Η Ελλάδα είναι ο αδύνατος κρίκος στο οικονομικο-πολιτικό σύστημα που φέρει την γενική ονομασία «δυτικός κόσμος». Αυτό όλοι λίγο ως πολύ το έχουν συνειδητοποιήσει.
Αυτό που ελάχιστοι φαίνεται να συνειδητοποιούν είναι ότι οι συνθήκες πλέον σ’ αυτόν τον αδύνατο κρίκο έχουν γίνει «επαναστατικές».
Επαναστατικές όχι κατ’ ανάγκην με την απευκταία ιστορική αιματηρή έννοια του όρου.
Αλλά με την έννοια των μεγάλων ανατρεπτικών ποιοτικών αλλαγών σε ένα καταρρέον οικονομικό σύστημα, ένα αδιέξοδο κοινωνικό καθεστώς και ένα σεσηπός πολιτικό κατεστημένο.
Ένα σεσηπός πολιτικό κατεστημένο, από το οποίο δυστυχώς δεν μπορεί να εξαιρεθεί ούτε το ΚΚΕ, που αν μη τι άλλο θεωρητικά όφειλε να διαθέτει τα επιστημονικά εργαλεία για την αναγνώριση, ανάλυση και εναργή συνειδητοποίηση αυτών των ιστορικών διεργασιών, που συντελούνται στην Ελλάδα, την Ευρώπη, ολόκληρο τον πλανήτη.
Χρειάσθηκαν σχεδόν 70 χρόνια για να αντιληφθεί η ηγεσία του ΚΚΕ και να αναγνωρίσει μερικά από τα λάθη της, όπως στην περίπτωση του Άρη Βελουχιώτη. Θα χρειασθούν άραγε άλλα τόσα χρόνια για να κατανοήσουν την σημερινή πραγματικότητα;
Η χώρα έχει χρεοκοπήσει. Η οικονομία της, οι υποδομές της υφίστανται μη αναστρέψιμη καταστροφή. Καθημερινά δεκάδες άνθρωποι αυτοκτονούν. Εκατοντάδες λιμοκτονούν. Χιλιάδες καταντούν άστεγοι. Εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά γονατίζουν από την φτώχεια και την φορολογική καταδίωξη.
Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες οι υγιείς πολίτες (δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία) είναι φυσικό να ωριμάζουν αστραπιαία, να αναζητούν απεγνωσμένα διεξόδους αυτοσυντήρησης, να παραμερίζουν δευτερεύουσες αντιθέσεις, να υπερβαίνουν κοινωνικές αγκυλώσεις, να χειραφετούνται πολιτικά.
Και βεβαίως οι άνθρωποι πρώτα θα αναζητήσουν λύσεις στα πιεστικά βιοτικά καθημερινά τους προβλήματα και μετά θα ψάξουν για πολιτική έκφραση και πολιτικούς ηγέτες.
Για την ακρίβεια σε πρώτη φάση θα πάρουν την τύχη στα χέρια τους, θα αυτοοργανωθούν σε ομάδες συγκεκριμένων αυτοσυντηρητικών δράσεων και αργότερα μέσα από αυτές τις δράσεις θα αναδείξουν τους νέους ηγέτες.
Αυτά δεν είναι ούτε καινοφανή, ούτε δυσνόητα πράγματα.
Η ιστορία, αλλά και η σύγχρονη πραγματικότητα τόσο στον τόπο μας, όσο και στην γειτονική ή μακρύτερη παγκόσμια κοινότητα έχει αναδείξει πολύ συγκεκριμένα παρόμοια φαινόμενα. Φαινόμενα που δεν χρειάζεται καν να είναι κανείς διδάκτορας του ιστορικού υλισμού για να αναγνωρίσει τη φύση, τα αίτια και την δυναμική τους.
Υπό αυτό το πρίσμα «το κίνημα της πατάτας» και αύριο του λαδιού, του φασολιού κ.λ.π είναι μια αυθόρμητη αντίδραση των πολιτών για επιβίωση μέσα από αυτοοργάνωση, συλλογικότητα, αλληλεγγύη. Ένα τέτοιο κίνημα κάθε αριστερό κόμμα, που σέβεται τις αρχές του θα πρέπει να το δει θετικά και να το ενθαρρύνει.
Όμως δυστυχώς το ΚΚΕ, δέσμιο των αναχρονιστικών αγκυλώσεων του και εγκλωβισμένο σε μια άκρως συντηρητική αντίληψη πως «ό, τι δεν ελέγχουμε, το λασπολογούμε», αντί να το αγκαλιάσει , έσπευσε να το αφορίσει.
Με μια κοντόφθαλμη και ανούσια ανακοίνωση χάρισε την προεδευτική πρωτοβουλία των πολιτών στα ΜΜΕ και στην Κυβέρνηση και τοποθέτησε in praxis τον εαυτό του στο πλευρό των μαυραγοριτών και των μεσαζόντων. Αποτέλεσμα ο ανεκδιήγητος κος Μαΐλης να προσπαθεί ματαίως όλο το βράδυ να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτά του, προσφέροντας απέραντη θυμηδία στους εκφωνητής ειδήσεων των ιδιωτικών καναλιών.
Δεν είναι τυχαίο που σε αυτές τις αντικειμενικές συνθήκες, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υπερτριπλασιάσει τα ποσοστά του, ο κος Κουβέλης έχει 16πλασιάσει το περίπου 1% που απέσπασε κατά την αποχώρησή του από το Συνασπισμό και το αρχαιότερο κόμμα της ελληνικής αριστεράς παραμένει καθηλωμένο.
Κάθε σοβαρό αριστερό κόμμα με στρατηγική νίκης θα χαιρέτιζε ασμένως την πρωτοβουλία της πατάτας γιατί γνωρίζει ότι πρωτεύον ζήτημα είναι να χορτάσει ο λαός την πείνα του και από κει και πέρα οι μαξιμαλιστικοί στόχοι και τα μακρόπνοα οράματα έπονται σε υστερότερο χρόνο.
Για ο ΚΚΕ όμως που επί χρόνια πολιτεύεται με στρατηγική ήττας, πρυτανεύει η αντίληψη ότι η εξαθλίωση προσελκύει «πελάτες» και η διάσπαση του λαϊκού κινήματος εξασφαλίζει τη σφραγίδα σε μια αρτηριοσκληρωτική ηγετική ομάδα μειωμένων προσόντων.
Μια ηγετική ομάδα, που προφανώς βολεύεται στον ανεύθυνο ρόλο της ελάσσονος αντιπολίτευσης, που καλοπερνάει με την κρατική επιχορήγηση και τις συνδρομές των μελών και των οπαδών.
Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δίνουν ένα συνολικό ποσοστό 39% στα κόμματα της αριστεράς και ένα αντίστοιχο αθροιστικά ποσοστό σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Είναι ευκόλως κατανοητό και στον αφελέστερο των θνητών ότι μια ευρεία συμμαχία της ευρύτερης αριστεράς θα αποτελούσε ένα ποιοτικό άλμα, που θα απογείωνε τα ποσοστά της και θα της εξασφάλιζε άνετα μια ιστορική κυβερνητική πλειοψηφία.
Όμως σε πείσμα των λαϊκών προσδοκιών το ΚΚΕ επιμένει στην διασπαστική τακτική, που επί δεκαετίες έχει αποδειχθεί το χρησιμότερο δεκανίκι της πολιτικής κυριαρχίας της δεξιάς στην Ελλάδα.
Έτσι παγίως οι συντηρητικές παρατάξεις καταφέρνουν να κυβερνούν ακόμη και μειοψηφώντας, επειδή μονίμως η αριστερά πολυδιασπάται , ομφαλοσκοπεί και φανατασιώνεται.
Ο καθένας λοιπόν μπορεί να αντιληφθεί ότι για την κακοδαιμονία του τόπου δεν φταίει καθόλου το κίνημα της πατάτας, αλλά μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν «οι πατατιές» της πολυχρονεμένης ηγεσίας του ΚΚΕ.
Δες πως αλλάζουν οι καιροί….
Παρεμπιπτόντως πόσο φαρισαϊκή προβάλει η τελευταία παράγραφος της ανακοίνωσης, όπου γίνεται όψιμος λόγος για την ανάγκη «δημιουργίας αγροτικών συνεταιρισμών της μικρής και μεσαίας αγροτιάς»;
Οι αγρότες θυμούνται ότι όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου προωθούσε το μοντέλο των αγροτικών συνεταιρισμών το ΚΚΕ τον κατήγγειλε με τον κο Μίμη Ανδρουλάκη «στα κάγκελα» να τον περιλούει με χυδαίες ύβρεις νυχθημερόν.
Ναι πρόκειται για το ίδιο ΚΚΕ και για τον ίδιο Μίμη Ανδρουλάκη, ο οποίος όχι απλώς μεταπήδησε στο ΠΑΣΟΚ, αλλά εσχάτως έχει αναδειχθεί στον πλέον ένθερμο υποστηρικτή της φράξιας Βενιζέλου, που ονειρεύεται να συγκυβερνά ισοβίως συνεργαζόμενη με τις συντηρητικότερες δυνάμεις του τόπου και εφαρμόζοντας τις στυγνότερες νεοφιλελεύθερες πολιτικές, ελέω αποικιοκρατικής Γερμανίας.
Ρε τι γίνεται στον κόσμο!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου