Εσχάτως η βουλή έχει καταντήσει αρένα, όπου διασταυρώνουν πληκτικά τα ξίφη τους ο ιδιότυπος λεκτικός ακτιβισμός του κ.Αλαβάνου και ο sui generis στείρος βερμπαλισμός του κ. Καραμανλή με την ευγενή φιλοδοξία αμφοτέρων να επιβραβευθούν με μια θέση μερικών δευτερολέπτων στα μελαγχολικά δελτία «ειδήσεων» των οκτώ.
Στην τελευταία ανούσια συζήτηση κουφών περί του ενδεδειγμένου τρόπου ταφής του πτώματος της ανώτατης εκπαίδευσης, απολαύσαμε τον κ. Πρωθυπουργό να διδάσκει λαογραφία.
Απευθυνόμενος στον αντίπαλο «μονομάχο» ανέκραξε με στόμφο «φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης» και οδήγησε σε παραληρηματικά χειροκροτήματα τους βένετους των θεατών.
Η ατάκα επέτυχε ασφαλώς του στόχου της διότι απέδωσε στον μονομάχο την ποθούμενη μιντιακή προβολή.
Όμως ως ομολογία πολιτικών αντιλήψεων, από της οποίες εμφορείται ο πρωθυπουργός της χώρας θα πρέπει μάλλον να οδηγήσει σε περίσκεψη τους εχέφρονες πολίτες αυτής ης χώρας.
Η χρήση της συγκεκριμένης παροιμίας στον συγκεκριμένο χώρο και για την συγκεκριμένη περίπτωση υπήρξε παντελώς αδόκιμη.
Προφανώς ανεξάρτητα από την όποια πολιτική αντιπαλότητα, ούτε ο κ. Αλαβάνος ούτε οποιοσδήποτε άλλος πολιτικός αρχηγός, οποιουδήποτε κοινοβουλευτικού κόμματος είναι επιτρεπτό να χαρακτηρίζεται ως κλέφτης.
Και μπορεί να έχει επικίνδυνες παρενέργειες σε θερμοκέφαλους οπαδούς σε μια περίοδο όπου επικρατεί πρωτοφανής αναστάτωση στα πανεπιστήμια, όταν ακούγεται ένας τέτοιος χαρακτηρισμός από πρωθυπουργικά χείλη έστω και σαν κακόγουστο αστείο.
Αυτό όμως που είναι περισσότερο ανησυχητικό είναι το δεύτερο σκέλος της παροιμίας.
Είναι σχεδόν ανατριχιαστική η πανηγυρική αποκάλυψη του κ. Πρωθυπουργού περί της ιδιοκτησιακής αντίληψης που έχει για το κράτος.
Διότι η λέξη «νοικοκύρης» σε απλά ελληνικά μπορεί να έχει δύο και μόνο έννοιες.
Η μία, η μεταφορική υποδηλώνει τον τακτικό και μεθοδικό άνθρωπο που έχει την ικανότητα να βάζει και να συντηρεί σε τάξη ένα δεδομένο χώρο. Η έννοια όμως αυτή δεν έχει σχέση με την περίπτωσή μας για τον απλούστατο λόγο ότι τα τελευταία χρόνια η πολιτεία του κ. Πρωθυπουργού αποδιοργάνωσε και ουδόλως τακτοποίησε τα δημόσια πράγματα.
Εξ’ άλλου στην συγκεκριμένη παροιμία η λέξη νοικοκύρης χρησιμοποιείται σε αντιπαραβολή με τη λέξη κλέφτης και συνεπώς έχει την έννοια του ιδιοκτήτη, η οποία είναι και η κύρια έννοιά της.
Και εδώ ακριβώς έγκειται η απαράδεκτη ιδιοκτησιακή αντίληψη του κ. Καραμανλή, η οποία είναι ασύμβατη για το δημοκρατικό πολίτευμα.
Διότι στο δημοκρατικό πολίτευμα δεν νοούνται ιδιοκτήτες.
Η βουλή των Ελλήνων, το Ελληνικό κράτος, η Ελληνική Πολιτεία δεν έχουν, δεν μπορούν να έχουν και ιστορικά δεν ανέχονται ιδιοκτήτες.
Μπορούν να έχουν εκλεγμένους αντιπροσώπους, λαοπρόβλητους κυβερνήτες, συνετούς άρχοντες.
Ακόμη όμως και ο ανώτατος άρχων σε μια σύγχρονη Ευρωπαϊκή δημοκρατία δεν δικαιούται να αισθάνεται για τον εαυτό του τίποτε περισσότερο από το ότι είναι ο πρώτος πολίτης της χώρας.
Πρώτος μεταξύ ίσων...
Μοναδικός ίσως ιδιοκτήτης δικαιούται να λογίζεται το διαχρονικό σύνολο του Ελληνικού λαού, που επί γενεές γενεών έχει στηρίξει την ίδρυση και συντήρηση του κράτους με τις θυσίες του και έχει δημιουργήσει την όποια δημόσια περιουσία από το υστέρημά του.
Ως απλός λοιπόν εντολοδόχος και διαχειριστής ο κάθε άρχοντας αυτού του τόπου δεν δικαιούται , σαν άσωτος υιός, ούτε να αδειάζει τα δημόσια ταμεία, ούτε να εκποιεί την δημόσια περιουσία σαν να ήτανε τσιφλίκι του παππούλη του.
Αν τώρα ο κ. Πρωθυπουργός χρειάζεται οπωσδήποτε μια παροιμία για τις επικοινωνιακές του ανάγκες σε σχέση με τα τεκταινόμενα αυτή την περίοδο στα πανεπιστήμια ίσως κάποια άλλη ταιριάζει καλύτερα:
Δυό γάιδαροι μαλώνουνε σε ξένο αχυρώνα…
Σάββατο 31 Μαΐου 2008
Παρασκευή 30 Μαΐου 2008
Πού είσαι Γουόλτ να μας θαυμάσεις...
Το μπεστ σέλερ παιδικό ανάγνωσμα μέχρι ένα δυο γενιές νωρίτερα ήταν ο Μίκυ Μάους του Ντίσνευ.
Μια διασκεδαστική προσωπικότητα ήταν ο ξάδελφος του Ντόναλντ, ο διάσημος εφευρέτης Κύρος.
Μόνιμος συνοδός του ο βοηθός Ήτα-Βήτα. Ο Ήτα-Βήτα ήταν μια διασκεδαστική μορφή ρομποτικού ανθρωποειδούς, που διατρεφόταν με ηλεκτρικούς λαμπτήρες.
Ο μεγάλος παιδαγωγός Γουώλτ Ντίσνευ είχε προνοήσει να σχεδιάσει τον Ητα-Βήτα με αυτά τα περίπου εξωγήινα χαρακτηριστικά προκειμένου προφανώς να αποφύγει ατυχήματα από παιδάκια, που μιμούμενα το καρτούν θα επιχειρούσαν ενδεχομένως να φάνε γλόμπους. Τέτοια ατυχήματα είχαν σημειωθεί πολλά εκείνη την ηρωική εποχή από παιδιά, που πήδαγαν στο καινό προσπαθώντας να μιμηθούν τα κατορθώματα του Σούπερμαν, ο οποίος ατυχώς είχε σκηνοθετηθεί ως νέος ωραίος και λεβέντης.
Στην εποχή μας βέβαια τα παιδιά δεν κινδυνεύουν από την ανάγνωση (αλλά μάλλον από την αποφυγή ανάγνωσης) εξωσχολικών αναγνωσμάτων.
Προτιμούν να διασκεδάζουν κυρίως από τις εκπομπές της τηλεόρασης, μεταξύ των οποίων εσχάτως μπορεί αβίαστα να συγκαταλέγονται και αυτές των δελτίων ειδήσεων.
Παράδειγμα η πρόσφατη δήλωση του κ. Υπουργού Ανάπτυξης, ο οποίος την ώρα, που το σύνολο των ειδικών Ευρωπαίων και Ελλήνων επιστημόνων έκρινε ως άκρως επικίνδυνο το προερχόμενο από την Ουκρανία ηλιέλαιο, εμφανίσθηκε ως σύγχρονος Ητα-Βήτα να δηλώνει απερίφραστα ότι αυτός τρώει πολύ τέτοιο ηλιέλαιο.
Προφανώς η δήλωση του μόνο σαν παιδικό αστείο (και ίσως κακόγουστο) μπορεί να αξιολογηθεί.
Το κακό με την περίπτωσή του όμως είναι ότι δεν έχει την κακομούτσουνη εξωγήινη εμφάνιση του Ητα –Βήτα αλλά μάλλον προσομοιάζει με τον λεβέντη Σούπερμαν.
Ετσι οφείλει να αποφεύγει τέτοιου είδους αστεία, τα οποία ούτε ιδιαιτέρως διασκεδαστικά είναι, ούτε ακίνδυνα όταν προέρχονται από δημόσιους άνδρες, που προβαίνουν σε δηλώσεις μέσα στο πλαίσιο της αρμοδιότητός τους.
Διότι, όσο και αν του ίδιου του φαίνεται απίστευτο, πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος κάποιο αθώο παιδάκι ή καμιά ακριτική γιαγιούλα να τον πάρει στα σοβαρά.
Και να αποδημήσει εις κύριον πριν την ώρας της…
Μια διασκεδαστική προσωπικότητα ήταν ο ξάδελφος του Ντόναλντ, ο διάσημος εφευρέτης Κύρος.
Μόνιμος συνοδός του ο βοηθός Ήτα-Βήτα. Ο Ήτα-Βήτα ήταν μια διασκεδαστική μορφή ρομποτικού ανθρωποειδούς, που διατρεφόταν με ηλεκτρικούς λαμπτήρες.
Ο μεγάλος παιδαγωγός Γουώλτ Ντίσνευ είχε προνοήσει να σχεδιάσει τον Ητα-Βήτα με αυτά τα περίπου εξωγήινα χαρακτηριστικά προκειμένου προφανώς να αποφύγει ατυχήματα από παιδάκια, που μιμούμενα το καρτούν θα επιχειρούσαν ενδεχομένως να φάνε γλόμπους. Τέτοια ατυχήματα είχαν σημειωθεί πολλά εκείνη την ηρωική εποχή από παιδιά, που πήδαγαν στο καινό προσπαθώντας να μιμηθούν τα κατορθώματα του Σούπερμαν, ο οποίος ατυχώς είχε σκηνοθετηθεί ως νέος ωραίος και λεβέντης.
Στην εποχή μας βέβαια τα παιδιά δεν κινδυνεύουν από την ανάγνωση (αλλά μάλλον από την αποφυγή ανάγνωσης) εξωσχολικών αναγνωσμάτων.
Προτιμούν να διασκεδάζουν κυρίως από τις εκπομπές της τηλεόρασης, μεταξύ των οποίων εσχάτως μπορεί αβίαστα να συγκαταλέγονται και αυτές των δελτίων ειδήσεων.
Παράδειγμα η πρόσφατη δήλωση του κ. Υπουργού Ανάπτυξης, ο οποίος την ώρα, που το σύνολο των ειδικών Ευρωπαίων και Ελλήνων επιστημόνων έκρινε ως άκρως επικίνδυνο το προερχόμενο από την Ουκρανία ηλιέλαιο, εμφανίσθηκε ως σύγχρονος Ητα-Βήτα να δηλώνει απερίφραστα ότι αυτός τρώει πολύ τέτοιο ηλιέλαιο.
Προφανώς η δήλωση του μόνο σαν παιδικό αστείο (και ίσως κακόγουστο) μπορεί να αξιολογηθεί.
Το κακό με την περίπτωσή του όμως είναι ότι δεν έχει την κακομούτσουνη εξωγήινη εμφάνιση του Ητα –Βήτα αλλά μάλλον προσομοιάζει με τον λεβέντη Σούπερμαν.
Ετσι οφείλει να αποφεύγει τέτοιου είδους αστεία, τα οποία ούτε ιδιαιτέρως διασκεδαστικά είναι, ούτε ακίνδυνα όταν προέρχονται από δημόσιους άνδρες, που προβαίνουν σε δηλώσεις μέσα στο πλαίσιο της αρμοδιότητός τους.
Διότι, όσο και αν του ίδιου του φαίνεται απίστευτο, πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος κάποιο αθώο παιδάκι ή καμιά ακριτική γιαγιούλα να τον πάρει στα σοβαρά.
Και να αποδημήσει εις κύριον πριν την ώρας της…
Τρίτη 27 Μαΐου 2008
Εισπρακτικές Εταιρίες.Μάστιγα της «ελεύθερης αγοράς» ή υποπροϊόν της Κρατικής αναλγησίας;
Ως υποπροϊόν της Τραπεζικής δανειοδοτικής πολιτικής και της Κρατικής αναλγησίας, ένα πρωτόγνωρο για την Ελληνική κοινωνία θηρίο έκανε την εμφάνισή του στη ζούγκλα της «ελεύθερης αγοράς».
Οι εισπρακτικές εταιρίες.
Εταιρίες οι οποίες αποτελούν κυνική μετεξέλιξη των «Εταιριών νομικής προστασίας» και έχουν αναλάβει το θεάρεστο έργο της είσπραξης καθυστερημένων οφειλών από «δυστροπούντες» οφειλέτες.
Είναι γνωστό τοις πάσι ότι η σύσταση, η λειτουργία και κυρίως τα μέσα των οποίων μετέρχονται κατά την παροχή των υπηρεσιών τους βρίθουν στην πλειοψηφία τους παραβάσεων της κείμενης νομοθεσίας. Ενίοτε και του κοινού ποινικού δικαίου.
Είναι χιλιάδες οι μικροοφειλέτες, οι οποίοι ταλαιπωρούνται και βλέπουν κυριολεκτικά εφιάλτες στον ύπνο τους (και όχι μόνον) από τον «υπερβάλλοντα ζήλο» των ιδιότυπων αυτών επαγγελματιών.
Δεν αναφερόμαστε βεβαίως σε επαγγελματίες, που διαθέτουν το επιστημονικό υπόβαθρο, τις τυπικές άδειες και κινούνται στο πλαίσιο του νόμου και της δεοντολογίας.
Μιλάμε για τα γνωστά «λουλούδια», που στηρίζουν την αποτελεσματικότητά τους σε κάθε μορφής παραβατικότητα και κυρίως στην τρομακτική συμπεριφορά αγριωπών εισπρακτόρων.
Το κράτος βεβαίως έχει απόλυτη γνώση αυτής της θλιβερής πραγματικότητας και απόλυτο καθήκον να προστατέψει τους πολίτες.
Πρωτίστως τους οφειλέτες, που η όποια οικονομική δυσπραγία τους δεν τους αφαιρεί το δικαίωμα της αξιοπρεπούς και σύννομης αντιμετώπισης.
Αλλά επίσης και τις έντιμες επαγγελματικές ειδικότητες, που με βάση το σύνταγμα και τους νόμους ασκούν εντίμως το λειτούργημα της επιμέλειας εφαρμογής και των περί εξοφλήσεως των οικονομικών οφειλών διατάξεων.
Δυστυχώς βέβαια αυτό το κράτος, όπως το συνηθίζει τα τελευταία χρόνια, κλείνει τα μάτια στην ζοφερή αυτή πραγματικότητα και κωφεύει στις κραυγές απελπισίας των ταλαίπωρων πολιτών του.
Ευτυχώς την απαράδεκτη απουσία του κράτους ήρθε να καλύψει η πρωτοβουλία του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.
Όπως ανακοινώθηκε σήμερα το Διοικητικό Συμβούλιο του ΔΣΑ, αποφάσισε να αναλάβει δράση προς διόρθωση της απαράδεκτης αυτής κατάστασης, η οποία εκτός των άλλων αποτελεί ύβρι για τη Δημοκρατία και για τον ίδιο το Δικηγορικό κόσμο.
Θεωρώντας ιδιαίτερα σημαντική αυτή την πρωτοβουλία παραθέτουμε αυτούσια την ανακοίνωση του ΔΣΑ και ευχόμαστε οι υγιείς πολίτες αυτού του τόπου να αγκαλιάσουν αυτή την πρωτοβουλία και να συνδράμουν σ’αυτή την προσπάθεια, ανεξάρτητα αν έχουν υπάρξει οι ίδιοι θύματα της έκνομης δράσης εισπρακτικών εταιριών.
Με την ευκαιρία αισθανόμαστε την ανάγκη να συγχαρούμε τον ΔΣΑ, ο οποίος δεν είναι η πρώτη φορά που επιδεικνύει ιδιαίτερη κοινωνική ευαισθησία σε θέματα δικαιοσύνης και δημοκρατίας και ελπίζουμε στην τελευταία αυτή δραστηριότητά του να βρει μιμητές όλους τους Δικηγορικούς Συλλόγους της χώρας.
Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΔΣΑ
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ - ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ "ΕΙΣΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ" Καταχωρήθηκε: 27-05-2008
Το Διοικητικό Συμβούλιο του Δ.Σ.Α. αποφάσισε να προβεί σ' όλες τις απαιτούμενες ενέργειες για την ανάδειξη και περιστολή των μορφωμάτων που λειτουργούν ως «εισπρακτικές εταιρείες» και ταλαιπωρούν τα τελευταία χρόνια χιλιάδες καταναλωτές και μικροοφειλέτες. Για την ανάδειξη του θέματος πέρα των άλλων μέτρων, αποφάσισε την υποβολή εγκλήσεως και μηνυτήριας αναφοράς κατά των νομίμων εκπροσώπων των εταιρειών αυτών για αντιποίηση του δικηγορικού επαγγέλματος, του επαγγέλματος του δικαστικού επιμελητή και τυχόν άλλες αξιόποινες πράξεις (παραβίαση προσωπικών δεδομένων, απάτη, εκβίαση, απειλή κ.λπ.).Στα πλαίσια της δράσης που ανέλαβε ο Δ.Σ.Α.
ΚΑΛΟΥΜΕ
Τους θιγόμενους πολίτες, οφειλέτες - καταναλωτές να καταθέσουν τις σχετικές καταγγελίες τους, εγγράφως, προσκομίζοντας αποδεικνύοντα την καταγγελία τους στοιχεία (έγγραφα, μάρτυρες κ.λ.π.) στον Δ.Σ.Α. (Ακαδημίας 60, 1ος όροφος, υπεύθυνη κ. Μαίρη Μαντούβαλου, τηλ. 210 33 98 100).
Οι εισπρακτικές εταιρίες.
Εταιρίες οι οποίες αποτελούν κυνική μετεξέλιξη των «Εταιριών νομικής προστασίας» και έχουν αναλάβει το θεάρεστο έργο της είσπραξης καθυστερημένων οφειλών από «δυστροπούντες» οφειλέτες.
Είναι γνωστό τοις πάσι ότι η σύσταση, η λειτουργία και κυρίως τα μέσα των οποίων μετέρχονται κατά την παροχή των υπηρεσιών τους βρίθουν στην πλειοψηφία τους παραβάσεων της κείμενης νομοθεσίας. Ενίοτε και του κοινού ποινικού δικαίου.
Είναι χιλιάδες οι μικροοφειλέτες, οι οποίοι ταλαιπωρούνται και βλέπουν κυριολεκτικά εφιάλτες στον ύπνο τους (και όχι μόνον) από τον «υπερβάλλοντα ζήλο» των ιδιότυπων αυτών επαγγελματιών.
Δεν αναφερόμαστε βεβαίως σε επαγγελματίες, που διαθέτουν το επιστημονικό υπόβαθρο, τις τυπικές άδειες και κινούνται στο πλαίσιο του νόμου και της δεοντολογίας.
Μιλάμε για τα γνωστά «λουλούδια», που στηρίζουν την αποτελεσματικότητά τους σε κάθε μορφής παραβατικότητα και κυρίως στην τρομακτική συμπεριφορά αγριωπών εισπρακτόρων.
Το κράτος βεβαίως έχει απόλυτη γνώση αυτής της θλιβερής πραγματικότητας και απόλυτο καθήκον να προστατέψει τους πολίτες.
Πρωτίστως τους οφειλέτες, που η όποια οικονομική δυσπραγία τους δεν τους αφαιρεί το δικαίωμα της αξιοπρεπούς και σύννομης αντιμετώπισης.
Αλλά επίσης και τις έντιμες επαγγελματικές ειδικότητες, που με βάση το σύνταγμα και τους νόμους ασκούν εντίμως το λειτούργημα της επιμέλειας εφαρμογής και των περί εξοφλήσεως των οικονομικών οφειλών διατάξεων.
Δυστυχώς βέβαια αυτό το κράτος, όπως το συνηθίζει τα τελευταία χρόνια, κλείνει τα μάτια στην ζοφερή αυτή πραγματικότητα και κωφεύει στις κραυγές απελπισίας των ταλαίπωρων πολιτών του.
Ευτυχώς την απαράδεκτη απουσία του κράτους ήρθε να καλύψει η πρωτοβουλία του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.
Όπως ανακοινώθηκε σήμερα το Διοικητικό Συμβούλιο του ΔΣΑ, αποφάσισε να αναλάβει δράση προς διόρθωση της απαράδεκτης αυτής κατάστασης, η οποία εκτός των άλλων αποτελεί ύβρι για τη Δημοκρατία και για τον ίδιο το Δικηγορικό κόσμο.
Θεωρώντας ιδιαίτερα σημαντική αυτή την πρωτοβουλία παραθέτουμε αυτούσια την ανακοίνωση του ΔΣΑ και ευχόμαστε οι υγιείς πολίτες αυτού του τόπου να αγκαλιάσουν αυτή την πρωτοβουλία και να συνδράμουν σ’αυτή την προσπάθεια, ανεξάρτητα αν έχουν υπάρξει οι ίδιοι θύματα της έκνομης δράσης εισπρακτικών εταιριών.
Με την ευκαιρία αισθανόμαστε την ανάγκη να συγχαρούμε τον ΔΣΑ, ο οποίος δεν είναι η πρώτη φορά που επιδεικνύει ιδιαίτερη κοινωνική ευαισθησία σε θέματα δικαιοσύνης και δημοκρατίας και ελπίζουμε στην τελευταία αυτή δραστηριότητά του να βρει μιμητές όλους τους Δικηγορικούς Συλλόγους της χώρας.
Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΔΣΑ
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ - ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ "ΕΙΣΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ" Καταχωρήθηκε: 27-05-2008
Το Διοικητικό Συμβούλιο του Δ.Σ.Α. αποφάσισε να προβεί σ' όλες τις απαιτούμενες ενέργειες για την ανάδειξη και περιστολή των μορφωμάτων που λειτουργούν ως «εισπρακτικές εταιρείες» και ταλαιπωρούν τα τελευταία χρόνια χιλιάδες καταναλωτές και μικροοφειλέτες. Για την ανάδειξη του θέματος πέρα των άλλων μέτρων, αποφάσισε την υποβολή εγκλήσεως και μηνυτήριας αναφοράς κατά των νομίμων εκπροσώπων των εταιρειών αυτών για αντιποίηση του δικηγορικού επαγγέλματος, του επαγγέλματος του δικαστικού επιμελητή και τυχόν άλλες αξιόποινες πράξεις (παραβίαση προσωπικών δεδομένων, απάτη, εκβίαση, απειλή κ.λπ.).Στα πλαίσια της δράσης που ανέλαβε ο Δ.Σ.Α.
ΚΑΛΟΥΜΕ
Τους θιγόμενους πολίτες, οφειλέτες - καταναλωτές να καταθέσουν τις σχετικές καταγγελίες τους, εγγράφως, προσκομίζοντας αποδεικνύοντα την καταγγελία τους στοιχεία (έγγραφα, μάρτυρες κ.λ.π.) στον Δ.Σ.Α. (Ακαδημίας 60, 1ος όροφος, υπεύθυνη κ. Μαίρη Μαντούβαλου, τηλ. 210 33 98 100).
Τετάρτη 21 Μαΐου 2008
Παιδεία : Η ανατομία ενός διαχρονικού εγκλήματος.
Κρότος πολύς ακούγεται, πολλά ντουφέκια πέφτουν γύρω από το καθημαγμένο πτώμα του παιδαγωγικού μας (κατ’ ευφημισμό) συστήματος.
Ένα διαχρονικά προσφιλές θέμα το οποίο η αριστερά χρησιμοποιεί συνήθως για να μυθοποιεί την αποτελεσματικότητα του στείρου ακτιβισμού της και η δεξιά για να αποτρέπει την κοινή γνώμη από την παρακολούθηση άλλων επικοινωνιακά πιο επώδυνων ζητημάτων.
Δεν είναι τυχαία η χρονική περίοδος, που επιλέγεται κάθε χρόνο.
Δεν είναι τυχαία κάθε χρόνο λίγο προ των εξετάσεων η κινητικότητα των «αριστερών» κομμάτων και η εμπρηστικότητα των δηλώσεων του εκάστοτε Υπουργού.
Τα προβλήματα της παιδείας είναι πασίγνωστα, χιλιοειπωμένα και διαχρονικά.
Δεν αποτελούν ανοιξιάτικο φρούτο.
Ομοίως τα μεγαλεπήβολα σχέδια για την «αναβάθμιση» των Πανεπιστημίων δεν ωριμάζουν στους Υπουργικούς εγκεφάλους την ίδια περίοδο με τα κεράσια Βοδενών.
Γιατί λοιπόν η «αριστερά» δεν φροντίζει για την προώθηση των φοιτητικών αιτημάτων όλο τον υπόλοιπο χρόνο και γιατί η Κυβέρνηση δεν διαβουλεύεται με τους εκπαιδευτικούς παράγοντες τους λοιπούς μήνες του έτους;
Μήπως διότι ουδείς στην πραγματικότητα ενδιαφέρεται για άσκηση ουσιαστικής και συγκροτημένης πολιτικής, που θα μπορούσε πραγματικά να αντιμετωπίσει τα υπαρκτά προβλήματα;
Μήπως αντίθετα η συντήρηση μιας νοσηρής κατάστασης στην παιδεία εξυπηρετεί τις ένθεν κακείθεν πολιτικές σκοπιμότητες εις βάρος του μέλλοντος των παιδιών, αλλά και της χώρας γενικότερα;
Θεωρητικά η πολιτική είναι εργαλείο επίλυσης θεμάτων επιβίωσης και προόδου μιας κοινωνίας.
Στην πράξη όμως έχει μετατραπεί σε εργαλείο διαχείρισης, δηλαδή διαιώνισης προβλημάτων έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η αναγκαιότητα ύπαρξης των πολιτικών.
Το Κυπριακό, η ακρίβεια, η υγεία, η παιδεία έχουν θρέψει πολλές οικογένειες και γενεές πολιτικών και όσο δεν αντιμετωπίζονται ουσιαστικά θα συνεχίσουν να τις τρέφουν και στο μέλλον.
Δεν είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον εκ διαμέτρου αντίθετοι ιδεολογικά χώροι, η αριστερά και η δεξιά, να συνευρίσκονται σε ένα κοινό παραμύθι αναγωγής της ανωτάτης βαθμίδας εκπαίδευσης σε λυδία λίθο εξυγίανσης του συνολικά νοσούντος εκπαιδευτικού συστήματος;
Δεν γνωρίζει η κυβέρνηση ότι οι εισαγωγικές εξετάσεις είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα ή ορθότερα μια ανάξια μεγέθους μικροακαθαρσία στην επιφάνεια ενός απέραντου βόθρου;
Δεν γνωρίζει η εκ περιτροπής και κατά περιόδους «επαναστατημένη» αριστερά ότι η δήθεν δωρεάν παιδεία στην Ελλάδα στοιχίζει πανάκριβα και το κόστος της δύσκολα πλέον μπορεί να το αντέξει η μέση Ελληνική οικογένεια;
Γιατί επιμένουν να μας κοροϊδεύουν ασύστολα και μέχρι πότε θα παίζουν μπιλιάρδο στην πλάτη των αξιολύπητων παιδιών;
Η πραγματικότητα είναι ότι για την αναβάθμιση των σπουδών απαιτείται συνολικός ανασχεδιασμός του συνόλου των βαθμίδων εκπαίδευσης από το νηπιαγωγείο μέχρι το Πανεπιστήμιο.
Για δε την καθιέρωση ενός συστήματος δωρεάν παιδείας απαιτείται κυρίως ένα επίπεδο διδασκαλίας και ένα σύστημα εξετάσεων, που θα καταργεί τα φροντιστήρια και τα λοιπά παραεκπεδευτικά κυκλώματα.
Αυτά τα δύο απλά πραγματάκια, που οι πολυπράγμονες πολιτικάντηδες, προσποιούνται ασυστόλως ότι αγνοούν, τα γνωρίζει το κάθε παιδί και ο κάθε γονιός σε οποιαδήποτε γωνιά της Ελλάδας.
Παιδιά που έχουν οδηγηθεί σε απόγνωση, διότι πιέζονται να αναλώνονται σε εξαντλητική πολυετή μελέτη, προκειμένου να σπουδάσουν σε αντικείμενα άσχετα με την κλίση και τα ενδιαφέροντά τους. Σε σχολές που όλα τα κόμματα συμφωνούν ότι είναι χαμηλού επιπέδου. Για πτυχία, που όλα τα κόμματα συμφωνούν ότι είναι άνευ αξίας και θα τους προσφέρουν απλώς μια ευκαιρία εγγραφής …στον μακρύ κατάλογο των ανέργων.
Γονείς, που αναγκάζονται να ξεπουληθούν εν γνώσει του ότι οι ακραίες οικονομικές τους στερήσεις, είναι ουσιαστικά άνευ αντικρίσματος.
Εκσυγχρονισμός όλων των εκπαιδευτικών βαθμίδων.
Διάθεση των απαιτούμενων κονδυλίων για την αναβάθμιση και τη θωράκιση της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης.
Κατάργηση της φροντιστηριακής παραπαιδείας.
Πλήρης ελευθερία δημιουργίας οποιασδήποτε μορφής Πανεπιστημίων μη κρατικών, ιδιωτικών, μη κερδοσκοπικών, κερδοσκοπικών και ότι άλλο μπορεί να φαντασθεί κανείς, υπό μία προϋπόθεση:
Σύγχρονο θεσμικό πλαίσιο συγκεκριμένων κανόνων λειτουργίας και αυστηρής αξιολόγησης του συνόλου των πανεπιστημιακών σχολών, δημοσίων και ιδιωτικών καθώς και δημιουργία καταλόγου αξιολογικής κατάταξης των χορηγουμένων πτυχίων.
Δεν αντιλαμβάνονται οι πολιτικάντηδες όλων των αποχρώσεων ότι αυτή είναι η μόνη οριστική, ρεαλιστική και σύγχρονη λύση.
Γιατί προσποιούνται άγνοια της πραγματικότητας;
Ο τελευταίος κάτοικος της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης (και όχι μόνον) γνωρίζει πολύ καλά ότι οι ιδιωτικές σχολές και τα ξένα πανεπιστημιακά κουτσοπαραρτήματα αλωνίζουν ήδη στην εκπαιδευτική αγορά.
Και η δήθεν δημόσια δωρεάν εκπαίδευση και κακής ποιότητας και πανάκριβη είναι.
Όσοι επομένως παίζουν την κολοκυθιά ιδιωτικά-κρατικά, δωρεάν-μη δωρεάν δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα του λαού.
Εξυπηρετούν τη συντήρηση ενός καθεστώτος, που ευνοεί την παραπαιδεία, την ασυδοσία των ιδιωτικών πανεπιστημίων, που ούτως ή άλλως εισχωρούν καθημερινά από την πίσω πόρτα, την καθηγητική οικογενειοκρατία στα ΑΕΙ, τον ξενιτεμό δεκάδων χιλιάδων παιδιών και την οικονομική εξάντληση των μικρομεσαίων οικογενειών.
Και σ’ αυτό έχουν τις ατομικές τους ευθύνες και συγκεκριμένοι πολιτικοί της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οι οποίοι δέσμιοι των πανεπιστημιακών κύκλων, από τους οποίους κατά βάση προέρχονται εμπόδισαν το ΠΑΣΟΚ να υποστηρίξει θαρραλέα μια έντιμη, σοβαρή, ρεαλιστική και σύγχρονη πρόταση.
Αντίθετα μάλιστα βοήθησαν για εξυπηρέτηση δικών τους προσωπικών πολιτικών να διαστρεβλωθούν και να παρερμηνευθούν οι θέσεις του ΠΑΣΟΚ, με αποτέλεσμα να παραμένει η χώρα σε εκπαιδευτικό τέλμα και οι γονείς και τα παιδιά σε εγκληματικό αδιέξοδο.
Για να γίνει δε απολύτως ξεκάθαρο το πόσο ασύστολα ψεύδονται όταν μιλούν για δωρεάν δημόσια παιδεία ας δούμε μερικά απλά στοιχεία.
Τα έξοδα αξιοπρεπούς διαβίωσης για ένα σπουδαστή στην Αγγλία, σε ένα καλού επιπέδου πανεπιστήμιο στα περίχωρα του Λονδίνου είναι:
Ετήσια δίδακτρα : 1200 λίρες
Ενοίκιο : 200 /μήνα (σε σπίτι με 4-5 συγκάτοικους).
Φαγητό κ.λ.π : 300 λίρες/μήνα
Όλα μαζί με βάση την σημερινή ισοτιμία της λίρας και υπολογισμένα σε μια δεκάμηνη διάρκεια αναγόμενη σε δωδεκάμηνη βάση είναι 643 € / μήνα.
Αν το Πανεπιστήμιο βρίσκεται σε μια επαρχιακή πόλη, τότε τα έξοδα διαβίωσης μειώνονται δραματικά.(π.χ το ενοίκιο μπορεί να κατέβει στις 80-100 λίρες/μήνα).
Σημειωτέον ότι τα Αγγλικά Πανεπιστήμια είναι κρατικά, παρά την αντίθετη ίσως ιδέα, που επικρατεί στη χώρα μας.
Ας κάνει τη σύγκριση και ας βγάλει τα συμπεράσματά του ο κάθε γονιός, που σπουδάζει παιδί εντός Ελλάδος, αλλά σε άλλη πόλη.
Και ας συνεκτιμήσει τα χρήματα, που έχει πληρώσει σε ιδιαίτερα και φροντιστήρια.
Το γεγονός ότι το παιδί του άλλο ήθελε να σπουδάσει και σε άλλη σχολή κατέληξε.
Την φήμη των ελληνικών πτυχίων συγκριτικά με τα ξένα.
Μήπως επομένως είναι καιρός να σταματήσει αυτή η κοροϊδία?
Μήπως η χώρα αξίζει ένα καλλίτερο σύστημα εκπαίδευσης και τα παιδιά μας ένα καλλίτερο μέλλον?
Ένα διαχρονικά προσφιλές θέμα το οποίο η αριστερά χρησιμοποιεί συνήθως για να μυθοποιεί την αποτελεσματικότητα του στείρου ακτιβισμού της και η δεξιά για να αποτρέπει την κοινή γνώμη από την παρακολούθηση άλλων επικοινωνιακά πιο επώδυνων ζητημάτων.
Δεν είναι τυχαία η χρονική περίοδος, που επιλέγεται κάθε χρόνο.
Δεν είναι τυχαία κάθε χρόνο λίγο προ των εξετάσεων η κινητικότητα των «αριστερών» κομμάτων και η εμπρηστικότητα των δηλώσεων του εκάστοτε Υπουργού.
Τα προβλήματα της παιδείας είναι πασίγνωστα, χιλιοειπωμένα και διαχρονικά.
Δεν αποτελούν ανοιξιάτικο φρούτο.
Ομοίως τα μεγαλεπήβολα σχέδια για την «αναβάθμιση» των Πανεπιστημίων δεν ωριμάζουν στους Υπουργικούς εγκεφάλους την ίδια περίοδο με τα κεράσια Βοδενών.
Γιατί λοιπόν η «αριστερά» δεν φροντίζει για την προώθηση των φοιτητικών αιτημάτων όλο τον υπόλοιπο χρόνο και γιατί η Κυβέρνηση δεν διαβουλεύεται με τους εκπαιδευτικούς παράγοντες τους λοιπούς μήνες του έτους;
Μήπως διότι ουδείς στην πραγματικότητα ενδιαφέρεται για άσκηση ουσιαστικής και συγκροτημένης πολιτικής, που θα μπορούσε πραγματικά να αντιμετωπίσει τα υπαρκτά προβλήματα;
Μήπως αντίθετα η συντήρηση μιας νοσηρής κατάστασης στην παιδεία εξυπηρετεί τις ένθεν κακείθεν πολιτικές σκοπιμότητες εις βάρος του μέλλοντος των παιδιών, αλλά και της χώρας γενικότερα;
Θεωρητικά η πολιτική είναι εργαλείο επίλυσης θεμάτων επιβίωσης και προόδου μιας κοινωνίας.
Στην πράξη όμως έχει μετατραπεί σε εργαλείο διαχείρισης, δηλαδή διαιώνισης προβλημάτων έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η αναγκαιότητα ύπαρξης των πολιτικών.
Το Κυπριακό, η ακρίβεια, η υγεία, η παιδεία έχουν θρέψει πολλές οικογένειες και γενεές πολιτικών και όσο δεν αντιμετωπίζονται ουσιαστικά θα συνεχίσουν να τις τρέφουν και στο μέλλον.
Δεν είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον εκ διαμέτρου αντίθετοι ιδεολογικά χώροι, η αριστερά και η δεξιά, να συνευρίσκονται σε ένα κοινό παραμύθι αναγωγής της ανωτάτης βαθμίδας εκπαίδευσης σε λυδία λίθο εξυγίανσης του συνολικά νοσούντος εκπαιδευτικού συστήματος;
Δεν γνωρίζει η κυβέρνηση ότι οι εισαγωγικές εξετάσεις είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα ή ορθότερα μια ανάξια μεγέθους μικροακαθαρσία στην επιφάνεια ενός απέραντου βόθρου;
Δεν γνωρίζει η εκ περιτροπής και κατά περιόδους «επαναστατημένη» αριστερά ότι η δήθεν δωρεάν παιδεία στην Ελλάδα στοιχίζει πανάκριβα και το κόστος της δύσκολα πλέον μπορεί να το αντέξει η μέση Ελληνική οικογένεια;
Γιατί επιμένουν να μας κοροϊδεύουν ασύστολα και μέχρι πότε θα παίζουν μπιλιάρδο στην πλάτη των αξιολύπητων παιδιών;
Η πραγματικότητα είναι ότι για την αναβάθμιση των σπουδών απαιτείται συνολικός ανασχεδιασμός του συνόλου των βαθμίδων εκπαίδευσης από το νηπιαγωγείο μέχρι το Πανεπιστήμιο.
Για δε την καθιέρωση ενός συστήματος δωρεάν παιδείας απαιτείται κυρίως ένα επίπεδο διδασκαλίας και ένα σύστημα εξετάσεων, που θα καταργεί τα φροντιστήρια και τα λοιπά παραεκπεδευτικά κυκλώματα.
Αυτά τα δύο απλά πραγματάκια, που οι πολυπράγμονες πολιτικάντηδες, προσποιούνται ασυστόλως ότι αγνοούν, τα γνωρίζει το κάθε παιδί και ο κάθε γονιός σε οποιαδήποτε γωνιά της Ελλάδας.
Παιδιά που έχουν οδηγηθεί σε απόγνωση, διότι πιέζονται να αναλώνονται σε εξαντλητική πολυετή μελέτη, προκειμένου να σπουδάσουν σε αντικείμενα άσχετα με την κλίση και τα ενδιαφέροντά τους. Σε σχολές που όλα τα κόμματα συμφωνούν ότι είναι χαμηλού επιπέδου. Για πτυχία, που όλα τα κόμματα συμφωνούν ότι είναι άνευ αξίας και θα τους προσφέρουν απλώς μια ευκαιρία εγγραφής …στον μακρύ κατάλογο των ανέργων.
Γονείς, που αναγκάζονται να ξεπουληθούν εν γνώσει του ότι οι ακραίες οικονομικές τους στερήσεις, είναι ουσιαστικά άνευ αντικρίσματος.
Εκσυγχρονισμός όλων των εκπαιδευτικών βαθμίδων.
Διάθεση των απαιτούμενων κονδυλίων για την αναβάθμιση και τη θωράκιση της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης.
Κατάργηση της φροντιστηριακής παραπαιδείας.
Πλήρης ελευθερία δημιουργίας οποιασδήποτε μορφής Πανεπιστημίων μη κρατικών, ιδιωτικών, μη κερδοσκοπικών, κερδοσκοπικών και ότι άλλο μπορεί να φαντασθεί κανείς, υπό μία προϋπόθεση:
Σύγχρονο θεσμικό πλαίσιο συγκεκριμένων κανόνων λειτουργίας και αυστηρής αξιολόγησης του συνόλου των πανεπιστημιακών σχολών, δημοσίων και ιδιωτικών καθώς και δημιουργία καταλόγου αξιολογικής κατάταξης των χορηγουμένων πτυχίων.
Δεν αντιλαμβάνονται οι πολιτικάντηδες όλων των αποχρώσεων ότι αυτή είναι η μόνη οριστική, ρεαλιστική και σύγχρονη λύση.
Γιατί προσποιούνται άγνοια της πραγματικότητας;
Ο τελευταίος κάτοικος της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης (και όχι μόνον) γνωρίζει πολύ καλά ότι οι ιδιωτικές σχολές και τα ξένα πανεπιστημιακά κουτσοπαραρτήματα αλωνίζουν ήδη στην εκπαιδευτική αγορά.
Και η δήθεν δημόσια δωρεάν εκπαίδευση και κακής ποιότητας και πανάκριβη είναι.
Όσοι επομένως παίζουν την κολοκυθιά ιδιωτικά-κρατικά, δωρεάν-μη δωρεάν δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα του λαού.
Εξυπηρετούν τη συντήρηση ενός καθεστώτος, που ευνοεί την παραπαιδεία, την ασυδοσία των ιδιωτικών πανεπιστημίων, που ούτως ή άλλως εισχωρούν καθημερινά από την πίσω πόρτα, την καθηγητική οικογενειοκρατία στα ΑΕΙ, τον ξενιτεμό δεκάδων χιλιάδων παιδιών και την οικονομική εξάντληση των μικρομεσαίων οικογενειών.
Και σ’ αυτό έχουν τις ατομικές τους ευθύνες και συγκεκριμένοι πολιτικοί της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οι οποίοι δέσμιοι των πανεπιστημιακών κύκλων, από τους οποίους κατά βάση προέρχονται εμπόδισαν το ΠΑΣΟΚ να υποστηρίξει θαρραλέα μια έντιμη, σοβαρή, ρεαλιστική και σύγχρονη πρόταση.
Αντίθετα μάλιστα βοήθησαν για εξυπηρέτηση δικών τους προσωπικών πολιτικών να διαστρεβλωθούν και να παρερμηνευθούν οι θέσεις του ΠΑΣΟΚ, με αποτέλεσμα να παραμένει η χώρα σε εκπαιδευτικό τέλμα και οι γονείς και τα παιδιά σε εγκληματικό αδιέξοδο.
Για να γίνει δε απολύτως ξεκάθαρο το πόσο ασύστολα ψεύδονται όταν μιλούν για δωρεάν δημόσια παιδεία ας δούμε μερικά απλά στοιχεία.
Τα έξοδα αξιοπρεπούς διαβίωσης για ένα σπουδαστή στην Αγγλία, σε ένα καλού επιπέδου πανεπιστήμιο στα περίχωρα του Λονδίνου είναι:
Ετήσια δίδακτρα : 1200 λίρες
Ενοίκιο : 200 /μήνα (σε σπίτι με 4-5 συγκάτοικους).
Φαγητό κ.λ.π : 300 λίρες/μήνα
Όλα μαζί με βάση την σημερινή ισοτιμία της λίρας και υπολογισμένα σε μια δεκάμηνη διάρκεια αναγόμενη σε δωδεκάμηνη βάση είναι 643 € / μήνα.
Αν το Πανεπιστήμιο βρίσκεται σε μια επαρχιακή πόλη, τότε τα έξοδα διαβίωσης μειώνονται δραματικά.(π.χ το ενοίκιο μπορεί να κατέβει στις 80-100 λίρες/μήνα).
Σημειωτέον ότι τα Αγγλικά Πανεπιστήμια είναι κρατικά, παρά την αντίθετη ίσως ιδέα, που επικρατεί στη χώρα μας.
Ας κάνει τη σύγκριση και ας βγάλει τα συμπεράσματά του ο κάθε γονιός, που σπουδάζει παιδί εντός Ελλάδος, αλλά σε άλλη πόλη.
Και ας συνεκτιμήσει τα χρήματα, που έχει πληρώσει σε ιδιαίτερα και φροντιστήρια.
Το γεγονός ότι το παιδί του άλλο ήθελε να σπουδάσει και σε άλλη σχολή κατέληξε.
Την φήμη των ελληνικών πτυχίων συγκριτικά με τα ξένα.
Μήπως επομένως είναι καιρός να σταματήσει αυτή η κοροϊδία?
Μήπως η χώρα αξίζει ένα καλλίτερο σύστημα εκπαίδευσης και τα παιδιά μας ένα καλλίτερο μέλλον?
Τρίτη 20 Μαΐου 2008
Θεέ μου φύλαγέ με από τους "φίλους" μου....
Στο ΒΗΜΑonline, με περίπου ιερή αγανάκτηση, ο κ. Πρετεντέρης καταφέρεται εναντίον του κ. Κωνσταντόπουλου, ο οποίος τόλμησε να ζητήσει την συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, προκειμένου να τεθεί τέλος στην πολιτική ηγεμονία της Νέας Δημοκρατίας.
Δεν είναι βεβαίως αβάσιμα τα όσα καταμαρτυρεί ο δημοσιογράφος κατά του πρώην προέδρου του Συνασπισμού για την συνεργασία του με τη δεξιά εναντίον του Α.Παπανδρέου και την σκληρή πολεμική του εναντίον των μετέπειτα κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ.
Και από παιδαγωγική άποψη σε πολιτικό επίπεδο είναι απολύτως ορθή η δήλωσή του ότι δεν είμαστε λωτοφάγοι.
Μόνο όμως από παιδαγωγική άποψη και μόνο ως ευχολόγιο μπορεί να γίνει κατανοητή η δήλωση αυτή.
Διότι στην πραγματικότητα ακόμα και στα ανώτατα στελεχιακά κλιμάκια του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρίσκονται σήμερα πολιτικοί, που στα νιάτα τους υπήρξαν από ορκισμένοι πολέμιοι έως υβριστές του Ανδρέα Παπανδρέου.
Καλώς ή κακώς στην πολιτική όπως και στην ορθοδοξία υπάρχει και η διέξοδος της μετανοίας.
Εκείνο που έχει σημασία πάντοτε στην πολιτική είναι το παρόν και το μέλλον του τόπου.
Και ο πολιτικός μπορεί να εξιλεωθεί έστω και με μια αυτοκριτική στας δυσμάς του βίου του. Αν μπορέσει επιπρόσθετα να συμβάλει στην πρόοδο της χώρας με τις ιδέες ή την πολιτική του δράση, τόσο το καλύτερο.
Ο Δημοσθένης το διετύπωσε πολύ σωστά στον Γ΄ Φιλιππικό του λόγο γράφοντας «έκαστον γαρ των πριν υπαρξάντων συμφώνως προς το τελευταίον εκβάν κρίνεται».
Σημασία λοιπόν στην προκειμένη περίπτωση δεν έχουν τόσο οι άστοχες ενέργειες ενός πολιτικού πριν από 20 χρόνια όσο το αν είναι σωστές και χρήσιμες οι σημερινές του απόψεις.
Και σ' αυτό ακριβώς το ζήτημα θα ήταν ενδιαφέρον να είχαμε την γνώμη του εγκρίτου δημοσιογράφου.
Εξ άλλου το ΠΑΣΟΚ ουδέποτε κινδύνεψε από τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Ο κακός του εαυτός είναι το μεγάλο του πρόβλημα.
Οι εντός των τειχών παράγοντες (πρωτοκλασάτοι και μη) και ο «προσκείμενος τύπος» είναι οι συνήθεις ζημιάρηδες.
Είναι αυτό που λέει ο λαός «Θεέ μου φύλαγέ με από τους φίλους μου. Από τους εχθρούς μου φυλάγομαι μόνος μου, γιατί τους γνωρίζω».
Τέλος ας μου επιτραπεί μια τελευταία παρατήρηση και μια φιλική συμβουλή.
Η παρατήρηση: Για την λήθη όσων συνέβησαν πριν μερικές δεκαετίες, ο πανδαμάτωρ χρόνος είναι ούτως ή άλλως επαρκής παράγων.
Η συμβουλή: Για τις πρόσφατες πολιτικές χυδαιότητες η λωτοφαγία είναι ίσως το μοναδικό μέσον χώνεψης.
Επιμύθιο: Λωτό υπό προϋποθέσεις μπορεί να φάμε. Κουτόχορτο όμως δε μασάμε με τίποτα.
Δεν είναι βεβαίως αβάσιμα τα όσα καταμαρτυρεί ο δημοσιογράφος κατά του πρώην προέδρου του Συνασπισμού για την συνεργασία του με τη δεξιά εναντίον του Α.Παπανδρέου και την σκληρή πολεμική του εναντίον των μετέπειτα κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ.
Και από παιδαγωγική άποψη σε πολιτικό επίπεδο είναι απολύτως ορθή η δήλωσή του ότι δεν είμαστε λωτοφάγοι.
Μόνο όμως από παιδαγωγική άποψη και μόνο ως ευχολόγιο μπορεί να γίνει κατανοητή η δήλωση αυτή.
Διότι στην πραγματικότητα ακόμα και στα ανώτατα στελεχιακά κλιμάκια του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρίσκονται σήμερα πολιτικοί, που στα νιάτα τους υπήρξαν από ορκισμένοι πολέμιοι έως υβριστές του Ανδρέα Παπανδρέου.
Καλώς ή κακώς στην πολιτική όπως και στην ορθοδοξία υπάρχει και η διέξοδος της μετανοίας.
Εκείνο που έχει σημασία πάντοτε στην πολιτική είναι το παρόν και το μέλλον του τόπου.
Και ο πολιτικός μπορεί να εξιλεωθεί έστω και με μια αυτοκριτική στας δυσμάς του βίου του. Αν μπορέσει επιπρόσθετα να συμβάλει στην πρόοδο της χώρας με τις ιδέες ή την πολιτική του δράση, τόσο το καλύτερο.
Ο Δημοσθένης το διετύπωσε πολύ σωστά στον Γ΄ Φιλιππικό του λόγο γράφοντας «έκαστον γαρ των πριν υπαρξάντων συμφώνως προς το τελευταίον εκβάν κρίνεται».
Σημασία λοιπόν στην προκειμένη περίπτωση δεν έχουν τόσο οι άστοχες ενέργειες ενός πολιτικού πριν από 20 χρόνια όσο το αν είναι σωστές και χρήσιμες οι σημερινές του απόψεις.
Και σ' αυτό ακριβώς το ζήτημα θα ήταν ενδιαφέρον να είχαμε την γνώμη του εγκρίτου δημοσιογράφου.
Εξ άλλου το ΠΑΣΟΚ ουδέποτε κινδύνεψε από τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Ο κακός του εαυτός είναι το μεγάλο του πρόβλημα.
Οι εντός των τειχών παράγοντες (πρωτοκλασάτοι και μη) και ο «προσκείμενος τύπος» είναι οι συνήθεις ζημιάρηδες.
Είναι αυτό που λέει ο λαός «Θεέ μου φύλαγέ με από τους φίλους μου. Από τους εχθρούς μου φυλάγομαι μόνος μου, γιατί τους γνωρίζω».
Τέλος ας μου επιτραπεί μια τελευταία παρατήρηση και μια φιλική συμβουλή.
Η παρατήρηση: Για την λήθη όσων συνέβησαν πριν μερικές δεκαετίες, ο πανδαμάτωρ χρόνος είναι ούτως ή άλλως επαρκής παράγων.
Η συμβουλή: Για τις πρόσφατες πολιτικές χυδαιότητες η λωτοφαγία είναι ίσως το μοναδικό μέσον χώνεψης.
Επιμύθιο: Λωτό υπό προϋποθέσεις μπορεί να φάμε. Κουτόχορτο όμως δε μασάμε με τίποτα.
Δευτέρα 19 Μαΐου 2008
Ποίον έπος φύγεν έρκος οδόντων;(*)
Παπαρολογίες χαρακτήρισε ο κ. Σουφλιάς την κριτική, που του ασκήθηκε για την περιβαντολογική πολιτική του και έκανε όλους τους αιδήμονες δημοσιογράφους να επαναστατήσουν.
Υπερέβη βεβαίως τα εσκαμμένα ο χαρακτηρισμός, που χρησιμοποίησε ο Υπουργός, αλλά ούτε αήθης ούτε ιδιαίτερα οξύς μπορεί να θεωρηθεί για μια χώρα, όπου από πρωθυπουργικά χείλη έχουμε «απολαύσει» πολύ υβριστικότερες και «πεζοδρομιακότερες» κουβέντες, χωρίς να υπάρξει τόσο μεγάλη δημοσιογραφική κατακραυγή.
Η αλήθεια είναι ότι η γενική εικόνα του ανθρώπου δεν προδιαθέτει για τέτοιου είδους λεκτικές εξάρσεις.
Ο κ. Σουφλιάς είναι ένας χιουμορίστας, αλλά λιγομίλητος πολιτικός. Συνηθίζει να κάνει αστεία, να πετάει διάφορα υπονοούμενα, εμμένει στις πολιτικές του απόψεις, αλλά πάντοτε εντός του πλαισίου της πολιτικής κοσμιότητας.
Τι ήταν λοιπόν αυτό, που τον οδήγησε να ανατρέψει ένα προφίλ, που επί δεκαετίες είχε επιμελώς φροντίσει να οικοδομήσει;
Ο λόγος είναι ένας και μάλλον εξαιρετικά απλός.
Η έκρηξη οργής του κ. Σουφλιά ήταν αποτέλεσμα μιας τετραετούς ψυχολογικής καταπίεσης, την οποία υπέστη τα τελευταία τέσσερα χρόνια, καταπίεσης, που προσέλαβε συντριπτικές διαστάσεις το τελευταίο χρονικό διάστημα.
Είναι γνωστός ο Αισώπιος μύθος για την καρακάξα, που πήγε να ζήσει με τα παγώνια και στο τέλος βρήκε το μπελά της.
Στην περίπτωση του κ. Σουφλιά συνέβη μάλλον το αντίθετο. Με πολιτικές αναλογίες στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο ο κ. Σουφλιάς υπήρξε το παγώνι, που ξελογιάστηκε από τις καρακάξες.
Στο εσπευσμένο επικοινωνιακό λίφτινγκ της Νέας Δημοκρατίας προκειμένου να γοητεύσει τον πολύφερνο μεσαίο χώρο, ο συμπαθής πολιτικός υπήρξε το αναγκαίο φτιασίδι.
Τοποθετήθηκε λοιπόν σε περίοπτη θέση κατά την προεκλογική κούρσα του 2004 με αποτέλεσμα όχι απλώς να παρακαμφθούν οι όποιες τυχόν επιφυλάξεις του, αλλά να του καλλιεργηθούν και υψηλές προσδοκίες για το πολιτικό του μέλλον.
Την επομένη όμως της ανάληψης της εξουσίας από την ΝΔ τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο για τον κ. Σουφλιά.
Τα πλουμιστά φτερά του παγωνιού, που στην περίπτωσή μας ήταν το πρόγραμμα διακυβέρνησης, αρχίσανε να τα μαδάνε ένα προς ένα οι καρακάξες.
Η επαγγελία πάταξης των «πράσινων» μεγαλοεργολάβων («νταβατζήδων») αποδείχθηκε παιδικό καλαμπουράκι. Η κατάργηση του μαθηματικού τύπου οδήγησε σε στενότερη συνεργασία μαζί τους. Τα δημόσια έργα βάλτωσαν ελλείψει εθνικής χρηματοδότησης. Το χωροταξικό σκόνταψε. Το οικιστικό κουτσαίνει. Το περιβάλλον σε αρνητική πορεία.
Για κάποια από αυτά ο Υπουργός έχει βέβαια τις προσωπικές του ευθύνες. Για τα περισσότερα όμως ευθύνεται το συνολικό χάλι της κυβέρνησης.
Πώς να διαχειρισθεί επικοινωνιακά ο άνθρωπος τις «κολοτούμπες» του συντάκτη ενός μεσαιοχωρίτικου προγράμματος, που όμως πρέπει να υπερψηφίζει στη βουλή νόμους και μέτρα μιας εν πολλοίς αντίθετης πολιτικής?
Και αντί να του συμπαρασταθούν οι κύριοι υπεύθυνοι, που τον υποβάλλουν σ’ αυτό το καθημερινό μαρτύριο, φάνηκαν να αξιοποιούν την παραμικρή ευκαιρία να τον «ξεπουπουλιάσουν» επικοινωνιακά.
Ανακάλυψαν ξαφνικά ότι ο Υπουργός χωροταξίας κτίζει αυθαίρετο… Σιγά ορέ!!! Τώρα το θυμηθήκανε, που έχει τελειώσει το κτίριο; Και μήπως ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος, που σκούζουνε και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους;
Δεν εκπληρώθηκε δήθεν μια γραφειοκρατική υποχρέωση της σύμβασης του Κιότο και ξεσηκώθηκαν εχθροί και «φίλοι», αλαλάζοντας «Σταύρωσον , σταύρωσον αυτόν».
Γιατί κ. Σταύρο εδώ πριν λίγους μήνες φωτοκάηκε η μισή Ελλάδα και δεν ακούσαμε ούτε μισή κουβεντούλα από σένα. Και τώρα για τις τυπικούρες να το κρεμάσουμε το παληκάρι;
Εντάξει θα μου πείτε άλλο ο πάσα ένας αυθαίρετος και άλλο οΥΠΕΧΩΔΕ.
Το πράγμα έχει την ιδιαίτερη σημειολογία του. Εκεί προφανώς ποντάρουν και όσοι έχουν αναλάβει την πολιτική του καταδίωξη.
Εντάξει γραφειοκρατική τυπικούρα, αλλά ψιλογίναμε ρόμπα διεθνώς με τα περιβαλλοντικά μας θα ισχυρισθείτε. Ναι μεν αλλά αυτό είναι πράγματι που τους κόφτει τους οχλοβοούντες, όταν πρόκειται σε λίγο καιρό να καεί η υπόλοιπη Ελλάδα και ουδείς φαίνεται να ενδιαφέρεται;
Απελπιστικά μόνος εναντίον όλων ο δύσμοιρος πολιτικός προσπάθησε να αμυνθεί με την κλασική μέθοδο της επιθέσεως.
Βγήκε στο προσκήνιο. Δίδαξε περιβαντολογία. Παρουσίασε μέτρα για το περιβάλλον. Εδωσε υποσχέσεις από την αρχή.
Όμως κανένα αποτέλεσμα απέναντι στην συγχορδία των επικρίσεων.
Και το χειρότερο; Ουδείς βεβαίως αμφιβάλλει ότι εξ οικείων προέρχονται τα πλέον δηλητηριώδη βέλη.
Ε τελικά έσκασε ο χριστιανός.
Πώς να μη τους πει ότι παπαρολογούν όταν αυτός τους αναπτύσσει την θεωρία περί της πρασινάδας της πυρηνικής ενέργειας και αυτοί αβασάνιστα την απορρίπτουν.
Πόσο μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος όταν από παντού τον υπονομεύουν και τον λοιδορούν;
Έστω και αν δεν συμφωνούμε με την πολιτική ορθότητα της συγκεκριμένης αντίδρασης του κ. Σουφλιά, θα πρέπει να του αναγνωρίσουμε το ελαφρυντικό του βρασμού ψυχής.
Και σε κάθε περίπτωση όσο πολιτικά αδόκιμη και να είναι η συγκεκριμένη έκφραση δεν μπορούμε να μην αποδεχθούμε την επιστημονική αρτιότητα της προταθείσας από τον συμπαθέστατο πολιτικό ετυμολογίας.
Η λέξη προέρχεται από την παπάρα (τοπικό Θεσσαλικό έδεσμα λαϊκής κατανάλωσης) και ο όρος παπαρολογία χαρακτηρίζει εννοιολογικά την προχειρότητα του λόγου, έλκοντας την σημειολογία της από την γνωστή προχειρότητα που διέκρινε την διαδικασία παρασκευής του εν λόγω εδέσματος, όπως περιγράφεται στους τοπικούς παραδοσιακούς «τσελεμεντέδες».
Και οφείλουμε να πιστέψουμε τον κ. Σουφλιά, διότι αν ήθελε να πει αυτό που σκέφθηκαν οι πονηροί δημοσιογράφοι, δεν θα χρησιμοποιούσε τον ευγενή όρο «παπαρολογίες» άλλά τον πρόστυχο όρο «παπαριές».
Αποδεικνύεται λοιπόν για άλλη μια φορά ότι μεγάλο μέρος της κακοδαιμονίας της πολιτικής ζωής του τόπου οφείλεται στην γνωστική ανεπάρκεια των δημοσιογράφων γύρω από τον ετυμολογικό πλούτο της Ελληνικής γλώσσας.
(*) Επειδή οφείλουμε δεοντολογικά να αναφέρουμε τις πηγές μας.
Ο στίχος του τίτλου προέρχεται από τον Ομηρο, πολεμικό ανταποκρτή, λαογράφο και πολιτικό σχολιαστή του 8ου π.Χ αι.
Σε ελεύθερη μετάφραση : Τι λόγια (Γιώργο) ξέφυγαν απ' των δοντιών το φράκτη;
Υπερέβη βεβαίως τα εσκαμμένα ο χαρακτηρισμός, που χρησιμοποίησε ο Υπουργός, αλλά ούτε αήθης ούτε ιδιαίτερα οξύς μπορεί να θεωρηθεί για μια χώρα, όπου από πρωθυπουργικά χείλη έχουμε «απολαύσει» πολύ υβριστικότερες και «πεζοδρομιακότερες» κουβέντες, χωρίς να υπάρξει τόσο μεγάλη δημοσιογραφική κατακραυγή.
Η αλήθεια είναι ότι η γενική εικόνα του ανθρώπου δεν προδιαθέτει για τέτοιου είδους λεκτικές εξάρσεις.
Ο κ. Σουφλιάς είναι ένας χιουμορίστας, αλλά λιγομίλητος πολιτικός. Συνηθίζει να κάνει αστεία, να πετάει διάφορα υπονοούμενα, εμμένει στις πολιτικές του απόψεις, αλλά πάντοτε εντός του πλαισίου της πολιτικής κοσμιότητας.
Τι ήταν λοιπόν αυτό, που τον οδήγησε να ανατρέψει ένα προφίλ, που επί δεκαετίες είχε επιμελώς φροντίσει να οικοδομήσει;
Ο λόγος είναι ένας και μάλλον εξαιρετικά απλός.
Η έκρηξη οργής του κ. Σουφλιά ήταν αποτέλεσμα μιας τετραετούς ψυχολογικής καταπίεσης, την οποία υπέστη τα τελευταία τέσσερα χρόνια, καταπίεσης, που προσέλαβε συντριπτικές διαστάσεις το τελευταίο χρονικό διάστημα.
Είναι γνωστός ο Αισώπιος μύθος για την καρακάξα, που πήγε να ζήσει με τα παγώνια και στο τέλος βρήκε το μπελά της.
Στην περίπτωση του κ. Σουφλιά συνέβη μάλλον το αντίθετο. Με πολιτικές αναλογίες στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο ο κ. Σουφλιάς υπήρξε το παγώνι, που ξελογιάστηκε από τις καρακάξες.
Στο εσπευσμένο επικοινωνιακό λίφτινγκ της Νέας Δημοκρατίας προκειμένου να γοητεύσει τον πολύφερνο μεσαίο χώρο, ο συμπαθής πολιτικός υπήρξε το αναγκαίο φτιασίδι.
Τοποθετήθηκε λοιπόν σε περίοπτη θέση κατά την προεκλογική κούρσα του 2004 με αποτέλεσμα όχι απλώς να παρακαμφθούν οι όποιες τυχόν επιφυλάξεις του, αλλά να του καλλιεργηθούν και υψηλές προσδοκίες για το πολιτικό του μέλλον.
Την επομένη όμως της ανάληψης της εξουσίας από την ΝΔ τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο για τον κ. Σουφλιά.
Τα πλουμιστά φτερά του παγωνιού, που στην περίπτωσή μας ήταν το πρόγραμμα διακυβέρνησης, αρχίσανε να τα μαδάνε ένα προς ένα οι καρακάξες.
Η επαγγελία πάταξης των «πράσινων» μεγαλοεργολάβων («νταβατζήδων») αποδείχθηκε παιδικό καλαμπουράκι. Η κατάργηση του μαθηματικού τύπου οδήγησε σε στενότερη συνεργασία μαζί τους. Τα δημόσια έργα βάλτωσαν ελλείψει εθνικής χρηματοδότησης. Το χωροταξικό σκόνταψε. Το οικιστικό κουτσαίνει. Το περιβάλλον σε αρνητική πορεία.
Για κάποια από αυτά ο Υπουργός έχει βέβαια τις προσωπικές του ευθύνες. Για τα περισσότερα όμως ευθύνεται το συνολικό χάλι της κυβέρνησης.
Πώς να διαχειρισθεί επικοινωνιακά ο άνθρωπος τις «κολοτούμπες» του συντάκτη ενός μεσαιοχωρίτικου προγράμματος, που όμως πρέπει να υπερψηφίζει στη βουλή νόμους και μέτρα μιας εν πολλοίς αντίθετης πολιτικής?
Και αντί να του συμπαρασταθούν οι κύριοι υπεύθυνοι, που τον υποβάλλουν σ’ αυτό το καθημερινό μαρτύριο, φάνηκαν να αξιοποιούν την παραμικρή ευκαιρία να τον «ξεπουπουλιάσουν» επικοινωνιακά.
Ανακάλυψαν ξαφνικά ότι ο Υπουργός χωροταξίας κτίζει αυθαίρετο… Σιγά ορέ!!! Τώρα το θυμηθήκανε, που έχει τελειώσει το κτίριο; Και μήπως ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος, που σκούζουνε και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους;
Δεν εκπληρώθηκε δήθεν μια γραφειοκρατική υποχρέωση της σύμβασης του Κιότο και ξεσηκώθηκαν εχθροί και «φίλοι», αλαλάζοντας «Σταύρωσον , σταύρωσον αυτόν».
Γιατί κ. Σταύρο εδώ πριν λίγους μήνες φωτοκάηκε η μισή Ελλάδα και δεν ακούσαμε ούτε μισή κουβεντούλα από σένα. Και τώρα για τις τυπικούρες να το κρεμάσουμε το παληκάρι;
Εντάξει θα μου πείτε άλλο ο πάσα ένας αυθαίρετος και άλλο οΥΠΕΧΩΔΕ.
Το πράγμα έχει την ιδιαίτερη σημειολογία του. Εκεί προφανώς ποντάρουν και όσοι έχουν αναλάβει την πολιτική του καταδίωξη.
Εντάξει γραφειοκρατική τυπικούρα, αλλά ψιλογίναμε ρόμπα διεθνώς με τα περιβαλλοντικά μας θα ισχυρισθείτε. Ναι μεν αλλά αυτό είναι πράγματι που τους κόφτει τους οχλοβοούντες, όταν πρόκειται σε λίγο καιρό να καεί η υπόλοιπη Ελλάδα και ουδείς φαίνεται να ενδιαφέρεται;
Απελπιστικά μόνος εναντίον όλων ο δύσμοιρος πολιτικός προσπάθησε να αμυνθεί με την κλασική μέθοδο της επιθέσεως.
Βγήκε στο προσκήνιο. Δίδαξε περιβαντολογία. Παρουσίασε μέτρα για το περιβάλλον. Εδωσε υποσχέσεις από την αρχή.
Όμως κανένα αποτέλεσμα απέναντι στην συγχορδία των επικρίσεων.
Και το χειρότερο; Ουδείς βεβαίως αμφιβάλλει ότι εξ οικείων προέρχονται τα πλέον δηλητηριώδη βέλη.
Ε τελικά έσκασε ο χριστιανός.
Πώς να μη τους πει ότι παπαρολογούν όταν αυτός τους αναπτύσσει την θεωρία περί της πρασινάδας της πυρηνικής ενέργειας και αυτοί αβασάνιστα την απορρίπτουν.
Πόσο μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος όταν από παντού τον υπονομεύουν και τον λοιδορούν;
Έστω και αν δεν συμφωνούμε με την πολιτική ορθότητα της συγκεκριμένης αντίδρασης του κ. Σουφλιά, θα πρέπει να του αναγνωρίσουμε το ελαφρυντικό του βρασμού ψυχής.
Και σε κάθε περίπτωση όσο πολιτικά αδόκιμη και να είναι η συγκεκριμένη έκφραση δεν μπορούμε να μην αποδεχθούμε την επιστημονική αρτιότητα της προταθείσας από τον συμπαθέστατο πολιτικό ετυμολογίας.
Η λέξη προέρχεται από την παπάρα (τοπικό Θεσσαλικό έδεσμα λαϊκής κατανάλωσης) και ο όρος παπαρολογία χαρακτηρίζει εννοιολογικά την προχειρότητα του λόγου, έλκοντας την σημειολογία της από την γνωστή προχειρότητα που διέκρινε την διαδικασία παρασκευής του εν λόγω εδέσματος, όπως περιγράφεται στους τοπικούς παραδοσιακούς «τσελεμεντέδες».
Και οφείλουμε να πιστέψουμε τον κ. Σουφλιά, διότι αν ήθελε να πει αυτό που σκέφθηκαν οι πονηροί δημοσιογράφοι, δεν θα χρησιμοποιούσε τον ευγενή όρο «παπαρολογίες» άλλά τον πρόστυχο όρο «παπαριές».
Αποδεικνύεται λοιπόν για άλλη μια φορά ότι μεγάλο μέρος της κακοδαιμονίας της πολιτικής ζωής του τόπου οφείλεται στην γνωστική ανεπάρκεια των δημοσιογράφων γύρω από τον ετυμολογικό πλούτο της Ελληνικής γλώσσας.
(*) Επειδή οφείλουμε δεοντολογικά να αναφέρουμε τις πηγές μας.
Ο στίχος του τίτλου προέρχεται από τον Ομηρο, πολεμικό ανταποκρτή, λαογράφο και πολιτικό σχολιαστή του 8ου π.Χ αι.
Σε ελεύθερη μετάφραση : Τι λόγια (Γιώργο) ξέφυγαν απ' των δοντιών το φράκτη;
Πέμπτη 15 Μαΐου 2008
Πού το ...ΠΑΜΕ ρε παιδιά ?
Πρόσφατα είχαμε αναφερθεί στα χάλια, που παρουσίασε ο ελληνικός εορτασμός της εργατικής Πρωτομαγιάς.
Είχαμε επισημάνει προς πάσα κατεύθυνση, ότι ο μαξιμαλισμός, ο ακτιβισμός και ο μικροκομματισμός διασπούν βλακωδώς το εργατικό κίνημα και φουσκώνουν με ούριο άνεμο τα πανιά του κ. Αλογοσκούφη.(σχετική ανάρτηση εδώ)
Πριν αλέκτωρ λαλήσει το κωμικοτραγικό έργο επαναλαμβάνεται.
Σύσσωμος ο ελληνικός λαός αντιτίθεται στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και με αφορμή τον ΟΤΕ προσπαθεί να διαδηλώσει αυτήν την αντίθεση.
Πως όμως μεθοδεύουν τον αγώνα τους οι μεγαλοφυείς συνδικαλιστικές ηγεσίες για την υποστήριξη μιας υπόθεσης στην οποία υπάρχει πλήρης ταύτιση απόψεων;
ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ ξεχωριστές συγκεντρώσεις και στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη.
Καταιγίδα από απεργίες, αλλά η Κυβέρνηση δεν δίνει σημασία…., επισημαίνει ο δημοσιογράφος του ιντερνετικού « Έθνους».
Μα γιατί να δώσει σημασία σε ένα διασπασμένο και ασυντόνιστο εργατικό κίνημα?
Ας το καταλάβουν επιτέλους οι εργατοπατέρες και οι κομματικές ηγεσίες όλων των αποχρώσεων.
Μόνο η ενότητα των εργαζομένων μπορεί να επηρεάσει πολιτικές εξελίξεις και να αποδώσει αποτελέσματα.
Η διασπαστική στάση τους υπονομεύει στην ουσία τους λαϊκούς αγώνες και δεν έχει καμία σχέση ούτε με τον αριστερισμό, ούτε με το μαρξισμό.
Είναι σκέτος κούφιος προοδευτισμός και συνδικαλιστικός αβδηριτισμός.
Είχαμε επισημάνει προς πάσα κατεύθυνση, ότι ο μαξιμαλισμός, ο ακτιβισμός και ο μικροκομματισμός διασπούν βλακωδώς το εργατικό κίνημα και φουσκώνουν με ούριο άνεμο τα πανιά του κ. Αλογοσκούφη.(σχετική ανάρτηση εδώ)
Πριν αλέκτωρ λαλήσει το κωμικοτραγικό έργο επαναλαμβάνεται.
Σύσσωμος ο ελληνικός λαός αντιτίθεται στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και με αφορμή τον ΟΤΕ προσπαθεί να διαδηλώσει αυτήν την αντίθεση.
Πως όμως μεθοδεύουν τον αγώνα τους οι μεγαλοφυείς συνδικαλιστικές ηγεσίες για την υποστήριξη μιας υπόθεσης στην οποία υπάρχει πλήρης ταύτιση απόψεων;
ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ ξεχωριστές συγκεντρώσεις και στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη.
Καταιγίδα από απεργίες, αλλά η Κυβέρνηση δεν δίνει σημασία…., επισημαίνει ο δημοσιογράφος του ιντερνετικού « Έθνους».
Μα γιατί να δώσει σημασία σε ένα διασπασμένο και ασυντόνιστο εργατικό κίνημα?
Ας το καταλάβουν επιτέλους οι εργατοπατέρες και οι κομματικές ηγεσίες όλων των αποχρώσεων.
Μόνο η ενότητα των εργαζομένων μπορεί να επηρεάσει πολιτικές εξελίξεις και να αποδώσει αποτελέσματα.
Η διασπαστική στάση τους υπονομεύει στην ουσία τους λαϊκούς αγώνες και δεν έχει καμία σχέση ούτε με τον αριστερισμό, ούτε με το μαρξισμό.
Είναι σκέτος κούφιος προοδευτισμός και συνδικαλιστικός αβδηριτισμός.
Τετάρτη 14 Μαΐου 2008
Σύνθετα μαθήματα οικονομίας και πολιτικής...
Ο Ανδρέας Παπανδρέου υπήρξε αναμφίβολα επαναστατική προσωπικότητα.
Μια από τις εκφράσεις-προτροπές, που συνήθιζε να χρησιμοποιεί ήταν «ας αλλάξαμε σελίδα».
Αντίθετα από ότι ίσως φαίνεται με την πρώτη ματιά , αυτή η παραίνεση δεν ήταν ένα απλό ρητορικό σχήμα λόγου.
Με τις ριζοσπαστικές πολιτικές, που εφήρμοσε προχώρησε πολλές σελίδες μπροστά την Ελληνική ιστορία.
Στα χρόνια που ακολούθησαν με επίμοχθη προσπάθεια εχθροί και «φίλοι» κατάφεραν να ξεθωριάσουν όσες από αυτές δεν πέτυχαν να κάψουν ή να ξεσκίσουν.
Δεν τόλμησαν όμως ποτέ να ακουμπήσουν τα αποτυπώματα, που άφησε ο Α. Παπανδρέου στη ψυχή των λαϊκών μαζών με την παρουσία, τις σκέψεις και τα οράματά του.
Μέχρι τον Α. Παπανδρέου παραδοσιακά οι πολιτικοί έπρεπε να είναι νομικοί και δικηγόροι. Πράγμα λογικό αφού η Βουλή είναι νομοθετικό σώμα.
Πρώτος ο Α. Παπανδρέου άλλαξε αυτή τη «σελίδα» όντας ο ίδιος διαπρεπής διεθνούς αναγνώρισης οικονομολόγος, και επιλέγοντας συνεργάτες με βάση τα ουσιαστικά και όχι τα τυπικά τους προσόντα.
Έκτοτε όσοι πολιτικοί δεν ευτύχησαν να κάνουν οικονομικές σπουδές, φροντίζουν να αποκτήσουν μια στοιχειώδη τουλάχιστον κατάρτιση.
Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του κ. Τσίπρα, που μας έφτιαξε τη διάθεση με τις αναφορές του στον Γκαλμπρέϊθ και τον Κέυνς κατά την συνέντευξή του στο κ. Χατζηνικολάου. (Αναλυτική αναφορά σε σχετική ανάρτησή μας εδώ. Και επι τη ευκαιρία μια διευκρίνηση σε εκείνη την ανάρτηση: Η αναφορά μου στον Κευνσογκαλμπρευθμό δεν αποτελεί διάθεση απαξίωσης των δύο μεγάλων αλλά αντίθετων σχολών οικονομολογων, των οποίων τη συμβολή στην οικονομική θεωρία τιμώ απεριόριστα. Απλώς εκφράζει την απέχθειά μου στην ρώσικη σαλάτα.)
Σημαντικότερη όμως περίπτωση η πρόσφατη παρουσία του κ. Πρωθυπουργού στη Βουλή κατά τη συζήτηση της επερώτησης του ΠΑΣΟΚ σχετικά με τον υπερδανεισμό των Ελληνικών νοικοκυριών και την κερδοσκοπική δράση των τραπεζών.
Γνωστός θαυμαστής και μιμητής του Α. Παπανδρέου ο κ. Κ. Καραμανλής, δεν έχασε την ευκαιρία να διδάξει μια πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα οικονομική θεωρία.
Ιδιαίτερα εντυπωσίασε με μια μοντέρνα προσέγγιση της φτώχιας σύμφωνα με την οποία η αύξηση του δανεισμού των νοικοκυριών δεν είναι αρνητική εξέλιξη, αφού συντελεί στην απόκτηση περιουσιακών στοιχείων.
Είναι γνωστό βέβαια ότι η συζήτηση στη Βουλή αφορούσε στην τραγική κατάσταση του μέσου Έλληνα, που καταληστεύεται από το τραπεζικό τοκογλυφικό σύστημα.
Για δανειολήπτες, που έπεσαν θύματα της ανέχειας και της τραπεζικής επιθετικής εμπορικής πολιτικής και τώρα χάνουν ότι έχουν και δεν έχουν από τα κυκλώματα μιας ανάλγητης βιομηχανίας πλειστηριασμών.
Πλειστηριασμών, που αφορούν οφειλές από διάφορες αιτίες, πιστωτικές κάρτες, καταναλωτικά δάνεια, φόρους κ.λ.π, και μέσω των οποίων πετιούνται έντιμες οικογένειες στο δρόμο, συχνότατα για μερικές χιλιάδες ή και εκατοντάδες ευρώ.
Αν μπορούμε λοιπόν να εισχωρήσουμε σωστά στο βάθος αυτής της Πρωθυπουργικής οικονομικής θεώρησης, θα πρέπει να εννοήσουμε ότι αυτοί που δανείζονται από την Τράπεζα δεν είναι φουκαράδες, αλλά επενδυτές.
Αν είναι έτσι δεν πρέπει να τους λυπόμαστε, αλλά να τους ζηλεύουμε.
Και επομένως οι πλειστηριασμοί δεν πρέπει να αποφεύγονται, αφού είναι μια αξιοπρεπής μέθοδος ρευστοποίησης παγίων περιουσιακών στοιχείων κάποιων επενδυτών, οι οποίοι απλώς αυξάνουν με αυτό τον τρόπο το κεφάλαιο κίνησης της οικογένειάς τους.
Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι ο υπερδανεισμός όπως είπε και ο κ. Πρωθυπουργός δεν είναι «κατ’ ανάγκη αρνητική εξέλιξη» ιδίως όταν αφορά απόκτηση περιουσιακών στοιχείων.
Όπως μάλιστα φαίνεται αυτό είναι μάλλον μια φυσική εξέλιξη κυρίως για περιουσιακά στοιχεία, που αποκτήθηκαν επί των ημερών του ΠΑΣΟΚ να εκπλειστηριάζονται επί των ημερών της νέας διακυβέρνησης.
Όσοι κακόπιστοι διαφωνούν με την οικονομική αντίληψη του κ. Πρωθυπουργού δεν μπορούν να μη συμφωνήσουν τουλάχιστον, ότι αποτελεί υψηλή διδασκαλία politically correct θεώρησης της οικονομικής πραγματικότητας.
Και υπό το πρίσμα αυτής της οπτικής θα μπορούσαμε να δούμε και μερικά άλλα παρεξηγημένα φαινόμενα.
Οι ηλικιωμένοι για παράδειγμα, που σκαλίζουν τα σκουπίδια στις λαϊκές αγορές δεν είναι «κατ’ ανάγκην» πεινασμένοι, αλλά τους αρέσει το παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού.
Θέλετε κι άλλο παράδειγμα;
Τρία είναι τα μέσα μεταφοράς στο σύγχρονο κόσμο. Τα αεροπλάνα, τα πλοία και τα φορτηγά.
Σε ότι αφορά τις αεροπορικές πτήσεις ο εθνικός αερομεταφορέας είναι στη φάση, που μαζί με τα εισιτήρια πρέπει να προσφέρει και μια μαργαρίτα. Διότι μόνο με το μάδημα της μαργαρίτας μπορεί να πληροφορηθεί ο επιβάτης αν θα πετάξει-δεν θα πετάξει.
Σε ότι αφορά τις θαλάσσιες μεταφορές έχουν από καιρό αποδιοργανωθεί με την απειλή «μεταρρυθμίσεων» στα λιμάνια.
Πρόσφατα με την απεργία των φορτηγών και των βυτιοφόρων μας τελείωσαν και οι χερσαίες μεταφορές.
Τι σημαίνουν αυτά; Μήπως ότι οι αρμόδιοι υπουργοί πέτυχαν το απόλυτο μπάχαλο;
Όχι βέβαια. Politically correct είναι να πούμε ότι πέτυχαν τρίλιζα.
Τι σχέση έχει με την πολιτική, ένα παιχνίδι που παίζαμε στα παιδικά μας χρόνια θα αναρωτηθείτε.
Μα μη ξεχνάτε ότι ο κ. Πρωθυπουργός εκτός από οικονομολόγος και μεταρρυθμιστής είναι και παιχνιδιάρης.
Μια από τις εκφράσεις-προτροπές, που συνήθιζε να χρησιμοποιεί ήταν «ας αλλάξαμε σελίδα».
Αντίθετα από ότι ίσως φαίνεται με την πρώτη ματιά , αυτή η παραίνεση δεν ήταν ένα απλό ρητορικό σχήμα λόγου.
Με τις ριζοσπαστικές πολιτικές, που εφήρμοσε προχώρησε πολλές σελίδες μπροστά την Ελληνική ιστορία.
Στα χρόνια που ακολούθησαν με επίμοχθη προσπάθεια εχθροί και «φίλοι» κατάφεραν να ξεθωριάσουν όσες από αυτές δεν πέτυχαν να κάψουν ή να ξεσκίσουν.
Δεν τόλμησαν όμως ποτέ να ακουμπήσουν τα αποτυπώματα, που άφησε ο Α. Παπανδρέου στη ψυχή των λαϊκών μαζών με την παρουσία, τις σκέψεις και τα οράματά του.
Μέχρι τον Α. Παπανδρέου παραδοσιακά οι πολιτικοί έπρεπε να είναι νομικοί και δικηγόροι. Πράγμα λογικό αφού η Βουλή είναι νομοθετικό σώμα.
Πρώτος ο Α. Παπανδρέου άλλαξε αυτή τη «σελίδα» όντας ο ίδιος διαπρεπής διεθνούς αναγνώρισης οικονομολόγος, και επιλέγοντας συνεργάτες με βάση τα ουσιαστικά και όχι τα τυπικά τους προσόντα.
Έκτοτε όσοι πολιτικοί δεν ευτύχησαν να κάνουν οικονομικές σπουδές, φροντίζουν να αποκτήσουν μια στοιχειώδη τουλάχιστον κατάρτιση.
Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του κ. Τσίπρα, που μας έφτιαξε τη διάθεση με τις αναφορές του στον Γκαλμπρέϊθ και τον Κέυνς κατά την συνέντευξή του στο κ. Χατζηνικολάου. (Αναλυτική αναφορά σε σχετική ανάρτησή μας εδώ. Και επι τη ευκαιρία μια διευκρίνηση σε εκείνη την ανάρτηση: Η αναφορά μου στον Κευνσογκαλμπρευθμό δεν αποτελεί διάθεση απαξίωσης των δύο μεγάλων αλλά αντίθετων σχολών οικονομολογων, των οποίων τη συμβολή στην οικονομική θεωρία τιμώ απεριόριστα. Απλώς εκφράζει την απέχθειά μου στην ρώσικη σαλάτα.)
Σημαντικότερη όμως περίπτωση η πρόσφατη παρουσία του κ. Πρωθυπουργού στη Βουλή κατά τη συζήτηση της επερώτησης του ΠΑΣΟΚ σχετικά με τον υπερδανεισμό των Ελληνικών νοικοκυριών και την κερδοσκοπική δράση των τραπεζών.
Γνωστός θαυμαστής και μιμητής του Α. Παπανδρέου ο κ. Κ. Καραμανλής, δεν έχασε την ευκαιρία να διδάξει μια πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα οικονομική θεωρία.
Ιδιαίτερα εντυπωσίασε με μια μοντέρνα προσέγγιση της φτώχιας σύμφωνα με την οποία η αύξηση του δανεισμού των νοικοκυριών δεν είναι αρνητική εξέλιξη, αφού συντελεί στην απόκτηση περιουσιακών στοιχείων.
Είναι γνωστό βέβαια ότι η συζήτηση στη Βουλή αφορούσε στην τραγική κατάσταση του μέσου Έλληνα, που καταληστεύεται από το τραπεζικό τοκογλυφικό σύστημα.
Για δανειολήπτες, που έπεσαν θύματα της ανέχειας και της τραπεζικής επιθετικής εμπορικής πολιτικής και τώρα χάνουν ότι έχουν και δεν έχουν από τα κυκλώματα μιας ανάλγητης βιομηχανίας πλειστηριασμών.
Πλειστηριασμών, που αφορούν οφειλές από διάφορες αιτίες, πιστωτικές κάρτες, καταναλωτικά δάνεια, φόρους κ.λ.π, και μέσω των οποίων πετιούνται έντιμες οικογένειες στο δρόμο, συχνότατα για μερικές χιλιάδες ή και εκατοντάδες ευρώ.
Αν μπορούμε λοιπόν να εισχωρήσουμε σωστά στο βάθος αυτής της Πρωθυπουργικής οικονομικής θεώρησης, θα πρέπει να εννοήσουμε ότι αυτοί που δανείζονται από την Τράπεζα δεν είναι φουκαράδες, αλλά επενδυτές.
Αν είναι έτσι δεν πρέπει να τους λυπόμαστε, αλλά να τους ζηλεύουμε.
Και επομένως οι πλειστηριασμοί δεν πρέπει να αποφεύγονται, αφού είναι μια αξιοπρεπής μέθοδος ρευστοποίησης παγίων περιουσιακών στοιχείων κάποιων επενδυτών, οι οποίοι απλώς αυξάνουν με αυτό τον τρόπο το κεφάλαιο κίνησης της οικογένειάς τους.
Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι ο υπερδανεισμός όπως είπε και ο κ. Πρωθυπουργός δεν είναι «κατ’ ανάγκη αρνητική εξέλιξη» ιδίως όταν αφορά απόκτηση περιουσιακών στοιχείων.
Όπως μάλιστα φαίνεται αυτό είναι μάλλον μια φυσική εξέλιξη κυρίως για περιουσιακά στοιχεία, που αποκτήθηκαν επί των ημερών του ΠΑΣΟΚ να εκπλειστηριάζονται επί των ημερών της νέας διακυβέρνησης.
Όσοι κακόπιστοι διαφωνούν με την οικονομική αντίληψη του κ. Πρωθυπουργού δεν μπορούν να μη συμφωνήσουν τουλάχιστον, ότι αποτελεί υψηλή διδασκαλία politically correct θεώρησης της οικονομικής πραγματικότητας.
Και υπό το πρίσμα αυτής της οπτικής θα μπορούσαμε να δούμε και μερικά άλλα παρεξηγημένα φαινόμενα.
Οι ηλικιωμένοι για παράδειγμα, που σκαλίζουν τα σκουπίδια στις λαϊκές αγορές δεν είναι «κατ’ ανάγκην» πεινασμένοι, αλλά τους αρέσει το παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού.
Θέλετε κι άλλο παράδειγμα;
Τρία είναι τα μέσα μεταφοράς στο σύγχρονο κόσμο. Τα αεροπλάνα, τα πλοία και τα φορτηγά.
Σε ότι αφορά τις αεροπορικές πτήσεις ο εθνικός αερομεταφορέας είναι στη φάση, που μαζί με τα εισιτήρια πρέπει να προσφέρει και μια μαργαρίτα. Διότι μόνο με το μάδημα της μαργαρίτας μπορεί να πληροφορηθεί ο επιβάτης αν θα πετάξει-δεν θα πετάξει.
Σε ότι αφορά τις θαλάσσιες μεταφορές έχουν από καιρό αποδιοργανωθεί με την απειλή «μεταρρυθμίσεων» στα λιμάνια.
Πρόσφατα με την απεργία των φορτηγών και των βυτιοφόρων μας τελείωσαν και οι χερσαίες μεταφορές.
Τι σημαίνουν αυτά; Μήπως ότι οι αρμόδιοι υπουργοί πέτυχαν το απόλυτο μπάχαλο;
Όχι βέβαια. Politically correct είναι να πούμε ότι πέτυχαν τρίλιζα.
Τι σχέση έχει με την πολιτική, ένα παιχνίδι που παίζαμε στα παιδικά μας χρόνια θα αναρωτηθείτε.
Μα μη ξεχνάτε ότι ο κ. Πρωθυπουργός εκτός από οικονομολόγος και μεταρρυθμιστής είναι και παιχνιδιάρης.
Δευτέρα 12 Μαΐου 2008
Η διπλωματία της χημείας και της κουμπαριάς
Όπως αποκαλύφθηκε χθες από την εφημερίδα (11.05.08) «ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ», στην επίσημη ιστοσελίδα του Υπουργείου Εξωτερικών της Τουρκίας αναρτήθηκε κείμενο στο οποίο κατηγορείται ευθέως η χώρα μας για επεκτατικές βλέψεις έναντι της γείτονος χώρας, για προσπάθεια αποσταθεροποίησης και υπονόμευσης της εδαφικής της ακεραιότητας.
Επαναφέρονται τα ζητήματα των γκρίζων ζωνών στο αιγαίο, οι γνωστές θέσεις της Άγκυρας για το FIR Αθηνών και ανανεώνεται η δήλωση περί CASUS BELLI για την περίπτωση, που η χώρα μας κάνει χρήση του δικαιώματός της για επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 μίλια.
Εξ άλλου επαναλαμβάνονται με οξύτητα οι κατηγορίες εναντίον μας για δήθεν καταπίεση των μειονοτήτων με έμφαση στη θρησκευτική μειονότητα της Θράκης, για την οποία αναλαμβάνει η Τουρκία ρόλο προστάτιδας και αναγορεύει ως επίσημο εκπρόσωπο την «Συμβουλευτική Επιτροπή Τούρκων Δ.Θράκης».
Ποια είναι η Ελληνική αντίδραση?
Σύμφωνα με την επίσημη δήλωση του κ. Γ.Κουμουτσάκου, που προκλήθηκε από ερώτηση δημοσιογράφων και δημοσιεύεται στην επίσημη ιστοσελίδα του Υπουργείου Εξωτερικών, η τουρκική ιστοσελίδα «αξιολογείται σε κάθε της λεπτομέρεια» και η χώρα μας κάνει τις «ενδεικνυόμενες διπλωματικές ενέργειες» προς την τουρκική πλευρά, ενώ «τηρεί συνεχώς ενήμερη» την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τι είχες Γιάννη? Τι είχα πάντα.
Η Τουρκία ακολουθεί μια σταθερή επιθετική πολιτική, που δημιουργεί μεθοδικά προηγούμενα και τετελεσμένα σημαντικής βαρύτητας για το διεθνές δίκαιο και η Ελληνική πλευρά παρακολουθεί ως αμήχανος παρατηρητής την κινητικότητα της Τουρκικής διπλωματίας, σαν να επρόκειτο για χώρα άλλου ημισφαιρίου.
Τα τελευταία χρόνια η Τουρκία έχει εντείνει τις δραστηριότητές της στο Αιγαίο.
Έχει αυξήσει δραματικά τις παραβιάσεις του εναερίου χώρου.
Έχει αναλάβει σειρά πρωτοβουλιών στα Βαλκάνια με στόχο την υλοποίηση των στόχων της για δημιουργία μουσουλμανικού τόξου και έχει αναπτύξει έντονη διπλωματική δραστηριότητα εντός του Ελληνικού εδάφους, αναβαθμίζοντας θρασύτατα αυτήν την δραστηριότητα σε επίπεδο Πρωθυπουργού και Υπ. Εξωτερικών με τις αντίστοιχες επισκέψεις τους στη Θράκη.
Στον αντίποδα αυτής της απαράδεκτης κατάστασης η Ελλάδα εφαρμόζει σταθερά κάποιες αμφιβόλου αποτελεσματικότητας συνταγές όπως προκύπτει και από την στερεότυπη επίσημη δήλωση του ΥΠΕΞ. Ποιες είναι αυτές?
Παρακολουθεί χαμηλοβλεπούσα.
Αξιολογεί με άγνωστα αξιολογικά κριτήρια.
Αποφεύγει επιμελώς την ενημέρωση του Ελληνικού λαού.
Σε τι ακριβώς λοιπόν χρησιμεύουν αυτές οι παρατηρήσεις και αξιολογήσεις;
Μήπως π.χ για ακαδημαϊκή κατανάλωση σε εκπόνηση στατιστικών του τύπου στις πόσες παραβιάσεις εναερίου χώρου προκύπτει πτώση μαχητικού αεροσκάφους;
Όταν σχετικά θέματα έρχονται στη δημοσιότητα από τις εφημερίδες, προβαίνει σε ολιγόλογες, αόριστες και επιμελώς στρογγυλοποιημένες ανακοινώσεις, που στόχο έχουν μάλλον την συσκότιση παρά την υπεύθυνη ενημέρωση.
Η παντί τρόπω αποφυγή δυσαρέσκειας της γείτονος έχει αναχθεί σε δόγμα υψηλής διπλωματίας.
Βεβαίως προβαίνουμε στις «ενδεικνυόμενες διπλωματικές ενέργειες».
Αλλά ποιες ακριβώς είναι αυτές; Σκότος και έρεβος επικρατεί.
Και πόσο «ενδεικνυόμενες» είναι πράγματι; Γιατί αν κρίνουμε εκ του αποτελέσματος ο συγκεκριμένος επιθετικός προσδιορισμός δεν επιβεβαιώνεται.
Και «η ενημέρωση» της Ευρωπαϊκής ένωσης σε τι ακριβώς συνίσταται και σε τι ακριβώς χρησιμεύει;
(Ας αντιπαρέλθουμε μια εύλογη παρατήρηση ότι παραδόξως γίνεται αναφορά μόνο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και όχι και του ΟΗΕ, καθώς και του ΝΑΤΟ για θέματα της αρμοδιότητός του).
Αν ενημερώνουμε για παράδειγμα περί του περιεχομένου της Τουρκικής ιστοσελίδας, είναι μάλλον παντελώς άχρηστο. Διότι η Ευρωπαική Ενωση μπορεί εύκολα να ενημερωθεί δι’ ιδίων μέσων και δεν έχει χρεία πληροφοριοδότη.
Αν ενημερώνουμε για τις διεκδικήσεις της Τουρκίας, μάλλον ερχόμαστε δεύτεροι και καταϊδρωμένοι, διότι η Τουρκία φροντίζει με πολύ μεγαλύτερη διπλωματική κινητικότητα (και όχι μόνον) να τηρεί σταθερά ενήμερους όλους τους διεθνείς οργανισμούς και τις κατ’ ιδίαν κυβερνήσεις.
Αν ενημερώνουμε περί των παραβιάσεων του διεθνούς δικαίου, αυτό έχει κάποια διπλωματική αξία εφ’ όσον συνοδεύεται και από σχετικές πρωτοβουλίες στο πλαίσιο συγκροτημένης εξωτερικής πολιτικής.
Διότι άλλως είναι κινήσεις μάλλον αρμοδιότητος φωτορεπόρτερ, απολύτως αλυσιτελείς σε διπλωματικό επίπεδο.
Δηλαδή τι ακριβώς αντιλαμβάνεται ο μέσος Ευρωπαίος αξιωματούχος όταν από τι μια μεριά τον «ενημερώνουμε» για τα εις βάρος της χώρας μας τουρκικά κατορθώματα και από την άλλη δηλώνουμε ασμένως την επιθυμία μας να ενταχθεί η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Μήπως του δίνουμε την εντύπωση ότι «τα τραβάει το πετσί μας»; Οπότε καλύτερα να έλειπε η ενημέρωση και ίσως καλύτερα να προφασιζόμαστε και εμείς πλήρη άγνοια;
Ίσως καλύτερα, όπως συχνά κάνουμε για εσωτερικά προβλήματα, να παριστάνουμε το (ιπτάμενο) παγώνι, το οποίο όταν πληροφορείται κάτι δυσάρεστο «πέφτει από τα σύννεφα».
Αυτή η τακτική εξ’ άλλου ταιριάζει γάντι και με την ουρανοβάμονα μεθοδολογία ασκήσεως της εξωτερικής πολιτικής κατά τα τελευταία χρόνια.
Ως γνωστόν η νέα διακυβέρνηση έχει εγκαταλείψει την παλιομοδίτικη διπλωματία του σχεδιασμού, των πρωτοβουλιών και της κινητικότητας και έχει εισάγει την υψηλού επιπέδου διπλωματία της …χημείας και της κουμπαριάς.
Η πεπαλαιομένη παραδοσιακή διπλωματία θέλει κόπο. Η μοντέρνα δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο.
Καταργείς τις χρονοβόρες και επίμοχθες διπλωματικές προσπάθειες.
Υποβάλεις σε χημικά τεστ τον Πρωθυπουργό ή τον Πρόεδρο της χώρας, που σε ενδιαφέρει.
Βρίσκεις ποιανού «ταιριάζει η χημεία» με τον Έλληνα Πρωθυπουργό και προχωράς στην αναγκαία κουμπαριά.
Κατόπιν δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτε ιδιαίτερο. Απλώς παρακολουθείς, αξιολογείς, ενημερώνεις τους φίλους και συμμάχους (ποτέ τον Ελληνικό λαό) και πάει λέγοντας (ή μάλλον κλαίγοντας).
Αν τώρα τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο, προσποιείσαι ότι το αγνοείς και «πέφτεις από τα σύννεφα».
Ενίοτε διαρρέεις ότι είσαι δυσαρεστημένος με τους χειρισμούς άλλων πολιτικών ή υπηρεσιακών παραγόντων.
Καθ’ όσον για τα αρνητικά αποτελέσματα ουδέποτε ευθύνεται η νέα διπλωματική φόρμουλα.
Απλώς ίσως χρειάζεται να αντικατασταθούν κάποιοι διπλωμάτες και στη θέση τους να τοποθετηθούν κατά περίπτωση χημικοί και προξενήτρες.
Επαναφέρονται τα ζητήματα των γκρίζων ζωνών στο αιγαίο, οι γνωστές θέσεις της Άγκυρας για το FIR Αθηνών και ανανεώνεται η δήλωση περί CASUS BELLI για την περίπτωση, που η χώρα μας κάνει χρήση του δικαιώματός της για επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 μίλια.
Εξ άλλου επαναλαμβάνονται με οξύτητα οι κατηγορίες εναντίον μας για δήθεν καταπίεση των μειονοτήτων με έμφαση στη θρησκευτική μειονότητα της Θράκης, για την οποία αναλαμβάνει η Τουρκία ρόλο προστάτιδας και αναγορεύει ως επίσημο εκπρόσωπο την «Συμβουλευτική Επιτροπή Τούρκων Δ.Θράκης».
Ποια είναι η Ελληνική αντίδραση?
Σύμφωνα με την επίσημη δήλωση του κ. Γ.Κουμουτσάκου, που προκλήθηκε από ερώτηση δημοσιογράφων και δημοσιεύεται στην επίσημη ιστοσελίδα του Υπουργείου Εξωτερικών, η τουρκική ιστοσελίδα «αξιολογείται σε κάθε της λεπτομέρεια» και η χώρα μας κάνει τις «ενδεικνυόμενες διπλωματικές ενέργειες» προς την τουρκική πλευρά, ενώ «τηρεί συνεχώς ενήμερη» την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τι είχες Γιάννη? Τι είχα πάντα.
Η Τουρκία ακολουθεί μια σταθερή επιθετική πολιτική, που δημιουργεί μεθοδικά προηγούμενα και τετελεσμένα σημαντικής βαρύτητας για το διεθνές δίκαιο και η Ελληνική πλευρά παρακολουθεί ως αμήχανος παρατηρητής την κινητικότητα της Τουρκικής διπλωματίας, σαν να επρόκειτο για χώρα άλλου ημισφαιρίου.
Τα τελευταία χρόνια η Τουρκία έχει εντείνει τις δραστηριότητές της στο Αιγαίο.
Έχει αυξήσει δραματικά τις παραβιάσεις του εναερίου χώρου.
Έχει αναλάβει σειρά πρωτοβουλιών στα Βαλκάνια με στόχο την υλοποίηση των στόχων της για δημιουργία μουσουλμανικού τόξου και έχει αναπτύξει έντονη διπλωματική δραστηριότητα εντός του Ελληνικού εδάφους, αναβαθμίζοντας θρασύτατα αυτήν την δραστηριότητα σε επίπεδο Πρωθυπουργού και Υπ. Εξωτερικών με τις αντίστοιχες επισκέψεις τους στη Θράκη.
Στον αντίποδα αυτής της απαράδεκτης κατάστασης η Ελλάδα εφαρμόζει σταθερά κάποιες αμφιβόλου αποτελεσματικότητας συνταγές όπως προκύπτει και από την στερεότυπη επίσημη δήλωση του ΥΠΕΞ. Ποιες είναι αυτές?
Παρακολουθεί χαμηλοβλεπούσα.
Αξιολογεί με άγνωστα αξιολογικά κριτήρια.
Αποφεύγει επιμελώς την ενημέρωση του Ελληνικού λαού.
Σε τι ακριβώς λοιπόν χρησιμεύουν αυτές οι παρατηρήσεις και αξιολογήσεις;
Μήπως π.χ για ακαδημαϊκή κατανάλωση σε εκπόνηση στατιστικών του τύπου στις πόσες παραβιάσεις εναερίου χώρου προκύπτει πτώση μαχητικού αεροσκάφους;
Όταν σχετικά θέματα έρχονται στη δημοσιότητα από τις εφημερίδες, προβαίνει σε ολιγόλογες, αόριστες και επιμελώς στρογγυλοποιημένες ανακοινώσεις, που στόχο έχουν μάλλον την συσκότιση παρά την υπεύθυνη ενημέρωση.
Η παντί τρόπω αποφυγή δυσαρέσκειας της γείτονος έχει αναχθεί σε δόγμα υψηλής διπλωματίας.
Βεβαίως προβαίνουμε στις «ενδεικνυόμενες διπλωματικές ενέργειες».
Αλλά ποιες ακριβώς είναι αυτές; Σκότος και έρεβος επικρατεί.
Και πόσο «ενδεικνυόμενες» είναι πράγματι; Γιατί αν κρίνουμε εκ του αποτελέσματος ο συγκεκριμένος επιθετικός προσδιορισμός δεν επιβεβαιώνεται.
Και «η ενημέρωση» της Ευρωπαϊκής ένωσης σε τι ακριβώς συνίσταται και σε τι ακριβώς χρησιμεύει;
(Ας αντιπαρέλθουμε μια εύλογη παρατήρηση ότι παραδόξως γίνεται αναφορά μόνο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και όχι και του ΟΗΕ, καθώς και του ΝΑΤΟ για θέματα της αρμοδιότητός του).
Αν ενημερώνουμε για παράδειγμα περί του περιεχομένου της Τουρκικής ιστοσελίδας, είναι μάλλον παντελώς άχρηστο. Διότι η Ευρωπαική Ενωση μπορεί εύκολα να ενημερωθεί δι’ ιδίων μέσων και δεν έχει χρεία πληροφοριοδότη.
Αν ενημερώνουμε για τις διεκδικήσεις της Τουρκίας, μάλλον ερχόμαστε δεύτεροι και καταϊδρωμένοι, διότι η Τουρκία φροντίζει με πολύ μεγαλύτερη διπλωματική κινητικότητα (και όχι μόνον) να τηρεί σταθερά ενήμερους όλους τους διεθνείς οργανισμούς και τις κατ’ ιδίαν κυβερνήσεις.
Αν ενημερώνουμε περί των παραβιάσεων του διεθνούς δικαίου, αυτό έχει κάποια διπλωματική αξία εφ’ όσον συνοδεύεται και από σχετικές πρωτοβουλίες στο πλαίσιο συγκροτημένης εξωτερικής πολιτικής.
Διότι άλλως είναι κινήσεις μάλλον αρμοδιότητος φωτορεπόρτερ, απολύτως αλυσιτελείς σε διπλωματικό επίπεδο.
Δηλαδή τι ακριβώς αντιλαμβάνεται ο μέσος Ευρωπαίος αξιωματούχος όταν από τι μια μεριά τον «ενημερώνουμε» για τα εις βάρος της χώρας μας τουρκικά κατορθώματα και από την άλλη δηλώνουμε ασμένως την επιθυμία μας να ενταχθεί η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Μήπως του δίνουμε την εντύπωση ότι «τα τραβάει το πετσί μας»; Οπότε καλύτερα να έλειπε η ενημέρωση και ίσως καλύτερα να προφασιζόμαστε και εμείς πλήρη άγνοια;
Ίσως καλύτερα, όπως συχνά κάνουμε για εσωτερικά προβλήματα, να παριστάνουμε το (ιπτάμενο) παγώνι, το οποίο όταν πληροφορείται κάτι δυσάρεστο «πέφτει από τα σύννεφα».
Αυτή η τακτική εξ’ άλλου ταιριάζει γάντι και με την ουρανοβάμονα μεθοδολογία ασκήσεως της εξωτερικής πολιτικής κατά τα τελευταία χρόνια.
Ως γνωστόν η νέα διακυβέρνηση έχει εγκαταλείψει την παλιομοδίτικη διπλωματία του σχεδιασμού, των πρωτοβουλιών και της κινητικότητας και έχει εισάγει την υψηλού επιπέδου διπλωματία της …χημείας και της κουμπαριάς.
Η πεπαλαιομένη παραδοσιακή διπλωματία θέλει κόπο. Η μοντέρνα δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο.
Καταργείς τις χρονοβόρες και επίμοχθες διπλωματικές προσπάθειες.
Υποβάλεις σε χημικά τεστ τον Πρωθυπουργό ή τον Πρόεδρο της χώρας, που σε ενδιαφέρει.
Βρίσκεις ποιανού «ταιριάζει η χημεία» με τον Έλληνα Πρωθυπουργό και προχωράς στην αναγκαία κουμπαριά.
Κατόπιν δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτε ιδιαίτερο. Απλώς παρακολουθείς, αξιολογείς, ενημερώνεις τους φίλους και συμμάχους (ποτέ τον Ελληνικό λαό) και πάει λέγοντας (ή μάλλον κλαίγοντας).
Αν τώρα τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο, προσποιείσαι ότι το αγνοείς και «πέφτεις από τα σύννεφα».
Ενίοτε διαρρέεις ότι είσαι δυσαρεστημένος με τους χειρισμούς άλλων πολιτικών ή υπηρεσιακών παραγόντων.
Καθ’ όσον για τα αρνητικά αποτελέσματα ουδέποτε ευθύνεται η νέα διπλωματική φόρμουλα.
Απλώς ίσως χρειάζεται να αντικατασταθούν κάποιοι διπλωμάτες και στη θέση τους να τοποθετηθούν κατά περίπτωση χημικοί και προξενήτρες.
Σημ: Η φωτογραφία, η οποία θα μπορούσε mutatis mutandis να παρουσιάζει Ελληνα μεγαλοδιπλωμάτη επί το έργον, προέρχεται από το Alchemy web site.
Πέμπτη 8 Μαΐου 2008
OTE: Οταν ο λαός θέλει, η Κυβέρνηση μπορεί...
Για ένα παλιό όνειρο της Κυβέρνησης Μητσοτάκη, την έναντι πινακίου φακής, πώληση του ΟΤΕ, φαίνεται πως έφθασε το πλήρωμα του χρόνου.
Μια ολόκληρη κοινωνία είναι ανάστατη.
Οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν την αντίθεση της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού.
Οι αποδεκατισμένοι εργαζόμενοι διαδηλώνουν καθημερινά.
Σύσσωμη η αντιπολίτευση καταδικάζει το απεχθές εγχείρημα.
Αντίθετες φωνές (ίσως μόνο για το «ακουσθήναι») παρουσιάζονται σποραδικά στις τάξεις του κυβερνώντος κόμματος.
Το ΠΑΣΟΚ έχει διαμηνύσει καθαρά και προς πάσα κατεύθυνση ότι προτίθεται να επιδιώξει την επαναφορά του «μάνατζμεντ» στο Ελληνικό Δημόσιο, ευθύς μόλις επανέλθει στην εξουσία.
Παρά ταύτα οι κυβερνητικοί οικονομικοί εγκέφαλοι συνεχίζουν απτόητοι την εφαρμογή του σχεδίου, γεγονός που μάλλον δεν αποτελεί έκπληξη.
Αυτό, που αποτελεί έκπληξη είναι η ταύτιση της Κυβερνητικής πλευράς και των κομμάτων της ελάσσονος αντιπολίτευσης σε ανόητα επιχειρήματα, καθώς και ο συγχρονισμός «υπερκομματικών» δημοσιογράφων σε ανόητα ερωτήματα.
Έχουμε κουρασθεί επί τέλους να ακούμε εν χορώ το κυβερνών μαζί με τα υπόλοιπα μικρότερα κόμματα να επιδίδονται σε μια απέλπιδα προσπάθεια συμψηφισμού, αναμασώντας την γνωστή εξυπνάδα ότι δήθεν «το ξεπούλημα του ΟΤΕ το ξεκίνησε το ΠΑΣΟΚ, που πούλησε το 65%.»
Είναι τουλάχιστον απογοητευτικό ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα να αντιμετωπίζεται με τέτοιου επιπέδου επιχειρήματα.
Δυστυχώς η προσπάθεια συμψηφισμού αποτελεί γενικότερα τον κεντρικό άξονα επικοινωνιακής πολιτικής της Κυβέρνησης.
Η πρακτική αυτή όμως προδίδει όχι μόνον παντελή ένδεια σοβαρών επιχειρημάτων, αλλά και πλήρη συνείδηση και αποδοχή ενοχής.
Ο συμψηφισμός, ως γνωστόν, προϋποθέτει πλήρη αποδοχή των ισχυρισμών του αντιπάλου.
Η λογική δομή του συμψηφισμού εμπεριέχει ένα «Ναι μεν, αλλά…»
Όταν λοιπόν η Κυβέρνηση προβάλλει το επιχείρημα ότι και το ΠΑΣΟΚ ξεπούλησε τον ΟΤΕ κατ’ αρχήν ομολογεί απερίφραστα ότι ναι μεν η ίδια τον ξεπουλά.
Και είναι επίσης γνωστό τοις πάσι ότι η ομολογία αποτελεί πλήρη απόδειξη.
Γι αυτό ο συμψηφισμός για επικοινωνιακούς λόγους πρέπει να είναι το έσχατο μέσο αμύνης και είναι θλιβερό, που αποτελεί τόσο συχνό καταφύγιο για την Ελληνική Κυβέρνηση.
Αλλά ας πούμε καλά η Κυβέρνηση… Όμως τα υπόλοιπα κόμματα;
Είναι θεμιτό για εφήμερους ψηφοθηρικούς στόχους να παίζουν με ένα τόσο σημαντικό ζήτημα και να προσφέρουν ουσιαστικά μαξιλάρι στην κυβερνώσα παράταξη;
Είναι γεγονός ότι η διακομματική συμπαράταξη επί του σοφίσματος του «δικομματισμού» είχε εξαιρετικά αποτελέσματα, διότι εξυπηρέτησε άριστα τόσο την μικροπολιτική ψηφοθηρία των μικροτέρων κομμάτων, όσο και την συμψηφιστική επιχειρηματολογία της Κυβέρνησης.
Εν προκειμένω όμως το προσδοκώμενο όφελος είναι ποιοτικά και ποσοτικά απείρως υποδεέστερο της επιχειρούμενης διακινδύνευσης.
Δεν κατανοούν οι ηγεσίες αυτών των κομμάτων, ότι διακινδυνεύουν σε πολιτικό επίπεδο να κατηγορηθούν, πως με την στάση τους διευκολύνουν την Κυβέρνηση να επιτελέσει με το μικρότερο δυνατό για αυτήν πολιτικό κόστος ένα εγχείρημα, που οι ίδιοι στα λόγια ασμένως καταγγέλλουν;
Από την άλλη μεριά και ο τελευταίος πολίτης αυτής της χώρας έχει κατανοήσει πλήρως, ότι το ζήτημα δεν είναι αυτό καθεαυτό το μέγεθος του ποσοστού του Ελληνικού δημοσίου στον ΟΤΕ, αλλά η παραχώρηση της διοίκησης της επιχείρησης, που είναι στρατηγικής σημασίας για το μέλλον του τόπου.
Δεν κατανοούν λοιπόν αυτές οι πολιτικές ηγεσίες ότι προσχωρώντας σ’ αυτή την επιχειρηματολογία διακινδυνεύουν άμεσα σε προσωπικό επίπεδο να θεωρηθούν μειωμένης αντιληπτικής ικανότητας;
Αξιος επίσης θαυμασμού είναι ο ξαφνικός συγχρονισμός γνωστών εγκρίτων δημοσιογράφων στο αμείλικτο υπαρξιακό ερώτημα:
«Όταν το ΠΑΣΟΚ δηλώνει ότι θα επιδιώξει την επαναφορά του ΟΤΕ στον δημόσιο έλεγχο, με ποιόν τρόπο θα το επιτύχει?»
Το «άδολο» αυτό ερώτημα είναι μια soft παραλλαγή του επιχειρήματος περί δικομματισμού.
Υπονοεί ότι και το ΠΑΣΟΚ κατ’ ουσίαν δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα και απλώς υπόσχεται διάφορα κάνοντας ανέξοδη αντιπολιτευτική πολιτική.
Είναι όμως δυνατόν ευφυέστατοι και παντογνώστες δημοσιογράφοι να αγνοούν ότι το κράτος είναι ακαταγώνιστη δύναμη (ακόμη και εντός του πλαισίου της ΕΕ) εάν περιέλθει σε συγκρουσιακή σχέση με οποιονδήποτε ιδιώτη;
Άραγε η βαρύτιμη εμπειρία τους δεν τους έχει διδάξει, ότι μια Κυβέρνηση έχει σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή στη διάθεσή της, μεγάλο πλήθος εναλλακτικών επιλογών και χειρισμών, αρκεί να έχει την απαιτούμενη πολιτική βούληση;
Και αν η σημερινή Κυβέρνηση καταφέρνει να επιβάλλει τις αποφάσεις της ακόμη και ενάντια στην συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, γιατί μια επόμενη κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να υλοποιήσει σχέδια, που θα ανταποκρίνονται απόλυτα στις λαϊκές επιθυμίες;
Ας μη λοιπόν ανησυχούν ούτε για «το πόσο θα είναι η τιμή των μετοχών, ούτε για το ποιο θα είναι το premium, ούτε για το πού θα βρει η τότε κυβέρνηση τα χρήματα, ούτε για το πώς θα αντιδράσει η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα τοιαύτα».
Ας μη αναλίσκονται σε δαιδαλώδεις υπολογισμούς και ανασφαλείς προβλέψεις.
Ας περιορισθούν μόνο να κατανοήσουν το εξής απλό διαχρονικό πολιτικό δόγμα:
Όταν ο λαός θέλει τότε και η Κυβέρνηση μπορεί…
(Αρκεί να θέλει κι εκείνη...)
Μια ολόκληρη κοινωνία είναι ανάστατη.
Οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν την αντίθεση της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού.
Οι αποδεκατισμένοι εργαζόμενοι διαδηλώνουν καθημερινά.
Σύσσωμη η αντιπολίτευση καταδικάζει το απεχθές εγχείρημα.
Αντίθετες φωνές (ίσως μόνο για το «ακουσθήναι») παρουσιάζονται σποραδικά στις τάξεις του κυβερνώντος κόμματος.
Το ΠΑΣΟΚ έχει διαμηνύσει καθαρά και προς πάσα κατεύθυνση ότι προτίθεται να επιδιώξει την επαναφορά του «μάνατζμεντ» στο Ελληνικό Δημόσιο, ευθύς μόλις επανέλθει στην εξουσία.
Παρά ταύτα οι κυβερνητικοί οικονομικοί εγκέφαλοι συνεχίζουν απτόητοι την εφαρμογή του σχεδίου, γεγονός που μάλλον δεν αποτελεί έκπληξη.
Αυτό, που αποτελεί έκπληξη είναι η ταύτιση της Κυβερνητικής πλευράς και των κομμάτων της ελάσσονος αντιπολίτευσης σε ανόητα επιχειρήματα, καθώς και ο συγχρονισμός «υπερκομματικών» δημοσιογράφων σε ανόητα ερωτήματα.
Έχουμε κουρασθεί επί τέλους να ακούμε εν χορώ το κυβερνών μαζί με τα υπόλοιπα μικρότερα κόμματα να επιδίδονται σε μια απέλπιδα προσπάθεια συμψηφισμού, αναμασώντας την γνωστή εξυπνάδα ότι δήθεν «το ξεπούλημα του ΟΤΕ το ξεκίνησε το ΠΑΣΟΚ, που πούλησε το 65%.»
Είναι τουλάχιστον απογοητευτικό ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα να αντιμετωπίζεται με τέτοιου επιπέδου επιχειρήματα.
Δυστυχώς η προσπάθεια συμψηφισμού αποτελεί γενικότερα τον κεντρικό άξονα επικοινωνιακής πολιτικής της Κυβέρνησης.
Η πρακτική αυτή όμως προδίδει όχι μόνον παντελή ένδεια σοβαρών επιχειρημάτων, αλλά και πλήρη συνείδηση και αποδοχή ενοχής.
Ο συμψηφισμός, ως γνωστόν, προϋποθέτει πλήρη αποδοχή των ισχυρισμών του αντιπάλου.
Η λογική δομή του συμψηφισμού εμπεριέχει ένα «Ναι μεν, αλλά…»
Όταν λοιπόν η Κυβέρνηση προβάλλει το επιχείρημα ότι και το ΠΑΣΟΚ ξεπούλησε τον ΟΤΕ κατ’ αρχήν ομολογεί απερίφραστα ότι ναι μεν η ίδια τον ξεπουλά.
Και είναι επίσης γνωστό τοις πάσι ότι η ομολογία αποτελεί πλήρη απόδειξη.
Γι αυτό ο συμψηφισμός για επικοινωνιακούς λόγους πρέπει να είναι το έσχατο μέσο αμύνης και είναι θλιβερό, που αποτελεί τόσο συχνό καταφύγιο για την Ελληνική Κυβέρνηση.
Αλλά ας πούμε καλά η Κυβέρνηση… Όμως τα υπόλοιπα κόμματα;
Είναι θεμιτό για εφήμερους ψηφοθηρικούς στόχους να παίζουν με ένα τόσο σημαντικό ζήτημα και να προσφέρουν ουσιαστικά μαξιλάρι στην κυβερνώσα παράταξη;
Είναι γεγονός ότι η διακομματική συμπαράταξη επί του σοφίσματος του «δικομματισμού» είχε εξαιρετικά αποτελέσματα, διότι εξυπηρέτησε άριστα τόσο την μικροπολιτική ψηφοθηρία των μικροτέρων κομμάτων, όσο και την συμψηφιστική επιχειρηματολογία της Κυβέρνησης.
Εν προκειμένω όμως το προσδοκώμενο όφελος είναι ποιοτικά και ποσοτικά απείρως υποδεέστερο της επιχειρούμενης διακινδύνευσης.
Δεν κατανοούν οι ηγεσίες αυτών των κομμάτων, ότι διακινδυνεύουν σε πολιτικό επίπεδο να κατηγορηθούν, πως με την στάση τους διευκολύνουν την Κυβέρνηση να επιτελέσει με το μικρότερο δυνατό για αυτήν πολιτικό κόστος ένα εγχείρημα, που οι ίδιοι στα λόγια ασμένως καταγγέλλουν;
Από την άλλη μεριά και ο τελευταίος πολίτης αυτής της χώρας έχει κατανοήσει πλήρως, ότι το ζήτημα δεν είναι αυτό καθεαυτό το μέγεθος του ποσοστού του Ελληνικού δημοσίου στον ΟΤΕ, αλλά η παραχώρηση της διοίκησης της επιχείρησης, που είναι στρατηγικής σημασίας για το μέλλον του τόπου.
Δεν κατανοούν λοιπόν αυτές οι πολιτικές ηγεσίες ότι προσχωρώντας σ’ αυτή την επιχειρηματολογία διακινδυνεύουν άμεσα σε προσωπικό επίπεδο να θεωρηθούν μειωμένης αντιληπτικής ικανότητας;
Αξιος επίσης θαυμασμού είναι ο ξαφνικός συγχρονισμός γνωστών εγκρίτων δημοσιογράφων στο αμείλικτο υπαρξιακό ερώτημα:
«Όταν το ΠΑΣΟΚ δηλώνει ότι θα επιδιώξει την επαναφορά του ΟΤΕ στον δημόσιο έλεγχο, με ποιόν τρόπο θα το επιτύχει?»
Το «άδολο» αυτό ερώτημα είναι μια soft παραλλαγή του επιχειρήματος περί δικομματισμού.
Υπονοεί ότι και το ΠΑΣΟΚ κατ’ ουσίαν δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα και απλώς υπόσχεται διάφορα κάνοντας ανέξοδη αντιπολιτευτική πολιτική.
Είναι όμως δυνατόν ευφυέστατοι και παντογνώστες δημοσιογράφοι να αγνοούν ότι το κράτος είναι ακαταγώνιστη δύναμη (ακόμη και εντός του πλαισίου της ΕΕ) εάν περιέλθει σε συγκρουσιακή σχέση με οποιονδήποτε ιδιώτη;
Άραγε η βαρύτιμη εμπειρία τους δεν τους έχει διδάξει, ότι μια Κυβέρνηση έχει σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή στη διάθεσή της, μεγάλο πλήθος εναλλακτικών επιλογών και χειρισμών, αρκεί να έχει την απαιτούμενη πολιτική βούληση;
Και αν η σημερινή Κυβέρνηση καταφέρνει να επιβάλλει τις αποφάσεις της ακόμη και ενάντια στην συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, γιατί μια επόμενη κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να υλοποιήσει σχέδια, που θα ανταποκρίνονται απόλυτα στις λαϊκές επιθυμίες;
Ας μη λοιπόν ανησυχούν ούτε για «το πόσο θα είναι η τιμή των μετοχών, ούτε για το ποιο θα είναι το premium, ούτε για το πού θα βρει η τότε κυβέρνηση τα χρήματα, ούτε για το πώς θα αντιδράσει η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα τοιαύτα».
Ας μη αναλίσκονται σε δαιδαλώδεις υπολογισμούς και ανασφαλείς προβλέψεις.
Ας περιορισθούν μόνο να κατανοήσουν το εξής απλό διαχρονικό πολιτικό δόγμα:
Όταν ο λαός θέλει τότε και η Κυβέρνηση μπορεί…
(Αρκεί να θέλει κι εκείνη...)
Τρίτη 6 Μαΐου 2008
«ΤΣΙΠΡΑΛΕΞ» και … το μυαλό στο χέρι…!
Σε βαρυσήμαντη συνέντευξη του κ.Τσίπρα καταρρίφθηκαν χθές οι κακόβουλοι ισχυρισμοί των πολιτικών του αντιπάλων, περί του ότι δήθεν το κόμμα του οποίου ηγείται δεν προσφέρει συγκεκριμένες πρακτικές λύσεις για τα τρέχοντα προβλήματα του τόπου.
Σε πανηγυρική δημόσια συζήτηση στον τηλεοπτικό σταθμό ΑΛΤΕΡ, ενώπιον του κ. Χατζηνικολάου και τριών εγκρίτων μεγαλοδημοσιογράφων παρουσίασε στο ελληνικό κοινό την πρώτη εντυπωσιακή πρακτική και χρηστική πρόταση του Συνασπισμού.
Πράγματι ο κ. Τσίπρας, όπως συνήθως, εντυπωσίασε με την πρότασή του η οποία συνίσταται σε ένα φαρμακευτικό σκεύασμα με την εμπορική ονομασία «Τσιπραλέξ», τη χρήση του οποίου, κατά τα λεγόμενά του συνιστά ανεπιφύλακτα σε όσους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ επιθυμούν να μεταλλαχθούν από ΕΜΟ σε TRENDY.
Δεν γνωρίζουμε τις λοιπές ενδείξεις του χαπιού, αλλά όσοι είχαμε την τύχη να παρακολουθούμε την εκπομπή, είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε τουλάχιστον μία παρενέργεια, ότι δηλαδή …πήραμε το μυαλό στο χέρι.
Κατά τα λοιπά η συνέντευξη υπήρξε εκπληκτική.
Εντυπωσιακή ήταν η προφανής παντελής έλλειψη προετοιμασίας και η εντεύθεν ένδεια ερωτήσεων των επιφανών δημοσιογράφων, γεγονός που οδήγησε σε απίστευτη χαλαρότητα τη συζήτηση. Κάτι σαν «είδαμε φως και μπήκαμε και μια που σας βρήκαμε ας δείξουμε και λίγο ενδιαφέρον για την περίπτωσή σας».
Στον αντίποδα ο κ. Τσίπρας είχε προετοιμαστεί (στο μέτρο του δυνατού) και είχε φέρει και τις σημειώσεις του, τις οποίες χρησιμοποιούσε επιμόνως σε μορφή «σκονάκι αυτολεξί». Εφευρετικότατος δε όπως πάντα, για να μη καρφώνεται, χρησιμοποιούσε ένα εξαιρετικό τέχνασμα. Οσο ρωτούσε ο δημοσιογράφος, εκείνος σημείωνε υποτίθεται επιμελώς την ερώτηση. Στη συνέχεια δήθεν κοιτούσε την ερώτηση για να απαντήσει, αλλά στην πραγματικότητα εκτελούσε ανάγνωση του προκατασκευασμένου σκονακίου.
Ομολογουμένως ευφυέστατη πρακτική. Στην αρχή μάλιστα έλεγες βλέποντάς τον «τι μεθοδικός και ευγενικός συνομιλητής..». Μετά όμως από καμιά δεκαριά ερωταποκρίσεις το πράγμα χάλασε, διότι οι δημοσιογράφοι ρωτούσαν τα δικά τους και ο κ. Τσίπρας ξαναδιάβαζε το σκονάκι.
Κάτι σαν το γνωστό σχολικό ποιηματάκι με το παπαγάλο, που πήγε να βγάλει λόγο και «…βήχει, ξαναβήχει / μα τι να πει; ξανάπε καλησπέρα…»
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα βέβαια οι δημοσιογράφοι να θεωρούν αναπάντητη την ερώτηση και να την επαναλαμβάνουν. Αλλά βέβαια μάταια η προσπάθειά τους, γιατί έτσι και αλλιώς ο κ. Τσίπρας ξαναδιάβαζε απτόητος το σκονάκι. Κάποια στιγμή μάλιστα μπερδεύτηκε και είπε «όχι αυτό είναι για τα ομόλογα», άλλα δεν είχε και μεγάλη σημασία γιατί και το άλλο ήταν άσχετο με την ερώτηση.
Βεβαίως το όλο σκηνικό είχε και τα θετικά του αποτελέσματα. Διότι η όλη η συνέντευξη, διαρκείας περίπου δύο ωρών, περιορίσθηκε σε καμιά δεκαριά ερωτήματα, που ανακυκλώνονταν με διάφορες διατυπώσεις. Άσχετα από τα ερωτήματα ο κ. Τσίπρας απαντούσε στερεότυπα σε 4-5 δικά του θεματάκια. Και έτσι ο τηλεθεατής εντελώς ξεκούραστα εμπέδωσε πλήρως τις ερωταποκρίσεις κατά τρόπο, που θα τις θυμάται πλέον σε όλη του τη ζωή ακόμα και αν πάσχει από Αλτσχάιμερ.
Επί της ουσίας μάθαμε ότι ο κ. Τσίπρας δεν έκανε διακοπές το Πάσχα, όπως τον κατηγορούσαν οι κακόβουλοι αντίπαλοί του, αλλά είχε πέσει με τα μούτρα στη μελέτη μεγάλων οικονομολόγων, τύπου Γκαλμπρέιθ και Κέυνς. Εντυπωσιάσθηκε μάλιστα από την εξαιρετικής αριστερής καθαρότητας παρατήρηση του Κέυνς ότι «τα χρηματιστήρια αποτελούν εξαιρετικά εργαλεία, τα οποία δυστυχώς δεν υπάρχουν οι απαιτούμενοι εγκέφαλοι για να τα χειρισθούν». Ισως η ταχύρυθμη μελέτη του κ. Τσίπρα να έχει αυτόν τον φιλόδοξο στόχο. Να γίνει κατάλληλος εγκέφαλος για χειρισμό χρηματιστηρίων.
Πάντως υπήρξε εντυπωσιακό ότι πέραν πάσης προσδοκίας στην βιβλιογραφία δεν μνημονεύθηκε ο Μαρξ ή άλλοι παρόμοιοι ξεπερασμένοι οικονομολόγοι, ενώ στην πολιτική κουβέντα αποφεύχθηκε επιμελώς η λέξη σοσιαλισμός, αλλά χρησιμοποιήθηκε στερεότυπα ο όρος σοσιαλδημοκρατία.
Μάθαμε επίσης ότι κ. Τσίπρας αισθάνεται ιδιαίτερη ευθύνη απέναντι στη γενιά των 700 ευρώ και ως εκ τούτου είναι θιασώτης της πολιτικής του κ. Μπερλουσκόνι και του κ. Γκόρντον Μπράουν, επειδή ο μεν πρώτος ανακοίνωσε ότι θα κρατικοποιήσει την ALITALIA, ο δε δεύτερος με τα λεφτά των Βρετανών φορολογουμένων ξεπλήρωσε τα χρέη μιας φαλιρισμένης αγγλικής τράπεζας…!!!
Βέβαια ο βρετανικός λαός φάνηκε στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές να μην τρέφει τον ίδιο θαυμασμό με τον κ. Τσίπρα για τα φιλολαϊκά «σοσιαλδημοκρατικά» μέτρα του κ. Γκόρντον Μπράουν. Από την άλλη εμείς οι παλαιότεροι μαθαίναμε ότι οι συντηρητικές κυβερνήσεις συνηθίζουν να απαξιώνουν και να ξεπουλούν σε ιδιώτες κερδοφόρες κρατικές επιχειρήσεις και να κρατικοποιούν ζημιογόνες ιδιωτικές, που επιθυμούν να ξεφορτωθούν οι ιδιώτες ιδιοκτήτες τους. Φαίνεται όμως ότι αυτά, που μαθαίναμε τότε ήτανε λάθος και μάλλον γι’ αυτό δεν αξιωθήκαμε να πάρουμε πιστοποιητικό αριστεροσύνης από τον συμπαθέστατο κ. Πρόεδρο.
Πληροφορηθήκαμε ακόμα ότι τα σοβαρά μέτρα, που προτείνει ο Συνασπισμός προς τόνωση της αγοράς είναι πρώτος μισθός στα 1250 ευρώ, γεγονός, που θα καθιερωθεί με νόμο, όπως το είχε κάνει και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Εκεί βέβαια έπεσαν κοφτές ερωτήσεις, που χρειάσθηκαν γρήγορες απαντήσεις (χωρίς κράτημα σημείωσης), και έγινε λίγο μπάχαλο το πράμα.
Διότι ο ένας δημοσιογράφος επισήμανε ότι επί Ανδρέα δεν υπήρχε σύμφωνο σταθερότητας στην ΕΕ.
Εκεί ο κ. Τσίπρας ξαναδιάβασε το χωρίο περί γενναίων ακτιβιστών πολιτικών (Μπερλουσκόνι και Μπράουν), που δεν υποκύπτουν μοιρολατρικά στους κανόνες της ΕΕ, αλλά ενεργούν εντός πλαισίου ΕΕ, στα όρια ενός ανεκτού εξτρεμισμού.
Ο άλλος δημοσιογράφος ρώτησε πως θα μπορέσουν να πληρώσουν τους μισθούς αυτούς οι βιομήχανοι. Απλούστατα θα επιδοτηθούν έλαβε την αποστομωτική απάντηση.
Και πού θα βρεθούν τα χρήματα; τόλμησε να ψελλίσει ο τρίτος.
Θα φορολογηθούν τα κέρδη του χρηματιστηρίου, απάντησε ο μελετητής του Κευνσογκαλμπρεϊθμού.
Ο κ. Χαντζηνικολάου για να σώσει την παρτίδα προσπάθησε να αλλάξει θέμα.
Όμως ο κ. Καψής αναρωτήθηκε για εβδομηκοστή όγδοη φορά: Αφού αυτά που προτείνετε και πολλά άλλα τα δέχεται και το ΠΑΣΟΚ, γιατί δεν θέλετε συνεργασία μαζί του; Διότι τα λέει ψέματα, ενώ εμείς τα λέμε αλήθεια…!
Και πώς θα αντιμετωπίσετε τα προβλήματα του ασφαλιστικού;
Απάντηση: επειδή το πρόβλημα είναι δημογραφικό, θα επιδοτήσουμε τα νέα ζευγάρια για να παντρεύονται και να κάνουν παιδιά (!!!).
Δημοσιογράφος: αυτό όμως θα χρειασθεί τουλάχιστον καμιά εικοσαριά χρόνια και το πρόβλημα είναι άμεσο.
Απάντηση κ. Τσίπρα: Θα πατάξουμε και την εισφοροδιαφυγή.
Δημοσιογράφος: Μα αυτό δεν είναι καινούργιο. Το υπόσχονται όλα τα κόμματα.
κ.Τσίπρας: Ναι αλλά εμείς λέμε αλήθεια, ενώ οι άλλοι λένε ψέματα.
Το πιο συνταρακτικό όμως ήταν ή εμπνευσμένη μεθοδολογία για την αντιμετώπιση της αντιλαϊκής πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας.
Σύμφωνα με την μεγαλοφυή συνταγή του κ. Τσίπρα απαιτείται να υπάρξει προοδευτική αλλαγή στις κοινωνικές πολιτικές ισορροπίες, επιβεβαίωση των δημοσκοπικών επιτυχιών του ΣΥΡΙΖΑ στην κάλπη και πολιτικές παρεμβάσεις όχι μόνο στη Βουλή αλλά και εκτός αυτής.
Δημοσιογράφος: Αν, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις από τις προσεχείς εκλογές αναδειχθεί πρώτο κόμμα η ΝΔ, εσείς θα συνεργασθείτε με το ΠΑΣΟΚ;
κ.Τσίπρας: Επανάληψη κατεβατού περί κοινωνικών αγώνων, ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και τα τοιαύτα.
Δημοσιογράφος: Μα αν δεν προχωρήσετε σε συνεργασία, θα ξανάχουμε κυβέρνηση ΝΔ.
κ.Τσίπρας: Επανάληψη ποιήματος για τη γενιά των 700 ευρω, τις κοινωνικές παρεμβάσεις και τις πλατιές αριστερές πλειοψηφίες…
Αυτά λοιπόν τα κοσμοϊστορικά , ευφυή όσο και πρωτότυπα συζητήθηκαν στην ιστορική αυτή συνέντευξη και έκτοτε με έχει πιάσει μια μεγάλη απελπισία.
Έχω ως σκεπτόμενος πολίτης απολέσει κάθε ίχνος αυτοεκτίμησης.
Διότι, παρά την πρωτοφανή επαναληπτικότητα των ερωταποκρίσεων, φαίνεται πως δεν κατάφερα να αρθώ στο ύψος της απαιτούμενης πολιτικής αντιληπτικότητας.
Πως αλλιώς εξηγείται ότι, αντί να εκστασιασθώ, έμεινα με μια πικρή εντύπωση ότι ουδέποτε τόσο μεγάλοι δημοσιογράφοι πήραν μια τόσο πολύωρη συνέντευξη με τόσο φτωχές ειδήσεις και συμπεράσματα.
Την επόμενη λοιπόν φορά, προτού παρακολουθήσει κανείς παρόμοια συνέντευξη ίσως ενδείκνυται να χάψει προληπτικά μια χούφτα χάπια «ΤΣΙΠΡΑΛΈΞ», που εγγυημένα προστατεύουν από την ΕΜΟποίηση, αλλά μπορεί να βοηθούν και στη χώνεψη του Κευνσογκαλμπρεϊθμού….
Σε πανηγυρική δημόσια συζήτηση στον τηλεοπτικό σταθμό ΑΛΤΕΡ, ενώπιον του κ. Χατζηνικολάου και τριών εγκρίτων μεγαλοδημοσιογράφων παρουσίασε στο ελληνικό κοινό την πρώτη εντυπωσιακή πρακτική και χρηστική πρόταση του Συνασπισμού.
Πράγματι ο κ. Τσίπρας, όπως συνήθως, εντυπωσίασε με την πρότασή του η οποία συνίσταται σε ένα φαρμακευτικό σκεύασμα με την εμπορική ονομασία «Τσιπραλέξ», τη χρήση του οποίου, κατά τα λεγόμενά του συνιστά ανεπιφύλακτα σε όσους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ επιθυμούν να μεταλλαχθούν από ΕΜΟ σε TRENDY.
Δεν γνωρίζουμε τις λοιπές ενδείξεις του χαπιού, αλλά όσοι είχαμε την τύχη να παρακολουθούμε την εκπομπή, είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε τουλάχιστον μία παρενέργεια, ότι δηλαδή …πήραμε το μυαλό στο χέρι.
Κατά τα λοιπά η συνέντευξη υπήρξε εκπληκτική.
Εντυπωσιακή ήταν η προφανής παντελής έλλειψη προετοιμασίας και η εντεύθεν ένδεια ερωτήσεων των επιφανών δημοσιογράφων, γεγονός που οδήγησε σε απίστευτη χαλαρότητα τη συζήτηση. Κάτι σαν «είδαμε φως και μπήκαμε και μια που σας βρήκαμε ας δείξουμε και λίγο ενδιαφέρον για την περίπτωσή σας».
Στον αντίποδα ο κ. Τσίπρας είχε προετοιμαστεί (στο μέτρο του δυνατού) και είχε φέρει και τις σημειώσεις του, τις οποίες χρησιμοποιούσε επιμόνως σε μορφή «σκονάκι αυτολεξί». Εφευρετικότατος δε όπως πάντα, για να μη καρφώνεται, χρησιμοποιούσε ένα εξαιρετικό τέχνασμα. Οσο ρωτούσε ο δημοσιογράφος, εκείνος σημείωνε υποτίθεται επιμελώς την ερώτηση. Στη συνέχεια δήθεν κοιτούσε την ερώτηση για να απαντήσει, αλλά στην πραγματικότητα εκτελούσε ανάγνωση του προκατασκευασμένου σκονακίου.
Ομολογουμένως ευφυέστατη πρακτική. Στην αρχή μάλιστα έλεγες βλέποντάς τον «τι μεθοδικός και ευγενικός συνομιλητής..». Μετά όμως από καμιά δεκαριά ερωταποκρίσεις το πράγμα χάλασε, διότι οι δημοσιογράφοι ρωτούσαν τα δικά τους και ο κ. Τσίπρας ξαναδιάβαζε το σκονάκι.
Κάτι σαν το γνωστό σχολικό ποιηματάκι με το παπαγάλο, που πήγε να βγάλει λόγο και «…βήχει, ξαναβήχει / μα τι να πει; ξανάπε καλησπέρα…»
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα βέβαια οι δημοσιογράφοι να θεωρούν αναπάντητη την ερώτηση και να την επαναλαμβάνουν. Αλλά βέβαια μάταια η προσπάθειά τους, γιατί έτσι και αλλιώς ο κ. Τσίπρας ξαναδιάβαζε απτόητος το σκονάκι. Κάποια στιγμή μάλιστα μπερδεύτηκε και είπε «όχι αυτό είναι για τα ομόλογα», άλλα δεν είχε και μεγάλη σημασία γιατί και το άλλο ήταν άσχετο με την ερώτηση.
Βεβαίως το όλο σκηνικό είχε και τα θετικά του αποτελέσματα. Διότι η όλη η συνέντευξη, διαρκείας περίπου δύο ωρών, περιορίσθηκε σε καμιά δεκαριά ερωτήματα, που ανακυκλώνονταν με διάφορες διατυπώσεις. Άσχετα από τα ερωτήματα ο κ. Τσίπρας απαντούσε στερεότυπα σε 4-5 δικά του θεματάκια. Και έτσι ο τηλεθεατής εντελώς ξεκούραστα εμπέδωσε πλήρως τις ερωταποκρίσεις κατά τρόπο, που θα τις θυμάται πλέον σε όλη του τη ζωή ακόμα και αν πάσχει από Αλτσχάιμερ.
Επί της ουσίας μάθαμε ότι ο κ. Τσίπρας δεν έκανε διακοπές το Πάσχα, όπως τον κατηγορούσαν οι κακόβουλοι αντίπαλοί του, αλλά είχε πέσει με τα μούτρα στη μελέτη μεγάλων οικονομολόγων, τύπου Γκαλμπρέιθ και Κέυνς. Εντυπωσιάσθηκε μάλιστα από την εξαιρετικής αριστερής καθαρότητας παρατήρηση του Κέυνς ότι «τα χρηματιστήρια αποτελούν εξαιρετικά εργαλεία, τα οποία δυστυχώς δεν υπάρχουν οι απαιτούμενοι εγκέφαλοι για να τα χειρισθούν». Ισως η ταχύρυθμη μελέτη του κ. Τσίπρα να έχει αυτόν τον φιλόδοξο στόχο. Να γίνει κατάλληλος εγκέφαλος για χειρισμό χρηματιστηρίων.
Πάντως υπήρξε εντυπωσιακό ότι πέραν πάσης προσδοκίας στην βιβλιογραφία δεν μνημονεύθηκε ο Μαρξ ή άλλοι παρόμοιοι ξεπερασμένοι οικονομολόγοι, ενώ στην πολιτική κουβέντα αποφεύχθηκε επιμελώς η λέξη σοσιαλισμός, αλλά χρησιμοποιήθηκε στερεότυπα ο όρος σοσιαλδημοκρατία.
Μάθαμε επίσης ότι κ. Τσίπρας αισθάνεται ιδιαίτερη ευθύνη απέναντι στη γενιά των 700 ευρώ και ως εκ τούτου είναι θιασώτης της πολιτικής του κ. Μπερλουσκόνι και του κ. Γκόρντον Μπράουν, επειδή ο μεν πρώτος ανακοίνωσε ότι θα κρατικοποιήσει την ALITALIA, ο δε δεύτερος με τα λεφτά των Βρετανών φορολογουμένων ξεπλήρωσε τα χρέη μιας φαλιρισμένης αγγλικής τράπεζας…!!!
Βέβαια ο βρετανικός λαός φάνηκε στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές να μην τρέφει τον ίδιο θαυμασμό με τον κ. Τσίπρα για τα φιλολαϊκά «σοσιαλδημοκρατικά» μέτρα του κ. Γκόρντον Μπράουν. Από την άλλη εμείς οι παλαιότεροι μαθαίναμε ότι οι συντηρητικές κυβερνήσεις συνηθίζουν να απαξιώνουν και να ξεπουλούν σε ιδιώτες κερδοφόρες κρατικές επιχειρήσεις και να κρατικοποιούν ζημιογόνες ιδιωτικές, που επιθυμούν να ξεφορτωθούν οι ιδιώτες ιδιοκτήτες τους. Φαίνεται όμως ότι αυτά, που μαθαίναμε τότε ήτανε λάθος και μάλλον γι’ αυτό δεν αξιωθήκαμε να πάρουμε πιστοποιητικό αριστεροσύνης από τον συμπαθέστατο κ. Πρόεδρο.
Πληροφορηθήκαμε ακόμα ότι τα σοβαρά μέτρα, που προτείνει ο Συνασπισμός προς τόνωση της αγοράς είναι πρώτος μισθός στα 1250 ευρώ, γεγονός, που θα καθιερωθεί με νόμο, όπως το είχε κάνει και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Εκεί βέβαια έπεσαν κοφτές ερωτήσεις, που χρειάσθηκαν γρήγορες απαντήσεις (χωρίς κράτημα σημείωσης), και έγινε λίγο μπάχαλο το πράμα.
Διότι ο ένας δημοσιογράφος επισήμανε ότι επί Ανδρέα δεν υπήρχε σύμφωνο σταθερότητας στην ΕΕ.
Εκεί ο κ. Τσίπρας ξαναδιάβασε το χωρίο περί γενναίων ακτιβιστών πολιτικών (Μπερλουσκόνι και Μπράουν), που δεν υποκύπτουν μοιρολατρικά στους κανόνες της ΕΕ, αλλά ενεργούν εντός πλαισίου ΕΕ, στα όρια ενός ανεκτού εξτρεμισμού.
Ο άλλος δημοσιογράφος ρώτησε πως θα μπορέσουν να πληρώσουν τους μισθούς αυτούς οι βιομήχανοι. Απλούστατα θα επιδοτηθούν έλαβε την αποστομωτική απάντηση.
Και πού θα βρεθούν τα χρήματα; τόλμησε να ψελλίσει ο τρίτος.
Θα φορολογηθούν τα κέρδη του χρηματιστηρίου, απάντησε ο μελετητής του Κευνσογκαλμπρεϊθμού.
Ο κ. Χαντζηνικολάου για να σώσει την παρτίδα προσπάθησε να αλλάξει θέμα.
Όμως ο κ. Καψής αναρωτήθηκε για εβδομηκοστή όγδοη φορά: Αφού αυτά που προτείνετε και πολλά άλλα τα δέχεται και το ΠΑΣΟΚ, γιατί δεν θέλετε συνεργασία μαζί του; Διότι τα λέει ψέματα, ενώ εμείς τα λέμε αλήθεια…!
Και πώς θα αντιμετωπίσετε τα προβλήματα του ασφαλιστικού;
Απάντηση: επειδή το πρόβλημα είναι δημογραφικό, θα επιδοτήσουμε τα νέα ζευγάρια για να παντρεύονται και να κάνουν παιδιά (!!!).
Δημοσιογράφος: αυτό όμως θα χρειασθεί τουλάχιστον καμιά εικοσαριά χρόνια και το πρόβλημα είναι άμεσο.
Απάντηση κ. Τσίπρα: Θα πατάξουμε και την εισφοροδιαφυγή.
Δημοσιογράφος: Μα αυτό δεν είναι καινούργιο. Το υπόσχονται όλα τα κόμματα.
κ.Τσίπρας: Ναι αλλά εμείς λέμε αλήθεια, ενώ οι άλλοι λένε ψέματα.
Το πιο συνταρακτικό όμως ήταν ή εμπνευσμένη μεθοδολογία για την αντιμετώπιση της αντιλαϊκής πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας.
Σύμφωνα με την μεγαλοφυή συνταγή του κ. Τσίπρα απαιτείται να υπάρξει προοδευτική αλλαγή στις κοινωνικές πολιτικές ισορροπίες, επιβεβαίωση των δημοσκοπικών επιτυχιών του ΣΥΡΙΖΑ στην κάλπη και πολιτικές παρεμβάσεις όχι μόνο στη Βουλή αλλά και εκτός αυτής.
Δημοσιογράφος: Αν, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις από τις προσεχείς εκλογές αναδειχθεί πρώτο κόμμα η ΝΔ, εσείς θα συνεργασθείτε με το ΠΑΣΟΚ;
κ.Τσίπρας: Επανάληψη κατεβατού περί κοινωνικών αγώνων, ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και τα τοιαύτα.
Δημοσιογράφος: Μα αν δεν προχωρήσετε σε συνεργασία, θα ξανάχουμε κυβέρνηση ΝΔ.
κ.Τσίπρας: Επανάληψη ποιήματος για τη γενιά των 700 ευρω, τις κοινωνικές παρεμβάσεις και τις πλατιές αριστερές πλειοψηφίες…
Αυτά λοιπόν τα κοσμοϊστορικά , ευφυή όσο και πρωτότυπα συζητήθηκαν στην ιστορική αυτή συνέντευξη και έκτοτε με έχει πιάσει μια μεγάλη απελπισία.
Έχω ως σκεπτόμενος πολίτης απολέσει κάθε ίχνος αυτοεκτίμησης.
Διότι, παρά την πρωτοφανή επαναληπτικότητα των ερωταποκρίσεων, φαίνεται πως δεν κατάφερα να αρθώ στο ύψος της απαιτούμενης πολιτικής αντιληπτικότητας.
Πως αλλιώς εξηγείται ότι, αντί να εκστασιασθώ, έμεινα με μια πικρή εντύπωση ότι ουδέποτε τόσο μεγάλοι δημοσιογράφοι πήραν μια τόσο πολύωρη συνέντευξη με τόσο φτωχές ειδήσεις και συμπεράσματα.
Την επόμενη λοιπόν φορά, προτού παρακολουθήσει κανείς παρόμοια συνέντευξη ίσως ενδείκνυται να χάψει προληπτικά μια χούφτα χάπια «ΤΣΙΠΡΑΛΈΞ», που εγγυημένα προστατεύουν από την ΕΜΟποίηση, αλλά μπορεί να βοηθούν και στη χώνεψη του Κευνσογκαλμπρεϊθμού….
Δευτέρα 5 Μαΐου 2008
Ουκ εά με καθεύδειν...
Εκανα μεγάλη προσπάθεια να αποφύγω να σχολιάσω την θλιβερή εικόνα του «εργατικού» εορτασμού της Πρωτομαγιάς.
«Όμως ουκ εά με καθεύδειν το του κ. Αλογοσκούφη τρόπαιον»
Ολόκληρος ο κόσμος έχει συνειδητοποιήσει ότι ο πλανήτης έχει εισέλθει σε μια πρωτοφανή οικονομική αθλιότητα, όπου οι φτωχές χώρες αντιμετωπίζουν ήδη το φάσμα της πείνας, ενώ και οι λαοί των θεωρούμενων ανεπτυγμένων έχουν ήδη βρεθεί στον αστερισμό της στέρησης βασικών καταναλωτικών αγαθών και όχι μόνον.
Σ’ όλες τις χώρες λοιπόν , πλούσιες ή φτωχές, παρακολουθήσαμε τους λαούς να συμμετέχουν σε μαζικές εκδηλώσεις με αιτήματα από επισιτιστικά έως πάσης φύσεως οικονομικά. Σε όλες τις χώρες η αντιπαλότητα εκφράσθηκε απέναντι σε κυβερνητικές πολιτικές με αντιλαϊκό ή αντεργατικό χαρακτήρα. Σε όλες τις χώρες, όπου υπήρξαν συγκρούσεις, αυτές συνέβησαν ενάντια σε δυνάμεις καταστολής λίγο ως πολύ αυταρχικών καθεστώτων.
Σε όλες? Όχι ακριβώς …!
Εδώ είναι Ελλάδα και ως γνωστόν «είμεθα έθνος ανάδελφον» ( λατινιστί sui generis).
Μονάχα λοιπόν εδώ δεν συνέβη τίποτα από όσα περιγράψαμε για τον υπόλοιπο πλανήτη.
Εδώ η εκδήλωση δεν ήταν μαζική.
Δεν ήταν άλλωστε μία.
Εδώ ο «πανηγυρισμός» ξεκίνησε σε διπλή version. Μία σε version ΠΑΜΕ (να φύγουμε από το γήπεδο) και μία σε version ΓΣΕΕ.
Ετσι ξεκίνησε στην αρχή. Γιατί στη συνέχεια και η version ΓΣΕΕ εξελίχθηκε σε δύο
υποversion.
Μια της υπόλοιπης ΓΣΕΕ σε στατική έκδοση. Και μια του ΣΥΡΙΖΑ σε περιπατητική (με ολίγη από διαδήλωση) έκδοση.
Πως τα καταφέραμε? Πολύ απλό.
Το ΠΑΜΕ δεν το συζητάμε, είναι πολύ καθαρόαιμη («γαλαζοαίματη») εργατική παράταξη και κάνει δική του εκδήλωση για να μη μολυνθεί από τα «μιάσματα» των άλλων κομμάτων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ διακατέχεται από ένα σύνδρομο μαθητευόμενου μάγου, ο οποίος έχει πάρει τα αυγά και τα μπουγέλα και τα εκσφενδονίζει αδιακρίτως προς πάσα κατεύθυνση, μετατρέποντας τον ακτιβισμό σε αυτοσκοπό και τον πολιτικό αγώνα σε υπαρξιακή εκτόνωση.
Οσο για τη ΓΣΕΕ μοιάζει (ανησυχητικά συχνά) να καλπάζει καβάλα στ’ άλογο καθοδηγώντας ένα εργατικό κίνημα, που είτε δεν υπάρχει είτε κινείται σε άλλες κατευθύνσεις.
Κάπως έτσι λοιπόν βοηθούσης και της χαλάρωσης των Αγίων ημερών, μαζευτήκαμε τρεις και ο κούκος.
Και ο ένας κούκος (ΠΑΜΕ) «έφτυσε» τους άλλους δύο και τράβηξε το δικό του ντορό.
Ο δεύτερος κούκος (ΣΥΡΙΖΑ) το έριξε στην πλάκα και αφού πέταξε στον άλλο ότι αυγά του περισσέψανε από το Πάσχα, έκανε και μια πορεία για την τιμή των όπλων.
Και ο τρίτος κούκος (ΓΣΕΕ) θυμωθείς διότι διέκρινε ιχνοστοιχεία Σταλινισμού στο μπουγελόνερο στύλωσε τα ποδάρια και δεν το κούνησε από την πλατεία.
Όπως ήτανε φυσικό και επόμενο ο κ. Αλογοσκούφης εκεί, που ήταν με κολλημένη την πλάτη στον τοίχο, δεχόμενος αντιπολιτευτικά αλλά και εσωκομματικά πυρά, αναθάρρησε ο άνθρωπος, προσκύνησε τα εικονίσματα όλων των μεγάλων εργατοπατέρων δεξιών τε και αριστερών και πήρε σβάρνα τους δημοσιογράφους, κομπορρημονώντας για την επιτυχία των «μεταρρυθμίσεων» και προαναγγέλλοντας ολοκληρωτική εκποίηση των μετοχών του ΟΤΕ.
Όσο για τους αριστερούς ηγέτες? Δόξη και τιμή στεφάνωσον αυτούς για την διαπλανητικά πρωτοφανή εξυπηρέτηση των συμφερόντων της εργατικής τάξης.
Αν δεν κάνω λάθος το διαχρονικό σύνθημα της παγκόσμιας αριστεράς υπήρξε "ενότητα και αγώνας". Η ενότητα προφανώς προυποθέτει κοινή πολιτική πλατφόρμα και ο αγώνας έχει νόημα όταν έχει συγκεκριμένη πολιτική στόχευση στο βάθος της οποίας θα πρέπει να τίθεται η κατάκτηση της εξουσίας από τους μη προνομιούχους.
Ας με συμπαθάνε οι πεφωτισμένοι εγκέφαλοι της ένθεν κακείθεν κομματικής νομενκλατούρας αλλά εγώ ο έσχατος και ταπεινός θα διακινδυνεύσω μια δυσοίωνη πρόβλεψη.
Όσο η "κομμουνιστική" ελίτ θεωρεί τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς κατάλληλη ευκαιρία για να αναδείξει τις αυτάρεσκες ιδιαιτερότητές της, όσο το νεανικό σφρίγος εκτονώνεται ακτιβίστικα σε αυγά, κροτίδες και μπουκάλια και όσο η συνδικαλιστική ηγεσία δεν αφουγκράζεται τη βοή του λαϊκού κινήματος,
η μεγαλοαστική τάξη θα διασκεδάζει αμέριμνη στη Μύκονο,
ο "λαουτζίκος" θα ψάχνει το μαγιόξυλο στα βουνά και τα λαγκάδια
και οι συντηρητικές κυβερνήσεις θα ολοκληρώνουν ανενόχλητες τις "μεταρρυθμίσεις" τους.
«Όμως ουκ εά με καθεύδειν το του κ. Αλογοσκούφη τρόπαιον»
Ολόκληρος ο κόσμος έχει συνειδητοποιήσει ότι ο πλανήτης έχει εισέλθει σε μια πρωτοφανή οικονομική αθλιότητα, όπου οι φτωχές χώρες αντιμετωπίζουν ήδη το φάσμα της πείνας, ενώ και οι λαοί των θεωρούμενων ανεπτυγμένων έχουν ήδη βρεθεί στον αστερισμό της στέρησης βασικών καταναλωτικών αγαθών και όχι μόνον.
Σ’ όλες τις χώρες λοιπόν , πλούσιες ή φτωχές, παρακολουθήσαμε τους λαούς να συμμετέχουν σε μαζικές εκδηλώσεις με αιτήματα από επισιτιστικά έως πάσης φύσεως οικονομικά. Σε όλες τις χώρες η αντιπαλότητα εκφράσθηκε απέναντι σε κυβερνητικές πολιτικές με αντιλαϊκό ή αντεργατικό χαρακτήρα. Σε όλες τις χώρες, όπου υπήρξαν συγκρούσεις, αυτές συνέβησαν ενάντια σε δυνάμεις καταστολής λίγο ως πολύ αυταρχικών καθεστώτων.
Σε όλες? Όχι ακριβώς …!
Εδώ είναι Ελλάδα και ως γνωστόν «είμεθα έθνος ανάδελφον» ( λατινιστί sui generis).
Μονάχα λοιπόν εδώ δεν συνέβη τίποτα από όσα περιγράψαμε για τον υπόλοιπο πλανήτη.
Εδώ η εκδήλωση δεν ήταν μαζική.
Δεν ήταν άλλωστε μία.
Εδώ ο «πανηγυρισμός» ξεκίνησε σε διπλή version. Μία σε version ΠΑΜΕ (να φύγουμε από το γήπεδο) και μία σε version ΓΣΕΕ.
Ετσι ξεκίνησε στην αρχή. Γιατί στη συνέχεια και η version ΓΣΕΕ εξελίχθηκε σε δύο
υποversion.
Μια της υπόλοιπης ΓΣΕΕ σε στατική έκδοση. Και μια του ΣΥΡΙΖΑ σε περιπατητική (με ολίγη από διαδήλωση) έκδοση.
Πως τα καταφέραμε? Πολύ απλό.
Το ΠΑΜΕ δεν το συζητάμε, είναι πολύ καθαρόαιμη («γαλαζοαίματη») εργατική παράταξη και κάνει δική του εκδήλωση για να μη μολυνθεί από τα «μιάσματα» των άλλων κομμάτων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ διακατέχεται από ένα σύνδρομο μαθητευόμενου μάγου, ο οποίος έχει πάρει τα αυγά και τα μπουγέλα και τα εκσφενδονίζει αδιακρίτως προς πάσα κατεύθυνση, μετατρέποντας τον ακτιβισμό σε αυτοσκοπό και τον πολιτικό αγώνα σε υπαρξιακή εκτόνωση.
Οσο για τη ΓΣΕΕ μοιάζει (ανησυχητικά συχνά) να καλπάζει καβάλα στ’ άλογο καθοδηγώντας ένα εργατικό κίνημα, που είτε δεν υπάρχει είτε κινείται σε άλλες κατευθύνσεις.
Κάπως έτσι λοιπόν βοηθούσης και της χαλάρωσης των Αγίων ημερών, μαζευτήκαμε τρεις και ο κούκος.
Και ο ένας κούκος (ΠΑΜΕ) «έφτυσε» τους άλλους δύο και τράβηξε το δικό του ντορό.
Ο δεύτερος κούκος (ΣΥΡΙΖΑ) το έριξε στην πλάκα και αφού πέταξε στον άλλο ότι αυγά του περισσέψανε από το Πάσχα, έκανε και μια πορεία για την τιμή των όπλων.
Και ο τρίτος κούκος (ΓΣΕΕ) θυμωθείς διότι διέκρινε ιχνοστοιχεία Σταλινισμού στο μπουγελόνερο στύλωσε τα ποδάρια και δεν το κούνησε από την πλατεία.
Όπως ήτανε φυσικό και επόμενο ο κ. Αλογοσκούφης εκεί, που ήταν με κολλημένη την πλάτη στον τοίχο, δεχόμενος αντιπολιτευτικά αλλά και εσωκομματικά πυρά, αναθάρρησε ο άνθρωπος, προσκύνησε τα εικονίσματα όλων των μεγάλων εργατοπατέρων δεξιών τε και αριστερών και πήρε σβάρνα τους δημοσιογράφους, κομπορρημονώντας για την επιτυχία των «μεταρρυθμίσεων» και προαναγγέλλοντας ολοκληρωτική εκποίηση των μετοχών του ΟΤΕ.
Όσο για τους αριστερούς ηγέτες? Δόξη και τιμή στεφάνωσον αυτούς για την διαπλανητικά πρωτοφανή εξυπηρέτηση των συμφερόντων της εργατικής τάξης.
Αν δεν κάνω λάθος το διαχρονικό σύνθημα της παγκόσμιας αριστεράς υπήρξε "ενότητα και αγώνας". Η ενότητα προφανώς προυποθέτει κοινή πολιτική πλατφόρμα και ο αγώνας έχει νόημα όταν έχει συγκεκριμένη πολιτική στόχευση στο βάθος της οποίας θα πρέπει να τίθεται η κατάκτηση της εξουσίας από τους μη προνομιούχους.
Ας με συμπαθάνε οι πεφωτισμένοι εγκέφαλοι της ένθεν κακείθεν κομματικής νομενκλατούρας αλλά εγώ ο έσχατος και ταπεινός θα διακινδυνεύσω μια δυσοίωνη πρόβλεψη.
Όσο η "κομμουνιστική" ελίτ θεωρεί τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς κατάλληλη ευκαιρία για να αναδείξει τις αυτάρεσκες ιδιαιτερότητές της, όσο το νεανικό σφρίγος εκτονώνεται ακτιβίστικα σε αυγά, κροτίδες και μπουκάλια και όσο η συνδικαλιστική ηγεσία δεν αφουγκράζεται τη βοή του λαϊκού κινήματος,
η μεγαλοαστική τάξη θα διασκεδάζει αμέριμνη στη Μύκονο,
ο "λαουτζίκος" θα ψάχνει το μαγιόξυλο στα βουνά και τα λαγκάδια
και οι συντηρητικές κυβερνήσεις θα ολοκληρώνουν ανενόχλητες τις "μεταρρυθμίσεις" τους.
Σάββατο 3 Μαΐου 2008
Παν άμετρον κάκιστον
Κατά λογική αντιδιαστολή προς το γνωστό αρχαίο ρητό «παν μέτρον άριστον» θα πρέπει να δεχθούμε ότι το άμετρον υπό την έννοια του υπερβολικού ή απόλυτου είναι κάκιστο.
Ετσι από την τρέχουσα επικαιρότητα σταχυολογούμε μερικές ειδήσεις και αφήνουμε στην κρίση σας την ορθότητα του συλλογισμού μας.
Η απόλυτη πολιτική ένδεια:
Πολιτική οικολογική οργάνωση διοργάνωσε εκδήλωση στη Γεωπονική Σχολή για την αποποινικοποίηση του χασίς.
Η απόλυτη παιδαγωγική αβελτηρία:
Η σύγκλητος των καθηγητών έδωσε άδεια για την διοργάνωση της παραπάνω εκδήλωσης.
Το απόλυτο ανέκδοτο :
Επιφυλάξεις για τα ψιλά γράμματα της συμφωνίας για τον ΟΤΕ εκφράζουν βουλευτές και συνδικαλιστές της Νέας Δημοκρατίας
Ετσι από την τρέχουσα επικαιρότητα σταχυολογούμε μερικές ειδήσεις και αφήνουμε στην κρίση σας την ορθότητα του συλλογισμού μας.
Η απόλυτη πολιτική ένδεια:
Πολιτική οικολογική οργάνωση διοργάνωσε εκδήλωση στη Γεωπονική Σχολή για την αποποινικοποίηση του χασίς.
Η απόλυτη παιδαγωγική αβελτηρία:
Η σύγκλητος των καθηγητών έδωσε άδεια για την διοργάνωση της παραπάνω εκδήλωσης.
Το απόλυτο ανέκδοτο :
Επιφυλάξεις για τα ψιλά γράμματα της συμφωνίας για τον ΟΤΕ εκφράζουν βουλευτές και συνδικαλιστές της Νέας Δημοκρατίας
Πέμπτη 1 Μαΐου 2008
ΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΣΤΑ 18? ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΣΤΑ 12?
Ευρεία συζήτηση έχει ήδη αναπτυχθεί (και δικαίως) γύρω από το ζήτημα της κατάλληλης ηλικίας για την υποχρεωτική στράτευση.
Αν δεν πρόκειται για ένα επικοινωνιακό ταχυδακτυλουργικού τύπου τρικ, με το οποίο ο κ. ΥΠΕΘΑ προσπαθεί να αποπροσανατολίσει τους στερημένους του φετινού Πάσχα από την απελπισία της ακρίβειας, τότε το θέμα είναι πάρα πολύ αστείο ώστε να μη το πάρουμε στα σοβαρά.
Θυμάμαι όταν ήμουνα μικρός τον πατέρα μου με την αθεράπευτη αισιοδοξία του σε κάθε σχετική ευκαιρία να επαναλαμβάνει: «Μέχρι να πας εσύ αγόρι μου φαντάρος, ο στρατός θα έχει καταργηθεί».
Παρότι άργησα να πάω (κατατάχθηκα στα 24) υπηρέτησα στο πολεμικό ναυτικό 26 ολόκληρους μήνες και όταν απολύθηκα ήτανε περίπου σαν να ξεκινούσα τη ζωή μου από το μηδέν.
Και μπορεί οι ουτοπικές προσδοκίες του πατέρα μου να μη επιβεβαιώθηκαν, η υπόθεση όμως βρισκότανε σε καλό δρόμο, γιατί μέχρι πρό τινος η θητεία παρουσίαζε συνεχή τάση μείωσης και τα προγράμματα και των δύο κομμάτων εξουσίας προέβλεπαν δραστική συνέχιση αυτής της γραμμής.
Αποτελεί λοιπόν αλγεινή οπισθοδρόμηση η πρόσφατη αποκάλυψη ότι ο κ. Υπουργός μεθοδεύει τρόπους αύξησης του στρατεύματος αντί του περιορισμού, που το κόμμα του επαγγελόταν προεκλογικά.
Δεν αποτελεί βέβαια πρωτοτυπία αυτό το μυστηριώδες κόμμα να υπόσχεται αριστερά και να πολιτεύεται ακροδεξιά. Αν μάλιστα κρίνουμε από τις δημοσκοπήσεις φαίνεται ότι και ο λαός κάπου έχει συνηθίσει αυτή την ζουρλοχαρούμενη τακτική.
Και βεβαίως στη δημοκρατία είμαστε υποχρεωμένοι να πειθαρχούμε στις αποφάσεις της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης της χώρας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να δηλώσουμε πανηλίθιοι. Διότι περισσότερο εξοργιστικά από τα ίδια τα μέτρα είναι μονίμως τα προβαλλόμενα προς αιτιολόγησή τους επιχειρήματα και οι δήθεν πατριωτικοί στόχοι, που εξυπηρετούν.
Ας μας πούνε καθαρά ότι πρέπει να εμποδισθούν τα υγιή βλαστάρια του λαουτζίκου, που επιθυμούν να μορφωθούν και αποτελούν τη μόνη ελπίδα προόδου για τον τόπο, προκειμένου να υπάρξει μεγαλύτερη άνεση λιποταξίας για κουμπαρόπουλα, για επώνυμα τεμπελόπαιδα, για το αγράμματο μεγαλοαστικό κηφηναριό, για το ψευτοκαλλιτεχνικό προσωπικό των καναλιών και γενικά για τα επιφανή μέλη μιας απίθανης διαπλεκόμενης κιτσαρίας.
Ας μας πούνε καθαρά ότι χρειάζονται άμεσα μερικές χιλιάδες στρατεύσιμους των επόμενων τριών-τεσσάρων κλάσεων γιατί θέλουν να αυξήσουν τις δυνάμεις, που διαθέτει η χώρα σε εκτός Ελλάδος επιχειρήσεις.
Διότι το επαγγελματικό προσωπικό επιλέγεται με ρουσφετολογικά κριτήρια και δεν έχει ούτε όρεξη για δουλειά, ούτε μπορεί να ανταποκριθεί στις σύγχρονες μαθησιακές ανάγκες. Επομένως χρειάζονται ευφυέστεροι και εργατικότεροι στρατεύσιμοι για να σώσουν την παρτίδα.
Ας μας πούνε ότι έρχονται χρόνια δίσεκτα και ο κόσμος προβλέπεται να βγει στους δρόμους. Και οι φοιτητές είναι συνήθως μπροστάρηδες στα πεζοδρόμια. Είναι λοιπόν καλλίτερα για μια κυβέρνηση να έχει λιγότερους φοιτητές να αντιμετωπίσει και μάλιστα όσο το δυνατόν σε μεγαλύτερη ηλικία, που η ανάγκη επιτάχυνσης απόκτησης του πτυχίου και της επαγγελματικής αποκατάστασης θα είναι πιο ώριμη και πιο επιτακτική.
Ας μας πούνε επί τέλους την αλήθεια γιατί και το παραμύθι σ’ αυτή τη μυθική χώρα πρέπει να έχει κάπου τα όριά του.
Είναι σοβαρό επιχείρημα ότι είναι προς το συμφέρον των παιδιών γιατί έτσι θα ξεμπλέκουν γρηγορότερα με αυτή την υποχρέωση?
Μα αν κάποιος θέλει μπορεί και σήμερα να το επιλέξει. Γιατί πρέπει να γίνει για όλους υποχρεωτικό? Μήπως είναι κάποιοι (συμπτωματικά οι πολλοί) τόσο χαζοί, που δεν καταλαβαίνουν το συμφέρον τους?
Είναι σοβαρό επιχείρημα ότι για την ασφάλεια της χώρας χρειαζόμαστε περισσότερο ανθρώπινο δυναμικό, από ότι τα προηγούμενα χρόνια?
Μα και η «κουτσή Μαρία» γνωρίζει ότι οι σύγχρονοι στρατοί είναι εντάσεως τεχνολογίας και όχι εντάσεως ανθρώπινου δυναμικού και χρειάζονται λιγότερους αλλά υψηλότερης μόρφωσης στρατιωτικούς.
Και ποιοί ακριβώς είναι οι περισσότεροι κίνδυνοι, που μας απειλούν όταν όλοι οι γείτονές μας ανήκουν στην ίδια με μας συμμαχία και όταν η πρώην «κόκκινη αρκούδα» έπαψε να είναι κόκκινη και έχει εξελιχθεί σε φιλικότατο συνεταιράκι?
Και εν πάση περιπτώσει μπορεί κανείς να μου υποδείξει μια περίπτωση όπου η Ελλάδα για να υποστηρίξει τα συμφέροντά της θα στηριχθεί στις στρατιωτικές της δυνάμεις?
Μα είναι πλέον γνωστό τοις πάσι ότι:
Πρώτον τα όποια προβλήματα μπορούν να επιλυθούν μόνο δια της διπλωματικής οδού.
Δεύτερον ότι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων προωθείται αποτελεσματικά μόνο μέσα από την δημιουργία συγκυριακών ή μονιμότερων συμμαχιών.
Τρίτον ότι τις τελευταίες δεκαετίες επιθετικές στρατιωτικές επεμβάσεις έγιναν από συμμαχίες τέτοιου μεγέθους, που η στρατιωτική δύναμη του αμυνόμενου μεμονωμένου κράτους αποδείχθηκε ανεπαρκής ανεξαρτήτως οποιουδήποτε μεγέθους της.
Και ούτως ή άλλως πόσο οριστική μπορεί να είναι η αντιμετώπιση της λειψανδρίας με την στράτευση στα 18?
Αν δεν κάνω λάθος ουσιαστική διαχρονική αύξηση των στρατευσίμων μπορεί να υπάρξει μόνο αν η Ελληνίδες μητέρες γεννήσουν περισσότερα αγόρια ή αν εφαρμοσθούν οι νόμοι και οι κάθε είδους λιποτάκτες υποχρεωθούν να υπηρετήσουν. Αντίθετα η στράτευση στα 18 απλώς θα προσφέρει μια πρόσκαιρη πλασματική αύξηση, που αριθμητικά θα αντιστοιχεί σε μερικές χιλιάδες 18άρηδες τριών-τεσσάρων κλάσεων, που θα καταταγούν αντί να πάρουν αναβολή. Το σύστημα δηλαδή θα ισορροπήσει στα ίδια νούμερα όταν θα έχει απολυθεί και ο τελευταίος στρατεύσιμος της τέταρτης μετά την εφαρμογή του μέτρου χρονιάς. Θα προκύψει δηλαδή ένας ετεροχρονισμός του προβλήματος για την επόμενη κυβέρνηση, που θα είναι σχεδόν αδύνατον να επαναφέρει το σύστημα στην πρότερη του κατάσταση.
Ας μη κοροϊδευόμαστε λοιπόν. Διότι φίλος βέβαια ο κ. Υπουργός, φιλτέρα όμως η αλήθεια.
Η συντήρηση στρατεύματος στην σημερινή πραγματικότητα καθ’ όσον αφορά το ανθρώπινο δυναμικό εξυπηρετεί μόνο τον αναγκαστικό ρεφενέ της χώρας στον καταμερισμό υποχρεώσεων της συμμαχίας. Καθ’ όσον δε αφορά τον τεχνολογικό εξοπλισμό οι αγορές όπλων προσφέρουν ευκαιρίες διπλωματικών ανταλλαγμάτων και πλουτισμού ημετέρων διαμεσολαβητών.
Αν δεν υπήρχαν αυτές οι σκοπιμότητες το πραγματικό συμφέρον της χώρας θα ήταν η ελαχιστοποίηση του στρατεύματος σε επίπεδα εξυπηρέτησης εκτάκτων αναγκών για αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών και η δημιουργία προϋποθέσεων για διευκόλυνση της πανεπιστημιακής μόρφωσης της νέας γενιάς.
Αν πάλι στόχος είναι η αύξηση του προσωπικού στο στράτευμα, πραγματική λύση θα ήταν η βελτίωση του οικονομικού επιπέδου των νέων ζευγαριών και η παροχή κινήτρων για αύξηση των γεννήσεων. Η εφαρμογή της κείμενης νομοθεσίας για την αντιμετώπιση της λιποταξίας έναντι πάντων ανεξαρτήτως κοινωνικών ή κομματικών διακρίσεων. Και η παροχή κινήτρων για την προσέλκυση επαγγελματιών οπλιτών.
Αν τέλος πραγματικά θεωρούμε ότι η στράτευση στα 18 είναι προς το συμφέρον των παιδιών, τότε γιατί όχι στα 12 για να ξεμπερδεύουν ακόμα νωρίτερα?
Και γιατί όχι μετά αντί για λύκεια, πανεπιστήμια και σαχλαμάρες να μη τα χώνουμε σε ταχύρρυθμες σπουδές σερβιτόρων και ξενοδοχοϋπαλλήλων, οι οποίες ανταποκρίνονται καλλίτερα στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, που θέλει την χώρα μας ένα απέραντο τουριστικό ξενοδοχείο? Χωρίς επιστημονικό δυναμικό, χωρίς βιομηχανικό και αγροτικό τομέα και με τόσα δάση όσα χρειάζονται για να καλύπτουν τις ανάγκες ενός δευτέρας ποιότητας αγροτουρισμού
Αν δεν πρόκειται για ένα επικοινωνιακό ταχυδακτυλουργικού τύπου τρικ, με το οποίο ο κ. ΥΠΕΘΑ προσπαθεί να αποπροσανατολίσει τους στερημένους του φετινού Πάσχα από την απελπισία της ακρίβειας, τότε το θέμα είναι πάρα πολύ αστείο ώστε να μη το πάρουμε στα σοβαρά.
Θυμάμαι όταν ήμουνα μικρός τον πατέρα μου με την αθεράπευτη αισιοδοξία του σε κάθε σχετική ευκαιρία να επαναλαμβάνει: «Μέχρι να πας εσύ αγόρι μου φαντάρος, ο στρατός θα έχει καταργηθεί».
Παρότι άργησα να πάω (κατατάχθηκα στα 24) υπηρέτησα στο πολεμικό ναυτικό 26 ολόκληρους μήνες και όταν απολύθηκα ήτανε περίπου σαν να ξεκινούσα τη ζωή μου από το μηδέν.
Και μπορεί οι ουτοπικές προσδοκίες του πατέρα μου να μη επιβεβαιώθηκαν, η υπόθεση όμως βρισκότανε σε καλό δρόμο, γιατί μέχρι πρό τινος η θητεία παρουσίαζε συνεχή τάση μείωσης και τα προγράμματα και των δύο κομμάτων εξουσίας προέβλεπαν δραστική συνέχιση αυτής της γραμμής.
Αποτελεί λοιπόν αλγεινή οπισθοδρόμηση η πρόσφατη αποκάλυψη ότι ο κ. Υπουργός μεθοδεύει τρόπους αύξησης του στρατεύματος αντί του περιορισμού, που το κόμμα του επαγγελόταν προεκλογικά.
Δεν αποτελεί βέβαια πρωτοτυπία αυτό το μυστηριώδες κόμμα να υπόσχεται αριστερά και να πολιτεύεται ακροδεξιά. Αν μάλιστα κρίνουμε από τις δημοσκοπήσεις φαίνεται ότι και ο λαός κάπου έχει συνηθίσει αυτή την ζουρλοχαρούμενη τακτική.
Και βεβαίως στη δημοκρατία είμαστε υποχρεωμένοι να πειθαρχούμε στις αποφάσεις της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης της χώρας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να δηλώσουμε πανηλίθιοι. Διότι περισσότερο εξοργιστικά από τα ίδια τα μέτρα είναι μονίμως τα προβαλλόμενα προς αιτιολόγησή τους επιχειρήματα και οι δήθεν πατριωτικοί στόχοι, που εξυπηρετούν.
Ας μας πούνε καθαρά ότι πρέπει να εμποδισθούν τα υγιή βλαστάρια του λαουτζίκου, που επιθυμούν να μορφωθούν και αποτελούν τη μόνη ελπίδα προόδου για τον τόπο, προκειμένου να υπάρξει μεγαλύτερη άνεση λιποταξίας για κουμπαρόπουλα, για επώνυμα τεμπελόπαιδα, για το αγράμματο μεγαλοαστικό κηφηναριό, για το ψευτοκαλλιτεχνικό προσωπικό των καναλιών και γενικά για τα επιφανή μέλη μιας απίθανης διαπλεκόμενης κιτσαρίας.
Ας μας πούνε καθαρά ότι χρειάζονται άμεσα μερικές χιλιάδες στρατεύσιμους των επόμενων τριών-τεσσάρων κλάσεων γιατί θέλουν να αυξήσουν τις δυνάμεις, που διαθέτει η χώρα σε εκτός Ελλάδος επιχειρήσεις.
Διότι το επαγγελματικό προσωπικό επιλέγεται με ρουσφετολογικά κριτήρια και δεν έχει ούτε όρεξη για δουλειά, ούτε μπορεί να ανταποκριθεί στις σύγχρονες μαθησιακές ανάγκες. Επομένως χρειάζονται ευφυέστεροι και εργατικότεροι στρατεύσιμοι για να σώσουν την παρτίδα.
Ας μας πούνε ότι έρχονται χρόνια δίσεκτα και ο κόσμος προβλέπεται να βγει στους δρόμους. Και οι φοιτητές είναι συνήθως μπροστάρηδες στα πεζοδρόμια. Είναι λοιπόν καλλίτερα για μια κυβέρνηση να έχει λιγότερους φοιτητές να αντιμετωπίσει και μάλιστα όσο το δυνατόν σε μεγαλύτερη ηλικία, που η ανάγκη επιτάχυνσης απόκτησης του πτυχίου και της επαγγελματικής αποκατάστασης θα είναι πιο ώριμη και πιο επιτακτική.
Ας μας πούνε επί τέλους την αλήθεια γιατί και το παραμύθι σ’ αυτή τη μυθική χώρα πρέπει να έχει κάπου τα όριά του.
Είναι σοβαρό επιχείρημα ότι είναι προς το συμφέρον των παιδιών γιατί έτσι θα ξεμπλέκουν γρηγορότερα με αυτή την υποχρέωση?
Μα αν κάποιος θέλει μπορεί και σήμερα να το επιλέξει. Γιατί πρέπει να γίνει για όλους υποχρεωτικό? Μήπως είναι κάποιοι (συμπτωματικά οι πολλοί) τόσο χαζοί, που δεν καταλαβαίνουν το συμφέρον τους?
Είναι σοβαρό επιχείρημα ότι για την ασφάλεια της χώρας χρειαζόμαστε περισσότερο ανθρώπινο δυναμικό, από ότι τα προηγούμενα χρόνια?
Μα και η «κουτσή Μαρία» γνωρίζει ότι οι σύγχρονοι στρατοί είναι εντάσεως τεχνολογίας και όχι εντάσεως ανθρώπινου δυναμικού και χρειάζονται λιγότερους αλλά υψηλότερης μόρφωσης στρατιωτικούς.
Και ποιοί ακριβώς είναι οι περισσότεροι κίνδυνοι, που μας απειλούν όταν όλοι οι γείτονές μας ανήκουν στην ίδια με μας συμμαχία και όταν η πρώην «κόκκινη αρκούδα» έπαψε να είναι κόκκινη και έχει εξελιχθεί σε φιλικότατο συνεταιράκι?
Και εν πάση περιπτώσει μπορεί κανείς να μου υποδείξει μια περίπτωση όπου η Ελλάδα για να υποστηρίξει τα συμφέροντά της θα στηριχθεί στις στρατιωτικές της δυνάμεις?
Μα είναι πλέον γνωστό τοις πάσι ότι:
Πρώτον τα όποια προβλήματα μπορούν να επιλυθούν μόνο δια της διπλωματικής οδού.
Δεύτερον ότι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων προωθείται αποτελεσματικά μόνο μέσα από την δημιουργία συγκυριακών ή μονιμότερων συμμαχιών.
Τρίτον ότι τις τελευταίες δεκαετίες επιθετικές στρατιωτικές επεμβάσεις έγιναν από συμμαχίες τέτοιου μεγέθους, που η στρατιωτική δύναμη του αμυνόμενου μεμονωμένου κράτους αποδείχθηκε ανεπαρκής ανεξαρτήτως οποιουδήποτε μεγέθους της.
Και ούτως ή άλλως πόσο οριστική μπορεί να είναι η αντιμετώπιση της λειψανδρίας με την στράτευση στα 18?
Αν δεν κάνω λάθος ουσιαστική διαχρονική αύξηση των στρατευσίμων μπορεί να υπάρξει μόνο αν η Ελληνίδες μητέρες γεννήσουν περισσότερα αγόρια ή αν εφαρμοσθούν οι νόμοι και οι κάθε είδους λιποτάκτες υποχρεωθούν να υπηρετήσουν. Αντίθετα η στράτευση στα 18 απλώς θα προσφέρει μια πρόσκαιρη πλασματική αύξηση, που αριθμητικά θα αντιστοιχεί σε μερικές χιλιάδες 18άρηδες τριών-τεσσάρων κλάσεων, που θα καταταγούν αντί να πάρουν αναβολή. Το σύστημα δηλαδή θα ισορροπήσει στα ίδια νούμερα όταν θα έχει απολυθεί και ο τελευταίος στρατεύσιμος της τέταρτης μετά την εφαρμογή του μέτρου χρονιάς. Θα προκύψει δηλαδή ένας ετεροχρονισμός του προβλήματος για την επόμενη κυβέρνηση, που θα είναι σχεδόν αδύνατον να επαναφέρει το σύστημα στην πρότερη του κατάσταση.
Ας μη κοροϊδευόμαστε λοιπόν. Διότι φίλος βέβαια ο κ. Υπουργός, φιλτέρα όμως η αλήθεια.
Η συντήρηση στρατεύματος στην σημερινή πραγματικότητα καθ’ όσον αφορά το ανθρώπινο δυναμικό εξυπηρετεί μόνο τον αναγκαστικό ρεφενέ της χώρας στον καταμερισμό υποχρεώσεων της συμμαχίας. Καθ’ όσον δε αφορά τον τεχνολογικό εξοπλισμό οι αγορές όπλων προσφέρουν ευκαιρίες διπλωματικών ανταλλαγμάτων και πλουτισμού ημετέρων διαμεσολαβητών.
Αν δεν υπήρχαν αυτές οι σκοπιμότητες το πραγματικό συμφέρον της χώρας θα ήταν η ελαχιστοποίηση του στρατεύματος σε επίπεδα εξυπηρέτησης εκτάκτων αναγκών για αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών και η δημιουργία προϋποθέσεων για διευκόλυνση της πανεπιστημιακής μόρφωσης της νέας γενιάς.
Αν πάλι στόχος είναι η αύξηση του προσωπικού στο στράτευμα, πραγματική λύση θα ήταν η βελτίωση του οικονομικού επιπέδου των νέων ζευγαριών και η παροχή κινήτρων για αύξηση των γεννήσεων. Η εφαρμογή της κείμενης νομοθεσίας για την αντιμετώπιση της λιποταξίας έναντι πάντων ανεξαρτήτως κοινωνικών ή κομματικών διακρίσεων. Και η παροχή κινήτρων για την προσέλκυση επαγγελματιών οπλιτών.
Αν τέλος πραγματικά θεωρούμε ότι η στράτευση στα 18 είναι προς το συμφέρον των παιδιών, τότε γιατί όχι στα 12 για να ξεμπερδεύουν ακόμα νωρίτερα?
Και γιατί όχι μετά αντί για λύκεια, πανεπιστήμια και σαχλαμάρες να μη τα χώνουμε σε ταχύρρυθμες σπουδές σερβιτόρων και ξενοδοχοϋπαλλήλων, οι οποίες ανταποκρίνονται καλλίτερα στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, που θέλει την χώρα μας ένα απέραντο τουριστικό ξενοδοχείο? Χωρίς επιστημονικό δυναμικό, χωρίς βιομηχανικό και αγροτικό τομέα και με τόσα δάση όσα χρειάζονται για να καλύπτουν τις ανάγκες ενός δευτέρας ποιότητας αγροτουρισμού
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)