Ενιαίο μέτωπο ΚΚΕ – ΕΒΕΑ.

Η περίοδος 2004-2009 μετά βεβαιότητος μπορεί να χαρακτηρισθεί ως η πλέον αντιλαϊκή διακυβέρνηση, που γνώρισε μεταπολιτευτικά ο τόπος.
Όλοι ανεξαιρέτως οι επαγγελματικοί κλάδοι και προεχόντως οι μισθωτοί, οι αγρότες, οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες, όπως και οι νέοι και οι συνταξιούχοι ήρθαν αντιμέτωποι με το φάσμα της εξαθλίωσης.
Το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, η σκανδαλώδης διασπάθιση του δημόσιου χρήματος και η πρωτοφανής οικονομική κρίση οδήγησαν την οικονομία της χώρας σε κατάρρευση.
Η ακρίβεια, αποτέλεσμα της ανεξέλεγκτης δράσης των καρτέλ, και της αχαλίνωτης επίθεσης των κερδοσκόπων, σε συνδυασμό με μια πρωτόγνωρη φορομπηκτική καταιγίδα εξανέμισαν τα λαϊκά εισοδήματα, απογύμνωσαν τα χαμηλά και μεσαία λαϊκά στρώματα από κάθε ίχνος περιουσιακού στοιχείου και κατήντησαν το σύνολο του πληθυσμού έρμαιο στην τοκογλυφική κερδοσκοπία των τραπεζών.

Η κατάσταση αυτή, όπως ήταν φυσικό είχε σαν αποτέλεσμα να υπάρξει μια συνολική ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών μαζών, με συνέπεια την γενική μετατόπιση του εκλογικού σώματος προς τα αριστερά, όπως χαρακτηριστικά καταγράφηκε στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές.
Αυτού του είδους οι αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες, που διαμορφώθηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία πέντε χρόνια, θα αποτελούσαν θεωρητικά χρυσή ευκαιρία για αύξηση της δύναμης του κομμουνιστικού κινήματος.
Παρά ταύτα το ΚΚΕ κατάφερε να χάσει 70.000 ψήφους (12% των ψηφοφόρων του 2007), ενώ η μείωση του ποσοστού του θα ήταν ακόμη μεγαλύτερη, αν η συνολική αποχή των ψηφοφόρων παρέμενε στα ποσοστά των προηγούμενων εκλογών.

Έπειτα από ένα τέτοιο αποτέλεσμα, κάθε σοβαρή ηγεσία Κομουνιστικού κόμματος στον πλανήτη, την επομένη των εκλογών θα περιοριζόταν να κάνει την αυτοκριτική της και αντί της ενεργού κομματικής δράσης θα επέλεγε τον πολιτικό αναχωρητισμό.
Με απλά λόγια σύσσωμη η αποτυχημένη ηγετική ομάδα θα μετακόμιζε σε κάποιο γραφικό χωριουδάκι της Σιβηρίας, προκειμένου να αφιερώσει το υπόλοιπο του βίου της στη μελέτη του Μαρξισμού-Λενινισμού.

Όμως αντ’ αυτού η κ. Παπαρήγα και οι συν αυτή, προσπαθούν αγνοώντας θρασύτητα την παλλαϊκή εκλογική τους αποδοκιμασία, να παραμείνουν γαντζωμένοι στις σφραγίδες και τις καρέκλες τους.
Με γνωστά παρωχημένα συνθήματα και κακόγουστες τετριμμένες σκηνοθεσίες επιχειρούν να παρηγορήσουν τους απογοητευμένους οπαδούς τους και να ξεγελάσουν την «εργατική τάξη» στρέφοντας τα φώτα της δημοσιότητας μακριά από την προσωπική τους πολιτική χρεωκοπία.
Έτσι είδαμε την τελευταία εβδομάδα την κ. Παπαρήγα να επιχειρεί «άλμα προς τα εμπρός», αναμασώντας την θεωρία του «ενιαίου μετώπου», κηρύττοντας την «μηδενική πίστωση χρόνου» στην «επάρατη σοσιαλδημοκρατία» και σκηνοθετώντας άθλια δρώμενα «αγανακτισμένων εργατών» εναντίον του «αντιδραστικού» Υπουργού, που διετύπωσε την αντιλαϊκή απαίτηση να του δοθεί προθεσμία μερικών ημερών για να ενημερωθεί.
Συμπτωματικά το «άλμα προς τα εμπρός» ταυτίζεται με την θεωρία του κ. Καραμανλή και των επιγόνων του που προτρέπουν την κομματική τους βάση να ξεχάσει την ήττα, «να γυρίσει σελίδα» και «να ενδιαφερθεί για το μέλλον της παράταξης»,
Συμπτωματικά «οι αγανακτισμένοι εργάτες» του ΚΚΕ δεν υστερούν ως σκηνοθετική σύλληψη από τους «αγανακτισμένους νοικοκυραίους», που κατά καιρούς έβγαλε στους δρόμους η δεξιά,
Συμπτωματικά η «μηδενική πίστωση χρόνου» στο ΠΑΣΟΚ δεν επιτρέπει στα μέλη του ΚΚΕ να ασχοληθούν με τα αίτια της εκλογικής συμφοράς και προσφέρεται για την εκτροπή της οργής των οπαδών προς την κατεύθυνση ενός εξωκομματικού φανταστικού «ταξικού αντιπάλου». Όλως συμπτωματικά κάτι ανάλογο επιχειρούν και οι αποτυχημένοι τέως υπουργοί της ΝΔ με τον πρόχειρο αντιπολιτευτικό ανταρτοπόλεμο, που έχουν αρχίσει τις τελευταίες ημέρες.

Τέλος οι ενιαιομετωπικές πρακτικές βέβαια ούτε καινούργιες είναι ούτε εφαρμόζονται για πρώτη φορά από την κ. Παπαρήγα.

Πέρα από περιόδους εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων ή λαϊκών εξεγέρσεων για την αποκατάσταση της δημοκρατίας ουδέποτε άλλοτε επιτεύχθηκαν στη λαϊκή βάση.
Ιστορικά δε όποτε έγινε προσπάθεια να εφαρμοσθούν σε επίπεδο κορυφής είχαν πάντοτε οικτρά αποτελέσματα για την εργατική τάξη και τις ανιστόρητες ηγεσίες της.
Εξ’ άλλου χαρακτήρα ενιαίου μετώπου στην κορυφή αποτέλεσε και η κεντρική πολιτική τακτική του ΚΚΕ στη διάρκεια της μαύρης νεοφιλελεύθερης πενταετίας, που προηγήθηκε.
Συνέπεια αυτής της τακτικής ήταν η απλόχερη κάλυψη, που προσέφερε στον κ. Καραμανλή σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα, η διασπαστική στάση του ΠΑΜΕ σε όλες τις εργατικές διεκδικήσεις και κυρίως η επικοινωνιακή ταύτιση του ΚΚΕ με την συντηρητική παράταξη, προπαγανδίζοντας το γνωστό σλόγκαν ότι το κόμμα της Αξιωματικής αντιπολίτευσης ευθυνόταν εξ ίσου με το κυβερνών κόμμα για τα δεινά των εργαζομένων.

Ολέθρια αποτελέσματα αυτής της ενιαιομετωπικής τακτικής υπήρξε επί πέντε χρόνια «το φιλί της ζωής» σε μια άθλια συντηρητική διακυβέρνηση, η υπονόμευση των λαϊκών αγώνων, η περαιτέρω εξαθλίωση των εργαζομένων και η παρεμπόδιση ανάληψης της εξουσίας από μια σοσιαλιστική κυβέρνηση, που σε οποιαδήποτε περίπτωση δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερη από τις κυβερνήσεις Καραμανλή.

Αυτή την πενταετή αναχρονιστική πολιτική του «προτιμάμε ένα λιμοκτονούντα εργαζόμενο, που πιθανόν να ψηφίσει κάποτε ΚΚΕ από απόγνωση, παρά ένα πολίτη που θα ψηφίσει ΠΑΣΟΚ με την ελπίδα να ξεφύγει από την εξαθλίωση», αποδοκίμασαν μαζικά οι πολίτες και στις πρόσφατες εκλογές.

Όμως «τον αράπη κι αν τον πλένεις, το σαπούνι σου χαλάς».
Ανεπίδεκτη μαθήσεως η κ. Παπαρήγα σε αγαστή συγχορδία με την καταρρέουσα συντηρητική παράταξη επιστράτευσαν η μεν τους «ηρωϊκούς αγανακτισμένους συνδικαλιστές» των ναυπηγείων, η δε τον "κακορίζικο επαγγελματοβιοτέχνη» κ. Μίχαλο για να πλαγιοκοπήσουν αντιπολιτευτικά το «κακό και άμυαλο» ΠΑΣΟΚ.

Από κοντά τρίτος και καταϊδρωμένος ο κ. Τσίπρας με τις άθλιες τηλεοπτικές ατάκες του περί πλανερού ΠΑΣΟΚ, που «προεκλογικά βγάζει φλας αριστερά και μετεκλογικά στρίβει δεξιά». Αρνείται και ο κ. Τσίπρας πεισματικά να «ξεπεζέψει» και να συλλάβει το μήνυμα των ψηφοφόρων που αποδοκιμάζουν ένα αερολογούντα αρχηγό, ο οποίος τόσο προεκλογικά όσο και μετεκλογικά επιμένει να στριφογυρίζει άσκοπα πέριξ του εαυτού του.

Και βέβαια από αυτή τη γραφική κουστωδία δεν θα μπορούσαν να λείψουν τα μεγάλα δημοσιογραφικά συμφέροντα, που ανακαλύπτουν τις παραπολιτικές «κόντρες και διαφωνίες» των αρμοδίων υπουργών της κυβέρνησης.

Ματαίως όμως βυσσοδομούν όλοι αυτοί οι θλιβεροί λαϊκιστές, που όψιμα κόπτονται άλλος για «τα συμφέροντα των εργαζομένων», άλλως για «την επιχειρηματική επιβίωση των επαγγελματοβιοτεχνών», άλλος για τη διεθνή αξιοπιστία της χώρας και άλλος για «την συνοχή της κυβέρνησης».

Έχουν γνώση οι φύλακες.

Ο λαός γνωρίζει ποιος πραγματικά ενδιαφέρεται για τα συμφέροντα της χώρας.
Η κυβέρνηση γνωρίζει πώς να διαχειρισθεί την υπόθεση για το καλό του λαού και του τόπου.
Οι εργαζόμενοι γνωρίζουν σε ποιόν πρέπει να εμπιστευθούν την υπεράσπιση των δικαίων τους.

Είναι βέβαιο ότι οι «πονηροί πολιτευτές» και τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια τους θα απομονωθούν, όπως τους αξίζει στη συνείδηση των πολιτών.

Είναι βέβαιο ότι οι ανιδιοτελείς συνδικαλιστές και εργαζόμενοι του λιμανιού θα επιδείξουν την φρόνηση που απαιτούν οι περιστάσεις και θα στηρίξουν τις προσπάθειες της κυβέρνησης χωρίς να επιβαρύνουν άσκοπα και καταχρηστικά τις άλλες επαγγελματικές ομάδες και την πληγωμένη θανάσιμα εθνική οικονομία.

Είναι βέβαιο ότι οι επαγγελματοβιοτέχνες θα συστρατευθούν σε μια εθνική προσπάθεια υπομένοντας μια πρόσκαιρη ταλαιπωρία, που θα αποφέρει διαχρονικά οφέλη στην πατρίδα.

Είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση θα εξασφαλίσει απόλυτα τα συμφέροντα των εργαζομένων. Θα εξασφαλίσει τις θέσεις εργασίας. Θα εξασφαλίσει όλες ανεξαιρέτως τις αποδοχές τους (μεγάλες ή μικρές) γιατί ο στόχος μιας σοσιαλιστικής κυβέρνησης δεν είναι να «κοντύνει» τους υψηλόμισθους, αλλά να «ψηλώσει» τους χαμηλόμισθους». Έχει χρέος επομένως να διασφαλίσει τις νόμιμες, φανερές αποδοχές, όσο μεγάλες και αν είναι και βεβαίως να τις φορολογήσει με ενιαία φορολογική κλίμακα.

Και τέλος είναι βέβαιο ότι αυτή η κυβέρνηση θα διαπραγματευθεί με γνώση και εθνική συνείδηση με την Κινεζική πλευρά και θα πετύχει μια έντιμη συμφωνία, που θα εξυπηρετεί τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της χώρας στη βάση ενός αμοιβαίου σεβασμού της αρχής της ισορροπίας συμφερόντων, που πρέπει να διατρέχει τις διεθνείς συμβάσεις.
Με υψηλό αίσθημα ευθύνης, με αφοσίωση στο λαό και την πατρίδα, με σεβασμό στην μεγάλη φίλη χώρα, αλλά και με αταλάντευτο στόχο την εκπομπή ενός μηνύματος, ότι ο Ελληνικός λαός διαθέτει πλέον μια ισχυρή σοσιαλιστική κυβέρνηση, που θα διεκδικήσει αταλάντευτα να επαναφέρει την Ελλάδα στην διεθνή θέση που της αξίζει.