Το αγροτικό πρόβλημα δεν είναι ούτε απλό ούτε πρόσφατο. Γι αυτό δεν λύνεται με μερικά εκατομμύρια ευρώ. Το σπουδαιότερο δε είναι πως αυτοί που δήθεν εκπροσωπούν τον δυστυχισμένο Έλληνα αγρότη είναι ακριβώς αυτοί, που ευθύνονται περισσότερο για την κατάντια του.
Αγροτοπατέρες της συμφοράς, αγροτοσυνδικαλιστές της διαπλοκής και πολιτευτάδες της ελεεινής ψηφοθηρίας, αποτελούν διαχρονικά τους βασικούς παράγοντες περιπλοκής του αγροτικού προβλήματος και δυστυχώς αξεπέραστο εμπόδιο σε κάθε σημαντική προσπάθεια επίλυσής του.
Στη δεινή θέση, που έχει περιέλθει η χώρα ουδείς μπορεί να υποστηρίξει ότι γνωρίζει μια ασφαλή οδό διεξόδου.
Ένα όμως πλέον είναι βέβαιο. Ότι ήγγικεν η ώρα της αλήθειας.
Είτε μας αρέσει λοιπόν είτε όχι οι περιστάσεις πλέον θα αναγκάσουν άπαντες να κοιτάξουν την αλήθεια κατάματα και οσονούπω να «πάει κάθε κατεργάρης στον πάγκο του»…
Ας πούμε λοιπόν κάποια πράγματα με το όνομά τους και κυρίως ας τα πάρουμε λίγο από την αρχή.
Η μοναδική πραγματική ευκαιρία, που υπήρξε σ’ αυτόν τον τόπο για να βγουν οι αγρότες από τη «λάσπη», να γίνουν νοικοκύρηδες στο χωράφι τους και να διαφεντέψουν τον ιδρώτα τους, για να ορίσουν τη μοίρα τους και το μέλλον των παιδιών τους, ήταν η πρώτη περίοδος διακυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου.
Ο οραματιστής εκείνος πολιτικός δεν περιορίσθηκε μόνο στον συμβολισμό της επετειακής αναβίωσης του Κιλελέρ. Ήταν από τους λίγους, που είχε ολοκληρωμένο μακρόπνοο φιλοαγροτικό πρόγραμμα για τον αγροτικό τομέα και ήταν ο μόνος, που είχε την πολιτική βούληση να το εφαρμόσει στο εσωτερικό και το σθένος και την διεθνή βαρύτητα για να το επιβάλλει στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Έτσι εκείνη η Κυβέρνηση με Πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου και Υπουργό Γεωργίας τον Κώστα Σημίτη κινήθηκε γρήγορα και αποτελεσματικά σε δύο παράλληλες κατευθύνσεις.
Ανάγκασε την Ευρωπαϊκή Κοινότητα να δεχθεί την εκπόνηση και χρηματοδότηση των ολοκληρωμένων Μεσογειακών προγραμμάτων, που αποτέλεσαν την οικονομική βάση ριζικής ανασυγκρότησης του φτωχού αγροτικού ευρωπαϊκού νότου.
Από την άλλη στο εσωτερικό προχώρησε σε επαναστατικές αλλαγές με στόχο να δώσει στον αγρότη τον ουσιαστικό ρόλο, που του ανήκε στο νέο σύστημα παραγωγής, διακίνησης και εμπορίας των προϊόντων.
Έτσι έδωσε αρμοδιότητες, κύρος και διοικητική και διαχειριστική ισχύ στους συνεταιρισμούς τοπικά, ενώ κεντρικά ενίσχυσε την ΚΥΔΕΠ και δημιούργησε την ΑΓΡΕΞ.
Με την ΚΥΔΕΠ επεχείρησε να ελέγξει την προμήθεια και διάθεση των σπόρων και λοιπών αγροτικών εφοδίων και με την ΑΓΡΕΞ να επιτύχει την εξασφάλιση υψηλών εξαγωγικών τιμών για τα αγροτικά προϊόντα. Με τις δύο μαζί να επιτύχει συνολικό σχεδιασμό της ετήσιας παραγωγής και διάθεσης των προϊόντων, συγχρόνως δε να παρέμβει εμμέσως, αλλά καθοριστικά στον προσδιορισμό των ανά προϊόν παραγομένων ετησίως ποσοτήτων, ώστε να επιτυγχάνεται η εξασφάλιση της υψηλής εμπορευσιμότητας δια της αποφυγής αστόχων υπερπαραγωγών, που θα εξευτέλιζαν τις τιμές ή θα άφηναν αδιάθετες τις σοδειές.
Έχοντας εξασφαλίσει πακτωλό χρημάτων για τον αγροτικό τομέα με βασική πηγή τα ΜΟΠ, το μεγαλόπνοο επαναστατικό εκείνο μοντέλο, προέβλεπε τεράστιες δομικές αλλαγές για την ελληνική γεωργία και κτηνοτροφία. Με αναδασμό της γης και ριζικές αναδιαρθρώσεις καλλιεργειών, οι γεωργικοί συνεταιρισμοί, επανδρωμένοι με γεωπόνους ή κτηνιάτρους και κατάλληλα εκπαιδευμένο διοικητικό προσωπικό είχαν τον κυρίαρχο διαχειριστικό ρόλο στην στήριξη των αγροτικών εκμεταλλεύσεων, την προμήθεια και διανομή των γεωργικών εφοδίων, την συγκέντρωση, την τυποποίηση, την διακίνηση και την διάθεση των προϊόντων.
Όλα αυτά λοιπόν, ήταν μια μοναδική ευκαιρία, που όμοια της δεν είχε γνωρίσει η Ελλάδα, αλλά ίσως και ολόκληρος ο κόσμος.
Όλα αυτά όμως ήταν και εξαιρετικά δυσάρεστα για τους τσιφλικάδες, τους κερδοσκόπους, τους μεσάζοντες, τους επίδοξους λαχαναγορίτες και μεγαλοεισαγωγείς, τους κομματάρχες και τους αγροτοπατέρες.
Αν πετύχαινε και εδραιωνόταν το σοσιαλιστικό μοντέλο του Ανδρέα Παπανδρέου, τότε όλα αυτά τα παράσιτα και τα τρωκτικά θα έβγαιναν εκτός αγροτικού κυκλώματος και θα έχαναν την εξουσία και την «κουτάλα».
Επιδόθηκαν λοιπόν σε ένα λυσσαλέο αγώνα κατασυκοφάντησης και υπονόμευσης του νέου συστήματος και του ίδιου του Ανδρέα Παπανδρέου.
Έπειθαν τους αγρότες να δυσπιστούν και να μη συνεργάζονται στην υλοποίηση των σχεδίων αναδασμών. Καπέλωναν τους συνεταιρισμούς ή διέφθειραν τους αδύναμους κρίκους στις ηγεσίες τους.
Οι αγρότες από την άλλη έπαιρναν τις επιδοτήσεις και αντί για αναδιάρθρωση καλλιεργειών αγόραζαν πολυτελή σπίτια και αυτοκίνητα. Έπαιρναν τα δάνεια από την Αγροτική Τράπεζα και προέβαιναν σε αλόγιστες αγορές τρακτέρ υπερβολικής και άχρηστης ιπποδύναμης, η σπουδαιότερη χρήση των οποίων, περιοριζόταν συχνά στο να τα δένουν με σχοινί από τους πίσω προφυλακτήρες και να διοργανώνουν στοιχηματικές διελκυστίνδες στις πλατείες των χωριών, προς δόξαν των ιδιοκτητών τους και τέρψιν της τοπικής πιτσιρικαρίας.
Είχε στατιστικά επισημανθεί ότι η ιπποδύναμη των τρακτέρ της Ελλάδας ήταν μεγαλύτερη αναλογικά από εκείνων της Καλιφόρνιας, που αποτελούσε τότε τον μεγαλύτερο σιτοβολώνα του πλανήτη.
Τον σπουδαίο ρυθμιστικό ρόλο των ποσοστώσεων και της ΚΥΔΕΠ, στην προσπάθεια κεντρικού προγραμματισμού της ετήσιας παραγωγής προς αποφυγή εθνικά, αλλά και ατομικά επιζήμιων υπερπαραγωγών, τον είχαν τελείως εξουδετερώσει.
Τι κι αν η ΚΥΔΕΠ γνωρίζοντας την τάση της διεθνούς αγοράς φρόντιζε να μειώσει τις διανεμόμενες ποσότητες σπόρου πατάτας για το επόμενο έτος. Οι πονηροί αγρότες, βλέποντας ότι φέτος η πατάτα έγινε ανάρπαστη και «έπιασε καλή τιμή», καλλιεργούσαν μόνοι τους λαθραίο σπόρο και έτσι εκτινασσόταν η παραγωγή σε απρόβλεπτα επίπεδα, με αποτέλεσμα την κατακρήμνιση της τιμής, το σάπισμα της πατάτας στα χωράφια και στις αποθήκες και την ανάγκη πρόσθετης επιδότησης τους για να αντιμετωπίσουν τα ληξιπρόθεσμα χρέη τους.
Και με την ΑΓΡΕΞ όμως το δράμα ήταν παρόμοιο. Στο ένα δωμάτιο του Υπουργείου Γεωργίας οι Έλληνες ειδικευμένοι διαπραγματευτές στρίμωχναν τους Ιταλούς μεγαλοεισαγωγείς για να πετύχουν υψηλές τιμές στο σύνολο της εξαγώγιμης παραγωγής λαδιού. Στο διάλλειμα όμως αυτοί κατάφερναν τον Πρόεδρο του συνεταιρισμού «Ελαιοπαραγωγών Κάτω Κωλοπετεινίτσας» να τους πουλήσει το λάδι του σε μια συμφέρουσα γι αυτόν τιμή. Έτσι έχοντας εξασφαλίσει την απολύτως απαραίτητη γι εκείνους ποσότητα επανερχόντουσαν χαλαροί στη διαπραγμάτευση και ανάγκαζαν τους κεντρικούς διαπραγματευτές σε κλείσιμο χαμηλότερων τιμών, μπροστά στην απειλή της αποχώρησης των Ιταλών από την διαπραγμάτευση χωρίς να αγοράσουν το σύνολο των διαθέσιμων ποσοτήτων.
Με τούτα και με κείνα, έγινε τελικά κατορθωτό στην περίοδο της κατεδαφιστικής κυβέρνησης Μητσοτάκη να επιτευχθεί η ολική επαναφορά του αγροτικού τομέα στο έλεος των καρτέλ, των μεσαζόντων και της γνωστής παρέας πολιτικάντηδων και αγροτοσυνδικαλιστών της απόλυτης ιδιοτέλειας.
Η εγκληματική στάση λοιπόν και οι ευθύνες της δεξιάς παράταξης είναι αυτονόητη.
Εξαιρετικά ζημιογόνα υπήρξε και η υπονομευτική τακτική του δήθεν κομμουνιστικού κόμματος, που όπως τώρα έτσι και τότε είχε κηρύξει ένα ανηλεή πόλεμο ενάντια στον Ανδρέα Παπανδρέου, θεωρώντας ότι το πολιτικό τους συμφέρον ήταν αντιστρόφως ανάλογο με την βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των αγροτών.
Αναμφισβήτητη βεβαίως και η ευθύνη των «εκσυγχρονιστών», που κινήθηκαν στην δήθεν σοσιαλδημοκρατική, αλλά κατ’ ουσίαν φιλελεύθερη μικρολογιστική συνταγή των Βρυξελλών.
Όμως καθοριστική ήταν η στάση των ίδιων των αγροτών, που δεν άδραξαν την μοναδική ευκαιρία, δεν ενστερνίστηκαν το όραμα, θυσίασαν τα μακροπρόθεσμα οφέλη της συλλογικότητας στην εφήμερη καλοπέραση της ιδιοτελούς ατομικότητας, αφέθηκαν να γίνουν έρμαια της μαύρης προπαγάνδας των προαναφερθέντων καλοθελητών και έτσι εγκλωβίστηκαν σταδιακά σε ένα οικονομικό βάλτο, όπου έκτοτε όσο πιο πολύ κουνιούνται τόσο περισσότερο βουλιάζουν.
Αυτά λοιπόν για σήμερα και σε ότι αφορά την γενεσιουργό αιτία της τωρινής αγροτικής κακοδαιμονίας.
Καθ’ όσον δε αφορά στις αλήθειες και τα ψέματα, τους «έξυπνους» και τα «κορόϊδα» των πρόσφατων κινητοποιήσεων θα επανέλθουμε λίαν προσεχώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου