Μια φορά και ένα καιρό, ήταν ένα τσελιγγόπουλο, καλό παιδί και άξιο παλικάρι. Έβοσκε τα πρόβατά του στη ραχούλα και έκανε σχέδια πώς να μεγαλώσει το κοπάδι του.
Το τσελιγγόπουλο, που όλοι το αγαπούσαν στο χωριό γιατί ήτανε αγνό παιδί, εργατικό και καλόγνωμο, είχε όμως ένα πρόβλημα. Κάθε τόσο το έπιανε ένα αίσθημα ανασφάλειας, κάτι σαν έλλειψη αυτοπεποίθησης ένα πράγμα. Και κάθε τόσο, για να σιγουρευτεί ότι οι χωριανοί τον αγαπούσαν και ήταν έτοιμοι να του συμπαρασταθούν στις δυσκολίες και στους κινδύνους του επαγγέλματος, έβγαινε στο ξάγναντο του χωριού και έσκουζε:
«Ε! Χωριανοί! Τρεχάτε, τρεχάτε. Λύκος στα πρόβατα…»
Οι χωριανοί παρατάγανε, οι έρμοι τις δουλειές τους και τρέχανε να στηρίξουνε το τσελιγγόπουλο στη μάχη του με τους λύκους. Αλλά όταν φτάνανε στο βοσκοτόπι βρίσκανε το τσελιγγόπουλο, μέσα στην καλή χαρά, να τους ευχαριστεί για τη συμμετοχή τους και για την εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπό του, αλλά προς το παρόν δεν ζύγωσαν οι λύκοι στο κοπάδι και όλο το σκηνικό ήτανε κάτι σαν τεστ ετοιμότητας. Τους υποσχόταν όμως ότι με την ψυχική δύναμη, που του έδωσε η μαζική τους παρουσία, τώρα είναι ικανός να ξετρυπώσει όλους τους κακούς λύκους και να τους κατατροπώσει.
Την πρώτη φορά οι χωριανοί το είδανε το πράμα αισιόδοξα. Νέο είναι το παιδί. Θα ωριμάσει. Δεν πειράζει αξίζει τον κόπο να το στηρίξουμε ψυχολογικά, γιατί είναι αγνό και έχει ωραίους στόχους και για τη στάνη του και για το καλό του χωριού.(Οι λύκοι βλέπετε, όταν καταλάβουν και κατασπαράξουν τη στάνη, δεν αργούνε να χιμήξουν και στο χωριό).
Στη συνέχεια όμως το κακό παράγινε. Το τσελιγγόπουλο τους φώναξε και τους ξαναφώναξε κάμποσες φορές χωρίς να υπάρχει πραγματική μάχη με τους λύκους. Κι οι χωριανοί άρχισαν να κουράζονται ψυχολογικά. Άρχισαν να αμφιβάλλουν αν το τσελιγγόπουλο μπορεί να διακρίνει πραγματικά τους λύκους. Και σε κάθε κάλεσμα προσέτρεχαν πια όλο και λιγότεροι. Και τελικά, όταν οι λύκοι έκαναν γιούρια από παντού στη στάνη, οι χωριανοί δεν πίστεψαν στις απεγνωσμένες φωνές του τσελιγγόπουλου. Με τούτα και με κείνα το αποτέλεσμα ήταν να μείνει χωρίς κοπάδι, γιατί άλλα γιδοπρόβατα τα φάγανε οι λύκοι και άλλα τρέξανε για να σωθούνε και τρυπώσανε σε γειτονικά μαντριά.
Το αποκλειστικό ρεπορτάζ αυτής της κωμικοτραγικής ιστορίας μας το εξασφάλισε ένας διάσημος οικολόγος ρεπόρτερ της εποχής εκείνης, ονόματι Αίσωπος, ο οποίος έτυχε να κάνει διακοπές εκείνο το καλοκαίρι σε εκείνο το χωριό.
Μιαν άλλη φορά, σε κάτι άλλους καιρούς πιο κοντινούς, ένα αρχηγόπουλο, λεβέντης και καλό παλικάρι, ονειρεύτηκε να διορθώσει τα κακώς κείμενα στο τόπο του.
Είχε όλα τα προτερήματα του κόσμου, αλλά είχε ένα προβληματάκι. Κάτι σαν ανασφάλεια, κάτι σαν έλλειψη αυτοπεποίθησης…
Την πρώτη λοιπόν φορά κάλεσε τον κόσμο να επιβεβαιώσει την εμπιστοσύνη του στο πρόσωπο του. Παρότι κανείς δεν τον αμφισβητούσε, ο λαός συνέρευσε από παντού, διψασμένος για αλλαγή και ενθουσιασμένος, που βρέθηκε τελικά ένας άνθρωπος να πάει τον τόπο μπροστά.
Ο αρχηγός τους ευχαρίστησε για τη συμμετοχή τους και την αμέριστη στήριξη τους στο πρόσωπό του και τους υποσχέθηκε ότι θα τα αλλάξει όλα στο κόμμα και πάνω από όλα θα ανατρέψει την μίζερη καθημερινότητά τους.
Όμως μετά από λίγο καιρό τον αρχηγό τον ξαναπιάσανε οι αμφιβολίες και οι ανασφάλειές του και ξαναφώναξε το λαό, να τον ξαναστηρίξει. Αυτή τη φορά, για να σιγουρευτεί πάλι, ότι τον εμπιστεύονταν να ηγηθεί στον αγώνα ενάντια στα οργανωμένα συμφέροντα, που υπονόμευαν το κόμμα, το παρόν και το μέλλον του τόπου. Παρότι οι προσδοκίες του πρώτου παλλαϊκού τρεχαλητού δεν δικαιώθηκαν, ο λαός δεν δίστασε να ξανασυντρέξει.
Ο αρχηγός μέσα στην καλή χαρά τους ξαναευχαρίστησε και τους γέμισε μια απέραντη αισιοδοξία, ότι από την επόμενη μέρα θα πήγαινε πλέον κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Ιδιαίτερα τα οργανωμένα συμφέροντα κατατρόμαξαν με αυτή την κοσμοσυρροή και τις απειλητικές δηλώσεις του αρχηγού.
Όμως μετά από μικρό διάστημα, τι είχες Γιάννη? Τι είχα πάντα.
Ο αρχηγός ξαναδίστασε. Άντε τρεχάτε φτού κι απ’ την αρχή να κάνουμε ένα συνέδριο να επανιδρύσουμε το κόμμα, να επαναπροσδιορίσουμε το ιδεολογικό μας πλαίσιο, να κάνουμε το πολλοστό ξεκίνημα για την ανόρθωση του τόπου.
Παρά την κόπωση, παρά την αμφιβολία, ο κόσμος ξανανταποκρίθηκε και σε αυτό το κάλεσμα του αρχηγού.
Για άλλη μια φορά όμως φάνηκε ότι «ώδινεν όρος και έτεκεν μυν». Ούτε ιδεολογικό πλαίσιο, ούτε οργανωτικές αρχές προέκυψαν από τη συνεδριακή πανήγυρη.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με το μύθο του Αισώπου ή με σύγχρονους βοσκούς και στάνες είναι βεβαίως συμπτωματική.
Όμως δεν είναι ευνόητο ότι κάποια «πρόβατα» απογοητευμένα αναζητούν ήδη στέγη στη διπλανή «στάνη»? Και θα είναι μυστήριο αν όσα πρόβατα απομείνουν, κάποια στιγμή θα τα φάνε οι «λύκοι»(οι εντός και οι εκτός «στάνης»)?
Άσχετα όμως με όλα αυτά έχω μια απορία.
Αρχηγέ αφού με αυτή τη κατεύθυνση από ότι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις τρακάρεις από τοίχο σε τοίχο, γιατί διστάζεις να το πάρεις επί τέλους ανάποδα?
Αφού και η κουτσή Μαρία πλέον βλέπει ότι μη αλλάζοντας τρόπο οδήγησης με μαθηματική ακρίβεια θα ξανατρακάρεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου