Συνετός και ευφυής υπήρξε ο χειρισμός του νέου τρομοκρατικού κτυπήματος στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη από τον Πρωθυπουργό. Τόσο οι μετρημένες αλλά αποφασιστικές δηλώσεις του όσο και η άμεση επιστροφή και παραμονή του στη Βουλή για αρκετές ώρες μετά το συμβάν υπέδειξαν προς κάθε κατεύθυνση την σταθερή, ψύχραιμη και αποφασιστική βούληση της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει με νηφαλιότητα και αποτελεσματικότητα αυτή τη σύγχρονη αντικοινωνική αθλιότητα.
Η ομόθυμη ταύτιση των δηλώσεων όλων των κομμάτων με τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού αποτελεί επίσης ενθαρρυντικό γεγονός. Όλοι οι εκπρόσωποι των κομμάτων και οι πολιτειακοί παράγοντες, που τοποθετήθηκαν δημοσίως στο θέμα δεν παρέλειψαν να τονίσουν με την σειρά τους ότι «η Δημοκρατία δεν τρομοκρατείται».
Όπως είχαμε επισημάνει στην προηγούμενή μας ανάρτηση, επ’ αφορμή των δηλώσεων του κου Ομπάμα σχετικά με την υπόθεση του επίδοξου, (ευτυχώς αποτυχόντος) Νιγηριανού τρομοκράτη, οι στόχοι που επιλέγονται από τις διάφορες τρομοκρατικές οργανώσεις διέπονται πάντοτε από ισχυρές επικοινωνιακές σκοπιμότητες.
Ορθά λοιπόν και εν προκειμένω οι αρμόδιοι αναζήτησαν την σημειολογία του κτυπήματος. Πιστεύουμε όμως ότι κακώς προτού υπάρξει σχετική ανακοίνωση της όποιας εγκληματικής οργάνωσης, έσπευσαν με τις δηλώσεις τους να θεωρήσουν ότι η βόμβα εστόχευε την Βουλή και επομένως σηματοδοτεί ένα πλήγμα ενάντια στη Δημοκρατία.
Η γεωγραφική θέση που τοποθετήθηκε νομίζουμε ότι συναρτάται ευθέως με το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη και όχι με αυτόν καθεαυτό το χώρο του Κοινοβουλίου. Οι περιορισμένες ευτυχώς ζημιές προκλήθηκαν κυρίως στο φυλάκιο του φρουρού και ως εκ του σημείου εναπόθεσης του εκρηκτικού μηχανισμού προκύπτει, τυχόν βλάβες στο κτίριο της βουλής θα προϋπέθεταν ολική καταστροφή του μνημείου.
Άρα προς το παρόν δεν στοιχειοθετείται πρόθεση πλήγματος του Κοινοβουλίου, αλλά δυστυχώς προκύπτει αβίαστα επιθετική διάθεση κατά του μνημείου, που συμβολίζει την διαχρονική αυτοθυσία του απλού έλληνα πολίτη προκειμένου να προστατεύσει την ελευθερία και την επιβίωση αυτού του τόπου και ενσαρκώνει την συλλογική εθνική ευγνωμοσύνη στους απλούς ανθρώπους, που έδωσαν τη ζωή τους για να υπάρχουμε ως κοινωνία και ως άτομα.
Πρόκειται λοιπόν για μια ενέργεια, που στοχοποιεί ένα τέτοιο μνημείο, δηλαδή ένα χώρο που τον φυλάει το κοινό περί ιστορίας συναίσθημα και το προστατεύει η παντοιοτρόπως και πανταχόθεν βαλλόμενη, αλλά παραμένουσα ζωντανή κοινή ιστορική μας μνήμη.
Μια τέτοια ενέργεια είναι απλώς εγκληματική και μπορεί να σηματοδοτεί ένα μόνο απλό πράγμα. Αυτό που είναι πολύ καλά γνωστό από την πρώτη στιγμή οργάνωσης και δράσης των όποιων εγχώριων ή ξένων τρομοκρατικών οργανώσεων. Ότι δηλαδή οι εγκληματικές αυτές συμμορίες βρίθουν συνήθως και ιδιαίτερα στα ηγετικά τους κλιμάκια από πράκτορες και χαφιέδες κάθε λογής.
Διότι τι άλλο από πράκτορες και χαφιέδες μπορεί να είναι αυτοί, που τόλμησαν να συλλάβουν την ιδέα, να εκπονήσουν το εξωφρενικό σχέδιο και να εκτελέσουν αυτή την κατάπτυστη πράξη βεβήλωσης του ιερού χώρου;
Από την άλλη αυτού του είδους τα περιστατικά καλό θα ήταν να αποτελούν ερέθισμα περισυλλογής και σωφροσύνης για τους υπόλοιπους.
Διότι η ρήτρα «η Δημοκρατία δεν τρομοκρατείται» προϋποθέτει κατ’ αρχήν την ύπαρξη Δημοκρατίας με όλη τη σημασία της λέξεως και όχι την προσχηματική επικοινωνιακή της χρήση.
Δημοκρατία σημαίνει όντως το διαχρονικά ισχυρότερο σύστημα πολιτειακής οργάνωσης, που αντλεί την ακαταγώνιστη δύναμή του από την συνάθροιση της ισχύος των ενεργών και ευημερούντων πολιτών του και ως εκ τούτου όντως μπορεί να είναι έναντι των αντιπάλων της (όπως στα πρώτα της βήματα η αστική δημοκρατία κατά την Γαλλική επανάσταση) ενεργητικό υποκείμενο αλλά ουδέποτε παθητικό αντικείμενο τρομοκρατίας.
Πόση όμως σχέση έχει αυτό το καταρρέον οικομικο-πολιτικό καθεστώς με το πραγματικά ατρόμητο δημοκρατικό πολίτευμα;
Προφανώς ελάχιστη, και αυτήν ίσως μόνο κατ’ όνομα.
Διότι επί σειρά ετών αυτοί που ήταν «ταγμένοι να φυλάνε τις Θερμοπύλες» της Δημοκρατίας, έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να την κατεδαφίσουν.
Λεηλάτησαν τα δημόσια ταμεία, κατασπατάλησαν το δημόσιο πλούτο, ευτέλισαν τους θεσμούς, εξευτέλισαν τη χώρα.
Και σήμερα δυστυχώς η ελληνική πολιτεία είναι υποχρεωμένη να ανέχεται να την λοιδορούν οι διεθνείς κερδοσκόποι και να υποδέχεται υποκλινόμενη τους έμμισθους «τελώνες» και τους «κλητήρες» των Βρυξελλών, οι οποίοι τολμούν να υποτιμούν και εν πολλοίς να επιπλήττουν την εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας. Και πώς να μη συμβεί αυτό όταν εξ αιτίας του πρόσφατου φαύλου παρελθόντος στο εξωτερικό και όχι μόνο έχει επικρατήσει δυστυχώς η αίσθηση ότι ένα μεγάλο τμήμα του πολιτικού προσωπικού της χώρας ενέχεται σε σκάνδαλα διαφθοράς και ότι οι υπόλοιποι τους καλύπτουν ή τους υποθάλπουν.
Η πρόσφατη λοιπόν ιστορία διδάσκει ότι και η δημοκρατία ακολουθεί λίγο ως πολύ τους κανόνες επιβίωσης όλων των πολιτικών συστημάτων διακυβέρνησης, που διαχρονικά εφαρμόσθηκαν σ’ αυτόν τον πλανήτη.
Όσο είναι ακμαία και ισχυρή κατ’ ουδένα τρόπο τρομοκρατείται.
Όταν όμως λεηλατείται, και μάλιστα εκ των έσω, οικονομικά, ηθικά πολιτιστικά, τότε αποδομείται θεσμικά και οδηγείται μαθηματικά σε σήψη, παρακμή και κατάρρευση.
Αυτοί λοιπόν που ευλόγως «τρομοκρατούνται» δεν είναι η Δημοκρατία, αλλά οι δημοκρατικοί πολίτες.
Και η αιτία του «τρόμου» τους δεν είναι τα τρομοκρατικά κτυπήματα των χαφιέδων, αλλά η ολιγωρία των πολιτικών να εφαρμόσουν τους νόμους προς πάσα κατεύθυνση και να απαλλάξουν τη χώρα από το άγος των καταχραστών.
Διότι τρομακτικότεροι των τρομοκρατών είναι βεβαίως αυτοί που αποδομούν την δημοκρατία και κυρίως οι «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα»εκείνοι τύποι, που αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τους καταχραστές, αλλά επιμένουν να πολιτεύονται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου