Μετά την τραυματική εμπειρία της Καραμανλικής διακυβέρνησης θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι εκεί που σταματάει η πολιτική ηθική αρχίζει ο νεοκαραμανλισμός.
Η οικονομική χρεωκοπία της χώρας και των κατοίκων της ίσως αποδειχθεί τελικά ότι δεν είναι το μεγαλύτερο από τα δεινά, που επεσώρευσαν στον τόπο οι τελευταίες κυβερνήσεις της δεξιάς.
Μεγαλύτερο έγκλημα θα αποδειχθεί η απαξίωση των θεσμών, η κατάργηση κάθε έννοιας ηθικής στο δημόσιο βίο, η αγιοποίηση της πολιτικής φαυλότητας, η μαζική εκπαίδευση του πληθυσμού στην αντίληψη ότι η ιδιοτέλεια είναι συνώνυμη με την καπατσοσύνη και ο ατομικός πλουτισμός είναι η τελείωση του σύγχρονου ανθρώπου και επομένως ευλόγως αποτελεί τον υπέρτατο «σκοπό που αγιάζει τα μέσα».
Ήδη από το Σεπτέμβριο του 2008 είχαμε διαγνώσει ότι σ’ αυτές τις κυβερνήσεις : «Το πιο τρομακτικό είναι η αλαζονεία της εξουσίας, που με πρωτόγνωρη κυνικότητα υποστηρίζει το νομότυπο της ιδιοτέλειας στην άσκηση της διοικητικής λειτουργίας και διεκδικεί θαρραλέα την νομιμοποίηση της πολιτικής αναλγησίας».
Είχαμε προβλέψει ότι «Συμπτώματα παρακμιακού εκτροχιασμού σε συνδυασμό με οικονομικές αντιαναπτυξιακές πολιτικές δημιουργούν αναπότρεπτα ένα εκρηκτικό κοινωνικό μείγμα, το οποίο ιστορικά κατά το παρελθόν οδήγησε σε νομοτελειακή κατάρρευση ακόμη και αυτοκρατορικά καθεστώτα.»
Και είχαμε κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου ότι «τα σάπια καθεστώτα δεν πέφτουν πάντοτε σαν ώριμα φρούτα.
Μερικές φορές λειτουργούν σαν την φυλλοξήρα, που καταστρέφει ολοσχερώς το ίδιο το δένδρο…»
Ένα χρόνο μετά όλοι πλέον αρχίζουν να διακρίνουν ότι το ηθικό έλλειμμα της διακυβέρνησης Καραμανλή πρέπει να αξιολογηθεί ως απείρως επαχθέστερο του οικονομικού ελλείμματος και προφανώς πολύ δυσκολότερα αντιμετωπίσιμο.Η νομοτελειακή κατάρρευση του παρακμιακού κυβερνητικού καθεστώτος επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά από το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα και δεν χωρεί δυστυχώς καμιά αμφιβολία ότι η παρασιτική δραστηριότητα των γνωστών-αγνώστων τρωκτικών, που κατέκλυσαν τον τόπο από το Άγιο όρος μέχρι τα ανώτερα επίπεδα των διοικητικών αρχών της πρωτεύουσας (και όχι μόνον), δεν περιορίσθηκε απλώς στην απομύζηση κάθε οικονομικής ικμάδας του τόπου, αλλά υπονόμευσε σε βάθος όλους τους οικονομικούς τομείς (δημόσιους και ιδιωτικούς) και έπληξε ανεπανόρθωτα την κοινωνική συνοχή και ασφάλεια στο εσωτερικό, καθώς και την αξιοπιστία της χώρας στο εξωτερικό.
Διδακτικό παράδειγμα για το σημείο, που μπορεί να φθάσει ο πολιτικός αμοραλισμός, είναι η εκμετάλλευση της ανάγκης χιλιάδων νέων ανθρώπων και ο εγκλωβισμός τους σε μια αδιέξοδη ομηρία από αναίσχυντους παλαιοκομματικούς πολιτικάντηδες.
Οι άθλιοι αυτοί αδίστακτοι ψηφοθήρες δεν δίστασαν να εξαπατούν ψηφοφόρους του κόμματός τους, νέα παιδιά και ανθρώπους που ονειρεύονταν μια θέση στο δημόσιο.
Τους έταζαν διορισμό σε εύθετο χρόνο και τους καθιστούσαν δουλοπάροικους διαφόρων υπηρεσιών του δημοσίου ή της τοπικής αυτοδιοίκησης, ανανεώνοντας κάθε φορά προεκλογικά τις απατηλές υποσχέσεις τους.
Και οι δύσμοιροι εξαπατημένοι ψηφοφόροι έχαναν τα χρόνια τους δέσμιοι φρούδων ελπίδων, ανασφάλιστοι, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, εισπράττοντας ένα πενιχρό ξεροκόμματο, ώστε οι υποτιθέμενοι πολιτικοί προστάτες τους να συντηρούν μια εξαθλιωμένη κομματική πελατεία, που να τους εξασφαλίζει την παραμονή τους στην εξουσία και σε κάποιες περιπτώσεις το πλούσιο δικό τους «φαγοπότι» εις βάρος της δημόσιας περιουσίας.
Και το αποκορύφωμα του πολιτικού θράσους είναι ότι όλοι αυτοί που έστησαν κι εκμεταλλεύτηκαν ή κάλυψαν επί μια πενταετία αυτόν τον εκμαυλιστικό μηχανισμό, περιέρχονται τώρα αναίσχυντα τα κανάλια χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για τα θύματά τους και λοιδορώντας την νεοσύστατη κυβέρνηση, που προσπαθεί να βάλει τάξη στο απερίγραπτο χάος που παρέλαβε.
Την ίδια στιγμή αυτοπροβαλλόμενοι ως «εκπρόσωποι» των stagiers επιτίθενται με σφοδρότητα στο «ανάλγητο βαθύ ΠΑΣΟΚ» ή στο «κράτος που αποδεικνύεται αναξιόπιστο», ενώ είναι κοινώς γνωστό ότι σ΄αυτή την κατηγορία βρίσκονται αποκλειστικά ψηφοφόροι της ΝΔ, που επεδίωξαν μέσω των πολιτικών τους γνωριμιών να παρεισφρήσουν στο Δημόσιο από την πίσω πόρτα, την ώρα που χιλιάδες άλλα παιδιά «ενός κατώτερου θεού» ξεροστάλιαζαν στις ουρές του ΑΣΕΠ και εξευτελίζονταν σε στημένες συνεντεύξεις χωρίς καμιά ελπίδα διορισμού, ανεξαρτήτως βιοτικών αναγκών ή πολυάριθμων τυπικών προσόντων.
Κι από την άλλη μια αξιοθρήνητη πέραν του ΠΑΣΟΚ αριστερά, που δεν ικανοποιείται με την κατάργηση των stages στο δημόσιο, απαιτεί το μείζον τουτέστιν την κατάργησή τους και στον ιδιωτικό τομέα, αλλά επιδίδεται σε ένα άκρατο λαϊκισμό ζητώντας γενικώς και αορίστως την αποκατάσταση όλων των όμηρων μετά τη λήξη της ομηρίας τους. Πρόκειται για άνευ προηγουμένου λαϊκιστικό παραλογισμό στη βάση του οποίου δεν βρίσκεται κάποια υπεύθυνη πολιτική πρόταση, αλλά η συνήθης ανέξοδη αναζήτηση κάποιας αόριστης πολιτικής ταχυδακτυλουργίας. Από κοντά τους και ο γνωστός αυτοαποκαλούμενος σατυρικός διασκεδαστής, που τα τελευταία χρόνια έχει αναλάβει εργολαβικά μέσω των πανάκριβων τηλεοπτικών παραστάσεών του να επιτίθεται υστερικά στο ΠΑΣΟΚ, και να υποστηρίζει συστηματικά το ενιαίο συντηρητικό αριστεροδέξιο μέτωπο με χοντροκομμένα αστεία και λαϊκιστικά παραληρήματα.
Αιδώς Αργείοι.
Δεν λάβατε αν μη τι άλλο μήνυμα από τις πρόσφατες εκλογές ότι αυτός ο λαός βαρέθηκε να προσπαθείτε να τον ταΐσετε «κουτόχορτο»;
Δεν ντρέπεστε να υποτιμάτε τόσο την νοημοσύνη της νέας γενιάς;
Η όποια δικαιολογημένη οργή ή αγανάκτηση των stagiers θα πρέπει να στραφεί αποκλειστικά στους πραγματικούς υπαίτιους αυτής της απατηλής ψηφοθηρίας και τα αντιαισθητικά αριστερά και δεξιά εξαπτέρυγά τους.
Το πάθημα αυτών των ανθρώπων θα πρέπει να γίνει μάθημα στη νέα γενιά να επιλέγει το δρόμο της αξιοκρατίας και της νομιμότητας για το κτίσιμο του μέλλοντός της.
Θα πρέπει να γίνει κίνητρο για τις υγιείς πολιτικές δυνάμεις να συστρατευθούν με την κυβέρνηση σε μια παλλαϊκή προσπάθεια κάθαρσης της πολιτείας, ανασυγκρότησης των θεσμών, επαναφοράς της ηθικής στη διακυβέρνηση και της νομιμότητας στην λειτουργία του κράτους.
Θα πρέπει επιτέλους να επικρατήσει η λογική ότι το βιοτικό πρόβλημα των νέων ανθρώπων δεν μπορεί να λυθεί με την πρόσδεσή τους στο άρμα αναίσχυντων πολιτικών απατεώνων, αλλά με την εξυγίανση της οικονομίας και την ανάπτυξη της χώρας, ώστε να «μεγαλώσει» επαρκώς «η πίττα» και να προκύψουν επαρκείς ευκαιρίες για όλους ισότιμα και αξιοκρατικά.
Θα πρέπει από κοινού να συστρατευθούμε στον αγώνα για την κατάκτηση του «ευ ζην» εγκαταλείποντας τη λογική του ευκόλως ζείν και κυρίως την τακτική του λάθρα και αντικοινωνικώς πλουτίζειν.
Η νέα κυβέρνηση κινείται γρήγορα προς την σωστή κατεύθυνση με το νομοσχέδιο για την ανακούφιση των θυμάτων της τοκογλυφίας των τραπεζών.
Χρήσιμη επίσης θα ήταν οποιαδήποτε πρωτοβουλία της εκκλησίας για την αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας προς στήριξη των κυβερνητικών προσπαθειών επ’ ωφελεία του χειμαζόμενου ποιμνίου.(Πρακτική που εξ άλλου εφαρμόσθηκε κατ' επανάληψη στη Βυζαντινή περίοδο, της οποίας το σύγχρονο αρχιερατικό κατεστημένο δηλώνει φανατικός θιασώτης και αποκλειστικός πνευματικός κληρονόμος, καθώς και δια χρυσοβούλων εκλεκτός δωρεοδόχος).
Σε κάθε περίπτωση άμεση είναι η ανάγκη αυστηρής εφαρμογής ων ευρωπαϊκών κανόνων προστασίας της αγοράς από τους κερδοσκόπους και τα καρτέλ.
Και βέβαια συναφώς με το σημερινό μας θέμα πρώτιστο καθήκον των πολιτών να απαιτήσουν και της κυβέρνησης να μεριμνήσει ώστε να εξατομικευθούν και αποδοθούν οι ευθύνες σ’ αυτούς, που καταχράσθηκαν τον ιδρώτα του ελληνικού λαού και να υποχρεωθούν να επιστρέψουν στα δημόσια ταμεία, ότι ανεντίμως οικειοποιήθηκαν.
Αυτό αποτελεί αναγκαίο όρο:
Α) για να νομιμοποιηθεί το πολιτικό προσωπικό να ζητήσει την ουσιαστική εμπιστοσύνη και την έμπρακτη στήριξη των πολιτών,
Β) για να νομιμοποιηθούν οι φορολογικοί μηχανισμοί να απαιτήσουν από τους φορολογουμένους συνέπεια στις φοροδοτικές τους υποχρεώσεις και
Γ) για να αποθαρρυνθούν οι επίδοξοι εξουσιαστές, που θεωρούν την πολιτική κερδοσκοπικό επάγγελμα, την συμμετοχή στα κόμματα εξουσίας κατάταξη σε ληστρική συμμορία και το ελληνικό δημόσιο ως λάφυρο του νικητή των εκλογών.
Θα πρέπει επί τέλους να γίνει κοινά αντιληπτό ότι τα αδικήματα μπορεί να παραγράφονται, τα πολιτικά λάθη μπορεί να συγχωρούνται, αλλά τα εγκλήματα κατά της κοινωνίας δεν μπορεί να παραμένουν ατιμώρητα, οι καταχραστές του δημοσίου δεν μπορεί να ενθαρρύνονται στην άσκηση της αντικοινωνικής δραστηριότητάς τους και τα πολιτικά κόμματα σε καμιά περίπτωση δεν νομιμοποιούνται να τους υποθάλπουν είτε με την συγκάλυψη είτε με την κακώς εννοούμενη "γενναιοψυχία" τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου