Βροντάει κι αστράφτει η Βουλή, σημαίνουν τα επουράνια
Στέκουν οι τρείς καμαρωτοί, σα γύφτικα σκεπάρνια.
Διανύουμε (απ)αισίως την 21η ημέρα του μηνός Ιουνίου του σωτηρίου έτους 2012 και η χώρα παραμένει σε ακυβερνησία, παρά τις προσδοκίες της κοινοτικής γραφειοκρατίας και της εγχώριας δημοσιογραφίας.
Διαθέτουμε όμως φέρελπι και ευτυχή πρωθυπουργό και το κυριότερο μπορούμε πλέον απέναντι στην επάρατη τρόϊκα των δανειστών, να αντιπαρατάξουμε την δική μας εθνοσωτήρια τρόϊκα:
Οι κοι Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης αποτελούν την σύγχρονη ελληνική τριανδρία, η οποία εγγυάται από τούδε και στο εξής την λαμπρή πορεία της φυλής προς το ένδοξο πεπρωμένο της.
Επί τέλους ο σύγχρονος Άτλας κος Βεγγέλης Βενιζέλος, οποίος κατά δήλωσή του «κρατούσε στους ώμους του» την τύχη της χώρας δίνοντας μόνος την μάχη για την σωτηρία της πατρίδας, θα μπορέσει τώρα να ξαποστάσει, μοιράζοντας στους άλλους δύο ανδρειωμένους πολιτικούς το μερίδιον ευθύνης, που τους αναλογεί.
Ο μόνος που συνεχίζει να αποφεύγει την συμμετοχή στην «εθνική Ελλάδος» είναι ο φυγόπονος και ανέμελος κος Τσίπρας και είναι πράγματι ανεξήγητο γιατί τα διεθνή μέσα ενημέρωσης επιμένουν να ασχολούνται μαζί του.
Εν πάση περιπτώσει τουλάχιστον η εργατική τάξη της χώρας μπορεί πλέον να ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον διότι η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στη νέα κυβέρνηση αποτελεί κατά τον πρόεδρό της εγγύηση διακυβέρνησης με προοδευτικό πρόσημο. Σύμφωνα δε με άλλα περισσότερο μετριοπαθή στελέχη της πρόκειται για ένα μεγαλειώδες εγχείρημα που υλοποιεί στην πράξη την προεκλογική τους εξαγγελία περί κυβερνώσας αριστεράς.
Ελαφρά ανησυχία δημιουργεί μόνο η καθυστέρηση ανακοίνωσης του κυβερνητικού πλαισίου αυτής της ελπιδοφόρας τρικομματικής συμπράξεως και τούτο διότι αρχικώς ο κος Κουβέλης είχε διατυμπανίσει την κρυστάλλινη και αταλάντευτη γνώμη του, πως πρωταρχική σημασία είχε η συμφωνία ενός πλαισίου αρχών και δευτερευόντως η συζήτηση των ονομάτων και η εξεύρεση του πρωθυπουργού.
Προφανώς ο πολιτικός ρεαλισμός, που διαπνέει τους πεφωτισμένους αυτούς εθνικούς ταγούς (ίσως και η έξωθεν ανυπομονησία) αντέστρεψε την Κουβέλειο λογική σειρά των πραγμάτων.
Βλέπουμε λοιπόν ότι η τριανδρία κινείται «ελαφρώς» ανάποδα, καθόσον συμφώνησε πρώτα στο πρόσωπο του Πρωθυπουργού, προχωρά σε δεύτερη φάση όπως όλα δείχνουν στην κατάρτιση κυβερνητικού σχήματος και αφήνει για το τέλος το επουσιώδες ζήτημα του πλαισίου κυβερνητικής πολιτικής.
Παρ’ όλα αυτά τα λαϊκά στρώματα και ιδίως οι πλέον ευπαθείς ομάδες δεν πρέπει να έχουν καμία ανησυχία.
Η διαπραγματευτική ισχύς της τριανδρίας είναι ακαταγώνιστη και η απόφαση των τριών για απαγκίστρωση από τους επαχθείς όρους του μνημονίου ισχυρή και αταλάντευτη.
Ιδιαίτερα η παρουσία του κου Κουβέλη σ’ αυτή την κυβερνητική τριανδρία εγγυάται ότι η νέα διακυβέρνηση θα επαναφέρει τους μισθούς και τις συντάξεις στα αρχικά τους επίπεδα (ουδεμία πιθανότητα περαιτέρω μείωσής τους), θα αναβιώσει το θεσμό των συλλογικών συμβάσεων και την σχετική μετενέργεια τους και θα παγώσει τις απολύσεις στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα.
Πολλώ μάλλον ο κος Κουβέλης εγγυάται την αποτροπή των αντεθνικών σχεδίων μαζικών ιδιωτικοποιήσεων και ασύστολου ξεπουλήματος των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας.
Αυτοί που πρέπει να φοβούνται είναι ο τραπεζικός και εφοπλιστικός τομέας, που απειλούνται με την τοποθέτηση τραπεζιτών στα υπουργεία Οικονομικών και Ναυτιλίας, οι μεγαλοεισοδηματίες, που απειλούνται με μείωση φορολογικών συντελεστών και βεβαίως οι πάσης φύσεως μεσάζοντες που θα υποφέρουν από την ανηλεή πάταξη της διαφθοράς.
Πρέπει να τρέμουν επίσης όλοι οι λυμεώνες των δημοσίων ταμείων, όλοι οι πρωταγωνιστές των γνωστών και αγνώστων σκανδάλων που τώρα επί τέλους θα διωχθούν για την οικονομική καταστροφή, στην οποία οδήγησαν την χώρα.
Όλα αυτά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι θα συμπεριληφθούν στο υπό κατάρτιση κυβερνητικό σχέδιο ίνα δοξασθεί η λαοπρόβλητη τριανδρία, καταισχυνθήσεται ο λαοπλάνος ΣΥΡΙΖΑ και αποκοιμηθήσεται ευδαιμόνως ο παρ΄ ολίγον αχάριστος γραικός ραγιάς…
Ιστορικό παράδοξο.
Για την ιστορία του θέματος, η σύσταση τριανδρίας (triumviratus) ως μορφή οργάνου κυβερνητικής διαχείρισης εμφανίζεται το πρώτον στην Αρχαία Ρώμη, προσομοιάζουσα μάλλον με σύσταση συμμορίας προς σφετερισμό και στη συνέχεια διανομή της εξουσίας μεταξύ των συμμετόχων σ’ αυτήν.
Τόσο η πρώτη (Ιούλιος Καίσαρ, Πομπήιος και Κράσος) όσον και η δεύτερη τριανδρία (Αντώνιος, Λέπιδος, Οκταβιανός) είχαν σαν επίσημο πρόταγμά τους την σωτηρία του Ρωμαϊκού λαού. Ξεκίνησαν με ενωτικά και μεγαλόφρονα διαγγέλματα των συνεταίρων, αλλά σύντομα κατέληξαν σε εμφυλίους πολέμους, που είχαν σαν αποτέλεσμα την δικτατορία του Ιουλίου Καίσαρα η πρώτη και την αυτοκρατορία του Αυγούστου η δεύτερη.
Και στις δυο περιπτώσεις ούτε ο Ρωμαϊκός λαός επρόκοψε, ούτε η Ρωμαϊκή Δημοκρατία ωφελήθηκε.
Αυτά βέβαια αποτελούν μακρινό παρελθόν, ιστορικό παράδοξο της Ρωμαϊκής Πολιτείας, που δεν έχει καμία σχέση με την σύγχρονη Ελλάδα.
Οποιαδήποτε καχυποψία ότι η δική μας σημερινή τριανδρία έχει ως στόχο την ιδιοτελή νομή της εξουσίας και όχι την σωτηρία της πατρίδος και την ευημερία του λαού αποτελεί ποταπή κακοήθεια, που εξυπηρετεί βδελυρές πολιτικές σκοπιμότητες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου