Δεν χρειάζεται να είναι κανείς χαρτορίχτρα, ούτε να χρυσοπληρώνει τους δημοσκόπους για να αντιληφθεί ότι τα εκλογικά ποσοστά των παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας συνεχίζουν την ελεύθερη πτώση τους.
Και πως θα μπορούσε άλλωστε να συμβεί διαφορετικά;
Κατέστρεψαν την οικονομία, διέσυραν τους θεσμούς, έκαναν το σύνταγμα κουρελόχαρτο, καταχράστηκαν ασύστολα την δημόσια περιουσία, κατεδάφισαν την παιδεία, την υγεία, το κοινωνικό κράτος, υπονόμευσαν την εθνική και δημόσια ασφάλεια, βύθισαν τη χώρα στη χρεωκοπία, την διαφθορά, την εγκληματικότητα, την εξαθλίωση.
Και τώρα έρχονται προεκλογικά και υπόσχονται ότι θα συνεχίσουν με αμείωτο ζήλο το καταστροφικό τους έργο, ότι θα σεβαστούν με ευλάβεια τους ληστρικούς όρους της δανειακής σύμβασης, ότι θα εφαρμόσουν αποφασιστικά τα εξοντωτικά μέτρα, που υπαγορεύει η ξοφλημένη Γερμανική καγκελαρία, πως θα ξεπουλήσουν ό,τι δεν πρόλαβαν να κλέψουν από τη δημόσια περιουσία, ότι θα μειώσουν περαιτέρω τους μισθούς και τις συντάξεις, ότι θα αυξήσουν τους φόρους και τα χαράτσια στην πενιχρή ακίνητη ιδιοκτησία, ότι θα δημεύουν αυθαίρετα τις μικροκαταθέσεις και θα κλείνουν στη φυλακή κάθε μικροοφειλέτη, που θα γονατίζει από την αναδουλειά και τους αβάστακτους φόρους που καθημερινά επινοούν.
Με αυτή την φαύλη και αντιλαϊκή τους πολιτική διαδρομή θα ήταν σχιζοφρενής όποιος θα μπορούσε να ελπίζει σε εκλογική τους δικαίωση.
Και παρά την φιλότιμη προσπάθεια του δημοσιογραφικού κατεστημένου οι εικόνες των θλιβερών προεκλογικών τους συνάξεων προδίδουν αδιάψευστα την αποστασιοποίηση των ψηφοφόρων από τους αρχιτέκτονες της διαφθοράς και της απόγνωσης. Από τους κλητούς και εκλεκτούς του Διεθνούς Συνδικάτου του Οικονομικού Εγκλήματος.
Το μοναδικό τους επιχείρημα μια χλιαρή, γενικόλογη και υποκριτική συγγνώμη και μια φαιδρή τρομοκρατική προπαγάνδα για την «συντέλεια του κόσμου» που δήθεν θα επιφέρει η εκλογική τους συντριβή. Πώς όμως να εμπιστευθεί κανείς δυο κόμματα, που ευθύνονται αλληλεγγύως και εις ολόκληρο για την σημερινή κατάντια της χώρας και μάλιστα τα θλιβερά τους απομεινάρια; Γιατί ήδη όσοι είχαν ελάχιστη σοβαρότητα και αξιοπρέπεια και ιδίως όσοι δεν βαρύνονταν με προσωπική κυβερνητική φαυλότητα έχουν ήδη μετακομίσει σε άλλους νέους ή εν πάση περιπτώσει συνεπέστερους πολιτικούς χώρους. Και πώς να τρομοκρατηθούν οι ψηφοφόροι όπου οι μισοί είναι άνεργοι, πτωχευμένοι, άστεγοι, πεινασμένοι και οι άλλοι μισοί εν δυνάμει άνεργοι, πτωχευμένοι, άστεγοι, πεινασμένοι;
Τρομοκρατούνται όμως οι ίδιες οι συντηρητικές κομματικές ηγεσίες διότι αντιλαμβάνονται ότι «το τσουνάμι» της κάλπης θα σημάνει την δική τους προσωπική συντέλεια.
Γνωρίζουν καλλίτερα από όλους ότι τόσο οι ξένοι πάτρωνές τους, όσο και οι ντόπιοι ιδιοτελείς παρατρεχάμενοί τους θα τους εγκαταλείψουν χωρίς δισταγμό και χωρίς οίκτο την επομένη στιγμή της εκλογικής τους συντριβής.
Και μπροστά σ’ αυτό το σφόδρα πιθανό γι’ αυτούς ενδεχόμενο είναι φυσικό να πανικοβάλλονται και να συμπηγνύουν ανίερες συμμαχίες, προκειμένου να αποφύγουν το μοιραίο.
Φαίνεται λοιπόν ότι ζούμε μέρες του βρώμικου ‘’89, όπου οι συντηρητικές ηγεσίες ΚΚΕ και ΝΔ συμπράττουσας και της τότε ηγετικής ομάδας του Συνασπισμού (Κωνσταντόπουλος-Κουβέλης) έστηναν κυβέρνηση συνεργασίας με Πρωθυπουργό τον Τζανετάκη και στη συνέχεια ειδικά Δικαστήρια για να ανακόψουν την φιλολαϊκή πορεία του Ανδρέα Παπανδρέου και να διευκολύνουν την επάνοδο της δεξιάς με τον κο Κ.Μητσοτάκη.
Κάτι ανάλογο δείχνει ότι επιδιώκεται και τώρα. Μόνο που έχει ο καιρός γυρίσματα και στους «συνεταίρους» της άφατης αλλά κραυγαλέας, εξ ‘ ίσου ανίερης συμμαχίας συγκαταλέγεται πλέον το νεοφιλελεύθερο, Βενιζελικό ψευδεπίγραφο ΠΑΣΟΚ και στόχος είναι ο νεοφώτιστος και ιδεολογικά διευρυμένος ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν είναι προφανώς τυχαίο που τις τελευταίες μέρες η κα Παπαρήγα έχει γίνει η συμπάθεια συγκεκριμένων ιδιωτικών καναλιών και που οι πολιτικές της ασυναρτησίες «παίζουν» πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων και στα πρωτοσέλιδα του φιλομνημονιακού τύπου.
Τρέμει κατά πως είναι ευνόητο η κοντόφθαλμη, αντιδιαλεκτική και συντηρητική ηγεσία του Περισσού, ότι μαζί με την ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής θα επέλθει και η δική της αποκαθήλωση. Όπως έτρεμαν κάποτε στην ιδέα ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου προσέφερε στον Ελληνικό λαό διέξοδο ελπίδας και προοπτικής.
Τρέμουν στην προοπτική ανατροπής ενός αντιλαϊκού συστήματος εξουσίας, που τους εξασφαλίζει επαρκείς κρατικές επιδοτήσεις και προσοδοφόρο αντιπολιτευτικό αντικείμενο, εγγυώμενο την διαιώνιση της λαϊκής δυσπραγίας.
Συμπαρατάσσεται λοιπόν με τους πολιτικούς τρομοκράτες η κα Παπαρήγα και λέει στον ψηφοφόρο, που απεγνωσμένα αναζητάει διέξοδο, ότι δεν υπάρχει ελπίδα, ότι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο να ξεφύγει από την μέγγενη του Διεθνούς Συνδικάτου του Οικονομικού Εγκλήματος, γιατί δήθεν όσοι υπόσχονται την καταγγελία της δανειακής συμβάσεως δεν την εννοούν πραγματικά, ενώ το ΚΚΕ που είναι η μόνη «ορθόδοξη» αντιμνημονιακή παράταξη δεν πιστεύει στη δυνατότητα του λαού να επιβάλει τη θέλησή του και ούτως ή άλλως δεν επιθυμεί να κυβερνήσει μέχρι να «έρθει το πλήρωμα του χρόνου»….
Επιχειρεί δηλαδή και αυτή να τρομοκρατήσει τους ψηφοφόρους εξηγώντας τους ότι ψηφίζοντας όσους αμφισβητούν τον μονόδρομο του μνημονίου και ιδιαίτερα ψηφίζοντας τα άλλα κόμματα της αριστεράς, θα κάνουν μεγάλη γκάφα διότι, άκουσον – άκουσον, μια αριστερή κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να σταθεί παραπάνω από ένα μήνα. ‘Ότι οι Ευρωπαίοι θα μας κλείσουν την πόρτα και ότι μια αντιμνημονιακή συγκυβέρνηση δεν θα μπορέσει να διαπραγματευθεί καλύτερα από τη συγκυβέρνηση SamarBeni.
Η κινδυνολογία δηλαδή της ακυβερνησίας, η απαξίωση των δυνατοτήτων μιας ηχηρής λαϊκής ετυμηγορίας και η προβολή ενός ζοφερού αδιεξόδου σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια.
Όλα αυτά που αποτελούν την τελευταία έωλη γραμμή άμυνας των αρχηγών της λαομίσητης συγκυβέρνησης βρίσκουν τον ιδανικό προπαγανδιστή τους στο πρόσωπο της «ηγέτιδος της εργατικής τάξης».
Της εργατικής τάξης η οποία ανεβαίνει σφαγιαζόμενη επί πέντε συναπτά έτη τον μοναχικό της Γολγοθά, για την οποία έχει προσδιορισθεί με ακρίβεια ως χρόνος σταύρωσής της η 16 Μαΐου (ημέρα εκπνοής των συλλογικών συμβάσεων) και έχουν προαναγγελθεί επακριβώς «τα καρφιά» αξίας 12,5 δισεκατομμυρίων ή άλλων ισοδύναμων μαρτυρίων.
Τι απαντά λοιπόν σ’ αυτή την αγρίως βασανιζόμενη εργατική τάξη, που θεωρεί ορθώς τις εκλογές ως ευκαιρία διαφυγής από το μαρτύριο;.
Της απαντά εμμέσως πλην σαφώς ότι αν δεν θέλει να ψηφίσει το ΚΚΕ, είναι καλύτερα να ψηφίσει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για να «μη πιαστεί κορόϊδο», να μη ρισκάρει την παρούσα κακομοιριά του και να εξασφαλίσει ένα γνώριμο και δοκιμασμένο πολιτικό σκηνικό το οποίο του εξασφαλίζει μια άθλια γαλαζοπράσινη διακυβέρνηση με μια σεχταριστική πλην «ορθόδοξη» κομμουνιστική αντιπολίτευση.
Έξοχο πολιτικό «πρόγραμμα ανατροπής του καπιταλισμού»….
Προεκλογική συμπεριφορά συνεπής με την αταλάντευτα διασπαστική τακτική, που έχει ακολουθήσει ο Περισσός σε κάθε αγωνιστική πρωτοβουλία του λαϊκού κινήματος. Σε κάθε μικρή ή μεγάλη, τοπική ή γενική εκλογική μάχη. Μια τακτική που πρακτικά υπήρξε το καλύτερο εργαλείο για την αποδυνάμωση των προοδευτικών κοινωνικών διεργασιών.
Αυτή τη διασπαστική τακτική στην οποία επιμένει και τώρα πεισματικά και η οποία ενέχει αναμφίβολα χαρακτηριστικά πολιτειακής εκτροπής στο μέτρο, που δηλώνει κατηγορηματικά εκ προοιμίου ότι δεν δέχεται καμία συνεργασία για σχηματισμό κυβέρνησης, αλλά ούτε και επιδιώκει να κυβερνήσει το ίδιο, οποιαδήποτε και αν είναι η λαϊκή ετυμηγορία.
Εάν υπάρχει ζωή μετά θάνατον είναι βέβαιο ότι θα τρίζουν τα κόκαλα των θεωρητικών του διαλεκτικού υλισμού, αλλά φοβούμαι και των ιστορικών ηγετών των μπολσεβικισμού.
Διότι δεν χρειάζεται να είναι κανείς κομμουνιστής για να γνωρίζει ότι στρατηγικός στόχος κάθε κομμουνιστικού κόμματος, που σέβεται τον εαυτό του, είναι η ανάληψη της διακυβέρνησης για το συμφέρον των λαϊκών στρωμάτων και η θεμελιώδης τακτική για την επίτευξη αυτού του στόχου είναι διαχρονικά μία και απαρέγκλιτη: Ενότητα και Αγώνας.
Δεν είναι δε ούτε συμπτωματική ούτε τυχαία η πρόταξη της Ενότητας από τους πρωτοπόρους του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Εγνώριζαν πολύ καλά ότι αγώνας χωρίς ενότητα είναι αναποτελεσματικός και καταδικασμένος να αποτύχει και πολλώ μάλλον ότι η διάσπαση ισοδυναμεί με προβοκάτσια.
Και δεν χρειάζεται βεβαίως να είναι κανένας γκουρού του επιστημονικού σοσιαλισμού, ώστε να αντιλαμβάνεται ότι πέρα από την θεμελιώδη οικονομική αντίθεση της ταξικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, στην παρούσα ιστορική συγκυρία επικρατεί η κυρίαρχη αντίθεση μνημόνιο-αντιμνημόνιο, όπου νομοτελειακά συγκρούονται οι δυνάμεις του μνημονίου, που εκφράζουν τα συμφέροντα των ξένων πολυεθνικών εταιρειών, με τις αντιμνημονιακές δυνάμεις που εκφράζουν την αγωνία του λαού για επιβίωση.
Αυτή δε η κυρίαρχη αντίθεση δεν πρόκειται ούτε να εξορκιστεί από τις κινδυνολογίες των κ.κ Σαμαρά-Βενιζέλου, ούτε να κουκουλωθεί από τις ανιστόρητες ανοησίες της κας Παπαρήγα.
Τουναντίον προώρισται να ενισχυθεί από άλλες δευτερεύουσες αντιθέσεις τύπου φιλεργατικοί-αντεργατικοί, φιλολαϊκοί-αντιλαϊκοί, πατριωτικοί-μειοδοτικοί κ.λ.π και να οδηγηθεί στη λύση της μόνον όταν οι εσωτερικές συνθήκες γείρουν οριστικά την πλάστιγγα προς την μία ή την άλλη πλευρά.
Και επειδή ούτως ή άλλως ακόμη και σε περίπτωση πρόσκαιρης επικράτησης των φιλομνημονιακών δυνάμεων η εξαθλίωση και η καταπίεση, η διαφθορά, το ξεπούλημα θα ενταθούν, είναι απολύτως βέβαιο ότι αυτές οι αντιθέσεις θα οξυνθούν και σε συνδυασμό με το άνεμο ανατροπής που πνέει πλέον σε ολόκληρη την Ευρώπη, η οποία εισέρχεται εμφανώς σε μια πανομοιότυπη κοινωνική διελκυστίνδα, είναι απολύτως προβλέψιμο προς τα πού θα γείρει τελικώς η πλάστιγγα.
Τόσο απλά είναι τα πράγματα.
Και είναι εξαιρετικά θλιβερό και ακατανόητο πως η απελπιστικά κοντόφθαλμη (αν δεν είναι επικίνδυνα ιδιοτελής) ηγεσία του ΚΚΕ επιμένει για άλλη μια φορά σε τούτη την ιστορική στιγμή να συμπαραταχθεί στη λάθος πλευρά.
Δεν είναι τυχαίο ότι σε μια μοναδική ιστορική συγκυρία, όπου διογκώνεται καθημερινά ένα πρωτοφανές αριστερό ρεύμα το κομμουνιστικό κόμμα δεν καταφέρνει να αυξήσει τα ποσοστά του, ενώ άλλοι μέχρι χθες μικρότεροι σχηματισμοί διεκδικούν την πρωτοκαθεδρία του πολιτικού φάσματος.
Αυτός είναι προφανώς ο εφιάλτης της ηγετικής ομάδας του ΚΚΕ.
Ο πανικός της όμως την οδηγεί σε αυτοκαταστροφικές επιλογές.
Η τυχοδιωκτική συμπαράταξή της με τις συντηρητικές δυνάμεις του προσκαίρως ηγεμονεύοντος Γερμανικού νεοφιλελευθερισμού μπορεί να οδηγήσει αυτό το κόμμα στην συρρίκνωση και την αποκοπή από τις λαϊκές μάζες και στην αποπνικτική απομόνωση.
Πολλώ μάλλον εάν και μετά από μια ευρεία εκλογική καταδίκη των κομμάτων της μνημονιακής ακρίδας επιμείνει στην διασπαστική τακτική της και υπονομεύσει την προσπάθεια συγκρότηση κυβέρνησης σύμφωνης με την δημοκρατική λαϊκή ετυμηγορία.
Σε μια τέτοια περίπτωση θα τους δοθεί η ευκαιρία να κατανοήσουν την πραγματική έννοια της διαστρεβλωμένης επικοινωνιακής παπαρδέλας σύμφωνα με την οποία «ο κύκλος της μεταπολίτευσης έχει κλείσει».
Θα αντιληφθούν ότι αυτός ο κύκλος δυστυχώς δεν έχει κλείσει για τον λαό. Ο λαός 38 χρόνια μετά εξακολουθεί να αγωνίζεται για τα ίδια οράματα, για τα ίδια δικαιώματα, με τα ίδια αιτήματα. Εξακολουθεί να παλεύει για ψωμί, ελευθερία, δημοκρατία. Ενάντια στα μονοπώλια, ενάντια στην αποικιοκρατία. Για να γίνει νοικοκύρης στον τόπο του, για να παραμείνει ιδιοκτήτης του εθνικού του πλούτου. Για κοινωνική δικαιοσύνη, διαφάνεια, αξιοκρατία.
Έχει όμως κλείσει και τελειώνει οσονούπω πανευρωπαϊκά ο πολιτικός κύκλος των παραδοσιακών ισόβιων επαγγελματιών της πολιτικής, που λησμόνησαν την ιδεολογική τους καταγωγή και από λαοφιλείς αγωνιστές εξελίχθηκαν σε λαομίσητους καρεκλοθήρες.
Όπως αυτοί που μετάλλαξαν το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου εισπράττουν σήμερα τα επίχειρα του ιδιοτελούς τυχοδιωκτισμού τους, έτσι και αυτοί που μεταλλάσσουν συστηματικά το ΚΚΕ σε συντηρητικό εξαπτέρυγο του νεοφιλελεύθερου τραπεζικού κυβερνητισμού θα βρεθούν αντιμέτωποι με την κομματική τους βάση, που σύντομα θα αισθανθεί την ανάγκη είτε να τους στείλει σπίτι τους είτε να τους εγκαταλείψει ανεπιστρεπτί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου