Εν όψει των επικείμενων εκλογών και της αναμενόμενης, καλώς εχόντων των πραγμάτων, πανωλεθρίας του μνημονιακού στρατοπέδου, ένας απίθανος συρφετός από πολιτικά, επιχειρηματικά, τραπεζικά, δημοσιογραφικά, «πανεπιστημιακά» βοθρολύματα έχουν μονοπωλήσει την επικαιρότητα της χώρας.
Το θνήσκον διεφθαρμένο καθεστώς των πάσης φύσεως λυμεώνων του διαχρονικού δημόσιου πλούτου, πανικόβλητο μπροστά στην επερχόμενη αποκαθήλωσή του και την επαπειλούμενη δικαστική αναζήτηση των ευθυνών του, επιστρατεύει τις δυνάμεις του σε μια απέλπιδα τελική μάχη αποφυγής του «απευκταίου».
Η Διεθνής οικονομικο-πολιτική μαφία «παίζει τα ρέστα της» ετούτες τις μέρες σε μια μάχη, που όσο και αν φαίνεται περίεργο έχει ως θέατρο τις ελληνικές εκλογές.
Το διακύβευμα είναι τεράστιο.
Δεν είναι τοπικό. Δεν περιορίζεται στα ελληνικά σύνορα. Δεν είναι ζήτημα πολιτικής βεντέτας μεταξύ Ελληνικής δεξιάς και αριστεράς.
Αφορά το ντόμινο ή αν θέλετε τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που θα δημιουργηθούν σε σχέση με κρατικές και διηπειρωτικές οικονομίες, με το ευρωπαϊκό και παγκόσμιο διατραπεζικό σύστημα και βεβαίως με το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα.
Αυτός είναι εξ άλλου και ο λόγος, που τα Ελληνικά δρώμενα βρίσκονται στο επίκεντρο του παγκόσμιου πολιτικού, οικονομικού, δημοσιογραφικού και όχι μόνο ενδιαφέροντος.
Καλώς ή κακώς η κα Μέρκελ υπήρξε το πρόσωπο, που σε διεθνές επίπεδο δέχθηκε να πρωταγωνιστήσει ως πολιτικός σημαιοφόρος μιας συγκεκριμένης πολιτικής, που είχε σα στόχο να προσφέρει στο Παγκόσμιο Συνδικάτο Οικονομικού Εγκλήματος και «την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο».
Τουτέστιν και να απαλλάξει το χρηματηστηριακό-τραπεζικό κεφάλαιο από της υπαίτιες ζημιές του φορτώνοντας το βάρος αποκλειστικά στην πλάτη των Ευρωπαίων φορολογουμένων, «σφαγιάζοντας» στην ανάγκη και μερικές οικονομίες του Ευρωπαϊκού νότου, αλλά συγχρόνως προσφέροντας και εξαιρετικές ευκαιρίες σε συγκεκριμένους πολυεθνικούς επιχειρηματικούς ομίλους, προκειμένου να επωφεληθούν προνομιακά από την μεθοδευόμενη καταλήστευση του εθνικού πλούτου συγκεκριμένων χωρών.
Εάν το εγχείρημα Μέρκελ είχε πετύχει, ανεξάρτητα από την τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή που θα επέφερε, θα είχε προσφέρει ένα εξαιρετικό μοντέλο εξόδου από την χρηματοπιστωτική κρίση, θα είχε θεοποιήσει την ίδια την καγκελάριο και θα είχε οδηγήσει επιτυχώς συγκεκριμένη μερίδα του Γερμανικού πολιτικού κατεστημένου «στα πεπρωμένα της φυλής του».
Γι’ αυτό δεν ήταν τυχαία κατά τα τελευταία χρόνια η αναγόρευση της Γερμανίδας καγκελαρίου σε πολιτικό αστέρα τεράστιου παγκόσμιου διαμετρήματος, ανάλογου των τεράστιων προσδοκιών, που η παγκόσμια οικονομική ελίτ είχε επενδύσει στο πολιτικό-οικονομικό της αφήγημα.
Να όμως που κατά ειρωνική ιστορική συγκυρία, η μοίρα (και όχι ακριβώς αυτή) τα έφερε έτσι ώστε και πάλι η ο δρόμος του συγκεκριμένου είδους «Γερμανικού πεπρωμένου» να διασταυρώνεται συγκρουσιακά με αυτόν τον ατίθασο και απρόβλεπτο λαό της νοτιοανατολικής Μεσογείου.
Αυτό τον λαό που δείχνει να μην τον πτοεί η συντριπτική οικονομική της υπεροπλία, να μην τον αποπροσανατολίζει η τεράστια δύναμη πυρός που διαθέτουν τα ξένα και ντόπια μέσα Γκεμπελικής προπαγάνδας, να μην τον τρομοκρατούν επαρκώς τα καταστροφολογικά μυθεύματα και οι λεγεώνες των εμετικών νεοπροφητών του δήθεν επερχόμενου δραχμικού Αρμαγεδδώνος τοπικής εμβέλειας.
Έτσι λοιπόν το «ελληνικό πείραμα», που φιλοδοξούσε να ανατρέψει κάθε προγενέστερη οικονομική θεωρία και πρακτική, δεν οδηγείται απλώς σε ναυάγιο, αλλά απειλεί να πυρπολήσει το παγκόσμιο οικονομικό οικοδόμημα.
Η κα Μέρκελ είναι ούτως ή άλλως λοιπόν «τελειωμένη» πολιτικά. Το είχαμε διαβλέψει στην προχθεσινή μας ανάρτηση και σήμερα πλέον αποτελεί κεντρικό θέμα στο διεθνή τύπο.
Αντιπαθής στα διεθνή φόρα, απομονωμένη σε ευρωπαϊκό επίπεδο,βαλλόμενη στην ίδια της τη χώρα, έχει καταντήσει ήδη βαρίδι για το λαϊκόευρωπαϊκό κόμμα.
Είτε αρέσει είτε όχι, το παγκόσμιο σύστημα εξουσίας μετά την παταγώδη αποτυχία του «Ελληνικού πειράματος», είναι υποχρεωμένο να ανακρούσει πρύμνη.
Να εγκαταλείψει άρον-άρον τις βολικές πολιτικές της λιτότητας και των δημοσιονομικών προσαρμογών.
Να κάνει στροφή 180ο προς την ανάπτυξη και την κοινωνική αλληλεγγύη.
Να κάνει δηλαδή ένα, ίσως και περισσότερα βήματα πίσω (ανάλογα με τις κατά χώρα κοινωνικές αντιδράσεις), και να τα κάνει όσον τάχιστα.
Η κα Μέρκελ κατά συνέπεια διαισθάνεται ορθώς ότι η απότομη και ταχεία αυτή πολιτική στροφή, χρειάζεται ένα αποδιοπομπαίο τράγο και δεν απαιτείται ιδιαίτερη ευφυΐα για να τον ανακαλύψει κανείς.
Φαντασιώνεται λοιπόν πάνω στον πανικό της ότι υπάρχουν ακόμη ελπίδες γι αυτήν, εάν στις επερχόμενες ελληνικές εκλογές επικρατήσουν πολιτικοί «του χεριού της», όπως προφανώς θεωρεί τους ατυχείς αρχηγούς της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.
Αγωνίζεται επομένως με «νύχια και με δόντια» για να στηρίξει την προεκλογική τους καμπάνια, τρέφοντας φρούδες ελπίδες πως διασώζοντας αυτούς, διασώζει εαυτήν.
Ευελπιστεί ότι εάν στην Ελλάδα επικρατήσουν πολιτικοί εξαναγκασμένοι να πειθαρχήσουν απαρεγκλίτως στα κελεύσματά της, υπάρχει πιθανότητα να κερδίσει πολιτικό χρόνο και να καταφέρει να αναδιπλωθεί δεόντως και ενδεχομένως να τερματίσει αξιοπρεπώς την πολιτική της σταδιοδρομία. Να μην έχει την τύχη του κου Παπανδρέου, που ξεκίνησε με τιμές και βραβεία ως Jeune premier της διεθνούς πολιτικής ελίτ και τελείωσε με λοιδορίες και υβρεολόγια ως παρίας την ευρωπαϊκή του πολιτική διαδρομή.
Και γιατί άραγε σε μια Ευρώπη, σε ένα κόσμο, που όπως είπαμε είναι αναγκασμένος να αντιστρέψει άρδην τον πολιτικό του σχεδιασμό, η δυστυχής αυτή γυναίκα πιστεύει ότι θα τις παραμείνουν πιστοί δυο πολιτικοί, οι οποίοι στην ιστορική τους διαδρομή δεν έχουν να επιδείξουν ιδιαίτερη σταθερότητα στις πολιτικές απόψεις και τις πολιτικές τους φιλίες;
Είναι τόσο αφελής να θεωρεί επαρκείς εξασφαλίσεις τις επιστολές, που τις έχουν υπογράψει;
Προφανώς όχι.
Προφανώς αλλού βασίζεται η πολιτική προϊσταμένη της Ζήμενς. Της εταιρείας που επί δεκαετίες αποτέλεσε τον επιχειρηματικό βραχίονα του Γερμανικού κράτους σκοπούντος να επιβάλλει την επιρροή του διά της διαφθοράς κυβερνητικών και διοικητικών αξιωματούχων ανά τον κόσμο.
Η πολιτική προϊσταμένη της Ζήμενς, η οποία έχει στη διάθεση της όλα τα στοιχεία από την «φιλόπτωχη» δραστηριότητα της διεφθαρμένης πολυεθνικής, έχει προσφέρει μεγαλόψυχο άσυλο στα φυγόδικα διευθυντικά στελέχη της και έχει παρακολουθήσει με αγαλλίαση την εργώδη προσπάθεια των αρχηγών των δύο κομμάτων (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) για να «ξεπλύνουν» την εγκληματική δραστηριότητα της Γερμανικής εταιρείας και να κουκουλώσουν τις ποινικές ευθύνες των σκανδαλιάρικων στελεχών τους.
Πρωτευόντως λοιπόν οι φάκελοι της ΖΗΜΕΝΣ και όχι οι επιστολές των δύο αρχηγών είναι αυτές που εξασφαλίζουν την αναντίρρητη υπακοή αυτών των κομμάτων στο παρόν και στο μέλλον (με οποιαδήποτε ηγεσία και αν εμφανίζονται).
Διότι ουδείς αρχηγός από αυτά τα δύο κόμματα θα δύναται να μη συμμορφωθεί στις υποδείξεις του εκάστοτε Γερμανού καγκελαρίου, τουλάχιστον για όσο διάστημα επιμένουν να συντηρούν πλήθος «σκελετών» στα κομματικά τους ντουλάπια, έχοντας ανοήτως παραδώσει τα κλειδιά από αυτά τα ντουλάπια στην Γερμανική Καγκελαρία….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου