Όπως έχω γράψει και αλλού, αρχαιόθεν το θέατρο είναι σύμφυτο με την πολιτική.
Και βεβαίως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα στο μέτρο, που ηθοποιοί (όπως αρκετοί στις πρόσφατες εκλογές) εξέρχονται στο πολιτικό προσκήνιο. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν οι χρεοκοπημένοι πολιτικοί συμπεριφέρονται ως θεατρίνοι και συγχέουν την υποκριτική με την υποκρισία.
Τέτοιες ακριβώς σκηνές πολιτικού σαλτιμπαγκισμού κυριάρχησαν στα ΜΜΕ ολόκληρη την εβδομάδα και κορυφώθηκαν το τελευταίο Σαββατοκύριακο.
Οφθαλμοφανής στόχος η συνέχιση της παλλαϊκά καταδικασθείσας μνημονιακής πολιτικής και η παραμονή στην εξουσία των δύο κομμάτων, που γνώρισαν πρόσφατα συντριπτική εκλογική αποδοκιμασία.
Στην επίτευξη αυτού του στόχου συστρατεύθηκαν απεγνωσμένα ένας συνήθης κατά την τελευταία διετία συρφετός από συγκεκριμένους δημοσιογράφους, δημοσκόπους, «πανεπιστημιακούς» και απελπισμένους πολιτικούς, οι οποίοι με εργαλεία την παραπληροφόρηση, την διαστρέβλωση, την συκοφαντία, τον παραλογισμό και μοναδικό προσόν το απέραντο θράσος, προσπάθησαν να κάνουν πλύση εγκεφάλου στους πολίτες και να εκβιάσουν την φαλκίδευση της εκλογικής ετυμηγορίας.
Αν κανείς δεν ζούσε σ’ αυτόν τον τόπο και άκουγε μόνο τον εν λόγω συρφετό θα πίστευε ότι το μήνυμα της κάλπης ήταν ο όπως-όπως σχηματισμός κυβέρνησης συνεργασίας.
Ότι υπεύθυνος για την αποτυχία σχηματισμού της είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ότι μετά τις εκλογές η χώρα είναι ένα βήμα προ της αποπομπής από την Ευρωζώνη.
Ότι οι δανειστές δεν μας έδωσαν 1 δις και οι συντάξεις δεν θα καταβληθούν τον Ιούνιο.
Ότι η κρατικοποίηση τραπεζών είναι αδύνατη. Και άλλα τέτοια ευτράπελα.
Ας εξετάσουμε λοιπόν με νηφαλιότητα όλα αυτά τα τρομακτικά και αποτρόπαια με τα οποία επιμένουν να μας βομβαρδίζουν επικοινωνιακά όλοι αυτοί οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι ιδιοτελείς καλοθελητές, ξεκινώντας από τα εύκολα.
Η κρατικοποίηση τραπεζών δεν είναι ούτε δύσκολη, ούτε πρωτότυπη.
Αντιθέτως είναι επιβεβλημένη από τους κανόνες της ελεύθερης οικονομίας. Αυτοί οι κανόνες προβλέπουν ότι μια επιχείρηση όταν δεν πηγαίνει έχει δύο εναλλακτικές δυνατότητες. Η πτωχεύει ή αναζητά χρηματοδότες. Στην δεύτερη περίπτωση η ιδιοκτησία και διαχείριση περιέρχεται στον χρηματοδότη. Αυτό έχε εφαρμοσθεί και συνεχίζει να εφαρμόζεται σε σωρεία τραπεζών στις ΗΠΑ. Σε κρατικοποίηση προχωρούν και οι κυβερνήσεις σε μια σειρά χώρες της Ευρώπης με πρόσφατη περίπτωση την Ισπανία.
Οι αρχικοί περί του αντιθέτου αναχρονιστικοί ισχυρισμοί του κου Σαμαρά αντικαταστάθηκαν από το αφελές επιχείρημα ότι δεν υπάρχουν χρήματα για την κρατικοποίηση.
Μέγα ψεύδος!!!
Ήδη το ελληνικό Δημόσιο έχει προσφέρει σε μετρητά και εγγυήσεις 160 δίς και προτίθεται να χορηγήσει μέσω δανεισμού του άλλα 50 δις. Η σημερινή τρέχουσα αξία των υπό συνεχή στήριξη αποτυχημένων διαχειριστικά τραπεζών είναι κατά πολύ μικρότερη. Επομένως ή θα αναζητήσουν κεφάλαια από τους μετόχους τους ή θα πρέπει να μεταβιβάσουν τις μετοχές τους στο χρηματοδοτούν Ελληνικό Δημόσιο με πλήρη δικαιώματα ψήφου.
Και επειδή συναφές είναι και το θέμα κάποιων δημοσίων επιχειρήσεων, όπως ο ΟΤΕ όπου οι ίδιοι καλοθελητές ανατριχιάζουν στη σκέψη επιστροφής τους στο Δημόσιο υπενθυμίζουμε ότι και για το σπιτάκι του μικρομεσαίου πρώην νοικοκύρη το κράτος δεν διαθέτει χρήματα να το κρατικοποιήσει.
Η τρόϊκα όμως με τα κόμματα, που την υποστηρίζουν βρήκαν τον τρόπο. Ληστρικοί φόροι, εξοντωτικά χαράτσια, αύξήσεις στα τρόφιμα, στη ΔΕΗ κ.λ.π σε συνδυασμό με την ανεργία και την απειλή φυλάκισης για ασήμαντες οφειλές οδηγούν στην βίαια αποξένωση του κάθε βιοπαλαιστή από το «κεραμιδάκι» του και την μέσω κρατικής δημεύσεως ή τραπεζικής κατασχέσεως τελική περιέλευσή τους σε πολυεθνικές εταιρίες real estate, που καραδοκούν. Ας φορολογηθούν λοιπόν αναλόγως αυτές οι εταιρίες, ας ελεγχθεί επισταμένως η συμμόρφωσή τους με τους κανόνες, που ισχύουν για τις κοινές μικρομεσαίες επιχειρήσεις και στο τέλος θα δούμε αν θα τις συμφέρει να παραμένουν στην Ελλάδα.
Ότι οι δανειστές δεν μας έδωσαν 1 δις και οι συντάξεις δεν θα καταβληθούν τον Ιούνιο.
Αυτό το παραμύθι με τις συντάξεις δεν πείθει πλέον κανένα. Και ο τελευταίος ηλίθιος στην χώρα, εκτός από τους γνωστούς και μη εξαιρετέους καλοθελητές, γνωρίζει ότι τα δάνεια (όχι η «βοήθεια»), που καταβάλλουν οι δανειστές πηγαίνουν στο σύνολό τους για εξόφληση των τοκογλυφικών τους τοκοχρεολυσίων και ούτε ένα ευρώ δεν χρησιμοποιείται για μισθούς και συντάξεις. Τουναντίον επειδή ο υποχρεωτικός δανεισμός για την παραπάνω αιτία διογκώνεται παρά τα δήθεν «κουρέματα», εφαρμόζονται όλα αυτά τα φορομπηχτικά μέτρα και περικόπτονται μισθοί και συντάξεις ούτως ώστε και μέρος από τα έσοδα του δημοσίου να διοχετεύονται κατά προτεραιότητα στους δανειστές μέσω ειδικώς προς τούτο συσταθέντος Ταμείου.
Όσο για το παραμύθι ότι μας κράτησαν ένα εκατομμύριο από τα πέντε, αυτό ακριβώς επιρρωνύει το γεγονός ότι οι καταβολές γίνονται με βάση το πρόγραμμα πληρωμής των τοκοχρεολυσίων και μάλιστα απ’ ευθείας από τους δανειστές προς τους εαυτούς τους.
Ας θυμηθούμε δε ότι με ενδοτικές κυβερνήσεις από το αρχικό μνημόνιο υπολείπεται σημαντικό ποσό, που δεν μας έχει καταβληθεί, ενώ η περιβόητη δόση του Νοεμβρίου 2011 μας καταβλήθηκε τελικά τον Μάρτη του 2012.
Επομένως το εκλογικό αποτέλεσμα δεν στέρησε από την Ελλάδα 1 δις, αλλά τουναντίον υπεχρέωσε την τρόϊκα να καταβάλει αμέσως τα 4,5 δις., χωρίς να ζητήσει εφαρμογή πρόσθετων υφεσιακών μέτρων και χωρίς να εκβιάζει για περεταίρω περικοπές μισθών και συντάξων.
Μετά τις εκλογές η χώρα είναι ένα βήμα προ της αποπομπής από την Ευρωζώνη.
Μέγας παραλογισμός.
Κατ’ αρχήν οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι εταίροι έχουν ομολογήσει σε όλους τους τόνους ότι μοναδικός τρόπος εξόδου από την ευρωζώνη είναι η οικειοθελής αποχώρηση και κανείς άλλος. Εξ’ άλλου οι περισσότεροι από αυτούς παραδέχονται ότι μια έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα είχε απρόβλεπτες συνέπειες για την αξιοπιστία του ως νομίσματος και ανυπολόγιστες επιπτώσεις στην διεθνή νομισματική ισορροπία.
Σε κάθε όμως περίπτωση η συνέχιση της υφεσιακής κατολίσθησης της χώρας είναι πλέον ή βέβαιο ότι εξασφαλίζει την επέλευση της άτακτης χρεωκοπίας της και πολλαπλασιάζει τους κινδύνους για την ίδια και για την Ευρωζώνη.
Μοναδική εξασφάλιση της συντήρησης της Ευρωζώνης και ισχυροποίησης του ευρώ αποτελεί η επιστροφή στην ανάπτυξη των χωρών του Ευρωπαϊκού νότου και της Ευρώπης συνολικά.
Προϋπόθεση δε για κάτι τέτοιο είναι η άμεση ανατροπή της νεοφιλελεύθερης Γερμανικής επικυριαρχίας.
Αυτό το αντιλαμβάνονται ήδη οι περισσότεροι από τους Ευρωπαίους ηγέτες και όλοι οι Ευρωπαϊκοί λαοί μηδέ εξαιρουμένου του Γερμανικού, που έδωσε χθες ένα μνημειώδες εκλογικό «χαστούκι» στην κα Μέρκελ και τα πολιτικά «ζόμπι», που την συντροφεύουν.
Άκουσον-άκουσον το κατανοεί ο μέσος Γερμανός ψηφοφόρος στον οποίο μάλιστα η κα Μέρκελ πρόσφατα προσέφερε αφειδώς μισθολογικές αυξήσεις και αρνούνται πεισματικά να το παραδεχθούν οι δικοί μας καλοθελητές, που έχουν στείλει στην ανεργία και την ξενιτιά το μισό ενεργό πληθυσμό της χώρας και έχουν πετσοκόψει άγρια τους μισθούς και τις συντάξεις των υπολοίων.
Το μήνυμα της κάλπης και η κυβέρνηση συνεργασίας.
Ο πλέον αστείος όμως παραλογισμός της μαύρης προπαγάνδας την τελευταία εβδομάδα είναι η αποκωδικοποίηση του μυνηματικού εκλογικού αιτήματος και οι ευθύνες για την μη ικανοποίησή του.
Εν προκειμένω ανέλαβαν την πρωτοβουλία οι δημοσκόποι, οι οποίοι παραγκώνισαν το περιεχόμενο της κάλπης και έστησαν βολικότερα για τους εργοδότες τους δημοσκοπικά ευρήματα.
Σύμφωνα με αυτά το μήνυμα της κάλπης δεν ήταν η ακύρωση των μνημονιακών συμβάσεων, η ανατροπή των υφεσιακών μέτρων και η αποδοκιμασία των κομμάτων που στήριξαν αυτές τις πολιτικές. Όχι ! Tο μήνυμα της κάλπης σύμφωνα όμως όχι με τα αποτελέσματα των εκλογών, αλλά με βάση το αποτέλεσμα των δημοσκοπήσεων τους (!!!!) είναι «η εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας».
Έτσι αυτομάτως και ω! του θαύματος! ο αδιαφιλονίκητος νικητής των εκλογών και αντιμνημονιακός κος Τσίπρας καθίσταται βδελυρός παραβάτης της λαϊκής βούλησης και οι κατησχυμένοι συνεταίροι της μνημονιακής συγκυβέρνησης από εκχωρητές της εθνικής κυριαρχίας μετατρέπονται σε αυθεντικούς εφαρμοστές της λαϊκής κυριαρχίας.
Και αφού δεν έχει πλέον σύμφωνα με τους δημοσκόπους, τους δημοσιογράφους, τους «πολιτικούς αναλυτές» και τους λοιπούς γυρολόγους των καναλιών καμιά σημασία τι είδους και τι πολιτικού πλαισίου κυβέρνηση θα σχηματισθεί, «δικαίως» οι «κουτσονούρες» του μνημονιακού στρατοπέδου εγκαλούν τα αντιμνημονιακά κόμματα, που δεν στέργουν σε συμμαχική κυβέρνηση μαζί τους.
Ο στόχος τους είναι ηλίου φαεινότερος.
Παρά την εκλογική τους καταδίκη επιδιώκουν την παραμονή τους στην εξουσία, ώστε να επιτύχουν την άφεση των αμαρτιών τους, την παραγραφή των όποιων αξιόποινων πράξεων ή παραλήψεών τους, την συνέχιση των εγκληματικών πολιτικών εις βάρος των μικρομεσαίων στρωμάτων, την αποξένωση του κάθε Έλληνα ιδιοκτήτη από την ιδιοκτησία του, του κάθε Έλληνα επιχειρηματία από την επιχείρησή του και κυρίως την αντί πινακίου φακής απαλλοτρίωση της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και την καταλήστευση του ορυκτού πλούτου και των ενεργειακών πηγών της χώρας.
Πετροβολούν λοιπόν τον κο Καμμένο, πολιορκούν στενά τον κο Κουβέλη και ελεεινολογούν εναντίον του κου Τσίπρα.
Όσο δεν ευοδώνονται οι σχεδιασμοί τους, τόσο εκτρέπονται σε ακραίους παραλογισμούς.
Χαρακτηριστική η ανοησία του κου Σαμαρά, πάνω στην οποία άκριτα συντονίσθηκε και ο συρφετός των καναλιών:
Θέτει λέει ο κος Σαμαράς σε κίνδυνο την πατρίδα ο ΣΥΡΙΖΑ εξωθώντας τη χώρα σε νέες εκλογές και μη αποδεχόμενος το σχηματισμό κυβερνήσεως με την στήριξη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ και την ανοχή της ΝΔ. Ουδείς εκ των σοφολογιότατων συμβούλων του, αλλά και εκ των μεγαλόσχημων γυρολόγων των καναλιών μπήκε στον κόπο να αθροίσει τα κουκιά.
Διότι οι βουλευτές των τριών κομμάτων που προτείνει δεν συγκεντρώνουν το απαραίτητο κατά το σύνταγμα αριθμό για κυβέρνηση μειοψηφίας (112 αντί 120).
Ο θρασύτατος δηλαδή αρχηγός της ΝΔ, που μέχρι προχθές δήλωνε αντιμνημονιακός και εσχάτως έγινε σταυροφόρος του μνημονίου, που μέχρι χθες δήλωνε ότι θα σέρνει την χώρα σε αλλεπάλληλες εκλογές μέχρι ότου επιτύχει αυτοδυναμία και σήμερα προσποιείται τον υπέρμαχο των συμμαχικών κυβερνήσεων δεν είναι μόνο «ανεμοδούρας» είναι και αμελέστατος. Προτείνει κάτι το οποίο είναι αδύνατον και εγκαλεί τους άλλους, που δεν υιοθετούν τις αντισυνταγματικές του ανοησίες.
Και βεβαίως εν προκειμένω ίσως θα έπρεπε να είναι πιο εγκρατής και ο κος Κουβέλης, η νομική συγκρότηση του οποίου δεν επιτρέπει συνταγματικές αβλεψίες και η προοδευτική του ιστορική διαδρομή του επιβάλει να κατανοεί ότι μια κυβέρνηση μειοψηφίας της αντιμνημονιακής αριστεράς, που θα στηρίζεται στην ψήφο ή την ανοχή συντηρητικών φιλομνημονιακών κομμάτων δεν μπορεί να επιτύχει τίποτε παραπάνω από τον αυτοεξευτελισμό της.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ:
Α. Όπως εγκαίρως είχαμε προειδοποιήσει αναλύοντας το μετεκλογικό τοπίο με εργαλείο την λογική και όχι την ιδιοτέλεια δύο σενάρια μπορούσαν ρεαλιστικά να σταθούν.
Ή οι δανειστές θα αντιλαμβάνονταν αμέσως τα μηνύματα της κάλπης και θα έκαναν εγκαίρως τις δέουσες υποχωρήσεις πρίν από την διαδικασία με το Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να σχηματισθεί κυβέρνηση συνεργασίας ξεκάθαρης αντιμνημονιακής πλατφόρμας με εκπεφρασμένη την διάθεσή τους για επαναδιαπραγμάτευση από μηδενική βάση.
Ή η χώρα θα οδηγείτο σε εκλογές από τις οποίες τα φιλικά προς αυτούς κόμματα θα εξέλθουν εντελώς κατεστραμμένα, οπότε θέλοντας και μη θα εξαναγκασθούν να προσέλθουν σε διαπραγματεύσεις από πολύ ασθενέστερη θέση και με μια αμιγώς αντιμνημονιακή κυβέρνηση που προβλέπεται περισσότερο ισχυρή και κατ’ ανάγκη περισσότερο αδιάλλακτη.
Κατά τα φαινόμενα αρκετοί από τους ξένους παράγοντες αντιλήφθηκαν το αδιέξοδο στο οποίο οδηγούν την ευρωζώνη οι Γερμανοί αποικιοκράτες και οι συνοδοιπόροι τους. Δυστυχώς δεν κατάφερα να σχηματίσουν εγκαίρως την απαραίτητη ομάδα πίεσης προς τον Γερμανικό άξονα.
Έτσι οι Έλληνες πολίτες αναγκαστικά θα επαναλάβουν το ιστορικό τους καθήκον έναντι της Ελληνικής πολιτείας, της Ευρωπαϊκής κοινωνικής ολοκλήρωσης και της παγκόσμιας κοινότητας.
Β) Στην παρούσα ιστορική συγκυρία η αντιπαλότητα δεν είναι μεταξύ δεξιάς και αριστεράς όπως επιμένουν σκοπίμως να επιβάλλουν τα συντηρητικά-φιλομνημονιακά κόμματα.
Η διαπάλη σχηματοποιείται αντικειμενικά μεταξύ των δυνάμεων του μνημονίου και των δυνάμεων που το αντιμάχονται ανεξαρτήτως ιδεολογικής τους αφετηρίας.
Αυτό δε το ζήτημα προσλαμβάνει προφανή εθνική διάσταση και γι αυτό τα φιλομνημονιακά κόμματα επιχειρούν να προκαταλάβουν το θυμικό των πολιτών πλειοδοτώντας φαρισαϊκά υπέρ της «σωτηρίας της πατρίδος».
Στην πραγματικότητα η σωτηρία της πατρίδας εξαρτάται από την κατάργηση των μνημονίων και την ακύρωση των δανειακών συμβάσεων.
Κατ’ ακολουθίαν τα αντιμνημονικά κόμματα θα πρέπει να αντιμάχονται σθεναρά τα φιλομνημονιακά και να επιδεικνύουν καλόπιστη και συναγωνιστική διάθεση μεταξύ τους.
Επί παραδείγματι ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει :
να αντιμάχεται σθεναρά τα φιλομνημονιακά κόμματα, να στηλιτεύει την τακτική του ΚΚΕ, που στηρίζει στην πράξη τον φιλομνημονιακό δικομματισμό,
να αντιμετωπίζει συντροφικά την ΔΗΜΑΡ,
συναγωνιστικά τους ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ και
όχι επιθετικά, αλλά με απόλυτη κατανόηση στους απλούς ψηφοφόρους της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, στους οποίους συγκαταλέγονται κατά τεκμήριον οι πλέον αναξιοπαθούντες συμπατριώτες μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου