Δίλημμα ετυμολογικό και ψυχοφθόρο.

Το τελευταίο διάστημα κάθε φορά που σκέφτομαι την λέξη «πρωτοκλασάτος» η σκέψη μου τείνει να διολισθήσει σε ετυμολογικά ανορθόδοξες προσεγγίσεις.
Ως γνωστόν η λέξη είναι σύνθετη: από το «πρώτος» και το «κλασάτος».
Με το πρώτο συνθετικό δεν αντιμετωπίζω πρόβλημα. Πρόκειται για το γνωστό αριθμητικό επίθετο, που εν προκειμένω υποδηλώνει τον πρώτο κατά σειρά ή αυτόν στον οποίο ανήκουν ή πρέπει να αποδίδονται τα πρωτεία.
Το πρόβλημα αρχίζει με το δεύτερο συνθετικό. Με το «κλασάτος».
Λογικά πρέπει να έχει τη ρίζα της λέξης «κλάση» με την έννοια της τάξεως/κατατάξεως σε ένα αξιολογικό επίπεδο.
Σε αυτή την περίπτωση πρωτοκλασάτος σημαίνει προφανώς «ο πρώτος τη τάξει».
Δεν ξέρω όμως γιατί συχνότατα το μυαλό μου διολισθαίνει στην κατεύθυνση της συνήθως εύηχης αλλά δύσοσμης φυσιολογικής εκκένωσης του γαστρεντερικού συστήματος από αέριες μάζες, που ενίοτε το ταλαιπωρούν. Εάν ισχύει αυτή η ετυμολογική άποψη, τότε πραγματικά η παραδοσιακή ερμηνεία της λέξης ανατρέπεται άρδην. Τότε θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι η λέξη «πρωτοκλασάτος» προσδιορίζει το άτομο, το οποίο ο πολίτης οφείλει ενδεχομένως να καταστήσει πρώτο στόχο της φυσιολογικής λειτουργίας, που περιγράψαμε παραπάνω.
Ειλικρινά η αμφιταλάντευσή μου ανάμεσα στις δύο αυτές εκδοχές με ανησυχεί έντονα, διότι υποψιάζομαι ότι αυτή η δεύτερη αυθόρμητη εναλλακτική ερμηνεία προέρχεται μάλλον από το θυμικό μου και ελάχιστα εδράζεται σε επιστημονική βάση.
Καταλαβαίνω ότι αν είμαι ο μόνος, που βρίσκει αυτή την ερμηνεία ελκυστική τότε ίσως αυτό να αποτελεί σύμπτωμα κάποιας ιδιότυπης ψυχοπνευματικής παθογένειάς μου. Πράγμα πολύ ανησυχητικό για μένα.
Αν όμως υπάρχουν και άλλοι πολλοί, που τείνουν να ασπασθούν αυτή την αιρετική ετυμολογική προσέγγιση, τότε το πρόβλημα δεν είναι δικό μου.
Θα είναι μάλλον των "πρωτοκλασάτων".