σε περίσκεψη τους εχέφρονες πολίτες αυτής ης χώρας.
Η χρήση της συγκεκριμένης παροιμίας στον συγκεκριμένο χώρο και για την συγκεκριμένη περίπτωση υπήρξε παντελώς αδόκιμη.
Προφανώς ανεξάρτητα από την όποια πολιτική αντιπαλότητα, ούτε ο κ. Αλαβάνος ούτε οποιοσδήποτε άλλος πολιτικός αρχηγός, οποιουδήποτε κοινοβουλευτικού κόμματος είναι επιτρεπτό να χαρακτηρίζεται ως κλέφτης.
Και μπορεί να έχει επικίνδυνες παρενέργειες σε θερμοκέφαλους οπαδούς σε μια περίοδο όπου επικρατεί πρωτοφανής αναστάτωση στα πανεπιστήμια, όταν ακούγεται ένας τέτοιος χαρακτηρισμός από πρωθυπουργικά χείλη έστω και σαν κακόγουστο αστείο.
Αυτό όμως που είναι περισσότερο ανησυχητικό είναι το δεύτερο σκέλος της παροιμίας.
Είναι σχεδόν ανατριχιαστική η πανηγυρική αποκάλυψη του κ. Πρωθυπουργού περί της ιδιοκτησιακής αντίληψης που έχει για το κράτος.
Διότι η λέξη «νοικοκύρης» σε απλά ελληνικά μπορεί να έχει δύο και μόνο έννοιες.
Η μία, η μεταφορική υποδηλώνει τον τακτικό και μεθοδικό άνθρωπο που έχει την ικανότητα να βάζει και να συντηρεί σε τάξη ένα δεδομένο χώρο. Η έννοια όμως αυτή δεν έχει σχέση με την περίπτωσή μας για τον απλούστατο λόγο ότι τα τελευταία χρόνια η πολιτεία του κ. Πρωθυπουργού αποδιοργάνωσε και ουδόλως τακτοποίησε τα δημόσια πράγματα.
Εξ’ άλλου στην συγκεκριμένη παροιμία η λέξη νοικοκύρης χρησιμοποιείται σε αντιπαραβολή με τη λέξη κλέφτης και συνεπώς έχει την έννοια του ιδιοκτήτη, η οποία είναι και η κύρια έννοιά της.
Και εδώ ακριβώς έγκειται η απαράδεκτη ιδιοκτησιακή αντίληψη του κ. Καραμανλή, η οποία είναι ασύμβατη για το δημοκρατικό πολίτευμα.
Διότι στο δημοκρατικό πολίτευμα δεν νοούνται ιδιοκτήτες.
Η βουλή των Ελλήνων, το Ελληνικό κράτος, η Ελληνική Πολιτεία δεν έχουν, δεν μπορούν να έχουν και ιστορικά δεν ανέχονται ιδιοκτήτες.
Μπορούν να έχουν εκλεγμένους αντιπροσώπους, λαοπρόβλητους κυβερνήτες, συνετούς άρχοντες.
Ακόμη όμως και ο ανώτατος άρχων σε μια σύγχρονη Ευρωπαϊκή δημοκρατία δεν δικαιούται να αισθάνεται για τον εαυτό του τίποτε περισσότερο από το ότι είναι ο πρώτος πολίτης της χώρας.
Πρώτος μεταξύ ίσων...
Μοναδικός ίσως ιδιοκτήτης δικαιούται να λογίζεται το διαχρονικό σύνολο του Ελληνικού λαού, που επί γενεές γενεών έχει στηρίξει την ίδρυση και συντήρηση του κράτους με τις θυσίες του και έχει δημιουργήσει την όποια δημόσια περιουσία από το υστέρημά του.
Ως απλός λοιπόν εντολοδόχος και διαχειριστής ο κάθε άρχοντας αυτού του τόπου δεν δικαιούται , σαν άσωτος υιός, ούτε να αδειάζει τα δημόσια ταμεία, ούτε να εκποιεί την δημόσια περιουσία σαν να ήτανε τσιφλίκι του παππούλη του.
Αν τώρα ο κ. Πρωθυπουργός χρειάζεται οπωσδήποτε μια παροιμία για τις επικοινωνιακές του ανάγκες σε σχέση με τα τεκταινόμενα αυτή την περίοδο στα πανεπιστήμια ίσως κάποια άλλη ταιριάζει καλύτερα:
Δυό γάιδαροι μαλώνουνε σε ξένο αχυρώνα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου