Εάν κάποιος ασχολείται με τα εσωτερικά του ΠΑΣΟΚ στην παρούσα περίοδο, μπορεί εύλογα να θεωρηθεί ότι ενδιαφέρεται «περί όνου σκιάς».
Διότι πράγματι το σημερινό ΠΑΣΟΚ αποτελεί την ισχνή σκιά του ΠΑΣΟΚ της περιόδου 1974-2004 και μάλιστα μια σκιά μαύρη και ερεβώδη, που βαρύνει αφόρητα την νεότερη πολιτική ιστορία.
Ωστόσο δεν είναι εύκολο και ίσως θα ήταν και ανόητο να αγνοήσουμε την οδύσσεια ενός κόμματος, που κυριάρχησε στην πολιτική σκηνή τις τελευταίες δεκαετίες και από ήλιος ελπίδας και προοπτικής για την Ελλάδα κατέληξε ολετήρας για τον μη προνομιούχο Έλληνα. Τον μη προνομιούχο Έλληνα χάριν του οποίου ιδρύθηκε και στην πλάτη του οποίου στηρίχθηκε για να κυβερνήσει τον τόπο επί πολλές κυβερνητικές περιόδους.
Παρακολουθήσαμε λοιπόν χθες και θα απασχολήσει και σήμερα την επικαιρότητα, μια παρωδία εσωκομματικών εκλογών, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από αντίστοιχα δρώμενα ολοκληρωτικών κομμάτων παλαιότερων εποχών.
Αφού προηγήθηκαν μαζικοί διωγμοί και διαγραφές παντός αντιφρονούντος, αφού αποκλείστηκε η υποψηφιότητα παντός άλλου εσωκομματικού αντιπάλου, αφού συρρικνώθηκε το Κίνημα σε ποσοστά αισχροτάτης εκλογικής ένδειας, αξιώθηκε επιτέλους ο (κάλλιο πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στην πόλη) κος Βενιζέλος να χρισθεί αρχηγός του «ο,τι απόμεινε» με ποσοστό 97%, το οποίο θα ζήλευε και ο Παπαδόπουλος στις ημέρες της δόξης του.
Πανηγυρίζει λοιπόν από χθες ένας άθλιος δημοσιογραφικός μηχανισμός και μια θλιβερή κομματική καμαρίλα, που μέχρι χθες λιβάνιζε πυρετωδώς τον κο Γιώργο Παπανδρέου και σήμερα συνωστίζεται γονυπετής στον προθάλαμο του νέου Αρχηγού, ευελπιστώντας να τύχει της δέουσας προσοχής και της περιπόθητης ευνοίας του.
Η συζήτηση για την προχειρότητα και την αναξιοπιστία αυτής καθεαυτής της εκλογικής διαδικασίας είναι παντελώς ανούσια. Έτσι και αλλιώς ο μοναδικός υποψήφιος δεν θα μπορούσε να βγεί δεύτερος.
Η φιλολογία περί του «στοιχήματος» συμμετοχής, που δήθεν κερδήθηκε, είναι αποπροσανατολιστική. Έτσι κι αλλιώς επί 2,8 εκατομμυρίων ψηφοφόρων μετά τις εκλογές του 2007 συμμετείχαν στις τότε εσωκομματικές διαδικασίες 800.000 άτομα (σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις) ήτοι ποσοστό 28%. Άρα με 240.000 συμμετασχόντες το Αντιπασόκ μπορεί να προσδοκά για τις επόμενες βουλευτικές εκλογές (αν και όποτε γίνουν) γύρω στους 900.000 ψήφους. Δηλαδή ποσοστό περίπου 12%, το οποίο συμβαδίζει με τις επίσημες δημοσκοπήσεις.
Προς τι ο πανηγυρισμός; Επειδή είχαν βάλει τον πήχης στις 100.000 για να τον περάσουν εκ του ασφαλούς; Η μη μήπως είχαν βάλει τον πήχη στο ύψος των πραγματικών δημοσκοπήσεων που διαθέτουν και οι οποίες εν τοιαύτη περιπτώσει δίνουν στο Αντιπασόκ ποσοστά της τάξης του 5-6%; Οψόμεθα.
Όμως ούτως η άλλως οι πολιτική δεν είναι αριθμητική.
Σημασία στην πολιτική δεν έχει η αριθμητική απεικόνιση μιας συγκεκριμένης ημέρας. Σημασία έχει η διάγνωση των τάσεων και της δυναμικής τους καθώς και η δυνατότητα έγκαιρης επέμβασης σ΄ αυτές προς θετικό επηρεασμό των εξελίξεων.
Σε αυτό λοιπόν το επίπεδο η εικόνα είναι απογοητευτική και η δυναμική απογοητευτικότερη.
Με την παρωδία των εσωκομματικών εκλογών επισφραγίσθηκε τυπικά ο σφετερισμός της αρχηγίας στο κόμμα, που για 35 χρόνια έθεσε τον άνθρωπο στον πυρήνα της πολιτικής και έφερε τον ταπεινό και καταφρονεμένο Έλληνα στο προσκήνιο της ιστορίας, προσφέροντάς του ρόλο ρυθμιστή της τύχης του, προσφέροντάς του συγχρόνως βιοτική βελτίωση πρωτόγνωρη για τα Ελληνικά δεδομένα.
Την Κυριακή έκλεισε ένας φωτεινός κύκλος κοινωνικών αγώνων, γέννημα των οποίων υπήρξε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και αυτό που «άρχισε» είναι ο φαιός κατήφορος του σημερινού Αντιπασόκ.
Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν το Κίνημα της αλλαγής, της εθνικής ανεξαρτησίας, της λαϊκής κυριαρχίας, της κοινωνικής απελευθέρωσης. Το Αντιπασόκ είναι το κόμμα της συναλλαγής, της εθνικής υποτέλειας, της τραπεζικής κυριαρχίας, της κοινωνικής εξαθλίωσης.
Η καινούργια ηγεσία αποκαθήλωσε μικρόψυχα τον λαοπρόβλητο ιδρυτή του Κινήματος αποφεύγοντας συνειδητά να αναφερθεί στο όνομα και τις αξιακές του υποθήκες.
Κατεδάφισε τα σύμβολα. Κυρίως τον ήλιο, αλλά ακόμη και το παρδαλό δενδράκι της τελευταίας πενταετίας.
Εισήγαγε τον δήθεν πολιτικό ρεαλισμό, όπως ψευδεπίγραφα αποκαλεί έναν απύθμενο πολιτικό κυνισμό, που συνίσταται σε μια οικονομίστικη αντίληψη της πολιτικής χωρίς ιδεολογία, χωρίς κοινωνική ευαισθησία και εν τέλει χωρίς ηθική.
Διέρρηξε τις σχέσεις του Κινήματος με τα λαϊκά στρώματα και συνήψε ανίερες συμμαχίες με μια διεθνή τραπεζική και χρηματιστηριακή ελίτ, στην οποία παραχώρησε τελικώς και την διακυβέρνηση, αλλά και την αρμοδιότητα της αρμοδιότητας της χώρας.
Ισχυρίζεται ότι θα απαλλάξει το Κίνημα από τους «κηπουρούς» και ο μέσος ψηφοφόρος γνωρίζει ότι θα τους αντικαταστήσει με «γλάστρες».
Το χειρότερο από όλα είναι ότι αυτή η ηγεσία, ενώ ζητάει υποκριτικά «συγγνώμη», την ίδια στιγμή υπερασπίζει με πάθος το «έργο» της, που οδήγησε τη χώρα σ’ αυτό το χάλι και το μόνο, που ευαγγελίζεται είναι η αυστηρή εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής για επιτάχυνση της εξαθλίωσης των πολιτών.
Αυτή λοιπόν η ηγεσία με την ιδεολογική της ένδεια, με τον υπερβάλλοντα εγωϊσμό και την μισαλλόδοξη τακτική και κυρίως με το έλλειμμα οράματος και φιλολαϊκών προγραμμάτων δεν μπορεί να εμπνεύσει εμπιστοσύνη και ελπίδα στο χειμαζόμενο μέσο Έλληνα ψηφοφόρο.
Ο ακατάσχετος βερμπαλισμός δεν μπορεί να σκεπάσει την πολιτική καταστροφικότητα και η ατομική πληθωρικότητα δεν μπορεί να μετουσιωθεί σε πολυσυλλεκτικότητα.
Πολλώ μάλλον, όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός «παλιός γάιδαρος με καινούργια περπατησιά δεν γίνεται».
Αν λοιπόν η νέα ηγεσία και οι παρατρεχάμενοί της πιστεύουν ότι «κέρδισαν το στοίχημα», εμείς δεν θα φανούμε μικρόψυχοι.
Δεν θα πούμε «χαζά παιδιά, χαρά γεμάτα», αλλά επί του παρόντος θα σιωπήσουμε συγκαταβατικά.
Αν πάλι πιστεύουν ότι βρίσκονται στο σωστό δρόμο θα τους ευχηθούμε «καλό κατευόδιο» στον κατήφορο εξόδου από το πολιτικό τοπίο της χώρας.
«Άντε γειά», όπως φαίνεται να είπε σύσσωμη η νεολαία, που απέσχε εκκωφαντικά από την παρωδία εκλογής αρχηγού…
Για να θυμούνται οι παλιοί και να γνωρίζουν οι νεότεροι.
Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις η μνήμη ανατρέχει νοσταλγικά σε παλιές ανάλογες διαδικασίες, τότε που το ΠΑΣΟΚ ενέπνεε, συγκινούσε και κινητοποιούσε μαζικά την νεολαία αυτού του τόπου και όχι μόνο.
Τότε λοιπόν ο Ανδρέας ψήφιζε σε ένα εκλογικό κέντρο στους Αμπελοκήπους στο σχολικό συγκρότημα, που βρίσκεται στην οδό Αχαΐας 3. Επρόκειτο για ένα στενό ήσυχο δρόμο, που ο ερχομός του Ανδρέα μετέτρεπε σε ένα τόπο πάνδημου πανηγυριού, όπου γινόταν το αδιαχώρητο από την λαοθάλασσα, που έσπευδε να το προϋπαντήσει, να τον επευφημήσει και να του εκφράσει με κάθε τρόπο την αγάπη της. Οι περίοικοι έβγαιναν στα μπαλκόνια και πολλοί από αυτούς πετούσαν λουλούδια στον άνθρωπο, που έδινε σάρκα και οστά στα όνειρά τους και μέχρι τέλους ποτέ δεν διέψευσε τις προσδοκίες τους.
Και μια μικρή, αλλά άκρως σημαντική λεπτομέρεια.
Για την περιφρούρηση του χώρου και την διευκόλυνση του Ανδρέα να μπορέσει να «ξεφύγει» από τις λατρευτικές εκδηλώσεις του κόσμου δεν υπήρχαν ούτε αστυνομικοί των ματ, ούτε μπράβοι και κουμπουροφόροι.
Το τιμητικό αυτό έργο εκτελούσαν με εξαιρετική διακριτικότητα και αποτελεσματικότητα τα μέλη της οικείας Τοπικής Οργάνωσης Αμπελοκήπων.
Βέβαια ο Αντρέας υπήρξε πάντοτε ένας λαοπρόβλητος ηγέτης, που δεν υπήρχε πλατεία αρκετά μεγάλη για να χωρέσει αυτούς που συνέρρεαν στις προεκλογικές τους ομιλίες. Ακόμη και η πλατεία Συντάγματος και η πλατεία Αριστοτέλους φάνταζαν μικρές και στις πιο άτυχες για ο πολιτικό σύστημα στιγμές του στημένου Ειδικού Δικαστηρίου.
Για τις προεκλογικές συγκεντρώσεις των σημερινών χρεωκοπημένων πολιτικών ηγεσιών δεν υπάρχει πλατεία αρκετά μικρή για να κρύψει την απαξίωση των ψηφοφόρων.
Σε λίγο και η αυλή της βίλας τους θα φαντάζει απέραντη έρημος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου