Οι Τράπεζες υπονομεύουν το τραπεζικό σύστημα.

Μετά τις αθλιότητα της «διαρροής» της μελέτης από την ΕΘΝΙΚΗ, ήρθε σήμερα το εβδομαδιαίο δελτίο της  Alpha Bank, για να καταστήσει απολύτως εναργή και στο τελευταίο ψηφοφόρο την βδελυρή διαπλοκή, που διασυνδέει συγκεκριμένους τραπεζικούς, πολιτικούς, δημοσιογραφικούς και επιχειρηματικούς κύκλους με τους Γερμανούς επίδοξους επικυρίαρχους.

Αν διαβάσει κανείς το κατάπτυστο κείμενο του δελτίου, που δημοσιεύεται σε έγκριτα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης θα φρίξει από την ταυτότητα προβλέψεων και συμπερασμάτων με την τρομοκρατική προπαγάνδα, που αναπτύσσεται το τελευταίο διάστημα.

Αν μάλιστα δεν γνωρίζει ότι πρόκειται για οικονομικό δελτίο, εύκολα θα σχηματίσει την εντύπωση ότι διαβάζει κάποιο προεκλογική φυλλάδα της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ.

Πρόκειται τωόντι για ένα αμιγώς πολιτικό κείμενο. Όσο πιο λαϊκιστικό, όσο πιο σκοταδιστικό, όσο πιο εκφοβιστικό, όσο πιο φανατικό, θα μπορούσε να επινοήσει ό πλέον αρρωστημένος και  πολιτικά επιστρατευμένος (αν)εγκέφαλος.

Αυτό όμως που είναι πράγματι απελπιστικά ανησυχητικό δεν είναι η κτηνωδία μερικών  banksters, οι οποίοι συστρατεύονται με χρεωκοπημένους πολιτικούς και ξένους τοκογλύφους προκειμένου να δώσουν την έσχατη απέλπιδα μάχη για την σωτηρία της «φαμίλιας» τους.

Στην προσπάθειά τους οι άθλιοι αυτοί τρομοκράτες να εκβιάσουν την λαϊκή ψήφο, δεν διστάζουν να απαξιώσουν τα πολιτικά κόμματα, στα οποία καταλογίζουν «αβάστακτη ελαφρότητα» και ενώ κατηγορούν τους πολιτικούς ότι «η πολιτική αντιπαράθεση διεξάγεται με τρόπο που πλήττει την οικονομική σταθερότητα… με αποτέλεσμα το τραπεζικό σύστημα να υφίσταται τις επιπτώσεις της αβεβαιότητας», διαπράττουν οι ίδιοι ένα παρόμοιο θανάσιμο αμάρτημα.:

«Αυτοί (οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι) θαείναι που με την απώλεια του ευρώ θα δουν τον μισθό τους και ενδεχομένως καιτις αποταμιεύσεις τους να εξανεμίζονται χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν», προφητεύουν ασύστολα οι αχρείοι κινδυνολόγοι, αδιαφορώντας για την ζημιά που μετά βεβαιότητος προκαλείται στις ίδιες τις τράπεζες από τέτοιου είδους κινδυνολογία.

Διότι τι πιο απλούστερο να κατανοήσει κανείς ότι η απειλή απώλειας των καταθέσεών του ισοδυναμεί για τον μικροκαταθέτη με προσκλητήριο μαζικής ανάληψης. Πολλώ μάλλον όταν αυτή η απειλή προέρχεται με τον πλέον επίσημο τρόπο από την ίδια την διοίκηση της τράπεζας του.

Είναι λοιπόν τόσο ηλίθιοι, τόσο αυτοκαταστροφικοί, τόσο άσχετοι οι συντάκτες αυτών των θλιβερών κειμένων;

Προφανώς όχι.

Θεωρούν άραγε ότι το διακύβευμα των επερχόμενων εκλογών υπερβαίνει σε σημασία την ίδια την βιωσιμότητα των τραπεζών τους; Πιθανόν ναι.

Το βέβαιο όμως είναι ότι αποκαλύπτουν με την αήθη πρακτική τους την σήψη του συνόλου ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος.

Σήψη η οποία έχει αποδυναμώσει πλήρως την πολιτική ελίτ και απειλεί ευθέως να οδηγήσει σε τεράστια κοινωνική περιπέτεια ολόκληρη της Ευρώπη.

Δεν είναι τυχαίο όπου οι τραπεζίτες αποκαλύπτονται πλέον αδιάφοροι μπροστά στο ενδεχόμενο μαζικής ανάληψης των όσων καταθέσεων έχουν απομείνει στις τράπεζές τους.

Έτσι κι αλλιώς φρόντισαν με τις φούσκες, τις «γαλαντόμες» επενδύσεις τους και τις αστρονομικές αμοιβές τους να ροκανίσουν τα αποθεματικά τους. Έτσι κι αλλιώς τα τελευταία χρόνια παραμένουν όρθιες οι περισσότερες εξ αυτών ελέω «ανακεφαλαιοποιήσεων».

Τουτέστιν αφού με τη φαύλη και αχαρακτήριστη διαχείριση οδήγησαν τις τράπεζες στα όρια της χρεωκοπίας, επέρριψαν τα βάρη της διάσωσής τους στις πλάτες των Ευρωπαίων φορολογουμένων, οι οποίοι υποχρεώνονται εκβιαστικά (για να μη χάσουν δήθεν τις καταθέσεις τους) να πληρώνουν αβάστακτους φόρους και να υφίστανται αφόρητη λιτότητα, προκειμένου να εξυπηρετούνται δάνεια προς ανακεφαλαίωση των τραπεζών.

Χαρακτηριστική η περίπτωση της Ελλάδας, όπου τα ποσά στήριξης των τραπεζών από το 2008 υπερβαίνουν το ήμισυ του δημοσίου χρέους της χώρας.

Θεωρητικά ο υπαρξιακός ρόλος των τραπεζών είναι η συλλογή των αποταμιεύσεων των καταθετών και η παροχή ρευστότητος στην αγορά δια της δανειοδοτήσεως της υγιούς επιχειρηματικότητας.

Αυτό που βιώνουμε όμως τα τελευταία χρόνια είναι η απόλυτη τραπεζική διαστροφή.

Οι τράπεζες εξανέμισαν τις καταθέσεις σε οικονομικώς ασύνετες δραστηριότητες. Ακολουθούν πολιτικές εξόντωσης των επιχειρήσεων και υπονόμευσης της αγοράς. Και έχουν μετατραπεί σε βαμπίρ απορρόφησης των δημοσίων εσόδων, παρά το γεγονός ότι έχουν επιδοθεί σε μια πρωτοφανή παρασιτική δράση, έχοντας επιβάλλει την διαμεσολάβησή τους (τουτέστιν την είσπραξη προμήθειας) και στις πλέον απλούστερες των οικονομικών μας συναλλαγών.

Και ενώ έχουν κάθε λόγο να ντρέπονται για τις εγκληματικές τους πρακτικές, έχουν την απίστευτη αναίδεια να εμφανίζονται ως τιμητές της δημοκρατίας, κατήγοροι των κομμάτων, παιδονόμοι των ψηφοφόρων.

Να απειλούν τους πολίτες και να επιχειρούν να εκβιάσουν την ψήφο τους υπέρ των συγκεκριμένων ευρωπαϊκών πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων που υπηρετούν με το αζημίωτο.

Και τέτοιος είναι ο πανικός τους, όπου επιδίδονται σε κινήσεις και δημόσιες διατυπώσεις, οι οποίες συνιστούν ευθεία παράβαση του επαγγελματικού τους καθήκοντος.

Στην προσπάθειά τους να εξυπηρετήσουν το σαρκίον τους εγκληματούν κατά των τραπεζών τους και υπονομεύουν το ελληνικό τραπεζικό σύστημα και εντεύθεν το ευρώ και την Ευρωζώνη.

Πρωτοφανής σήψη. Απίθανη διαστροφή.

Ας τους αξιολογήσουν οι πολίτες. 

Ας τους χαίρονται οι πολιτικοί υποτελείς τους.

Κα Λαγκάρντ, Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον…

Πριν από 223 χρόνια μια αγαθιάρα βασίλισσα στη Γαλλία, με άσπρα καλοχτενισμένα μαλλάκια, πούδρες, αρώματα και μοντελάκια κάποιου μεγάλου μόδιστρου, πιθανότατα άξιου προδρόμου του λαμπρού οίκου Ντιόρ, αρνιόταν να αντιληφθεί τον κόσμο γύρω της και κυρίως αδυνατούσε να φαντασθεί το τέλος της φεουδαρχίας. Το τέλος όμως  ήρθε φρικτό και η αστική Δημοκρατία στέριωσε, έχοντας «στοιχειώσει» την ανόητη Μαρία Αντουανέτα στα θεμέλιά της.

Η διαφορά του 1789 με το 2012 είναι ότι σήμερα πλέον οι Αντουανέτες είναι πολλές. Δεν είναι μόνο θηλυκές. Είναι και αρσενικές, αλλά και γκεούληδες δηλωμένοι και καταξιωμένοι.

Δεν είναι αφελείς αριστοκράτες. Είναι κουτοπόνηροι χωριάτες.

Δεν τους περιμένει ο αποκεφαλισμός, αλλά η διαπόμπευση και ενδεχομένως της φυλακής τα σίδερα, που είναι για τους «λεβέντες».

Δεν τους αρκεί ένα παλατάκι στο Λούβρο κι’ ένα Τριανόν για το καλοκαίρι. Θέλουν ολόκληρο τον πλανήτη. Τα θέλουν όλα και τα θέλουν εδώ και τώρα.

Μια διεθνής κλίκα επαίσχυντων μορμολυκείων, που δεν χορταίνουν την λιμασμένη ψυχή τους, ούτε με τα αμύθητα πλούτη τους, ούτε με τις χρηματοπιστωτικές φούσκες τους, ούτε με τις διακρατικές λεηλασίες τους.

Δεν τους φτάνει το μεροκαματάκι του εργαζόμενου. Θέλουν και το επίδομα της ανεργίας του.

Δεν τους φτάνει   η συνταξούλα του παππού. Θέλουν και τα φάρμακά του.

Δεν τους φτάνει το μαγαζάκι του εμποράκου. Θέλουν και το σπιτάκι του.

Δεν τους φθάνει το εργοστασιάκι του μικρομεσαίου. Θέλουν και το κομπόδεμά του.

Δεν τους φθάνει το ξενοδοχείο και το ενοικιαζόμενο του  τουριστικού επιχειρηματία. Θέλουν και το νησί και την παραλία, και την θάλασσα και τον ήλιο.

Μια οικονομική ακρίδα. Ακράτητη, Αχόρταγη, Αναίσχυντη… Που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της. Χωρίς όριο, χωρίς ηθικούς φραγμούς, χωρίς έλεος….

Εκτελεστικό όργανο αυτής της «ακρίδας» είναι και η κα Λαγκάρντ.

Το ΔΝΤ, αυτή η ληστρική τράπεζα της οποίας προΐσταται, αποτελεί τον πλέον αιμοδιψή οικονομικό εγκληματία στον πλανήτη.Η διαδικασία «οικονομικής βοήθειας», που προσφέρει συνοδεύεται πάντα με ανυπολόγιστου μεγέθους ανθρωπιστικές καταστροφές, οι οποίες ισοδυναμούν με τα πλέον στυγερά εγκλήματα πολέμου, διαπραττόμενα εν καιρώ ειρήνης.

Το έργο της δεν περιορίζεται στην απλή τοκογλυφία. Ο ουσιαστικός στόχος της είναι η καταλήστευση του εθνικού και ιδιωτικού πλούτου των «περιφερειακών» λαών της γης.

Όπως ο Σάϋλοκ στον έμπορο της Βενετίας του Σαίξπηρ, το ΔΝΤ δεν δανείζει  για να κερδίσει μερικούς τόκους. Δεν ενδιαφέρεται καν για την είσπραξη του αρχικού κεφαλαίου του. Η στόχευσή του κατευθύνεται πολύ μακρύτερα. Επιδιώκει την διάλυση της οικονομίας του κράτους-στόχου, την εξαθλίωση των ιδιωτών και εν τέλει το μοίρασμα της λείας στους υπερεθνικούς κεφαλαιούχους, που κρύβονται πίσω του.

Γι’ αυτό, όπου εισχωρεί, κατεδαφίζει συστηματικά την διοικητική οργάνωση και σφετερίζεται την κυριαρχία, που αυτή ενσαρκώνει. Καταστρέφει την οικονομία. Εξαφανίζει την ρευστότητα της αγοράς. Εξαθλιώνει τους πολίτες ανεξαρτήτως επαγγελματικού κλάδου, ελαχιστοποιώντας τα εισοδήματα και αυξάνοντας συνεχώς την φορολογία.

Έτσι ανοίγει τον δρόμο για «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας. «Παραχώρηση της εκμετάλλευσης» του εθνικού πλούτου. Κατασχέσεις και αναγκαστικές εκποιήσεις της κινητής και ακίνητης περιουσίας των ιδιωτών. 

Αυτοί είναι οι στρατηγικοί στόχοι του ΔΝΤ  και αυτό είναι το έργο που ανέλαβε και η κα Λαγκάρντ να εκτελέσει στην Ευρωπαϊκή ήπειρο.

Για το έργο αυτό βρήκε ένθερμους υποστηρικτές στην Γερμανική κυβέρνηση, η οποία ευελπιστούσε, πως οι διεφθαρμένες Γερμανικές πολυεθνικές θα εξασφάλιζαν την μερίδα του λέοντος από τη λεία της κατακρεούργησης των κρατών του Ευρωπαϊκού νότου (ανόητη και κοντόφθαλμη κουτοπονηριά).

Βρήκε επίσης πρόθυμους συνεργάτες στα κόμματα εξουσίας και την σάπια διεπαγγελματική ελίτ, που διαπλέκεται μαζί τους στις χώρες της Ευρωπαϊκής Μεσογείου.

Όμως άλλες οι βουλές κερδοσκόπων και άλλα ο λαός κελεύει…

Τα πράγματα έβαιναν καλώς μέχρι πρό τινος ώσπου ο Έλληνας ψηφοφόρος φάνηκε να παίρνει ανάποδες.

Τώρα όλα αυτά τα καλόπαιδα, που είχαν ήδη μοιράσει τα ιμάτια της Ελλάδας προτού καλά-καλά ολοκληρώσουν την σταύρωσή της, παρακολουθούν με τρόμο το θρίλερ των ελληνικών εκλογών και καταριούνται την ώρα και τη στιγμή, που ενεπλάκησαν σ’ αυτή την ιστορία και ποντάρισαν τις καριέρες τους στα κουτσά άλογα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Η κα Λαγκάρντ γνωρίζει ότι σε περίπτωση αποτυχίας του «ελληνικού πειράματος» δεν θα έχει καλύτερη τύχη από τον δυστυχή προκάτοχό της.

Και όσο περισσότερο συνειδητοποιεί από τις δημοσκοπήσεις ότι οι εκλεκτοί της κ.κ Βενιζέλος και Σαμαράς δεν πείθουν ούτε το εσωκομματικό τους ακροατήριο, τόσο περισσότερο σκυλιάζει…

Οι πρόσφατες δηλώσεις της αποτελούν μνημείο πανικού.

Καταδεικνύουν την απελπιστική θέση στην οποία έχει  περιέλθει.

Διότι τόσο αυτή, όσο και ο κος Σόιμπλε, η κα Μέρκελ και μερικοί άλλοι υπάλληλοι του πολυεθνικού κεφαλαίου προφανώς δεν είναι τόσο ηλίθιοι ώστε να πιστεύουν πως με τέτοιες ελεεινές παρεμβάσεις μπορούν να επηρεάσουν θετικά τον ¨Έλληνα ψηφοφόρο.

Ούτε πάσχουν τόσο βαριά από  Αλτσχάϊμερ, ώστε να κάνουν δηλώσεις για την Ελλάδα τρεις φορές την ημέρα , ξεχνώντας ότι τα ίδια φληναφήματα τα έχουν ξαναπεί πριν από ελάχιστη ώρα.

Απλώς οι κακόμοιροι βλέπουν τον κόσμο τους να γκρεμίζεται και νομίζουν ότι ήρθε το τέλος του κόσμου. Η καρεκλίτσα τους τρίζει και τσακίζεται και αυτοί πανικόβλητοι πιάνονται από τα μαλλιά τους, μη βρίσκοντας πού αλλού να στηρικτούν.

Κοντός ψαλμός, αλληλούια.

Σε λίγες μέρες ο Ελληνικός λαός θα πάρει για άλλη μια φορά την τύχη του στα χέρια  του και θα αναγκάσει όλα αυτά τα χαμερπή μορμολύκεια να έρθουν αντιμέτωπα με το δικό τους ελεεινό πεπρωμένο…

Ας είμεθα οικτίρμονες.

Το ανέκδοτο του Σαββατοκύριακου και το ρεύμα της σταγόνας….

Παραδοσιακά κάθε προεκλογική περίοδος, που σέβεται τον εαυτό της εξελίσσεται σε πασαρέλα αμετροέπειας, ψευδολογίας και ανοησίας.

Όμως την παράσταση έκλεψε χθες  αναντίρρητα ο κος Βενιζέλος, τον οποίο τα κανάλια…συνωμότησαν να τον αποτελειώσουν προβάλλοντάς τον υπερβολικά όλο το εικοσιτετράωρο.

Ο κος Βενιζέλος λοιπόν με το ανεπανάληπτο ταλέντο, που διαθέτει στην διαστροφή της πραγματικότητας δεν δίστασε να πεί ότι η δίωξη του κου Τσοχαντζόπουλου οφείλεται στο ΠΑΣΟΚ, που είχε την πρωτοβουλία της συστάσεως εξεταστικών επιτροπών.

Εδώ βέβαια γελάει κάθε πικραμένος, διότι όχι αδικαιολόγητα και ο τελευταίος πολίτης πιστεύει πως οι εξεταστικές επιτροπές ήταν τελικά μια ακόμη υποκρισία των δυο κομμάτων εξουσίας σκοπούσα την συγκάλυψη και όχι την διαλεύκανση των σκανδάλων.

Από την άλλη ο κος Σαμαράς για τον οποίο οι δημοσκοπήσεις δείχνουν απελπιστικά ποσοστά παρότι το κόμμα του έχει αγγίξει «ταβάνι» στην συσπείρωσή του, προσπαθεί απεγνωσμένα να παρουσιάσει «ρεύμα» επανόδου στην δεξιά «εθνική συμπαράταξη».

Μετά το πυροτέχνημα Μπακογιάννη, το οποίο μάλλον του κονιορτοποίησε το ασθενές αντιμνημονιακό προφίλ, παρά του συνεισέφερε ψηφαλάκια, έχει ξεκινήσει μια φαιδρή διαδικασία καθημερινής «προσχώρησης» «στελεχών» από το ΛΑΟΣ και εσχάτως από τους ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ.

Πρόκειται κατ’ ουσίαν για φιλομνημονιακά σταγονίδια που στις πλείστες των περιπτώσεων δεν τα ξέρει ούτε η μανούλα τους.

Τώρα πώς με αυτές τις πολιτικά αναιμικές «σταγόνες» θα δημιουργήσει ρεύμα ο κος Σαμαράς στον ξεροπόταμο της ΝΔ μόνο η απελπισμένη ψυχούλα του το ξέρει.

Διότι αν πιστέψουμε τις κατά τα άλλα ευνοϊκότατες για το κόμμα του δημοσκοπήσεις με  87% συσπείρωση η ΝΔ έχει ανέβει στο λαμπρό ποσοστό του 23-27%.

Οπότε με το υπόλοιπο (στην καλύτερη περίπτωση) 5-6% συσπείρωσης που απομένει, τι είδους χειμαρρώδη αύξηση του ποσοστού του μπορεί να προσδοκά ο δόλιος;  

Μαυροκορδάτε ζείς, εσύ μας οδηγείς….

Σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου η  εικόνα ενός πολιτικού, ο οποίος περιοδεύει στο εξωτερικό και στις συναντήσεις του με ξένους παράγοντες επιδιώκει όχι την σωτηρία της πατρίδος του, αλλά την υπονόμευση των συμπατριωτών του πολιτικών αντιπάλων, θα ήταν αρκετή για να καταστρέψει την μίζερη πολιτική του καριέρα.

Στην Ελλάδα την γενέτειρα του Μηδισμού, της Βυζαντινής δολοπλοκίας, του κοτσαμπασισμού. Στην Ελλάδα, όπου διέπρεψαν οι  αριστεύσαντες στη «πολιτική Σχολή» Μαυροκορδάτου, ελάχιστη σημασία δίδεται στο περιστατικό.

Τουναντίον μάλιστα οι τηλεοπτικοί σταθμοί, που το συμπεριλαμβάνουν στα δελτία τους, το παρουσιάζουν εις δόξαν μάλλον παρά εις ψόγον του πρωταγωνιστή πολιτικού.

Τέτοια είναι η δημοσιογραφική σήψη επί των ημερών μας, όπου μονοπωλούν την μαζική ενημέρωση οι σταυροφόροι της διαπλοκής και των μνημονίων…

Εξ άλλου η καταθλιπτική αυτή ιστορία αποκαλύπτει πόσο φαρισαϊκές ήταν οι δηλώσεις περί στηρίξεως μιας κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» και πόσο νουνεχής υπήρξε η απόρριψη της ιδέας(πεπονόφλουδας) από τα αντιμνημονιακά κόμματα.

Η κα Μέρκελ ψηφίζει ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Γιατί άραγε;

Εν όψει των επικείμενων εκλογών και της αναμενόμενης, καλώς εχόντων των πραγμάτων, πανωλεθρίας του μνημονιακού στρατοπέδου, ένας απίθανος συρφετός από πολιτικά, επιχειρηματικά, τραπεζικά, δημοσιογραφικά, «πανεπιστημιακά» βοθρολύματα έχουν μονοπωλήσει την επικαιρότητα της χώρας.

Το θνήσκον διεφθαρμένο καθεστώς των πάσης φύσεως λυμεώνων του διαχρονικού δημόσιου πλούτου, πανικόβλητο μπροστά στην επερχόμενη αποκαθήλωσή του και την επαπειλούμενη δικαστική αναζήτηση των ευθυνών του, επιστρατεύει τις δυνάμεις του σε μια απέλπιδα τελική μάχη αποφυγής του «απευκταίου».

Η Διεθνής οικονομικο-πολιτική μαφία «παίζει τα ρέστα της» ετούτες τις μέρες σε μια μάχη, που όσο και αν φαίνεται περίεργο έχει ως θέατρο τις ελληνικές εκλογές.

Το διακύβευμα είναι τεράστιο.

Δεν είναι τοπικό. Δεν περιορίζεται στα ελληνικά σύνορα.  Δεν είναι ζήτημα πολιτικής βεντέτας μεταξύ Ελληνικής δεξιάς και αριστεράς.

Αφορά το ντόμινο ή αν θέλετε τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που θα δημιουργηθούν σε σχέση με  κρατικές και διηπειρωτικές οικονομίες, με το ευρωπαϊκό και παγκόσμιο διατραπεζικό σύστημα και βεβαίως με το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα.

Αυτός είναι εξ άλλου και ο λόγος, που τα Ελληνικά δρώμενα βρίσκονται στο επίκεντρο του παγκόσμιου πολιτικού, οικονομικού, δημοσιογραφικού και όχι μόνο ενδιαφέροντος.

Καλώς ή κακώς η κα Μέρκελ υπήρξε το πρόσωπο, που σε διεθνές επίπεδο δέχθηκε να πρωταγωνιστήσει ως πολιτικός σημαιοφόρος μιας συγκεκριμένης πολιτικής, που είχε σα στόχο να προσφέρει στο Παγκόσμιο Συνδικάτο Οικονομικού Εγκλήματος και «την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο».

Τουτέστιν και να απαλλάξει το χρηματηστηριακό-τραπεζικό κεφάλαιο από της υπαίτιες ζημιές του φορτώνοντας το βάρος αποκλειστικά στην πλάτη των Ευρωπαίων φορολογουμένων, «σφαγιάζοντας» στην ανάγκη και μερικές οικονομίες του Ευρωπαϊκού νότου, αλλά συγχρόνως προσφέροντας και εξαιρετικές ευκαιρίες σε συγκεκριμένους  πολυεθνικούς επιχειρηματικούς ομίλους, προκειμένου να επωφεληθούν προνομιακά από την μεθοδευόμενη καταλήστευση του εθνικού πλούτου συγκεκριμένων χωρών.

Εάν το εγχείρημα Μέρκελ είχε πετύχει, ανεξάρτητα από την τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή που θα επέφερε, θα είχε προσφέρει ένα εξαιρετικό μοντέλο εξόδου από την χρηματοπιστωτική κρίση, θα είχε θεοποιήσει την ίδια την καγκελάριο και θα είχε οδηγήσει επιτυχώς συγκεκριμένη μερίδα του Γερμανικού πολιτικού κατεστημένου «στα πεπρωμένα της φυλής του».

Γι’ αυτό δεν ήταν τυχαία κατά τα τελευταία χρόνια η αναγόρευση της Γερμανίδας καγκελαρίου σε πολιτικό αστέρα τεράστιου παγκόσμιου διαμετρήματος, ανάλογου των τεράστιων προσδοκιών, που η παγκόσμια οικονομική ελίτ είχε επενδύσει στο πολιτικό-οικονομικό της αφήγημα.

Να όμως που κατά ειρωνική ιστορική συγκυρία, η μοίρα (και όχι ακριβώς αυτή) τα έφερε έτσι ώστε και πάλι η ο δρόμος του συγκεκριμένου είδους «Γερμανικού πεπρωμένου» να διασταυρώνεται συγκρουσιακά με αυτόν τον ατίθασο και απρόβλεπτο λαό της νοτιοανατολικής Μεσογείου.

Αυτό τον λαό που δείχνει να μην τον πτοεί η συντριπτική οικονομική της υπεροπλία, να μην τον αποπροσανατολίζει η τεράστια δύναμη πυρός που διαθέτουν τα ξένα και ντόπια μέσα Γκεμπελικής προπαγάνδας, να μην τον τρομοκρατούν επαρκώς τα καταστροφολογικά μυθεύματα και οι λεγεώνες των εμετικών νεοπροφητών του δήθεν επερχόμενου δραχμικού Αρμαγεδδώνος τοπικής εμβέλειας.

Έτσι λοιπόν το «ελληνικό πείραμα», που φιλοδοξούσε να ανατρέψει κάθε προγενέστερη οικονομική θεωρία και πρακτική, δεν οδηγείται απλώς σε ναυάγιο, αλλά απειλεί να πυρπολήσει το παγκόσμιο οικονομικό οικοδόμημα.

Η κα Μέρκελ είναι ούτως ή άλλως λοιπόν «τελειωμένη» πολιτικά. Το είχαμε διαβλέψει στην προχθεσινή μας ανάρτηση και σήμερα πλέον αποτελεί κεντρικό θέμα στο διεθνή τύπο.

Αντιπαθής στα διεθνή φόρα, απομονωμένη σε ευρωπαϊκό επίπεδο,βαλλόμενη στην ίδια της τη χώρα, έχει καταντήσει ήδη βαρίδι για το λαϊκόευρωπαϊκό κόμμα.

Είτε αρέσει είτε όχι, το παγκόσμιο σύστημα εξουσίας μετά την παταγώδη αποτυχία του «Ελληνικού πειράματος», είναι υποχρεωμένο να ανακρούσει πρύμνη.

Να εγκαταλείψει άρον-άρον τις βολικές πολιτικές της λιτότητας και των δημοσιονομικών προσαρμογών.

Να κάνει στροφή 180^ο προς την ανάπτυξη και την κοινωνική αλληλεγγύη.

Να κάνει δηλαδή ένα, ίσως και περισσότερα βήματα πίσω (ανάλογα με τις κατά χώρα κοινωνικές αντιδράσεις), και να τα κάνει όσον τάχιστα.

Η κα Μέρκελ κατά συνέπεια διαισθάνεται ορθώς ότι η απότομη και ταχεία αυτή πολιτική στροφή, χρειάζεται ένα αποδιοπομπαίο τράγο και δεν απαιτείται ιδιαίτερη ευφυΐα  για να τον ανακαλύψει κανείς.

Φαντασιώνεται λοιπόν πάνω στον πανικό της ότι υπάρχουν ακόμη ελπίδες γι αυτήν, εάν στις επερχόμενες ελληνικές εκλογές επικρατήσουν πολιτικοί «του χεριού της», όπως προφανώς θεωρεί τους ατυχείς αρχηγούς της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.

Αγωνίζεται επομένως με «νύχια και με δόντια» για να στηρίξει την προεκλογική τους καμπάνια, τρέφοντας φρούδες ελπίδες πως διασώζοντας αυτούς, διασώζει εαυτήν.

Ευελπιστεί ότι εάν στην Ελλάδα επικρατήσουν πολιτικοί εξαναγκασμένοι να πειθαρχήσουν απαρεγκλίτως στα κελεύσματά της, υπάρχει πιθανότητα να κερδίσει πολιτικό χρόνο και να καταφέρει να αναδιπλωθεί δεόντως και ενδεχομένως να τερματίσει αξιοπρεπώς την πολιτική της σταδιοδρομία. Να μην έχει την τύχη του κου Παπανδρέου, που ξεκίνησε με τιμές και βραβεία ως Jeune premier  της διεθνούς πολιτικής ελίτ και τελείωσε με λοιδορίες και υβρεολόγια ως παρίας την ευρωπαϊκή του πολιτική διαδρομή.

Και γιατί άραγε σε μια Ευρώπη, σε ένα κόσμο, που όπως είπαμε είναι αναγκασμένος να αντιστρέψει άρδην τον πολιτικό του σχεδιασμό, η δυστυχής αυτή γυναίκα πιστεύει ότι  θα τις παραμείνουν πιστοί δυο πολιτικοί,  οι οποίοι στην ιστορική τους διαδρομή δεν έχουν να επιδείξουν ιδιαίτερη σταθερότητα στις πολιτικές απόψεις και τις πολιτικές τους  φιλίες;

Είναι τόσο αφελής να  θεωρεί επαρκείς εξασφαλίσεις τις επιστολές, που τις έχουν υπογράψει;

Προφανώς όχι.

Προφανώς αλλού βασίζεται η πολιτική προϊσταμένη της Ζήμενς. Της εταιρείας που επί δεκαετίες αποτέλεσε τον επιχειρηματικό βραχίονα του Γερμανικού κράτους σκοπούντος να επιβάλλει την επιρροή του διά της διαφθοράς κυβερνητικών και διοικητικών αξιωματούχων ανά τον κόσμο.

Η πολιτική προϊσταμένη της Ζήμενς, η οποία έχει στη διάθεση της όλα τα στοιχεία από την «φιλόπτωχη» δραστηριότητα της διεφθαρμένης πολυεθνικής, έχει προσφέρει μεγαλόψυχο άσυλο στα φυγόδικα διευθυντικά στελέχη της και έχει παρακολουθήσει με αγαλλίαση την εργώδη προσπάθεια των αρχηγών των δύο κομμάτων (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) για να «ξεπλύνουν» την εγκληματική δραστηριότητα της Γερμανικής εταιρείας και να κουκουλώσουν  τις ποινικές ευθύνες των σκανδαλιάρικων στελεχών τους.

Πρωτευόντως λοιπόν οι φάκελοι της ΖΗΜΕΝΣ και όχι οι επιστολές  των δύο αρχηγών είναι αυτές που εξασφαλίζουν την αναντίρρητη υπακοή αυτών των κομμάτων στο παρόν και στο μέλλον (με οποιαδήποτε ηγεσία και αν εμφανίζονται).

Διότι ουδείς αρχηγός από αυτά τα δύο κόμματα θα δύναται να μη συμμορφωθεί στις υποδείξεις του εκάστοτε Γερμανού καγκελαρίου, τουλάχιστον για όσο διάστημα επιμένουν να συντηρούν πλήθος «σκελετών» στα κομματικά τους ντουλάπια, έχοντας ανοήτως παραδώσει τα κλειδιά από αυτά τα ντουλάπια στην Γερμανική Καγκελαρία….