Τώρα που ο ουρανός ξαναβρέχει ευκαιρίες οι αγρότες θα απομονώσουν αυτούς, που επιχειρούν να τους ξανακρατήσουν ομπρέλα…(β΄μέρος)

Γράφαμε λοιπόν τις προάλλες, κατά την έναρξη των «αγροτικών κινητοποιήσεων» για την απώλεια της μοναδικής ευκαιρίας ανασυγκρότησης του αγροτικού τομέα, που πρόσφερε πριν από τριάντα περίπου χρόνια η ολοκληρωμένη στρατηγική πρόταση του Ανδρέα Παπανδρέου.

Στο δεκαήμερο, που πέρασε αποφύγαμε συνειδητά να δώσουμε τη συνέχεια εκείνης της ανάρτησης, όπως είχαμε υποσχεθεί, ελπίζοντας ότι αυτοί, που κινούν τα νήματα των δήθεν αγροτικών διεκδικήσεων θα υποκύψουν έγκαιρα στη φωνή της συνείδησης ή τουλάχιστον της λογικής.
Δυστυχώς η ελπίδα μας αυτή δεν επιβεβαιώθηκε.
Αντίθετα παρακολουθούμε όλες αυτές τις ημέρες, μια κλιμάκωση της τηλεοπτικής ρητορείας εντελώς ασύμμετρη με τον προϊόντα εκφυλισμό των αγροτικών αγώνων, την ουσιαστική δυσφήμιση του αγροτικού κλάδου και την υπονόμευση κάθε αληθινής προσπάθειας σοβαρής αντιμετώπισης του αγροτικού ζητήματος.

Όσοι έχουν λίγο «χιόνι» στα μαλλιά και παρακολουθούν το αγροτικό ζήτημα χωρίς ιδιοτέλεια και υστεροβουλία, γνωρίζουν ότι συγκεκριμένα πολιτικά κόμματα, συγκεκριμένα κατεστημένα συμφέροντα με την βοήθεια συγκεκριμένων αγροτοπατέρων και πολύ συγκεκριμένων δημοσιογραφικών οργανισμών ανέλαβαν και εκτέλεσαν με ζήλο το σχέδιο υπονόμευσης και οριστικής κατεδάφισης του επαναστατικού προγράμματος οργάνωσης παραγωγής, διαχείρισης, τυποποίησης, διακίνησης και εμπορίας των αγροτικών προϊόντων, που επεχείρησε να εφαρμόσει ο Ανδρέας Παπανδρέου, με βασικούς πυλώνες τους Συνεταιρισμούς, την ΚΥΔΕΠ και την ΑΓΡΕΞ.
Με τις άθλιες μεθοδεύσεις τους τότε αυτοί οι πολιτικοσυνδικαλιστικοί και δημοσιογραφικοί κύκλοι, καταδίκασαν σε μαζικό ξεκληρισμό την πραγματική αγροτιά και παρέδωσαν τον αγροτικό πλούτο στα καρτέλ των βιομηχανιών τροφίμων, τους μεσάζοντες (λαχαναγορίτες και εισαγωγείς) και στους νεοτσιφλικάδες.

Είναι κοινό μυστικό ότι η εξιχνίαση κάθε εγκλήματος ξεκινάει από την αναζήτηση των κινήτρων και ο μίτος για την ανακάλυψη των δραστών είναι ο εντοπισμός των ωφελουμένων.
Η ωφέλεια, που προκύπτει από την αθλιότητα του σημερινού συστήματος διαχείρισης, συσκευασίας και εμπορίας των αγροτικών προϊόντων για τα καρτέλ και τα κυκλώματα των πάσης φύσεως μεσαζόντων είναι οφθαλμοφανή και αυτονόητα.
Αυτονόητη είναι και η διαπλοκή συγκεκριμένων μέσων μαζικής ενημέρωσης, που εμμέσως πλην σαφώς αβαντάρουν και προστατεύουν το σάπιο αυτό καθεστώς.
Ελάχιστα δυσεξήγητη, μπορεί να είναι ίσως μόνο η στάση των αγροτοπατέρων, που υποτίθεται ότι κόπτονται για τα συμφέροντα της αγροτιάς και πρωτοστατούν διαχρονικά πότε σε λάιτ και πότε σε σκληρές «αγροτικές κινητοποιήσεις».
Γιατί είναι ίσως δυσνόητο για τον άδολο και ανυποψίαστο πολίτη αυτό το ιδεολογικό αλαλούμ, που οδηγεί σε δήθεν απόλυτη ταύτιση «κομμουνιστές» και δεξιούς αγροτοπατέρες, που όλο το υπόλοιπο διάστημα υποτίθεται ότι έχουν ένα εκ διαμέτρου αντίθετο όραμα για την αγροτική «τάξη» και υπηρετούν δήθεν ριζικά αντίθετες πολιτικές.
Όπως ενδεχομένως απορεί κάθε υγιώς σκεπτόμενος ψηφοφόρος με την παράλογη αυτή σπουδή και την ασύμμετρη μαχητικότητα, απέναντι σε μια νεοσύστατη κυβέρνηση από όλους αυτούς τους ψευτοΑντύπες, ενώ είναι γνωστό ότι τα προηγούμενα πεντέμισι χρόνια οι μεν κόκκινοι καθηύδαν προκλητικά, οι δε γαλάζιοι διάλεγαν ένα ηλιόλουστο πρωϊνό για να βγάλουν μερικούς φίλους τους μονοήμερη εκδρομή στα Τέμπη, να κατέβουν αυτοί να πιούν καφέ στην Αθήνα και να γυρίσουν να τους «μαζέψουν» νωρίς το απόγευμα.
Και γιατί άραγε αφού τα προβλήματα του αγροτικού τομέα είναι δομικά και δεν επιλύονται παρά μόνο από βαθιές τομές και τολμηρές θεσμικές αλλαγές, αυτοί οι μυστήριοι συνδικαλιστές επικεντρώνονται σε αυστηρά οικονομικά αιτήματα;

Τα ερωτήματα είναι δικαιολογημένα, αλλά και οι απαντήσεις είναι απλές.
Η νέα κυβέρνηση Παπανδρέου, ευαγγελίζεται την οριστική ανασυγκρότηση του αγροτικού τομέα. Μια ανασυγκρότηση, που έχει ως άξονα την ολική επαναφορά του μικρομεσαίου αγρότη στον κυρίαρχο ρόλο εκμετάλλευσης και απόλαυσης του μόχθου του. Αυτό απαιτεί πολιτικές, που «ξεδοντιάζουν» τα καρτέλ και τους μεσάζοντες, αφήνουν άνεργους τους μεγαλοεισαγωγείς, πλήττουν τα συμφέροντα των νεοτσιφλικάδων και ξεσκεπάζουν την υπονομευτική και αδιέξοδη δράση μιας ολόκληρης γενιάς παραδοσιακών αγροτοπατέρων.

Όλα αυτά βρίσκουν προφανώς αντίθετη την ΝΔ, που συνειδητά υποθάλπει και εξυπηρετεί τα συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα, αλλά συγχρόνως και το ΚΚΕ, που συστηματικά επενδύει πολιτικά στην οικονομική εξαθλίωση των λαϊκών μαζών.
Όλοι λοιπόν αυτοί οι επαγγελματίες αυτόκλητοι σωτήρες της αγροτιάς, πανικοβάλλονται στην ιδέα ότι πιθανή εφαρμογή του αγροτικού προγράμματος της κυβέρνησης θα οδηγήσει σε «συνταξιοδότηση» όλα μαζί τα οικονομικά, πολιτικά και συνδικαλιστικά τσιμπούρια, που επί δεκαετίες λυμαίνονται τον ιδρώτα και την ταξική δύναμη της ελληνικής αγροτιάς.
Να γιατί κατάφεραν να συμπήξουν αυτές τις φαινομενικά παράταιρες πολιτικο-συνδικαλιστικές συμμαχίες, να γιατί έσπευσαν να στήσουν μπλόκα προτού η κυβέρνηση ξεδιπλώσει τις πολιτικές της, προτού καν οι ίδιοι να διατυπώσουν αιτήματα.
Να γιατί εμφανίζονται αδιάλλακτοι και αρνούνται κάθε διάλογο με το αρμόδιο Υπουργείο. Να γιατί προβαίνουν σε κινήσεις πού χωρίς να εξυπηρετούν τους αγρότες, θέτουν σε άμεσο κίνδυνο την εξασθενημένη εθνική οικονομία και κυρίως πλήττουν αυτή καθεαυτή την υπόσταση της κρατικής οντότητας της Ελλάδας, όπως γίνεται με το κλείσιμο των συνόρων.
Να γιατί θέτουν αποκλειστικά μαξιμαλιστικά οικονομικά αιτήματα που a priori οδηγούν σε διαπραγματευτικό αδιέξοδο.
Να γιατί αδιαφορούν για θεσμικές αλλαγές και κατ’ ουσίαν αντιμάχονται κάθε δομική τομή, που την αντιλαμβάνονται ως απειλή των δικών τους μικροκομματικών ή οικονομικών συμφερόντων.
Γιατί απλούστατα δεν επιθυμούν τη βελτίωση της θέσης του μικρομεσαίου αγρότη, αλλά απλώς την συντήρηση του παρόντος συστήματος, που επί χρόνια τώρα τους προσφέρει τεράστια πολιτικά και προσωπικά οφέλη.
Είναι ειλικρινείς λοιπόν όταν διατυμπανίζουν ότι δίνουν «τον υπέρ πάντων αγώνα», αλλά αποκρύπτουν επιμελώς ότι πρόκειται για τον προσωπικό τους αγώνα, που έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα της φτωχής και απελπισμένης ελληνικής υπαίθρου.

Όπως ακριβώς αποκρύπτουν ότι εδώ και αρκετά χρόνια οι πλατιές αγροτικές μάζες έχουν ξεκληρισθεί και στο κάμπο έχουν κάνει την εμφάνισή τους κάποιοι νεοτσιφλικάδες, με εκατοντάδες στρέμματα αγορασμένα «κοψοχρονιά» και χιλιάδες στρέμματα νοικιασμένα αντί πινακίου φακής.
Όπως επίσης έχουν ξεφυτρώσει κάποιοι νεότευκτοι αγροτοβιομήχανοι, με «καθετοποιημένες μονάδες», που υπονόμευσαν κάθε συνεταιριστική δραστηριότητα επιδιώκοντας να εκμεταλλευτούν μόνοι τους την τυποποίηση και συσκευασία των προϊόντων της περιοχής τους. Όταν όμως προσπάθησαν να βγούν από τα όρια του νομού τους «τους έφαγαν λάχανο στη στροφή» τα καρτέλ και οι επαγγελματίες μεσάζοντες.

Είναι αυτοί οι νεοτσιφλικάδες, και οι αποτυχημένοι επίδοξοι αγροτοβιομήχανοι, που κόπτονται για επιδοτήσεις και «αγροτικά πακέτα», τύπου Χαντζηγάκη. Είναι αυτοί οι ίδιοι, που αποτελούν διαχρονικά την ταξικά ανερμάτιστη καμαρίλα των πολιτευτάδων της συμφοράς.

Δεν είναι λοιπόν ό πραγματικός πόνος για την αγροτιά, που υπαγορεύει αυτές τις παράταιρες συμμαχίες και αυτές τις προπετείς και ανυπόμονες συμπεριφορές.

Γιαυτό άλλωστε και η συντριπτική πλειοψηφία των ταπεινών και καταφρονεμένων αγροτών, οι κατατρεγμένοι «φτωχοδιάβολοι» της ελληνικής υπαίθρου απουσιάζουν συνειδητά από τα μπλόκα της οργής και του ιστορικού συμβιβασμού.

Γι αυτό παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των δημοσιογραφικών συγκροτημάτων δεν μπορεί να συγκαλυφθεί το γεγονός ότι τα τρακτέρ είναι λίγα και δεν επαρκούν για να κλείσουν τους δρόμους, πως οι ιδιοκτήτες τους είναι τόσο πολύ καλομαθημένοι, που δεν μπορούν ούτε να τα φυλάξουν από τους λωποδύτες των εθνικών οδών και ότι οι πραγματικοί αγρότες δεν έχουν καμιά διάθεση να συμμετάσχουν σε αυτό το απίθανο φιάσκο, που ούτε τους αφορά, ούτε τους αντιπροσωπεύει.

Γι αυτό εξ άλλου και η ελληνική κοινωνία αναγνωρίζει την ανάγκη ριζικών θεσμικών τομών για την πραγματική στήριξη του Έλληνα αγρότη, αλλά γυρίζει επιδεικτικά την πλάτη σε όλους αυτούς τους ανεκδιήγητους ψευτοεπαναστάτες, που με τα άκαιρα, μαξιμαλιστικά, οικονομίστικα ψευτοαιτήματα και την αδιέξοδη αδιαλλαξία τους διαστρεβλώνουν και δυσφημούν το αγροτικό κίνημα.

Είναι λοιπόν νομοτελειακά βέβαιο ότι όλοι αυτοί οι κύριοι και οι πολιτικοί και οικονομικοί πάτρωνές τους θα οδηγηθούν στο περιθώριο, γιατί απλούστατα οι καιροί έχουν αλλάξει και δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για παρωχημένους πολιντικαντισμούς.

Γιατί ο υγιής αγροτικός κόσμος γνωρίζει και πιστεύει ακράδαντα ότι αυτή είναι μια νέα ίσως μοναδική ευκαιρία για να βγεί από την μιζέρια της τελευταίας εικοσαετίας, για να ξαναγίνει αφέντης στο χωράφι του, για να απολαύσει το αποτέλεσμα του μόχθου του.
Γι αυτό θα συμμετάσχει απαιτητικά και κριτικά, αλλά με ανοικτό μυαλό στη διαμόρφωση των νέων δομών και θα συστρατευθεί τελικά δραστήρια στην εφαρμογή των νέων πολιτικών, που θα απαντήσουν ουσιαστικά στις νέες προκλήσεις και θα εγγυηθούν όχι μόνο την πρόσκαιρη επιβίωσή του αλλά την στοχευμένη διηνεκή βελτίωση του βιοτικού του επιπέδου και κυρίως το μέλλον των παιδιών του.