Σύνοδος κορυφής: απλό φιάσκο ή περίτεχνη συνομωσία;;;

Η Σύνοδος κορυφής που αρχίζει σήμερα έχει όλες τις προδιαγραφές για να καταλήξει σε ένα ακόμη φιάσκο, όπως και οι ππροηγούμενες.

Όχι τόσο εξ αιτίας της δυσαναπλήρωτης απουσίας  του Έλληνα Πρωθυπουργού, όσο κατά βάσιν εξ αιτίας της παρουσίας των υπολοίπων.

Τα τελευταία χρόνια ο πλανήτης έχει συνηθίσει να παρακολουθεί τους Ευρωπαίους ηγέτες να σπαταλούν τα χρήματα των φορολογουμένων σε πολυτελή ταξίδια, συναντήσεις κοινωνικού επιπέδου, άκαρπες συσκέψεις και δηλώσεις κενές περιεχομένου.

Αν εξαιρέσουμε τους ίδιους τους  πρωταγωνιστές αυτής της πληκτικά επαναλαμβανόμενης φαρσοκωμωδίας, το ασκέρι των χαραμοφάηδων κοινοτικών αξιωματούχων και τον συρφετό των παρατρεχάμενων δημοσιογράφων ουδείς άλλος,  ούτε  οι πολίτες προσδοκούν πλέον ωφέλιμες για αυτούς αποφάσεις, ούτε οι «αγορές» αξιόλογα για την σωτηρία της Ευρώπης μέτρα.

Γι αυτό άλλωστε παρά την απελπιστική κατάσταση της Ευρωζώνης, παρά  τις φανφάρες του κου Μόντι ή τις χοντροκοπιές του Βησιγοτθικού άξονα και  παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των ΜΜΕ είναι πλέον ή βέβαιο πως το ενδιαφέρον των Ευρωπαίων πολιτών θα μονοπωλήσει απόψε μάλλον ο ποδοσφαιρικός αγώνας Γερμανίας-Ιταλίας παρά η φαρισαϊκή διελκυστίνδα Μέρκελ-Φρανσουά Ολάντ.

Η κρισιμότητα των περιστάσεων είναι αναμφισβήτητη.

Πέντε χώρες της Ευρωζώνης έχουν ήδη προσφύγει στο ΔΝΤ. Η Ιταλία αισθάνεται στο σβέρκο της την ανάσα του «θηρίου». Η Γαλλία και η Γερμανία έχουν ήδη εισέλθει στη λεωφόρο της υποβάθμισης και οι Ευρωπαίοι ηγέτες ακκίζονται, χαριεντίζονται, ομφαλοσκοπούν.

Κατά παράβαση κάθε ίχνους κοινοτικής δεοντολογίας που εδράζεται στην ισότητα όλων των εταίρων φραξιονίζονται ασύστολα πότε ανά δύο (Μέρκελ-Ολάντ), πότε ανά τρείς (με Μόντι), πότε ανά τέσσερεις (με Ραχόϊ).   Οργανώνουν επιλεκτικές τηλεδιασκέψεις και συνιστούν διάφορες μόνιμες θρασύτατες  ληστοσυμμορίες του Βορρά και περιστασιακές ψοφοδεείς γυφτοπαρέες του Νότου.

Πέντε χρόνια τώρα με αυτά τα αλλοπρόσαλλα τερτίπια της ολιγωρίας, της αναβλητικότητας και της ανεμελιάς, όπως είναι φυσικό, έχουν απολέσει πλήρως κάθε ίχνος αξιοπιστίας και οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια τους Ευρωπαϊκούς λαούς στην απόγνωση και την Ευρώπη στην οικονομική ασφυξία.

Τα προεόρτια και αυτής της Συνόδου προοιωνίζονται ένα ακόμη φιάσκο.

Οι παιδαριώδεις δηλώσεις του κουαρτέτου (Μέρκελ-Ολαντ-Μόντι-Ραχόϊ) περί επιστροφής στην ανάπτυξη με την διάθεση 150 δις ευρώ μόνο τρόμο μπορούν να προκαλέσουν στις «αγορές» και σε κάθε έμφρονα πολίτη για το πόσο άσχετοι, μικρόνοες ή υποκριτές μπορούν να είναι οι αρχηγοί της Ευρωζώνης.

Αρκεί να αναλογισθεί κανείς ότι ένα ανάλογο ποσό δεν φαίνεται ικανό να «ανακεφαλαιώσει» ούτε τις Ελληνικές τράπεζες για να αξιολογήσει τον δείκτη ευφυΐας ή τον βαθμό ειλικρίνειας αυτών των ανθρώπων που διαχειρίζονται με τόση ανεπάρκεια και αλαζονεία το κοινό μας μέλλον.

Είναι όμως πράγματι στόχος αυτής της Συνόδου η σωτηρία του Ευρώ; Η συνοχή και ανάπτυξη της Ευρωζώνης, όπως δημοσίως διατυμπανίζεται; Είναι όλοι αυτοί τόσο άσχετοι;

Πιθανώς όχι.

Διότι τα βασικά θέματα φαίνεται να είναι δύο και κανένα από αυτά δεν είναι προς το συμφέρον των ευρωπαϊκών λαών.

Το πρώτο είναι η ενοποίηση των Τραπεζών, όπου η Γερμανία συμφωνεί με την προϋπόθεση όμως ότι κάποιες δικές της σημαντικές τράπεζες θα παραμείνουν εκτός (τουτέστιν θα παραμείνουν στον έλεγχο της Γερμανικής Κυβέρνησης).

Το δεύτερο είναι η παραχώρηση του ελέγχου των τοπικών οικονομιών στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την οποία προαλείφεται προϊστάμενος ο κος ΣόΪμπλε.

Δηλαδή κοινός παρανομαστής των θεμάτων συζήτησης είναι η απώλεια της κυριαρχίας των Ευρωπαϊκών Κρατών και η άνευ όρων παράδοση στην επικυριαρχία των Γερμανών.

Μήπως λοιπόν οι άνθρωποι δεν είναι ούτε αφελείς, ούτε πνευματικά οκνηροί, ούτε ανεπαρκείς, ούτε μικρόνοες, όπως μέχρι τώρα παρουσιάζονται, αλλά είναι κοινοί συνωμότες, που απεργάζονται την υποδούλωση και δι’ αυτής την καταλήστευση των λαών της Ευρώπης;

Αν θέλουμε να καταφέρουμε να ερμηνεύσουμε τον ανάποδο κόσμο όπου ζούμε, ίσως είναι καιρός να αρχίσουμε να τον κοιτάμε από την ανάποδη….

Η Κυβέρνηση κολοβή και η χώρα ακυβέρνητη…

Πάλι  η Ελλάδα επέτυχε άλλη μία πολιτική «πρωτιά», για την οποία μπορεί να εξασφαλίσει μια θέση στο βιβλίο Γκίνες.

Είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο όπου ο Υπουργός Οικονομίας της κατόρθωσε να παραιτηθεί προτού να ορκισθεί…

Συμπονούμε βεβαίως τον πάσχοντα άνθρωπο και ευχόμεθα ειλικρινά αποκατάσταση της υγείας του, όμως το περί υπουργοποίησής του φιάσκο δεν συνάδει με την σοβαρότητα της χώρας και την κρισιμότητα των στιγμών.

Όπως εξ ίσου συνιστά πρωτοτυπία, στις Δυτικές τουλάχιστον Δημοκρατίες, να οδηγείται ένας λαός στις κάλπες αγνοώντας την κατάσταση της υγείας των υποψηφίων. Να εκλέγει Πρωθυπουργό και την επομένη των εκλογών να πληροφορείται πως ο εκλεγείς υποβάλλεται σε χειρουργική επέμβαση, η οποία θα τον κρατήσει εκτός δράσεως επί αρκετό διάστημα.

Και σε αυτή την περίπτωση ευχόμεθα και προσευχόμεθα για την πλήρη αποκατάσταση της οράσεως του κου Σαμαρά, όμως θα πρέπει κάποτε σ’ αυτή τη χώρα κάθε πολίτης να επιδεικνύει τον δέοντα επαγγελματισμό και να ασκεί το επάγγελμά του (εν προκειμένω το θεσμικό λειτούργημα  του) σεβόμενος τους κανόνες δεοντολογίας, που το διέπουν.

Ενθυμούνται οι παλαιότεροι την περίπτωση του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος ουδέποτε απέκρυψε τις λεπτομέρειες τις υγείας του καθώς και το όργιο προεκλογικής αμφισβήτησης της βιολογικής του επάρκειας από τους τότε συντηρητικούς εκλογικούς του αντιπάλους.

Με βάσει λοιπόν τα ευρωπαϊκά πολιτικά ειωθότα όφειλε και ο κος Σαμαράς είτε να είχε επιχειρήσει την χειρουργική επέμβαση προ των εκλογών είτε να είχε ενημερώσει τους ψηφοφόρους περί του προβλήματος και των πιθανών συνεπειών του στην διακυβέρνηση και την διεθνή εκπροσώπηση της χώρας.

Αν μη τι άλλο όφειλε τουλάχιστον να είχε ορίσει αντιπροέδρους ικανούς και να τρέξουν τις θεσμικές διαδικασίες και να συντονίσουν το κυβερνητικό έργο και κυρίως να εκπροσωπήσουν με πρόγραμμα και επάρκεια την Ελλάδα στα κρίσιμα γι αυτήν Διεθνή fora, τα οποία ήταν ήδη γνωστό ότι θα ευρίσκοντο σε συνεδριακό οργασμό κατά την τρέχουσα περίοδο.

Όφειλαν τα κόμματα που εδέησαν να συγκυβερνήσουν να είχαν προνοήσει για σχέδιο διακυβέρνησης, για πλαίσιο διαπραγμάτευσης, για σφικτό χρονοδιάγραμμα αντιμετώπισης γνωστών επειγόντων προβλημάτων, τα οποία άλλωστε ήσαν γνωστά εκ των προτέρων.

Όφειλε η ΝΔ μετά από τόσες φαντασιώσεις αυτοδυναμίας, τόσα Ζάππεια Ι,ΙΙ, ΙΙΙ, IV κ.λ.π και τόσες προεκλογικές διαβεβαιώσεις ετοιμότητας να διαθέτει τουλάχιστον ένα στοιχειώδες πρόγραμμα δράσης για τις πρώτες εβδομάδες διακυβέρνησης.

Είναι απαράδεκτο τόσες μέρες μετά τις εκλογές να μην έχει ακόμη συγκροτηθεί η Βουλή, να αναβάλλεται η διαδικασία των προγραμματικών δηλώσεων, να επικρατεί αλαλούμ περί την σύνθεση και περί τον συντονισμό της Κυβέρνησης. Καλώς ή κακώς το Σύνταγμά μας δεν αρκείται στην ορκωμοσία μερικών Υπουργών, απαιτεί κυβερνητικό πρόγραμμα (προγραμματικές δηλώσεις) ψήφο εμπιστοσύνης και Πρωθυπουργό.

Το χειρότερο δε από όλα είναι να μην υπάρχει σχέδιο, στόχοι, ουσιαστική και συγκροτημένη εκπροσώπηση στην προ πολλού προγραμματισμένη Σύνοδο Κορυφής της επόμενης εβδομάδας.

Μια Σύνοδο Κορυφής που προτίθεται να αποφασίσει για την αλλαγή θεμελιωδών όρων συγκρότησης και λειτουργίας της Ευρωζώνης.

Σε μια περίοδο όπου η  ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου αποτελεί «καζάνι που βράζει» και όπου η Ευρωζώνη βρίσκεται αντιμέτωπη με το φάσμα της οικονομικής της κατάρρευσης - με πέντε πλέον χώρες στο μηχανισμό στήριξης και μία έκτη (την Ιταλία) στον προθάλαμο - η Ελλάδα θα συμμετάσχει στη Σύνοδο κορυφής με μια αντιπροσωπεία κατ’ ουσίαν  εθιμοτυπική.

Όχι διότι ο κος Παπούλιας δεν διαθέτει  την αναγκαία ικανότητα και εμπειρία, αλλά διότι είναι δέσμιος του θεσμικού του ρόλου, ο οποίος δεν του επιτρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες σε ζητήματα διακυβέρνησης, ούτε να λάβει πολιτικές αποφάσεις οποιουδήποτε είδους.

Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι ότι ο κος Σαμαράς εκβίασε τρόπον τινά την επίσπευση των εκλογών προκειμένου κατά τα λεγόμενά του να αποκτήσει η χώρα σοβαρή πολιτική διακυβέρνηση. Στην ασύστολη μάλιστα κινδυνολογία τους τα μνημονιακά κόμματα δεν παρέλειπαν να προβάλλουν τον μπαμπούλα της ακυβερνησίας σε περίπτωση, που ο λαός δεν τους παρείχε επαρκή για σχηματισμό κυβέρνησης ποσοστά.

Ο λαός τους εμπιστεύθηκε όμως  η ακυβερνησία που πλέον επικρατεί με την επικράτηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη υπερβαίνει τα όρια και της πιο απαισιόδοξης φαντασίας.

Το χειρότερο δε είναι ότι συνεκτιμώντας την κοινή πλατφόρμα των συγκυβερνώντων κομμάτων και την σύνθεση της ακυβέρνητης συγκυβέρνησης, έντονη γεννάται η εντύπωση πως ίσως η σημερινή περίοδος ακυβερνησίας αποδειχθεί τελικώς ευτυχέστερη της αυριανής διακυβέρνησης.

Διότι τι μπορεί να ελπίζει ο μέσος πολίτης από μία κυβερνητική ομάδα που διαπνέεται από μνημονιολαγνεία και απαρτίζεται από καθηγητές του στείρου τραπεζικού μονεταρισμού και από φανατικούς θιασώτες της ασύδοτης ιδιωτικοποίησης.

Από ανθρώπους που πρωτοστάτησαν στην απερίσκεπτη υιοθέτηση του ευρώ, χειροκρότησαν την προσφυγή στο ΔΝΤ, στήριξαν με πάθος τις πολιτικές του μνημονίου και ωρύονται υπέρ της επιτάχυνσης των διαδικασιών ξεπουλήματος της χώρας.

Από ανθρώπους που καθοριστικό κριτήριο για την υπουργοποίησή τους υπήρξε η καλή τους σχέση με την Ευρωπαϊκή γραφειοκρατία και το διεθνές τραπεζικό σύστημα.

Ο Θεός λοιπόν ας βοηθήσει την Κυβέρνηση να σταθεί στα πόδια της, αλλά ας προστατέψει και τον καθημαγμένο κοσμάκη από τα αναμενόμενα «κατορθώματα» των στελεχών της.

Και εις άλλα με υγεία...

Σημειωτέον ότι η ακυβερνησία δεν είναι  η μόνη περίπτωση δυσαρμονίας προεκλογικής προπαγάνδας και μετεκλογικού εφιάλτη.

Οι βασικοί υπεύθυνοι για την κατάρρευση του συστήματος υγείας απέδιδαν την έλλειψη σοβαρών φαρμάκων στην παρακράτηση του περιβόητου ενός δις ευρώ, εξ αιτίας δήθεν του αντιμνημονιακού προεκλογικού προγράμματος συγκεκριμένων κομμάτων.

Σήμερα όμως η χώρα έχει εμπλακεί σε ένα απίστευτο εφιάλτη συνολικού βραχυκυκλώματος του φαρμακευτικού τομέα με κλειστά φαρμακεία, άδειες φαρμακαποθήκες και δυστυχισμένους πάσχοντες όλων των ειδών, που περιπλανώνται απελπισμένοι χωρίς πιθανότητα να βρούν ούτε τα κοινότερα των σκευασμάτων.

 Όσο δε για το  περίφημο ένα δις αποκαλύπτεται ότι ουδεμία σχέση έχει με τα φάρμακα και ούτως ή άλλως οψέποτε καταβληθεί θα καταλήξει κατ’ ευθείαν στα κοινοτικό ταμείο στήριξης!!!

Επίσης ενώ η απειλή εξόδου της χώρας από το την Ευρωζώνη αποτελούσε τον πυρήνα της προεκλογικής τρομοκρατίας και ενώ υποτίθεται ότι η αλλόκοτη διακομματική συμμαχία ΔΗΜΑΡ-ΝΔ- (αντι)ΠΑΣΟΚ συνεστήθη με στόχο την «αγκύρωση» της Ελλάδας στο ευρώ, τώρα στελέχη αυτού του sui generis κυβερνητικού συνασπισμού αρχίζουν να σιγομουρμουρίζουν στα κανάλια την ισχυρή πιθανότητα επιστροφής στη δραχμή.

Ας τους χαίρονται τους εκλεκτούς τους όσοι τους «σταύρωσαν» και εις άλλα με υγεία οι υπόλοιποι.

(Όταν λέμε με υγεία εννοούμε δι’ αυτοϊάσεως.  Άνευ φαρμακευτικής αγωγής. 

Για να μη γελιόμαστε…)

Το ηθικό δίδαγμα της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου.

 Η θεωρία ότι το ποδόσφαιρο είναι «το όπιο του λαού» είναι γνωστή και εν πολλοίς ορθή.

Το σκεπτικό αυτής της θεωρίας είναι η πολιτική χρήση του ποδοσφαίρου ως εργαλείου κοινωνικής εκτόνωσης.

Δεν είναι τυχαίο, ότι το άθλημα αυτό καλλιεργήθηκε κατά κόρον στις ταλαίπωρες χώρες της Λατινικής Αμερικής και ότι αρχίζει να παρουσιάζει έντονο ενδιαφέρον στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο σήμερα, όπου τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα οξύνονται.

Η παρουσία της κας Μέρκελ στο γήπεδο δεν είναι τυχαία, ούτε προφανώς οφείλεται στο πηγαίο ειλικρινές ενδιαφέρον της για το συγκεκριμένο άθλημα.

Αν όμως το ποδόσφαιρο είναι όντως το «όπιο του λαού», τότε mutatis mutandis (τηρουμένων των αναλογιών) οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις επιδιώκουν να γίνουν… η «κοκαΐνη του». Αυτό τουλάχιστον καταδεικνύει η πολιτικάντικη συμπεριφορά των ηγετών της Ευρωζώνης, αλλά και της Κοινοτικής γραφειοκρατικής ελίτ, οι οποίοι με σωρεία δηλώσεων και καθημερινών θεατρινισμών αποφεύγουν επιμελώς να αντιμετωπίσουν τα δομικά προβλήματα της  ευρωπαϊκής Ένωσης και απλώς προσπαθούν να «ρίξουν στάχτη στα μάτια» των Ευρωπαίων πολιτών και των διεθνών αγορών.

Στα καθ’ ημάς λοιπόν όσο και αν κατά την προεκλογική περίοδο γνωστές πολιτικές δυνάμεις και κατ’ ιδίαν προσωπικότητες εντός και εκτός Ελλάδος προσπάθησαν -  και εν τινι μέτρω κατάφεραν - να παραχαράξουν τα εκλογικά διλλήματα , το πραγματικό ζήτημα ήταν και παραμένει ένα:

Το κατά πόσο η Ελλάδα και η Ευρώπη θα συνεχίσουν να εφαρμόζουν σε περίοδο οικονομικής κρίσης προγράμματα ταχείας δημοσιονομικής προσαρμογής και σκληρής λιτότητας.

Δηλαδή κατά πόσον η Ελλάδα θα συνεχίσει να εφαρμόζει τις αλυσιτελείς επιταγές του μνημονίου και της δανειακής συμβάσεως ή θα προχωρήσει σε άμεση αλλαγή πλεύσης.

Δεν είναι τυχαίο ότι πέρα από τα τρομοκρατικά σενάρια και  την  εκβιαστική προπαγάνδα, που έκρινε τελικά και την έκβαση των εκλογών, ακόμη και τα κόμματα του μνημονιακού μονοδρόμου αναγκάσθηκαν να υποσχεθούν «επαναδιαπραγμάτευση» για «απαγκίστρωση» από το μνημόνιο.

Είναι επομένως απολύτως σαφές ότι ο ελληνικός λαός στην συντριπτική του πλειοψηφία αναμένει από την κυβέρνηση να υλοποιήσει αυτές ακριβώς τις προεκλογικές της υποσχέσεις. Επ’ αυτού θα αξιολογηθεί το κυβερνητικό επιτελείο, ο πρωθυπουργός, αλλά και τα κόμματα της συγκυβέρνησης.

Το παράδειγμα λοιπόν της πορείας της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα είναι πολύ διαφωτιστικό για τον τρόπο, που ο μέσος πολίτης προσδοκά να συμπεριφερθούν οι εθνικοί του αντιπρόσωποι.

Όλοι συνειδητοποιούν ότι η Ευρωζώνη ανεξάρτητα από τις περί αλληλεγγύης μεγαλοστομίες είναι κατ’ ουσίαν ένα γήπεδο σφοδρής σύγκρουσης ανταγωνιστικών συμφερόντων.

Όλοι αντιλαμβάνονται ότι ο αγώνας πολιτικής διαπραγμάτευσης με τον αποικιοκρατικό Γερμανικό άξονα είναι ιδιαίτερα δύσκολος, όπως περίπου συνέβη και στον ποδοσφαιρικό αγώνα Ελλάδας-Γερμανίας.

Ας προσέξει όμως η Κυβέρνηση των κκ Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη ποιές ήταν οι αντιδράσεις του κόσμου απέναντι στα αποτελέσματα των αγώνων της Εθνικής, η οποία αποδοκιμάσθηκε σφοδρά για την ισοπαλία και την ήττα της έναντι της Πολωνίας και της Τσεχίας, χειροκροτήθηκε όμως ολόψυχα για την τυπικά βαριά ήττα της από την Γερμανία.

Τι άραγε πρέπει να διδαχθεί η κυβέρνηση από αυτό το ποδοσφαιρικό γεγονός;

Μα πολύ απλά ότι ο κόσμος δεν θα τους ονειδίσει αν μαχόμενοι ηρωϊκά ηττηθούν τελικά από ένα ισχυρότερο αντίπαλο.

Θα τους θεωρήσει όμως ασυγχώρητους αν ορρωδήσουν προ της αντιπάλου υπεροπλίας, αν κιοτέψουν στην κρίσιμη στιγμή, αν υστερήσουν σε αγωνιστικό πνεύμα.

Ο λαός έχει την σοφία να αθλοθετεί τα βέλτιστα, αλλά να εκτιμά και να σέβεται την φιλότιμη προσπάθεια.

Δεν είναι τυχαίο ότι με λαμπρά γράμματα στην ιστορία γράφτηκε ο Λεωνίδας, ο Παπαφλέσσας, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, αλλά και οι γενναίοι του Ρούπελ. Κανείς τους δεν νίκησε, όμως όλοι ενσάρκωσαν την ιδέα της Ελληνικής λεβεντιάς.

Αυτό θα είναι ακριβώς το κριτήριο με βάση το οποίο ο μέσος πολίτης θα αξιολογήσει την παρούσα κυβερνητική συμμαχία και θα εκτιμήσει αν πρόκειται για Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας ή για Κυβέρνηση πολιτικής εθνικής «κοκαΐνης».

Ας μην υποτιμήσει μάλιστα η συμπαθής ηγετική τριαρχία, ότι κυβερνήσεις συνεργασίας όπου παρέα με νεοφιλελεύθερους και ακροδεξιούς συμμετέχουν χαζοχαρούμενα διάφοροι κατ’ ευφημισμόν σοσιαλιστές  και αρκετοί κατ’ επίφαση αριστεροί, κινδυνεύουν να καταταγούν πολύ εύκολα σε αυτήν την κατηγορία.

Διότι πάντοτε υποβόσκει η καχυποψία ότι τέτοιου είδους πολιτικές συντροφίες έχουν βασική επιδίωξη να  εκτονώνουν την λαϊκή δυσαρέσκεια, να κερδίζουν πολιτικό χρόνο και να διευκολύνουν την εφαρμογή αντιλαϊκών και εθνικά ασύμφορων πολιτικών;