Το ποιοτικό άλμα του ΚΚΕ
Κατά την συζήτηση της προτάσεως δυσπιστίας η κ. Παπαρήγα καταφέρθηκε κατά της ΓΣΕΕ για την υπογραφή της νέας ΣΣΕ.
Σημειωτέον ότι αυτή η συλλογική σύμβαση, συγκριτικά με παλαιότερες, είναι από τις καλύτερες, που έχει υπογράψει ποτέ η Συνομοσπονδία.
Ωστόσο η απορριπτική στάση της κ. Παπαρήγα δεν αποτελεί πρωτοτυπία.
Ιστορική αξία έχει η αιτιολογία της απορριπτικής κρίσης.
Αν η κ. Παπαρήγα μεμφόταν την ΓΣΕΕ για το ύψος των αυξήσεων, την χρονική διάρκεια της ρύθμισης, την έλλειψη διαπραγματευτικής επάρκειας, θα είχαμε απλώς μια συνήθη παράθεση κλασικών καταγγελιών, που με την μονότονη κατ’ έτος επανάληψή τους προκαλούν απέραντη πλήξη.
΄Όμως η κ. Παπαρήγα αιτιολόγησε τη θέση της με το επιχείρημα, ότι η ΓΣΕΕ θα έπρεπε να παρατείνει τις διαπραγματεύσεις με τους εργοδότες και να προκαλέσει κινητοποιήσεις για αυτό το θέμα.
Με άλλα λόγια σε μια συγκυρία όπου και ο πλέον αφελής πολίτης έχει αντιληφθεί ότι ο αγώνας των συνδικάτων στρέφεται ευθέως εναντίον της Κυβερνητικής πολιτικής.
Όταν όλες οι κινητοποιήσεις και της ΓΣΣΕ και της ΑΔΕΔΥ, αλλά και των άλλων δευτεροβαθμίων και πρωτοβαθμίων οργανώσεων δεν έβαλαν φέτος οικονομικά ζητήματα, αλλά μόνο πολιτικά, όπως η απόσυρση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου.
(Περίτρανη απόδειξη η στάση των εργαζομένων στην καθαριότητα, που αρνήθηκαν να διακόψουν την απεργία τους όταν η κυβέρνηση προσέφερε τη ρύθμιση των βαρέων και ανθυγιεινών, διότι, όπως οι ίδιοι εξήγησαν η κινητοποίηση τους είχε σαν βάση το πολιτικό αίτημα της απόσυρσης του ασφαλιστικού νομοσχεδίου και όχι οποιοδήποτε οικονομικό αίτημα).
Όταν ο δίμηνος αυτός αγώνας των εργαζομένων εκτός Βουλής, έχει προσλάβει διαστάσεις πολιτικής χιονοστιβάδας, που εξωθεί το ΣΥΡΙΖΑ να ζητήσει δημοψήφισμα και το ΠΑΣΟΚ, κλιμακώνοντας τον εντός Βουλής αγώνα, να καταθέσει πρόταση δυσπιστίας προς την Κυβέρνηση.
Η εμφάνιση της κ. Παπαρήγα, την ώρα ακριβώς, που συζητείται αυτή η πρόταση δυσπιστίας, να επιπλήττει τα συνδικάτα για την στάση τους και να τα προτρέπει να υποβαθμίσουν τον αγώνα τους μετατρέποντάς τον από πολιτικό σε οικονομικά διεκδικητικό, αποτελεί αναντίρρητα ιστορικό γεγονός πρώτου μεγέθους.
Δεν ανήκουμε ούτε στους ρομαντικούς πολίτες, ούτε στους ψευταράκους πολιτικάντηδες, που υποστηρίζουν ότι τα κόμματα πρέπει να παραμένουν μακριά από το συνδικαλισμό. Αντίθετα θεωρούμε ότι τα κόμματα δικαιούνται να έχουν και άποψη και ρόλο στις συνδικαλιστικές Ενώσεις. Και εξ άλλου ανεξάρτητα από τη δική μας άποψη αυτό αποτελεί απόλυτη παγκόσμια πρακτική χωρίς καμιά ιστορική ή γεωγραφική εξαίρεση.
Ιστορικά όμως η ανάμειξη των κομμουνιστικών κομμάτων στο συνδικαλισμό είχε σα μόνιμο στόχο την αναβάθμιση των οικονομικών αιτημάτων σε πολιτικά. Την μετεξέλιξη των διεκδικητικών αγώνων σε κοινωνικούς αγώνες πολιτικής αμφισβήτησης και ανατροπής. Αυτό δεν ήταν τόσο εύκολη δουλειά. Συνήθως χρειάζεται ευνοϊκές συγκυρίες και μεγάλες προσπάθειες από την πλευρά των κομμουνιστικών κομμάτων, ώστε με τη συσσώρευση μικρών ποσοτικών αλλαγών στα μεγέθη των κινητοποιήσεων και στο είδος των διεκδικήσεων να επιτευχθεί, ως ποιοτικό άλμα, η επιδιωκόμενη μετάλλαξή τους σε πολιτικές.
Αυτά αναφέρονται σε όλα τα στοιχειώδη εγχειρίδια εκμάθησης διαλεκτικής άνευ διδασκάλου. ( Όπως π.χ «Οι βάσεις του Μαρξισμού-Λενινισμού» της Ακαδημίας επιστημών της πρώην ΕΣΣΔ, κάποιο αντίτυπο των οποίων θα πρέπει να έχει ξεμείνει στην αποθήκη της «Σύγχρονης Εποχής»).
Όπως επίσης στα ίδια εγχειρίδια αναφέρεται ότι ο ιστορικός ρόλος των κομμουνιστικών κομμάτων είναι να οδηγήσουν στην κοινωνική τους δικαίωση «τους ταπεινούς της γης, που ζούσανε στην καταφρόνια».
Όταν όμως τα συνδικάτα αναπτύσσουν κοινωνικούς αγώνες με αμιγώς πολιτικό περιεχόμενο, τι ακριβώς ζητάει η κ. Παπαρήγα, επιπλήττοντας τη ΓΣΕΕ, ότι δεν μεταπηδάει σε οικονομικές διεκδικήσεις?
Ακριβώς ζητάει από τα συνδικάτα να κάνουν ένα ποιοτικό άλμα. Αλλά ένα ποιοτικό άλμα προς τα κάτω, υποβαθμίζοντας τον αγώνα τους από πολιτικό σε διεκδικητικό.
Και πως αλήθεια εννοεί τον ιστορικό ρόλο του κόμματός της η κ. Παπαρήγα?
Οι εργοδότες, φοβούμενοι προφανώς ότι οι αντικυβερνητικές πρωτοφανείς κινητοποιήσεις υπάρχει κίνδυνος να πυροδοτήσουν διεκδικητικές απεργίες, προβαίνουν σε τακτική υποχώρηση και εκδηλώνουν διάθεση για ευνοϊκές παραχωρήσεις. Ορθώς πράττουν διότι γι αυτούς η σωτηρία της παραγωγής είναι ο υπέρτατος νόμος.
Η ΓΣΕΕ εκμεταλλεύεται την περίπτωση και πάνω στην αναμπουμπούλα φροντίζει να πάρει ότι περισσότερο μπορεί. Ορθά πράττει γιατί για εκείνη υπέρτατος νόμος είναι το συμφέρον των εργαζομένων.
Η κ. Παπαρήγα τι ακριβώς ζητάει? Να απορρίψει την προσφορά η ΓΣΕΕ και να αρχίσει παράφωνες προσχηματικές απεργίες εγκαταλείποντας το πανσωματειακό πολιτικό αγωνιστικό πλαίσιο την ώρα, που στηριζόμενη σ’ αυτούς τους αγώνες η αντιπολίτευση στη Βουλή, έστω και συμβολικά, επιχειρεί την ανατροπή της κυβέρνησης?
Δηλαδή ο υπέρτατος νόμος για το ΚΚΕ είναι η υποβάθμιση των εργατικών αγώνων και η συντήρηση της εξαθλίωσης της εργατικής τάξης?
Αν ναι, τότε βρισκόμαστε μπροστά σε ένα κόμμα sui generis, ποιοτικά απολύτως διαφορετικό από τα κομμουνιστικά κόμματα, όπως τα ξέραμε μέχρι σήμερα.
Μήπως η πολυετής πρακτική των ανομολόγητων συνεργασιών στην τοπική αυτοδιοίκηση, στον αγροτικό τομέα, στους χώρους δουλειάς. Οι μονίμως διασπαστικές κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ. Ο προσχηματικός απόλυτος αποκλεισμός της συνεργασίας με τα άλλα προοδευτικά κόμματα. Η αχαλίνωτη καταγγελία του δικομματισμού την ώρα, που συχνά πυκνά εντός Bουλής στηρίζονται βολικές για την κυβερνώσα παράταξη μεθοδεύσεις.
Μήπως όλα αυτά αποτελούν μικρές ποσοτικές αλλαγές, που κατέληξαν σε ποιοτική μετάλλαξη του συμπαθούς αυτού κόμματος?
Αν ναι, τότε πράγματι η δήλωση της κ. Παπαρήγα στη Βουλή είναι αναμφίβολα ιστορική γιατί αποτελεί πανηγυρική επιβεβαίωση του ποιοτικού άλματος του ΚΚΕ. Ανεξάρτητα αν αποτελεί απλή οδυνηρή επιβεβαίωση των εγχειριδίων εκμάθησης της διαλεκτικής άνευ διδασκάλου, δεν παύει να παρουσιάζει εξαιρετικό επιστημονικό ενδιαφέρον από άποψη εφηρμοσμένης πολιτικής.
Υ.Γ (1) Για του λόγου το αληθές ότι η φετινή ΣΣΕ δεν είναι τόσο κακή παραθέτουμε το δελτίο τύπου από την ιστοσελίδα της ΓΣΣΕ.
Υ.Γ (2) Για τα αξιοθαύμαστα του κ. Αλαβάνου στη βουλή θα ασχοληθούμε αύριο εκτός ειδησεογραφικού απροόπτου.
3 σχόλια:
Χωρικέ θα εκφράσω κάποιες διαφωνίες ως προς την ουσία.
Η συμφωνία της Ε.Γ.Σ.Σ.Ε. δεν είναι κακή (πολλές Σ.Σ.Ε. και Δ.Α. έδιναν χαμηλότερα ποσοστά αύξησης). Ομως η θεώρηση του ελληνικού και του διεθνούς περιβάλλοντος δείχνει ότι οι πληθωριστικές τάσεις είναι αναγκαίες και ότι ο Δ.Τ.Κ. θα προσεγγίσει το 5% (ο επίσημος διότι ο πραγματικός είναι κατά πολύ μεγαλύτερος). Η ΓΣΕΕ υποθήκευσε τις αυξήσεις του επόμενου έτους σε ένα ποσοστό που είναι πολύ πιθανό να ξεπεραστεί βάναυσα από τον Δ.Τ.Κ. . Αυτό είναι ένα πρόβλημα, όπως και τα θεσμικά ζητήματα που έμειναν πίσω.
Εάν θέλεις το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ καλά κάνουν και φωνάζουν διότι λειτουργούν ως αντίβαρο για περαιτέρω διεκδικήσεις.
Θα ήθελα όμως να αικίσω και την συμπεριφορά της ΓΣΕΕ στο θέμα του ασφαλιστικού. Δύο ημέρες απεργία δεν συνιστούν μάχη, η απεργία έπρεπε να είναι γενική, όλων των φορέων και διαρκής. Εάν θα θέλαμε να μιλάμε για πραγματική μάχη και όχι για παιδικές χαρές.
Οι ίδιοι ξέρουν εάν ορθώς αιτιολογημένα ή αναιτιολόγητα το έπραξαν ... .
Φίλε Δημήτρη,
Σ' ευχαριστώ για το σχόλιό σου.
Είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς οι παρατηρήσεις σου είναι πάντοτε ευπρόσδεκτες, γιατί οι απόψεις που διατυπώνεις είναι πάντοτε σοβαρές, ενδιαφέρουσες και συγκροτημένες.
Θα συμφωνήσω μαζί σου ότι θα ήταν καλύτερα αν η ρύθμιση περιοριζόταν στην τρέχουσα χρήση. Θα μπορούσα να σεβασθώ και μια κριτική σχετική με το μέγεθος των αυξήσεων.
Αναγνωρίζω το αναντίρρητο δικαίωμα-καθήκον όλων των πολιτικών φορέων να συμμετέχουνν με όποιο τρόπο προκρίνουν στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Όμως δεν παραιτούμαι από το δικαίωμα να παρακολουθώ τα δηλούμενα και τα δρώμενα, να αξιολογώ πρακτικές και να εκφράζω ελεύθερα την αποδοκιμασία μου όταν διαπιστώνω ουσιαστική διάσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης.
Το κύριο θέμα στην σχετική ανάρτηση είναι η επισήμανση, ότι όταν οι ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις του τόπου, μεταξύ των οποίων και η ΓΣΕΕ, αντιπαρατίθενται στην Κυβέρνηση,διεξάγοντας ένα αγώνα , που έχει απολύτως πολιτικό χαρακτήρα, όποιος προσπαθεί να τους αλλάξει κατεύθυνση και να τις στρέψει με οικονομικά αιτήματα εναντίον των εγοδοτών προσφέρει καλές υπηρεσίες στην πιεζόμενη κυβέρνηση και όχι στο λαϊκό κίνημα.
Όταν αυτό επιχειρείται από το κομμουνιστικό κόμμα μέσα στο κοινοβούλιο, όπου το θέμα έίναι η συζήτηση προτάσεως δυσπιστίας, πρόκειται για τεράστιο πολιτικό ολίσθημα, διότι in praxis αντιστρατεύεται την υποτιθέμενη ιδεολογία του, απεμπολεί την ιστορία του και ακυρώνει τον αυτοπροβαλλόμενο ιστορικό του ρόλο.
Εξ άλλου όταν το ΠΑΜΕ διασπά διαρκώς και κατ' εξακολούθηση την ενότητα με ξεχωριστές συγκεντρώσεις, όπως και το ΚΚΕ όταν αντιτίθεται στην πρόσκληση του Πρωθυπουργού στη Βουλή , ως υπουργού πολιτισμού, προφανώς λειτουργούν ως αντίβαρα, αλλά άραγε ως αντίβαρα έναντι ποιών και υπέρ ποίων?
Εν κατακλείδι αυτό, που αποτελεί απόλυτη πεποίθηση μου είναι ότι αυτό, που είναι εξαιρετικά αναγκαίο για τον τόπο, είναι να καταλάβουν επιτέλους όλοι οι πολιτικοί, αλλά και οι λοιποί "επώνυμοι" ότι δεν είμαστε ούτε αδιάβαστοι, ούτε ανιστόρητοι, ούτε διανοητικά ανεπαρκείς.
Οι κουτοπονηριές ότι "στην Ελλάδα είσαι ο,τι δηλώσεις" δεν μπορεί πια να γίνονται ανεκτές στη σύγχρονη εποχή.
Όσο πιο γρήγορα το κατανοήσουν τόσο το καλύτερο για όλους.
Μέχρι τότε θα υποβάλλονται στη βάσανο της καλόπιστης κριτικής μας.
Δημοσίευση σχολίου