Το ΠΑΣΟΚ στα τάρταρα – Εγώ στην εξουσία.

Στις 18 Μαρτίου θα υπάρχει «επιτέλους» ένας έλληνας πολίτης, που εν μέσω καθολικής απελπισίας και  πανεθνικής υποβάθμισης, θα δικαιούται να αισιοδοξεί αναβαθμιζόμενος και έχοντας πραγματοποιήσει το όνειρο μιας ζωής.

Ο λόγος για τον κο Ευάγγελο Βενιζέλο που εκτός απροόπτου θα ανακηρυχτεί και τυπικά αρχηγός του (πάλαι ποτέ)ΠΑΣΟΚ και ο οποίος κατά ειρωνεία της τύχης αξιολογείται από την κοινή γνώμη ως ένας από τους βασικούς υπαιτίους, που ο μέσος Έλληνας  βιώνει μια άνευ προηγουμένου βιοτική υποβάθμιση, αισθάνεται βαθειά προσβεβλημένος και απαξιωμένος και αδυνατεί πλέον να ελπίζει και να ονειρεύεται.

 «Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση – Ο λαός στην εξουσία» ήταν το χαρακτηριστικό σλόγκαν του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Το σλόγκαν των σημερινών επιγόνων μοιάζει να αποτελεί άθλια παραφθορά της Λουδοβίκειας ρήσης “L’ etat c’ est moi” (Το κράτος είμαι εγώ). 

«Το ΠΑΣΟΚ στα τάρταρα, εγώ στην εξουσία» φαίνεται να σκέπτονται οι επίγονοι κινούμενοι στη λογική ότι «το ΠΑΣΟΚ είμαι εγώ και δεν ανέχομαι την ιδέα ενός κόμματος του οποίου δεν θα ηγούμαι ή ενός κράτους το οποίο δεν θα κυβερνώ». 

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο πως δεν  υπάρχει άλλο ιστορικό προηγούμενο, όπου ένα τόσο μεγάλο κόμμα να υπέστη τέτοια εξευτελιστική καθίζηση σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.  Είναι δε ή αδαείς ή κακόπιστοι όσοι επιχειρούν ανιστόρητες παρομοιώσεις με την  Ένωση Κέντρου του Ιωάννη Ζίγδη, αφ’ ενός διότι η Ένωση Κέντρου ουδέποτε παραβίασε τις αρχές της και αφ’ ετέρου ο αείμνηστος Ιωάννης Ζίγδης υπήρξε μετριόφρων και αξιοπρεπής πολιτικός, ακραιφνής δημοκράτης και υποδειγματικός πατριώτης.

Οι ίντριγκες, το παρασκήνιο, οι ομαδοποιήσεις, οι  φράξιες δεν έλειψαν ποτέ στην ιστορική διαδρομή του ΠΑΣΟΚ.

Ουδέποτε όμως αποτέλεσαν το απόλυτο, το μοναδικό εργαλείο επιβολής προσωπικών φιλοδοξιών στο ανώτατο ηγετικό επίπεδο.

Ακόμα και στις πιο μίζερες στιγμές του αυτό το Κίνημα διακρίθηκε πάντοτε για την μαζικότητα των διαδικασιών και για τον πλουραλισμό των πολιτικών και ιδεολογικών του απόψεων, που εύρισκαν πάντα εύφορο κλίμα για να αναπτυχθούν, να διασταυρωθούν και να καρπίσουν.

Ανεξάρτητα από τις «μονομαχίες» και τα «συντροφικά μαχαιρώματα» κορυφής υπήρχε πάντοτε αρκετός ζωτικός χώρος για να δραστηριοποιηθούν, να εξελιχθούν και να σταδιοδρομήσουν μέλη και μικρομεσαία στελέχη από όλη την Ελλάδα.

Ο ίδιος ο κος Βενιζέλος, η κα Διαμαντοπούλου, ο κος Λοβέρδος, ο κος Χρυσοχοΐδης και  πολλοί άλλοι αποτελούν ζωντανή απόδειξη ότι η σταδιοδρομία στο ΠΑΣΟΚ δεν χρειαζόταν καταγωγή από πολιτικό «τζάκι». 

Δεν χρειαζόταν ούτε προϋπηρεσία σε λαϊκούς αγώνες. Δεν απαιτούσε (δυστυχώς ίσως) ούτε καν πιστοποιητικό σοσιαλιστικών φρονημάτων.

Για να είμαστε δίκαιοι αυτή η κομματική χαλαρότητα είχε και τα μειονεκτήματά της. 

Αχαλίνωτη φιλοδοξία, ιδεολογική «ευελιξία» και πολιτικός «ρεαλισμός» αποδείχθηκαν επαρκή προσόντα για την κομματική επικράτηση και εντεύθεν την νομή της εξουσίας.

Επαρκή προσόντα μέχρι τώρα. 

Από δω και πέρα όμως;

Η τακτική που ακολουθήθηκε στη διαδικασία διαδοχής θα αποδειχθεί νομοτελειακά καταστροφική για το κόμμα και αυτοκτονική για τους εμπνευστές της.

Είναι προφανές ότι μια θλιβερή ομάδα επαγγελματικών στελεχών επέλεξε να στοιχηθεί πίσω από μια προσωπικότητα, που  έπεισε ότι μπορεί να της εξασφαλίσει πολιτική ασυλία και κυρίως «συνεκμετάλλευση» στην μετεκλογική συγκυβέρνηση (Αν γίνουν εκλογές. Αν δεν γίνουν, τόσο το καλλίτερο γι’ αυτούς…).

Λάθος εκτίμηση!

Οι «πρωτοκλασάτοι», που τις προηγούμενες μέρες έκαναν δηλώσεις στήριξης του κου Βενιζέλου στα κανάλια δεν εκφράζουν παρά μόνο το θλιβερό τους σαρκίον.

Οι υπογράψαντες την δήλωση υποψηφιότητάς του δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε περισσότερο από ένα  υστερόβουλο τακτικισμό, που υποκρύπτει την προσδοκία τους  να τους θυμηθεί ο διάδοχος «όταν έρθει εν τη βασιλεία του».

Τα μέλη του Πολιτικού Συμβουλίου, που διά βοής (ήτοι βαρβαριστί) ετάχθησαν υπέρ της μοναδικής υποψηφιότητας δεν είναι τίποτε άλλο από "αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενα υποκείμενα", τα οποία στην ουρανοβάμονα πορεία τους, αν κοιτάξουν προς τα κάτω, θα διαπιστώσουν ότι αιωρούνται ενός σκοτεινού κομματικού χάους, όπου επικρατεί το απόλυτο κενό από απόψεως μελών, φίλων και οπαδών. (άπαντα είδη τελούντα όχι εν ανεπαρκεία, αλλά υπό έκκλειψιν).

Μετά από αυτή την πολιτικά άσωτη διετία το ΠΑΣΟΚ είχε απόλυτη ανάγκη από μια πολυσυλλεκτική επανάσταση.

Αντ’ αυτού σύρεται σε μια άχρωμη, άνοστη, άοσμη, άνευρη,  ανούσια, αδιάφορη, ανόητη πληκτική τυπικότητα, αφού πρώτα κατεδαφίστηκε μεθοδικά η κομματική του οργάνωση, αφού οδηγήθηκαν μαζικά στην  έξοδο όλες οι προοδευτικές του δυνάμεις, αφού διαγράφηκαν εν μια νυκτί όλοι οι εσωκομματικοί αντίζηλοι.

Είναι προφανές ότι ούτε η καθόλου ανιδιοτελής καταστατική τυπολατρία του απολίτικου Πολιτικού Συμβουλίου, ούτε η εκλογική παρωδία της ερχόμενης Κυριακής θα παράσχει την εξ ων ουκ άνευ πολιτική νομιμοποίηση στον «νέο» Αρχηγό.

Ο κος Βενιζέλος δεν είναι ούτε τόσο νέος στην πολιτική  και στην πλοήγηση του Κινήματος, ούτε άμοιρος ευθυνών για την κατάντια του κόμματος και του τόπου. 

Με την διαδικασία εκλογής προέδρου είχε μια μοναδική ευκαιρία, ίσως και την τελευταία, προκειμένου να αναβαπτίσει το ΠΑΣΟΚ στην λαϊκή κρίση, λαμβάνοντας και ο ίδιος μια οιονεί άφεση αμαρτιών.

Χρειαζόταν απλώς πολιτικό αισθητήριο, διορατικότητα και κυρίως τόλμη για να κάνει την υπέρβαση. 

Την πλατιά δημοκρατική αντιπαράθεση με τους εσωκομματικούς του αντιζήλους στη βάση ενός συγκροτημένου ιδεολογικο-πολιτικού διαλόγου και την θαρραλέα πορεία προς τον λαό στη βάση της αναζήτησης επανόρθωσης μιας βαρέως τρωθείσας αμφίπλευρης διαλεκτικής σχέσης.

Δυστυχώς εφάνη άτολμος και επιπολαίως μικροϋπολογιστικός, όπως δεν αρμόζει σε επίδοξο ηγέτη. 

Προτίμησε τις προγραφές των εσωκκομματικών του αντιπάλων και την ασφάλεια της απολίτικης  καταστατικής τυπικότητας.

Έτσι όμως δεν επιτυγχάνει την  εκλογή του. Απλώς εξασφαλίζει την αναρρίχηση του.

Έτσι δεν θα είναι ο εκλεκτός του «όλου ΠΑΣΟΚ», αλλά ο κατ’ οικονομίαν ειδικός πληρεξούσιος του ελάχιστου ΠΑΣΟΚ.

Με αυτές τις προδιαγραφές δεν θα μας φανεί καθόλου περίεργο αν στο επόμενο διάστημα το μεν ΠΑΣΟΚ συνεχίσει την ελεύθερη πτώση του μη προσφέροντας τελικά  κανένα ενδιαφέρον συγκυβέρνησης στη  ΝΔ, ο δε αρχηγός του απολέσει το προσωπικό του  πολιτικό ειδικό βάρος, ώστε να αποβεί άχρηστος για τους Ευρωπαίους  εταίρους.

Το πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ

Γράψαμε λοιπόν στην αρχή  ότι το σημερινό ΠΑΣΟΚ είναι το πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ. 

Δεν το γράψαμε τυχαία.

Το ΠΑΣΟΚ του κου Βενιζέλου δεν είναι πλέον ούτε Πανελλήνιο, αφού πια δεν διαθέτει καμιά αναφορά στη λαϊκή βάση, αλλά περιορίζεται σε μία ψευτοελίτ πολιτικών μετριοτήτων, που κινείται μεταξύ  Βουλής, Υπουργείων και κρατικοδίαιτων κεντρικών κομματικών γραφείων.

Ούτε Σοσιαλιστικό, αφού οι εναπομείναντες σ’ αυτό το πολιτικό μόρφωμα παθαίνουν αλλεργία ακόμη και στο άκουσμα της λέξης.

Ούτε βέβαια κίνημα, αφού αριθμητικά είναι ελάχιστοι και ιδεολογικά ανύπαρκτοι, καλύπτοντας μετά βίας μια περιοχή μεταξύ τραπεζικού νεοφιλελευθερισμού και αριστοκρατικού ολοκληρωτισμού.