Οικολόγοι:Προφάσεις εν αμαρτίαις

Όλο αυτό το διάστημα αποφύγαμε να ασχοληθούμε με το νεοπαγές κόμμα των αυτοαποκαλούμενων «Οικολόγων-Πρασίνων», θεωρώντας ότι οφείλαμε να ασχολούμαστε με σοβαρότερα ζητήματα.
Παρότι η απόψεις μας γι αυτούς δεν έχουν αλλάξει, η εκλογική τους εικόνα, που τους εμφανίζει ικανούς να εγκλωβίζουν ένα αξιοσέβαστο ποσοστό προοδευτικών ψηφοφόρων και το γεγονός ότι τα ΜΜΕ έχουν βάλει στόχο να τους επιβάλλουν στο πολιτικό σκηνικό, μας υποχρεώνει να αρχίσουμε να αξιολογούμε και να σχολιάζουμε την πολιτική τους δράση.
Μια πολύ παλιά παροιμία προειδοποιεί πως «ότι λάμπει δεν είναι χρυσός».
Αυτό στην πολιτική μεταφράζεται ότι τα δηλούμενα και τα φαινόμενα απατούν.

Με απλά λόγια τα ευφρόσυνα πρόσωπα, οι ήπιοι τόνοι, τα παχιά λόγια δεν αποτελούν αναγκαία και πιστοποιητικά ειλικρίνειας, εργατικότητας, προοδευτικής ιδεολογίας.

Είναι κοινώς γνωστό θεωρητικά και έχει αποδειχθεί κατ’ επανάληψη ιστορικά ότι τα διάφορα κινήματα, που βασίζονται σε δευτερεύουσες, υπαρκτές ή κατασκευασμένες αντιθέσεις, είχαν τα περισσότερα για στόχο και πάντως όλα για αποτέλεσμα να αποπροσανατολίζουν τον αγώνα των λαϊκών μαζών για βελτίωση του οικονομικού τους επιπέδου. Κατά καιρούς τα διάφορα, θρησκευτικά, αθλητικά(Πράσινοι και Βένετοι), φεμινιστικά, οικολογικά κ.λπ κινήματα ελάχιστα ανησύχησαν την καθεστηκυία τάξη. Aντίθετα χρησιμοποιήθηκαν από αυτήν σαν εργαλείο διάσπασης των λαϊκών κινημάτων ανεξαρτήτως χρονικής περιόδου ή γεωγραφικής περιοχής.

Από τον κανόνα αυτό δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση και οι έλληνες οικολόγοι.
Παρά το πλατύ χαμόγελο, τα μεγάλα περιβαλλοντικά «οράματα», και την επίφαση προοδευτισμού, παραμένουν μια αντιδραστική απομίμηση των Ευρωπαίων Πρασίνων, που στόχο έχει να εγκλωβίζει μια μερίδα των κεντροαριστερών ψηφοφόρων για να διευκολύνει την παραμονή στην εξουσία δεξιών, συντηρητικών κυβερνήσεων.
Ίσως αυτό να μην είναι κατανοητό ακόμη και σε κάποια αγνά ηγετικά του στελέχη, όμως αποτελεί μια αναμφίβολη αντικειμενική πραγματικότητα.
Χαρακτηριστική της ιδεολογικοπολιτικής ποιότητας των οικολόγων είναι η ακραία φιλοσκοπιανή θέση τους, που ταυτίζεται με τις επιδιώξεις των πλέον αντιδραστικών επιχειρηματικών και στρατοκρατικών κύκλων παγκοσμίως.

Ήδη δε, πριν αλέκτωρ λαλήσει, η πολιτική συνέπεια του κ. Παπανδρέου απέσπασε και το οικολογικό προσωπείο από τους πράσινους ψευτοπροοδευτικούς.
Συνεπής προς τις προεκλογικές υποσχέσεις του για πλατιές συναινέσεις και αξιοκρατική επιλογή κυβερνητικών στελεχών, ο νέος Πρωθυπουργός ανέλαβε την πρωτοβουλία να προσφέρει στους Οικολόγους το Υπουργείο Περιβάλλοντος.
Έχοντας και εκείνοι διακηρύξει προεκλογικά ότι είναι έτοιμοι να συνεργασθούν με οποιονδήποτε μετεκλογικά στην κατεύθυνση της περιβαλλοντικής προστασίας, θα περίμενε κανείς να δεχθούν ασμένως την πρόταση του κ. Παπανδρέου, ως μια ξεχωριστή ευκαιρία να συμβάλλουν από υπεύθυνη θέση στην πραγμάτωση των δικών τους ιδεών και οραμάτων.
Περιέργως όμως έσπευσαν να αρνηθούν προβάλλοντας αστείες προφάσεις και παιδαριώδη επιχειρήματα.

Αποκαλύφθηκε λοιπόν περιτράνως ότι δεν πρόκειται για μια σοβαρή δημιουργική πολιτική δύναμη, που διαθέτει συγκροτημένες απόψεις και πολιτική βούληση για να εργασθεί μεθοδικά να τις εφαρμόσει, αλλά δυστυχώς για μια ακόμη χαρούμενη παρεούλα πολιτικών εκδρομέων, που δεν έχουν διάθεση να αφιερώσουν τη δράση τους παρά μεταξύ μικρομεγαλοαστικών κοινωνικών συναναστροφών και ψευτορομαντικών φυσιολατρικών περιηγήσεων.

Πρόκειται επομένως για ένα ακόμη υποπροϊόν της νοσηρότητας του πολιτικού μας συστήματος, που γεννά και συντηρεί παρασιτικά κομματικά μορφώματα, τα οποία παρά τις περί του αντιθέτου «παπαρολογίες» τους αντικειμενικά εξυπηρετούν την ενίσχυση του συντηρητικού κατεστημένου και στην καλύτερη περίπτωση προσφέρουν ατομική υπαρξιακή επιβεβαίωση σε διαφόρων ειδών επαγγελματίες, με κοινό απωθημένο την πολιτική αναγνωρισιμότητα.

Και βέβαια ευλόγως θα αναρωτηθεί κανείς τι κακό υπάρχει όταν κάποιοι πολίτες διαθέτουν ανησυχίες περιβαλλοντικού ή ο,τιδήποτε άλλου πολιτικού περιεχομένου.
Κανένα όσο τουλάχιστον αυτές οι ομάδες παραμένουν στο επίπεδο της χαρούμενης εκδρομικής παρέας.
Όταν όμως περάσουν πέρα από ένα όριο μεγέθους δυστυχώς εισέρχονται στην κατηγορία των κρατικώς επιδοτούμενων κομματικών σχηματισμών και τα στελέχη τους μεταλλάσσονται σε επαγγελματίες πολιτικούς.
Και τότε όλοι εμείς οι άλλοι ανώνυμοι δυστυχείς πολίτες καλούμαστε να σηκώσουμε το οικονομικό βάρος της αργόσχολης, ατέρμονης πολιτικής περιπλάνησης τους.
Τότε προκύπτει το παράδοξο φαινόμενο να εκτρέφουμε απείθαρχους, φυγόπονους και συνεπώς άχρηστους εντολοδόχους, που επί πλέον δυσκολεύουν την διακυβέρνηση αυτών, που όντως έχουν την όρεξη να δουλέψουν για τα συμφέροντά μας.

Η κατάσταση δε εσχάτως αρχίζει να παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις διότι μετά το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, που παραδοσιακά δηλώνουν πεισματικά κόμματα διαμαρτυρίας, τώρα εμφανίζονται και κόμματα, που υποκλέπτουν την ψήφο μας δηλώνοντας προεκλογικά ότι δήθεν επιθυμούν να πάρουν την εξουσία και μετεκλογικά δραπετεύουν με διάφορες έωλες προφάσεις.
Κορυφαίο παράδειγμα η ΝΔ, όπου ο κ. Καραμανλής το έβαλε στα πόδια αφήνοντας τους οπαδούς του στα κρύα του λουτρού (ευτυχώς) και σ’ όλους εμάς να πληρώσουμε τον υπέρογκό του λογαριασμό (δυστυχώς). Και να τώρα από κοντά οι οικολόγοι, που δήλωναν ότι έχουν προγράμματα και επιθυμούσαν να συμμετάσχουν στην όποια κυβέρνηση και τώρα ξαφνικά αρνούνται «να σώσουν το περιβάλλον» και αφήνουν τους «κακούς» σοσιαλιστές να βγάλουν μόνοι τους τα κάστανα από τη φωτιά.

Αποτελεί αξιοθρήνητη διαπίστωση για την Ελληνική Δημοκρατία ότι μπορεί να συμμετείχαν καμιά 25αριά κόμματα στις εκλογές, αλλά μας προέκυψε μια πεντακομματική Βουλή και έξι συνολικά κόμματα από τα οποία διάθεση να «σηκώσει τα μανίκια» και να κυβερνήσει έχει μόνο το εξής ένα…

Αν έστω και κατ' ελάχιστον συνειδητοποιήσουμε αυτή την πολιτική μας μιζέρια, θα πρέπει να μας πιάσει τρόμος ή έστω βαρεία κατάθλιψη...

Και ένα τελευταίο (προς το παρόν) ερώτημα:
Το προεκλογικό πρόγραμμα των οικολόγων πράσινων αποτελεί πρόχειρη περίληψη του οικολογικού περιβαλλοντικού και αναπτυξιακού προγράμματος του ΠΑΣΟΚ και κατά συνέπεια τα περί ανάγκης προγραμματικών συμφωνιών ανήκουν στη σφαίρα της πράσινης ανεκδοτολογίας.
Πόσο λοιπόν δεοντολογικά επιτρεπτό είναι σε ένα σύγχρονο κόμμα να αποφεύγει συστηματικά την ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών, όταν μάλιστα είναι βέβαιο ότι έχει ψηφισθεί από αρκετούς ψηφοφόρους αποκλειστικά λόγω της υπόσχεσής του να συνεργασθεί με το όποιο κυβερνητικό σχήμα;