Το πιο σύντομο ανέκδοτο: Κεντροαριστερός Βενιζέλος.

 Μια παλιά και πολύ δημοφιλής παροιμία των Εγγλέζων συμβουλεύει: «Άφησε του λάσκα το σχοινί και θα πνιγεί μόνος του».

Η παροιμία αυτή φαίνεται να ταιριάζει «γάντι» και στην περίπτωση Βενιζέλου.

Άφησε λάσκα το μικρόφωνο στον κο Βενιζέλο και θα εκτεθεί μόνος του.

Όποιος είχε το κουράγιο να παρακολουθήσει τις συνεντεύξεις του κου Βενιζέλου στον τηλεοπτικό σταθμό ΑΛΦΑ προχθές και σε όλα τα ενδιαφερόμενα μέσα χθες θα πρέπει λογικά να έπληξε αφόρητα.  Διότι τίποτε καινούργιο δεν είπε ο νέος Αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, από αυτά που λέει ο Υπουργός Οικονομικών μιας Κυβέρνησης που εφαρμόζει ένα εξοντωτικό πρόγραμμα εναντίον του μέσου πολίτη.

Σταχυολογώντας μερικά "φοβερά και τομερά"  ο κος Βενιζέλος είπε στη συνέντευξή του στην Δημοσιογράφο κα Γιάννα Παπαδάκου ότι:

·        * «Οι Έλληνες πολίτες δεν ξέρουν τι είναι αυτό το οποίο έγινε ακριβώς στο παρασκήνιο»,

·        * «είμαστε πράγματι ένα «εργαστήριο» για να δουν κάποιοι και για να δούμε και εμείς τι σημαίνει Νομισματική Ένωση και τι σημαίνει να παραβιάζεις τους κανόνες μιας δημοσιονομικής πειθαρχία»

·         *«Ο Wolfgang Schäuble είναι μια μεγάλη φυσιογνωμία της γερμανικής πολιτικής ζωής και εφόσον η Γερμανία είναι η πρώτη οικονομική δύναμη στην Ευρώπη είναι και μια μεγάλη ευρωπαϊκή πολιτική φυσιογνωμία» (αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να το πεί κάποιος και για τον Χίτλερ κατά την περίοδο της ναζιστικής Γερμανίας).

·         *Αναλαμβάνοντας την διαπραγμάτευση «Εγώ  (ο κος Βενιζέλος) του εξήγησα ( του κου Σόϊμπλε)από την αρχή ότι δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να γίνουν πράγματα που θα έθεταν σε κίνδυνο την παραμονή της Ελλάδος στο ευρώ». Δηλαδή ακύρωσε το μοναδικό διαπραγματευτικό χαρτί, που διέθετε η χώρα εκείνη τη στιγμή και έτσι απαλλαγμένος ο κος Σόϊμπλε από τον μοναδικό φόβο, που είχε σχετικά με την δυσμενείς επιπτώσεις για το ευρώ και την ευρωπαϊκή οικονομία, του προσέφερε ελεύθερο πεδίο για να ξετυλίξει την στρατηγική της Γερμανίας για την καταλήστευση της Ελλάδας εκβιάζοντας εκ του ασφαλούς και τρομοκρατώντας τον Ελληνικό λαό και την Κυβέρνησή του.

·       *  «Πάντα υπάρχει και “Plan B” και “Plan C”, πάντα υπάρχει και πλάνο έκτακτης ανάγκης και θα σας μιλήσω και γι’ αυτά. Σημασία έχει ότι ο κ. Σόιμπλε έθετε το ζήτημα της βιωσιμότητας του χρέους. Και αυτή ήταν μια προσέγγιση η οποία ήταν ρεαλιστική». «Άρα, τα πράγματα είναι απλά, ή μένεις στο ευρώ και παίρνεις το πρόγραμμα με τις προϋποθέσεις του και παίρνεις και την οικονομική βοήθεια, παίρνεις δηλαδή «φιλέτο και κόκαλο», παίρνεις 240 εκατομμύρια ευρώ αλλά και πολύ συγκεκριμένες προδιαγραφές που πρέπει να αποδεχθείς, ή δεν παίρνεις την βοήθεια, δεν μπορείς να μείνεις στο ευρώ και βρίσκεσαι εκτός ευρώ».

Πρόκειται για εξοργιστικό μηρυκασμό της γκεμπελικής Γερμανικής προπαγάνδας. Το αξιοσημείωτο είναι ότι ο Έλληνας Υπουργός Οικονομικών θεωρεί «ρεαλιστική» την προσέγγιση που θέτει ως πρώτη προτεραιότητα την «βιωσιμότητα του χρέους» και όχι την βιωσιμότητα του Ελληνικού λαού.  Επιπροσθέτως δε αντιλαμβάνεται  ως «βοήθεια» το κούρεμα των ομολόγων, (που στην πραγματικότητα με την καθυστέρηση που έγινε, αφορά κυρίως Έλληνες ομολογιούχους ήτοι ασφαλιστικά ταμεία, τράπεζες, ιδιώτες) καθώς και ένα υψηλότοκο δάνειο 130 δις. Δηλαδή το προϊόν μιας  επαχθούς οικονομικής συναλλαγής 240δις, που φορτώνεται στην πλάτη των μη προνομιούχων Ελλήνων και θα τους καταστήσει δουλοπάροικους στον ίδιο τους τον τόπο, ενώ θα χρησιμοποιηθεί και ως άλλοθι για την καταλήστεψη  του εθνικού μας  πλούτου πλασάρεται σαν αγαθοεργία και «κοινοτική αλληλεγγύη» από τον Έλληνα «εθνοσωτήρα» Υπουργό.

·        * «Πρέπει η νέα γενιά να αποκτήσει την ικανότητα να αντιλαμβάνεται την ιστορία σε βάθος. …..Αν τα παιδιά αυτά έχουν στο μυαλό τους την ιστορία της χώρας και όχι την ιστορία των τελευταίων εβδομάδων, διότι δεν μπορείς να σκέφτεσαι ιστορικά σε επίπεδο εβδομάδων, εάν αντιληφθούμε ότι εμείς ήρθαμε για να διαχειριστούμε μια κρίση και όχι για να κάνουμε κάτι βλαπτικό γι΄ αυτούς, αλλά κάτι όσο γίνεται καλύτερο γι΄ αυτούς και τον τόπο, τότε θα έχουμε μια πιο ισορροπημένη σχέση μεταξύ μας». (Δεν φταίνε οι καταστροφικές για την νεολαία πολιτικές του μνημονίου και ο κος Βενιζέλος, που τις εφαρμόζει με υπερβάλλοντα ζήλο, αλλά φταίει η ανεπίδεκτη μαθήσεως της ιστορίας χειμαζόμενη νεολαία.  Εξαιρετικός συλλογισμός μα την αλήθεια. Ομολογώ ότι δεν το είχα αντιληφθεί έτσι…)

·       *  «Αν στη χώρα δεν έχεις διατελέσει Πρωθυπουργός ή Υπουργός Οικονομικών, δεν έχεις το σύνολο της πληροφόρησης και δεν έχεις στα χέρια σου μοχλούς για να μπορέσεις να κάνεις αυτά που πρέπει να κάνεις»

( Εδώ ο αξιότιμος κος Υπουργός επαναλαμβάνει  με δικά του λόγια την δικαιολογία Χρυσοχοΐδη, ότι μόνο ο κος Παπανδρέου και ο κος Παπακωνσταντίνου φέρουν ευθύνη για τα αμαρτήματα της διακυβέρνησης, διότι οι υπόλοιποι περί άλλων ετύρβαζαν. (εδώ γελάνε, όπως γέλασε κάθε πικραμένος και με την δικαιολογία του κου Χρυσοχοΐδη ότι δεν πρόκανε να διαβάσει το Μνημόνιο, προτού το υπερψηφίσει )

·        * « Εδώ δεν ήρθαμε να εφαρμόσουμε δυστυχώς την πολιτική που πιστεύουμε, ήρθαμε να κάνουμε πράγματα αντίθετα στις πεποιθήσεις μας, αντίθετα στη συναισθηματική μας παρόρμηση, αντίθετα στις ηθικές μας υποχρεώσεις πολλές φορές, γιατί; Γιατί έπρεπε να κρατήσουμε τη χώρα όρθια».  (Άραγε έχει ποτέ μέχρι σήμερα ξεκαθαρίσει ο κος Βενιζέλος σε ποια ακριβώς  πολιτική πιστεύει προσωπικά ο ίδιος; Και ρώτησε ποτέ τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ αν του επιτρέπουν να πολιτεύεται αντίθετα σε αυτό που τους παρέσυρε να εικάζουν ως πεποιθήσεις του, δηλαδή ως «ανεμοδούρας»; «Αντίθετα στη συναισθηματική του παρόρμηση», δηλαδή ως συναισθηματικά ανάλγητος; «Αντίθετα στις ηθικές του υποχρεώσεις», δηλαδή ως πολιτικά ανήθικος; )

·        * «Οι ιδιωτικοποιήσεις, για παράδειγμα, οι οποίες δεν έγιναν με τον ρυθμό που έπρεπε να γίνουν» (Εδώ είναι απολύτως ειλικρινής αφού μιλάει για ιδιωτικοποιήσεις και όχι για «αξιοποίηση περιουσίας». Όμως η λογική της επίσπευσης του ξεπουλήματος του ορυκτού πλούτου, των υδάτινων πόρων, των ενεργειακών πηγών, των εθνικών υποδομών ήτοι δρόμων, λιμανιών, αεροδρομίων κ.λ.π, των  πλουτοπαραγωγικών  τομέων ήτοι τουρισμού, βιομηχανίας, γεωργικής παραγωγής, κ.λ.π, των κοινωνικών υπηρεσιών ήτοι υγείας, ασφάλισης, παιδείας κ.λ.π και των διοικητικών λειτουργιών ήτοι ελεγκτικών, εισπρακτικών μηχανισμών κ.λ.π είναι από μόνη της τρομακτική και αποκρουστική.

·          «Δεν πρόκειται να κάνουμε κάτι χωρίς την έγκριση του Eurogroup». (Είναι εκπληκτικό πως ο Έλληνας Υπουργός έχει ήδη κάνει και συνεχίζει να κάνει χιλιάδες πράγματα χωρίς την έγκριση του Ελληνικού λαού, αλλά δεν διανοείται να κάνει ποτέ τίποτε χωρίς την έγκριση του Eurogroup. Και εν τοιαύτη περιπτώσει τι χρειαζόμαστε να πληρώνουμε κυβερνήτες αυτού του είδους, αφού μπορούμε να έχουμε σκέτους τους γκαουλάϊτερ, που εκπροσωπούν και εφαρμόζουν την πολιτική των Γερμανών πιο αυθεντικά από τον κο Βενιζέλο; )

·         *«Πράγματι, η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε αφού κλήθηκα να διαχειριστώ πριν από 9 μήνες μια βαθιά κρίση στη χώρα, τώρα καλούμαι να διαχειριστώ και μια βαθιά κρίση της παράταξης». ( Εδώ διακρίνεται μια ειδική επικοινωνιακή σχέση του ηγέτη που συνδιαλέγεται με την ιστορία και αφουγκράζεται  το κάλεσμα της , οπότε αποδέχεται τον ηρωϊκό, αυτοθυσιαστικό ρόλο του αυτόκλητου μεσσία.

·       *  « Η παράταξη όμως υπάρχει. Η μεγάλη δημοκρατική προοδευτική παράταξη, η κεντροαριστερά, το λαϊκό και πατριωτικό ΠΑΣΟΚ, αυτό υπάρχει»( Αντί άλλου σχολιασμού παραπέμπουμε στον τίτλο)

·         *«Οι πολιτικοί δεν είναι όλοι ίδιοι. Υπάρχουν πολιτικοί που είναι του «δοκιμαστικού σωλήνα». Υπάρχουν πολιτικοί που έχουν κάνει μια πορεία «κηπουρού», όπως έχει επικρατήσει να λέγεται. Υπάρχουν, όμως, και άνθρωποι που έχουν μία πορεία μέσα στην κοινωνία, στην επιστήμη, στη δουλειά τους.
Εγώ, ξέρετε, δεν έχω γεννηθεί ούτε σε κομματικό σωλήνα ούτε σε κομματικά επιτελεία. Προέρχομαι από την κοινωνία των πολιτών. Προέρχομαι από τη δουλειά μου και ως εκ τούτου τα κριτήριά μου είναι πάντα αξιοκρατικά και αυστηρά.» (Πρόκειται για την πεμπτουσία της μετριοφροσύνης. Όμως όταν κάποιος ανακαλύπτει ένα κόμμα το 1985, το οποίο δεν ταιριάζει ιδιαίτερα με τις πολιτικές του απόψεις αλλά συμπτωματικά μετά από δεύτερη κατά σειρά εκλογική νίκη έχει πλέον κατοχυρώσει τη δυναμική του ως κόμμα εξουσίας  και όταν δεν δραστηριοποιείται σε κάποια τοπική του οργάνωση, αλλά πλαισιώνει το Προεδρικό περιβάλλον πώς ακριβώς θα πρέπει να χαρακτηρισθεί , από εκείνους που υπήρξαν μέλη από το 1974, κόλλησαν χιλιάδες αφίσες, έδωσαν σκληρές κοινωνικές και πολιτικές μάχες, σύρθηκαν σε δικαστήρια,  οδήγησαν το Κίνημα σε αλλεπάλληλες νικηφόρες αναμετρήσεις  και το εγκατέστησαν στην Κυβέρνηση το 1981 με ποσοστό 48%, ώστε να το βρεί ο λαλίστατος κος Βενιζέλος έτοιμο το 1985 και να το κατακρημνίσει με τις «σωτήριες» πρωτοβουλίες του στο 5-10%; Και με ποια λογική δεν είναι κάποιος «κηπουρός» ή δημιούργημα «κομματικού σωλήνα» επειδή δήθεν είναι καλός καθηγητής ή καλός Τραπεζίτης; Όποιος δεν έχει συμμετάσχει ποτέ στη ζωή του σε κοινωνικούς αγώνες για την ελευθερία, την δημοκρατία, την βελτίωση της ζωής του μέσου Έλληνα, αλλά έχει περιορισθεί στο κτίσιμο της προσωπικής του καριέρας  στο πλαίσιο της οποίας εντάσσει και την ενασχόλησή του με την πολιτική αποσπώντας κυβερνητικές θέσεις ελέω επιλογών κομματικών ελίτ και ευλογίας ξένων παραγόντων δεν νομιμοποιείται να επιδίδεται σε διχαστικές κορώνες περί «κηπουρών» και «δοκιμαστικών σωλήνων». Πολλώ μάλλον παρίσταται κατώτερος των επιδιώξεών του όταν αντί ενωτικού αρθρώνει διχαστικό λόγο, ενώ διεκδικεί την ηγεσία μιας ιστορικής παράταξης, με προφανή μικροκομομματικό στόχο να αντικαταστήσει κάποιους «κηπουρούς» του προηγούμενου αρχηγού από  δικούς του.

·          *«Γιατί το ΠΑΣΟΚ  και γενικά αυτό που λέγεται προοδευτική παράταξη διαχρονικά, ο Τρικούπης, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Νικόλαος Πλαστήρας, ο Γεώργιος Παπανδρέου, όλοι αυτοί, λοιπόν, που έχουν γράψει τα πιο σημαντικά κεφάλαια της ελληνικής πολιτικής ιστορίας έχουν διαμορφώσει μια ακατάλυπτη σχέση της παράταξης με τον ελληνικό λαό» (Εδώ πλέον αποκαλύπτεται πλήρως το ιδεολογικό μεγαλείο του ανδρός, το οποίο δεν έχει προφανώς καμμία απολύτως σχέση με το ιδεολογικό πλαίσιο του ΠΑΣΟΚ ,  όπως προσδιορίσθηκε από τους ιδρυτές του, όπως ενέπνευσε τα εκατομμύρια των πολιτών που το αγκάλιασαν και το ανέδειξαν σε κυρίαρχη πολιτική δύναμη και όπως θα μπορούσε και πάλι να αποβεί πλαίσιο αναφοράς και ελπίδας για το Κίνημα και τον τόπο. Δεν είναι τυχαίο που στην σειρά των πολιτικών προσωπικοτήτων που επικαλείται ο κος Βενιζέλος απουσιάζει το όνομα του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου. Διότι όλοι αυτοί που μνημονεύει είναι δημοκρατικοί για την εποχή τους, αλλά αυστηρά αστοί πολιτικοί, κινούμενοι στην καλλίτερη περίπτωση  στο χώρο του δημοκρατικού φιλελευθερισμού, που εκφραστής  του υπήρξε η Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις και το ΚΟΔΗΣΟ και όχι το Σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ του ριζοσπάστη σοσιαλιστή Ανδρέα Παπανδρέου. Από αυτούς λοιπόν φαίνεται ότι αισθάνεται να έλκει την πολιτική του καταγωγή ο κος Βενιζέλος. Όμως ακόμη και αυτών θα πρέπει «να τρίζουν τα κόκκαλα τους» με την απότομη στροφή προς τον χρηματιστηριακό νεοφιλελευθερισμό του  διεκδικητή της  πολιτικής τους κληρονομιάς.

·        * «Είπα ένα μεγάλο «Ευχαριστώ» στον ελληνικό λαό γιατί οι θυσίες του μας επιτρέπουν να τα κάνουμε αυτά και ένα μεγάλο «Συγνώμη», όχι μόνο σε προσωπική βάση, ή εξ ονόματος των σημερινών στελεχών, αλλά και διαχρονικά, ιστορικά, γιατί ο λαός ξέρει να μετέχει αρκεί να του λες την αλήθεια. Ξέρει να βοηθάει και ξέρει και να συγχωρεί, αρκεί να τον πείσεις πως έχει ένα σχέδιο που ακολουθεί και αυτό οδηγεί σε ένα αποτέλεσμα. Εμείς λέμε το σχέδιο, άλλο σχέδιο δεν υπάρχει».

Επειδή λοιπόν το σχέδιο του κου Βενιζέλου συνίσταται στην ευλαβική εφαρμογή του μνημονίου με απόλυτη πίστη στα κελεύσματα του Eurogroup και τυφλή υποταγή στις υποδείξεις των «εμπειρογνωμόνων» του κου Ράιζενμπαχ δεν είναι περίεργο που όπως προκύπτει από τις δημοσκοπήσεις ο μέσος ψηφοφόρος, ιδιαίτερα ο φίλος του ΠΑΣΟΚ του απαντάει εκκωφαντικά:

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ  Αρχηγέ  αλλά ΣΥΓΓΝΩΜΗ «δεν θα πάρουμε»…

Η εκδίκηση της Ιστορίας

Επειδή εκτός των άλλων ο λόγος του κου Βενιζέλου είναι έμπλεος ιστορικής κατάνυξης, θα θέλαμε απολύτως καλόπιστα να επισημάνουμε τα εξής:

Οι χαρισματικοί κληρικοί έχουν το προνόμιο να συνομιλούν με τον Θεό. Οι «χαρισματικοί» πολιτικοί συνομιλούν με την ιστορία.

Όταν αυτές οι συνομιλίες παραμένουν μεταξύ τους τα πράγματα βαίνουν καλώς.

Όταν όμως δημοσιοποιούνται αρχίζει να δημιουργείται πρόβλημα ανάλογα με την πλευρά, που έχει την πρωτοβουλία της δημοσιοποίησης.

Στην περίπτωση ας πούμε των κληρικών αν την δημοσιοποίηση της συνομιλίας την κάνει ο Θεός, τότε προκύπτει η αγιοποίηση του κληρικού. Όταν όμως την κάνει  ο ίδιος ο κληρικός, τότε το ποίμνιο την εισπράττει ως κοινή αγυρτεία.

Κάτι ανάλογο ισχύει και με την «συνομιλία» των πολιτικών με την ιστορία.

 Αν αφήσουν την ιστορία να μιλήσει γι’ αυτούς μπορούν να ελπίζουν  στον τίτλο του «Μέγα».

 Αν όμως  βιαστούν και απλώς οι ίδιοι φλυαρούν περί της ιστορικότητος των στιγμών και περί του «σωτηρίου» ιστορικού τους ρόλου διακινδυνεύουν να καταγραφούν στους πολυπρόσωπους ιστορικούς καταλόγους της πολιτικής φαιδρότητας.

Γιατί την ιστορία καλώς ή κακώς δεν την γράφουν οι πολιτικοί.

Την γράφουν οι λαοί είτε αναδεικνύοντας πολιτικούς, είτε παραμερίζοντάς τους.

Είτε στηρίζοντας πολιτικές, είτε κλείνοντας πληγές από φαύλες πολιτικές.

Γι αυτό η ιστορία δεν έχει αδιέξοδα, παρότι συχνά οι πολιτικοί κάνουν ότι μπορούν για να τα δημιουργήσουν.