Ουκ εά με καθεύδειν...

Εκανα μεγάλη προσπάθεια να αποφύγω να σχολιάσω την θλιβερή εικόνα του «εργατικού» εορτασμού της Πρωτομαγιάς.
«Όμως ουκ εά με καθεύδειν το του κ. Αλογοσκούφη τρόπαιον»
Ολόκληρος ο κόσμος έχει συνειδητοποιήσει ότι ο πλανήτης έχει εισέλθει σε μια πρωτοφανή οικονομική αθλιότητα, όπου οι φτωχές χώρες αντιμετωπίζουν ήδη το φάσμα της πείνας, ενώ και οι λαοί των θεωρούμενων ανεπτυγμένων έχουν ήδη βρεθεί στον αστερισμό της στέρησης βασικών καταναλωτικών αγαθών και όχι μόνον.
Σ’ όλες τις χώρες λοιπόν , πλούσιες ή φτωχές, παρακολουθήσαμε τους λαούς να συμμετέχουν σε μαζικές εκδηλώσεις με αιτήματα από επισιτιστικά έως πάσης φύσεως οικονομικά. Σε όλες τις χώρες η αντιπαλότητα εκφράσθηκε απέναντι σε κυβερνητικές πολιτικές με αντιλαϊκό ή αντεργατικό χαρακτήρα. Σε όλες τις χώρες, όπου υπήρξαν συγκρούσεις, αυτές συνέβησαν ενάντια σε δυνάμεις καταστολής λίγο ως πολύ αυταρχικών καθεστώτων.
Σε όλες? Όχι ακριβώς …!
Εδώ είναι Ελλάδα και ως γνωστόν «είμεθα έθνος ανάδελφον» ( λατινιστί sui generis).
Μονάχα λοιπόν εδώ δεν συνέβη τίποτα από όσα περιγράψαμε για τον υπόλοιπο πλανήτη.
Εδώ η εκδήλωση δεν ήταν μαζική.
Δεν ήταν άλλωστε μία.
Εδώ ο «πανηγυρισμός» ξεκίνησε σε διπλή version. Μία σε version ΠΑΜΕ (να φύγουμε από το γήπεδο) και μία σε version ΓΣΕΕ.
Ετσι ξεκίνησε στην αρχή. Γιατί στη συνέχεια και η version ΓΣΕΕ εξελίχθηκε σε δύο
υποversion.
Μια της υπόλοιπης ΓΣΕΕ σε στατική έκδοση. Και μια του ΣΥΡΙΖΑ σε περιπατητική (με ολίγη από διαδήλωση) έκδοση.
Πως τα καταφέραμε? Πολύ απλό.
Το ΠΑΜΕ δεν το συζητάμε, είναι πολύ καθαρόαιμη («γαλαζοαίματη») εργατική παράταξη και κάνει δική του εκδήλωση για να μη μολυνθεί από τα «μιάσματα» των άλλων κομμάτων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ διακατέχεται από ένα σύνδρομο μαθητευόμενου μάγου, ο οποίος έχει πάρει τα αυγά και τα μπουγέλα και τα εκσφενδονίζει αδιακρίτως προς πάσα κατεύθυνση, μετατρέποντας τον ακτιβισμό σε αυτοσκοπό και τον πολιτικό αγώνα σε υπαρξιακή εκτόνωση.
Οσο για τη ΓΣΕΕ μοιάζει (ανησυχητικά συχνά) να καλπάζει καβάλα στ’ άλογο καθοδηγώντας ένα εργατικό κίνημα, που είτε δεν υπάρχει είτε κινείται σε άλλες κατευθύνσεις.
Κάπως έτσι λοιπόν βοηθούσης και της χαλάρωσης των Αγίων ημερών, μαζευτήκαμε τρεις και ο κούκος.
Και ο ένας κούκος (ΠΑΜΕ) «έφτυσε» τους άλλους δύο και τράβηξε το δικό του ντορό.
Ο δεύτερος κούκος (ΣΥΡΙΖΑ) το έριξε στην πλάκα και αφού πέταξε στον άλλο ότι αυγά του περισσέψανε από το Πάσχα, έκανε και μια πορεία για την τιμή των όπλων.
Και ο τρίτος κούκος (ΓΣΕΕ) θυμωθείς διότι διέκρινε ιχνοστοιχεία Σταλινισμού στο μπουγελόνερο στύλωσε τα ποδάρια και δεν το κούνησε από την πλατεία.
Όπως ήτανε φυσικό και επόμενο ο κ. Αλογοσκούφης εκεί, που ήταν με κολλημένη την πλάτη στον τοίχο, δεχόμενος αντιπολιτευτικά αλλά και εσωκομματικά πυρά, αναθάρρησε ο άνθρωπος, προσκύνησε τα εικονίσματα όλων των μεγάλων εργατοπατέρων δεξιών τε και αριστερών και πήρε σβάρνα τους δημοσιογράφους, κομπορρημονώντας για την επιτυχία των «μεταρρυθμίσεων» και προαναγγέλλοντας ολοκληρωτική εκποίηση των μετοχών του ΟΤΕ.
Όσο για τους αριστερούς ηγέτες? Δόξη και τιμή στεφάνωσον αυτούς για την διαπλανητικά πρωτοφανή εξυπηρέτηση των συμφερόντων της εργατικής τάξης.

Αν δεν κάνω λάθος το διαχρονικό σύνθημα της παγκόσμιας αριστεράς υπήρξε "ενότητα και αγώνας". Η ενότητα προφανώς προυποθέτει κοινή πολιτική πλατφόρμα και ο αγώνας έχει νόημα όταν έχει συγκεκριμένη πολιτική στόχευση στο βάθος της οποίας θα πρέπει να τίθεται η κατάκτηση της εξουσίας από τους μη προνομιούχους.
Ας με συμπαθάνε οι πεφωτισμένοι εγκέφαλοι της ένθεν κακείθεν κομματικής νομενκλατούρας αλλά εγώ ο έσχατος και ταπεινός θα διακινδυνεύσω μια δυσοίωνη πρόβλεψη.
Όσο η "κομμουνιστική" ελίτ θεωρεί τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς κατάλληλη ευκαιρία για να αναδείξει τις αυτάρεσκες ιδιαιτερότητές της, όσο το νεανικό σφρίγος εκτονώνεται ακτιβίστικα σε αυγά, κροτίδες και μπουκάλια και όσο η συνδικαλιστική ηγεσία δεν αφουγκράζεται τη βοή του λαϊκού κινήματος,
η μεγαλοαστική τάξη θα διασκεδάζει αμέριμνη στη Μύκονο,
ο "λαουτζίκος" θα ψάχνει το μαγιόξυλο στα βουνά και τα λαγκάδια
και οι συντηρητικές κυβερνήσεις θα ολοκληρώνουν ανενόχλητες τις "μεταρρυθμίσεις" τους.