Η θεωρία ότι το ποδόσφαιρο είναι «το όπιο του λαού» είναι γνωστή και εν πολλοίς ορθή.
Το σκεπτικό αυτής της θεωρίας είναι η πολιτική χρήση του ποδοσφαίρου ως εργαλείου κοινωνικής εκτόνωσης.
Δεν είναι τυχαίο, ότι το άθλημα αυτό καλλιεργήθηκε κατά κόρον στις ταλαίπωρες χώρες της Λατινικής Αμερικής και ότι αρχίζει να παρουσιάζει έντονο ενδιαφέρον στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο σήμερα, όπου τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα οξύνονται.
Η παρουσία της κας Μέρκελ στο γήπεδο δεν είναι τυχαία, ούτε προφανώς οφείλεται στο πηγαίο ειλικρινές ενδιαφέρον της για το συγκεκριμένο άθλημα.
Αν όμως το ποδόσφαιρο είναι όντως το «όπιο του λαού», τότε mutatis mutandis (τηρουμένων των αναλογιών) οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις επιδιώκουν να γίνουν… η «κοκαΐνη του». Αυτό τουλάχιστον καταδεικνύει η πολιτικάντικη συμπεριφορά των ηγετών της Ευρωζώνης, αλλά και της Κοινοτικής γραφειοκρατικής ελίτ, οι οποίοι με σωρεία δηλώσεων και καθημερινών θεατρινισμών αποφεύγουν επιμελώς να αντιμετωπίσουν τα δομικά προβλήματα της ευρωπαϊκής Ένωσης και απλώς προσπαθούν να «ρίξουν στάχτη στα μάτια» των Ευρωπαίων πολιτών και των διεθνών αγορών.
Στα καθ’ ημάς λοιπόν όσο και αν κατά την προεκλογική περίοδο γνωστές πολιτικές δυνάμεις και κατ’ ιδίαν προσωπικότητες εντός και εκτός Ελλάδος προσπάθησαν - και εν τινι μέτρω κατάφεραν - να παραχαράξουν τα εκλογικά διλλήματα , το πραγματικό ζήτημα ήταν και παραμένει ένα:
Το κατά πόσο η Ελλάδα και η Ευρώπη θα συνεχίσουν να εφαρμόζουν σε περίοδο οικονομικής κρίσης προγράμματα ταχείας δημοσιονομικής προσαρμογής και σκληρής λιτότητας.
Δηλαδή κατά πόσον η Ελλάδα θα συνεχίσει να εφαρμόζει τις αλυσιτελείς επιταγές του μνημονίου και της δανειακής συμβάσεως ή θα προχωρήσει σε άμεση αλλαγή πλεύσης.
Δεν είναι τυχαίο ότι πέρα από τα τρομοκρατικά σενάρια και την εκβιαστική προπαγάνδα, που έκρινε τελικά και την έκβαση των εκλογών, ακόμη και τα κόμματα του μνημονιακού μονοδρόμου αναγκάσθηκαν να υποσχεθούν «επαναδιαπραγμάτευση» για «απαγκίστρωση» από το μνημόνιο.
Είναι επομένως απολύτως σαφές ότι ο ελληνικός λαός στην συντριπτική του πλειοψηφία αναμένει από την κυβέρνηση να υλοποιήσει αυτές ακριβώς τις προεκλογικές της υποσχέσεις. Επ’ αυτού θα αξιολογηθεί το κυβερνητικό επιτελείο, ο πρωθυπουργός, αλλά και τα κόμματα της συγκυβέρνησης.
Το παράδειγμα λοιπόν της πορείας της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα είναι πολύ διαφωτιστικό για τον τρόπο, που ο μέσος πολίτης προσδοκά να συμπεριφερθούν οι εθνικοί του αντιπρόσωποι.
Όλοι συνειδητοποιούν ότι η Ευρωζώνη ανεξάρτητα από τις περί αλληλεγγύης μεγαλοστομίες είναι κατ’ ουσίαν ένα γήπεδο σφοδρής σύγκρουσης ανταγωνιστικών συμφερόντων.
Όλοι αντιλαμβάνονται ότι ο αγώνας πολιτικής διαπραγμάτευσης με τον αποικιοκρατικό Γερμανικό άξονα είναι ιδιαίτερα δύσκολος, όπως περίπου συνέβη και στον ποδοσφαιρικό αγώνα Ελλάδας-Γερμανίας.
Ας προσέξει όμως η Κυβέρνηση των κκ Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη ποιές ήταν οι αντιδράσεις του κόσμου απέναντι στα αποτελέσματα των αγώνων της Εθνικής, η οποία αποδοκιμάσθηκε σφοδρά για την ισοπαλία και την ήττα της έναντι της Πολωνίας και της Τσεχίας, χειροκροτήθηκε όμως ολόψυχα για την τυπικά βαριά ήττα της από την Γερμανία.
Τι άραγε πρέπει να διδαχθεί η κυβέρνηση από αυτό το ποδοσφαιρικό γεγονός;
Μα πολύ απλά ότι ο κόσμος δεν θα τους ονειδίσει αν μαχόμενοι ηρωϊκά ηττηθούν τελικά από ένα ισχυρότερο αντίπαλο.
Θα τους θεωρήσει όμως ασυγχώρητους αν ορρωδήσουν προ της αντιπάλου υπεροπλίας, αν κιοτέψουν στην κρίσιμη στιγμή, αν υστερήσουν σε αγωνιστικό πνεύμα.
Ο λαός έχει την σοφία να αθλοθετεί τα βέλτιστα, αλλά να εκτιμά και να σέβεται την φιλότιμη προσπάθεια.
Δεν είναι τυχαίο ότι με λαμπρά γράμματα στην ιστορία γράφτηκε ο Λεωνίδας, ο Παπαφλέσσας, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, αλλά και οι γενναίοι του Ρούπελ. Κανείς τους δεν νίκησε, όμως όλοι ενσάρκωσαν την ιδέα της Ελληνικής λεβεντιάς.
Αυτό θα είναι ακριβώς το κριτήριο με βάση το οποίο ο μέσος πολίτης θα αξιολογήσει την παρούσα κυβερνητική συμμαχία και θα εκτιμήσει αν πρόκειται για Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας ή για Κυβέρνηση πολιτικής εθνικής «κοκαΐνης».
Ας μην υποτιμήσει μάλιστα η συμπαθής ηγετική τριαρχία, ότι κυβερνήσεις συνεργασίας όπου παρέα με νεοφιλελεύθερους και ακροδεξιούς συμμετέχουν χαζοχαρούμενα διάφοροι κατ’ ευφημισμόν σοσιαλιστές και αρκετοί κατ’ επίφαση αριστεροί, κινδυνεύουν να καταταγούν πολύ εύκολα σε αυτήν την κατηγορία.
Διότι πάντοτε υποβόσκει η καχυποψία ότι τέτοιου είδους πολιτικές συντροφίες έχουν βασική επιδίωξη να εκτονώνουν την λαϊκή δυσαρέσκεια, να κερδίζουν πολιτικό χρόνο και να διευκολύνουν την εφαρμογή αντιλαϊκών και εθνικά ασύμφορων πολιτικών;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου