ΠΑΣΟΚ: Η κενότητα της ενότητας και η διάσταση της διάσπασης.

Η εξέλιξη της ηλεκτρονικής αποτελεί αναμφίβολα ένα τεράστιο μοχλό ανάπτυξης για την ανθρωπότητα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν προέκυψαν σοβαρές παρενέργειες για το ανθρώπινο είδος.
Επί παραδείγματι μέχρι την εφεύρεση των ηλεκτρονικών αριθμομηχανών (κομπιουτεράκι) ο άνθρωπος είχε τη δυνατότητα να κάνει με το μυαλό του πολλούς και κατά περίπτωση πολύπλοκους μαθηματικούς υπολογισμούς.
Η σημερινή γενιά δυσκολεύεται να εκτελέσει ακόμη και προσθέσεις με μονοψήφιους αριθμούς χωρίς να χρησιμοποιήσει κομπιούτερ.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τους πολιτικούς.
Οι παλαιοί πολιτικοί για να διακριθούν όφειλαν να έχουν ανεπτυγμένη πολιτική διαίσθηση. Να διαθέτουν το λεγόμενο πολιτικό αισθητήριο.
Η ευρεία ανάπτυξη των δημοσκοπήσεων έχει αποστερήσει τους νεώτερους από αυτό το ταλέντο.
Το αποτέλεσμα είναι ότι βρίσκονται πολύ συχνά σε απόλυτη διάσταση με τη λαϊκή βούληση.
Ας δούμε για παράδειγμα τι συμβαίνει με το Σκοπιανό. Το 80% των Ελλήνων δεν θέλει όνομα, που να περιέχει τη λέξη Μακεδονία ή παράγωγά του. Στην πλειοψηφία τους όμως οι πολιτικοί έχουν ήδη αποδεχθεί το Μακεδονία και συζητάνε περί του γεωγραφικού ή του χρονικού επιθετικού προσδιορισμού.
Παρομοίως στο θέμα της Τουρκίας.
Περίπου ουδείς Έλληνας επιθυμεί την είσοδο της Τουρκίας στην ΕΕ.
Αντιθέτως η πλειοψηφία των πολιτικών δηλώνουν ένθερμοι υποστηρικτές της ένταξης.
Η ίδια περίπου εικόνα με την Συνθήκη της Λισσαβόνας και πάει λέγοντας.
Κάτι ανάλογο φαίνεται πως συμβαίνει με τα «πρωτοκλασάτα» στελέχη του ΠΑΣΟΚ.
Για παράδειγμα η αποστασιοποίηση του κ. Σημίτη κατέληξε να προσλάβει τα χαρακτηριστικά ενός απόλυτου πολιτικού φιάσκου.
Ο Ελληνικός λαός εδώ και χρόνια επιθυμεί να διαπιστώσει την ουσιαστική διαφοροποίηση του ΠΑΣΟΚ από συγκεκριμένες αντιλήψεις και πρακτικές.
Η ιδεολογική ή πολιτική αντιπαράθεση θα ήταν επομένως κατανοητή και ευπρόσδεκτη από τους πολίτες.
Σαν τέτοια θα μπορούσαν να αντιληφθούν προφανώς μια διαμάχη για το αν πρέπει ή όχι το ΠΑΣΟΚ να συναινέσει στην κύρωση της συνθήκης. Μια τέτοια αντίθεση θα ήταν ευνόητη για όλους και ευπρόσδεκτη για πολλούς.
Αντ’ αυτού ζήσαμε μια ανούσια ανταλλαγή αντεγκλήσεων του στυλ «εγώ και ο μπαμπάς σου» ο ένας και «για πρόσεξε σε ποιόν μιλάς» ο άλλος.
Προφανώς και οι δύο πολιτικοί άνδρες κάτι προσπάθησαν να σηματοδοτήσουν. Το μόνο πού πέτυχαν ήταν να κάνουν μια τρύπα στο νερό, δίνοντας την εντύπωση ότι δεν κατάφεραν να βγούν έξω από τον προσωπικό τους μικρόκοσμο.
Εξ’ ίσου αποκομμένοι από το λαϊκό ένστικτο βρίσκονται εδώ και πολύ καιρό όσοι επιμένουν να διακηρύττουν το μεγαλείο της ενότητας του ΠΑΣΟΚ υποτιμώντας την νοημοσύνη εαυτών και αλλήλων.
Διότι ο μέσος ψηφοφόρος διαισθάνεται ότι η ενότητα ούτε υπαρκτή, ούτε επιτεύξιμη είναι.
Ο μέσης αντίληψης πολιτικός οφείλει να καταλαβαίνει ότι η ενότητα προϋποθέτει κοινή ιδεολογική πλατφόρμα, κοινά συμφέροντα και κοινούς στόχους.
Ο κόσμος λοιπόν τόχει τούμπανο και εμείς κρυφό καμάρι.
Κι ο τελευταίος κάτοικος αυτής της χώρας έχει αντιληφθεί ότι στο ΠΑΣΟΚ υπάρχει αγεφύρωτο ιδεολογικό χάσμα. Ότι υπάρχουν σκληρά αντικρουόμενα προσωπικά συμφέροντα. Ότι πολλών οι ατομικοί στόχοι δεν συμβαδίζουν με τον κεντρικό στόχο του κόμματος.
Ενώ λοιπόν ο λαός διαισθάνεται ξεκάθαρα ότι η ενότητα αποτελεί λέξη κενή περιεχομένου και αναμένει κινήσεις, που να σηματοδοτούν την ιδεολογική καθαρότητα , την αταλάντευτη πολιτική στόχευση και τη συλλογικότητα, ο συνήθης πρωτοκλασσάτος περιορίζεται σε κούφιους βερμπαλισμούς.
Την ίδια στιγμή λειτουργεί φραξιονιστικά, υπονομευτικά, ατομιστικά.
Στερείται δηλαδή του στοιχειώδους πολιτικού αισθητηρίου για να κατανοήσει ότι ο σημερινός ψηφοφόρος αηδιάζει από την υποκρισία. Απαιτεί τουλάχιστον αυθεντικότητα και ειλικρίνεια.
Πόση ειλικρίνεια όμως υπάρχει όταν χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την ενότητα και την ίδια στιγμή :
Ο ένας λέει με αθώο ύφος ότι κανείς δεν αμφισβητεί τον Πρόεδρο αλλά αν μετά από έξι μήνες δεν έχουν αλλάξει τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων θα υπάρχει πρόβλημα.
Ο άλλος δήθεν αδιάφορα επισημαίνει ότι ο πήχης για το ΠΑΣΟΚ στις επερχόμενες ευρωεκλογές είναι το εκλογικό ποσοστό των προηγούμενων.
Ο τρίτος ενώ το κόμμα του βρίσκεται στη δύνη ενός πολυεθνικού οικονομικού σκανδάλου, αισθάνεται την ανάγκη να δώσει συνέντευξη μια μέρα πριν από την προγραμματισμένη συνέντευξη τύπου του Προέδρου, ο οποίος συμπτωματικά έχει προαναγγείλει ότι θα αναπτύξει την επίσημη θέση και τις συγκροτημένες προτάσεις του κόμματος για αυτό το θέμα.
Προφανώς κανένας δεν ενδιαφέρεται για την ενότητα και απλώς όλοι την υμνολογούν για το θεαθήναι.
Επειδή στερούμενοι πολιτικού αισθητηρίου πιστεύουν εσφαλμένα ότι η ενότητα αποτελεί επιθυμία της λαϊκής βάσης. Πλανώνται όμως πλάνη οικτρά.
Διότι στην πραγματικότητα ο λαός δεν θέλει την ενότητα για την ενότητα. Τους καρπούς της ενότητας λαχταράει:
Την καθαρή ιδεολογική ταυτότητα. Την αταλάντευτη πολιτική στόχευση. Τον ενιαίο πολιτικό λόγο. Τη συλλογικότητα στις αποφάσεις και στις δράσεις.
Αντ’ αυτού παρακολουθεί διάφορους πικραμένους καρεκλοθύρες να επιδίδονται σε λαϊκίστικη «ενοτητολαγνεία», ενώ στην πράξη συναγωνίζονται σε υπονομευτικές και διασπαστικές ανδραγαθίες.
Το ίδιο περίπου ισχύει και με τα περί διάσπασης ξόρκια.
Διότι όταν σε ένα κόμμα από την μια υπάρχει ο αρχηγός και από την άλλη οι καπεταναίοι.
Όταν ο αρχηγός έχει την επιτελική ομάδα του πρωϊνού καφέ και οι καπεταναίοι την επιτελική ομάδα της βραδινής ταβέρνας.
Όταν ο αρχηγός κάνει πανηγυρικές αποπομπές και οι καπεταναίοι «διαρρέουν μέσω κύκλων τους», ότι διαφωνούν.
Όταν ο επίσημος εκπρόσωπος του κόμματος κάνει δηλώσεις στη Χαριλάου Τρικούπη και οι καπεταναίοι ή οι οιονεί εκπρόσωποί τους διαφοροποιούνται ευσχήμως μεν αλλά πάντως αισθητά από την κεντρική άποψη κάνοντας κόντρα δηλώσεις στα κανάλια και στα κυριακάτικα φύλα.
Όταν συμβαίνουν αυτά τα ευτράπελα σε καθημερινή βάση κάθε κοινός νούς αντιλαμβάνεται ότι η διάσπαση δεν αποτελεί επαπειλούμενο κίνδυνο.
Η διάσπαση αποτελεί υπαρκτό πραγματικό γεγονός.
Η διάσπαση όσο και αν λαϊκίστικα την εξορκίζουν οι αξιολύπητοι ψευτοεξορκιστές είναι ήδη παρούσα και εμφανέστατη στον αντικειμενικό παρατηρητή.
Το πότε θα δημοσιοποιηθεί πανηγυρικά είναι απλώς θέμα χρόνου και συγκυριών δευτερεύουσας σημασίας.
Ο λαός γνωρίζει ότι οι αντίθετες γνώμες και οι πολιτικές αντιπαραθέσεις αποτελούν το οξυγόνο της σύνθεσης και της ενότητας. Γνωρίζει όμως εξ ίσου καλά ότι οι φράξιες αποτελούν βαρύτατη ασθένεια για οποιοδήποτε κόμμα. Ασθένεια, που εμφανίζεται ακριβώς με τα συμπτώματα, που περιγράψαμε παραπάνω.
Όταν οι φράξιες εκτός από αυτοτελή οργανωτική δομή και ειδικούς στόχους έχουν και σαφώς διάφορη ιδεολογικοπολιτική πλατφόρμα, τότε η ασθένεια είναι μη αναστρέψιμη.
Ο διχασμός είναι νομοτελειακός και το μέγεθος των διαστάσεων της διάσπασης είναι μαθηματικώς ευθέως ανάλογο με το χρόνο παραμονής και λειτουργίας της φράξιας μέσα στο άρρωστο κόμμα.
Το αστείο στην όλη υπόθεση είναι ότι οι φραξιονιστές δεν είναι κάποια συνηθισμένη αριστερίστικη σέχτα, που βαρέθηκε την μοναξιά και την υγρασία της γιάφκας και έβαλε πλώρη να αποκτήσει ευήλια πολυτελή γραφεία και τη σφραγίδα ενός μαζικότερου κόμματος.
Εδώ αυτό που διακαώς θέλουν οι φραξιονιζόμενοι είναι η κατάκτηση της εξουσίας. Και επειδή ακριβώς τους λείπει το πολιτικό αισθητήριο αδυνατούν να αντιληφθούν ότι με την πρακτική τους απομακρύνουν σταθερά τον εαυτό τους ακριβώς από αυτό τον τελικό τους στόχο.
Πρόκειται επομένως για μνημειώδη πολιτική αβελτηρία.
Και δεν αντιλαμβάνονται οι άφρονες ότι ο λαός συμπεριφέρεται σαν τον Κλέαρχο.
Όπως διασώζει ο Θουκυδίδης «όστις τω Κλεάρχω εδόκει βλακεύειν έπαισεν αν».
Με απλά λόγια ο Κλέαρχος συνήθιζε να δίνει σφαλιάρες σ’ όποιον έκρινε ότι κάνει βλακείες.
Και ως γνωστό ο σύγχρονος ψηφοφόρος σφαλιαρίζει με τη μέθοδο της εκλογικής απαξίωσης.