Βατοπέδι: Ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός μεταλλάχθηκε σε Αντιλαϊκό, Ανορθόδοξο Κατευνασμό.

Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον πως ο ψηφοθηρικός οπορτουνισμός μπορεί να οδηγήσει σε καθολική αντιστροφή τις πολιτικές θέσεις των κομμάτων και το σπουδαιότερο να τα καταστήσει ουσιαστικούς υπονομευτές των θεμελιωδών ιδεολογημάτων τους.
Ιδιαίτερα όταν τα ζητήματα απειλούν να πλήξουν κατεστημένα συμφέροντα και να ανατρέψουν παραδοσιακές σχέσεις και ισορροπίες, τότε ιδεολογικά προσωπεία και επικοινωνιακά ιδεολογήματα, που χρειάσθηκαν χρόνια να δομηθούν, καταρρέουν μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα.

Η χθεσινή συνεδρίαση της Βουλής ευλόγως δικαιούται να χαρακτηρισθεί ως γιορτή της Δημοκρατίας.
Έπειτα από μια σκοτεινή περίοδο αντιδημοκρατικής και εν πολλοίς αντισυνταγματικής λειτουργίας, όπου αυτός ο ναός της δημοκρατίας χρησιμοποιήθηκε σαν εργαλείο επιβολής αντιλαϊκών μέτρων και εξυπηρέτησης ιδιωτικών οικονομικών συμφερόντων, η Βουλή φάνηκε να ξαναβρίσκει τον συγχρονισμό της με το κοινό λαϊκό αίσθημα.
Σε εκτέλεση της ομόφωνης απόφασης των πολιτικών αρχηγών και ξεκινώντας από το σκάνδαλο των αθεόφοβων της Μονής του Βατοπεδίου, συζητήθηκε η πρόταση για σύσταση νέας εξεταστικής επιτροπής για πραγματική διερεύνηση της πολύπλευρης αυτής υπόθεσης.

Και ενώ τα κόμματα της αριστεράς φάνηκε να συμφωνούν ουσιαστικά με την πρόταση της κυβερνητικής πλειοψηφίας, δυστυχώς η δεξιά «πολυκατοικία» εμφανίσθηκε διαταραγμένη σφόδρα και συρόμενη σε υπερψήφιση της πρότασης αποκλειστικά και μόνο για το επικοινωνιακώς θεαθήναι.
Και βεβαίως είναι απολύτως κατανοητή η αμηχανία της ΝΔ, η οποία επιχειρεί να βάλλει «δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη». Ήτοι να αποστεί του φαύλου πρόσφατου κυβερνητικού παρελθόντος της και συγχρόνως να συντηρήσει τη συσκότιση των σκανδάλων, τα οποία βαρύνουν συντριπτικά ικανό αριθμό προσώπων, που συγκαταλέγονται ακόμη στην ηγετική της ομάδα.
Προκαλεί όμως αλγεινή εντύπωση η αιφνίδια στροφή του ΛΑ.Ο.Σ, το οποίο μέχρι προχθές υπερεθεμάτιζε υπέρ της πλήρους και ειλικρινούς διερεύνησης όλων ανεξαιρέτως των σκανδάλων και μόλις χθες στη σχετική συζήτηση της Βουλής εμφανίσθηκε να συμπλέει πλήρως με την πολιτικά αυτοκτονική γραμμή του κου Σαμαρά.
Έτσι παρακολουθήσαμε ένα αγνώριστο κο Καρατζαφέρη, ο οποίος προσπαθούσε με αξιοθρήνητα επιχειρήματα να μας πείσει ότι είναι προς το συμφέρον του έθνους να μη ασχοληθεί η βουλή με την περαιτέρω έρευνα και την αναζήτηση και απόδοση προσωπικών ευθυνών, καθ’ όσον δήθεν αυτό θα βλάψει την εθνική μας ενότητα και το διεθνές κύρος της χώρας. Από την άλλη δε υπαστήκαμε το παραληρηματικό παλιομοδίτικο κήρυγμα του κου Ροντούλη, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ προσπάθησε να μας πείσει ότι η διερεύνηση του σκανδάλου του Βατοπεδίου έχει σαν στόχο την ορθοδοξία και το Άγιο Όρος.
Είναι προφανές ότι η απροσχημάτιστη πολιτική κολοτούμπα του κου Καρατζαφέρη, οφείλεται στην επίγνωσή του ότι το κόμμα του κινδυνεύει να πλαγιοκοπηθεί από τα δεξιά από την ΝΔ σε ένα θέμα, το οποίο παρουσιάζει έντονο ενδιαφέρον για μεγάλη μερίδα του εκκλησιαστικού κατεστημένου.
Όμως ο άτσαλος αυτός τακτικισμός είναι βέβαιο ότι θα στοιχίσει στο ΛΑ.Ο.Σ πολύ ακριβότερα από ότι φαντάζονται.

Είναι πασίδηλο ότι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού και του έθνους απαιτεί την πλήρη διαλεύκανση των σκανδάλων, τον άμεσο ατομικό καταλογισμό των πάσης φύσεως ευθυνών και κυρίως την επιστροφή του συνόλου του υπεξαιρεθέντος δημοσίου πλούτου, προκειμένου να αποκατασταθεί η κοινωνική συνοχή, να εμπεδωθεί η εμπιστοσύνη στο πολιτικό προσωπικό και να επιτευχθεί η συστράτευση στον κοινό στόχο της ανασυγκρότησης της χώρας.
Σε εκκλησιαστικό δε επίπεδο αυτοί που πραγματικά έχουν λόγους να επιθυμούν το κουκούλωμα του συγκεκριμένου σκανδάλου μπορεί να είναι αρκετοί και διοικητικά ισχυροί στο στενό εκκλησιαστικό σύστημα. Όμως στο επίπεδο του ευρέως ορθοδόξου φάσματος αποτελούν την αισχρή μειοψηφία. Διότι η συντριπτική πλειοψηφία του χριστεπώνυμου πληρώματος και εξόχως σκανδαλισμένη παραμένει από τις περίπου σατανικές καλογερικές δραστηριότητες και διακαώς επιθυμεί την κάθαρση της εκκλησίας από τους «κύνες» κατά την γνωστή Κυριακή εντολή «μη δότε τα άγια τοις κυσί».

Κατά συνέπεια ο «Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός» εμφανίζεται με τη στάση του στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου καθόλου «λαϊκός», αλλά μάλλον αντιλαϊκός, αφού έρχεται προδήλως σε κάθετη αντίθεση όχι μόνον με το κοινό λαϊκό αίσθημα αλλά και με το αληθές συμφέρον του λαού, που είναι η παραδειγματική τιμωρία των ενόχων και η απαίτηση επιστροφής των κλοπιμαίων ιδιαίτερα σε μια στιγμή, όπου ο λαός αυτός καλείται να συνεισφέρει αυτοθυσιαστικά προς σωτηρία της οικονομικά καθημαγμένης πατρίδας.
Από την άλλη δεν χωρά αμφιβολία ότι το πραγματικό συμφέρον της ορθοδοξίας είναι η εξυγίανση της εκκλησίας, η κάθαρσή της από όποια παρεισφρήσαντα ζιζάνια, η επαναφορά του αγίου Όρους στο δρόμο των ευαγγελικών κατευθύνσεων, των κανονικών επιταγών και κυρίως στο δρόμο της αρετής, που με το λόγο, το έργο και τη θυσία του εδίδαξε ο γλυκύτατος Ιδρυτής της Ορθόδοξης πίστης και εκκλησίας. Επομένως είναι μάλλον αντιορθόδοξη η τακτική του ΛΑ.Ο.Σ, που αδιαφορεί για τις διαχρονικές αξίες της ορθοδοξίας και μεριμνά για την διάσωση κάποιων αθεόφοβων.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι από υποτιθέμενος «συναγερμός» των εθνικών δυνάμεων στην κατεύθυνση της τάξης και της ηθικής, να μετατρέπεται σε όργανο κατευνασμού της λαϊκής οργής και ψευδοϊδεολογικού πειθαναγκασμού της κοινής γνώμης ώστε να συμβιβασθεί στην ανηθικότητα, την ιδιοτέλεια και την ατιμία διαπλεκόμενων πολιτικών και εκκλησιαστικών παραγόντων.

Είναι λυπηρό που η «πολυκατοικία» εξελίσσεται σε τσαντηρομαχαλά…
Το ζήτημα της διαλεύκανσης των σκανδάλων αποτελεί πανεθνικό αίτημα, αναγκαία προϋπόθεση για την σφυρηλάτηση εθνικής ενότητας και εν πάση περιπτώσει την λυδία λίθο για την αποκατάσταση της χαμένης αξιοπιστίας του πολιτικού προσωπικού της χώρας.

Ο νοών νοείτω…
Όποιος αδυνατεί να το εννοήσει, τόσο το χειρότερο γι’ αυτόν…

Ο Βουλγαρικός ακτιβισμός, ο αγροτικός φανατισμός και ο αντιπολιτευτικός μικροκομματισμός ….

Είχαμε επισημάνει από την πρώτη στιγμή την εχθρικότητα, που χαρακτήριζε τις καταγγελίες, τα διαβήματα και τις απαιτήσεις αποζημιώσεως, που με πρωτοφανή σπουδή ήγειρε η Βουλγαρία ενώπιον των Κοινοτικών οργάνων και όχι μόνον.
Από την αρχή εκφράσαμε την διαίσθησή μας ότι πίσω από την υπερβολική και αήθη για τα διεθνή χρονικά κινητικότητα των γειτόνων μας ελλόχευαν ενδεχομένως και άλλες ανομολόγητες σκοπιμότητες.
Πριν αλέκτωρ λαλήσει ο Βούλγαρος Πρωθυπουργός προχώρησε σε μια νέα θεαματική κίνηση απ’ ευθείας διαπραγμάτευσης με τους ανεκδιήγητους αγρότες του «μπλόκου» του Προμαχώνα και «διευθέτησε» μαζί τους την διέλευση των μέχρι εκείνη την ώρα εμποδιζόμενων φορτηγών.
Η ευστροφία της Ελληνικής Κυβέρνησης να του υποδείξουν την τελευταία στιγμή να κινηθεί εντός Βουλγαρικού εδάφους, μπορεί να έσωσε τα οριακά διπλωματικά προσχήματα.
Όμως δεν μπορεί να αγνοηθεί ότι η κίνησή του να υπερβεί την επίσημη διπλωματική οδό και να διαπραγματευθεί κατ’ ουσίαν διακρατικά ζητήματα όχι με ομολόγους του πολιτικούς ή υπηρεσιακούς παράγοντες, αλλά απ’ ευθείας με πολίτες της γειτονικής του χώρας, έχει προφανώς βαρύνουσα διεθνή σημασία και σαφώς ποικίλη σημειολογία.
Πρώτον αποτελεί ευθεία παραβίαση της διεθνούς τάξεως και απόλυτη κατάλυση των στοιχειωδών κανόνων του διπλωματικού πρωτοκόλλου.
Αποδεικνύει ότι η γειτονική μας χώρα με τα τεράστια οικονομικά προβλήματα και τα πασίγνωστα προβλήματα τάξης και ασφάλειας, που την ταλανίζουν, έχει και μία κυβέρνηση, που λειτουργεί παρορμητικά έως πρωτόγονα στη διαχείριση των διεθνών της σχέσεων και εν τοιαύτη περιπτώσει δεν ήταν απλώς οικονομικά αλλά και πολιτικά ανώριμη για να εισέλθει (αλλά και για να παραμένει) στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα.
Και βεβαίως μπορεί να σπεύδει, όπως δημοσιεύεται σήμερα να κάνει τις διορθωτικές του κινήσεις ο κος Μπορίσωφ, δηλώνοντας έτοιμος να αποσύρει το αίτημα, που προπετώς και ανοήτως κατέθεσε στην κομισιόν, όμως αυτό δεν τον απαλλάσσει από όλα όσα γράφουμε παραπάνω.
Αφ’ ετέρου η αξιωματική αντιπολίτευση σωστά εντοπίζει την «υπέρβαση των εσκαμμένων», που εμπεριέχει το πρωτότυπο για την Διεθνή τάξη περιστατικό.
Είναι όμως παράδοξο, που επιτέθηκαν για το θέμα στην Κυβέρνηση, αντί να καταγγείλουν τους Βουλγάρους για την διπλωματική τους βαρβαρότητα, καθώς και τους συγκεκριμένους αγροτοσυνδικαλιστές για την γκάφα ολκής, που έκαναν εις βάρος της εθνικής μας αξιοπρέπειας.
Διότι κανένας Βούλγαρος δεν θα μπορούσε να παίξει τα περίεργα παιχνίδια του εις βάρος της χώρας μας, αν οι κύριοι αυτοί δεν τον διευκόλυναν με την περίεργη προθυμία τους να συζητήσουν «τα προβλήματα» τους με το κο Μπορίσωφ, ενώ από την πρώτη στιγμή και μέχρι σήμερα αρνούνται πεισματικά να τα συζητήσουν με την δημοκρατικά εκλεγμένη Ελληνική Κυβέρνηση.
Ελπίζουμε ότι η κοινή πολιτική γραμμή, που ενώνει την Ρηγίλλης με τους γαλάζιους πολιορκητές του Προμαχώνα και με τον «ακτιβιστή» πρωθυπουργό της Σόφιας να είναι απλή σύμπτωση…
Όμως επειδή οι καιροί είναι πονηροί, καλά θα κάνει η γυναίκα του Καίσαρος να φαίνεται και τιμία και να φροντίζει να αποφεύγει τις κακοτοπιές σε διεθνή ζητήματα, όπου η ορθή στάση είναι πάντα η υπεράσπιση της όποιας Ελληνικής κυβέρνησης και όχι η απαλλαγή των ξένων κυβερνήσεων από τις εξόφθαλμες ανοησίες τους.

Ο κος Χατζηγάκης ξεσκεπάζει την διγλωσσία του κου Σαμαρά…

Μια γνωστή λαϊκή παροιμία λέει ότι «Από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια.
Ο κος Χατζηγάκης σίγουρα δεν είναι μικρός. Βεβαιώτατα ούτε τρελός είναι.
Έχει όμως κάθε λόγο ο άνθρωπος για να είναι αυτό που λέμε στην καθομιλουμένη «τρελαμένος».
Ο «τρελαμένος» είναι η περίπτωση όπου ένας καθόλα σοβαρός, αξιοπρεπής και εχέφρων άνθρωπος, εξ αιτίας ειδικών συνθηκών και περιστάσεων περιέρχεται αιφνιδίως και προσκαίρως σε κατάσταση υπερβάλλουσας ψυχοσυναισθηματικής εντάσεως με αποτέλεσμα να παρουσιάζει συμπτώματα συγχύσεως και παρορμητικών δηλώσεων και αντιδράσεων. Οπότε προφανώς και «ο τρελαμένος» διακατέχεται από τον αναγκαίο αφθορμητισμό, που χαρακτηρίζει αυτούς που χωρίς δισταγμό κατά την προαναφερθείσα παροιμία συνηθίζουν να λένε την αλήθεια χωρίς φόβο και κυρίως χωρίς επίγνωση των συνεπειών.

Φαίνεται λοιπόν ότι οι παραδοξότητες, που δημιουργεί η απρόβλεπτη καθημερινότητα, δημιουργεί τέτοιες ψυχοσυναισθηματικές εντάσεις, που είναι δύσκολο να αντέξει ακόμη και ο εμπειρότερος και ικανότερος των πολιτικών.
Διότι ποιος μπορεί να αντέξει την ψυχική αναστάτωση, που αισθάνεται ένας πολιτικός, όπου επί σειρά ετών πρωτοστατεί στις αγροτικές κινητοποιήσεις, αυτοπροβαλλόμενος ως τρακτερ(ωτός) ιππότης του Θεσσαλικού κάμπου, για μια χρονιά γίνεται υπουργός και καλείται να αντιμετωπίσει τους τρακτερ(όφρακτους) πρώην συντρόφους του και τον επόμενο χρόνο μεταπίπτει στην ταπεινή θέση του τοπικού βουλευτή, που καλείται να επιστρέψει στην περιφέρειά του με τα «αυτιά κάτω» εξ αιτίας μιας δεινής εκλογικής ήττας;
Και μάλιστα πόσο πολλαπλασίως συντριπτική για τα νεύρα του εν λόγω βουλευτή μπορεί να είναι η στάση του κόμματός του, το οποίο όχι απλώς δεν υπερασπίζεται το κυβερνητικό του έργο, αλλά αντιθέτως αποστασιοποιείται επιδεικτικά από αυτό, καταλογίζει σφάλματα χειρισμών στον δύσμοιρο πρώην υπουργό και το χειρότερο ο αρχηγός αποδοκιμάζει δημοσίως το κλείσιμο των δρόμων από τους αγρότες.
Όλα αυτά είναι πάρα πολλά για να μην δημιουργήσουν ψυχολογικό πρόβλημα σε οποιονδήποτε θνητό.

Έτσι ο κος Χατζηγάκης μέσα σε εικοσιτέσσερις μόλις ώρες, πιεζόμενος έτι πλέον από τη βάσανο των δημοσιογραφικών ερωτήσεων, προχώρησε σε δύο αλλεπάλληλες δημόσιες δηλώσεις ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για τον εθνικά ανεύθυνο τρόπο, που χειρίζεται το αγροτικό πρόβλημα η ηγεσία της ΝΔ.
Στην πρώτη δημόσια τοποθέτηση του ο κος Χατζηγάκης τοποθετήθηκε ευθαρσώς υπέρ των μπλόκων και των αποκλεισμών δηλώνοντας ότι αυτός δεν παίρνει θέση στον τρόπο, που αναπτύσσονται οι κοινωνικοί αγώνες και όταν ρωτήθηκε για την επίσημη θέση του κόμματός του κατά των μπλόκων απάντησε ότι «η ΝΔ έχει μια άποψη και εκείνος μια άλλη».
Το ίδιο απόγευμα όμως, προφανώς ευρισκόμενος υπό το βάρος αφόρητης ψυχοσυναισθηματικής πίεσης δήλωσε ότι «βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνα που δίνει η ΝΔ με τη νέα της ηγεσία και, συνεπώς, δεν θα εξέφραζε ποτέ απόψεις που να έρχονται σε αντίθεση με τις θέσεις του κόμματος».

Φαινομενικά οι δύο δηλώσεις παρουσιάζονται αντιφατικές.
Σύμφωνα με την πρώτη ο κος Χατζηγάκης έχει αντίθετη άποψη από την ΝΔ γιατί εκείνος υποστηρίζει τη μορφή οποιαδήποτε μορφή πάλης επιλέγουν οι αγρότες (εν προκειμένω τα μπλόκα και τους αποκλεισμούς δρόμων και συνόρων)ενώ η ΝΔ τα αποδοκιμάζει.
Σύμφωνα με την δεύτερη δήλωση ο κος Χατζηγάκης ταυτίζεται με την κομματική γραμμή.
Είναι λοιπόν προφανές ότι ο κος Χατζηγάκης, που είναι και σώφρων και απολύτως λογικός, αυτό που κάνει με την δεύτερη δήλωσή του είναι να πει με παρρησία και αφοπλιστική ειλικρίνεια μια πολύ απλή αλήθεια.
Ότι δηλαδή στην πραγματικότητα η ηγεσία του κόμματός του, τουτέστιν ο συμπαθής αρχηγός του κος Σαμαράς, δημοσίως και επισήμως μεν καταδικάζει τις αντικοινωνικές ακρότητες των αγροτικών μπλόκων, παρασκηνιακώς δε θωπεύει τους γαλαζοκκόκκινους αγροτοπατέρες και τους υποστηρίζει στις καταστροφικές για την εθνική οικονομία και τους υπόλοιπους επαγγελματικούς κλάδους δραστηριότητές του.

Η απολύτως λογική και αξιοθαύμαστα ειλικρινής περιγραφή της στάσης του, όπως την αποσαφήνισε ο αγαπητός κος Χατζηγάκης είναι στην πραγματικότητα ότι ο άνθρωπος έχει μεν άλλη άποψη από αυτήν, που διατυπώνει η ΝΔ δημοσίως, αλλά αυτή η άποψή του και ο αγώνας του ταυτίζεται απολύτως με την παρασκηνιακή άποψη και δράση του ηγέτη του κόμματός του.
Ο νοών νοείτω…

Και για όσους ενδεχομένως επιμένουν να μην εννοούν την ηλίου φαεινότερη διγλωσσία, δεν μένει παρά να δουν τι είπε και ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Θεσσαλονίκης κος Βασίλης Κανάκας μετά την συνάντησή του με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης: «Για τα μπλόκα ο πρόεδρος της ΝΔ είναι κοντά μας»...
Εντάξει λοιπόν παιδιά δεν χρειάζονται άλλες διευκρινήσεις.
«Το πιάσαμε το υπονοούμενο»…

Όταν έβρεχε ο ουρανός ευκαιρίες, οι αγρότες κρατούσαν ομπρέλα…. (μέρος πρώτο)

Το αγροτικό πρόβλημα δεν είναι ούτε απλό ούτε πρόσφατο. Γι αυτό δεν λύνεται με μερικά εκατομμύρια ευρώ. Το σπουδαιότερο δε είναι πως αυτοί που δήθεν εκπροσωπούν τον δυστυχισμένο Έλληνα αγρότη είναι ακριβώς αυτοί, που ευθύνονται περισσότερο για την κατάντια του.
Αγροτοπατέρες της συμφοράς, αγροτοσυνδικαλιστές της διαπλοκής και πολιτευτάδες της ελεεινής ψηφοθηρίας, αποτελούν διαχρονικά τους βασικούς παράγοντες περιπλοκής του αγροτικού προβλήματος και δυστυχώς αξεπέραστο εμπόδιο σε κάθε σημαντική προσπάθεια επίλυσής του.
Στη δεινή θέση, που έχει περιέλθει η χώρα ουδείς μπορεί να υποστηρίξει ότι γνωρίζει μια ασφαλή οδό διεξόδου.
Ένα όμως πλέον είναι βέβαιο. Ότι ήγγικεν η ώρα της αλήθειας.
Είτε μας αρέσει λοιπόν είτε όχι οι περιστάσεις πλέον θα αναγκάσουν άπαντες να κοιτάξουν την αλήθεια κατάματα και οσονούπω να «πάει κάθε κατεργάρης στον πάγκο του»…

Ας πούμε λοιπόν κάποια πράγματα με το όνομά τους και κυρίως ας τα πάρουμε λίγο από την αρχή.
Η μοναδική πραγματική ευκαιρία, που υπήρξε σ’ αυτόν τον τόπο για να βγουν οι αγρότες από τη «λάσπη», να γίνουν νοικοκύρηδες στο χωράφι τους και να διαφεντέψουν τον ιδρώτα τους, για να ορίσουν τη μοίρα τους και το μέλλον των παιδιών τους, ήταν η πρώτη περίοδος διακυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου.
Ο οραματιστής εκείνος πολιτικός δεν περιορίσθηκε μόνο στον συμβολισμό της επετειακής αναβίωσης του Κιλελέρ. Ήταν από τους λίγους, που είχε ολοκληρωμένο μακρόπνοο φιλοαγροτικό πρόγραμμα για τον αγροτικό τομέα και ήταν ο μόνος, που είχε την πολιτική βούληση να το εφαρμόσει στο εσωτερικό και το σθένος και την διεθνή βαρύτητα για να το επιβάλλει στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Έτσι εκείνη η Κυβέρνηση με Πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου και Υπουργό Γεωργίας τον Κώστα Σημίτη κινήθηκε γρήγορα και αποτελεσματικά σε δύο παράλληλες κατευθύνσεις.
Ανάγκασε την Ευρωπαϊκή Κοινότητα να δεχθεί την εκπόνηση και χρηματοδότηση των ολοκληρωμένων Μεσογειακών προγραμμάτων, που αποτέλεσαν την οικονομική βάση ριζικής ανασυγκρότησης του φτωχού αγροτικού ευρωπαϊκού νότου.
Από την άλλη στο εσωτερικό προχώρησε σε επαναστατικές αλλαγές με στόχο να δώσει στον αγρότη τον ουσιαστικό ρόλο, που του ανήκε στο νέο σύστημα παραγωγής, διακίνησης και εμπορίας των προϊόντων.
Έτσι έδωσε αρμοδιότητες, κύρος και διοικητική και διαχειριστική ισχύ στους συνεταιρισμούς τοπικά, ενώ κεντρικά ενίσχυσε την ΚΥΔΕΠ και δημιούργησε την ΑΓΡΕΞ.
Με την ΚΥΔΕΠ επεχείρησε να ελέγξει την προμήθεια και διάθεση των σπόρων και λοιπών αγροτικών εφοδίων και με την ΑΓΡΕΞ να επιτύχει την εξασφάλιση υψηλών εξαγωγικών τιμών για τα αγροτικά προϊόντα. Με τις δύο μαζί να επιτύχει συνολικό σχεδιασμό της ετήσιας παραγωγής και διάθεσης των προϊόντων, συγχρόνως δε να παρέμβει εμμέσως, αλλά καθοριστικά στον προσδιορισμό των ανά προϊόν παραγομένων ετησίως ποσοτήτων, ώστε να επιτυγχάνεται η εξασφάλιση της υψηλής εμπορευσιμότητας δια της αποφυγής αστόχων υπερπαραγωγών, που θα εξευτέλιζαν τις τιμές ή θα άφηναν αδιάθετες τις σοδειές.

Έχοντας εξασφαλίσει πακτωλό χρημάτων για τον αγροτικό τομέα με βασική πηγή τα ΜΟΠ, το μεγαλόπνοο επαναστατικό εκείνο μοντέλο, προέβλεπε τεράστιες δομικές αλλαγές για την ελληνική γεωργία και κτηνοτροφία. Με αναδασμό της γης και ριζικές αναδιαρθρώσεις καλλιεργειών, οι γεωργικοί συνεταιρισμοί, επανδρωμένοι με γεωπόνους ή κτηνιάτρους και κατάλληλα εκπαιδευμένο διοικητικό προσωπικό είχαν τον κυρίαρχο διαχειριστικό ρόλο στην στήριξη των αγροτικών εκμεταλλεύσεων, την προμήθεια και διανομή των γεωργικών εφοδίων, την συγκέντρωση, την τυποποίηση, την διακίνηση και την διάθεση των προϊόντων.

Όλα αυτά λοιπόν, ήταν μια μοναδική ευκαιρία, που όμοια της δεν είχε γνωρίσει η Ελλάδα, αλλά ίσως και ολόκληρος ο κόσμος.
Όλα αυτά όμως ήταν και εξαιρετικά δυσάρεστα για τους τσιφλικάδες, τους κερδοσκόπους, τους μεσάζοντες, τους επίδοξους λαχαναγορίτες και μεγαλοεισαγωγείς, τους κομματάρχες και τους αγροτοπατέρες.
Αν πετύχαινε και εδραιωνόταν το σοσιαλιστικό μοντέλο του Ανδρέα Παπανδρέου, τότε όλα αυτά τα παράσιτα και τα τρωκτικά θα έβγαιναν εκτός αγροτικού κυκλώματος και θα έχαναν την εξουσία και την «κουτάλα».
Επιδόθηκαν λοιπόν σε ένα λυσσαλέο αγώνα κατασυκοφάντησης και υπονόμευσης του νέου συστήματος και του ίδιου του Ανδρέα Παπανδρέου.
Έπειθαν τους αγρότες να δυσπιστούν και να μη συνεργάζονται στην υλοποίηση των σχεδίων αναδασμών. Καπέλωναν τους συνεταιρισμούς ή διέφθειραν τους αδύναμους κρίκους στις ηγεσίες τους.

Οι αγρότες από την άλλη έπαιρναν τις επιδοτήσεις και αντί για αναδιάρθρωση καλλιεργειών αγόραζαν πολυτελή σπίτια και αυτοκίνητα. Έπαιρναν τα δάνεια από την Αγροτική Τράπεζα και προέβαιναν σε αλόγιστες αγορές τρακτέρ υπερβολικής και άχρηστης ιπποδύναμης, η σπουδαιότερη χρήση των οποίων, περιοριζόταν συχνά στο να τα δένουν με σχοινί από τους πίσω προφυλακτήρες και να διοργανώνουν στοιχηματικές διελκυστίνδες στις πλατείες των χωριών, προς δόξαν των ιδιοκτητών τους και τέρψιν της τοπικής πιτσιρικαρίας.
Είχε στατιστικά επισημανθεί ότι η ιπποδύναμη των τρακτέρ της Ελλάδας ήταν μεγαλύτερη αναλογικά από εκείνων της Καλιφόρνιας, που αποτελούσε τότε τον μεγαλύτερο σιτοβολώνα του πλανήτη.

Τον σπουδαίο ρυθμιστικό ρόλο των ποσοστώσεων και της ΚΥΔΕΠ, στην προσπάθεια κεντρικού προγραμματισμού της ετήσιας παραγωγής προς αποφυγή εθνικά, αλλά και ατομικά επιζήμιων υπερπαραγωγών, τον είχαν τελείως εξουδετερώσει.
Τι κι αν η ΚΥΔΕΠ γνωρίζοντας την τάση της διεθνούς αγοράς φρόντιζε να μειώσει τις διανεμόμενες ποσότητες σπόρου πατάτας για το επόμενο έτος. Οι πονηροί αγρότες, βλέποντας ότι φέτος η πατάτα έγινε ανάρπαστη και «έπιασε καλή τιμή», καλλιεργούσαν μόνοι τους λαθραίο σπόρο και έτσι εκτινασσόταν η παραγωγή σε απρόβλεπτα επίπεδα, με αποτέλεσμα την κατακρήμνιση της τιμής, το σάπισμα της πατάτας στα χωράφια και στις αποθήκες και την ανάγκη πρόσθετης επιδότησης τους για να αντιμετωπίσουν τα ληξιπρόθεσμα χρέη τους.
Και με την ΑΓΡΕΞ όμως το δράμα ήταν παρόμοιο. Στο ένα δωμάτιο του Υπουργείου Γεωργίας οι Έλληνες ειδικευμένοι διαπραγματευτές στρίμωχναν τους Ιταλούς μεγαλοεισαγωγείς για να πετύχουν υψηλές τιμές στο σύνολο της εξαγώγιμης παραγωγής λαδιού. Στο διάλλειμα όμως αυτοί κατάφερναν τον Πρόεδρο του συνεταιρισμού «Ελαιοπαραγωγών Κάτω Κωλοπετεινίτσας» να τους πουλήσει το λάδι του σε μια συμφέρουσα γι αυτόν τιμή. Έτσι έχοντας εξασφαλίσει την απολύτως απαραίτητη γι εκείνους ποσότητα επανερχόντουσαν χαλαροί στη διαπραγμάτευση και ανάγκαζαν τους κεντρικούς διαπραγματευτές σε κλείσιμο χαμηλότερων τιμών, μπροστά στην απειλή της αποχώρησης των Ιταλών από την διαπραγμάτευση χωρίς να αγοράσουν το σύνολο των διαθέσιμων ποσοτήτων.

Με τούτα και με κείνα, έγινε τελικά κατορθωτό στην περίοδο της κατεδαφιστικής κυβέρνησης Μητσοτάκη να επιτευχθεί η ολική επαναφορά του αγροτικού τομέα στο έλεος των καρτέλ, των μεσαζόντων και της γνωστής παρέας πολιτικάντηδων και αγροτοσυνδικαλιστών της απόλυτης ιδιοτέλειας.
Η εγκληματική στάση λοιπόν και οι ευθύνες της δεξιάς παράταξης είναι αυτονόητη.
Εξαιρετικά ζημιογόνα υπήρξε και η υπονομευτική τακτική του δήθεν κομμουνιστικού κόμματος, που όπως τώρα έτσι και τότε είχε κηρύξει ένα ανηλεή πόλεμο ενάντια στον Ανδρέα Παπανδρέου, θεωρώντας ότι το πολιτικό τους συμφέρον ήταν αντιστρόφως ανάλογο με την βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των αγροτών.
Αναμφισβήτητη βεβαίως και η ευθύνη των «εκσυγχρονιστών», που κινήθηκαν στην δήθεν σοσιαλδημοκρατική, αλλά κατ’ ουσίαν φιλελεύθερη μικρολογιστική συνταγή των Βρυξελλών.

Όμως καθοριστική ήταν η στάση των ίδιων των αγροτών, που δεν άδραξαν την μοναδική ευκαιρία, δεν ενστερνίστηκαν το όραμα, θυσίασαν τα μακροπρόθεσμα οφέλη της συλλογικότητας στην εφήμερη καλοπέραση της ιδιοτελούς ατομικότητας, αφέθηκαν να γίνουν έρμαια της μαύρης προπαγάνδας των προαναφερθέντων καλοθελητών και έτσι εγκλωβίστηκαν σταδιακά σε ένα οικονομικό βάλτο, όπου έκτοτε όσο πιο πολύ κουνιούνται τόσο περισσότερο βουλιάζουν.

Αυτά λοιπόν για σήμερα και σε ότι αφορά την γενεσιουργό αιτία της τωρινής αγροτικής κακοδαιμονίας.
Καθ’ όσον δε αφορά στις αλήθειες και τα ψέματα, τους «έξυπνους» και τα «κορόϊδα» των πρόσφατων κινητοποιήσεων θα επανέλθουμε λίαν προσεχώς.

Υπερβολική έως εχθρική η στάση της Βουλγαρίας

Οι κινητοποιήσεις των αγροτών είναι ένα πολιτικά και κοινωνικά περίπλοκο ζήτημα με σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις στην δημόσια και ιδιωτική μας οικονομία.
Αναμφισβήτητα οι ακρότητες του αποκλεισμού δρόμων και ιδιαίτερα συνοριακών τελωνειακών σταθμών πλήττουν αντικειμενικά τα συμφέροντα και των γειτονικών χωρών.
Η ψυχρή μάλιστα πείρα των γειτόνων μας από παρόμοια συμβάντα του παρελθόντος εύλογα τους δημιουργεί ανησυχία για την εξέλιξη των φετινών κινητοποιήσεων.

Είναι λοιπόν απολύτως κατανοητό η Βουλγαρική πλευρά και όχι μόνο, να παρακολουθεί με ενδιαφέρον τα αγροτικά δρώμενα και γιατί όχι να εκφράζει και τη δυσαρέσκειά της για τις οποιεσδήποτε τυχόν επιπτώσεις τους στα οικονομικά της συμφέροντα.
Όλα αυτά όμως θα πρέπει να γίνονται στο πλαίσιο της διπλωματικής δεοντολογίας και στα όρια της κόσμιας συμπεριφοράς, που επιβάλλουν οι κανόνες καλής γειτονίας.

Και δυστυχώς η σπουδή και η ένταση των δηλώσεων και των απειλών, που επέλεξαν να επιδείξουν τόσο ο Πρωθυπουργός, όσο και ο Υπουργός Εξωτερικών της Βουλγαρίας απέχουν μακράν της επιβεβλημένης φιλικότητας και καλοπιστίας, που επιβάλλουν οι εταιρικές σχέσεις, τις οποίες επικαλούνται.

Διότι προτού καλά καλά οι Έλληνες αγρότες κλείσουν τα σύνορα επιδόθηκαν σε διαβήματα και διαμαρτυρίες υπερβολικές και από την πρώτη στιγμή παρεμπόδισης της διέλευσης άρχισαν να εγείρουν αστρονομικές αξιώσεις, να απειλούν με δικαστικές προσφυγές και κυρίως να κατηγορούν την Ελλάδα για παραβιάσεις των κοινοτικών κανόνων.
Είναι προφανές ότι μια-δυο μέρες αγροτικών κινητοποιήσεων δεν δικαιολογούν αυτές τις υπερβολικές αντιδράσεις και πολλώ μάλλον μερικές ώρες κλειστών συνόρων δεν αρκούν για να γεννήσουν δικαστικά επιδιώξιμες αξιώσεις δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ, όπως βεβιασμένα ισχυρίζονται οι ανεκδιήγητοι γείτονές μας.
Με τη συμπεριφορά τους αυτή εμφανίζονται σαν έτοιμοι από καιρό να αξιοποιήσουν την παραμικρή ευκαιρία για να μας «λιθοβολήσουν» και ευλόγως δημιουργούν την υπόνοια ότι η στάση τους δεν ελαύνεται ούτε από συμπόνια στην πολύπαθη ελληνική κυβέρνηση, ούτε από ειλικρινή ανησυχία για τις πιθανές αλλά πάντως μη εισέτι γεγεννημένες οικονομικές τους απώλειες, αλλά μάλλον εξυπηρετούν άλλες ανομολόγητες σκοπιμότητες.

Απέναντι λοιπόν σ’ αυτήν την διπλωματικά αμετροεπή και μικρόνοη συμπεριφορά, θα πρέπει κάποιος να τους υποδείξει ότι είναι μάλλον οι τελευταίοι, που δικαιούνται να ομιλούν για παραβιάσεις των κοινοτικών κανονισμών.

Κάποιος θα πρέπει να τους υπενθυμίσει ότι η είσοδός τους στην Ευρωπαϊκή ένωση στηρίχθηκε κυρίως σε γνωστά πολιτικά κριτήρια και όχι σε πραγματική εκπλήρωση των αναγκαίων όρων εισόδου.
Ότι η όχι η απλή ανοχή, αλλά η δραστήρια υποστήριξη της Ελλάδας στην σχετική προσπάθειά τους υπήρξε καθοριστική για να αποκτήσουν την ιδιότητα του μέλους, για την οποία σήμερα τόσο αλαζονικά επαίρονται.

Και το σπουδαιότερο.
Προτού ρίξουν το λίθο του αναθέματος εναντίον μιας ευεργέτιδός τους χώρας διότι δήθεν δεν εφαρμόζει τους κοινοτικούς κανονισμούς, καλά θα κάνουν να φροντίσουν να εφαρμόσουν οι ίδιοι τουλάχιστον την κοινοτική περιβαλλοντική νομοθεσία.
Τουτέστιν να φροντίσουν για τα απόβλητα με τα οποία επιβαρύνουν τα κοινά μας ποτάμια και ιδιαίτερα να παροπλίσουν απολύτως το απηρχαιωμένο πυρηνικό εργοστάσιο του Κοσλοντούϊ, που βλάπτει επί δεκαετίες την υγεία μας και αποτελεί μια βόμβα βιβλικής καταστροφής για ολόκληρα τα Βαλκάνια και όχι μόνον…

ΝΔ-Αντώνης Σαμαράς. Εμπρός στο δρόμο, που χάραξε ο Θερσίτης...

Λαύρος τιμητής της κυβερνητικής πολιτικής εμφανίζεται το τελευταίο διάστημα ο αξιότιμος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος μετά από μια περίοδο πλήρους αφωνίας μεταπήδησε ξαφνικά στη φάση της παραληρηματικής φωνασκίας.
Ενώ επί της ουσίας ούτε κάποια πρωτότυπη ιδέα έχει να συνεισφέρει για την έξοδο από την κρίση και ενώ στο «διά ταύτα» αδυνατεί εκ των πραγμάτων να επιδείξει κάποια σοβαρή διαφοροποίηση, έχει εν τούτοις αποδυθεί σε ένα απέλπιδα αγώνα να κάνει αισθητή την ύπαρξή του στο πολιτικό σκηνικό, επιδιώκοντας όπως-όπως την ολιγόλεπτη εμφάνισή του στην καθημερινή δημοσιότητα και αδιαφορώντας για τα συναισθήματα, που προκαλούν οι άκριτες παρεμβάσεις του στις πλατιές λαϊκές μάζες.

Έτσι την μιά στιγμή κατηγορεί την κυβέρνηση για αβουλία, αδράνεια και απραξία και την άλλη στιγμή της καταλογίζει άφρονα σπουδή και προχειρότητα στις κυβερνητικές της πρωτοβουλίες.
Το πρωΐ την λοιδορεί για αδικαιολόγητη ολιγωρία εκπόνησης και υποβολής σταθεροποιητικού προγράμματος στις Βρυξέλλες και το βράδυ κλαυθμυρίζει για τη βιασύνη του αρμόδιου Υπουργού να το στείλει στην ΕΕ μία μόνο μέρα μετά την γνωστοποίησή του στην αξιωματική αντιπολίτευση.
Τη μία μέρα επιπλήττει τον κ. Παπανδρέου για έλλειψη σχεδίου και εμμονή σε μακροχρόνιες διαδικασίες διαβούλευσης και την επομένη καταγγέλλει τους κατ’ ιδίαν υπουργούς για προσχηματικό διάλογο και κινήσεις προσχεδιασμένων βημάτων επί προειλημμένων αποφάσεων.

Είναι κατανοητός ο πανικός των υπαρξιακών αδιεξόδων του κυρίου Σαμαρά.
Ο μοιραίος προκάτοχός του δεν διέλυσε μόνο τη χώρα.
Σπατάλησε ασύστολα και τα όποια πολιτικά αποθέματα της παράταξής του και κατατρομαγμένος από την αθλιότητα στην οποία περιήγαγε τη χώρα και το κόμμα του, ετράπη σε άτακτη φυγή εγκαταλείποντας το οικονομικά και θεσμικά καθημαγμένο κράτος στον κ. Παπανδρέου και την πολιτικά ευτελισμένη παράταξη του στο κ. Σαμαρά.
Όπως λοιπόν ο κος Παπανδρέου από την επομένη των εκλογών έχει «τρελαθεί» να ανακαλύπτει «μαύρες τρύπες» στα δημόσια ταμεία και «σκελετούς» στα «ντουλάπια» των δημοσίων υπηρεσιών, έτσι και ο κος Σαμαράς έχει τρομάξει από το χάος της κομματικής του ασχημίας.
Και αντιλαμβάνεται βεβαίως ότι ο χρόνος δεν τρέχει μόνο για την κυβέρνηση, τρέχει εξ’ ίσου και για την αντιπολίτευση.

Αντιλαμβάνεται ότι οι πρώτες 100 μέρες δεν πέρασαν μόνο για τον κ. Παπανδρέου, εκμετρήθηκαν αισίως και για τον ίδιο.
Ενώ όμως ό Πρωθυπουργός παρουσίασε μια πρωτοφανή κινητικότητα και αν μη τι άλλο εξέπληξε τους πάντες με την ακαταπόνητη δράση του και την αήθη πολυπραγμοσύνη του, αντίθετα ο συμπαθής αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, περιπλανήθηκε στην απόλυτη κομματική εσωστρέφεια, χάθηκε στην νιρβάνα των εσωκομματικών εκλογικών του επινικίων και ξαφνικά αντελήφθη ότι η πολιτική ζωή της χώρας είχε ερήμην του προχωρήσει τόσο όσο δεν έβλεπε ούτε καν τη σκόνη της.
Αντί όμως να σπεύσει να κάνει τις ίσως κοπιώδεις, αλλά πάντως αναγκαίες κινήσεις για επαναφορά του κόμματος του στο κέντρο της πολιτικής σκηνής, αυτός προτίμησε τον εύκολο δρόμο του επικοινωνιακού αυτοσχεδιασμού.
Αντί ως όφειλε, ως υποσχέθηκε και ως προσδοκούσαν οι πολίτες να προχωρήσει, σε κάθαρση, ανασυγκρότηση και ιδεολογική θωράκιση του κόμματός του, αυτός δείλιασε, συμβιβάσθηκε, προσαρμόσθηκε και σύρθηκε στην ανέξοδη πλην αδιέξοδη επικοινωνιακή πεπατημένη.

Χωρίς εσωκομματικές αναταράξεις, χωρίς ιδεολογικές ανησυχίες, χωρίς ανατροπές και υπερβάσεις χωρίς διάλογο με τα 800.000 νέα μέλη, χωρίς αξιοποίηση νέου άφθαρτου δυναμικού, με σκυταλοδρομία κουκουλώματος της κληροδοτηθείσας παθογένειας, με τα παλιά φθαρμένα υλικά και τις γνωστές αποδοκιμασμένες πολιτικές καρικατούρες των καταστροφικών κυβερνήσεων Καραμανλή, αποπειράται ματαίως να σκεπάσει τη δυσωδία των σκανδάλων, να υπνωτίσει με ποιητικές ασημαντολογίες τους απογοητευμένους ψηφοφόρους, να αφιονίσει την βαθειά μαύρη και άραχλη κομματική καμαρίλα με ανέξοδους λεονταρισμούς και να κερδίσει πολιτικό χρόνο, ελπίζοντας όχι στις δική του δραστηριότητα όσο στην πιθανότητα να στραβοπατήσουν οι πολιτικοί του αντίπαλοι.

Βασίζει τουτέστιν τις φρούδες ελπίδες του στον πανδαμάτορα χρόνο και στην παραδοσιακή δεξιά αντίληψη ότι ο έλληνας ψηφοφόρος είναι και ηλίθιος και λωτοφάγος.

Γι' αυτό έχει ανεβάσει τους τόνους. Γι' αυτό οι πρόωρες κραυγές του για ευθύνες της νεοεκλεγείσας κυβέρνησης κινούνται μεταξύ υπερβολής και υστερίας, γι αυτό όπως θα έλεγε και ο Όμηρος τις τελευταίες είκοσι μέρες με αιχμή το Σαββατοκύριακο ο ατυχής αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης «αμετροεπώς εκολώα» (Ιλ. Β΄, 212).

Πλανάται όμως πλάνην οικτράν.
Διότι η φαυλότητα του βίου και της πολιτείας των πρόσφατων κυβερνήσεων, στις οποίες ο ίδιος ασμένως συμμετέσχε, υπήρξε τόσο καταστροφική για την πατρίδα και τόσο αποκρουστική για τον μέσο Έλληνα πολίτη, όπου οι γνωστές τετριμμένες προπαγανδιστικές συνταγές του κου Σαμαρά δεν μπορούν να έχουν καμία τύχη.
Η βρώμα και η δυσωδία των σκανδάλων των προκατόχων του, τους οποίους αντί να απομακρύνει αντιθέτως θωπεύει και αξιοποιεί για την προσωπική του κομματική σταθεροποίηση θα τον συνοδεύουν σε όλη την αρχηγική του σταδιοδρομία και θα τον συμπαρασύρουν μαζί τους όχι απλώς στον μέλλοντα σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας, αλλά στο παρόν περιθώριο της πολιτικής απαξίωσης.

Δεν είναι τυχαίο, που σημαντικά στελέχη της παράταξής του αρχίζουν ευσχήμως να αποστασιοποιούνται από τις πρόχειρες και ιδεολογικά ανερμάτιστες τοποθετήσεις του και από την προπετή και αμετροεπή κριτική του.
Πολιτικοί με προσωπικό ειδικό βάρος και καθαρή πολιτική διαδρομή (προφανώς υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι και στην ΝΔ), σπεύδουν να διαφοροποιηθούν ή εν πάση περιπτώσει να αποφύγουν την οποιαδήποτε ενεργή στήριξή του. Πολιτικοί, που δεν ανεμείχθησαν δραστήρια στο «μεγάλο φαγοπότι» και απλώς δεν είχαν το κουράγιο να ανατρέψουν τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις του κόμματός τους, είναι φυσικό να μη συναινούν στην επιχείρηση «κουκούλωμα των σκανδάλων», η οποία φαίνεται να έχει γίνει ο κεντρικός άξονας πολιτικής δυστυχώς και της νέας ηγεσίας.

Είναι βεβαίως κατανοητά τα υπαρξιακά αδιέξοδα ενός αρχηγού, που έχει την ατυχία να διαδέχεται ένα τέτοιο προκάτοχο.
Όμως σ’ αυτές τις περιπτώσεις η πολιτική διέξοδος στη Δημοκρατία είναι μία. Ίσως τραχεία, αλλά εξαιρετικά απλή.
Μα αφουγκρασθεί το σφυγμό των πολιτών και να απαντήσει θετικά στις προσδοκίες και τα μηνύματα τους.
Το μήνυμα της κάλπης και κυρίως οι προσδοκίες των 800.000 ενεργών πολιτών, που συμμετείχαν στην εσωκομματική νίκη του κου Σαμαρά δεν ήταν να αναλάβει ο νέος αρχηγός ένα αγώνα συγκάλυψης των σκανδάλων, υπεράσπισης της παρελθούσης κυβερνητικής φαυλότητας και αμετροεπούς καταδίκης της νεόδμητης κυβέρνησης για ευθύνες, που λογικά δεν της αναλογούν και για δήθεν ακυβερνησία, επειδή σε τρείς μήνες δεν διόρθωσε όλα τα κακώς κείμενα και δεν επέτυχε όλα όσα δεν κατάφεραν οι ελληνικές κυβερνήσεις από συστάσεως του Ελληνικού κράτους.
Αντίθετα οι προσδοκίες τους ήταν να εξυγιάνει και να εκσυγχρονίσει το κόμμα του. Να το αποκαθάρει από τρωκτικά, που καταλήστεψαν τα δημόσια ταμεία και κατασπατάλησαν το δημόσιο πλούτο. Να το εκσυγχρονίσει οργανωτικά και να το θωρακίσει ιδεολογικά. Και βεβαίως να συμβάλλει θετικά στην προσπάθεια της νέας Κυβέρνησης για διάσωση και ανασυγκρότηση της χώρας.

Όσο ο νέος αρχηγός δεν καταφέρνει να αφουγκρασθεί την αγωνία της λαϊκής βάσης, όσο επιμένει να πολιτεύεται παράταιρα από το λαϊκό αίσθημα, όσο δεν βρίσκει το θάρρος να ανατρέψει κατεστημένες εσωκομματικές ισορροπίες, τόσο δυστυχώς για τον ίδιο θα παραμένει άχρηστος για το κόμμα του και επιζήμιος για τον τόπο…

Οι πυραμίδες, ο δυστυχής Ηρόδοτος και πως οι ιστορικές απόψεις παρακολουθούν πιστά τους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς.

Μια αμφιβόλου πρωτοτυπίας ανακάλυψη μερικών τάφων στην Αίγυπτο, που ως συνήθως στην πλειοψηφία τους είχαν προηγουμένως ανακαλυφθεί και συληθεί από αρχαιοκαπήλους, αποτέλεσε τη σαθρή βάση πάνω στην οποία το Ανώτατο Συμβούλιο Αρχαιοτήτων της Αιγύπτου επεχείρησε να στηρίξει την δήθεν ανατρεπτική θεωρία ότι οι Πυραμίδες δεν κτίσθηκαν από δούλους, αλλά από ελεύθερους εργάτες, που συμμετείχαν "αυτοβούλως" και με υποδειγματικό εθνικό ενθουσιασμό στην οικοδόμηση του Αιγυπτιακού πολιτιστικού μεγαλείου.

Και οι μεν Αιγύπτιοι είναι κατανοητό να επιχειρούν έστω και με χονδροειδή τρόπο να εξωραΐσουν την εικόνα ενός εν πολλοίς σκληρού απολυταρχικού και ιεροκρατούμενου φαραωνικού καθεστώτος.
Είναι όμως εκπληκτικό το μπαράζ δημοσιεύσεων της αστείας αυτής υπόθεσης που ξεκίνησε από το Associated Press και επηκολούθησε σε όλα σχεδόν τα διεθνή έγκριτα μέσα ξεκινώντας από τον Guardian και φθάνοντας στο δικό μας in.gr.
Και βεβαίως από άποψη επιστημονικής σημασίας το θέμα, ως «ανακάλυψη», είναι μάλλον ανάξιο λόγου. Όμως παρουσιάζει ενδιαφέρον από άποψη διεθνών πολιτικών σκοπιμοτήτων, που προφανώς εξυπηρετεί. Ενώ εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι επίσης το θράσος με το οποίο επιχειρείται η απαξίωση του Ηροδότου.

Σύμφωνα λοιπόν με το δημοσίευμα οι εργάτες που χρησιμοποιήθηκαν δεν ήταν δούλοι, όπως δήθεν αναφέρεται στον Ηρόδοτο και δεν ήταν 100.000 όπως επίσης δήθεν εσφαλμένα ιστορεί ο Ηρόδοτος, αλλά μόνο 10.000, που όπως δήθεν ανακάλυψαν προσφάτως οι Αιγύπτιοι αρχαιολόγοι, εργάζονταν σε τρίμηνες βάρδιες.

Ας δούμε όμως τι ακριβώς γράφει ο Ηρόδοτος.
«ἐργάζοντο δὲ κατὰ δέκα μυριάδας ἀνθρώπων αἰεὶ τὴν τρίμηνον ἑκάστην» (Ηρ.Β΄ 124).
Δηλαδή με απλά λόγια «εργάζονταν (για την κατασκευή της πυραμίδας) περίπου 100.000 άνθρωποι, που απασχολούντο με σύστημα εναλλαγής δέκα χιλιάδων ανά τρίμηνο». Άρα λοιπόν οι περισπούδαστοι αυτοί κύριοι αναμασούν μια πληροφορία του Ηροδότου και έχουν το θράσος όχι απλώς να την οικειοποιούνται, αλλά και να προσπαθούν να διασύρουν τον ιστορικό από τον οποίο την έρανίσθηκαν.
Ακόμη ψευδέστερος είναι ο περί δουλείας των εργατών ισχυρισμός. Πουθενά ο Ηρόδοτος δεν υποστηρίζει κάτι τέτοιο.
Εκείνο όμως, που λέει ο Ηρόδοτος είναι ότι «στη διάρκεια της βασιλείας του Φαραώ Ραμψηνίτη η Αίγυπτος γνώρισε ημέρες ευνομίας και ευημερίας. Όμως ο Χέοπας, που τον διαδέχθηκε, έφερε στη χώρα μεγάλα δεινά, διότι αφού πρώτα έκλεισε όλους τους ναούς και απαγόρευσε στους Αιγυπτίους να ασχολούνται με τα θρησκευτικά τους καθήκοντα (θυσίες κ.λ.π), έπειτα τους ανάγκασε όλους να εργάζονται για λογαριασμό του.( «κατακληίσαντα γάρ μιν πάντα τὰ ἱρὰ πρῶτα μὲν σφέας θυσιέων τουτέων ἀπέρξαι, μετὰ δὲ ἐργάζεσθαι ἑωυτῷ κελεύειν πάντας Αἰγυπτίους».)
Αυτό λοιπόν το πολύ απλό και απολύτως ακριβές, που λέει ο Ηρόδοτος, ότι δηλαδή ο σκληρός Φαραώ επέβαλε σε θεωρητικά ελεύθερους ανθρώπους να εργάζονται σε καταναγκαστικά έργα, που στόχευαν αποκλειστικά στην ικανοποίηση δικής του ανάγκης και ματαιοδοξίας, προφανώς δεν αρέσει στους σύγχρονους Αιγυπτιολόγους και προτιμούν να το αγνοούν και να επιδίδονται σε ψευτοανακαλύψεις και βολικές γι αυτούς μυθοπλασίες.

Είναι γεγονός ότι ο Ηρόδοτος, κρινόμενος με αυστηρά επιστημονικά κριτήρια και ιδίως συγκρινόμενος με τον επίσης ημέτερο Θουκυδίδη, χαρακτηρίζεται ως ήσσονος δεινότητας ιστορικός, που προσομοιάζει περισσότερο με ιστοριογράφο ή κατά περίπτωση με λαογράφο περιηγητή.
Παρ’ όλα αυτά ουδείς νομιμοποιείται να αμφισβητήσει την μεγάλη συμβολή του ανδρός στην διάσωση γνώσεων και πληροφοριών ανεκτίμητης αξίας για τον αρχαίο κόσμο.
Ιδιαίτερα λαοί σαν τους Αιγυπτίους και τους υπόλοιπους της Μέσης ανατολής οφείλουν να υποκλίνονται στην μεγάλη προσφορά του Ηροδότου σχετικά με την ιστορική και πολιτιστική τους ύπαρξη. Διότι παρότι υποτίθεται ότι ανέπτυξαν σημαντικού επιπέδου πολιτισμούς, δεν κατάφεραν να αφήσουν σπουδαία γραπτά κείμενα (ή τουλάχιστον δεν έχουν ανακαλυφθεί ακόμη) από τα οποία να τεκμηριώνεται αυτό το πολυθρύλητο πολιτιστικό τους μεγαλείο και μόνο χάρη στον Έλληνα αυτό πρώιμο λαογράφο και ιστορικό διασώθηκαν ανά τους αιώνες εξαιρετικές γνώσεις γύρω από την ύπαρξη, την καθημερινή τους ζωή και την ιστορία τους.
Ιδιαίτερη δε ευγνωμοσύνη οφείλουν στο Ηρόδοτο οι Αιγύπτιοι, στους οποίους αναφέρεται το μέγιστο μέρος του Β΄ βιβλίου του (του επονομαζόμενου «Ευτέρπη»), όπου παρατίθενται εκτεταμένες πληροφορίες για την Αίγυπτο. Τόσες όσες για άλλα πέντε χιλιάδες χρόνια να την ανασκάπτουν δεν θα μπορούσαν να ανακαλύψουν οι ευφάνταστοι μεταγενέστεροι αρχαιολόγοι.

Τώρα αν κάποιοι αναρωτηθούν γιατί άραγε στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία οι ανεκδιήγητοι αυτοί επιστήμονες αποφάσισαν να ανακαλύψουν από την αρχή τους εν λόγω τάφους, που η ύπαρξή τους ήταν γνωστή από το 1990, η απάντηση βρίσκεται στο ίδιο το άρθρο του Guardian.
Η θεωρία, πως οι πυραμίδες κτίσθηκαν από σκλάβους δεν είναι Ηροδότια, αλλά Εβραϊκή. Θέλοντας οι Εβραίοι να αποκτήσουν κι αυτοί μερίδιο συμμετοχής στο πολιτιστικό θαύμα των πυραμίδων, δεν παρέλειψαν να υποστηρίξουν ότι οι πρόγονοί τους κατά την περίοδο της δουλείας τους στην Αίγυπτο χρησιμοποιήθηκαν από το Φαραώ στα σχετικά έργα. Παρότι λοιπόν η θεωρία αυτή ήταν απολύτως αβάσιμη επιστημονικά, η διεθνής αρχαιολογική κοινότητα έκανε τα στραβά μάτια επί δεκαετίες για προφανείς λόγους.
Τώρα όμως οι νέοι γεωστρατηγικοί σχεδιασμοί αλλάζουν τις χθεσινές ισορροπίες, όπως αναλυτικά έχουμε εξηγήσει σε παλαιότερή μας ανάρτηση.
Όταν αλλάζουν οι πολιτικές σκοπιμότητες, τότε και η ιστορία ξαναγράφεται (ή κατά περίπτωση επανέρχεται σε αληθέστερες εκδοχές της).
Έτσι επιστρατεύονται οι αιγυπτιολόγοι να καταρρίψουν τις όντως εσφαλμένες εβραϊκές απόψεις και αυτοί διατυπώνουν μια θέση, που γενικά είναι επιστημονικά ορθότερη, αλλά για να γίνει πιο ενδιαφέρουσα σερβίρεται με το μανδύα της νέας ανακάλυψης. Για να έχει την ευλογία του Ανώτατου Συμβουλίου Αρχαιοτήτων της Αιγύπτου παρουσιάζεται ως ανατρεπτική και όσο το δυνατόν πιο εξωραϊστική της φαραωνικής θηριωδίας. Μετά την παραλαμβάνουν τα «έγκυρα και έγκριτα» διεθνή ΜΜΕ και αναλαμβάνουν ασμένως το θεάρεστο έργο της διεθνούς προπαγάνδας και κατοχύρωσης της. Και ευκαιρίας δοθείσης δεν παραλείπεται να επιδιωχθεί και η δέουσα δυσφήμιση του Ηροδότου, μια που γενικά η ύπαρξη των έργων του αποτελεί μια διαχρονική απόδειξη της δικής τους αδυναμίας να προχωρήσουν την ιστορική και όχι μόνο γνώση έστω και κατ’ ελάχιστον παραπέρα από εκεί που εκείνος μας την κληροδότησε.
Αιδώς Αργείοι, όπως θα έλεγε ο Όμηρος ή επί το ακριβέστερον, Αιδώς αρχαιολόγοι!!!

Και ναι μεν όλοι αυτοί κάνουν την δουλειά τους κατά πως νομίζουν ή κατά πως πληρώνονται.
Μήπως όμως το ημέτερο Υπουργείο Πολιτισμού θα έπρεπε ανάμεσα στους τόσους υπαλλήλους που απασχολεί να περιλάβει και μερικούς φιλολόγους, που να βοηθούν τους ξένους καλόπιστους συναδέλφους τους στην ερμηνεία και κατανόηση της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, ώστε να μην τους τρώει η άμμος και ο ήλιος της ερήμου για να ανακαλύπτουν πληροφορίες, που είναι γνωστές εδώ και 2500 χιλιάδες χρόνια; Είτε να παρακολουθούν και να αντικρούουν τις ανοησίες των κακόπιστων και κακόβουλων παραχαρακτών της ιστορίας;

Κι αυτό όχι για λόγους κάποιου στείρου εθνικισμού, αλλά γιατί η αρχαία ελληνική γραμματεία αποτελεί μια παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά, που σε μας έχει λάχει ο κλήρος να διασώσουμε και να συντηρήσουμε καθαρή, προς χάριν της ιστορικής αλήθειας και της ανθρωπιστικής ουσίας της επιστημονικής γνώσης.

Η Δημοκρατία δεν τρομοκρατείται, όταν όμως λεηλατείται, τότε αποδομείται…

Συνετός και ευφυής υπήρξε ο χειρισμός του νέου τρομοκρατικού κτυπήματος στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη από τον Πρωθυπουργό. Τόσο οι μετρημένες αλλά αποφασιστικές δηλώσεις του όσο και η άμεση επιστροφή και παραμονή του στη Βουλή για αρκετές ώρες μετά το συμβάν υπέδειξαν προς κάθε κατεύθυνση την σταθερή, ψύχραιμη και αποφασιστική βούληση της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει με νηφαλιότητα και αποτελεσματικότητα αυτή τη σύγχρονη αντικοινωνική αθλιότητα.
Η ομόθυμη ταύτιση των δηλώσεων όλων των κομμάτων με τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού αποτελεί επίσης ενθαρρυντικό γεγονός. Όλοι οι εκπρόσωποι των κομμάτων και οι πολιτειακοί παράγοντες, που τοποθετήθηκαν δημοσίως στο θέμα δεν παρέλειψαν να τονίσουν με την σειρά τους ότι «η Δημοκρατία δεν τρομοκρατείται».
Όπως είχαμε επισημάνει στην προηγούμενή μας ανάρτηση, επ’ αφορμή των δηλώσεων του κου Ομπάμα σχετικά με την υπόθεση του επίδοξου, (ευτυχώς αποτυχόντος) Νιγηριανού τρομοκράτη, οι στόχοι που επιλέγονται από τις διάφορες τρομοκρατικές οργανώσεις διέπονται πάντοτε από ισχυρές επικοινωνιακές σκοπιμότητες.
Ορθά λοιπόν και εν προκειμένω οι αρμόδιοι αναζήτησαν την σημειολογία του κτυπήματος. Πιστεύουμε όμως ότι κακώς προτού υπάρξει σχετική ανακοίνωση της όποιας εγκληματικής οργάνωσης, έσπευσαν με τις δηλώσεις τους να θεωρήσουν ότι η βόμβα εστόχευε την Βουλή και επομένως σηματοδοτεί ένα πλήγμα ενάντια στη Δημοκρατία.
Η γεωγραφική θέση που τοποθετήθηκε νομίζουμε ότι συναρτάται ευθέως με το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη και όχι με αυτόν καθεαυτό το χώρο του Κοινοβουλίου. Οι περιορισμένες ευτυχώς ζημιές προκλήθηκαν κυρίως στο φυλάκιο του φρουρού και ως εκ του σημείου εναπόθεσης του εκρηκτικού μηχανισμού προκύπτει, τυχόν βλάβες στο κτίριο της βουλής θα προϋπέθεταν ολική καταστροφή του μνημείου.
Άρα προς το παρόν δεν στοιχειοθετείται πρόθεση πλήγματος του Κοινοβουλίου, αλλά δυστυχώς προκύπτει αβίαστα επιθετική διάθεση κατά του μνημείου, που συμβολίζει την διαχρονική αυτοθυσία του απλού έλληνα πολίτη προκειμένου να προστατεύσει την ελευθερία και την επιβίωση αυτού του τόπου και ενσαρκώνει την συλλογική εθνική ευγνωμοσύνη στους απλούς ανθρώπους, που έδωσαν τη ζωή τους για να υπάρχουμε ως κοινωνία και ως άτομα.
Πρόκειται λοιπόν για μια ενέργεια, που στοχοποιεί ένα τέτοιο μνημείο, δηλαδή ένα χώρο που τον φυλάει το κοινό περί ιστορίας συναίσθημα και το προστατεύει η παντοιοτρόπως και πανταχόθεν βαλλόμενη, αλλά παραμένουσα ζωντανή κοινή ιστορική μας μνήμη.
Μια τέτοια ενέργεια είναι απλώς εγκληματική και μπορεί να σηματοδοτεί ένα μόνο απλό πράγμα. Αυτό που είναι πολύ καλά γνωστό από την πρώτη στιγμή οργάνωσης και δράσης των όποιων εγχώριων ή ξένων τρομοκρατικών οργανώσεων. Ότι δηλαδή οι εγκληματικές αυτές συμμορίες βρίθουν συνήθως και ιδιαίτερα στα ηγετικά τους κλιμάκια από πράκτορες και χαφιέδες κάθε λογής.
Διότι τι άλλο από πράκτορες και χαφιέδες μπορεί να είναι αυτοί, που τόλμησαν να συλλάβουν την ιδέα, να εκπονήσουν το εξωφρενικό σχέδιο και να εκτελέσουν αυτή την κατάπτυστη πράξη βεβήλωσης του ιερού χώρου;

Από την άλλη αυτού του είδους τα περιστατικά καλό θα ήταν να αποτελούν ερέθισμα περισυλλογής και σωφροσύνης για τους υπόλοιπους.
Διότι η ρήτρα «η Δημοκρατία δεν τρομοκρατείται» προϋποθέτει κατ’ αρχήν την ύπαρξη Δημοκρατίας με όλη τη σημασία της λέξεως και όχι την προσχηματική επικοινωνιακή της χρήση.
Δημοκρατία σημαίνει όντως το διαχρονικά ισχυρότερο σύστημα πολιτειακής οργάνωσης, που αντλεί την ακαταγώνιστη δύναμή του από την συνάθροιση της ισχύος των ενεργών και ευημερούντων πολιτών του και ως εκ τούτου όντως μπορεί να είναι έναντι των αντιπάλων της (όπως στα πρώτα της βήματα η αστική δημοκρατία κατά την Γαλλική επανάσταση) ενεργητικό υποκείμενο αλλά ουδέποτε παθητικό αντικείμενο τρομοκρατίας.

Πόση όμως σχέση έχει αυτό το καταρρέον οικομικο-πολιτικό καθεστώς με το πραγματικά ατρόμητο δημοκρατικό πολίτευμα;
Προφανώς ελάχιστη, και αυτήν ίσως μόνο κατ’ όνομα.
Διότι επί σειρά ετών αυτοί που ήταν «ταγμένοι να φυλάνε τις Θερμοπύλες» της Δημοκρατίας, έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να την κατεδαφίσουν.
Λεηλάτησαν τα δημόσια ταμεία, κατασπατάλησαν το δημόσιο πλούτο, ευτέλισαν τους θεσμούς, εξευτέλισαν τη χώρα.
Και σήμερα δυστυχώς η ελληνική πολιτεία είναι υποχρεωμένη να ανέχεται να την λοιδορούν οι διεθνείς κερδοσκόποι και να υποδέχεται υποκλινόμενη τους έμμισθους «τελώνες» και τους «κλητήρες» των Βρυξελλών, οι οποίοι τολμούν να υποτιμούν και εν πολλοίς να επιπλήττουν την εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας. Και πώς να μη συμβεί αυτό όταν εξ αιτίας του πρόσφατου φαύλου παρελθόντος στο εξωτερικό και όχι μόνο έχει επικρατήσει δυστυχώς η αίσθηση ότι ένα μεγάλο τμήμα του πολιτικού προσωπικού της χώρας ενέχεται σε σκάνδαλα διαφθοράς και ότι οι υπόλοιποι τους καλύπτουν ή τους υποθάλπουν.

Η πρόσφατη λοιπόν ιστορία διδάσκει ότι και η δημοκρατία ακολουθεί λίγο ως πολύ τους κανόνες επιβίωσης όλων των πολιτικών συστημάτων διακυβέρνησης, που διαχρονικά εφαρμόσθηκαν σ’ αυτόν τον πλανήτη.
Όσο είναι ακμαία και ισχυρή κατ’ ουδένα τρόπο τρομοκρατείται.
Όταν όμως λεηλατείται, και μάλιστα εκ των έσω, οικονομικά, ηθικά πολιτιστικά, τότε αποδομείται θεσμικά και οδηγείται μαθηματικά σε σήψη, παρακμή και κατάρρευση.
Αυτοί λοιπόν που ευλόγως «τρομοκρατούνται» δεν είναι η Δημοκρατία, αλλά οι δημοκρατικοί πολίτες.
Και η αιτία του «τρόμου» τους δεν είναι τα τρομοκρατικά κτυπήματα των χαφιέδων, αλλά η ολιγωρία των πολιτικών να εφαρμόσουν τους νόμους προς πάσα κατεύθυνση και να απαλλάξουν τη χώρα από το άγος των καταχραστών.

Διότι τρομακτικότεροι των τρομοκρατών είναι βεβαίως αυτοί που αποδομούν την δημοκρατία και κυρίως οι «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα»εκείνοι τύποι, που αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τους καταχραστές, αλλά επιμένουν να πολιτεύονται…

Η τρομοκρατία, η υπηρεσιακή αμέλεια, η πολιτική αφέλεια και η ιστορική νομοτέλεια...

Τα νέα τρομοκρατικά κτυπήματα στο αεροσκάφος της DELTA καθώς και στο κτίριο της Εθνικής Ασφαλιστικής, επαναφέρουν επί τάπητος το φλέγον ζήτημα της εγχώριας και διεθνούς τρομοκρατίας, που τα τελευταία χρόνια τείνει να γίνει ένας από τους σημαντικότερους εφιάλτες της καθημερινότητάς μας.

Παρά την βαρύγδουπη κήρυξη «παγκοσμίου πολέμου» από τον προηγούμενο πρόεδρο των ΗΠΑ μετά την τραγική εκείνη 11^η Σεπτεμβρίου 2001 και παρά τους συχνά αμετροεπείς εξορκισμούς των ελληνικών κυβερνήσεων, η τρομοκρατία συνεχίζει να δηλώνει παρούσα, συνήθως εκεί ακριβώς όπου οι επίσημοι διώκτες της πιθανολογούν μετά βεβαιότητος ότι πρόκειται να εμφανισθεί.

Διότι είναι χαρακτηριστικό πως οι στόχοι είναι συνήθως αυτοί, που οι δυνάμεις ασφαλείας έχουν αξιολογήσει εκ των προτέρων ως πλέον πιθανούς και ως εκ τούτου φροντίζουν να φυλάσσουν με ιδιαίτερη επιμέλεια.

Παρ’ όλα αυτά, παρά τα εξεζητημένα σχέδια αντιτρομοκρατικής άμυνας, παρά τα εξελιγμένα τεχνολογικά εργαλεία, παρά τα πολυεπίπεδα δίκτυα πληροφοριών, παρά τα πανάκριβα συστήματα ασφαλείας, παρά τα υπερβολικά μέτρα πρόληψης, οι τρομοκράτες για προφανείς δικές τους σημειολογικές σκοπιμότητες επιμένουν να χτυπούν εκεί, που οι αρμόδιοι τους περιμένουν.

Δεν είναι τυχαίο όπου την τελευταία εικοσαετία τα περισσότερα και πάντως τα πλέον διάσημα τρομοκρατικά κτυπήματα έγιναν σε χώρες με τα πιο ισχυρά συστήματα ασφαλείας.

Γιατί άραγε παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις πολλών καλοθελητών, δήθεν ειδικών, το μεγαλύτερο τρομοκρατικό κτύπημα στην ιστορία των Ολυμπιακών αγώνων δεν έγινε στην Αθήνα, αλλά στην Ατλάντα. Γιατί οι τρομοκράτες προτιμούν τις αυστηρών προληπτικών προδιαγραφών αμερικανικές αεροπορικές εταιρίες και όχι τα υποτιθέμενα πλημμελώς φυλασσόμενα ελληνικά αεροδρόμια και τις παγίως καταγγελλόμενες ως χαλαρές σε μέτρα ασφαλείας ελληνικές αεροπορικές εταιρίες; Είναι ανόητοι, απληροφόρητοι ή διακατέχονται από διαστροφική κινδυνολαγνεία; Προφανώς κάτι άλλο συμβαίνει.

Η τρομοκρατία στις μέρες μας αποτελεί και αυτή ένα οικονομικό-πολιτικό επιχειρηματικό μόρφωμα μαζικής κατανάλωσης και επομένως έχει ανάλογες επικοινωνιακές ανάγκες.

Είναι λοιπόν απολύτως κατανοητό το γιατί συνήθως κτυπά στόχους υψηλού επικοινωνιακού ειδικού βάρους, και είναι απολύτως βέβαιο ότι αυτό θα συνεχίσει να πράττει και στο μέλλον.

Κατανοητή επίσης είναι και η αγανάκτηση του Αμερικανού Προέδρου, ο οποίος εξερχόμενος από τη σύσκεψη, που είχε με όλες τις εμπλεκόμενες υπηρεσίες, δήλωσε περίπου απογοητευμένος από την αναποτελεσματικότητα των υπηρεσιών ασφαλείας.

Σύμφωνα με σχετικό σημερινό δημοσίευμα του Guardian, εγκαταλείποντας για πρώτη φορά τη συνήθη "cool" δημόσια συμπεριφορά του ο κος Ομπάμα επέκρινε τις μυστικές υπηρεσίες διότι ενώ είχαν πολλές και ακριβείς πληροφορίες για τον Νιγηριανό τρομοκράτη δεν τις συνδύασαν αποτελεσματικά. «Το σύστημα απέτυχε με δυνητικά καταστροφικό τρόπο», παραδέχθηκε ο Αμερικανός Πρόεδρος, « αυτό δεν μπορώ να το αποδεχθώ. Πρέπει να δράσουμε αποτελεσματικότερα. Αυτό θα κάνουμε και πρέπει να το κάνουμε γρήγορα. Οι ζωές των Αμερικανών είναι σε άμεση προτεραιότητα».

Ουδείς αμφιβάλλει βεβαίως για την ειλικρίνεια της αγανάκτησης του κου Ομπάμα, για τον οποίον εξ’ άλλου τα ερωτηματικά περί της δυνατότητάς του να προστατεύσει την ασφάλεια της Αμερικής αποτελούν την μόνιμη επικοινωνιακή αχίλλειο πτέρνα του από τον καιρό της προεκλογικής του εκστρατείας.

Ουδείς πολλώ μάλλον αμφιβάλλει για τον διακαή πόθο του να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τη διεθνή τρομοκρατία.

Το ερώτημα όμως που βασανίζει όλους, και πιθανότατα και τον ίδιο με το επιτελείο του, είναι κατά πόσο τελικά οι καθιερωμένες κινήσεις αντικαταστάσεως υψηλόβαθμων υπηρεσιακών παραγόντων των υπηρεσιών ασφαλείας ή σκλήρυνσης των προληπτικών μέτρων στις αεροπορικές εταιρείες, θα μπορέσουν να αποδώσουν καλλίτερα αποτελέσματα.

Διότι σήμερα δεν βρισκόμαστε πλέον στο 2001. Έχουμε εισέλθει αισίως στο κοσμοσωτήριον έτος 2010 και έχουμε ήδη αποκτήσει μια όχι ευκαταφρόνητη εμπειρία. Τα παθήματα διεθνώς κατά τόπους υπήρξαν πολλά και το κοινό μάθημα, ότι η τρομοκρατία εξακολουθεί να συμπεριφέρεται ως περίπου λερναία ύδρα, δεν μπορεί να παραγνωρίζεται.

Είναι λοιπόν μάλλον αφελές να επιμένει η διεθνής κοινότητα στην υιοθέτηση παρωχημένων συνταγών και να εναποθέτει τις ελπίδες της για την αντιμετώπιση αυτού του καταστροφικά αντικοινωνικού φαινομένου στην προσπάθεια βελτιστοποίησης δοκιμασμένων και εν πολλοίς αποτυχημένων μέσων και μεθόδων.

Είναι προφανές ότι όσο περισσότερο εξελίσσονται και εκσυγχρονίζονται τα συστήματα των υπηρεσιών ασφαλείας, άλλο τόσο εξελίσσονται και εκσυγχρονίζονται τα επιχειρησιακά συστήματα των τρομοκρατών.

Χρειάζεται επομένως περισσότερη φαντασία και περισσότερη αποφασιστικότητα για μάλλον ριζοσπαστικότερες και ανατρεπτικότερες πολιτικές αντιμετώπισης του απεχθούς αυτού φαινομένου. Πολιτικές, που να στηρίζονται σε ορθολογική παρατήρηση και πολιτικά θαρραλέα παραδοχή μιας αντικειμενικής πραγματικότητας.

Ανεξάρτητα από το κατά περίπτωση μέγεθος του κτυπήματος ή τον βαθμό «επιτυχίας», είναι προφανές ότι οι στόχοι των τρομοκρατών έχουν κάποιο κοινό παρανομαστή, που είναι κατά βάσιν η επικοινωνιακού χαρακτήρα άρνηση των κατεστημένων κοινωνικο-οικονομικών δομών του δυτικού επικυριαρχικού προτύπου.

Όσο λοιπόν το δυτικό κυριαρχικό πρότυπο προβάλλεται ως περισσότερο άδικο, ανήθικο, ανελεύθερο και καταπιεστικό τόσο ο στόχος για καταπολέμηση της τρομοκρατίας θα γίνεται περισσότερο ανέφικτος.

Πρόσφατα ο Έλληνας Υπουργός Προστασίας του Πολίτη επεσήμανε ότι υπάρχει μια άμεση σχέση της τρομοκρατίας με το κοινό έγκλημα. Θα προσθέταμε ότι η σύνδεση της τρομοκρατίας και με το οικονομικό έγκλημα δεν θα μας εξέπλησσε. (Ας μη ξεχνάμε ότι αρκετά τρομοκρατικά κτυπήματα, με χαρακτηριστικότερη την επίθεση στους δίδυμους πύργους, είχαν σαν άμεσο αποτέλεσμα την κάθετη πτώση των χρηματιστηρίων. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυΐα για να πιθανολογήσει κανείς την δυνατότητα αποκόμισης αμύθητων κερδών, από όσους διέθεταν και μπορούσαν να αξιοποιήσουν καταλλήλως την πληροφορία περί του επικειμένου τρομοκρατικού κτυπήματος.)

Όπως και να έχει το πράγμα, η δήλωση του κου Χρυσοχοΐδη αποδεικνύει ότι έχουν αρκετή γνώση οι φύλακες.

Αυτό, που επιβάλλεται επομένως είναι να αξιοποιήσουν κυρίως πολιτικά και δευτερευόντως επιχειρησιακά την γνώση αυτή.Όπως είχαμε γράψει και στο παρελθόν συνθήκες οικονομικής εξαθλίωσης αποτελούν ισχυρό κίνητρο για ληστείες και διαρρήξεις(κοινό έγκλημα). Κοινωνικές αδικίες και υπερβολικές κοινωνικές ανισότητες, εθνική ή θρησκευτική καταπίεση αποτελούν πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη τρομοκρατικών ιδεολογημάτων (τρομοκρατική γάγγραινα). Ενώ η συνολική απογοήτευση από το κρατούν σύστημα οδηγεί υπό προϋποθέσεις σε μαζική καταστροφικότητα διάφορα ψυχικά αδύναμα άτομα ανεξαρτήτως κοινωνικής προέλευσης(χουλιγκανισμός).

Πεδίο λοιπόν δόξης λαμπρό για τους σύγχρονους πολιτικούς, που πραγματικά επιθυμούν την καταπολέμηση της τρομοκρατίας ή τη μείωση της εγκληματικότητας είναι η ανάπτυξη πολιτικών για την καταπολέμηση της φτώχειας, την εξάλειψη των κοινωνικών ανισοτήτων, την ανθρωποκεντρική επανασυγκρότηση του οικονομικοκοινωνικού συστήματος.

Είναι ένα πολιτικό πεδίο όπου χρειάζεται ρεαλισμός, οραματισμός αλλά κυρίως πολιτικό θάρρος για συγκρούσεις με κατεστημένα συμφέροντα και ανάληψη των ευθυνών και των ρόλων, που αναλογούν στην υπαρξιακή ουσία του πολιτικού λειτουργήματος.

Αυτό αποτελεί ούτως η άλλως ένα μονόδρομο, που για πολλούς άλλους προφανείς λόγους πέρα από το πρόβλημα της τρομοκρατίας η ανθρωπότητα είναι νομοτελειακά αναγκασμένη να ακολουθήσει.

Και σ’ αυτή την παγκόσμια νομοτελειακή πορεία οι σύγχρονοι πολιτικοί είναι υποχρεωμένοι να αποδείξουν εγκαίρως την ικανότητά τους να ηγηθούν, διαφορετικά θα αναγκασθούν σύντομα να πιούν το πικρό ποτήρι του παραγκωνισμού τους από τις σύγχρονες κοινωνίες.

Όπως θα έλεγε και ο κος Ομπάμα …αυτό θα πρέπει να κάνουν και πρέπει να το κάνουν γρήγορα….

Και όχι μόνο για λόγους προστασίας των πολιτών, αλλά κυρίως και για λόγους δικής τους αυτοσυντήρησης….