Πριν αλέκτωρ λαλήσει … έκρωξε Στρος Καν…

Μόλις προχθές στην τελευταία ανάρτησή μας αναφερθήκαμε στη μυθοπλασία των ΜΜΕ (και όχι μόνον αυτών) γύρω από το «πακέτο (ψευτο)διάσωσης της χώρας μας, που αποφάσισε το πολιτικό «κουκλοθέατρο» των Βρυξελλών.
Εντοπίσαμε πέντε χαρακτηριστικούς μύθους φτηνής προπαγάνδας και προσπαθήσαμε να καταδείξουμε την πλήρη αντίθεσή τους με την δεινή πραγματικότητα και την κοινή λογική.
Ο δεύτερος από τους μύθους με τους οποίους ασχοληθήκαμε , ήταν η ανοησία περί δήθεν πρωταγωνιστικού ρόλου της ΕΕ στην διαχείριση του πακέτου, ως προσφέρουσας το μεγαλύτερο μέρος του συνολικού ποσού «βοήθειας».

Προτού προλάβουν να περάσουν 24 ώρες, ο πλέον αρμόδιος άνθρωπος του πλανήτη επί του θέματος, ο κος Ντομινίκ Στρος Καν επικεφαλής του ΔΝΤ, έσπευσε να επιβεβαιώσει τις απόψεις μας, καταρρίπτοντας με κυνικό τρόπο τους παιδαριώδεις ισχυρισμούς των ανά την Ευρώπη εξωνημένων κοντυλοφόρων.
Ούτε λίγο, ούτε πολύ ο κος Στρος Καν ξεκαθάρισε ωμά προς κάθε κατεύθυνση ότι το ΔΝΤ ανεξάρτητα από το ποσοστό οικονομικής συμμετοχής του, από τη στιγμή που θα κληθεί να δώσει τα ωραία του λεφτουδάκια, θα έχει και την αποκλειστική αρμοδιότητα της αρμοδιότητας να αποφασίσει μονομερώς και να επιβάλλει καταπλεονεκτικώς όποιους όρους εκείνο κρίνει σκόπιμο.
Δεν μας εξέπληξε βεβαίως ούτε η αντίληψη, ούτε ο τρόπος διατύπωσης του κου Στρος Καν, ο οποίος αν μη τι άλλο και τα αυτονόητα είπε και ειλικρινής υπήρξε και απόλυτα σύμφωνος με την διαχρονική «καουμπόικη» μανταλιτέ του εν λόγω ληστρικού Διεθνούς Οργανισμού.
Αυτό που μας τσακίζει τα νεύρα είναι η αβελτηρία, η μικρόνοια, η κουτοπονηρία ενίων ενίων πολιτικών, δημοσιογράφων, οικονομικών αναλυτών κα πολλών άλλων γνωστών και μη εξαιρετέων «μαϊντανών» των παντοειδών τηλεοπτικών παραθύρων και των cdπωλητών του Σαββατοκύριακου, που προσπαθούν να εξωραΐσουν, ως μη όφειλαν, την δεινή πραγματικότητα και να συμβάλλουν αφρόνως στη ολοκληρωτική καταστροφή της Εθνικής Οικονομίας।

Η προσωπική μας ιστορική διαδρομή μαρτυρεί ότι είμαστε οι τελευταίοι, που θα διανοηθούμε να αμφισβητήσουμε τις καλές προθέσεις του κου Πρωθυπουργού ή την φιλότιμη εργατικότητα των συνεργατών του. Όμως δεν μπορούμε να εθελοτυφλούμε, ούτε να στρουθοκαμηλίζουμε, ούτε πολύ περισσότερο να καταπίνουμε αμάσητες τις όποιες γκεμπελικές καραμέλες μας σερβίρουν τα ενημερωτικά «μαγειρεία» των Βρυξελλών προς κάλυψη ψυχολογικών μας αδυναμιών ή υψηλών μας πόθων.
Όπως έχουμε πεί πολλές φορές η σημερινή πρωτοφανής οικονομική αθλιότητα της χώρας οφείλεται κατά κύριο λόγο στην διασπάθιση του δημόσιου πλούτου ή την κατάχρηση της δημόσιας περιουσίας στην οποία επιδόθηκαν συγκεκριμένοι παράγοντες, αλλά συγχρόνως και στην απαράδεκτη τακτική των υπολοίπων που επέδειξαν ασύγγνωστη ολιγωρία στην αποκάλυψη της αλήθειας και τον στιγματισμό των εγκλημάτων, ολιγωρία που δυστυχώς μέχρι στιγμής τουλάχιστον φαίνεται να διακρίνει και την παρούσα κυβέρνηση.
Αυτή όμως την τακτική της αποφυγής της πικρής αλήθειας και της μαζικής παραμυθικής αποχαύνωσης, που υπήρξε πηγή μυρίων κακών τα τελευταία χρόνια, κατά μείζονα λόγο δεν μπορούμε να αποδεχθούμε στις κρίσιμες αυτές στιγμές που διανύουμε και οπότε πλέον οι καιροί ου μενετοί.

Δυστυχώς λοιπόν είμεθα υποχρεωμένοι εκόντες άκοντες να δούμε την αλήθεια κατάματα, γιατί η γνώση και η παραδοχή της αλήθειας είναι το πρώτο και το μόνο βήμα προς την σωστή κατεύθυνση εξόδου από τον λαβύρινθο των αδήριτων οικονομικών αναγκών μας.
Και η πικρή αλήθεια σε σχέση με όλη την κινητοποίηση των ξένων παραγόντων γύρω από το Ελληνικό πρόβλημα είναι πολύ δυσάρεστη, αλλά συγχρόνως και πολύ απλή.

Κανείς ξένος δεν ενδιαφέρεται σοβαρά για τη σωτηρία της Ελληνικής οικονομίας.
Αυτό που ενδιαφέρει τους Ευρωπαίους «εταίρους» μας είναι η κατά το δυνατόν εξασφάλιση εισπράξεως εδώ και τώρα του κατά το δυνατόν μεγαλύτερου μέρους των οφειλών μας προς τις τράπεζες και τις εταιρίες τους.
Για αυτό απαιτούν και τη λήψη όλων αυτών των μέτρων σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα αδιαφορώντας πλήρως αν οδηγήσουν σε θάνατο την εγχώρια παραγωγική δραστηριότητα.
Επειδή θεωρούν πιθανό ότι παρά ταύτα δεν θα καταφέρουν να επιτύχουν την πλήρη εξόφληση των προς αυτούς χρεών μας, εισάγουν στο παιχνίδι το ΔΝΤ, προκειμένου σε δεύτερη φάση να εισπράξουν και από κει το υπολειπόμενο τμήμα της πιθανής ανεξόφλητης οφειλής μας। Και τότε πλέον το ΔΝΤ θα επιβάλλει την γνωστή αποστραγγιστική συνταγή του προκειμένου να εξασφαλίσει και εκείνο ότι θα καταφέρει να επανεισπράξει τα χρήματα, τα οποία θα έχει ουσιαστικά καταβάλλει στους «συμπαθείς μας εταίρους», ολοκληρώνοντας έτσι την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και ανοίγοντας το δρόμο για τη δήωση του εθνικού μας πλούτου από τους ξένους «επενδυτές», οι οποίοι θα εμφανισθούν μετά την ολική καταστροφή για να «συμβάλλουν» με το αζημίωτο στην μετά ταύτα «ανασυγκρότηση» της χώρας.

Αυτό το σενάριο επιβεβαιώνει η στυγνή παρέμβαση του κου Στρος Καν, η οποία υπό μία έννοια μπορεί να είναι και αποτέλεσμα της θείας πρόνοιας κατά την περίοδο των αγίων ημερών, που διανύουμε.
Επειδή όταν κρώζουν τα υπερατλαντικά κοράκια ίσως τουλάχιστον βουβαθούν τα παπαγαλάκια Βρυξελών και απαλλαγούμε από τις ανούσιες προπαγανδιστικές μωρολογίες τους.
Και επειδή, όπερ σπουδαιότερο, αυτή η θεόσταλτη απροκάλυπτη αλήθεια του επικεφαλής του ΔΝΤ δημιουργεί την ελπίδα ότι κάποιοι στην Ελλάδα θα αφυπνισθούν, θα αναστρέψουν πρύμνη και έστω στην έσχατη στιγμή θα κινηθούν γοργά και δραστήρια στην κατεύθυνση της σωτηρίας της εσωτερικής παραγωγής και της ανάπτυξης.

Πακέτο διάσωσης: Πέντε ευτράπελοι μύθοι και μια πικρή αλήθεια…

«Ω Ελλάς ! Κανένας ξένος δεν σου έκαμψε το γόνυ,
ει μη ότε διεφθάρεις. Ναι! Εταπεινώθης μόνη!»
(Από το ποίημα «Γκιαούρ» του Λόρδου Βύρωνος)

Δεν είναι η πρώτη φορά, που η τύχη της Ελλάδας αποφασίσθηκε από ανίερες «ιερές συμμαχίες» στα ηγεμονοσυμβούλια της Εσπερίας.

Δεν είναι η πρώτη φορά που Κωλέτηδες και Μαυροκορδάτοι οδήγησαν την καθημαγμένη πατρίδα στα δίχτυα κερδοσκοπικών ευρωπαϊκών μηχανισμών.

Από συστάσεως του Ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα γενεές επί γενεών Ελλήνων έσφιγγαν το ζωνάρι και μάτωναν για να στηρίξουν την αενάως δανειζόμενη και μονίμως καταρρέουσα εθνική οικονομία. Ένα τεράστιο πιθάρι Δαναΐδων όπου διοχετευόταν συστηματικά και η τελευταία δεκάρα του κακορίζικου Ρωμιού. Ένα πιθάρι με ένα διάτρητο πάτο, που μέσα από υπόγειες διαδρομές συνδεόταν απ’ ευθείας με τα τεράστια «πουγκιά» των πατριδοκάπηλων πολιτικών τζακιών και της ανήθικης πελατειακής καμαρίλας τους.

Από το 1800 μέχρι σήμερα μοιάζει σαν τίποτε να άλλαξε ουσιαστικά. Ξένες δυνάμεις, ξένες τράπεζες, πολιτικοί-επαίτες, που ξεροστάλιαζαν στις αυλές των μεγάλων δυτικών ηγεμονιών.

Για όσους αγαπούν την μελέτη της ιστορίας οι ομοιότητες πολλές. Οι διαφορές λίγες, αλλά αξιόλογες.

Καθοριστική διαφορά η ταχύτητα μετάδοσης της πληροφορίας και η εντεύθεν δυσχέρεια αποβλάκωσης της κοινής γνώμης.

Έτσι οι προπαγανδιστικοί μύθοι καθίστανται συνήθως αλυσιτελείς απευθυνόμενοι σε λαούς, που μπορούν να είναι καλά πληροφορημένοι και κυρίως αρκούντως καχύποπτοι.

Αυτά λοιπόν που σε άλλες εποχές θα μπορούσαν να είναι εξαιρετικά επιτυχημένα ιδεολογικοπολιτικά ρομάντζα, σήμερα ακούγονται ως κακογραμμένα παραμύθια ή στην καλύτερη των περιπτώσεων ως άνοστα καλαμπούρια για κομματικούς ιθαγενείς.

Το σήριαλ της πρόσφατης πανευρωπαϊκής Οδύσσειας με θλιβερό πρωταγωνιστή την αφεντιά μας αποτελεί τυπικό παράδειγμα ρηχής και ως εκ τούτου απολύτως άτυχης μυθοπλασίας.

Μύθος πρώτος η δήθεν εμμονή της Γερμανίδας Καγκελαρίου στην ανάγκη αποπομπής από την Ευρωζώνη, όποιας χώρας παραβιάζει το σύμφωνο σταθερότητας.

Είναι κοινό μυστικό ότι αυτή τη στιγμή ούτε μία χώρα, μηδέ της Γερμανίας εξαιρουμένης, πληροί τους όρους του συμφώνου έχοντας όλες σοβαρά δημόσια χρέη και κυρίως ελλείμματα, που υπερβαίνουν το τρία τοις εκατό και δεν μπορούν να τα εξυπηρετήσουν χωρίς να προσφύγουν σε ανάλογους εξωτερικούς δανεισμούς. Επομένως η πραγματοποίηση της Γερμανικής «απαίτησης-απειλής», μόνον ως συνολικός χορός του Ζαλόγγου μπορεί να νοηθεί με κορυφαία χορεύτρια την ίδια τη Γερμανία, που έχοντας την ηγεμονία στην Ευρώπη όλα αυτά τα χρόνια έχει και το κύριο μέρος της ευθύνης για το πολιτικο-οικονομικό φιάσκο στο οποίο οδήγησε την ΕΕ με εργαλεία καταστροφής τη φιλελεύθερη κοσμοθεωρία της, τις κερδοσκοπικές τράπεζες και τις πολυεθνικές εταιρείες της. Εταιρείες τεράστια εκτροφεία διαφθοράς για ολόκληρο τον πλανήτη. (Αλήθεια τι ακριβώς προβλέπει το «άγιο» σύμφωνο σταθερότητας και η περιβόητη συνθήκη της Λισαβόνας για την εξαγωγή διαφθοράς από αυτές τις εταιρείες, που είναι πλέον προφανές ότι αποτελούν τον επιχειρηματικό βραχίονα των κυβερνήσεων των βιομηχανικών κρατών;).

Μύθος δεύτερος η δήθεν στο παρά πέντε εξεύρεση συμβιβαστικής λύσης, η οποία δήθεν προβλέπει περιορισμένη συμμετοχή του ΔΝΤ και αφήνει τον πρώτο λόγο για την εφαρμογή της στην ΕΕ.

Τον Οκτώβριο του 2008 η Ουγγαρία έλαβε πακέτο «οικονομικής βοήθειας», ύψους 19 δισεκ. Ευρώ προερχόμενων από σύμπραξη του ΔΝΤ και της ΕΕ.

Παρόμοιο πακέτο ύψους 7,5δις ευρώ χορηγήθηκε και στη Λετονία, όπου μάλιστα η αναλογία κεφαλαίων ήταν 23% ΔΝΤ και 77% ΕΕ.

Είναι επομένως προφανές ότι η λύση ήταν προ πολλού γνωστή και δοκιμασμένη και σε καμία περίπτωση δεν ανακαλύφθηκε για την Ελλάδα την τελευταία στιγμή, όπως κάποιοι επεχείρησαν να παρουσιάσουν. Αυτός εξ άλλου ήταν και ο λόγος επίσκεψης του κου Παπανδρέου στη Ρουμανία προ μερικών εβδομάδων, προκειμένου ακριβώς να δει, πως λειτούργησε εκεί το ακριβώς ίδιο κοινωνικά καταστροφικό σύστημα.

Όσο για τα ποσοστά συμμετοχής ΔΝΤ και ΕΕ, η πραγματικότητα είναι ότι η ΕΕ θα έχει μεγαλύτερο μερίδιο συμμετοχής στο κεφάλαιο, ενώ το ΔΝΤ «λόγω ειδικότητος» θα έχει την ουσιαστική αποκλειστικότητα της επιλογής των υποβλητέων μέτρων, καθώς και του ελέγχου εφαρμογής τους. Όπερ και το σπουδαιότερο για τον Έλληνα μικρομεσαίο.

Μύθος τρίτος ότι δήθεν η φόρμουλα "στήριξης" της Ελλάδος ανοίγει το δρόμο για την είσοδο του ΔΝΤ και των ΗΠΑ στα εσωτερικά της ΕΕ.

Όπως είδαμε αμέσως παραπάνω τέτοιες «πόρτες εισόδου» για το ΔΝΤ είναι ήδη ορθάνοικτες προ πολλού και επομένως δεν άνοιξαν προχθές με αφορμή την περίπτωση της Ελλάδος.

Όσο για τις ΗΠΑ το παραμύθι υπερβαίνει κάθε όριο σοβαρότατος.

Μύθος τέταρτος ότι δήθεν το πακέτο αποτελεί υλοποίηση της κοινοτικής αλληλεγγύης.

Η χρεωκοπία μιας χώρας, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τη χρεωκοπία μιας επιχείρησης, έχει επιβλαβείς συνέπειες προς δύο βασικές κατευθύνσεις. Αφ’ ενός προκαλεί σοβαρό πλήγμα στο βιοτικό επίπεδο του χρεωκοπημένου, αφ’ ετέρου όμως συνεπάγεται απώλεια κεφαλαίων των πιστωτών. Οποιαδήποτε κίνηση εκ μέρους τρίτων για αποφυγή της χρεωκοπίας πιθανόν να ενέχει πράγματι χαρακτηριστικά αλληλεγγύης. Το ζήτημα όμως είναι έναντι ποίου; Στο κρίσιμο αυτό ερώτημα σημασία έχει να εξετάσουμε, πως εκδηλώνεται η πρωτοβουλία του τρίτου και ποιους εκ του αποτελέσματος ωφελεί.

Τι ακριβώς λοιπόν έκαναν οι «φιλεύσπλαχνοι» εταίροι μας; Μας πρόσφεραν κάποια οικονομική βοήθεια, υπό μορφήν δωρεάς, ώστε να ανασάνουμε από τα βαριά μας χρέη; Όχι βέβαια. Μας δάνεισαν έστω κάποια χρήματα άτοκα για να βγούμε από τη δύσκολη θέση; Ούτε αυτό. Απλώς μας έκαναν τη χάρη να μας επιτρέψουν να λιμοκτονήσουμε προκειμένου να ξεχρεώσουμε στο ακέραιο τους τοκογλύφους πιστωτές μας, την πρωτοκαθεδρία μεταξύ των οποίων διατηρούν οι τράπεζές τους και οι διεφθαρμένες πολυεθνικές εταιρείες τους με τα ελαττωματικά οπλικά τους συστήματα και το ληγμένο ηλεκτρονικό υλικό τους.

Επομένως η αλληλεγγύη είναι προς όλους αυτούς και πάντως όχι προς τον Έλληνα φορολογούμενο, που είχαν το θράσος να τον βρίζουν, να τον δυσφημούν και να τον διαπομπεύουν προκειμένου να κρύψουν την απόλυτη αθλιότητα, που έχουν επιβάλλει σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή ήπειρο.

Μύθος πέμπτος ότι η κίνηση Τρισέ έσωσε τις Ελληνικές τράπεζες.

Έτσι όπως έχει στηθεί και λειτουργεί το Ευρωπαϊκό νομισματικό και τραπεζικό σύστημα, η Τράπεζα της Ελλάδος είναι παράρτημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ενώ οι ελληνικές τράπεζες δεν είναι τίποτε άλλο από υποκαταστήματά της.

Επομένως οποιαδήποτε υποβάθμιση ή δυσλειτουργία των υποκαταστημάτων, δημιουργεί πλήγμα στην αξιοπιστία της ΕΚΤ, ενώ μια πιθανή κατάρρευση μιας οποιασδήποτε τράπεζας στην Ευρώπη θα έχει αλυσιδωτές επιπτώσεις σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, όπως ακριβώς συνέβη και στις ΗΠΑ, όπου η κρίση ξεκίνησε από μια τράπεζα, αλλά η «ασθένεια» εξακολουθεί να οδηγεί και άλλες σε χρεωκοπία ακόμη μέχρι και σήμερα.

Η κίνηση λοιπόν Τρισέ ήταν μια αναγκαία και αυτονόητη κίνηση ενός Κεντρικού Τραπεζίτη, προκειμένου να συντηρήσει την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος και να εξασφαλίσει κερδοφόρα δραστηριότητα σε όλα τα ανά την Ευρώπη «μαγαζιά» του, τα οποία σε συνδυασμό με την «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» θα δανείζουν με ασφάλεια, αλλά κυρίως με υπέρογκα τοκογλυφικά επιτόκια το Ελληνικό δημόσιο, καθιστώντας τον Έλληνα φορολογούμενο ισόβιο κολλήγο των banksters.

Ανάμεσα όμως σε όλους αυτούς τους μύθους που χορτάσαμε τις τελευταίες εβδομάδες, ακούσαμε και μια αλήθεια.

Ήταν η εξήγηση στο ερώτημα, που δόθηκε σε όσους απορούσαν γιατί οι αγορές, αλλά και οι Ευρωπαίοι εταίροι αντιμετωπίζουν με τόση σκληρότητα και καχυποψία την Ελλάδα, ενώ σε παρόμοια δεινή οικονομική κατάσταση βρίσκονται και άλλες χώρες της Ευρωζώνης, οι οποίες παρά ταύτα εξακολουθούν να δανείζονται με φυσιολογικά επιτόκια.

Η απάντηση ήταν πολύ απλά, ότι το οικονομικό πρόβλημα των άλλων χωρών οφείλεται εν πολλοίς στην διεθνή οικονομική συγκυρία, ενώ υπαίτια για την οικονομική αθλιότητα της Ελλάδας είναι η πολιτική κακοδιαχείριση και η εκτεταμένη διαφθορά.

Αυτό σημαίνει ότι η κακοδαιμονία της Ελλάδας εδράζεται αποκλειστικά στην φαυλότητα και την δολιότητα ενός πολιτικού συστήματος, που κατεσπατάλησε ή οικειοποιήθηκε τον δημόσιο πλούτο και πάντως υπέθαλψε με τις πράξεις και τις παραλείψεις του μια πρωτοφανή διαφθορά σε ολόκληρο τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Είναι λοιπόν εξαιρετικά ανησυχητικό ότι αυτό που αποτελεί πλέον κοινή πεποίθηση του συνόλου των Ευρωπαίων πολιτών και ιδιαίτατα των Ελλήνων, φαίνεται να δυσκολεύεται να το κατανοήσει και να το αντιμετωπίσει δεόντως περίπου το σύνολο του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Και ενώ προφανώς η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτικών δεν μπορεί να έχει ενεργητική προσωπική συμμετοχή στα σκάνδαλα και τις καταχρήσεις, εν τούτοις ομοιάζει να συμπεριφέρεται ως κακώς εννοούμενη συντεχνία, που αποφεύγει να θίξει τα κακώς κείμενα και στέργει προκλητικά να κουκουλώσει τις «μπομπές» της.

Όμως για αυτή την στρουθοκαμηλική συμπεριφορά, που τείνει να εξελιχθεί σε ταφόπλακα των πολιτικών μας κομμάτων δημιουργώντας ευνοϊκές συνθήκες για την εκκόλαψη «του αυγού του φιδιού», συμβάλει καθοριστικά στην διαιώνιση της διεθνούς αναξιοπιστίας της χώρας και πληγώνει βαθύτατα το περί δικαίου συναίσθημα των πολιτών υπονομεύοντας την όποια διάθεσή τους να στηρίξουν τα σκληρά κυβερνητικά μέτρα, θα επανέλθουμε αναλυτικά αμέσως προσεχώς.

Ο Κινεζικός Δράκος και ο Ευρωπαϊκός Δράκουλας…

Δεν είμαι βέβαιος, αν το φτερούγισμα μιας πεταλούδας στο Πεκίνο μπορεί να επηρεάσει τον έλευση των μουσώνων στην Ινδία ή να μετριάσει την ένταση του βαρδάρη στα σιτοχώραφα του Κιλκίς, που συνήθως γεμίζουν κάθε Ιούνιο με επιδοτούμενα άφθονα αγριόχορτα και κατακόκκινες παπαρούνες.

Είμαι όμως απόλυτα πεπεισμένος ότι μια σταγόνα ιδρώτα ενός Κινέζου εργάτη σε εργοστάσιο της νότιας Κίνας μπορεί να επηρεάσει την εργασιακή ειρήνη στον Ευρωπαϊκό νότο (και όχι μόνο εκεί).

Και ακόμα πιο σίγουρος είμαι ότι τα πενταετή οικονομικά πλάνα, που αποφασίζονται στα συνέδρια του ΚΚΚ μπορούν να τραντάξουν συθέμελα τους σχεδιασμούς των δυτικών κυβερνήσεων και να βάλουν σε σκληρή δοκιμασία θεσμούς, σχέσεις και ισορροπίες πολλών δεκαετιών.

Αυτοί που πριν από μερικές δεκαετίες έτριβαν τα χέρια τους θεωρώντας ότι η στροφή του Ντενγκ Χσιάο Πιγκ , άνοιγε καταλυτικά την κερκόπορτα για την επέλαση της Κόκα-κόλας, σήμερα μάλλον συνειδητοποιούν ότι είναι ακριβώς οι δυτικές οικονομίες, που κινδυνεύουν να αλωθούν από την Κινεζική οικονομική διαπίδυση.

Το βασανιστικό ερώτημα των θεωρητικών του εφηρμοσμένου σοσιαλιστικού προτύπου, περί της δυνατότητας οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα, έχει μάλλον απαντηθεί καταλυτικά από την ιστορική πραγματικότητα. Ουδείς πλέον σήμερα μπορεί να αμφιβάλλει ότι είναι αδύνατη η δημιουργία σοσιαλιστικής νησίδας στην άκρη (ή έστω στη μέση) ενός παγκόσμιου καπιταλιστικού πλανήτη.

Για τους ίδιους λόγους λοιπόν είναι μάλλον εσφαλμένες και οι προσεγγίσεις, που αντιλαμβάνονται την παρούσα κρίση ως το τέλος του καπιταλιστικού συστήματος.

Κι αυτό όχι γιατί το σύστημα είναι εξ ορισμού αθάνατο ή δεν έχει πράγματι περιέλθει σε βαθύτατη σήψη.

Αλλά όπως είναι αδύνατη η επιβίωση του σοσιαλισμού σε μία μόνο χώρα, έτσι είναι και δύσκολη η καταστροφή του καπιταλισμού όσο τα δύο τρίτα του πλανήτη βρίσκονται ακόμα στο στάδιο της οικοδόμησης του καπιταλιστικού τους ονείρου.

Με απλά λόγια όσο η Κίνα, η Ινδία και πολλές άλλες «αναπτυσσόμενες» χώρες και περιοχές βρίσκουν ακόμη την διέξοδο της ανάπτυξής τους στην συνταγή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και της ελεύθερης αγοράς, η χαραυγή ενός νέου οικονομικού συστήματος θα παραμένει στη σφαίρα της ονειροφαντασίας.

Όλα αυτά βέβαια δεν σημαίνουν ότι η επιβίωση του παρόντος οικονομικού συστήματος θα είναι ανώδυνη για τις εκφυλισμένες δυτικές οικονομίες, τα διεστραμμένα χρηματοπιστωτικά τους μορφώματα και τα πολιτικά τους κουκλοθέατρα.

Όμως η εξασφάλιση μιας δεύτερης κούπας ρύζι στον εξαθλιωμένο γεωργό των Νοτιοδυτικών επαρχιών και η βελτίωση της αγοραστικής-καταναλωτικής δύναμης των κατοίκων των μεγάλων αστικών κέντρων του βιομηχανικού Κινεζικού νότου, θα αποτελεί για αρκετά χρόνια ακόμα το μοχλό επίτευξης υψηλών ρυθμών ανάπτυξης για την ίδια την Κίνα, αλλά και σανίδα σωτηρίας για το παγκόσμιο κερδοσκοπικό σύστημα.

Πριν από μια εικοσαετία, οι πολυεθνικές βιομηχανικές εταιρίες του Ευρωπαϊκού Βορρά μετέφεραν μεγάλα κομμάτια της παραγωγικής τους δραστηριότητας στην Κίνα με στόχο να εκμεταλλευτούν το γενικά χαμηλό κόστος παραγωγής. Παράλληλα άφηναν ξέφραγα τα εμπορικά σύνορα της Ευρώπης, προκειμένου να εξασφαλίζουν φθηνά γεωργικά προϊόντα και είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης.

Αργότερα η Κίνα εξελίχθηκε στο μεγαλύτερο αντιγραφέα όλων των εποχών με αποτέλεσμα σύντομα να παράγει υψηλότερης τεχνολογικής αξίας προϊόντα, που άρχισαν να ανταγωνίζονται σοβαρά τα αντίστοιχα της Ευρώπης ή της Αμερικής.

Και τέλος το 2007 στο 17^ο συνέδριο του ΚΚΚ αποφασίσθηκε ή μεγάλη στροφή της Κινεζικής Οικονομίας από την κατασκευή μεγάλων δημοσίων έργων υποδομής, στην ανάπτυξη προϊόντων υψηλής τεχνολογίας.

Από εκείνη τη στιγμή ο ασιατικός «δράκος» βρέθηκε να απειλεί ευθέως τον ευρωπαϊκό «δράκουλα».

Η Γερμανία, που τα προηγούμενα χρόνια «ρουφούσε το αίμα» των υπολοίπων κρατών της Ευρώπης πουλώντας τους τα υψηλής τεχνολογίας προϊόντας της και κερδοσκοπούσε με το σκληρό ευρώ πουλώντας ακριβή τεχνογνωσία στον τρίτο κόσμο και αγοράζοντας από αυτόν πάμφθηνα τρόφιμα και είδη ευρείας κατανάλωσης, βρέθηκε πλέον και αυτή στη δεινή θέση των υπολοίπων εταίρων της.

Άρχισε να γίνεται μη ανταγωνιστική. Και σε χώρες όπου, όπως η στην Κίνα, η διαφθορά των δημοσίων υπαλλήλων τιμωρείται με θανατική ποινή, είναι προφανές ότι εργαλεία προώθησης πωλήσεων τύπου Ζήμενς δεν έχουν καμία ελπίδα αποτελεσματικότητας.

Έτσι πλέον το σκληρό ευρώ από «καλαμάκι», με το οποίο ο Γερμανός «δράκουλας» ρούφαγε το «αίμα» και τον ιδρώτα της νότιας Ευρώπης, έγινε θηλιά, που άρχισε να τον πνίγει.

Εδώ λοιπόν βρίσκεται η ανάγκη υποτίμησης του ευρωπαϊκού νομίσματος και κάπως έτσι εξηγείται η συμπεριφορά της Γερμανίας, και της υπόδουλης σ’ αυτήν ευρωπαϊκής πολιτικής και τραπεζικής γραφειοκρατίας.

Γι αυτό κάθε φορά, που πάει να ισορροπήσει το ευρώ πετάγονται πότε οι διάφοροι πρωτοκλασάτοι της ΕΕ και τώρα τελευταία η ίδια η κα Μέρκελ και φροντίζουν με τις δηλώσεις τους να το «κατρακυλήσουν» δεόντως.

Στις 16/12/2010 ήμασταν από τους πρώτους, που καταλογίσαμε στους κυρίους Αλμούνια και Τρισέ χειρισμούς «αβάντας» των διεθνών κερδοσκόπων με αφορμή δηλώσεις τους, που αποτέλεσαν εναρκτήριο λάκτισμα ανόδου των «σπρεντ» των ελληνικών ομολόγων.

Σήμερα οφείλουμε να βελτιώσουμε εκείνες τις διαπιστώσεις μας.

Παρακολουθώντας προσεκτικά το συστηματικό παιχνίδι αντιφατικών δηλώσεων των ευρωπαίων ηγετών και λοιπώνν αξιωματούχων, αντιλαμβανόμαστε όλοι πως οι αποτελεσματικότεροι υπονομευτές του ευρωπαϊκού νομίσματος δεν είναι οι υπερατλαντικοί πολέμιοι αλλά οι εντός των τειχών υποτιθέμενοι υπερασπιστές του.

Και δεδομένου ότι οι βασικοί αγοραστές των ελληνικών και των λοιπών ευρωπαϊκών ομολόγων παραμένουν οι ίδιες οι ευρωπαϊκές τράπεζες, είναι επίσης ευνόητο ότι όλες αυτές οι άθλιες «παρασκηνιακές» ή «επίσημες» συζητήσεις και τα ευφάνταστα σενάρια, που μονοπωλούν τα φώτα της δημοσιότητας, έχουν για κεντρικό στόχο την συνεχή αυξομείωση των περίφημων σπρεντ. Γιατί μόνο με την κινητικότητα και όχι με την ακινησία προκύπτει περιθώριο κέρδους για τους κερδοσκόπους, που τυχαίνει να είναι προεχόντως οι γερμανικές τράπεζες.

Τα πράγματα όμως θα ήταν βρωμερά και τρισάθλια, αλλά πάντως από οικονομικής απόψεως αρκετά απλά για τον Γερμανό «δράκουλα», αν μια υποτίμηση του ευρώ αρκούσε να εξασφαλίσει την ανταγωνιστικότητα των γερμανικών προϊόντων.

Όμως δυστυχώς για την Ευρώπη, αλλά και για τον ίδιο τον Γερμανικό λαό αυτό και μόνο δεν αρκεί.

Από τη στιγμή που η Κινεζική παραγωγή αναρριχάται αποτελεσματικά στα ποιοτικά επίπεδα των ευρωπαϊκών προδιαγραφών, θα πρέπει αντίστοιχα η Ευρωπαϊκή να ολισθήσει στα κινεζικά επίπεδα τιμών.

Χρειάζεται δηλαδή απαραιτήτως και επειγόντως η κάθετη πτώση του κόστους παραγωγής.

Αυτό που με politically correct τρόπο η ευρωπαϊκή δεξιά αποκαλεί «βελτίωση της ανταγωνιστικότητας» και η αριστερά με politically cynic ορολογία ονομάζει «κινεζοποίηση» της Ευρώπης, σημαίνει την δραματική συμπίεση του ευρωπαϊκού μεροκάματου και την εκ βάθρων εκθεμελίωση όλων των δυτικών εργασιακών κεκτημένων των δύο τελευταίων αιώνων.

Η σκληρή αλήθεια είναι ότι ο Ευρωπαίος εργαζόμενος «χρειάζεται» να συρθεί στο βιοτικό επίπεδο του Κινέζου και ο Κινέζος να διαπαιδαγωγηθεί με τις δυτικές καταναλωτικές συνήθειες και «αξίες».

Η ιστορία του Κινέζου είναι σχετικά εύκολη γιατί υπό μία έννοια αποτελεί «πορεία προς τα μπρός». Η υπόθεση του Ευρωπαίου είναι δυσκολότερη γιατί είναι επαναφορά στον εργασιακό μεσαίωνα.

Το χειρότερο είναι ότι ο μεν Κινέζος μπορεί να απολαύσει σταδιακά την κοινωνική του αναβάθμιση, ενώ ο Ευρωπαίος καλείται να αποδεχθεί την ακαριαία εξαθλίωσή του.

Ακόμη χειρότερο, αυτή τη φορά για τους Ευρωπαίους αξιωματούχους και ιδιαίτερα για την Γερμανίδα Καγκελάριο, είναι ότι πλέον οι Ευρωπαίοι πολίτες «το έχουν τούμπανο και αυτοί κρυφό καμάρι»…

Έτσι η επιχείρηση ταχείας εξαθλίωσης των ευρωπαϊκών λαών, στην οποία πανικόβλητοι έχουν αποδυθεί τα τελευταία χρόνια, γίνεται ιδιαίτερα δύσκολη και εξαιρετικά αβέβαια.

Μπορεί να είναι πιθανή η διάσωση των ούτως ή άλλως απάτριδων ευρωπαϊκών κεφαλαίων, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα καταφέρουν εύκολα να διασωθούν οι περισσότεροι από αυτούς, που σήμερα αποτελούν το πολιτικό προσωπικό των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και των πολυέξοδων ηθικά ανερμάτιστων επιτελείων τους.

Πολλοί από αυτούς θα αποδειχθούν περισσότερο αναλώσιμοι από τα μικρομεσαία στρώματα του ευρωπαϊκού νότου (και όχι μόνο), που η Κοινοτική γραφειοκρατία έχει βάλλει πλάνο να αναλώσει στο βωμό της διάσωσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Όσο για την Ελλάδα μπορεί να ακούγεται ως παραδοξολογία, όμως η σωτηρία της μοιάζει να εξαρτάται περισσότερο από την ένταση και την αποτελεσματικότητα των κοινωνικών της αγώνων, παρά από την συχνότητα των κυβερνητικών επαφών και την ευρηματικότητα των ελληνικών χειρισμών σε Κοινοτικό επίπεδο.

Όπως εξηγήσαμε παραπάνω η ανάγκη «βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας» ή «κινεζοποίησης» είναι λίγο πολύ «απαραίτητη» για όλα τα κράτη της ΕΕ. Λίγο περισσότερο για τον ανέμελο ευρωπαϊκό νότο. Όλοι οι λαοί της Ευρώπης καλούνται να πιούν αυτό το πικρό ποτήρι μέχρι τον πάτο. Ένα ποτήρι, που αναπότρεπτα θα κάνει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες εξαιρετικά ευεπίφορες σε κοινωνικές εκρήξεις.

Αυτό λοιπόν που δεν μπορεί να επιτύχουν χίλιες μυστικές διαβουλεύσεις ανωτάτου επιπέδου και άλλες τόσες επίσημες δεξιώσεις κορυφής εις τας Βρυξέλλας, μπορεί να το πετύχει η εικόνα μιας μεγαλειώδους ειρηνικής, αλλά αποφασιστικής διαδήλωσης στο κέντρο των Αθηνών.

Γιατί αυτό που πρωτίστως απασχολεί την Γερμανίδα καγκελάριο δεν είναι η δήθεν σωτηρία του ευρώ (την πτώση του οποίου μάλλον απεργάζεται), αλλά ο εφιάλτης ενός γενικού ξεσηκωμού των μικρομεσαίων στρωμάτων της Γερμανίας, του οποίου καταλυτική θρυαλλίδα μπορεί να γίνουν οι ελληνικές κοινωνικές αναστατώσεις. Έτσι όπως ακριβώς είχε συμβεί κατά τα «επάρατα» εκείνα «Δεκεμβριανά».

Είναι ο ίδιος εφιάλτης, που τις τελευταίες ημέρες έχει κινητοποιήσει όλους τους γνωστούς και μη εξαιρετέους κοινοτικούς παράγοντες και έχει οδηγήσει τους ηγέτες των υπολοίπων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να μετακινούνται ένας ένας από την τακτική απομόνωσης της «άτακτης» Ελλάδας στην λογική απομόνωσης της «δύστροπης» Γερμανίας.

Ας αφήσουν λοιπόν τα πολιτικά κόμματα να ανθίσει ελεύθερο το λουλούδι του λαϊκού αυθορμητισμού και ας περιορίσει ο αρμόδιος Υπουργός την δια ψεκασμού με χημικά «ζιζανιοκτόνα» προστασία των πολιτών.

Το μέγεθος των ιστορικών στιγμών, που διέρχεται η Ευρώπη δικαιολογεί το δικαίωμα κάθε Ευρωπαίου πολίτη να έχει αποφασιστική συμμετοχή στις αποφάσεις, που τον αφορούν με όποιο τρόπο ο ίδιος ελεύθερα επιλέξει.

Θα αποδειχθεί περισσότερο σώφρον και χρήσιμο για τους πολιτικούς ηγέτες αν καταφέρουν να κατανοήσουν και να προσαρμοσθούν στις απαιτήσεις των ευρωπαίων πολιτών, όσο ακόμη αυτοί βγαίνουν στους δρόμους με οδηγό τη λογική και όχι το άδειο στομάχι…