Μετρημένη και ισορροπημένη μετά τις τελευταίες τροποποιήσεις φαίνεται κατ’ αρχήν η νομοθετική πρόταση της Κυβέρνησης για την πολιτοποίηση των μεταναστών.
Γόνιμες και ενδιαφέρουσες και αρκετές από τις θέσεις και τις αντιθέσεις των κομμάτων, που προφανώς λειτούργησαν εποικοδομητικά στην βελτίωση του αρχικού σχεδίου νόμου, που είχε δοθεί προς διαβούλευση.
Αυτό όμως που βγαίνει σαν γενική εικόνα από την σχετική προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή, που έγινε σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων, είναι ότι σε μεγάλο ποσοστό οι θέσεις, οι λόγοι και οι τοποθετήσεις, υπαγορεύονται από ψηφοθηρικές σκοπιμότητες, ιδεολογικούς ετεροπροσδιορισμούς, εφήμερες επικοινωνιακές ανάγκες και υποκριτικούς λαϊκισμούς.
Έτσι συχνά θυσιάζεται η λογική, ο ρεαλισμός, το εθνικό συμφέρον στην παραδοξολογία, την φαντασιοπληξία και τον μικροκομματισμό και ο λόγος διολισθαίνει σε λογικούς ακροβατισμούς, σε λεκτικές ακρότητες και σε ανεδαφικές υπερβολές.
Το μέτρο χάνεται συχνά, οι συνειρμοί χαλαρώνουν και τα νοήματα αντιδιαστέλλονται αλυσιτελώς.
Έτσι για παράδειγμα ο πράγματι λογοτεχνικά καλοδουλεμένος λόγος του πρωθυπουργού θα ήταν πιο πειστικός αν απευθυνόταν περισσότερο στη λογική και λιγότερο στο συναίσθημα των πολιτών. Αν δηλαδή περιείχε περισσότερα επιχειρήματα και λιγότερα καλολογικά στοιχεία και ευχολογικές υποσχέσεις.
Ο λόγος του κου Σαμαρά θα ήταν πιο σοβαρός αν απηχούσε συνεπείς απόψεις και πολιτικές του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και δεν περιοριζόταν σε μια λαχανιασμένη προσπάθεια διατήρησης του διαχειριστικού ρόλου σε επίπεδο «πολυκατοικίας».
Ο λόγος της κας Παπαρήγα θα ήταν πιο ενδιαφέρων αν διήπετο από μια στοιχειώδη αρχιτεκτονική και αν τα πλείστα των επιχειρημάτων της δεν αντιμάχονταν τα συμπεράσματά της και την τελική θέση του κόμματός της.
Ο λόγος του κου Καρατζαφέρη θα ήταν περισσότερο σοβαρός αν δεν ήταν τόσο φοβικός και τόσο ακραία λαϊκιστικός.
Και τέλος ο λόγος του κου Τσίπρα θα ήταν πιο ελπιδοφόρος και πιο γόνιμος αν ήταν περισσότερο ρεαλιστικός, όπως αρμόζει σε μια σύγχρονη αριστερά, και λιγότερο μονόπλευρα παρωπιδικός.
Όλοι θα ήταν πιο συμπαθείς αν παραδέχονταν επιτέλους τα αυτονόητα και αν προσπαθούσαν να βρούν ένα ενιαίο τόπο για την αντιμετώπιση ενός ζητήματος τόσο κρίσιμου για το σύνολο των παρεπιδημούντων ενταύθα (ιθαγενών τε και μεταναστών), αλλά και για το μέλλον αυτού του τόπου, που ναι μεν «ποτέ δεν πεθαίνει», αλλά μονίμως και διαχρονικά «μάλα πολλά πλάγχθη» (Οδ. α΄ 2), ηγετών του μωρίας είνεκα….
Θα ήταν δηλαδή απείρως πιο παρήγορο αν οι πολιτικοί αρχηγοί διέθεταν λίγο από τον κοινό νου του απλού πολίτη και ξεκινούσαν τις όποιες διαφωνίες και διαφοροποιήσεις τους από ένα στοιχειώδη κοινό τόπο κοινής λογικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου