Προσχώρησε στη Σχολή Βενιζέλου και ο κος Δένδιας.

Θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι αυτοί, που βιάσθηκαν να ξορκίσουν την γενιά του Πολυτεχνείου (με το αζημίωτο) και να ευαγγελισθούν «το κλείσιμο του κύκλου της μεταπολίτευσης» (όχι τυχαία), έχουν επιτύχει ήδη τεράστια πρόοδο.

Επί Παπαδόπουλου-Ιωαννίδη μαθαίναμε τα νέα από την Ντόυτσε Βέλε. Επί Ράϊχενμπαχ-Φούχτελ – Σαμαρά-Κουβέλη- Βενιζέλου, τα μαθαίνουμε από τον GUARDIAN.  Σοβαρή βελτίωση, δεν μπορώ να πω.

Βέβαια αυτά τα νέα ότι υπήρξαν διάφορες παραβάσεις της ποινικής δικονομίας, του κοινού ποινικού νόμου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων   κατά την διάρκεια  «φιλοξενίας» προσαχθέντων, τους οποίους «περιποιήθηκαν»  ποικιλοτρόπως στην Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών  μερικά  «όργανα της τάξεως»  με «υπερβάλλοντα ζήλο» δεν είναι ευχάριστα για τον ιθαγενή πληθυσμό και ευλόγως απέφυγαν να τα παρουσιάσουν τα «έγκριτα» «ελληνικά» Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Όμως και το γεγονός ότι εισέτι δεν έχει απαγορευθεί η ανάγνωση και παρακολούθηση ξένων μέσων, όπως συνέβαινε στην επταετία 1967-1974, αποτελεί αντικειμενικά σημαντική μεγαλοψυχία από την πλευρά των δυνάμεων κατοχής.

Ας μη σπεύσουμε βέβαια να λοιδορήσουμε τους καλούς έλληνες δημοσιογράφους, ρεπόρτερ, πολιτικούς σχολιαστές, εκδότες, καναλάρχες κ.λ.π, που δεν ανέδειξαν εγκαίρως την σχετική είδηση. Πιθανότατα απλώς δεν την αξιολόγησαν ως σημαντική.

 Αφού είναι ούτως ή άλλως αυτονόητο ότι, όπου εφαρμόζεται καθεστώς αποικιοκρατίας, πέρα από απαγορεύσεις συναθροίσεων,  ψεκασμούς και ξυλοδαρμούς διαδηλωτών, επιβάλλεται και η ειδική «περιποίηση» των προληπτικώς προσαγομένων αντιφρονούντων.

Το παράδοξο λοιπόν δεν είναι αυτό καθεαυτό το περιστατικό.

Το παράδοξο είναι ότι ο πολιτικός προϊστάμενος της Ελληνικής Αστυνομίας προσπάθησε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα με δηλώσεις, που αν μη τι άλλο υποτιμούν την νοημοσύνη του νομικού κόσμου από τον οποίο προέρχεται.

Κατανοούμε την αμηχανία του όταν αποκαλύπτονται τέτοιου είδους δραστηριότητες και την δυσκολία πολιτικής κάλυψής τους.

Όμως η δικαιολογία ότι, καίτοι είχε γνώση του συμβάντος, δεν διέταξε εσωτερική έρευνα, επειδή «η καταγγελία έγινε στη Δικαιοσύνη και όχι στην ΕΛΑΣ και επομένως δεν μπορούσε ο ίδιος να ενεργήσει τα σχετικά»,  είναι απολύτως έωλη από νομικής απόψεως.

Εξ όσων τουλάχιστον γνωρίζω, ουδαμού προβλέπεται ότι δεν επιτρέπεται η κίνηση και εξέλιξη πειθαρχικής διαδικασίας, εφ’ όσον έχει αρχίσει αντίστοιχη ποινική.

Είναι στην διακριτική ευχέρεια των παθόντων να μηνύσουν τους δράστες εγκληματικών πράξεων ή παραλήψεων, να καταθέσουν αγωγή αποζημιώσεως εξ αδικοπραξίας για πιθανές οικονομικές αξιώσεις τους ή να υποβάλλουν αναφορά στην αρμόδια διοικητική αρχή. 

Μπορούν να επιλέξουν ό,τι θέλουν. Να ασκήσουν κάποια από τις προαναφερθείσες δυνατότητες, που τους παρέχει η έννομη τάξη ή και καμία εξ αυτών.

Καμία πάντως επιλογή των παθόντων δεν αφαιρεί το δικαίωμα-καθήκον (droit – fonction) του κου Υπουργού να ενεργήσει αυτεπαγγέλτως για την διερεύνηση τυχόν παρανόμων ενεργειών υφισταμένων του, για τον καταμερισμό πειθαρχικών ευθυνών εφ’ όσον αποδειχθεί ότι υπάρχουν και κυρίως για την λήψη των ενδεδειγμένων μέτρων ώστε παρόμοια νοσηρά και έκνομα φαινόμενα να μην παρουσιασθούν στο μέλλον.

Η αλήθεια είναι ότι ο αξιότιμος κος Δένδιας δεν είναι ο μόνος πολιτικός, ο οποίος παρουσιάζει αυτό το παράδοξο  φαινόμενο της απώλειας-απεμπόλυσης της νομικής του κατάρτισης κατά την άσκηση κυβερνητικών ή κομματικών καθηκόντων.

Το τελευταίο διάστημα έχουμε δεί πληθώρα πολιτικών με τα ίδια ή και χειρότερα, ομολογουμένως ανησυχητικά,  συμπτώματα.

Δεκάδες βουλευτές δικηγόρους, που ψηφίζουν αβασάνιστα πλήθος νομοθετικών τερατουργημάτων. Ακόμη και διαπρεπείς συνταγματολόγους υπουργούς, οι οποίοι αδυνατούν να διακρίνουν την βαρεία αντισυνταγματικότητα των νομοθετικών τους πρωτοβουλιών, των συμβάσεων ή των διοικητικών πράξεων που υπογράφουν.

Πρόσφατο καραμπινάτο παράδειγμα ο χειρισμός της περίφημης λίστας Λαγκάρντ,  από τον καθηγητή Νομικής κο Βενιζέλο και οι απίθανες δικαιολογίες, που προβλήθηκαν από όλους του  εμπλεκομένους.

Το φαινόμενο αυτό έχει προσλάβει τέτοιες  διαστάσεις, όπου κάλλιστα ο ιστορικός του μέλλοντος θα μπορούσε να θεωρήσει ότι στην παρούσα περίοδο μια ομάδα διαπρεπών καθηγητών όπως ο Κος Βενιζέλος,  ο κος Παυλόπουλος, ο κος Λοβέρδος κ.α αξιόλογοι νομικοί εισήγαγαν μια sui generis, υπό μία έννοια επαναστατική, θεώρηση της νομικής θεωρίας και πράξης:

 Όπου η τυπική ισχύς του συντάγματος υπεχώρησε, έναντι ακόμη και αστυνομικών διατάξεων.

Όπου η ψήφιση διατάξεων, που καθιστούν αναδρομικώς δυσμενέστερη τη θέση φορολογουμένων, εργαζομένων, ασφαλισμένων θεωρείται συνταγματικά επιτρεπτή.

Όπου οι πολίτες καταδιώκονται ανηλεώς για οφειλή μερικών ευρώ, ενώ οι τραπεζίτες παραμένουν ανενόχλητοι για οφειλές εκατοντάδων εκατομμυρίων.

Όπου οι φοροοφειλέτες αντιμετωπίζουν εξοντωτικές ποινές και διαπομπεύσεις, ενώ για μια συγκεκριμένη κάστα διαπλεκομένων ισχύουν ιδιόρρυθμες ασυλίες και κακώς εννοούμενη «προστασία προσωπικών δεδομένων».

Όπου γενικώς επικρατεί το καταπλεονεκτικό δίκαιο των δανειστών με απολύτως αντεστραμμένες ακόμη και τις θεμελιώδεις αρχές  της επιεικείας και της ευνοίας προς τον οφειλέτη.

Πάντως, επειδή οι γενικότεροι σχεδιασμοί  της Τρόϊκας θα αυξήσουν την πιθανότητα παρόμοιων καταστάσεων, ίσως θα ήταν χρήσιμο οι συγκυβερνώντες  κοι  Κουβέλης-Βενιζέλος-Σαμαράς να ζητήσουν από τους «φίλους-ευεργέτες» Γερμανούς, να φτιάξουν μια κομαντατούρ της προκοπής για να μην  έρχεται κάθε τόσο σε άβολη θέση ο κος Δένδιας.

Ιδιαίτερα δε να μην αμαυρώνεται η εικόνα της Ελληνικής Αστυνομίας, η οποία στην συντριπτική της πλειοψηφία εμφορείται από δημοκρατικό ήθος, εκτελεί με υψηλό αίσθημα ευθύνης τα καθήκοντά της, πένεται, πάσχει,  υποφέρει και ματώνει καθημερινά, όπως ακριβώς το σύνολο του πληθυσμού, καλύπτοντας εξ ιδίων ακόμη και τα έξοδα υπηρεσιακών της αναγκών και δραστηριοτήτων. 

Εν πάση δε περιπτώσει, έστω και επιλήσμων της επαγγελματικής του ιδιότητος, εκάστοτε υπουργός ως πολιτικός υπεύθυνος οφείλει να δρα αμελλητί σε τέτοιες περιπτώσεις, ώστε να προστατεύει το κύρος της Αστυνομίας  και να μη δίδεται η εσφαλμένη εντύπωση ότι αυτές οι απεχθείς εξαιρέσεις εκφράζουν την νοοτροπία της ηγεσίας της ή αντιπροσωπεύουν έστω και κατ’ ελάχιστον τον ψυχισμό του προσωπικού της.