ΚΑΘΑΡΣΗ - ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΟΨΥΧΙΑ - ΑΝΑΠΤΥΞΗ

Ο κύβος ερίφθη…

Τον έριξε μια κατ’ αρχήν λαοπρόβλητη κυβέρνηση ενεργώντας όμως αντίθετα με την λαϊκή εντολή, που έλαβε στις πρόσφατες εκλογές, αντίθετα με την πολιτική της κοσμοθεωρία και δυστυχώς αντίθετα και με τους κανόνες της οικονομικής επιστήμης. Το χειρότερο από όλα είναι ότι ο κύβος, που ρίχθηκε είναι βέβαιο ότι δεν περιέχει εξάρι, είναι αμφίβολο αν σε κάποια πλευρά του υπάρχει πεντάρι, κατά συνέπεια στην καλύτερη περίπτωση κυνηγάμε ένα τριάρι, αφού οι υπόλοιπες πλευρές του μαθηματικώς μας επιφυλάσσουν ασσόδυα και ντόρτια…

Το εγχείρημα δεν είναι απλώς φιλόδοξο, όπως διπλωματικά προσπαθούν να μας το παρουσιάσουν οι επιτηρητές μας, αλλά εξαιρετικά ριψοκίνδυνο. Και τούτο διότι είναι, όπως και οι ίδιοι παραδέχονται, υπερβαλλόντως «εμπροσθοβαρές» ως προς τα δημοσιονομικά (φοροεισπρακτικά) μέτρα, ενώ θα έπρεπε να είναι εξόχως εμπροσθοβαρές ως προς τα αναπτυξιακά τοιαύτα.

Γίνεται όμως ακόμη πιο ριψοκίνδυνο γιατί, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης, προβάλλει κοινωνικά άδικο και τελολογικά ασύμμετρο. Είναι προφανές ότι καλούνται να πληρώσουν τα σπασμένα κυρίως αυτοί που δεν ευθύνονται για την σημερινή κατάντια της χώρας. Είναι προφανές ότι οι θυσίες στις οποίες θα υποβληθεί η τεράστια μάζα των ελληνικών νοικοκυριών είναι υπερβολικές (τουτέστιν ασύμμετρες) σε σχέση με το επιδιωκόμενο (προσδοκώμενο) όφελος για την ελληνική οικονομία. Είναι προφανές ότι το μόνο που εγγυάται η εφαρμογή των μέτρων σε πρώτη φάση είναι η ερημοποίηση του ελληνικού οικονομικού τοπίου με αμφίβολη ως εξαρτώμενη από χιλιάδες άλλους παράγοντες την έναρξη μιας ανακαμψιακής περιόδου μετά το 2014.

Είναι εξ΄άλλου προφανές ότι με το πακέτο των 110 εκ. ευρώ οι μόνοι που πραγματικά κερδίζουν εξακολουθούν να είναι οι στενά διαπλεκόμενοι με τους κερδοσκόπους εταίροι μας, οι οποίοι επιτυγχάνουν να έχουν «και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο».
Διότι είναι προφανές ότι εκείνο, που είχε ανάγκη ο τόπος ήταν η μετακύλυση του εθνικού χρέους σε βάθος χρόνου, ώστε να δοθεί η δυνατότητα στην Ελλάδα να το αποπληρώσει από το μελλοντικό πλεόνασμα του εθνικού της προϊόντος, αφού βεβαίως θα εφρόντιζε να εξυγιάνει και να εκσυγχρονίσει το διοικητικό και παραγωγικό σύστημα της χώρας। Αντ’ αυτού οι δανειστές μας (στην πλειοψηφία τους ευρωπαϊκές τράπεζες) «μας βάζουν την θηλιά στο λαιμό» ώστε να εισπράξουν τα δανεικά σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, προσφέροντας μας νέα δάνεια, που απλώς εξασφαλίζουν την έγκαιρη πληρωμή των τοκοχρεολυσίων, και επομένως ουδέποτε αυτά τα χρήματα θα εισρεύσουν στην Ελλάδα, αλλά μόνο θα καταβληθούν από τα δημόσια ταμεία των δανειστριών χωρών στις κατ’ ιδίαν τράπεζές τους. Και αυτό θα γίνει ενώ θα εξακολουθούμε να τους πληρώνουμε ληστρικούς τόκους (το 5% δεν είναι επιτόκιο αγαθοεργίας) και ενώ θα εξασφαλίζουν με τυπικά τριμηνιαίους,(πρακτικά καθημερινούς ελέγχους), ότι και η τελευταία ρανίδα του αίματός μας περισυλλέγεται επιμελώς από «φιλότιμους» φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς και διοχετεύεται δεόντως στον «εθνικό» στόχο αποπληρωμής του εθνικού χρέους, το οποίο δημιουργήθηκε από «αξιοπρεπείς» γερμανικές εταιρίες τύπου Ζήμενς, σοβαρούς τραπεζικούς ομίλους τύπου Ντόϋτσε Μπάνκ, και συγκεκριμένους ντόπιους λακέδες τους σε πολιτικό και επιχειρηματικό επίπεδο.

Όλα αυτά λοιπόν και άλλα πολλά είναι δυστυχώς ή ευτυχώς τόσο προφανή, που καλό θα ήτο για όλους τους φερόμενους ως ενδιαφερόμενους, κυβέρνηση, πολιτικά κόμματα, συνδικαλιστές, δημοσιογράφους, τραπεζίτες και λοιπούς παράγοντες της δημόσιας ζωής να τα θεωρήσουν ως δεδομένα και κυρίως ως απολύτως κατανοητά και εμπεδωμένα από το σύνολο του ελληνικού λαού, ανεξαρτήτως κοινωνικού στρώματος, επαγγέλματος ή ιδεολογικής τοποθέτησης.

Εάν λοιπόν κάποιοι από αυτούς ενδιαφέρονται πραγματικά να περισώσουν ότι μπορεί πλέον να περισωθεί σε αυτόν τον τόπο θα πρέπει να κάνουν μερικές απλές παραδοχές και μερικές πολύ απλές κινήσεις.

Εν πρώτοις θα πρέπει να κατανοήσουν και να αποδεχθούν ότι το συμφέρον του δανειζόμενου δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να ταυτίζεται με το συμφέρον του τοκογλύφου.
Άρα θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι αν η ελληνική οικονομία θα πρέπει να αποστραγγισθεί, η παραγωγική αλυσίδα να καταστραφεί, η ελληνική οικογένεια να ξεκληριστεί και η νέα γενιά των ελλήνων να εξανδραποδισθεί παίρνοντας ξανά το δρόμο για τα σκλαβοπάζαρα των πέντε ηπείρων, τότε είναι ηλίου φαεινότερο ότι το εθνικό συμφέρον βρίσκεται απέναντι στα κελεύσματα του ΔΝΤ και της ΕΕ.
Τότε εθνικός στόχος δεν είναι η ανάταξη της ελληνικής οικονομίας διά της χρήσης του πακέτου, αλλά η βελτίωση των οικονομικών μεγεθών διά της αποφυγής ή εν πάση περιπτώσει δια του μεθοδικού περιορισμού της εφαρμογής του.

Και βεβαίως όπως πάντα συμβαίνει με τους εθνικούς στόχους, απαραίτητη προϋπόθεση επιτυχίας είναι η επίτευξη εθνικής ομοψυχίας.

Είναι επομένως εξαιρετικά κακός οιωνός ότι προς το παρόν με τους χειρισμούς και το δημόσιο λόγο της η κυβέρνηση φαίνεται να μην πείθει τους πολίτες ότι είναι με το μέρος τους και δεν την έχει «υπνωτίσει» ο «κακός λύκος» (η ανεκδιήγητη «τρόικα»).

Είναι πολύ απογοητευτικό να υπάρχει μια αξιωματική αντιπολίτευση, που να προσποιείται τον «πόντιο Πιλάτο», με ένα αξιοθρήνητο αρχηγό, ο οποίος δήθεν κόπτεται για «οικονομικές ανάσες ελάχιστου δημοσιονομικού κόστους» όταν είναι γνωστό τοις πάσι ότι ηγείται ενός κομματικού κηφηναριού, που λεηλάτησε τα δημόσια ταμεία και οδήγησε πρόσφατα σε οικονομική ασφυξία την εθνική οικονομία. Και μάλιστα να συνεχίζει την προσφιλή της τακτική του θεσμικού εκτροχιασμού, αρνούμενη την πρόσκληση του Προέδρου της Δημοκρατίας, μετατρέποντας εύλογα παράπονα σε απαράδεκτες προφάσεις φυγομαχίας και αναζήτησης τρόπου διάσωσης των εσωτερικών της μικροκομματικών ισορροπιών.

Και από την άλλη μια αριστερά η οποία αδυνατεί εξ ίσου να παίξει τον ιστορικό της ρόλο γιατί όλα αυτά τα χρόνια απέφυγε συστηματικά να προσφέρει μια σοβαρή εναλλακτική κυβερνητική πρόταση και γιατί σήμερα εξακολουθεί να παραμένει διχασμένη και αυτόεγκλωβιζόμενη σε αμφίσημους έως πολιτικά ύποπτους ακτιβισμούς. Διότι η ανάρτηση πανό στην Ακρόπολη συνδυαζόμενη με δωρεάν ξενάγηση και χορήγηση αναψυκτικών και ξενόγλωσσων ενημερωτικών φυλλαδίων στους τουρίστες θα μπορούσε να κριθεί ως αριστερή πράξη ευθύνης και προοπτικής. Αντίθετα η παρεμπόδιση των τουριστών είναι πράξη αδιέξοδη, που χύνει νερό στο μύλο της αντίδρασης και διευκολύνει τα σχέδια αυτών που έχουν συμφέρον να δυσφημίσουν το λαϊκό κίνημα ή και να αναλάβουν πρωτοβουλίες καταστολής. Τα ίδια ισχύουν κατ’ αναλογία και με την παρεμπόδιση τουριστών να κινηθούν ελεύθερα στην αποβάθρα του Πειραιά, αντί να τους προσφέρουμε γαρύφαλλα, ουζάκι και πληροφοριακά φυλλάδια για τον καταστροφικό ρόλο της τρόϊκας και των κερδοσκοπικών οίκων αξιολόγησης.

Για το κτίσιμο λοιπόν της αναγκαίας εθνικής ομοψυχίας είναι απαραίτητο τα πολιτικά κόμματα να βάλλουν στην πάντα τον παλαιό κακό εαυτό τους. Όχι να απεμπολήσουν τις ιδεολογικές τους διαφορές, όχι να παραιτηθούν των θεσμικών διακριτών τους ρόλων.
Θα πρέπει όμως όλοι να πείσουν τον χειμαζόμενο λαό ότι βρίσκονται στο πλευρό του σε μια πανεθνική προσπάθεια κρατικής εξυγίανσης, οικονομικής ανάπτυξης και ταχέως απεγκλωβισμού από τον θανατηφόρο εναγκαλισμό της κερδοσκοπικής τρόϊκας.

Για να το πετύχουν απαιτείται πρωτίστως να επιβάλλουν από κοινού, εδώ και τώρα κάθαρση του κρατικού μηχανισμού σε βουλευτικό, διοικητικό και δικαστικό επίπεδο, χωρίς ολιγωρία, χωρίς υπεκφυγές, χωρίς συμβιβασμούς και χωρίς εκπτώσεις. Απαιτείται να εμπεδωθεί η αίσθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης όχι μόνο με την τιμωρία των υπευθύνων της εθνικής τραγωδίας (που αδικαιολόγητα καθυστερεί , παρότι είναι «μηδενικού δημοσιονομικού κόστους»), αλλά και με τον εξαναγκασμό των κλεφτών να φέρουν πίσω τα κλεμμένα, είτε αυτά έχουν μετουσιωθεί σε ακίνητα περιουσιακά στοιχεία εντός ή εκτός Ελλάδος, είτε ως μετρητά έχουν διαρρεύσει σε διάφορους τραπεζικούς κλεπταποδόχους άλλων κρατών.

Αυτή, όπως κουρασθήκαμε χρόνια τώρα να το λέμε, είναι η στοιχειώδης, ελάχιστη και απολύτως αναγκαία προϋπόθεση για να θεμελιωθεί η απαραίτητη εθνική ομοψυχία και συγχρόνως να περισώσει ο πολιτικός κόσμος την χαμένη του αξιοπιστία, ώστε τόσο η κυβέρνηση, ώστε και τα κόμματα της αντιπολίτευσης να μπορέσουν να διαδραματίσουν το φυσικό δημοκρατικό τους ρόλο. (Η ταλαιπωρία του πρώην Προέδρου της Βουλής κου Κακλαμάνη κατά την ημέρα της Πρωτομαγιάς δείχνει ότι ο λαός έχει πλέον χάσει την υπομονή του).

Και μετά ταύτα απαιτείται κοινή πανεθνική αναπτυξιακή προσπάθεια μακράν και πέραν των αντικοινωνικών και αντιοικονομικών στόχων της «τρόϊκας», προσπάθεια ενός λαού, που να εμπιστεύεται την κυβέρνηση και την πολιτική του ηγεσία. Προσπάθεια μιας κυβέρνησης και μιας πολιτικής ηγεσίας, που να αντλεί δύναμη από τους Έλληνες πολίτες και όχι από τα διάφορα κερδοσκοπικά διευθυντήρια. Προσπάθεια στην οποία το αυτονομημένο και αδηφάγο τραπεζικό κατεστημένο θα εξαναγκασθεί να πειθαρχήσει και να καταστεί εργαλείο διάσωσης των επιχειρήσεων και νοικοκυριών και όχι μινώταυρος, που καταβροχθίζει ακατάσχετα την πραγματική οικονομία, όπως εξακολουθεί να παραμένει, παρά τις γενναίες κρατικές και κοινοτικές ενέσεις της τελευταίας διετίας.

Προσπάθεια για εφαρμογή αναπτυξιακών προγραμμάτων και πολιτικών και όχι για επίτευξη κοντόφθαλμων φορομπηχτικών στόχων.

Με δυό λόγια δεν μπορούν οι πολίτες να πεισθούν ότι οι θυσίες τους θα πιάσουν τόπο, όταν η κυβέρνηση είναι εξαιρετικά εφευρετική και γρήγορη στην εφαρμογή μέτρων υποβάθμισης του βιοτικού τους επιπέδου, αλλά δυσκίνητη και αναποτελεσματική στην καταπολέμηση της πολιτικής και διοικητικής διαφθοράς, στην περιστολή της ασυδοσίας των καρτέλ και των μεσαζόντων και κυρίως στον περιορισμό της αθλιότητας του τραπεζικού συστήματος, που επιμένει να χρηματοδοτείται αφειδώς από τα ισχνά κρατικά ταμεία, τουτέστιν από τον ανηλεώς διωκόμενο φορολογούμενο πολίτη, αλλά αρνείται πεισματικά να διοχετεύσει στοιχειώδη ρευστότητα στην αγορά πνίγοντας στην κυριολεξία τα νοικοκυριά και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες.