Τι υποκρύπτει η «αγαθοεργία» του κου Σόρος;

Κόντεψε πάλι χθες να... σωριαστώ στο πάτωμα από την εκπληκτική πρωτοβουλία του κου Σόρος.

Ο γνώριμος μας από τα παλιά μεγαλοεπενδυτής, ο Γκουρού της τραπεζοχρηματιστηριακής κερδοσκοπίας, αποφάσισε ξαφνικά να πρωτοστατήσει στην δημιουργία οίκων αλληλεγγύης για μετανάστες.

Πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο, που πρωτοστάτησε και συνεχίζει να πρωτοστατεί σε νομισματικές επιθέσεις εναντίον κρατικών οικονομιών και είναι δηλαδή ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά αρπακτικά που απέκτησαν αμύθητες περιουσίες εξαθλιώνοντας με την κερδοσκοπική τους δραστηριότητα και τις χρηματιστηριακές φούσκες τους τεράστιες μάζες πληθυσμών παγκοσμίως.

Σημειωτέον δε ότι είναι ο ίδιος Σόρος, που μέχρι πρό τινος  επιδιδόταν συχνά σε διάφορες ανθελληνικές δηλώσεις, χρηματοδοτούσε αδρά  την εθνικιστική Σκοπιανή προπαγάνδα και έστηνε ιδρύματα παραχάραξης της Βαλκανικής και ιδιαίτατα της ελληνικής ιστορίας.

Αυτός λοιπόν ό καλοκάγαθος γέροντας αντιλήφθηκε αιφνιδίως μια ανθρωπιστική καταστροφή και αποφάσισε να παρέμβει για να την σταματήσει.

Όλως συμπτωματικά την ανθρωπιστική αυτή καταστροφή δεν την διέκρινε στα εκατομμύρια των ανέργων, στις εκατοντάδες χιλιάδες των εξαθλιωμένων αστέγων, των αρρώστων που στερούνται  στοιχειώδους φαρμακευτικής περίθαλψης, των πεινασμένων εξερευνητών των κάδων απορριμμάτων, των εκατοντάδων χιλιάδων στερημένων και υποσιτιζόμενων παιδιών.

 Την ανακάλυψε στο πρόβλημα στέγασης μεταναστών.

Μα μήπως και αυτό δεν είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα; Δεν είναι χρήσιμο έστω και γι’ αυτό αν ευαισθητοποιηθούν κάποιοι μεγιστάνες;

Ούτε συζήτηση, αν πράγματι καλοπροαίρετα συμβαίνει.

Όμως η εκδοχή  του καλοκάγαθου ευεργέτη κου Σόρος είναι πολύ καλή για να είναι αληθινή. 

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να δούμε τα πράγματα με μεγαλύτερη ψυχραιμία, από αυτή που έδειξαν τα γνωστά και μη εξαιρετέα ΜΜΕ.

Τα βασικά εντυπωσιακά στοιχεία της πρότασης είναι η τοποθέτηση ενός σημαντικού ποσού από τον ευεργέτη για την δημιουργία ενός ταμείου αλληλεγγύης στην Σουηδία προκειμένου να οικοδομηθούν σπίτια στην Ελλάδα για την περίθαλψη αστέγων μεταναστών.

Δευτερεύοντα αλλά κρίσιμα ζητήματα είναι ότι αφ’ ενός τα χρήματα θα δίδονται προς αξιοποίηση «σε ελληνικές οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών» και ότι «ο σκοπός του είναι να γράψει η Ευρωπαϊκή Ένωση στον προϋπολογισμό της επαρκή κονδύλια για αυτό από το 2014».

Ενδιαφέρουσες συμπτώσεις είναι ότι, ενώ η έδρα του ταμείου είναι στη Σουηδία και υποτίθεται ότι την ιδέα έχουν ήδη αγκαλιάσει και την «τρέχουν» οι Σκανδιναβικές χώρες, ο κος Σόρος διάλεξε να την ανακοινώσει δημοσίως στο Βερολίνο. Ότι πρώτος έσπευσε να τον συγχαρεί ο παρών στο συνέδριο για το μέλλον της Ευρώπης κος Γ. Παπανδρέου μη διστάζοντας να χαρακτηρίσει την ιδέα οραματική.  Και τρίτο και σπουδαιότερο ότι όλα τα ελληνικά ΜΜΕ και όχι μόνο (προεξάρχοντος μεγάλου καναλιού με αποκλειστική συνέντευξη του ευεργέτη) επιδόθηκαν σε μία πανομοιότυπη παρουσίαση της ανθρωπιστικής πλευράς του οραματιστή Ευρωπαϊστή, αποδυόμενα σε ένα προφανές «μασάζ» της κοινής γνώμης, η οποία ευλόγως άλλη εντύπωση είχε μέχρι τώρα για τον κο Σόρος.

Υπό το πρίσμα λοιπόν των ανωτέρω δεδομένων, με την δική μας κακόπιστη, συνομωσιολογική και μικρόψυχη οπτική, η όψιμη ευεργετική παράκρουση του μεγάλου επενδυτή θα μπορούσε, να υποκρύπτει κάποιες άλλες επενδυτικές σκοπιμότητες.

Σκοπιμότητες δηλαδή, που συνάδουν περισσότερο με την επαγγελματική σταδιοδρομία του κου Σόρος και με τις δραστηριότητες, που μας έχει συνηθίσει να αναπτύσσει στο παρελθόν.

Κατά τη γνώμη λοιπόν αυτή η κίνηση δεν πρέπει να αξιολογηθεί ξεκομμένη από την τρέχουσα συγκυρία και από το ευρύτερο Ευρωπαϊκό σχέδιο για το μέλλον της Ευρώπης.

 Όπως αυτό το σχέδιο έχει εκπονηθεί από τους μεγάλους οικονομικούς ομίλους (στους οποίους ανήκει ο κος Σόρος) , έχει ήδη μπει σε εφαρμογή με πολιορκητικό κριό  τις Γερμανικές τράπεζες,  Διοικητή την Γερμανική Καγκελαρία και έδρα το Βερολίνο (όπου έγινε η ανακοίνωση της φαεινής ιδέας), συνεπικουρούμενο από διεθνείς προσωπικότητες (όπως ο κος Παπανδρέου) με την ευγενή χορηγία επικοινωνίας των Ευρωπαϊκών ΜΜΕ και ιδίως  συγκεκριμένων συγκροτημάτων, που εκ παραδόσεως αναλαμβάνουν την μερίδα του λέοντος των δημοσίων και ιδιωτικών επενδύσεων.

Το σχέδιο λοιπόν  είναι γνωστό ότι επιφυλάσσει για την Ελλάδα τον ρόλο μιας αγρίως δηούμενης αποικίας με εξαθλιωμένους κατοίκους, δουλοπάροικους σε ειδικές οικονομικές ζώνες (ΕΟΖ), όπου θα δραστηριοποιούνται ξένοι όμιλοι σε μία μαύρη μακρά περίοδο, όπου θα έχει εξαφανισθεί από το χάρτη η αυτοτελής ελληνική επιχειρηματικότητα.  Όπου θα ανταγωνίζονται πυρετωδώς στην εξαντλητική εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών του τόπου και  την καταλήστευση της περιουσίας του Δημοσίου και των ιδιωτών, αδίστακτες εξωχώριες πολυεθνικές σε συνεργασία με ντόπιους μεσάζοντες.

Σ’ αυτό το μεσαιωνικό περιβάλλον είναι προφανές ότι χρειάζονται να εξασφαλίσουν την παραμονή των ξένων μεταναστών στην Ελλάδα για δύο πολύ απλούς λόγους:

 Πρώτον διότι δεν τους θέλουν στην Γερμανία και τις  άλλες ανεπτυγμένες χώρες, όπου επιθυμούν μόνο την απορρόφηση ελληνικού επιστημονικού δυναμικού και όχι  μεταναστευτικά κύματα εξαθλιωμένων ψυχών με τα κοινωνικά και λοιπά προβλήματα, που τις συνοδεύουν. 

Δεύτερον διότι προβλέπουν, ότι οι πιθανότατα οι ιθαγενείς μουζίκοι δεν  θα επαρκούν στην εκτέλεση του ταχύρρυθμου προγράμματος δηώσεως των πλουτοπαραγωγικών πηγών ενός απογυμνωμένου από κάθε ίχνος εγχώριας επιχειρηματικότητας  τόπου και καταλήστευσης κάθε δημόσιου και ιδιωτικού περιουσιακού στοιχείου από ξένους επενδυτές και εγχώριους συνεργαζόμενους μεσάζοντες, προφανώς με επιχειρήσεις εντάσεως εργασίας και όχι κεφαλαίου, κατά το κινεζικό πρότυπο (Δεν είναι τυχαίο ότι η περί κινεζοποίησης της Ελλάδας ορολογία δεν χρησιμοποιείται μόνο από τα αιρετικά ιστολόγια, αλλά υιοθετείται πλέον και από πολλούς φιλελεύθερους πολιτικούς και οικονομολόγους, ιδίως τους κυνικότερους εξ αυτών).

Η προσφορά λοιπόν στέγης και τροφής σε εξαθλιωμένους μετανάστες θα αποτελέσει ένα μέσο συγκράτησης τους στην Ελλάδα, ένα μέσο πρακτικά αποτελεσματικότερο από οποιαδήποτε ευρωπαϊκή συνθήκη τύπου Δουβλίνο 2 και οσηδήποτε σκληρότητα αστυνόμευσης.

Αναθέτοντας δε την διανομή αυτών των κατοικιών σε μη κυβερνητικές οργανώσεις αλληλεγγύης (δοκιμασμένες για την αποτελεσματικότητά τους στην εκτέλεση δύσκολων έως βρώμικων αποστολών) εξασφαλίζουμε όχι μόνο το βόλεμα κάποιων  φιλικών προς τους οικονομικούς εισβολείς ιθαγενών, αλλά κυρίως την δυνατότητα επιλογής δουλοπάροικων που να πληρούν συγκεκριμένα κριτήρια παραγωγικότητας(σωματότυπου, μυϊκής ισχύος, καταστάσεως  υγείας, ηλικίας, φύλου κ.λ.π) .

Είναι εξ άλλου ευνόητο ότι και η γεωγραφική κατανομή των «κατοικιών αλληλεγγύης» θα συμπέσει με την τοποθεσία των ΕΟΖ. Όπως ενδεχομένως να συμβαίνει ήδη και με τα στρατόπεδα φιλοξενίας του «Ξένιου Δία». Ας μη μας διαφεύγει η πρόσφατη νομοθετική ρύθμιση, σύμφωνα με την οποία παρέχεται η δυνατότητα απασχόλησης των φιλοξενουμένων σ’ αυτά παράνομων μεταναστών σε δημόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις. (Εξ άλλου σίγουρα και οι ΕΟΖ θα δημιουργηθούν πλησίων αστικών περιοχών και όχι στη μέση του πουθενά). 

Τέλος δεν θα πρέπει να περάσει απαρατήρητος ο στόχος του κου Σόρος να ενταχθεί η χρηματοδότηση του εγχειρήματος στον προϋπολογισμό του 2014. Στόχος απολύτως λογικός καθ’ όσον παραδοσιακά τα κράτη και κατ’ ουσίαν οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι αναλαμβάνουν το οικονομικό κόστος υποδομών και δράσεων, που είναι αναγκαίες για  τις κερδοσκοπικές δραστηριότητες ιδιωτών. 

Πέραν τούτου όμως μπορεί να αξιολογηθεί και ως μια έμμεση, αλλά πάντως αξιόπιστη πληροφορία περί του χρονοδιαγράμματος  επενδυτικής προέλασης, που αν αποκωδικοποιούμε σωστά την σχετική δήλωση του επίδοξου  εθνικού μας ευεργέτη, φαίνεται ότι θα ξεκινήσει να υλοποιείται από το 2014.

Μέχρι τότε διαφαίνεται ότι θα συνεχίζεται, βαίνοντας προς ολοκλήρωση, το πρόγραμμα πτώχευσης των ελληνικών επιχειρήσεων, εξαθλίωσης του πληθυσμού, συρρίκνωσης και προσαρμογής των κρατικών υπηρεσιών στην ενδεδειγμένη δομή υποδοχής και εξυπηρέτησης των αναγκών των οικονομικών εισβολέων, έργο που με μεθοδικότητα επιμελείται ο κος Ράϊχενμπαχ (οι περίφημες διαρθρωτικές αλλαγές και φαστ τρακ διαδικασίες).

Προφανώς δε θα έχει τελειώσει μέχρι τότε και το έτερο «αναπτυξιακό» κομμάτι που διαχειρίζεται ο κος Φούχτελ και αφορά την αντίστοιχη οργάνωση της περιφέρειας.

Με δυο λόγια η «οραματική» πρωτοβουλία του κου Σόρος θα έχει σίγουρα ευεργετικά αποτελέσματα, που όμως δεν θα αφορούν τους μετανάστες, όπως προπαγανδίζεται, αλλά τους ξένους επιχειρηματικούς ομίλους και δυστυχώς δεν αφορούν ούτε καν τους πνέοντες τα λοίσθια Έλληνες επιχειρηματίες, που έχει ληφθεί πρόνοια να μην υπάρχουν μέχρι τότε και «επωφεληθούν» παρ’ ελπίδα από τα προνόμια των εισβολέων.

Υ.Γ  Την αφορμή για το σημερινό μας  σχόλιο μας το έδωσε ένας καλός φίλος από το Twitter, ο οποίος διαισθανόμενος προφανώς ότι «κάτι λάκκον έχει η φάβα» του «οράματος" του κου Σόρος, ζήτησε, αν μπορεί κάποιος, να συνεισφέρει μια διαφορετική ανάγνωση από αυτήν, που μέχρι εκείνη τη στιγμή σερβιριζόταν από τα «έγκριτα» μέσα ΜΜΕ.

Τον ευχαριστούμε για το ερέθισμα, που μας πρόσφερε και ελπίζουμε, αν μη τι άλλο, να προσφέραμε μια ενδιαφέρουσα «αιρετική» προσέγγιση, που ευχόμαστε ειλικρινά να μην ισχύει.

Ο κος Στουρνάρας παραδίδει μαθήματα δημόσιας εμφάνισης για προχωρημένους

Παρακολουθώντας την σκηνική παρουσία των τεχνοκρατών, που υποκαθιστούν την σκιώδη κυβέρνηση Σαμαρά, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι τεχνοκράτες τύπου Μόντι και Παπαδήμου ανήκουν στην παλιά, ρομαντική σχολή τραπεζικών διαμεσολαβητών διακυβέρνησης.

Οι απόφοιτοι εκείνης της «σχολής» δεν παραλείπουν να εφαρμόζουν μεν απαρέγκλιτα το πρόγραμμα των υποβολέων τους, όμως προσπαθούν να το κάνουν με μια διπλωματική φινέτσα, με ήπιο προφίλ, να υποκριθούν μια επίφαση σεβασμού στην περί ανθρώπινης αξιοπρέπειας λαϊκή συναντίληψη (εθνικού, πολιτειακού ή δικαιικού περιεχομένου).

Οι νεότεροι, σαν αυτούς που ήδη τους έχουν διαδεχθεί στην Ελλάδα, έχουν τελείως διαφορετική άποψη για τα εργαλεία επικοινωνιακής διαχείρισης της λαϊκής μάζας.

Προφανώς θεωρούν ότι  η προβολή της κοινωνικής τους αναλγησίας, το αχαλίνωτο θράσος και ο κυνικός βερμπαλισμός αποτελούν αναγκαίο όρο για την επαγγελματική τους ανέλιξη.

Δεν είναι παράδοξο. Στη γενιά του κου Παπαδήμου και του κου Μόντι  δεν υπάρχουν πολλοί με τα κατάλληλα προσόντα και την προθυμία να αναλάβουν τέτοιες «εθνοσωτήριες» αποστολές.

Στις νεότερες γενιές όμως «τεχνοκρατών» ο ανταγωνισμός είναι εξαιρετικά μεγάλος και οι μνηστήρες μιας τόσο λαμπρής και προσοδοφόρου επαγγελματικής σταδιοδρομίας φαίνεται ότι έχουν ανάγκη να υπενθυμίζουν με κάθε τρόπο στους εργοδότες τους τα ιδιαίτερα, πέραν των επιστημονικών, προσόντα τους.

Θα πρέπει λοιπόν να κατανοούμε ότι οι συχνά εξοργιστικές δημόσιες εμφανίσεις τους δεν έχουν ως στόχο να μας γίνουν δυσάρεστοι, αλλά απλώς να γίνουν ευχάριστοι στους ξένους παράγοντες από τους οποίους κατ’ ουσίαν εξαρτάται η διατήρηση της θέσεως εργασίας τους. Στοχεύουν κυρίως να τους αποδεικνύουν όσο το δυνατόν συχνότερα το πόσο περισσότερο πρόθυμοι, περισσότερο αποφασισμένοι, περισσότερο αδίστακτοι, περισσότερο αφοσιωμένοι στον στόχο της «σωτηρίας της πατρίδος» είναι συγκριτικά με οποιονδήποτε άλλον εποφθαλμιά την θεσούλα τους.

 Όσο μάλιστα σφίγγει η κατάσταση και η αυξανόμενη σκληρότητα των μέτρων δυσχεραίνει την άμεση εφαρμογή τους, τόσο τα ελλείμματα αποτελεσματικότητας παρίσταται ανάγκη να καλύπτονται από ισχυρές δόσεις καθημερινών πανηγυρικών δηλώσεων  προσωπικής τους συμμορφώσεως προς τας υποδείξεις.

Αυτήν την έννοια περίπου είχε η διαβόητη δήλωση «ουδείς αναμάρτητος» του Πρωθυπουργού κατά την πρώτη ιστορική επίσημη επίσκεψή του στο Βερολίνο. Και πολλώ μάλλον έτσι θα πρέπει να ερμηνευθεί η συχνή δημόσια ομολογία του Υπουργού Οικονομικών ότι συμφωνεί με το σκεπτικό των υπαλλήλων της Τρόϊκας.

Όπως αυτή η δήλωση στην οποία προέβη χθες το Βράδυ (28^η Οκτωβρίου περατωθέντος του πάνδημου-άνευ Δήμου- εορτασμού της διπλής εθνικής επετείου). Οπου αφού ανακοίνωσε την κάθετη απόρριψη από την τρόϊκα των ενστάσεων-προτάσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, δεν παρέλειψε να επισημάνει την απόλυτη συμφωνία του με το σκεπτικό των τοκογλύφων, ότι οποιαδήποτε εξάρτηση των αποκρατικοποιήσεων από την αξιολόγηση της Βουλής θα ισοδυναμεί με αποθάρρυνση των επενδυτών(διάβαζε ληστοσυμμοριτών-το λι με ήτα).

Το ΠΑΣΟΚ, ίσως και εσείς μπορεί να το βλέπατε ως εγγύηση διαφάνειας και αποτροπής διαφθοράς. Αυτό όμως δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει πως το βλέπουν οι τεχνοκράτες και οι επενδυτές, οι οποίοι προφανώς δεν θεωρούν σκόπιμο να βγάλουν βούκινο για τις ληστρικές συναλλαγές τους ούτε να βάλουν τροχονόμο στα «υποτραπέζια» δούναι και λαβείν (κατά κυριολεξία υπογράφειν και λαβείν ή συναφώς κατά κυριολεξία ειπείν: εν τη παλάμη και ούτω υπογράψομεν). 

Ενδιαφέρον βεβαίως θα έχει και η στάση των βουλευτών των δύο κομμάτων μετά την πανηγυρική δήλωση Στουρνάρα ότι διαφωνεί με τους κυβερνητικούς εταίρους και συντάσσεται με το σκεπτικό των αντισυμβαλλομένων του Ελληνικού Δημοσίου. Θα συνεχίσουν να τον θεωρούν αξιόπιστο Διαπραγματευτή ή θα αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους; Οψόμεθα…

Πάντως θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι η χθεσινή εμφάνιση του Υπουργού, εξερχομένου της κυβερνητικής συσκέψεως μας εξέπληξε υπέρμετρα.

Οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε ότι εκτός από Τσάρος της Οικονομίας, Υπερπρωθυπουργός, Εθνικός Διαπραγματευτής και άλλα τοιαύτα, από χθες διεκδικεί και τον τίτλο του Γκουρού της επικοινωνίας.

Διότι με το ευφυές εύρημα της κορακί αμφίεσης (μαύρο κοστούμι, μαύρο πουκάμισο, μαύρη γραβάτα) παρέδωσε υψηλά μαθήματα πολιτικής παράστασης. Κατάφερε με την πρωτότυπη ενδυμασία του να προσφέρει ένα ξεκάθαρο πένθιμο συμβολισμό στο εσωτερικό της χώρας, την ίδια στιγμή που με τα λεγόμενά του έστελνε ένα αισιόδοξο μήνυμα στο εξωτερικό, στο ευρωπαϊκό Διευθυντήριο και όχι μόνο. 

Και επειδή, όπως λέει και ο λαός (στα lucida intervalla του)  «θέλει η επί χρήμασι εκδιδομένη να κρυφθεί αλλά η χαρά δεν την αφήνει», παρασύρθηκε προφανώς μετά από αυτές τις χαρμόσυνες δηλώσεις Στουρνάρα και ο αρχιbankster κος Ντράγκι με αποτέλεσμα να μιλήσει απερίφραστα για την ανάγκη αποξένωσης των χωρών της Ευρωζώνης από την πάλαι ποτέ εμμονή τους περί εθνικής κυριαρχίας.

Ολοκληρώνοντας λοιπόν την σημερινή μας διαδικτυακή συνάντηση και επιστρέφοντας εκεί που ξεκινήσαμε θα θέλαμε να κάνουμε μια ταπεινή επισήμανση στην πολυχρονεμένη  τρικομματική κυβέρνηση:

Αναμφισβήτητα η κοινωνική αναλγησία, το αχαλίνωτο θράσος και ο κυνικός βερμπαλισμός αποτελούν αναγκαίο προσόν για την επαγγελματική ανέλιξη τεχνοκρατών ειδικευμένων στην τραπεζική διακυβέρνηση, όμως το ίδιο αναμφίβολα αυτά τα προσόντα δεν αποτελούν επαρκή όρο για την μακροημέρευση μιας κυβέρνησης, οσονδήποτε διακοσμητική και αν είναι.

Ο νοών νοείτω.

«Εύορκοι» εθνοπατέρες εναντίον «επίορκων» εργαζομένων.

Δεν ευτύχησα ποτέ να διαθέτω δημοσίους υπαλλήλους στο στενό οικογενειακό μου περιβάλλον.  Γνώρισα όμως πάρα πολλούς στον ευρύτερο κοινωνικό και ιδιαίτερα στον επαγγελματικό μου κύκλο.

Στην συντριπτική τους πλειοψηφία ήσαν αξιοπρεπείς βιοπαλαιστές, που αγωνίζονταν να συντηρήσουν τίμια την οικογένειά τους και να προσφέρουν υγιή διαπαιδαγώγηση και οράματα για μια καλύτερη Ελλάδα στα παιδάκια τους.

Μέχρι προχθές αποτελούσαν τον αξιοσέβαστο έως αξιοζήλευτο κορμό της μικροαστικής μας κοινωνίας και ήσαν περιζήτητοι πελάτες των τραπεζών, των εργολάβων οικοδομών  και των εμπορικών καταστημάτων.

Σήμερα ο κόσμος τους έχει γίνει συντρίμμια και η ψυχολογία τους κουρέλια.

Ζουν με το άγχος της απόλυσης, της εξαθλίωσης, της αναίτιας καταισχύνης.

Εντελώς αιφνιδιαστικά και άδικα  κάποιοι θρασύτατοι καιροσκόποι επιχειρούν να τους καταστήσουν αποδιοπομπαίους τράγους ενός σεσηπότος  και θνήσκοντος  πολιτικοοικονομικού συστήματος.

Κάποιοι πειθήνιοι «διαπραγματευτές» επιχειρούν να τους θυσιάσουν αδίστακτα στο μινώταυρο της βιωσιμότητας του χρέους, υπακούοντας σε έξωθεν εντολές και εξυπηρετώντας αποικιοκρατικά πολυεθνικά συμφέροντα.

Αρχικά διεπίστωσαν  την ύπαρξη υπεράριθμων υπαλλήλων, αντιπαραγωγικών δημοσίων υπηρεσιών και ζημιογόνων ΔΕΚΟ, από τις οποίες έχει δήθεν ανάγκη να απαλλαγεί ο δημόσιος τομέας μαζί με τους απασχολούμενους σ’ αυτές.

Σύντομα η σκευωρία τους ξεσκεπάσθηκε, αφού πρώτες στη λίστα της κατάργησης μπήκαν  νοσοκομειακές μονάδες, πανεπιστημιακές σχολές, οργανισμοί και ΔΕΚΟ κοινής ωφέλειας, όπως ο ΟΕΚ, η ΔΕΗ, η ΕΥΔΑΠ κ.λ.π, που κατά σύμπτωση αποτελούν φιλέτα, τα οποία εποφθαλμιούν μεγάλοι πολυεθνικοί επιχειρηματικοί όμιλοι και ντόπιοι μεσίτες τους.

Μεταξύ των καταργητέων και δεκάδες εφορίες σε μια περίοδο όπου συμπτωματικά θα υπάρξει τεράστιο σαφάρι συγκέντρωσης εσόδων με πανηγύρι κατασχέσεων και πλειστηριασμών, επομένως ευρύ πεδίο κερδοφορίας για «ελεγκτικές» εισπρακτικές εταιρίες οικονομικών δολοφόνων.

Και ξαφνικά ξεφτίζοντας αυτό το παραμύθι έδωσε τη θέση σε ένα καινούργιο χίλιες φορές πιο άθλιο από το πρώτο.

Ξαφνικά μετά από δεκαετίες «τάξης και ηθικής» οι αδιάφθοροι ολετήρες της κοινωνικής συνοχής της χώρας άρχισαν υπό την πίεση της τροϊκανής σατραπείας και υπό την καθοδήγηση Γερμανών «τεχνοκρατών» (διάβαζε πρακτόρων), που αλωνίζουν στα Υπουργεία και τις Περιφέρειες να ανακαλύπτουν «επιόρκους» υπαλλήλους καθ’ άπασα την επικράτεια.

Κι όσο περισσότερο πιέζουν οι τοκογλύφοι  τόσο περισσότερο διακινούν  το άθλιο παραμύθι περί  «επιόρκων» οι ψοφοδεείς «διαπραγματευτάδες» μας, οι οποίοι βλέπουν πλέον παντού «αργόσχολους», «τεμπέληδες», «διεφθαρμένους». Χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες «επιόρκους» δημοσίους υπαλλήλους, που επί δεκαετίες ήσαν αφανείς και τώρα ξαφνικά απεκαλύφθησαν ως εκ θαύματος, ως εκ της θείας επιφοιτήσεως στους άσπιλους, αγγελικούς πολιτικούς τους προϊσταμένους, μερικοί εκ των οποίων δεν πρόλαβαν να εργασθούν ποτέ (πορφυρογέννητοι όντες γόνοι τσιφλικάδων, Φαναριωτών και κοτζαμπάσηδων).

Σημειωτέον ότι όλοι ανεξαιρέτως αυτοί οι κύριοι, που από θύτες το παίζουν τιμητές και από υπόλογοι μεταλλάσσονται σε αξιολογητές, κυβέρνηση, βουλευτές, θεσμικοί παράγοντες, αλλά τουλάχιστον και οι εξ αυτών απόφοιτοι νομικών σχολών (δικηγόροι, συνταγματολόγοι κ.λ.π) έχουν άπαντες ορκισθεί ανεπιφυλάκτως «να φυλλάττουν πίστη εις την Πατρίδα και υπακοή εις το Σύνταγμα και τους νόμους».

Το πόσο λοιπόν συνεπείς στον όρκο τους είναι αυτοί που πρωτοστατούν με τον υπερβάλλοντα ζήλο ή την ανοχή τους στην καταλήστευση από ξένους ομίλους όχι μόνο του εθνικού πλούτου αλλά και του τελευταίου ίχνους περιουσιακού στοιχείου του Δημοσίου και των ιδιωτών, επαφίεται στην κρίση των πολιτών και των δικαστικών αρχών, που οσονούπω πανευρωπαϊκά θα επιληφθούν της αξιολογήσεως των πράξεων και παραλήψεών τους. (Ήδη ένα πρώτο ευρωπαϊκό κόλαφο στους ξένους και ντόπιους «τεχνοκράτες» της ελεεινής μορφής αποτελεί η απόφαση του Συμβουλίου της Ευρώπης, που κρίνει παράνομα σημαντικά νομοθετικά τερατουργήματα των φιλομνημονιακών κυβερνήσεων).

Εμείς θα περιορισθούμε να πούμε σε όλους αυτούς τους αξιότιμους κυρίους και τα ανάξια λόγου πολυποίκιλα παπαγαλάκια τους τούτο μόνο:

Ο εύορκος πρώτος τον λίθον βαλέτω επί τον «επίορκον» δημόσιο υπάλληλο.

Και κάτι ακόμα:

Η άθλια επικοινωνιακή επιχείρηση του εθνικού διχασμού και του κοινωνικού αυτοματισμού έχασε κάθε ελπίδα επιρροής. (Κάποιοι πρώτοι αξιοπρεπείς βουλευτές το κατανοούν και σπεύδουν να αποστασιοποιηθούν από το μνημονιακό ασκέρι.).

Οι στρατιές των διωκόμενων επαγγελματικών κλάδων και των εκατομμυρίων εξαθλιωμένων, που δημιουργεί καθημερινά η κοινωνική τους αναλγησία, δεν εξαπατώνται πλέον από αυτές τις αθλιότητες.

Είναι πια πολύ κοντά η ώρα, που όλοι οι ρημαγμένοι πολίτες αυτού του καθημαγμένου τόπου θα συστρατευθούν ανεξαρτήτως οποιωνδήποτε δευτερευουσών επαγγελματικών, κοινωνικών ή πολιτικών διαφορών και ενώνοντας τη φωνή   τους με τους υπόλοιπους ταλαιπωρημένους λαούς της Ευρώπης θα αναλάβουν οι ίδιοι την διαπραγμάτευση, επιβάλλοντας τους δικούς τους όρους.

Και ένα πράγμα τουλάχιστον είναι ιστορικά βέβαιο:

Οτι όσο περισσότερο αυτή η διαπραγμάτευση, αναβάλλεται, εμποδίζεται, καταπνίγεται , τόσο πιο σκληροί θα είναι οι τελικοί της όροι.