Η Ελλάδα είχε μια χρυσή ευκαιρία στις χθεσινές εκλογές να επιφέρει ένα σημαντικό πλήγμα στις σκοταδιστική και απάνθρωπη πολιτική ελίτ της Ευρωζώνης, που κυριαρχείται από τον Γερμανικό άξονα και να λυτρώσει τον εαυτό της από το «κολαστήριο» της εξαθλίωσης ανοίγοντας δρόμο ελπίδας και στους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης.
Δυστυχώς παρότι «έπαιζε» στο γήπεδό της, δεν κατάφερε να αξιοποιήσει την ευκαιρία.
Έχασε αυτό τον κρίσιμο αγώνα δίνοντας στην κυριολεξία το φιλί της ζωής στη θνήσκουσα πολιτική πρωτοκαθεδρία του κου Σόϊμπλε, και επιλέγοντας για τον εαυτό της την συνέχιση και την επιδείνωση των βασανιστηρίων της.
Το κερδοσκοπικό «πείραμα» της περιουσιακής καταλήστεψης μιας χώρας της ευρωζώνης φαίνεται να έχει «ελπίδες» και προς το παρόν οι εμπνευστές του μπορούν να πάρουν βαθιά ανάσα.
Η βαριά υπεροπλία τους στα μέσα μαζικής ενημέρωσης φαίνεται ότι μπορεί να τους εξασφαλίζει τον πειθαναγκασμό των θυμάτων τους να υπομένουν «οικειοθελώς» τα μαρτύρια, που σχεδιάζουν ερήμην τους.
Δεν χωράει καμία αμφιβολία ότι η ισχνή (μειοψηφική) πλειοψηφία που κατάφερε να αποσπάσει ο εκλεκτός της καρδιάς τους κος Σαμαράς, οφείλεται καθ’ ολοκληρίαν στον εκφοβιστικό προπαγανδιστικό πόλεμο που εξαπέλυσαν όλα τα συντηρητικά και ψευτοδημοκρατικά μέσα του πλανήτη. Αυτή η πρωτοφανής πανστρατιά ήταν που κατάφερε τελικά αυτήν την ισχνή, αλλά πάντως κρίσιμη υπερίσχυση του πανικού επί της ελπίδας, της καταστροφολογικής φαντασίωσης έναντι του βιοτικού ορθολογισμού και υπό μία έννοια της διαστροφικής αυτοχειρίας επί του φυσιολογικού ενστίκτου της αυτοσυντήρησης.
Η ανατομία της ψήφου θα δείξει, όπως και στις προηγούμενες εκλογές, ότι αυτοί που τελικώς υπέκυψαν στην Γκεμπελική τρομοκρατία του Γερμανικού τύπου ( και όχι μόνο) με τα κατάπτυστα ελληνόγλωσσα δημοσιεύματα, τα οποία απαιτούσαν την υπερψήφιση του κου Σαμαρά, ανήκαν σε στρώματα με μεγάλη ηλικία και χαμηλό μορφωτικό επίπεδο.
Από πολιτική άποψη βεβαίως στην αστική δημοκρατία τα λεγόμενα ποιοτικά χαρακτηριστικά δεν μπορεί και δεν πρέπει να έχουν καμιά πρακτική αξία. Κοινωνιολογικά όμως μια κυβερνητική λύση που δεν καταφέρνει να ενσωματώσει την ανοχή των πιο νέων, των πιο θαρραλέων, των πιο μορφωμένων δεν είναι ότι καλύτερο. Κοινωνίες όπου κυριαρχούν οι υπερήλικες, οι απαίδευτοι και τα φοβικά σύνδρομα δεν μπορούν να ελπίζουν σε αξιόλογο μέλλον. Γι αυτό άλλωστε και ιστορικά, παρότι πλειστάκις επιχειρήθηκε, ουδέποτε επιτεύχθηκε η διατήρηση της εξουσίας με αποκλειστικό εργαλείο την περιθωριοποίηση της νεότητας, την υποστήριξη της τρίτης ηλικίας και τον μαζικό εκφοβισμό.
Γι αυτό είναι ευχής έργον ότι στην παρούσα φάση υπήρξαν τουλάχιστον κάποια κόμματα και όχι μόνο στην αριστερά, τα οποία προσέφεραν διέξοδο έκφρασης στα υγιή και πλέον ελπιδοφόρα στρώματα της Ελληνικής κοινωνίας, σηματοδοτώντας συγχρόνως την οριακή ανεκτικότητα αυτού του λαού έναντι της έξωθεν εξουθενωτικής επικυριαρχίας.
Τα σημαντικά ποσοστά των κομμάτων που θαρραλέα και απερίφραστα τάχθηκαν προεκλογικά κατά της συνέχισης των μνημονιακών σχεδιασμών θα πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπ’ όψιν από το Γερμανικό άξονα, πράγμα που πιθανόν να συμβεί συνεπικουρούντος του γενικότερου παγκόσμιου κλίματος…
Αυτό που παραμένει κρίσιμο είναι το κατά πόσον θα επιδειχθεί σύνεση από τους εγχώριους κυβερνητικούς εταίρους. Δυστυχώς η επινίκιος δήλωση του κου Σαμαρά προδίδει ότι η προσωπική του ανάγκη για κατάκτηση του πρωθυπουργικού θώκου, υποσκελίζει την αναγκαιότητα σεβασμού των προεκλογικών του υποσχέσεων.
Έτσι είναι ιδιαίτερα ανησυχητική η απροκάλυπτη παράληψη οποιασδήποτε αναφοράς στην ανάγκη «επαναδιαπραγμάτευσης» των όρων του μνημονίου, όπως μεγαλοστόμως υποσχόταν στους ψηφοφόρους του μέχρι το κλείσιμο της κάλπης. Ανησυχητική και η προφανής αγωνία του να διαβεβαιώσει τον ξένο παράγοντα για την προθυμία του να τηρήσει ευλαβικά τα ερήμην του λαού υπεσχημένα.
Είναι ευνόητο ότι αν ο κος Σαμαράς και η εγχώρια διαπλοκή ερμηνεύσει το αποτέλεσμα ως συγχωροχάρτι για την μέχρι τώρα σκανδαλώδη πολιτεία τους και ως πράσινο φως για την μεσιτεία τους στο ξεπούλημα της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας η εξαθλίωση της χώρας θα επιταχυνθεί προκαλώντας τις ανάλογες αντιδράσεις.
Σε κάθε περίπτωση είναι ηλίου φαεινότερο ότι η υποχωρητικότητα της τρόϊκας θα συνεχίσει να εξαρτάται απολύτως από τον δείκτη αντιδράσεων της κοινής γνώμης και όχι από την διαπραγματευτική «δεινότητα» των κυβερνητικών εταίρων, οι οποίοι μάλλον θα συνεχίσουν να διαγκωνίζονται επί του ποιός εκ των δύο παραμένει ο καταλληλότερος εφαρμοστής της δανειακής συμβάσεως.
Ας μην λησμονούμε ότι και η διαλλακτικότητα των ηγετών και των αξιωματούχων της Ευρωζώνης καθώς και οι διαπραγματευτικές υποσχέσεις των εγχώριων «σωτήρων» πρωτοεμφανίσθηκαν μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου