Το βιολογικό ή ψυχολογικό προσδόκιμο ως πλοηγικό εργαλείο σχεδίασης και άσκησης πολιτικής.

Ανάμεσα στα πολλά σοβαρά και ενδιαφέροντα, που ανακοίνωσε χθες ο Πρωθυπουργός στο ομολογουμένως βαρυσήμαντο διάγγελμά του προς τον Ελληνικό λαό, χρησιμοποίησε και το επιχείρημα του «προσδόκιμου ζωής», προκειμένου να δικαιολογήσει την αναγκαιότητα αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης.
Αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι ο κατά τα άλλα συμπαθέστατος (στους ψηφοφόρους του) κος Λοβέρδος όλο αυτό το διάστημα βάδισε ευλαβικά στην επικοινωνιακή πεπατημένη της προκατόχου του κας Πετραλιά, επαναλαμβάνοντας μονότονα τα γνωστά «τρία δεν», κανονικά δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει ότι και ο κος Παπανδρέου έκανε χρήση ενός επιχειρήματος η πατρότητα του οποίου ανήκει ιστορικά και δικαιωματικά στον κο Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Το ενδιαφέρον λοιπόν για μας δε βρίσκεται προς το παρόν ούτε στην πρωτοτυπία του πολιτικού λόγου, ούτε στον λόγο της πολιτικής επιλογής.

Το ενδιαφέρον για μας εστιάζεται στο ότι με τρόπο επίσημο και πανηγυρικό η έννοια του «προσδόκιμου» εισάγεται πλέον στην σύγχρονη εφαρμοσμένη πολιτική.
Θεωρούμε δηλαδή εξαιρετικά σημαντικό ότι οι πολιτικοί εγκέφαλοι και των δύο κομμάτων εξουσίας δηλώνουν ότι λαμβάνουν πολύ σοβαρά υπ΄ όψιν αυτή την έννοια και την ανάγουν σε επαρκή ή εν πάση περιπτώσει αξιόλογη βάση έδρασης σημαντικότατων πολιτικών επιλογών, ικανών να τάμουν βαθειά το ασφαλιστικό καθεστώς και να επηρεάσουν καθοριστικά την ζωή εκατομμυρίων ασφαλισμένων για τις επόμενες δεκαετίες.

Αφήνοντας προσωρινά ασχολίαστα πολλά θεμελιώδη ερωτήματα, ως προς τη συνταγματικότητα, τη συμβατότητα με την κοινοτική νομοθεσία, την κοινωνική δικαιοσύνη ή την κοινωνική αναλγησία τέτοιων επιλογών, θα θέλαμε προς το παρόν να φωτίσουμε μερικές παράπλευρες συνέπειες μιας πολιτικής συλλογιστικής, που υιοθετεί την έννοια του «προσδοκίμου».
Αν λοιπόν δεχθούμε ότι το «προσδόκιμο» μπορεί να αποτελεί εργαλείο ανάλυσης, σχεδίασης και πλεύσης για την άσκηση πολιτικής, τότε προφανώς και ο πολίτης θα δικαιούται να επικαλείται το «προσδόκιμο» ως εργαλείο αξιολόγησης της κάθε πολιτικής και του κάθε πολιτικού.
Και βεβαίως τότε δεν είναι δυνατόν να περιορισθεί αυτή η έννοια στην βιολογική της σημασία, όπως θέλησε να την χρησιμοποιήσει ο κος Πρωθυπουργός ή ο πρώτος διδάξας κος Μητσοτάκης.
Όλοι μπορούμε να αντιληφθούμε ότι πέραν του προσδόκιμου ζωής, που σε τελική ανάλυση είναι αποτέλεσμα του ιστορικού μόχθου του ανθρωπίνου γένους και συνεπώς ουδείς νομιμοποιείται να το διαχειρισθεί αυθαιρέτως και ενάντια στη βούληση του κάθε λαού, υπάρχουν και κάποια άλλα εξ’ ίσου σημαντικά ψυχολογικά «προσδόκιμα».
Και αυτά είναι τα «προσδόκιμα» του πολίτη έναντι των πολιτικών.
Πολύ απλά δηλαδή η εκλογική επιλογή του κάθε ψηφοφόρου στηρίζεται σε κάποια «προσδόκιμα» στοιχειώδους πολιτικής εντιμότητος, ηθικής, ειλικρίνειας, επαγγελματικής επάρκειας, ιδεολογικής συνέπειας, κοινωνικής ευαισθησίας, πατριωτισμού, οξυδέρκειας, ευφυΐας κ.λ.π.

Όλα αυτά είναι ψυχολογικά προσδόκιμα σε σχέση με τους πολιτικούς, που επιλέγει και στους οποίους εμπιστεύεται τη διαχείριση των κοινών, τουτέστι του παρόντος και του μέλλοντός του δίνοντάς τους την σχετική κυβερνητική εντολή, που εδράζεται στην αυτονόητη προσδοκία, ότι θα βελτιώσουν το βιοτικό επίπεδο του συνόλου των κυβερνωμένων.
Είναι λοιπόν εξαιρετικά ριψοκίνδυνο για τον πολιτικό κόσμο όταν τα δύο τρίτα από τους πολιτικούς ευθύνονται προσωπικά για διασπάθιση του δημόσιου πλούτου και τουλάχιστον για επαγγελματική ανεπάρκεια και όταν το υπόλοιπο ένα τρίτο δεν έχει εισέτι δικαιώσει την παραμικρή προσδοκία ούτε ενός ψηφοφόρου, να χρησιμοποιείται το βιολογικό προσδόκιμο ζωής για να δικαιολογηθεί η λήψη ενός τόσο αντικοινωνικού και απάνθρωπου μέτρου, όπως η επιμήκυνση των ορίων ηλικίας για την συνταξιοδότηση.

Με απλά λόγια «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν πρέπει να μιλάμε για σχοινί».
Όταν το κάνουμε δεν είναι απλώς επιζήμιο, άλλά και …απροσδόκητα αφελές.
Διότι ας αναλογισθούν οι μεγαλόσχημοι (άλλως πρωτοκλασάτοι) σύμβουλοι του κου Πρωθυπουργού δύο πολύ απλά πράγματα.

Πρώτον ότι το αναμάσημα κυνικών επιχειρημάτων του επιτίμου Προέδρου της ΝΔ μόνο απολύτως αρνητικά επικοινωνιακά αποτελέσματα μπορεί να έχει υπό τις παρούσες συνθήκες.
Και δεύτερο και σπουδαιότερο.

Όταν τα ψυχολογικά «προσδόκιμα» του λαού δεν ικανοποιούνται και αυτό μάλιστα συμπίπτει με συνθήκες μη ικανοποίησης του «προσδόκιμου» επιβίωσής του, τότε ελλοχεύει ο κίνδυνος ενός παλλαϊκού ξεσηκωμού, ο οποίος μετά βεβαιότητος θα διαψεύσει το «προσδόκιμο» παραμονής στο «επάγγελμα» του άφρωνος και επαγγελματικά ανεπαρκούς πολιτικού προσωπικού της χώρας…

Ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω…