ΝΔ: Αναζητείται εγγυητής της ενότητας της παράταξης ή εγγυητής της σκυταλοδρομίας συγκάλυψης;

Είναι κοινό μυστικό, που υπερβαίνει τα όρια της ελληνικής επικράτειας, ότι ο κ. Καραμανλής και οι κυβερνήσεις του διέπρεψαν σε ένα και μοναδικό τομέα.
Στην σκανδαλώδη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος και στην πρωτοφανή ευρηματικότητα σε σχέση με την επικοινωνιακή διαχείριση των σκανδάλων και το κουκούλωμα των ποινικών και πολιτικών ευθυνών.
Σε καμία άλλη χώρα δεν συνέβη ο πρωθυπουργός να περιστοιχίζεται, από τόσο μεγάλη παρέα χλιδάνεργων πολιτικών, την τριφηλή δραστηριότητα των οποίων να υποθάλπει με κάθε μέσον, πότε σφυρίζοντας αδιάφορα, πότε κλείνοντας τη Βουλή και πότε, εσχάτως, υποκρινόμενος υστέρηση αντιλήψεως.

Το κυβερνητικό έργο, όπου υπήρξε, ήταν τόσο αρνητικό ώστε οι πολίτες πρέπει να είναι ευγνώμονες στον κ. Καραμανλή όχι για ότι πρόλαβε αλλά μάλλον για ότι παρέλειψε να "μεταρρυθμίσει".

Όμως το μέγα πρόβλημα για την Ελληνική Δημοκρατία δεν είναι η πρωτοφανής ανεπάρκεια αυτών των αξιολύπητων κυβερνήσεων.
Το μείζον θέμα είναι και παραμένει η ηθική κατάπτωση, που σφράγισε ανεξίτηλα ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και ιδιαίτερα ολόκληρη την δεξιά παράταξη.
Η πρωτοφανής θεωρία της επικράτησης της νομιμότητας έναντι της ηθικής, που απετέλεσε τον κεντρικό άξονα επικοινωνιακού στρουθοκαμηλισμού αυτών των κυβερνήσεων, αποτελεί μνημειώδη αξιακή ρήτρα, που ιστορικά καμιά εξουσιαστική ομάδα σε κανένα μέρος της Ευρώπης δεν τόλμησε ποτέ να διατυπώσει.
Δεν είναι τόσο ότι ο Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ έκτισε το δικό του αυθαίρετο, ότι ο Υπουργός εργασίας απασχολούσε αδήλωτους και ανασφάλιστους αλλοδαπούς, ότι ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης έστηνε υπεράκτιες εταιρίες για να αποφύγει την φορολογία ή ο Υπουργός ναυτιλίας δήλωνε ψευδές τίμημα σε κάποια συμβόλαια αγοραπωλησίας ακινήτων. Είναι η ιδιάζουσα θρασύτητα με την οποία υπερασπίζονταν δημοσίως το «δικαίωμά» τους να χρησιμοποιούν το αξίωμά τους ή τις όποιες νομικές ευκαιρίες για την εξυπηρέτηση ατομικών τους συμφερόντων.
Ομοίως δεν είναι τόσο ότι μια πλειάδα κυβερνητικών στελεχών βρέθηκε κατά καιρούς αναμεμειγμένη με διάφορους τρόπους σε σωρεία πρωτοφανών σκανδάλων, είναι που οι πρωθυπουργικοί χειρισμοί συγκάλυψης διέχυσαν τις ευθύνες στο σύνολο της παράταξης και δημιούργησαν την εικόνα ενός απεχθούς πολιτικού αμοραλισμού για το σύνολο του πολιτικού προσωπικού της χώρας.
Είναι ένα βαρύτατο ηθικό στίγμα, που προφανώς η παραίτηση του κ. Καραμανλή δεν είναι δυνατόν από μόνη της να αντισταθμίσει.

Η δεξιά αποτελεί αντικειμενικά μια ιστορικά ευρεία παράταξη η πλειοψηφία των στελεχών, των μελών και των ψηφοφόρων της οποίας στηρίζει τον βιοπορισμό της στην έντιμη επίμοχθη εργασία της.
Δραστηριοποιούνται πολιτικά και στηρίζουν ανιδιοτελώς τον συγκεκριμένο χώρο γιατί πιστεύουν ότι αυτό εξυπηρετεί αποτελεσματικότερα την διαμόρφωση μιας καλύτερης κοινωνίας, όπως αυτοί την επιθυμούν και την οραματίζονται.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι μοιράζονται κοινές ιδεολογικές αρχές και παραδοσιακές ηθικές αξίες, που δεν έχουν σχέση με την άθλια συμπεριφορά ορισμένων, οι οποίοι αντιλήφθηκαν την εξουσία ως ευκαιρία προσωπικού πλουτισμού και επιδόθηκαν σε ένα όργιο κατάχρησης του δημοσίου πλούτου μετερχόμενοι κάθε «πρόσφορου» μέσου.
Ούτε η πλειοψηφία των βουλευτών, που υποκύπτοντας στην αντίληψη μιας κακώς εννοούμενης κομματικής (στην πραγματικότητα πρωθυπουργικής) πειθαρχίας πειθαναγκάσθηκαν να ανεχθούν τον εξευτελισμό της συγκάλυψης όσων σκανδάλων έφθασαν στην βουλή,
Ούτε τα στελέχη, που υποχρεώθηκαν για λόγους ενός κακώς εννοούμενου κομματικού συμφέροντος να χειροκροτούν επί πέντε χρόνια αδιαμαρτύρητα τους «σκανδαλιάρηδες» πρωτοκλασάτους,
Ούτε οι απλοί οπαδοί και ψηφοφόροι, που αγωνίσθηκαν για να προσφέρουν την πρωθυπουργία δύο φορές στον κ.Καραμανλή,
Κανείς μα κανείς από όλους αυτούς δεν άξιζε να πολιτογραφηθεί ως πιθανός συμμέτοχος μιας εκτεταμένης διαφθοράς και εν πάση περιπτώσει συνένοχος στην συγκάλυψη ιστορικού μεγέθους οικονομικών σκανδάλων, εξ αιτίας των άστοχων χειρισμών του κ. Καραμανλή.
Χειρισμών πολιτικά απαράδεκτων από κάθε άποψη, που αντί να κρατήσουν μυστικές τις ανομίες κάποιων ημετέρων, είχαν ως δεινό αποτέλεσμα να διαχύσουν τις ευθύνες στο σύνολο της ΝΔ.
Αντί να σώσουν το κύρος του κυβερνώντος κόμματος κατέληξαν να διαπομπεύσουν τη συνόλη κεντροδεξιά παράταξη.

Θα μπορούσε ενδεχομένως να αποδώσει κανείς την άφρονα συμπεριφορά του τέως Πρωθυπουργού σε έλλειψη πείρας ή σε πολιτική ατολμία.
Όμως οι πρόσφατες μεθοδεύσεις του για την ανάδειξη νέου αρχηγού προδίδουν αν μη τι άλλο μια εγωκεντρική αντίληψη και μία αδυναμία άντλησης μαθημάτων από τα παθήματα.

Ο αρχηγός ενός κόμματος παραδοσιακά πρέπει να είναι μια προσωπικότητα, που να ενσαρκώνει την ιδεολογία της παράταξης, να αντιπροσωπεύει το σύνολο της βάσης της και να εγγυάται την ενότητά της.
Οι συνοπτικές διαδικασίες όμως, που επέλεξε ο κ. Καραμανλής μέσα από ένα εκλεκτορικό σώμα ειδικών προδιαγραφών, χωρίς την δυνατότητα διαβούλευσης, αποδεικνύει ότι μέλημά του δεν είναι να εξασφαλίσει το μέλλον της παράταξης, αλλά μάλλον το δικό του στενό πολιτικό συμφέρον.
Δεν θέλει αρχηγό εγγυητή της ενότητας για την έξοδο της παράταξης από την κρίση, αναζητά (και μάλλον τον έχει βρει) εγγυητή της συγκάλυψης των δικών του ευθυνών, που να εξασφαλίσει την δική του σιωπηλή έξοδο χωρίς την βάσανο δυσάρεστων αποκαλύψεων σε σχέση με τα τραγικά λάθη της διακυβέρνησής του.

Προφανώς κάποιοι βολεύονται με τις μεθοδεύσεις αυτές.
Προφανώς κάποιοι άλλοι επιζητούν την εκλογή από τη βάση όχι από καλή τους προαίρεση, αλλά γιατί δεν τους ευνοούν οι συσχετισμοί σ’ ένα συνέδριο προκατασκευασμένο με τα μέλη του 2007.
Προφανώς κάποιοι τρίτοι ζητούν περισσότερο συνεδριακό χρόνο γιατί εκτιμούν ότι δεν επαρκεί μια μέρα για να προβάλουν επαρκώς την υποψηφιότητά τους και να φθείρουν αποτελεσματικά την εικόνα των αντιπάλων τους.
Όμως σε κάθε περίπτωση η διαδικασία του κ. Καραμανλή ακυρώνει την πολιτική σκοπιμότητα αλλαγής αρχηγού.

Το άγος της συνενοχής στις ανομίες και ανεπάρκειες των απελθουσών κυβερνήσεων απαιτεί κάθαρση.

Η κάθαρση μπορεί να προκύψει μόνο μέσα από πλατιές επίπονες διαδικασίες κριτικής και αυτοκριτικής, που μια σκυταλοδρομία συγκάλυψης, όπως σχεδιάζει την εκλογή νέου αρχηγού ο κ. Καραμανλής, δεν μπορεί να την εξασφαλίσει.
Πέρα από τους πόθους και τις μεθοδεύσεις του κ. Καραμανλή και ολίγων αποτυχημένων συνεργατών του η παραίτηση και αντικατάσταση του δεν θα έχει κανένα όφελος για την παράταξη, αφού το στίγμα της συνενοχής θα παραμένει, το φάσμα της συγκάλυψης θα συντροφεύει τον νέο αρχηγό και η λαϊκή ηθική απαξία θα διαχέεται στη συνόλη κεντροδεξιά παράταξη.
Και όσο η κάθαρση καθυστερεί η θλίψη των φίλων και των οπαδών θα μετατρέπεται σε οργή και θα αποτελεί μια ωρολογιακή βόμβα, που αργά ή γρήγορα θα εκραγεί.
Η ιστορία θα δείξει ότι πλανώνται πλάνην οικτρά, όσοι ελπίζουν, πως με συμφωνίες και πολιτικές συναλλαγές μεταξύ κορυφαίων στελεχών μπορούν εκατομμύρια άδολων ψηφοφόρων, να αντέξουν τη βάσανο της συνείδησης τους συνεπωμιζόμενοι ευθύνες υπόθαλψης καταχραστών του δημοσίου χρήματος.

Κι αν τα υψηλόβαθμα στελέχη για λόγους πολιτικών σκοπιμοτήτων και μικρόψυχων προσωπικών στρατηγικών δεν καταφέρουν να επιδείξουν το απαιτούμενο ηθικό ανάστημα, τότε είναι βέβαιο ότι δεν θα αργήσουν να αναδειχθούν νέες ηγετικές μορφές από τη βάση, που σύντομα θα αναλάβει μόνη της την δρομολόγηση λυτρωτικών διαδικασιών διαβούλευσης και ηθικής κάθαρσης.