Καγκελόφρακτη Ρωμιοσύνη…

Κυριολεκτικά με  συνοπτικές διαδικασίες και κεκλεισμένων των οδών γιορτάσθηκε φέτος η επέτειος της εθνικής παλιγγενεσίας.

Σχεδόν επί τροχάδην διεξήχθηκαν οι παρελάσεις ενώπιον ελάχιστων ψοφοδεών επισήμων και με το λαό αποκλεισμένο, απωθούμενο, ψεκαζόμενο με χημικά, διωκόμενο, συλλαμβανόμενο.

Για πρώτη φορά σε ειρηνική περίοδο από το 1821 μέχρι σήμερα το παραδοσιακό σκηνικό του καθιερωμένου «πάνδημου εορτασμού» της εθνικής επετείου σκηνοθετήθηκε σε ένα σουρεαλιστικό πλαίσιο που προέβλεπε παντελή απουσία του δήμου, καναδυό αξιοθρήνητους καρεκλοκένταυρους, ελάχιστους «προσκεκλημένους» χειροκροτητές και χιλιάδες τραγικές φιγούρες αστυνομικών σε διατεταγμένη υπηρεσία καταδιώξεως των εξαθλιωμένων Ρωμιών, που θα είχαν την αποκοτιά να πλησιάσουν στους τόπους παρελάσεως.

Μετά την καταστρατήγηση της συνταγματικής νομιμότητας, μετά τον ευτελισμό της Δημοκρατίας, μετά την διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας, η βεβήλωση των εθνικών εορτών με τις πρόσφατες κυβερνητικές ασχημίες ήταν νομοτελειακά αναμενόμενη.

Υπό το πρόσχημα της δήθεν προστασίας του εορταστικού τελετουργικού, με μια άνευ προηγουμένου επίδειξη κατασταλτικής ισχύος, που δεν αποτόλμησαν ούτε στρατοκρατικά καθεστώτα η Κυβέρνηση Βενιζέλου-Σαμαρά διέπραξε άλλη μια απερίγραπτη ύβρη ενάντια στους αγωνιστές του 1821 και εν τέλει ενάντια στο εθνικό αίσθημα αυτού του μεγάλου  αλλά κατά τον εθνικό ποιητή «πάντοτε ευκολόπιστου και πάντα προδομένου» λαού.

Θα μπορούσαν να είχαν αφήσει να γίνουν οι παρελάσεις με τους μαθητές, τους δασκάλους, τους γονείς, τους παππούδες και όλο το λαό παρόντα να συμμετέχει σε μια πανηγυρική, λυτρωτική εθνική πανδαισία μνήμης, τιμής και ανώτερων συναισθημάτων. Αρκούσε να συστήσουν διακριτικά στους  «επισήμους» να αποφύγουν την διέλευση από το κέντρο των πόλεων. Θα μπορούσαν  για μερικές ώρες το πρωΐ της Κυριακής να αυτοπεριορισθούν στα πρωϊνάδικα των καναλιών και στα καφενεία των κομματικών τους γραφείων.

Όμως προτίμησαν να κινητοποιήσουν χιλιάδες άμοιρους αστυνομικούς για να επιβάλλουν την ανεπιθύμητη παρουσία τους σε μια μοναχική «πανήγυρη», ένα καταθλιπτικό εορτασμό, σε μια υβριστική ψευτοαπόδοση τιμής. 

Πρόκειται για τον ορισμό της πολιτικής σχιζοφρένειας.

Διόλου παράξενο για πολιτικούς ολετήρες, που έχουν την αλαζονεία να αυτοπροσδιορίζονται ως σωτήρες και που επιμένουν να εξουσιάζουν τον τόπο αδιαφορώντας για τα αισθήματα  των πολιτών και τις απόψεις των ψηφοφόρων.

Στηριζόμενοι στην ισχύ των δυνάμεων καταστολής και όχι στην αγάπη του λαού, όπως ακόμη και απολυταρχικά πολιτεύματα στο παρελθόν συνήθιζαν να προβάλλουν ως προμετωπίδα.

Διόλου παράξενο για τους πολιτικούς κληρονόμους του Κολέτη και του Μαυροκορδάτου, που με τις ίδιες πρακτικές του δανεισμού από τις ξένες δυνάμεις υποθήκευσαν τον τόπο επί γενεές γενεών και έβαλαν τον λαό στο περιθώριο, παραμερίζοντας και εξοντώνοντας τους οπλαρχηγούς και αποκλείοντας από τα αξιώματα όσους είχαν δώσει το αίμα και τις περιουσίες τους για την απελευθέρωση της πατρίδας.

Και εδώ ακριβώς βεβαίως τεράστιες ανακύπτουν οι ευθύνες και της αριστεράς, η οποία άλλοτε από αβελτηρία και άλλοτε από κακώς εννοούμενη «προοδευτικότητα» το μεν επιτρέπει στην συντηρητική παράταξη να μονοπωλεί την «εθνικοφροσύνη», το δε της παραχωρεί το δικαίωμα να γράφει τη ιστορία στα μέτρα της.

Είτε ως αστική, είτε ως εθνική η επανάσταση του 1821, είναι μια μεγαλειώδης σελίδα της Ελληνικής ιστορίας,  μια λαμπρή περίοδος απελευθερωτικών αγώνων και ως εκ τούτου είναι τουλάχιστον βλακώδης η παράλειψη της σύγχρονης αριστεράς να φωτίσει την ιστορική αλήθεια και εγκληματική η παραχώρηση ελεύθερου του πεδίου σε διάφορους καλοθελητές να παραχαράσσουν την ιστορία προς εξυπηρέτηση πολυποίκιλων σκοτεινών συμφερόντων.

Η υπονόμευση της γλώσσας και η κατάργηση της ιστορικής μνήμης είναι το εργαλείο αποσυντονισμού και εν τέλει εξανδραποδισμού ενός λαού.

Είναι φυσικό λοιπόν οι κάθε λογής επίδοξοι αποικιοκράτες και οι όποιοι ντόπιοι υπηρέτες τους να μετέρχονται κάθε μέσου, ώστε να αποκόπτουν τις νεότερες γενιές από την γλωσσική παράδοση και από την ιστορική αλήθεια. Να συσκοτίζουν κρίσιμες ιστορικές στιγμές, να εξωραΐζουν εθνικές μειοδοσίες και να δυσφημούν ηρωϊκές προσωπικότητες.

Είναι επομένως καθήκον των προοδευτικών ανθρώπων να διασώσουν την γλώσσα και να διατηρήσουν ζωντανή την ιστορική μνήμη του έθνους, έτσι ώστε η παρούσα αλλά και οι επερχόμενες γενεές να έχουν ρίζα και πυξίδα.

Η αλήθεια για τις παρελάσεις.

Εκτός των άλλων χθες καταρρίφθηκε και ένας ακόμη μύθος σύμφωνα με τον οποίον κάποιοι ψευτοαριστεροί είναι εναντίον των παρελάσεων και αποτελούν αιτία για την κατάργησή τους.

Η πραγματικότητα κατέδειξε ότι ο λαός, ανεξάρτητα  από μειοψηφίες ψευτοπροοδευτικών  και ψευτοπατριωτών, συναισθηματικά είναι δεμένος με τις ηρωϊκές στιγμές της ιστορικής του διαδρομής και επιθυμεί θερμά να συμμετέχει σε εκδηλώσεις τιμής και μνήμης. Η πραγματική απειλή είναι αυτοί που στήνουν κάγκελα και απαγορεύουν στον λαό τη συμμετοχή.

Αυτοί οι ίδιοι  που έχουν κάνει  την αγγλική επίσημη γλώσσα της διοίκησης της χώρας και που έχουν παραχαράξει την διδακτέα ύλη των σχολικών βιβλίων και όχι μόνο την στορική.

** Στις φωτογραφίες το σπίτι στο οποίο ξεκίνησε τη δράση της η Φιλική εταιρία και η δίγλωσση πλάκα που είναι ανηρτημένη στην είσοδό του, όπως είναι σήμερα στην Οδησσό.

Ανάπτυξη με στραγάλια δεν γίνεται κα Διαμαντοπούλου….

Με πανηγυρικό τρόπο και τη συνήθη βαρύγδουπη ρητορική η εξοχοτάτη Υπουργός Ανάπτυξης συνοδευόμενη από τον πολυχρονεμένο  Επίτροπο Περιφερειακής Ανάπτυξης κο Γιοχάνες Χαν ανακοίνωσαν στους  ιθαγενείς επιχειρηματίες ότι οι αυτών μεγαλειότητες αποφάσισαν ευαρέστως να λύσουν το πρόβλημα ρευστότητας των ελληνικών επιχειρήσεων με την χορήγηση του αστρονομικού ποσού του 1 δισεκατομμυρίου ευρώ.

Σε τί χρονικό ορίζοντα θα συντελεσθεί αυτό το μεγαλόπνοο σχέδιο; Αμεσότατα, μέχρι το τέλος του 2013 (!).  Δηλαδή με τον ιλιγγιώδη ρυθμό των 47,5 εκατομμυρίων το μήνα !!!

Πώς θα διοχετευθεί; Μέσω του ασφαλούς διαύλου των τραπεζών, οι οποίες εξ άλλου έχουν επιδείξει εξαιρετικά επιτυχημένο έργο μέχρι τώρα σε σχέση με τα εκατόν τριάντα δισεκατομμύρια, που έχουν αποσπάσει από το πενόμενο Ελληνικό Δημόσιο στη βάση πανομοιότυπων εθνοσωτήριων υποσχέσεων και αναπτυξιακών σχεδιασμών.

Για να έχουμε ένα μέτρο αξιολόγησης του ποσού αρκεί  να σκεφθούμε ότι σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία μόνο οι ακάλυπτες επιταγές του 2011 ήταν διπλάσιες (2.083.073.720 €) από το ποσό «σωτηρίας» των δύο γκουρού της Ευρω-ελληνικής (υπ)ανάπτυξης, ενώ οι ακάλυπτες επιταγές Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου 2012 είναι υπερεξαπλάσιες (298.576.123 €)  του μηνιαίου φιλόδοξου ποσού-στόχου «τόνωσης» της ρευστότητος της αγοράς.

Άλλο παράδειγμα; Το «αστρονομικό» ποσό, που κατά την ευφυή αντίληψη των δύο εκλαμπρότατων πολιτικών θα αναστρέψει τον κατήφορο της εγχώριας επιχειρηματικότητας είναι ισόποσο με το  επίδομα ελεημοσύνης του ενός δις ευρώ, που η τότε νεοεκλεγείσα κυβέρνηση Παπανδρέου είχε διανείμει τον Δεκέμβριο του 2009 στους απόρους, εκπληρώνοντας σχετική  προεκλογική της υπόσχεση για πρώτη και τελευταία φορά (έκτοτε παραβίασε όλες τις υπόλοιπες). 

Άλλο παράδειγμα; Σύμφωνα με το πόρισμα της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής για την ΖΗΜΕΝΣ (σελ.363) η ζημιά του Δημοσίου εκτιμάται ότι υπερβαίνει τα 2 δις ευρώ, δηλαδή η παρούσα Κυβέρνηση με τον πρόσφατο συμβιβασμό της χάρισε στον πολυεθνικό Γερμανικό διαφθορέα ποσό διπλάσιο από την μεγαλόψυχη ελεημοσύνη του κου Γιοχάνες Χαν (!). 

Με άλλα λόγια αν  ο κος Παπαδήμος και η κυβέρνησή του (υπερβαίνοντας τα όρια του ειδικού σκοπού, ο οποίος υποτίθεται ότι τους ανατέθηκε) για λόγους που εκείνοι γνωρίζουν και οι νοήμονες πολίτες υποπτεύονται, δεν είχαν προχωρήσει σ’ αυτήν την κατάπτυστη συμφωνία συμβιβασμού, η εγχώρια επιχειρηματικότητα θα μπορούσε θεωρητικά να ενισχυθεί άμεσα με ποσό  διπλάσιο από αυτό που υποτίθεται ότι θα της χορηγηθεί με το σταγονόμετρο στους επόμενους 21 μήνες (!).

Και το πιο φρικαλέο: Προχθές το βράδυ (20.3.2012) κατά την ψήφιση της δανειακής συμβάσεως στη Βουλή καταγγέλθηκε (σελ..42 πρακτικών) ότι το Ελληνικό Δημόσιο  ανέλαβε την υποχρέωση να καταβάλλει  προμήθειες διαχείρισης και εκταμίευσης του νέου δανείου ποσοστού εκάστης 0,5%, που με απλά λόγια αντιστοιχούν σε ποσό μεγαλύτερο από ένα δις ευρώ. Υπέρογκες προμήθειες την ίδια στιγμή, που στραγγαλίζονται οι συνταξιούχοι για να εξοικονομηθούν 325 εκ. ευρώ και εμπαίζονται οι απελπισμένοι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες με αναιμικά προεκλογικά πυροτεχνήματα ευτελούς αξίας και αμφιβόλου μετεκλογικής εφαρμογής.

Η αγορά έχει υποστεί μη αναστρέψιμη κατάρρευση. Χιλιάδες έντιμοι επαγγελματίες έχουν οδηγηθεί στην οικονομική εξαθλίωση, την πτώχευση,  ακόμη και στην αυτοκτονία.

Επί πέντε χρόνια το κυβερνητικό κατεστημένο αδιαφορεί, ομφαλοσκοπεί, ακκίζεται, ολιγωρεί, φλυαρεί, πηγαινοέρχεται στις Βρυξέλλες και αναμασάει υποσχέσεις, που τελευταία μάλιστα  δεν έχουν καμία πιθανότητα να τηρηθούν, αφού αυτός που τις δίνει συνηθέστατα την επομένη αλλάζει υπουργικό θώκο.

 Καληώρα σαν την εξοχοτάτη Υπουργό Ανάπτυξης, η οποία  αφού έβαλε σε τάξη την Παιδεία έφυγε κι «άφησε πίσω της συντρίμμια» (κατά το λαϊκό άσμα), για να πάει να βάλει μπροστά την ανάπτυξη, από όπου είχε μόλις αφήσει πίσω του συντρίμμια ο έτερος εκλαμπρότατος κος Χρυσοχοΐδης, που πήγε να ανασυγκροτήσει τα συντρίμμια του κου Παπουτσή. (Τι περίπτωση loser κι αυτή για το βιβλίο Γκίνες. Παραιτήθηκε από το Υπουργείο για να καταφέρει να χάσει τις εσωκομματικές εκλογές προτού συμμετάσχει σ’ αυτές….!!!).

Περιπαίζουν λοιπόν ασύστολα τους ξελιγωμένους μικρομεσαίους «ιθαγενείς» πουλώντας τους φύκια για μεταξωτές κορδέλες. 

Σε αγαστή συνεργασία με τον Γερμανικό παράγοντα προσποιούνται ότι κόπτονται για την σωτηρία των ελληνικών επιχειρήσεων, την ώρα που απεργάζονται την ολοκληρωτική καταστροφή τους. Γνωρίζουν καλλίτερα από τον καθένα ότι τα χρήματα που δήθεν θα διαθέσουν δεν φθάνουν ούτε «για στραγάλια». Ότι ακόμη και αυτά τα ψίχουλα δεν έχουν καμιά ελπίδα να φθάσουν στις ξεψυχισμένες  επιχειρήσεις, αλλά θα εξαφανισθούν στην «μαύρη τρύπα» των τραπεζών, όπου ήδη έχουν εξανεμισθεί 130 δις και όπου έχουν προγραμματισθεί να σπαταληθούν πάνω από τα μισά χρήματα του νέου δανείου.

Και το χειρότερο από όλα μεθοδεύουν ένα ασφυκτικό περιβάλλον δολοφονικού αθέμιτου ανταγωνισμού, που προβλέπει Fast Truck, ειδικές ζώνες, ειδική επενδυτική τράπεζα και άλλα πολλά ειδικά προνόμια για τις ξένες, ιδιαίτερα τις Γερμανικές, πολυεθνικές επιχειρήσεις.

Μεθοδεύουν δηλαδή την διάσωση της Γερμανικής επιχειρηματικότητας επί του πτώματος των Ελληνικών επιχειρήσεων και την εξασφάλιση του Γερμανικού πλεονάσματος διά της πτωχεύσεως των Ελλήνων πολιτών.

Εάν η δύσμοιρη Ελλάδα διέθετε Εθνική αστική τάξη και εάν οι εγχώριοι επιχειρηματικοί συνδικαλιστικοί φορείς διέθεταν στοιχειώδη νοημοσύνη, ακούγοντας τους Κυβερνητικούς σχεδιασμούς και βλέποντας τα καμώματα της πολιτικής ελίτ, θα έπρεπε να είχαν βάλει μαύρες σημαίες σε όλες τις βιομηχανίες, σε όλες τις αγροτικές εκμεταλλεύσεις, σε όλα τα μαγαζάκια της χώρας…

Aντ’ αυτού παγιδεύουν τα μέλη τους παραμυθιάζοντάς τους ότι θα πετύχουν να γίνουν ανταγωνιστικοί διά της εσωτερικής υποτιμήσεως, που περνάει μέσα από τον μισθολογικό σφαγιασμό του εργατοϋπαλληλικού προσωπικού τους.

Φρούδες ελπίδες, αφού οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ αντιλαμβάνονται ότι και αυτά τα δήθεν ευνοϊκά για την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων μέτρα λαμβάνονται με τέτοιους ρυθμούς όπου να εξασφαλίζεται ότι κανείς Έλληνας επιχειρηματίας δεν θα προλάβει να  «αξιοποιήσει»… 

Η «κινεζοποίηση» της Ελλάδας θα συντελεσθεί με μαθηματική ακρίβεια την στιγμή που θα πτωχεύει ο τελευταίος Έλληνας επιχειρηματίας και θα εισέρχεται «ελπιδοφόρος» στη χώρα ο πρώτος Γερμανός «επενδυτής».

Και είθε ο Θεός να με βγάλει ψεύτη, αλλά όπως θα μας δοθεί η ευκαιρία να αναλύσουμε τις επόμενες μέρες, η κινεζοποίηση των Ελλήνων δεν είναι ούτε «τιμωρία», ούτε «πείραμα», ούτε «μοχλός διάσωσης» των Ελληνικών εργοστασίων.

 Είναι θέμα ζωής και θανάτου της Γερμανικής οικονομίας, που δεν είναι ούτε ισχυρή, ούτε βιώσιμη υπό τις παρούσες συνθήκες και κυρίως με βάση τις προβλέψιμες προοπτικές δεν έχει καμιά ελπίδα σωτηρίας της χωρίς το ολοκαύτωμα του Ευρωπαϊκού νότου και όχι μόνον…

Το ΠΑΣΟΚ τερμάτισε, το Αντιπασόκ «άρχισε»… τον κατήφορο

Εάν κάποιος ασχολείται με τα εσωτερικά του ΠΑΣΟΚ στην παρούσα περίοδο, μπορεί εύλογα να θεωρηθεί ότι ενδιαφέρεται «περί όνου σκιάς».

Διότι πράγματι το σημερινό ΠΑΣΟΚ αποτελεί την ισχνή σκιά του ΠΑΣΟΚ της περιόδου 1974-2004 και μάλιστα μια σκιά μαύρη και ερεβώδη, που βαρύνει αφόρητα την νεότερη πολιτική ιστορία.

Ωστόσο δεν είναι εύκολο και ίσως θα ήταν και ανόητο να αγνοήσουμε την οδύσσεια ενός κόμματος, που κυριάρχησε στην πολιτική σκηνή τις τελευταίες δεκαετίες και από ήλιος ελπίδας και προοπτικής για την Ελλάδα κατέληξε ολετήρας για τον μη προνομιούχο Έλληνα. Τον μη προνομιούχο Έλληνα χάριν του οποίου ιδρύθηκε και στην πλάτη του οποίου στηρίχθηκε για να κυβερνήσει τον τόπο επί πολλές κυβερνητικές περιόδους.

Παρακολουθήσαμε λοιπόν χθες και θα απασχολήσει και σήμερα την επικαιρότητα, μια παρωδία εσωκομματικών εκλογών, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από αντίστοιχα δρώμενα ολοκληρωτικών κομμάτων παλαιότερων εποχών.

Αφού προηγήθηκαν μαζικοί διωγμοί και  διαγραφές  παντός αντιφρονούντος, αφού αποκλείστηκε η υποψηφιότητα παντός άλλου εσωκομματικού αντιπάλου, αφού συρρικνώθηκε το Κίνημα σε ποσοστά αισχροτάτης εκλογικής ένδειας,  αξιώθηκε επιτέλους ο (κάλλιο πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στην πόλη) κος Βενιζέλος να χρισθεί αρχηγός του  «ο,τι απόμεινε» με ποσοστό 97%, το οποίο θα ζήλευε και ο Παπαδόπουλος στις ημέρες της δόξης του.

Πανηγυρίζει  λοιπόν από χθες ένας άθλιος δημοσιογραφικός μηχανισμός και μια θλιβερή κομματική καμαρίλα, που μέχρι χθες λιβάνιζε πυρετωδώς τον κο Γιώργο Παπανδρέου και σήμερα συνωστίζεται γονυπετής στον προθάλαμο του νέου Αρχηγού, ευελπιστώντας να τύχει της δέουσας προσοχής και της περιπόθητης ευνοίας του.

Η συζήτηση για την προχειρότητα και την αναξιοπιστία αυτής καθεαυτής της εκλογικής διαδικασίας είναι παντελώς ανούσια. Έτσι και αλλιώς ο μοναδικός υποψήφιος δεν θα μπορούσε να βγεί δεύτερος.

Η φιλολογία  περί του «στοιχήματος» συμμετοχής, που δήθεν κερδήθηκε, είναι αποπροσανατολιστική. Έτσι κι αλλιώς επί 2,8 εκατομμυρίων ψηφοφόρων μετά τις εκλογές του 2007 συμμετείχαν στις τότε εσωκομματικές διαδικασίες 800.000 άτομα (σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις) ήτοι ποσοστό 28%. Άρα με 240.000 συμμετασχόντες το Αντιπασόκ μπορεί να προσδοκά για τις επόμενες βουλευτικές εκλογές (αν και όποτε γίνουν) γύρω στους 900.000 ψήφους. Δηλαδή ποσοστό περίπου 12%, το οποίο συμβαδίζει με τις επίσημες δημοσκοπήσεις.   

Προς τι ο πανηγυρισμός;   Επειδή είχαν βάλει τον πήχης στις 100.000 για να τον περάσουν εκ του ασφαλούς; Η μη μήπως είχαν βάλει τον πήχη στο ύψος των πραγματικών δημοσκοπήσεων που διαθέτουν και οι οποίες εν τοιαύτη περιπτώσει δίνουν  στο Αντιπασόκ ποσοστά της τάξης του 5-6%; Οψόμεθα.

Όμως ούτως η άλλως οι  πολιτική δεν είναι αριθμητική.

Σημασία στην πολιτική δεν έχει η αριθμητική απεικόνιση μιας συγκεκριμένης ημέρας. Σημασία έχει η διάγνωση των τάσεων και της δυναμικής τους καθώς και η δυνατότητα έγκαιρης επέμβασης  σ΄ αυτές προς θετικό επηρεασμό των εξελίξεων.

Σε αυτό λοιπόν το επίπεδο η εικόνα είναι απογοητευτική και η δυναμική απογοητευτικότερη.

 Με την παρωδία των εσωκομματικών εκλογών επισφραγίσθηκε  τυπικά ο σφετερισμός της αρχηγίας στο κόμμα, που για 35 χρόνια έθεσε τον άνθρωπο στον πυρήνα της πολιτικής και έφερε τον ταπεινό και καταφρονεμένο Έλληνα στο προσκήνιο της ιστορίας, προσφέροντάς του ρόλο ρυθμιστή της τύχης του, προσφέροντάς του συγχρόνως  βιοτική βελτίωση πρωτόγνωρη για τα Ελληνικά δεδομένα.

Την Κυριακή έκλεισε ένας φωτεινός κύκλος κοινωνικών αγώνων, γέννημα των οποίων υπήρξε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και αυτό που «άρχισε» είναι ο φαιός κατήφορος του σημερινού Αντιπασόκ.

Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν το Κίνημα της αλλαγής, της εθνικής ανεξαρτησίας, της λαϊκής κυριαρχίας, της  κοινωνικής απελευθέρωσης. Το Αντιπασόκ είναι το κόμμα της συναλλαγής, της εθνικής υποτέλειας, της τραπεζικής κυριαρχίας, της κοινωνικής εξαθλίωσης. 

Η καινούργια ηγεσία αποκαθήλωσε μικρόψυχα τον λαοπρόβλητο ιδρυτή του Κινήματος αποφεύγοντας συνειδητά να αναφερθεί στο όνομα και τις αξιακές του υποθήκες. 

Κατεδάφισε τα σύμβολα. Κυρίως τον ήλιο, αλλά ακόμη και το παρδαλό δενδράκι της τελευταίας πενταετίας.

Εισήγαγε τον δήθεν πολιτικό ρεαλισμό, όπως ψευδεπίγραφα αποκαλεί έναν απύθμενο πολιτικό κυνισμό, που συνίσταται σε μια οικονομίστικη αντίληψη της πολιτικής χωρίς ιδεολογία, χωρίς κοινωνική ευαισθησία και εν τέλει χωρίς ηθική.

Διέρρηξε τις σχέσεις  του Κινήματος με τα λαϊκά στρώματα και συνήψε ανίερες συμμαχίες με μια διεθνή τραπεζική και χρηματιστηριακή ελίτ, στην οποία παραχώρησε τελικώς και την διακυβέρνηση, αλλά και την αρμοδιότητα της αρμοδιότητας της χώρας.

Ισχυρίζεται ότι  θα απαλλάξει το Κίνημα από τους «κηπουρούς» και ο μέσος ψηφοφόρος γνωρίζει ότι θα τους αντικαταστήσει με «γλάστρες».

Το χειρότερο από όλα είναι ότι αυτή η ηγεσία, ενώ ζητάει υποκριτικά «συγγνώμη», την ίδια στιγμή υπερασπίζει με πάθος το «έργο» της, που οδήγησε τη χώρα σ’ αυτό το χάλι και το μόνο, που ευαγγελίζεται είναι η αυστηρή εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής για επιτάχυνση της εξαθλίωσης των πολιτών.

Αυτή λοιπόν η ηγεσία με την ιδεολογική της ένδεια, με τον υπερβάλλοντα εγωϊσμό και την μισαλλόδοξη τακτική και κυρίως  με το έλλειμμα οράματος και φιλολαϊκών προγραμμάτων δεν μπορεί να εμπνεύσει εμπιστοσύνη και ελπίδα στο χειμαζόμενο μέσο Έλληνα ψηφοφόρο.

Ο ακατάσχετος βερμπαλισμός δεν μπορεί  να σκεπάσει την πολιτική καταστροφικότητα και η ατομική πληθωρικότητα δεν μπορεί να μετουσιωθεί σε πολυσυλλεκτικότητα.

Πολλώ μάλλον, όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός «παλιός γάιδαρος με καινούργια περπατησιά δεν γίνεται».

Αν λοιπόν η νέα ηγεσία και οι παρατρεχάμενοί της πιστεύουν ότι «κέρδισαν το στοίχημα», εμείς δεν θα φανούμε μικρόψυχοι.

Δεν θα πούμε «χαζά παιδιά, χαρά γεμάτα», αλλά επί του παρόντος θα σιωπήσουμε συγκαταβατικά.

Αν πάλι  πιστεύουν ότι βρίσκονται στο σωστό δρόμο θα τους ευχηθούμε «καλό κατευόδιο» στον κατήφορο εξόδου από το πολιτικό τοπίο της χώρας.

«Άντε γειά», όπως φαίνεται να είπε σύσσωμη η νεολαία, που απέσχε  εκκωφαντικά από την παρωδία εκλογής αρχηγού…

Για να θυμούνται οι παλιοί και να γνωρίζουν οι νεότεροι.

Σε κάτι  τέτοιες περιπτώσεις η μνήμη ανατρέχει  νοσταλγικά σε παλιές ανάλογες  διαδικασίες, τότε που το ΠΑΣΟΚ ενέπνεε, συγκινούσε και κινητοποιούσε μαζικά την νεολαία αυτού του τόπου και όχι μόνο.

Τότε λοιπόν ο Ανδρέας ψήφιζε σε ένα εκλογικό κέντρο στους Αμπελοκήπους στο σχολικό συγκρότημα, που βρίσκεται στην οδό Αχαΐας 3. Επρόκειτο για ένα στενό ήσυχο δρόμο, που ο ερχομός του Ανδρέα μετέτρεπε σε ένα τόπο πάνδημου πανηγυριού, όπου γινόταν το αδιαχώρητο από την λαοθάλασσα, που έσπευδε να το προϋπαντήσει,  να τον επευφημήσει και να του εκφράσει με κάθε τρόπο την αγάπη της. Οι περίοικοι έβγαιναν στα μπαλκόνια και πολλοί από αυτούς πετούσαν λουλούδια στον άνθρωπο, που έδινε σάρκα και οστά στα όνειρά τους και μέχρι τέλους ποτέ δεν διέψευσε τις προσδοκίες τους.

Και μια μικρή, αλλά άκρως  σημαντική λεπτομέρεια.

Για την περιφρούρηση του χώρου και την διευκόλυνση του Ανδρέα να μπορέσει να «ξεφύγει»  από τις λατρευτικές εκδηλώσεις του κόσμου δεν υπήρχαν ούτε αστυνομικοί των ματ, ούτε μπράβοι και κουμπουροφόροι. 

Το τιμητικό αυτό έργο εκτελούσαν με εξαιρετική διακριτικότητα και αποτελεσματικότητα τα μέλη της  οικείας Τοπικής Οργάνωσης Αμπελοκήπων.

Βέβαια ο Αντρέας υπήρξε πάντοτε ένας λαοπρόβλητος ηγέτης, που δεν υπήρχε πλατεία αρκετά μεγάλη για να χωρέσει αυτούς που συνέρρεαν στις προεκλογικές τους ομιλίες. Ακόμη και η πλατεία Συντάγματος και η πλατεία Αριστοτέλους φάνταζαν μικρές και στις πιο άτυχες για ο πολιτικό σύστημα στιγμές του στημένου Ειδικού Δικαστηρίου.

Για τις προεκλογικές συγκεντρώσεις των σημερινών χρεωκοπημένων πολιτικών ηγεσιών δεν υπάρχει πλατεία αρκετά μικρή για να κρύψει την απαξίωση των ψηφοφόρων.

Σε λίγο και η αυλή της βίλας τους θα φαντάζει απέραντη έρημος…

Το πιο σύντομο ανέκδοτο: Κεντροαριστερός Βενιζέλος.

 Μια παλιά και πολύ δημοφιλής παροιμία των Εγγλέζων συμβουλεύει: «Άφησε του λάσκα το σχοινί και θα πνιγεί μόνος του».

Η παροιμία αυτή φαίνεται να ταιριάζει «γάντι» και στην περίπτωση Βενιζέλου.

Άφησε λάσκα το μικρόφωνο στον κο Βενιζέλο και θα εκτεθεί μόνος του.

Όποιος είχε το κουράγιο να παρακολουθήσει τις συνεντεύξεις του κου Βενιζέλου στον τηλεοπτικό σταθμό ΑΛΦΑ προχθές και σε όλα τα ενδιαφερόμενα μέσα χθες θα πρέπει λογικά να έπληξε αφόρητα.  Διότι τίποτε καινούργιο δεν είπε ο νέος Αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, από αυτά που λέει ο Υπουργός Οικονομικών μιας Κυβέρνησης που εφαρμόζει ένα εξοντωτικό πρόγραμμα εναντίον του μέσου πολίτη.

Σταχυολογώντας μερικά "φοβερά και τομερά"  ο κος Βενιζέλος είπε στη συνέντευξή του στην Δημοσιογράφο κα Γιάννα Παπαδάκου ότι:

·        * «Οι Έλληνες πολίτες δεν ξέρουν τι είναι αυτό το οποίο έγινε ακριβώς στο παρασκήνιο»,

·        * «είμαστε πράγματι ένα «εργαστήριο» για να δουν κάποιοι και για να δούμε και εμείς τι σημαίνει Νομισματική Ένωση και τι σημαίνει να παραβιάζεις τους κανόνες μιας δημοσιονομικής πειθαρχία»

·         *«Ο Wolfgang Schäuble είναι μια μεγάλη φυσιογνωμία της γερμανικής πολιτικής ζωής και εφόσον η Γερμανία είναι η πρώτη οικονομική δύναμη στην Ευρώπη είναι και μια μεγάλη ευρωπαϊκή πολιτική φυσιογνωμία» (αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να το πεί κάποιος και για τον Χίτλερ κατά την περίοδο της ναζιστικής Γερμανίας).

·         *Αναλαμβάνοντας την διαπραγμάτευση «Εγώ  (ο κος Βενιζέλος) του εξήγησα ( του κου Σόϊμπλε)από την αρχή ότι δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να γίνουν πράγματα που θα έθεταν σε κίνδυνο την παραμονή της Ελλάδος στο ευρώ». Δηλαδή ακύρωσε το μοναδικό διαπραγματευτικό χαρτί, που διέθετε η χώρα εκείνη τη στιγμή και έτσι απαλλαγμένος ο κος Σόϊμπλε από τον μοναδικό φόβο, που είχε σχετικά με την δυσμενείς επιπτώσεις για το ευρώ και την ευρωπαϊκή οικονομία, του προσέφερε ελεύθερο πεδίο για να ξετυλίξει την στρατηγική της Γερμανίας για την καταλήστευση της Ελλάδας εκβιάζοντας εκ του ασφαλούς και τρομοκρατώντας τον Ελληνικό λαό και την Κυβέρνησή του.

·       *  «Πάντα υπάρχει και “Plan B” και “Plan C”, πάντα υπάρχει και πλάνο έκτακτης ανάγκης και θα σας μιλήσω και γι’ αυτά. Σημασία έχει ότι ο κ. Σόιμπλε έθετε το ζήτημα της βιωσιμότητας του χρέους. Και αυτή ήταν μια προσέγγιση η οποία ήταν ρεαλιστική». «Άρα, τα πράγματα είναι απλά, ή μένεις στο ευρώ και παίρνεις το πρόγραμμα με τις προϋποθέσεις του και παίρνεις και την οικονομική βοήθεια, παίρνεις δηλαδή «φιλέτο και κόκαλο», παίρνεις 240 εκατομμύρια ευρώ αλλά και πολύ συγκεκριμένες προδιαγραφές που πρέπει να αποδεχθείς, ή δεν παίρνεις την βοήθεια, δεν μπορείς να μείνεις στο ευρώ και βρίσκεσαι εκτός ευρώ».

Πρόκειται για εξοργιστικό μηρυκασμό της γκεμπελικής Γερμανικής προπαγάνδας. Το αξιοσημείωτο είναι ότι ο Έλληνας Υπουργός Οικονομικών θεωρεί «ρεαλιστική» την προσέγγιση που θέτει ως πρώτη προτεραιότητα την «βιωσιμότητα του χρέους» και όχι την βιωσιμότητα του Ελληνικού λαού.  Επιπροσθέτως δε αντιλαμβάνεται  ως «βοήθεια» το κούρεμα των ομολόγων, (που στην πραγματικότητα με την καθυστέρηση που έγινε, αφορά κυρίως Έλληνες ομολογιούχους ήτοι ασφαλιστικά ταμεία, τράπεζες, ιδιώτες) καθώς και ένα υψηλότοκο δάνειο 130 δις. Δηλαδή το προϊόν μιας  επαχθούς οικονομικής συναλλαγής 240δις, που φορτώνεται στην πλάτη των μη προνομιούχων Ελλήνων και θα τους καταστήσει δουλοπάροικους στον ίδιο τους τον τόπο, ενώ θα χρησιμοποιηθεί και ως άλλοθι για την καταλήστεψη  του εθνικού μας  πλούτου πλασάρεται σαν αγαθοεργία και «κοινοτική αλληλεγγύη» από τον Έλληνα «εθνοσωτήρα» Υπουργό.

·        * «Πρέπει η νέα γενιά να αποκτήσει την ικανότητα να αντιλαμβάνεται την ιστορία σε βάθος. …..Αν τα παιδιά αυτά έχουν στο μυαλό τους την ιστορία της χώρας και όχι την ιστορία των τελευταίων εβδομάδων, διότι δεν μπορείς να σκέφτεσαι ιστορικά σε επίπεδο εβδομάδων, εάν αντιληφθούμε ότι εμείς ήρθαμε για να διαχειριστούμε μια κρίση και όχι για να κάνουμε κάτι βλαπτικό γι΄ αυτούς, αλλά κάτι όσο γίνεται καλύτερο γι΄ αυτούς και τον τόπο, τότε θα έχουμε μια πιο ισορροπημένη σχέση μεταξύ μας». (Δεν φταίνε οι καταστροφικές για την νεολαία πολιτικές του μνημονίου και ο κος Βενιζέλος, που τις εφαρμόζει με υπερβάλλοντα ζήλο, αλλά φταίει η ανεπίδεκτη μαθήσεως της ιστορίας χειμαζόμενη νεολαία.  Εξαιρετικός συλλογισμός μα την αλήθεια. Ομολογώ ότι δεν το είχα αντιληφθεί έτσι…)

·       *  «Αν στη χώρα δεν έχεις διατελέσει Πρωθυπουργός ή Υπουργός Οικονομικών, δεν έχεις το σύνολο της πληροφόρησης και δεν έχεις στα χέρια σου μοχλούς για να μπορέσεις να κάνεις αυτά που πρέπει να κάνεις»

( Εδώ ο αξιότιμος κος Υπουργός επαναλαμβάνει  με δικά του λόγια την δικαιολογία Χρυσοχοΐδη, ότι μόνο ο κος Παπανδρέου και ο κος Παπακωνσταντίνου φέρουν ευθύνη για τα αμαρτήματα της διακυβέρνησης, διότι οι υπόλοιποι περί άλλων ετύρβαζαν. (εδώ γελάνε, όπως γέλασε κάθε πικραμένος και με την δικαιολογία του κου Χρυσοχοΐδη ότι δεν πρόκανε να διαβάσει το Μνημόνιο, προτού το υπερψηφίσει )

·        * « Εδώ δεν ήρθαμε να εφαρμόσουμε δυστυχώς την πολιτική που πιστεύουμε, ήρθαμε να κάνουμε πράγματα αντίθετα στις πεποιθήσεις μας, αντίθετα στη συναισθηματική μας παρόρμηση, αντίθετα στις ηθικές μας υποχρεώσεις πολλές φορές, γιατί; Γιατί έπρεπε να κρατήσουμε τη χώρα όρθια».  (Άραγε έχει ποτέ μέχρι σήμερα ξεκαθαρίσει ο κος Βενιζέλος σε ποια ακριβώς  πολιτική πιστεύει προσωπικά ο ίδιος; Και ρώτησε ποτέ τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ αν του επιτρέπουν να πολιτεύεται αντίθετα σε αυτό που τους παρέσυρε να εικάζουν ως πεποιθήσεις του, δηλαδή ως «ανεμοδούρας»; «Αντίθετα στη συναισθηματική του παρόρμηση», δηλαδή ως συναισθηματικά ανάλγητος; «Αντίθετα στις ηθικές του υποχρεώσεις», δηλαδή ως πολιτικά ανήθικος; )

·        * «Οι ιδιωτικοποιήσεις, για παράδειγμα, οι οποίες δεν έγιναν με τον ρυθμό που έπρεπε να γίνουν» (Εδώ είναι απολύτως ειλικρινής αφού μιλάει για ιδιωτικοποιήσεις και όχι για «αξιοποίηση περιουσίας». Όμως η λογική της επίσπευσης του ξεπουλήματος του ορυκτού πλούτου, των υδάτινων πόρων, των ενεργειακών πηγών, των εθνικών υποδομών ήτοι δρόμων, λιμανιών, αεροδρομίων κ.λ.π, των  πλουτοπαραγωγικών  τομέων ήτοι τουρισμού, βιομηχανίας, γεωργικής παραγωγής, κ.λ.π, των κοινωνικών υπηρεσιών ήτοι υγείας, ασφάλισης, παιδείας κ.λ.π και των διοικητικών λειτουργιών ήτοι ελεγκτικών, εισπρακτικών μηχανισμών κ.λ.π είναι από μόνη της τρομακτική και αποκρουστική.

·          «Δεν πρόκειται να κάνουμε κάτι χωρίς την έγκριση του Eurogroup». (Είναι εκπληκτικό πως ο Έλληνας Υπουργός έχει ήδη κάνει και συνεχίζει να κάνει χιλιάδες πράγματα χωρίς την έγκριση του Ελληνικού λαού, αλλά δεν διανοείται να κάνει ποτέ τίποτε χωρίς την έγκριση του Eurogroup. Και εν τοιαύτη περιπτώσει τι χρειαζόμαστε να πληρώνουμε κυβερνήτες αυτού του είδους, αφού μπορούμε να έχουμε σκέτους τους γκαουλάϊτερ, που εκπροσωπούν και εφαρμόζουν την πολιτική των Γερμανών πιο αυθεντικά από τον κο Βενιζέλο; )

·         *«Πράγματι, η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε αφού κλήθηκα να διαχειριστώ πριν από 9 μήνες μια βαθιά κρίση στη χώρα, τώρα καλούμαι να διαχειριστώ και μια βαθιά κρίση της παράταξης». ( Εδώ διακρίνεται μια ειδική επικοινωνιακή σχέση του ηγέτη που συνδιαλέγεται με την ιστορία και αφουγκράζεται  το κάλεσμα της , οπότε αποδέχεται τον ηρωϊκό, αυτοθυσιαστικό ρόλο του αυτόκλητου μεσσία.

·       *  « Η παράταξη όμως υπάρχει. Η μεγάλη δημοκρατική προοδευτική παράταξη, η κεντροαριστερά, το λαϊκό και πατριωτικό ΠΑΣΟΚ, αυτό υπάρχει»( Αντί άλλου σχολιασμού παραπέμπουμε στον τίτλο)

·         *«Οι πολιτικοί δεν είναι όλοι ίδιοι. Υπάρχουν πολιτικοί που είναι του «δοκιμαστικού σωλήνα». Υπάρχουν πολιτικοί που έχουν κάνει μια πορεία «κηπουρού», όπως έχει επικρατήσει να λέγεται. Υπάρχουν, όμως, και άνθρωποι που έχουν μία πορεία μέσα στην κοινωνία, στην επιστήμη, στη δουλειά τους.
Εγώ, ξέρετε, δεν έχω γεννηθεί ούτε σε κομματικό σωλήνα ούτε σε κομματικά επιτελεία. Προέρχομαι από την κοινωνία των πολιτών. Προέρχομαι από τη δουλειά μου και ως εκ τούτου τα κριτήριά μου είναι πάντα αξιοκρατικά και αυστηρά.» (Πρόκειται για την πεμπτουσία της μετριοφροσύνης. Όμως όταν κάποιος ανακαλύπτει ένα κόμμα το 1985, το οποίο δεν ταιριάζει ιδιαίτερα με τις πολιτικές του απόψεις αλλά συμπτωματικά μετά από δεύτερη κατά σειρά εκλογική νίκη έχει πλέον κατοχυρώσει τη δυναμική του ως κόμμα εξουσίας  και όταν δεν δραστηριοποιείται σε κάποια τοπική του οργάνωση, αλλά πλαισιώνει το Προεδρικό περιβάλλον πώς ακριβώς θα πρέπει να χαρακτηρισθεί , από εκείνους που υπήρξαν μέλη από το 1974, κόλλησαν χιλιάδες αφίσες, έδωσαν σκληρές κοινωνικές και πολιτικές μάχες, σύρθηκαν σε δικαστήρια,  οδήγησαν το Κίνημα σε αλλεπάλληλες νικηφόρες αναμετρήσεις  και το εγκατέστησαν στην Κυβέρνηση το 1981 με ποσοστό 48%, ώστε να το βρεί ο λαλίστατος κος Βενιζέλος έτοιμο το 1985 και να το κατακρημνίσει με τις «σωτήριες» πρωτοβουλίες του στο 5-10%; Και με ποια λογική δεν είναι κάποιος «κηπουρός» ή δημιούργημα «κομματικού σωλήνα» επειδή δήθεν είναι καλός καθηγητής ή καλός Τραπεζίτης; Όποιος δεν έχει συμμετάσχει ποτέ στη ζωή του σε κοινωνικούς αγώνες για την ελευθερία, την δημοκρατία, την βελτίωση της ζωής του μέσου Έλληνα, αλλά έχει περιορισθεί στο κτίσιμο της προσωπικής του καριέρας  στο πλαίσιο της οποίας εντάσσει και την ενασχόλησή του με την πολιτική αποσπώντας κυβερνητικές θέσεις ελέω επιλογών κομματικών ελίτ και ευλογίας ξένων παραγόντων δεν νομιμοποιείται να επιδίδεται σε διχαστικές κορώνες περί «κηπουρών» και «δοκιμαστικών σωλήνων». Πολλώ μάλλον παρίσταται κατώτερος των επιδιώξεών του όταν αντί ενωτικού αρθρώνει διχαστικό λόγο, ενώ διεκδικεί την ηγεσία μιας ιστορικής παράταξης, με προφανή μικροκομομματικό στόχο να αντικαταστήσει κάποιους «κηπουρούς» του προηγούμενου αρχηγού από  δικούς του.

·          *«Γιατί το ΠΑΣΟΚ  και γενικά αυτό που λέγεται προοδευτική παράταξη διαχρονικά, ο Τρικούπης, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Νικόλαος Πλαστήρας, ο Γεώργιος Παπανδρέου, όλοι αυτοί, λοιπόν, που έχουν γράψει τα πιο σημαντικά κεφάλαια της ελληνικής πολιτικής ιστορίας έχουν διαμορφώσει μια ακατάλυπτη σχέση της παράταξης με τον ελληνικό λαό» (Εδώ πλέον αποκαλύπτεται πλήρως το ιδεολογικό μεγαλείο του ανδρός, το οποίο δεν έχει προφανώς καμμία απολύτως σχέση με το ιδεολογικό πλαίσιο του ΠΑΣΟΚ ,  όπως προσδιορίσθηκε από τους ιδρυτές του, όπως ενέπνευσε τα εκατομμύρια των πολιτών που το αγκάλιασαν και το ανέδειξαν σε κυρίαρχη πολιτική δύναμη και όπως θα μπορούσε και πάλι να αποβεί πλαίσιο αναφοράς και ελπίδας για το Κίνημα και τον τόπο. Δεν είναι τυχαίο που στην σειρά των πολιτικών προσωπικοτήτων που επικαλείται ο κος Βενιζέλος απουσιάζει το όνομα του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου. Διότι όλοι αυτοί που μνημονεύει είναι δημοκρατικοί για την εποχή τους, αλλά αυστηρά αστοί πολιτικοί, κινούμενοι στην καλλίτερη περίπτωση  στο χώρο του δημοκρατικού φιλελευθερισμού, που εκφραστής  του υπήρξε η Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις και το ΚΟΔΗΣΟ και όχι το Σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ του ριζοσπάστη σοσιαλιστή Ανδρέα Παπανδρέου. Από αυτούς λοιπόν φαίνεται ότι αισθάνεται να έλκει την πολιτική του καταγωγή ο κος Βενιζέλος. Όμως ακόμη και αυτών θα πρέπει «να τρίζουν τα κόκκαλα τους» με την απότομη στροφή προς τον χρηματιστηριακό νεοφιλελευθερισμό του  διεκδικητή της  πολιτικής τους κληρονομιάς.

·        * «Είπα ένα μεγάλο «Ευχαριστώ» στον ελληνικό λαό γιατί οι θυσίες του μας επιτρέπουν να τα κάνουμε αυτά και ένα μεγάλο «Συγνώμη», όχι μόνο σε προσωπική βάση, ή εξ ονόματος των σημερινών στελεχών, αλλά και διαχρονικά, ιστορικά, γιατί ο λαός ξέρει να μετέχει αρκεί να του λες την αλήθεια. Ξέρει να βοηθάει και ξέρει και να συγχωρεί, αρκεί να τον πείσεις πως έχει ένα σχέδιο που ακολουθεί και αυτό οδηγεί σε ένα αποτέλεσμα. Εμείς λέμε το σχέδιο, άλλο σχέδιο δεν υπάρχει».

Επειδή λοιπόν το σχέδιο του κου Βενιζέλου συνίσταται στην ευλαβική εφαρμογή του μνημονίου με απόλυτη πίστη στα κελεύσματα του Eurogroup και τυφλή υποταγή στις υποδείξεις των «εμπειρογνωμόνων» του κου Ράιζενμπαχ δεν είναι περίεργο που όπως προκύπτει από τις δημοσκοπήσεις ο μέσος ψηφοφόρος, ιδιαίτερα ο φίλος του ΠΑΣΟΚ του απαντάει εκκωφαντικά:

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ  Αρχηγέ  αλλά ΣΥΓΓΝΩΜΗ «δεν θα πάρουμε»…

Η εκδίκηση της Ιστορίας

Επειδή εκτός των άλλων ο λόγος του κου Βενιζέλου είναι έμπλεος ιστορικής κατάνυξης, θα θέλαμε απολύτως καλόπιστα να επισημάνουμε τα εξής:

Οι χαρισματικοί κληρικοί έχουν το προνόμιο να συνομιλούν με τον Θεό. Οι «χαρισματικοί» πολιτικοί συνομιλούν με την ιστορία.

Όταν αυτές οι συνομιλίες παραμένουν μεταξύ τους τα πράγματα βαίνουν καλώς.

Όταν όμως δημοσιοποιούνται αρχίζει να δημιουργείται πρόβλημα ανάλογα με την πλευρά, που έχει την πρωτοβουλία της δημοσιοποίησης.

Στην περίπτωση ας πούμε των κληρικών αν την δημοσιοποίηση της συνομιλίας την κάνει ο Θεός, τότε προκύπτει η αγιοποίηση του κληρικού. Όταν όμως την κάνει  ο ίδιος ο κληρικός, τότε το ποίμνιο την εισπράττει ως κοινή αγυρτεία.

Κάτι ανάλογο ισχύει και με την «συνομιλία» των πολιτικών με την ιστορία.

 Αν αφήσουν την ιστορία να μιλήσει γι’ αυτούς μπορούν να ελπίζουν  στον τίτλο του «Μέγα».

 Αν όμως  βιαστούν και απλώς οι ίδιοι φλυαρούν περί της ιστορικότητος των στιγμών και περί του «σωτηρίου» ιστορικού τους ρόλου διακινδυνεύουν να καταγραφούν στους πολυπρόσωπους ιστορικούς καταλόγους της πολιτικής φαιδρότητας.

Γιατί την ιστορία καλώς ή κακώς δεν την γράφουν οι πολιτικοί.

Την γράφουν οι λαοί είτε αναδεικνύοντας πολιτικούς, είτε παραμερίζοντάς τους.

Είτε στηρίζοντας πολιτικές, είτε κλείνοντας πληγές από φαύλες πολιτικές.

Γι αυτό η ιστορία δεν έχει αδιέξοδα, παρότι συχνά οι πολιτικοί κάνουν ότι μπορούν για να τα δημιουργήσουν.