Το τελευταίο διάστημα πυκνώνουν οι «απεγνωσμένες» προειδοποιήσεις του Πρωθυπουργού περί του κινδύνου να απολέσει η χώρα μέρος της εθνικής της κυριαρχίας.
Οι κραυγές αυτές του κυρίου Παπανδρέου ηχούν τόσο απελπιστικά αφελείς, όσο εξοργιστικά υποκριτικές ακούγονται οι επικρίσεις του κου Σαμαρά ότι δήθεν ο Πρωθυπουργός, για να τα λέει αυτά, δεν κατανοεί το θεσμικό του ρόλο ή δεν αντιλαμβάνεται τα λεγόμενα του.
Ίσως σε μια άλλη χώρα, σε ένα άλλο μακρινό πλανήτη, παρόμοιες δηλώσεις να ήταν ικανές να προκαλέσουν φόβο σε έμφρονα άνθρωπο.
Στην Ελλάδα πάντως είναι ηλίου φαεινότερο ότι μόνο συγκαταβατικό μειδίαμα χαρμολύπης μπορούν να προκαλέσουν στους πολίτες, για την απαράδεκτη έλλειψη ιστορικής γνώσης των πολιτικών.
Γιατί στην Ελλάδα και ο έσχατος πολίτης, πλην μικρής μερίδας του πολιτικού της προσωπικού, γνωρίζει καλά ως απόφοιτος της τετάρτης δημοτικού ή ακόμη και ως αναλφάβητος διαισθάνεται, ότι αυτή η χώρα έχασε οριστικά και αμετάκλητα την εθνική της κυριαρχία το 146 π.Χ με την ήττα της Αχαϊκής Συμπολιτείας στη Λευκόπετρα της Κορίνθου. Η περίπου όταν ο Λούκουλλος εδήλωνε επισήμως την απόλυτη απέχθειά του για τον μέλανα ζωμό, που μέχρι εκείνη την ιστορική στιγμή αποτελούσε την βασική πηγή σωματικής ισχύος της Σπαρτιατικής πολεμικής μηχανής. Και αμφότερα αυτά τα γεγονότα συνέβησαν σε απόσταση ελάχιστων σταδίων από την γειτονική περιοχή, που αποτελεί το σημερινό βουλευτικό ορμητήριο του κατά τα άλλα φερέλπιδος αρχηγού της ΝΔ.
Έκτοτε ετούτος ο τόπος ουδέποτε ευδόκησε να επανεύρει την εθνική του ανεξαρτησία και αυτό που συγκυριακά κατάφερνε μάλλον με αίμα και θυσίες του κοσμάκη, παρά με τους συνήθως άστοχους χειρισμούς του πολιτικού προσωπικού, ήταν η κατά περιόδους απόλαυση περιορισμένων κατά παραχώρηση των «συμμάχων» μας ελευθεριών.
Και παρότι η Ελλάδα φέρεται να κατέχει ιστορικά το διεθνές δίπλωμα ευρεσιτεχνίας του Δούρειου ίππου, επί αιώνες ολόκληρους και κατά κόρον βεβαίως από το 1700 και εντεύθεν αρέσκεται να πέφτει θύμα διάφορων δούρειων ίππων «στρατιωτικής προστασίας» ή «οικονομικής βοήθειας» γνωστών μεγάλων δυνάμεων, άλλοτε ως «συμμάχων» και άλλοτε ως «εταίρων» εμφανιζομένων.
Όλα αυτά αποτελούν λοιπόν κοινή ιστορική γνώση ή τουλάχιστον κοινή βιοτική μνήμη των απλών ανθρώπων και είναι απορίας άξιο, πως φέρεται να τα αγνοεί η πολιτική ηγεσία, η οποία αν μη τι άλλο θα πρέπει να έχει διδαχθεί ακόμη και στα βαρύγδουπα πανεπιστήμια του εξωτερικού, ότι η κυριαρχία ενός κράτους είναι συνώνυμη και ευθέως ανάλογη με την αρμοδιότητα της αρμοδιότητος.
Τουτέστιν η εθνική κυριαρχία ορίζεται και περαιούται στο δικαίωμα και την δυνατότητα του κράτους να προσδιορίζει και να ασκεί χωρίς έξωθεν παρεμβάσεις τις αρμοδιότητές του εντός των ορίων της επικράτειάς του.
Έτσι προφανώς δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυΐα για να αντιληφθεί κανείς ότι ένα κράτος που έχει εδώ και αρκετές δεκαετίες μετατρέψει το Κοινοβούλιο του σε υποτακτικό όργανο «ενσωμάτωσης» της κοινοτικής στην εθνική νομοθεσία (επί ποινή προστίμων εφ’ όσον καθυστερεί την «ενσωμάτωση») δεν δικαιούται να πιστεύει ότι διαθέτει πλέον ίχνος αρμοδιότητος της αρμοδιότητος, πέραν ενδεχομένως της ρυθμίσεως της σειράς παρελάσεως των αρμάτων στην διάρκεια των κατά δήμους καρναβαλικών εορτασμών.
Και βεβαίως είναι επίσης απολύτως κατανοητό ότι μια χώρα, που αποδέχεται την άσκηση της διοίκησης του στρατηγείου της Λάρισας από Τούρκο ή εν πάση περιπτώσει από άλλο νατοϊκό στρατηγό ή αναθέτει την φύλαξη των συνόρων της στην FRONTEX, έχει ήδη εκχωρήσει κρίσιμο μέγεθος της εθνικής της ανεξαρτησίας.
Όσο για την οξύμωρη θλίψη του Υπουργού Οικονομικών και την προσποιητή ανησυχία των δημοσιογραφικών παπαγάλων, που πρόσφατα ανακάλυψαν τη Συνθήκη της Λισαβόνας και την δυνατότητα των εταίρων να μας επιβάλλουν μέτρα χωρίς καν να μας ρωτούν, τι να πει κανείς;
Σίγουρα αμφότεροι είναι οι τελευταίοι, που δικαιούνται να κλαυθμυρίζουν σαν μωρές παρθένες, γιατί όφειλαν να την είχαν διαβάσει και οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι όταν οι πρώτοι υπό τις επευφημίες των δευτέρων έσπευδαν νύκτορες να την κυρώσουν στην Ελληνική Βουλή, ερήμην της δημοσκοπικά εκφρασμένης κάθετης αντιγνωμίας της πολιτικά ώριμης πλειοψηφίας των πολιτών.
Προς τι λοιπόν σήμερα ο κλαυθμός της συμπολίτευσης, προς τι ο οδυρμός των δημοσιογράφων και πολλώ μάλλον προς τι ο βρυγμός των οδόντων της τότε κυβέρνησης και νυν αξιωματικής αντιπολίτευσης;
Όλοι θυμόμαστε την δημόσια φιλονικία του κ. Σημίτη με τον κ. Παπανδρέου όταν ο πρώτος επέπληττε τον δεύτερο για την άποψή του ότι μετά την κοινοβουλευτική κύρωση της Συνθήκης θα έπρεπε να επακολουθήσει δημοψήφισμα.
Ιδού λοιπόν πεδίο πολιτικής συνέπειας, πατριωτισμού και δόξης λαμπρόν.
Αν πράγματι τώρα διαβάσατε για πρώτη φορά τα άρθρα 121,126,139 της Συνθήκης για τη λειτουργία της ΕΕ, σας προτρέπουμε να διαβάσετε και το άρθρο 238 της ίδιας συνθήκης καθώς και τα άρθρα 16, 18,31,39,41,45,46 της Συνθήκης για την ΕΕ και το πρωτόκολλο 36 των μεταβατικών διατάξεων, για να αντιληφθείτε ότι οι ειδικές πλειοψηφίες, που αντικαθιστούν τις ομοφωνίες των παλαιότερων συνθηκών, αποτελούν βρόχο στο λαιμό των μικρών κρατών σαν την Ελλάδα. Και κατά συνέπεια η κύρωση της Συνθήκης της Λισσαβόνας αποτέλεσε το δίχως άλλο την ταφόπλακα της όποιας εθνικής μας κυριαρχίας.
Και επειδή αν δεν υπάρξει άμεση χαλάρωση του Συμφώνου σταθερότητας και αν δεν σοβαρευτούν οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, σύντομα θα αποδειχθεί ότι «του Έλληνος ο τράχηλος (αλλά και των λοιπών Ευρωπαίων πολιτών) ζυγόν δεν υποφέρει», αναλάβετε όσο υπάρχει ακόμη καιρός τις αναγκαίες πρωτοβουλίες.
Ενημερώστε λοιπόν πλήρως τον λαό, αναζητήστε συμμαχίες μεταξύ των άλλων φτωχοσυγγενών της ΕΕ και ξεκινήστε αγώνα υπέρβασης του συμφώνου σταθερότητας και τροποποίησης της Συνθήκης με τη διαδικασία, που η ίδια τυπικά προβλέπει.
Μη χάνετε άλλο χρόνο γιατί χειρότερη από την ανυπομονησία των αγορών έχει αποδειχθεί ιστορικά η απώλεια της υπομονής των μαζών…
Και πλέον οι καιροί ου μενετοί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου