Φιάσκο ή «δώρο» η πονεμένη ιστορία του «εκατομμυριούχου βουλευτή»;

Με όλο το σεβασμό στο πρόσωπο του κου Νικολούδη και με δεδηλωμένο τον απόλυτο αποτροπιασμό μου προς τις πολικές απόψεις και πρακτικές τις κας Μπακογιάννη δεν μπορώ να μη διαπιστώσω ότι η περίπτωση, που επιχειρήθηκε να αναχθεί σε μείζον θέμα κοινοβουλευτικής ηθικής, κατέληξε στο απόλυτο πολιτικό φιάσκο.

Ο τρόπος μάλιστα, που ανεσύρθη,  μεγαλοποιήθηκε και προβλήθηκε κατά κόρον από τα καθεστωτικά ΜΜΕ εύλογα δημιουργεί την υποψία ότι ο στόχος δεν ήταν απλώς να αποσπασθεί το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης από τα τραγικά και καταστροφικά, που αυτές τις μέρες συντελούνται εις βάρος του λαού στις Βρυξέλλες και στη Βουλή.
Η όλη ιστορία αποπνέει το άρωμα ενός «δώρου» προς τον κο Σαμαρά εκ μέρους του ηγετικού ΠΑΣΟΚ και δη της γνωστής φράξιας, που μεθοδεύει την μετεκλογική τους συνεργασία.

Παρά τους πομπώδεις λεονταρισμούς και τους ανεδαφικούς  παλικαρισμούς του κου Σαμαρά περί νίκης και αυτοδυναμίας, είναι πλέον ή βέβαιο ότι τρέμει το φυλλοκάρδι και το δικό του αλλά και των επίδοξων μετεκλογικών συνεργατών του για τα ποσοστά των πολυσυζητουμένων   εκλογών, οψέποτε αυτές γίνουν.
Διότι βέβαια προϋπόθεση ίσως όχι ικανή, αλλά πάντως αναγκαία για να μπορέσει το ΠΑΣΟΚ να συμπήξει  κυβέρνηση συνεργασίας με τον κο Σαμαρά, όπως ονειρεύεται η τυχοδιωκτική ομάδα που στην παρούσα φάση ηγείται αυτού του κόμματος, είναι να αναδειχθεί πρώτο κόμμα και με αξιοπρεπές ποσοστό η ΝΔ.

Σύμφωνα όμως με τις δημοσκοπήσεις, που έχουν δει το φως της δημοσιότητας (και είναι σίγουρο ότι  οι μυστικές είναι χειρότερες) η τύχη του κου Σαμαρά δεν είναι καθόλου εξασφαλισμένη, ενώ η κυοφορούμενη εμφάνιση  νέων κομμάτων απειλεί να μετατρέψει την εκλογική μάχη σε εφιάλτη για τα δύο μνημονιακά αυτά κόμματα και τους Γερμανούς πάτρωνές τους. (Τους οποίους ως γνωστόν τους έχουν ήδη «ζώσει τα φίδια», όπως φαίνεται από την αχαρακτήριστη δήλωση του κου Γιούνκερ, η οποία μόνο ως προϊόν πανικού μπορεί να εμηνευθεί).

Ως εκ τούτου η εξουδετέρωση των υπολοίπων μνημονιακών ανταγωνιστικών σχηματισμών είναι στοιχειώδες μέσο επιβίωσης για τον κο Σαμαρά.
Το μέχρι τώρα δε καταγραφόμενο ποσοστό των 2-3 μονάδων της κας Μπακογιάννη, δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο για κομματίδια  της τάξεως του 5 και του 17 τοις εκατό, όπως έχουν καταντήσει  τα δύο αβασίμως πλέον αποκαλούμενα «κόμματα εξουσίας».
Μακιαβελικός συλλογισμός; Ενδεχομένως.
Πάντως εμένα δεν μου το βγάζετε από το μυαλό ότι παίζει ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Το μόνο που μου παραμένει μυστήριο είναι ότι ο κος Νικολούδης φέρεται να μίλησε για ένα από τους τρακόσιους και σε αυτό τον καμβά καλλιεργήθηκε και η μυθοπλασία των στρατευμένων ΜΜΕ όλο το προηγηθέν της «αποκαλύψεως» διάστημα.
Ίσως θα ήταν χρήσιμο ο αξιοσέβαστος εισαγγελικός λειτουργός να επανέλθει με κάποιες περισσότερες διευκρινήσεις (ή διαψεύσεις), ώστε τουλάχιστον να απεμπλακεί η Δικαιοσύνη από τα διαφαινόμενα και εν όψει εκλογών μέλλοντα να ενταθούν «βρώμικα» εκλογοθηρικά παιγνίδια.

Κουράγιο κε Χρυσοχοΐδη. Κρείττον το αδρανείν του καταστρέφειν

Ο Λένιν πριν από την Οκτωβριανή επανάσταση, τον καιρό που ακόμα οι μπολσεβίκοι συμμετείχαν στη Ρωσική Δούμα, συνήθιζε να επισημαίνει στους συντρόφους του, ότι εάν τους χειροκροτούσαν οι πολιτικοί τους αντίπαλοι, όφειλαν να ψάξουν να βρουν ποιο λάθος είχαν κάνει.
Είχε απόλυτο δίκιο.
Κατ’ αντιδιαστολή μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε ότι αν οι εχθροί σου σε κατηγορούν, τότε μάλλον βρίσκεσαι στον σωστό δρόμο.

Υπό αυτή την έννοια ο ορυμαγδός καταγγελιών εναντίον του Υπουργού ανάπτυξης αρχικά από τον Γερμανό ομόλογό του  κο Ρέσλερ και στη συνέχεια από το Γερμανικό Υπουργείο Οικονομικών, μόνο ως εύσημα μπορούν να θεωρηθούν γα τον κο Χρυσοχοΐδη.
Και οι δύο αυτοί παράγοντες της Γερμανικής πολιτικής σκηνής, που διακρίνονται για τις νεοφιλελεύθερες και ανθελληνικές εμμονές τους, κατηγορούν τον Έλληνα Υπουργό Ανάπτυξης, ότι παρά τις ενθουσιώδεις υποσχέσεις του κωλυσιεργεί απαράδεκτα στην εφαρμογή της συμβάσεως, που συνήψε με τον κο Ρέσλερ πέρυσι.
  Μια σύμβαση που, αν κρίνουμε από τα όσα ελάχιστα έχουν διαρρεύσει κατά καιρούς, αποτελεί ένα κατάπτυστο εργαλείο άλωσης της ελληνικής οικονομίας από τις Γερμανικές πολυεθνικές, για τις οποίες προβλέπει την δημιουργία ειδικού προνομιακού περιβάλλοντος εις βάρος  όσων άλλων ανταγωνιστών τους δραστηριοποιούνται ήδη ή θα επεδίωκαν στο μέλλον να επενδύσουν στην χώρα μας.
Μεταξύ των άλλων προβλέπεται η δημιουργία ειδικών επιχειρηματικών ζωνών με ειδικό εργασιακό και διοικητικό καθεστώς, ειδική αναπτυξιακή τράπεζα  για την κατ’ εξαίρεση χρηματοδότηση Γερμανικών εταιριών, «φαστ τρακ» για την ανεξέλεγκτη εγκατάστασή τους στην Ελλάδα και Κύριος οίδε τι άλλα προνόμια, που να τις καθιστούν όχι απλώς προνομιούχες, αλλά εντελώς ακαταγώνιστες. Ένα είδος κράτους εν κράτει.
Δεν χωράει καμία αμφιβολία ότι αυτή η συμφωνία αποτελεί μνημείο εγκαθιδρύσεως καθεστώτος νομίμου αθέμιτου ανταγωνισμού και ότι είναι μαθηματικώς βέβαιο πως η τυχόν υλοποίησή της θα αποτελούσε ταφόπετρα της Ελληνικής επιχειρηματικής δραστηριότητας, σε οποιοδήποτε τομέα υπήρχε ενδιαφέρον δραστηριοποίησης αντίστοιχης Γερμανικής εταιρίας.

Επομένως δεν έχουμε παρά να συγχαρούμε τον κο Χρυσοχοΐδη για την αδράνειά του αυτή και να τον ενθαρρύνουμε να συνεχίσει την «λευκή απεργία» του σε πείσμα των Γερμανικών αρπακτικών.
Θα συμβουλεύαμε μάλιστα να αποφύγει διαψεύσεις των εις βάρος του καταγγελλομένων από Γερμανικά μέσα ενημέρωσης, προκειμένου να βελτιώσει την εικόνα του στο εσωτερικό, όπου η δημοτικότητά του το τελευταίο διάστημα δεν βρίσκεται στα καλλίτερα της επίπεδα.  

Πολύ αργά για δάκρυα…

Οι Γάλλοι στην εποχή της ανασυγκρότησης είχαν δύο Καρόλους. 

Τον Κάρολο το μέγα (Charles le grand), όπως αποκαλούσαν τον αείμνηστο Ντε Γκολ, θεμελιωτή της πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας και τον Κάρολο το μικρό ( Charles le petit), όπως συνήθιζαν να αποκαλούν τον ανεπανάληπτο Σαρλ Αζναβούρ, ο οποίος αν και Αρμένης στην καταγωγή , ήταν κάτι σαν εθνικός τους τραγουδιστής.

Εμείς έχουμε τον δικό μας τον Κάρολο, πρόεδρο της καθημαγμένης Δημοκρατίας μας, ο οποίος  τουλάχιστον κατά την πρώτη θητεία του, φαινόταν να συνδυάζει και το μεγαλείο της πολιτικής και την ευαισθησία του πολιτισμού. 

Γιατί βέβαια στην ιστορία των θεσμών συχνά δεν παίζει ρόλο το μέγεθος των χωρών, αλλά το ειδικό βάρος των ανθρώπων, που τους επανδρώνουν.

Στη δεύτερη θητεία όμως τα πράγματα δεν εξελίσσονται, όπως θα ταίριαζε στον Κάρολο της πρώτης πενταετίας. Για την ακρίβεια η υπόθεση λίγο απέχει από το να εξελιχθεί σε χρονικό μιας μετάβασης από το μεγαλείο στην μικρότητα.

Ευφυής πολιτικός ο Πρόεδρος, αντιλήφθηκε τα σκούρα και έσπευσε να κάνει διορθωτικές κινήσεις. Παραχώρησε το μισθό στο Δημόσιο, επιδόθηκε σε διπλωματικές «ταρζανιές». 

Επεστράτευσε τον Ζαν Λαγκ, ακόμα και την μνήμη της λατρεμένης μας Μελίνας. Παρά ταύτα η αρνητική εικόνα της κοινής γνώμης δείχνει να είναι μη αναστρέψιμη.

Η περίπτωση όμως του κου Παπούλια δεν είναι η μόνη.

Συλλήβδην και αθρόως οι περισσότερες φίρμες της πολιτικής ζωής του τόπου, ιδιαίτερα όσοι έχουν εμπλακεί ενεργά στην διακυβέρνηση της χώρας και την εφαρμογή του μνημονίου, προσπαθούν όπως-όπως να σωθούν από τον πολιτικό αρμαγεδδώνα, που επαπειλείται.

Άλλοι εξομολογούνται ότι δεν διάβασαν το μνημόνιο. 

Άλλοι κλαψουρίζουν ότι δεν τους έφθασε ο διαθέσιμος χρόνος. ‘

Άλλοι ότι ήταν γραμμένο στα αγγλικά.

Αρκετοί αποτολμούν να προσχωρήσουν οψίμως στον αντιμνημονιακό χώρο. Αναζητούν νέα πολιτική στέγη, συστήνουν συμμαχίες, ιδρύουν καινούργια κόμματα.

Στον αντίποδα κάποιοι άλλοι εγκαταλείπουν τον παλιότερο αντιμνημονιακό τους βερμπαλισμό και προβάλλουν εαυτούς ως νέους εθνοσωτήρες.

 Οι πλέον αδίστακτοι τυχοδιώκτες προσπαθούν να γαντζωθούν στην εξουσία μεταθέτοντας στο αόριστο μέλλον  τις εκλογές, ή μεθοδεύοντας μετεκλογικές συγκυβερνήσεις.

Μάταιος κόπος.

Οι αθλιότητες της τελευταίας δεκαετίας, που μάλιστα συνεχίζονται με εντεινόμενο ρυθμό έχουν επιφέρει μια ριζική ποιοτική αλλαγή στην κοινή γνώμη.

Όσοι ευθύνονται για την κατάντια της χώρας δεν πρόκειται με θεατρινισμούς και υποκρισίες να κοροϊδέψουν ξανά τους πολύπαθους πολίτες αυτού του τόπου.

Πολύ αργά για κροκοδείλια δάκρυα…

Τα  ευρήματα των δημοσκοπήσεων είναι και εύγλωττα  και ξεκάθαρα.

Ένα τεράστιο αντιμνημονιακό ρεύμα διχάζει δραματικά οριζοντίως και καθέτως την Ελληνική κοινωνία.

Λίαν συντόμως οι παλιές κοινωνικές, πολιτικές, κομματικές και λοιπές διαφορές θα εξαφανισθούν. Πολλώ μάλλον θα ξεφτίσουν τα καλαμπούρια δημόσιοι-ιδιωτικοί υπάλληλοι, μεγαλόμισθοι-χαμιλόμισθοι, «συνεπείς» -χαρατσοφυγάδες  και άλλα παρόμοια.

Η κυρίαρχη αντίθεση θα είναι μια. Μνημονιακοί-Αντιμνημονιακοί.

Κάποτε λέγαμε για την κυβέρνηση Καραμανλή ότι για να γλυτώσει κανείς από την χιονοστιβάδα πρέπει να προλάβει  να παραμερίσει. Ούτε η αντίθετη, ούτε η παράλληλη κίνηση μπορεί να τον σώσει.

Αυτή τη φορά δυστυχώς δεν θα πρόκειται για χιονοστιβάδα.

Θα είναι ολόκληρο το βουνό που θα δούνε να κατρακυλάει…

Πλακατζήδες Υπουργοί.

Παλιά οι πολιτικοί μας είχαν οράματα, φιλόδοξους στόχους, ιδεολογικά πρότυπα.
Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Οι σημερινοί πολιτικοί είναι προσγειωμένοι , ρεαλιστές και προπάντων απαλλαγμένοι από ιδεολογικές «εμμονές».
Προσαρμόζονται εύκολα στο «ευρωπαϊκό» μοντέλο διακυβέρνησης, δεν έχουν απαιτήσεις από τον εαυτό τους, δεν έχουν σοβαρή αποτελεσματικότητα, έχουν όμως μεγάλη πλάκα.

Παράδειγμα ο κος Χρυσοχοΐδης. Τριάντα μήνες  υποδειγματικός συνεργάτης της τρόΐκας και στηλοβάτης της τηλεοπτικής προπαγάνδας περί την εθνοσωτήρια αναγκαιότητα του αρχικού μνημονίου. Και αφού του πήρε δυόμιση χρόνια να πάρει χαμπάρι ότι ο κόσμος δυσανασχετεί, τι είπε για να αποφύγει την λαϊκή κατακραυγή; Ότι δεν είχε διαβάσει το μνημόνιο,  που όμως εφάρμοζε πιστά και προπαγάνδιζε επισταμένα από κανάλι σε κανάλι.
Και χθες πάλι για να αντικρούσει τις επικρίσεις του κου Ρέσλερ, ο οποίος τον κατηγόρησε για αναποτελεσματικότητα και αναβλητικότητα, τι βρήκε ο ανεκδιήγητος κος Χρυσοχοΐδης να βγει να πει στην κα Τρέμη;
 Ότι δεν ευσταθούν οι κατηγορίες του Γερμανού ομολόγου του καθ’ όσον συνεργάζεται δραστήρια με τους Γερμανούς παράγοντες και βρίσκεται σε καλό δρόμο η δημιουργία ενός ειδικού χρηματοδοτικού οργανισμού, ώστε τουλάχιστον οι Γερμανικές εταιρίες, που θα έρθουν να επενδύσουν στην Ελλάδα, να μην υποστούν τα προβλήματα του Ελληνικού τραπεζικού συστήματος.

Με απλά λόγια ο Έλληνας Υπουργός Ανάπτυξης μας λέει με αφοπλιστική ειλικρίνεια ότι περίπου συνωμοτεί με τους Γερμανούς, έτσι ώστε να υπονομεύσει όχι απλώς την ανταγωνιστικότητα, αλλά την ίδια την βιωσιμότητα των εγχώριων επιχειρήσεων. Σε μια χρονική στιγμή που η έλλειψη ρευστότητας είναι η πλέον δολοφονική αντιξοότητα για τους Έλληνες επιχειρηματίες αυτό που μεθοδεύουν οι Γερμανοί με τον κο Υπουργό μας δεν είναι απλώς συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού. Είναι το απόλυτο όπλο ολικής εξόντωσης της ελληνικής επιχειρηματικότητας.
Μεγάλη πλάκα…

Δείτε όμως και την κα Διαμαντοπούλου. Λαμπρό αστέρι της πολιτικής μας σκηνής την τελευταία δεκαπενταετία.
Στον αντίποδα του κου Χρυσοχοΐδη είναι ιδιαιτέρως διαβαστερή. Έχει μάλιστα παρακολουθήσει και ειδικά σεμινάρια στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και άλλα ευαγή ιδρύματα, όπως π.χ στη Λέσχη Μπίλντεμπεργκ.
Τα έχει κάνει σαλάτα με τα σχολικά βιβλία. Έχει περιάγει σε νευρική κρίση τα Πανεπιστήμια. Δεν έχει ακόμη καταφέρει να προσφέρει ούτε ένα σάντουϊτς σε μικρούς μαθητές, που λιμοκτονούν.
Διακρίνεται όμως από μεγάλη ιδέα για τον εαυτό της και ως εκ τούτου έχει και απεριόριστη επιείκεια για τις πράξεις και τις παραλήψεις της.
Επιείκεια που δεν διαθέτει όταν πρόκειται για μαθητές, που μουντζώνουν τους προεστούς της Ελληνικής πολιτείας. 
Έσπευσε λοιπόν να ζητήσει  την παραδειγματική τιμωρία των ταλαίπωρων παιδιών, που στην παρέλαση των Ιωαννίνων τόλμησαν να μουντζώσουν τους επισήμους, με την αιτιολογία ότι «Είμαστε μια χώρα που έχουμε ξεχάσει ότι πρέπει να υπάρχουν και η αμοιβή και η ποινή όταν υπάρχει θέμα». «Καταλαβαίνω την οργή των νέων παιδιών, (λέει η κα Υπουργός) καταλαβαίνω κάθε εκδήλωση η οποία είναι στα πλαίσια της δημοκρατίας και του ήθους μιας κοινωνίας, το ήθος της Ελλάδας δεν είναι να γυρίζει κάποιος και να μουτζώνει τον πρέσβη, τον δήμαρχο, οτιδήποτε, οποιονδήποτε …».

Μη μου πείτε ότι δεν έχει πλάκα…
 Καταλαβαίνει όλα αυτά  και δεν καταλαβαίνει ότι με αυτό το έωλο και ρηχό σκεπτικό ο καθένας νομιμοποιείται να της πεί:

Καταλαβαίνουμε Εξοχοτάτη τα παράπονά σας για την αργοπορία του ελεγκτικού συνεδρίου, αλλά υπάρχει θέμα με την αδυναμία σας να εξασφαλίσετε εγκαίρως τα σχολικά βιβλία.
Καταλαβαίνουμε τη θλίψη σας για τα παιδιά που λιποθυμούν, όμως υπάρχει θέμα με την ανικανότητά σας να ξεκινήσετε ένα στοιχειώδες συσσίτιο, που εδώ και ένα μήνα εξαγγείλατε.
Καταλαβαίνουμε την συντριπτική πλειοψηφία με την οποία ψηφίστηκε ο νόμος σας για την Ανωτάτη εκπαίδευση, αλλά στα Πανεπιστήμια υπάρχει θέμα
Καταλαβαίνουμε την εντιμότητά σας, αλλά η αδυναμία σας να καταλογίσετε ευθύνες σε διάφορους λυμεώνες του δημόσιου πλούτου αποτελεί θέμα 
Καταλαβαίνουμε την εμμονή σας να «σώζετε» και να ξανασώζετε την Ελλάδα, αλλά με τον τρόπο που  το μεθοδεύετε υπάρχει θέμα.

Στα πόσα «θέματα» αλήθεια καίγεται ένας Έλληνας θεματοποιός Υπουργός;

Και η μεγαλύτερη πλάκα είναι ότι αυτοί οι Υπουργοί, που σημειωτέον  δεν θεωρούνται από τους χειρότερους, τάσσονται και οι δύο αναφανδόν υπέρ της επ’ αόριστον αναβολής των εκλογών, διότι προφανώς δεν μπορούν να φαντασθούν επιτεύξιμη την «σωτηρία» της Ελλάδας χωρίς την δική τους συμβολή ή μάλλον αρνούνται να διανοηθούν τους εαυτούς τους στερημένους υπουργικού θώκου.
Μεγάλη πλάκα...
 
Υ.Γ :  Εύλογη απορία:
Στις πόσες πλάκες ένα μέλος του Υπουργικού Συμβουλίου από πλακατζής Υπουργός γίνεται …Υπουργός της πλάκας;

Της Χαλιμάς τα παραμύθια σε Ευρωπαϊκή έκδοση…

Οργιάζουν πάλι από το πρωΐ οι εξωνημένοι κονδηλοφόροι και τα αργυρώνητα «τεχνοκρατικά» παπαγαλάκια που έχουν κατακλύσει τα εργολαβικά κανάλια και παιανίζουν τα «νικητήρια» τω υπερμάχω Πρωθυπουργώ  και τω μονομάχω Υπουργώ του, που για μια ακόμα φορά «επέτυχαν» μια «ιστορική» συμφωνία για την «σωτηρία» της Ελλάδας.

Παιανίζουν επί ματαίω.

Και η τελευταία γιαγιά στις εσχατιές της Ελληνικής υπαίθρου έχει πλήρη αντίληψη της πραγματικότητας και το μόνο, που την απασχολεί είναι πώς και πότε θα απαλλαγεί από τους «σωτήρες» και τους γλοιώδεις παρατρεχάμενούς τους.

Ποιος ηλίθιος πράγματι σ’ αυτή τη χώρα μπορεί να πιστεύσει το παραμύθι περί της «μειώσεως του χρέους», της «αποφυγής της χρεωκοπίας», της «διασφάλισης της οικονομίας της χώρας», της «ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας»;
Δεν χρειάζεται κανείς πλέον «τεχνοκράτης» της συμφοράς για να αντιληφθούν οι πολίτες ότι το χρέος που δήθεν μειώνεται κατά εκατό εκατομμύρια, στην πραγματικότητα αυξάνεται την ίδια στιγμή κατά εκατόν τριάντα.

 Ότι αυτό που βιώνει καθημερινά ισοδυναμεί με πτώχευση ατομική και εθνική.

 Ότι αυτό που συντελείται με το PSI αποτελεί και τυπικά τον ορισμό της χρεωκοπίας (= κοπή του χρέους).

 Ότι η «ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας» αποτελεί την politically correct ονομασία της βιαίας επιστροφής στον εργασιακό Μεσαίωνα.

 Και ότι η περιβόητη «διασφάλιση της οικονομίας της χώρας» είναι η πλέον ξεδιάντροπη πολιτική ψευδολογία, αφού στην πραγματικότητα αυτό που εξασφαλίζεται είναι η βεβαιότητα των δανειστών ότι όχι απλά δεν θα χάσουν δεκάρα, αλλά και ότι θα εξασφαλίσουν την εκμετάλλευση της Ελλάδας για τις επερχόμενες γενεές επί γενεών.
Όποιος δεν έχει διαβάσει την ιστορία με την οπτική του «συνωστισμού» στο λιμάνι της Σμύρνης, γνωρίζει ότι οι αποικιοκρατικές δυνάμεις, που δάνεισαν  το 1821 την νεοσύστατο Ελληνικό κράτος με τις συμβάσεις, που συνήψαν με τον Μαυροκορδάτο και τους διαδόχους του δεν προσδοκούσαν την γρήγορη, εντός των αρχικών συμβατικών χρονικών ορίων, επιστροφή των δανεικών. Επεδίωκαν, όπως και επέτυχαν την απομύζηση του ελλληνικού ιδρώτα επί πολλές δεκαετίες.

Το ίδιο ακριβώς επιδιώκουν και οι νεοαποικιοκράτες Γερμανοί με τους δορυφόρους τους.

 Γι αυτό και ο δανεισμός συνοδεύεται και από μια σειρά διοικητικών μέτρων, που εξασφαλίζουν την δήωση του εθνικού πλούτου της χώρας, την καταλήστευση της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας την διηνεκή εκμετάλλευση ακόμη και του εργατικού μόχθου των Ελλήνων σε μεγάλο βάθος χρόνου.

Αρκεί να αναλογισθεί κανείς ότι με την οικονομική ασφυξία των ελληνικών νοικοκυριών λόγω ενεργείας και άγριων  περικοπών μισθών και συντάξεων, σε συνδυασμό με τα χαράτσια και την αύξηση των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων, με μαθηματική βεβαιότητα στην αμέσως επόμενη γενιά κανένας Έλληνας δεν θα μπορέσει να διατηρήσει το οικογενειακό του σπίτι στην κυριότητά του, μόλις κληθεί να καταβάλει τον αναλογούντα φόρο κληρονομίας.

 Δεν είναι τυχαίο που ήδη έχουν προβεί σε παροχή ευχέρειας παραχώρησης του ακινήτου στο δημόσιο, προς εξόφληση ληξιπροθέσμων χρεών.
Όπως δεν είναι τυχαίο ότι διά νόμου έχουν φροντίσει να αποκλείσουν την δυνατότητα ασκήσεως ποινικής διώξεως εναντίον ατόμων που θα εμπλακούν στην περιβόητη «αξιοποίηση» της περιουσίας του δημοσίου, δραστηριότητα η οποία μετ’ επιτάσεως μνημονεύεται σε κάθε  συμφωνία που οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες μας επιβάλουν.

Και βεβαίως είναι απολύτως σκόπιμο και εκ του πονηρού ότι παρά τις ένθεν κακείθεν φλυαρίες περί ανάπτυξης, ούτε μία σχετική μνεία, ούτε μία λέξη γι αυτήν δεν περιλαμβάνεται στο κείμενο της συμφωνίας.

Αυτά τα ολίγα επί του παρόντος, έτσι απλά για να μήν μας περνάνε για ηλίθιους, την ώρα που ήδη  από τη Γαλλία, την Ιταλία  μέχρι το Μεξικό και την Αυστραλία οι απλοί άνθρωποι ξεσηκώνονται και δηλώνουν την αλληλεγγύη τους στον μαρτυρικό Ελληνικό λαό, έχοντας καταλάβει το βάρβαρο παιχνίδι που παίζεται εις βάρος της χώρας μας, αλλά κυρίως ότι όλοι οι  λαοί είναι εν δυνάμει οι επόμενοι στόχοι-θύματα της αποικιοκρατικής κερδοσκοπίας.

Ο κος Σαμαράς και η άγνοια των κανόνων της ορεινής κτηνοτροφίας.

«Όποιον βγαίνει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος», είχε πεί κάποτε ο Ευάγγελος Αβέρωφ, αναφερόμενος σε αυτούς, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εξέρχονται του κομματικού μαντρότοιχου. Έκτοτε η φράση έμεινε παροιμιώδης όχι μόνο εξ αιτίας του βουκολικού της αρώματος, αλλά και λόγω της συχνής επιβεβαίωσής της στις πλείστες των μεταγενέστερων περιπτώσεων.
Μία από αυτές τις δυσάρεστες επαληθεύσεις εβίωσε προσωπικά και ο σημερινός πρόεδρος της ΝΔ, ο όποιος οδηγήθηκε σε πολιτική κατάψυξη επί μια και πλέον εικοσαετία, όταν αποτόλμησε να φτιάξει δικό του κόμμα.

Με αυτήν ίσως την τραυματική του εμπειρία παρασύρθηκε να απειλήσει τους βουλευτές του με διαγραφή, πιστεύοντας ότι δεν θα είχαν το θάρρος να διακινδυνεύσουν την έξοδό τους από τη ΝΔ και στη συνέχεια αποτόλμησε τη αποπομπή στενών κομματικών του συντρόφων θεωρώντας αφελώς ότι ο ίδιος παραμένει ασφαλής στο «μαντρί» και ενισχύει μάλιστα με αυτόν τον τρόπο και το ηγετικό του προφίλ.

«Τι πρωθυπουργός θα ήμουν αύριο, αν έκανα πίσω και δεν τους διέγραφα ;» διερωτήθηκε μεγαλοφώνως σε μια κομματική συγκέντρωση ό κος Σαμαράς.
Φαίνεται ότι η μοναξιά της κορυφής θαμπώνει την όραση των αρχηγών και θολώνει το πολιτικό τους τοπίο.  
Πώς αλλιώς θα μπορούσε να εξηγηθεί  ο τρόπος σκέψης και η συμπεριφορά του δύσμοιρου αρχηγού της ΝΔ, ο οποίος δείχνει να έχει χάσει την επαφή με το κοινωνικό-εκλογικό περιβάλλον.
Αλλιώς δεν εξηγούνται οι φαντασιώσεις του για την μελλούμενη περίοδο πρωθυπουργίας, την ώρα που αυτή με τα σημερινά δεδομένα όλο και περισσότερο εξελίσσεται σε ένα «όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό» , κατά το παλαιό λαϊκό άσμα.
Διότι ο κος Σαμαράς, δυστυχώς πολιτικός παλαιάς κοπής, ακολουθεί κατά πόδας την πολιτικά ανόητη τακτική του κου Γιώργου Παπανδρέου.

 Τί έκανε ο αποδιοπομπαίος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ;  
Στηρίχθηκε στις πλάτες ης αριστερής πτέρυγας του κόμματός του προκειμένου να επικρατήσει εσωκομματικά των αντιπάλων του και να εδραιωθεί στην αρχηγία του Κινήματος. 
Στην συνέχεια με ένα φιλολαϊκό πρόγραμμα και με προοδευτική φρασεολογία κέρδισε και την πρωθυπουργία με τις ψήφους της  κεντροαριστεράς. 
Την επομένη όμως των εκλογών, έκανε απότομη στροφή. 
Αναδείχθηκε στον πιο σκληρό νεοφιλελεύθερο της μεταπολιτευτικής περιόδου, γύρισε την πλάτη στον λαό, παραγκώνισε τα στελέχη  που τον στήριξαν. 
Έτσι σε ελάχιστο χρόνο κατάφερε να αναδειχθεί σε παγκόσμιο φαινόμενο πολιτικής ασωτίας, αφού μέσα σε τόσο μικρό  διάστημα μπόρεσε να κατασπαταλήσει ένα τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο, που κληρονόμησε από τον πατέρα και τον παππού του. 
Εν τέλει απομονωμένος από το λαό και τους πρώην συντρόφους του παραδόθηκε αδύναμος και κατησχυμένος  σε ένα ετερόκλιτο συνονθύλευμα στελεχών, που απαρτίζεται από τα πλέον συντηρητικά και τυχοδιωκτικά στοιχεία του Κινήματος, τα οποία τελικώς τον αποκαθήλωσαν από την πρωθυπουργία και τώρα τον πιέζουν να εγκαταλείψει άρον-άρον και την προεδρία.

Την ίδια και απαράλλακτη πολιτική αφροσύνη επιδεικνύει και ο κος Σαμαράς.
Πρώτα στηρίχτηκε σε μια ευρεία ομάδα σχετικά άφθαρτων στελεχών της παράταξής του προκειμένου να κερδίσει την εσωκομματική αναμέτρηση. 
Στην συνέχεια με φιλολαϊκή, αντιμνημονιακή  φρασεολογία κατάφερε να επαναφέρει σε τροχιά  ανάκαμψης τα δημοσκοπικά ποσοστά της ΝΔ, υποσχόμενος μια άλλη διακυβέρνηση με εθνική αξιοπρέπεια και ανθρώπινο πρόσωπο. 
Όμως και αυτός στην πρώτη ιαχή των Βησιγότθων ανέκρουσε πρύμνη,  εγκατέλειψε τις αντιμνημονιακές κορώνες, συνήνεσε στην δήωση της Ελλάδας και τον εξανδραποδισμό των Ελλήνων.

Και σαν να μην έφθανε επιδόθηκε σε μια ιλαροτραγική επίδειξη πυγμής με την μαζική διαγραφή όσων αρνήθηκαν να Μηδίσουν και οι οποίοι κατά τραγική για τον ίδιο σύμπτωση ήταν αυτοί που αποτελούσαν τα εσωκομματικά του στηρίγματα, αλλά και τους διαύλους επικοινωνίας με τους ψηφοφόρους.

Κατόπιν αυτού και όσων αναγκαίως θα επισυμβούν σε επίπεδο κοινωνικών ανακατατάξεων, ο Κος Σαμαράς κατάντησε εγκλωβισμένος από δική του αβελτηρία σ΄αυτούς, που του απέμειναν, οι οποίοι είναι αχαλίνωτα  Ευρωλάγνοι, νεοφιλελεύθεροι, στην πλειοψηφία τους βεβαρυμμένοι με τις αμαρτίες των κυβερνήσεων Καραμανλή και κατά βάση πρώην εσωκομματικοί του αντίπαλοι.

Πλανάται λοιπόν αν ονειρεύεται σύντομες εκλογές και μεγαλεία πρωθυπουργίας.
Χάνοντας την αξιοπιστία του έναντι του εκλογικού σώματος καθώς και  τα εσωκομματικά του στηρίγματα δεν μπορεί να ελπίζει σε καλύτερη τύχη από τον κο Παπανδρέου.

Σύντομα λοιπόν θα αντιληφθεί  ότι από την εποχή που ο Τρανός  Αρχιτσέλιγκας του Μετσόβου διετύπωσε το πολιτικό του αξίωμα, έχει αλλάξει άρδην το πολιτικό σκηνικό και αυτός επιλέγει για άλλη μια φορά τον λάθος ρόλο. 
Εξ άλλου ο Ευάγγελος Αβέρωφ μίλησε για ένα μεμονωμένο αρνί και όχι για το μισό κοπάδι. 
Και αν ζούσε τώρα θα εξηγούσε στον κο Σαμαρά, ο οποίος φαίνεται να έχει μαύρα μεσάνυκτα από ορεινή κτηνοτροφία, ότι ο τσοπάνος που σφαγιάζει τα παραγωγικά πρόβατα, κρατάει μόνο τα γέρικα και τα στέρφα και στο καπάκι παίρνει και καναδυό μέλανες «λύκους» και τους αμολάει μέσα στο μαντρί δεν πρόκειται ποτέ να γίνει «αρχιτσέλιγκας».
Νομίζω;….

Η Γερμανία του Σόϊμπλε δεν έχει θέση στην Ευρώπη.

Ο κος Παπούλιας προέβη χθες σε δηλώσεις, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν περιεχόμενο εύλογης συναισθηματικής εκτόνωσης ενός οποιουδήποτε κοινού Έλληνα, αλλά εκφερόμενες δημοσίως από τον Πρόεδρο μιας χώρας κινούνται στις παρυφές της διπλωματικής δεοντολογίας και θα λέγαμε ότι μάλλον τις υπερβαίνουν.
 

Ο κος Παπούλιας προφανώς ως παλαιός πολιτικός με μακρά ειδίκευση σε θέματα διεθνών σχέσεων  το γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλο.
Θα μπορούσαν να γίνουν πολλές υποθέσεις για τους ενδεχόμενους προσωπικούς λόγους, που οδήγησαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, σε αυτή την  διπλωματικώς αήθη συμπεριφορά.
Όμως η σημαντικότερη διαπίστωση στην οποία θα πρέπει να εστιάσει κανείς βρίσκεται αλλού.
Οι παραπονετικές, όσο και απαξιοτικές αναφορές του Έλληνα Προέδρου για ένα σημαίνων πρόσωπο της Γερμανικής κυβέρνησης, καθώς και για κατ’ ιδίαν ευρωπαϊκές χώρες (Ολλανδία, Φιλανδία), καταδεικνύουν ότι η επηρμένη ανεγκέφαλη κεφαλή, που ονομάζεται Σόϊμπλε και η ομάδα  οικονομικών συμφερόντων, που αυτός αντιπροσωπεύει, εξελίσσονται σε θανάσιμο κίνδυνο για την Ευρωπαϊκή συνοχή και για την μελλοντική επιβίωση αυτής καθαυτής της Γερμανίας και των δορυφόρων τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο Σόϊμπλε, αυτή η επηρμένη ανεγκέφαλη κεφαλή, εξελίσσεται σε υπ’ αριθμό ένα κίνδυνο για την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και για αυτή καθαυτή την Γερμανική Δημοκρατία.

Στην Ελλάδα αντίθετα με την κυρίαρχη προπαγάνδα έχει γίνει προ πολλού ευρέως αντιληπτό ότι η πολιτική ελίτ της Ευρώπης έχει μια στενή, περίπου υπαλληλική, σχέση με συγκεκριμένα τραπεζικά και επιχειρηματικά κυκλώματα.
Ότι ιδιαίτερα η Γερμανία αποτελεί τις τελευταίες δεκαετίες το κέντρο εκτεταμένης τραπεζικής κερδοσκοπίας και επιχειρηματικής διαφθοράς μέσω πολυεθνικών εταιριών με πλοκάμια σε ολόκληρο τον κόσμο. 

Ότι οι δραστηριότητες, εμφανείς και αφανείς, της Γερμανικής διαπλοκής ευθύνονται όχι μόνο για την αποδυνάμωση των οικονομιών του Ευρωπαϊκού νότου, αλλά πλέον για την οικονομική εξαθλίωση μεγάλων ευρωπαϊκών μαζών.

Τώρα δε ο κυνικός και αδίστακτος τρόπος με τον οποίο ο κος Σόϊμπλε επιχειρεί να επιβάλει το δίκαιο των πολυεθνικών κεφαλαίων, συνθλίβοντας την Ελληνική Δημοκρατία και εξοντώνοντας τους Έλληνες, αποτελεί αφυπνιστικό ράπισμα προς όλους τους λαούς της Ευρώπης, οι οποίοι στο μαρτυρικό καθρέπτη της Ελλάδας αρχίζουν ήδη να αναγνωρίζουν το δικό τους αυριανό είδωλο.

 Καμιά Γκεμπελική προπαγάνδα δεν μπορεί να κρύψει το γεγονός ότι οι πλέον ιδιοτελείς, οι πλέον αρπακτικοί, οι πλέον ζημιογόνοι εταίροι αναδεικνύονται περίτρανα οι Γερμανοί.  Είναι δε και οι πλέον αναξιόπιστοι αφού παρά τους σκληρούς και ισοπεδωτικούς όρους , που επιβάλλουν στην Ελλάδα, εκείνοι συνεχώς υπαναχωρούν αδικαιολόγητα από τις συμφωνίες, αναιρούν κατ’ επανάληψη τις υποσχέσεις τους και αποφεύγουν κακόπιστα να καταβάλουν τα χρήματα, τα οποία οφείλουν κατ’ εφαρμογή των διεθνών συμφωνιών, που συνάπτουν με την Ελλάδα και την ΕΕ.
Πρόκειται για εντελώς πρωτότυπο είδος νεοαποικιοκρατών, που επιχειρούν να επιβάλουν μια οικονομικώς ληστρική και ανθρωπιστικώς εγκληματική ηγεμονία στην Ευρωπαϊκή ήπειρο απολύτως ανέξοδα.

Και τι ακριβώς κάνουν. Επαναλαμβάνουν τις τακτικές των Χιτλερικών καθαρμάτων.
Ασκούν απροκάλυπτη βία και ωμούς εκβιασμούς. Καταλύουν εθνικά δημοκρατικά πολιτεύματα. Καταργούν δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις. Μεθοδεύουν τη διαρπαγή δημοσίων, αλλά  και ιδιωτικών περιουσιών. Εξωθούν στην αυτοκτονία, στον διά λιμοκτονίας θάνατο, στον μεταναστευτικό εξανδραποδισμό σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες και αύριο εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρωπαίους. Και όλα αυτά σε συνδυασμό με μια άνευ προηγουμένου διαστροφική προπαγάνδα.

Αν λοιπόν ο Γερμανικός λαός επιτρέψει σ΄ αυτόν  τον  μικρόνου Βησιγότθο να συνεχίσει εξ ονόματός του τις ληστρικές και εξοντωτικές επιθέσεις του ενάντια στους άλλους λαούς της Ευρώπης, δεν θα αργήσει η ώρα όπου η κοινή ευρωπαϊκή γνώμη θα ανατρέξει σε δυσάρεστες ιστορικές μνήμες, θα συμπήξει διακρατικές και διαταξικές συμμαχίες και θα αποδυθεί σε κοινές δράσεις αμύνης και αντεπίθεσης.

Σε μια τέτοια εξέλιξη η Γερμανία και οι όποιοι συνοδοιπόροι τους θα βρεθούν σε συντριπτική απομόνωση.
Και μπορεί ο κος Σόϊμπλε και οι περί αυτόν να προλάβουν να δραπετεύσουν σε χώρες τις Λατινικής Αμερικής, όπως οι ομοϊδεάτες πολιτικοί πρόγονοί τους , όμως ο Γερμανικός λαός θα βρεθεί σε πρωτόγνωρα δυσάρεστες περιπέτειες, όπου πιθανότατα αυτή τη φορά κανείς  Ευρωπαίος δεν θα θελήσει να  προσφέρει αρωγή ή επιείκεια, όπως συνέβη μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου.

Αντί λοιπόν να καμαρώνουν αυτόν το ανεκδιήγητο πολιτικό καλικάτζαρο όταν λοιδορεί την Ελλάδα και κάνει επίδειξη ισχύος στους οικονομικά ασθενέστερους Ευρωπαϊκούς λαούς, είναι πιο χρήσιμο για τους Γερμανούς φορολογομένους να του ζητήσουν εξηγήσεις γιατί το ποσοστό αμειβόμενων με τα κατώτατα ημερομίσθια είναι στη Γερμανία το μεγαλύτερο της Ευρώπης, την ίδια στιγμή που οι Γερμανικές Τράπεζες και οι Γερμανικές εταιρίες είναι οι πλέον κερδοφόρες;

Πρώην «μαγαζί γωνία», τώρα σκέτη… αγωνία.

Μέχρι πέρυσι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ήταν «μαγαζιά γωνία».
Τώρα όμως η κατάσταση έχει αλλάξει. «Μαγαζιά γωνία» έχουν γίνει πλέον τα κόμματα της αριστεράς.
Για πόσο καιρό και αυτά; Ίσως όχι για πολύ αν συνεχίσουν με το παλιό τους ντεκόρ και τις ρετρό μελωδίες.
 
Η (εκλογική) πελατεία «πεινασμένη», «διψασμένη», «ξεσαλωμένη» έχει ξεχυθεί στους δρόμους αναζητώντας καινούργιο «στέκι», Πραγματικά καινούργιο όμως. Και το θέλει εδώ και τώρα.
Αν λοιπόν και τα αριστερά «μαγαζιά» δεν εκσυγχρονισθούν αμέσως, αλλάζοντας συνταγές, κάποια απ’ αυτά και παλιομοδίτικους μάνατζερς, κινδυνεύουν να δουν το κοινό να τα προσπερνάει και να συνωθείται στους προθαλάμους εντελώς νέων κομματικών σχηματισμών, που οι παρούσες αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες έχουν ήδη αρχίσει να γεννοβολάνε.
 
Οι παλιοί «καταστηματάρχες» πλανώνται διττώς αν νομίζουν ότι ο χρόνος, που υπολείπεται μέχρι την επικείμενη εκλογική μάχη είναι πολύ μικρός, και επομένως οι καινούργιοι δεν θα προλάβουν να τους απειλήσουν.
Πρώτον διότι ο πολιτικός χρόνος έχει την δική του ιδιαίτερη πυκνότητα και ούτως ή άλλως σε ανώμαλες κοινωνικά συνθήκες, οι ζυμώσεις, οι ανακατατάξεις, η πολιτική μετάλλαξη των μαζών εξελίσσονται με αστραπιαία ταχύτητα.
Δεύτερον διότι το αποτέλεσμα της προχθεσινής ψηφοφορίας, σε συνδυασμό με τις δημοσκοπήσεις και με τις λαϊκές κινητοποιήσεις δυσαρέσκειας, είναι πλέον ή βέβαιο ότι μειώνουν το ειδικό βάρος και απαξιώνουν την σημασία των δεσμεύσεων και των υπογραφών των πολιτικά αποδυναμωμένων πολιτικών αρχηγών και των όποιων διαδόχων τους.
Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα οι Ευρωπαίοι «εταίροι» να εντείνουν τις πιέσεις τους για επ’ αόριστον αναβολή των βουλευτικών εκλογών. Στο πλαίσιο αυτό είναι φυσικό να κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να παρελκύσουν τις διαδικασίες ολοκλήρωσης του PSI και την εκταμίευση χρημάτων προς την Ελλάδα, που τυπικά αποτελούν την δικαιολογητική βάση της παραμονής της κυβέρνησης Παπαδήμου.
Εξ’ άλλου ας μην ξεχνάμε ότι ακόμη δεν έχουν πληρώσει τις τελευταίες δόσεις της προηγούμενης δανειακής σύμβασης, διότι απλούστατα το στοίχημα γι’ αυτούς ουδέποτε υπήρξε η δήθεν σωτηρία της Ελλάδος, αλλά η καταλήστευση του Ελληνικού δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου.
 
Η πραγματική λοιπόν ημερομηνία εκλογών μπορεί να είναι πολύ μακρύτερα από όσο κάποιοι νομίζουν.
Ας μη ξεχνάμε ότι το ΠΑΣΟΚ, το ΛΑ.Ο.Σ και το περιβάλλον Παπαδήμου έχουν τοποθετηθεί ανοικτά υπέρ της επ’ αόριστον (μέχρι να εφαρμοστούν τα συμφωνηθέντα με την τρόϊκα) παράτασης της θητείας της παρούσας κυβέρνησης. Παρά τους λεκτικούς λεονταρισμούς του ο κος Σαμαράς είναι μάλλον απίθανο να  εκβιάσει εκλογές ενάντια στη βούληση των ευρωπαίων εταίρων, ιδιαίτερα τώρα μετά τις διαγραφές, όπου έχει απομείνει μόνος με το πλέον φιλελεύθερο και ευρωλάγνο υλικό της παράταξής του.
Μοναδική επομένως πιθανότητα για εκλογές απομένει η σχετική πίεση της κοινής γνώμης, ή οποία δεν θα είναι αρκετή αν περιορίζεται μόνο στην δημοσκοπική της έκφραση.

Στο μεσοδιάστημα λοιπόν θα έχουμε αλυσιτελή μέτρα ανεφάρμοστα και ανέφικτους στόχους, που θα παρέχουν το δικαίωμα στους δανειστές-εταίρους να αναβάλουν τις εκταμιεύσεις και να απαιτούν νέα μέτρα.
Και ένα λαό που θα εξαθλιώνεται και ως εκ τούτου θα ριζοσπαστικοποιείται ραγδαία αναζητώντας άμεση ικανοποίηση των αδήριτων βιοτικών αναγκών του.
Κατά την σπειροειδή εξέλιξη αυτού του φαύλου κύκλου αν τα κόμματα της παραδοσιακής αριστεράς δεν προλάβουν να διαμορφώσουν συγκροτημένη και συγκεκριμένη κοινή πλατφόρμα εξόδου από την κρίση, κινδυνεύουν να δουν τις λαϊκές μάζες να τα προσπερνάνε.
Γιατί σε λίγο όσο τα πράγματα εκτραχύνονται δεν αποκλείεται το κοινό περί πολιτικής συναίσθημα να θεωρήσει τον κο Κουβέλη ακραίο νεοφιλελεύθερο, τον Συνασπισμό υπερβολικά συντηρητικό και το ΚΚΕ …τροχοπέδη του λαϊκού κινήματος. 

Πύρρειος η νίκη των «μνημονιακών»…

Η χθεσινή κοινοβουλευτική ημέρα δεν είναι σίγουρα από αυτές για τις οποίες η Δημοκρατία δικαιούται να υπερηφανεύεται.
Ήταν όμως μια μέρα ελπιδοφόρα για τους Ευρωπαϊκούς λαούς.

Και τούτο διότι κατέδειξε ότι παρά τις πιεστικές χρονικές μεθοδεύσεις και παρά την άσκηση μιας ανηλεούς τρομοκρατικής προπαγάνδας υπήρξε ένας αξιοσημείωτος  αριθμός Ελλήνων βουλευτών, ο οποίος είχε το σθένος να αντισταθεί στο σκοταδισμό του Γερμανικού αποικιοκρατισμού και στους λεηλατικούς σχεδιασμούς διεθνών τραπεζικών και επιχειρηματικών ομίλων.

Όσοι έχουν στοιχειώδη εμπειρία από διαπραγμάτευση κατάρτισης συμφωνίας, γνωρίζουν ότι ο συντάκτης  του σχεδίου του όποιου συμφωνητικού έχει το καθοριστικό συγκριτικό πλεονέκτημα και ότι τα ανελαστικά χρονικά περιθώρια ακυρώνουν τις νοητικές λειτουργίες και συνθλίβουν τις ψυχικές αντιστάσεις του αντισυμβαλλομένου.

Υπό αυτό το πρίσμα δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η Ελληνική πλευρά υποχρεώνεται μονίμως να διαπραγματεύεται επί τη βάσει σχεδίων συμφωνητικών, που της υποβάλλονται από τους δανειστές και οι Βουλευτές καλούνται σε ασφυκτικά περιθώρια χρόνου υπό την απειλή μιας αχαλίνωτης καταστροφολογίας να επικυρώσουν κείμενα εκατοντάδων σελίδων, ασυζητητί και υπό το κράτος κομματικής πειθαρχίας.

Και είναι πράγματι απορίας άξιο πώς σε αυτή τη χώρα με  αυτή την ιστορική διαδρομή και σε αυτή την Βουλή με τόσο μεγάλο αριθμό νομικών, αρκετοί των οποίων δηλώνουν καθηγητές Πανεπιστημίου, βρέθηκαν τόσοι πολλοί που αρκετές φορές μέχρι τώρα παρασύρθηκαν σε αλλεπάλληλες εθνικές υποχωρήσεις και πολιτειακές αταξίες.

Ωστόσο χθες επί τέλους κάτω από την πίεση της υγιούς κοινής γνώμης το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας υπήρξε μια ηλιαχτίδα  ελπίδας και προοδευτικής προοπτικής γι’ αυτόν τον πολύπαθο λαό, «τον πάντοτε ευκολόπιστο και πάντα προδομένο» κατά τον ποιητή, και παράλληλα μια πυξίδα εθνικής αξιοπρέπειας και πολιτικής σοβαρότητας για το πολιτικό προσωπικό της Γηραιάς Ηπείρου, αλλά και για τους υπόλοιπους λαούς της ΕΕ, που αισθάνονται ήδη βαριά την μπότα του Γερμανικού οικονομικού επεκτατισμού.

Με αυστηρούς μαθηματικούς όρους το χθεσινό αποτέλεσμα θα μπορούσε να καταλογισθεί ως νίκη της Κυβέρνησης και του λεγόμενου «μνημονιακού στρατοπέδου». Κάπως έτσι από κεκτημένη ταχύτητα αν όχι από ασύγγνωστη αφέλεια φάνηκε να το εξέλαβε και ο Πρόεδρος της Βουλής σπεύδοντας να αναγγείλει την έγκριση του νομοσχεδίου με «ευρύτατη πλειοψηφία».

Επειδή όμως στην πολιτική και ιδιαίτερα υπό τις παρούσες συνθήκες πολύ μικρή σημασία έχουν τα συγκυριακά κοινοβουλευτικά αθροίσματα  αν είναι ανιστόρητα, ανακόλουθα προς τα ιδεολογικά και προγραμματικά προτάγματα και  κυρίως αναντοίστιχα με τα συμφέροντα και την βούληση των ψηφοφόρων, το αποτέλεσμα θα πρέπει ρεαλιστικά να αξιολογηθεί όχι απλώς ως Πύρρειος  νίκη, αλλά ως κατά κράτος ήττα των υποστηρικτών του Γερμανικού πακέτου δήωσης  της Ελληνικής επικράτειας.

Και για μεν τον κο Καρατζαφέρη κατέστη πλέον προφανές ότι μετά από τις αλλεπάλληλες ανακυβιστήσεις έχει περιέλθει σε μια ασυγκράτητη κουτρουβάλα καίγοντας και τις τελευταίες του ελπίδες αξιοποίησης της διογκούμενης λαϊκής απελπισίας.

Ο μεγάλος όμως χαμένος υπήρξε ο κος Σαμαράς, ο οποίος δεν διδάχθηκε τίποτε από τα «θανάσιμα» λάθη του κου Παπανδρέου.

Διότι ο κος Παπανδρέου στηρίχθηκε κατά την εσωκομματική μάχη της διαδοχής στην αριστερή πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ, μοιράζοντας αφειδώς υποσχέσεις για μια φιλολαϊκή και προοδευτική πολιτική. Αμέσως όμως μετά την αναρρίχηση του στην εξουσία εναγκαλίσθηκε τα πλέον συντηρητικά στοιχεία του Κινήματος εφαρμόζοντας την πλέον νεοφιλελεύθερη και αντικοινωνική πολιτική της Ευρώπης. Το αποτέλεσμα ήταν να απογυμνωθεί από τα στελέχη, που τον στήριξαν και τον ανέδειξαν και να προσδεθεί στο άρμα των εσωκομματικών του αντιπάλων, οι  οποίοι τον απαξίωσαν και τελικά τον καθήρεσαν με  σχεδόν ατιμωτικό τρόπο.

Ακριβώς έτσι και ο κος Σαμαράς αποξενώθηκε  από την αφρόκρεμα των στελεχών, που τον στήριξαν στην εσωκομματική του μάχη και απέμεινε με αυτούς που δεν τον ήθελαν, ήταν αντίθετοι στην μέχρι χθες πολιτική του και έχουν μάλλον αρνητική εικόνα στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα.

Και βέβαια οι απώλειες για αυτήν την ομάδα κομμάτων δεν περιορίζονται εκεί.

Χάνοντας και το τελευταίο ίχνος αξιοπιστίας στο εσωτερικό, τα κόμματα αυτά χάνουν και την οποιαδήποτε χρησιμότητά τους για το πολιτικό διευθυντήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το αποτέλεσμα της χθεσινής ψηφοφορίας, σε συνδυασμό με τις δημοσκοπήσεις και με τις λαϊκές κινητοποιήσεις δυσαρέσκειας, είναι πλέον ή βέβαιο ότι μειώνουν το ειδικό βάρος και απαξιώνουν την σημασία των δεσμεύσεων και των υπογραφών αυτών των πολιτικά αποδυναμωμένων πολιτικών αρχηγών και των όποιων διαδόχων τους.

Το ενδεχόμενο λοιπόν οι Ευρωπαίοι «εταίροι» να εντείνουν τις πιέσεις τους για επ’ αόριστον αναβολή των βουλευτικών εκλογών, είναι πλέον σφοδρότερα πιθανό.

Και σε μια τέτοια περίπτωση ο χρόνος μέσα στον οποίο ο κος Σαμαράς θα υποχρεωθεί σε μία ακόμη τακτική υποχώρηση θα είναι εξαιρετικά μικρός, ώστε να μπορέσει να αποφύγει ένα φαύλο κύκλο πολιτικής αναξιοπιστίας και εντεύθεν περαιτέρω συρρίκνωσης της εκλογικής δύναμης της ΝΔ, σε σημείο που πλέον και για τον ίδιο η αναβολή των εκλογών να καταντήσει ζητούμενο.

Σε κάθε περίπτωση το στοίχημα για την αριστερά είναι να οικοδομήσει συγκροτημένη και ενωτική πολιτική πρόταση και να σπεύσει για την σύμπηξη ευρύτατων συμμαχιών με τις λοιπές προοδευτικές δυνάμεις τις Ευρώπης, που αναζητούν και εκείνες διεξόδους στα κοινά με μας προβλήματα, που σήμερα ταλανίζουν τους ευρωπαϊκούς λαούς και συντομότατα θα γίνουν απολύτως κατανοητά και στο τελευταίο Ευρωπαίο πολίτη.

Το κόμμα καταντάει καθρέπτης του ηγέτη και του μοιάζει…

Σύμφωνα με δημοσίευμα των ΝΕΩΝ ο κος Ευάγγελος Βενιζέλος προκειμένου να τονώσει το καταρρέον ψυχολογικό φρόνημα των βουλευτών του κόμματός του, τους διένειμε ένα non paper όπου μεταξύ των άλλων προέβη στην παραδοχή ότι  αυτό που συμβαίνει στο ΠΑΣΟΚ συνιστά «έναν συναισθηματικό, ηθικό, πολιτικό και εκλογικό ακρωτηριασμό, που το ΠΑΣΟΚ υφίσταται στο όνομα της σωτηρίας της χώρας».

Ο συλλογισμός αυτός του Έλληνα Υπουργού Οικονομικών είναι εξαιρετικά ευφυής και ιδιαίτερα  εύστοχος (στο διαπιστωτικό του σκέλος), ιδίως αν τον κατανοήσουμε πρωτευόντως στην πανευρωπαϊκή και δευτερευόντως στην εσωκομματική του διάσταση.
Διότι πράγματι η ΕΕ, κυρίως σε επίπεδο πολιτικής της ηγεσίας, έχει περιέλθει σε μια πλήρη συναισθηματική αναισθησία, ένα πρωτόφαντο ηθικό αμοραλισμό, ένα θεσμικό και ιδεολογικό ακρωτηριασμό ναζιστικών προδιαγραφών εν ονόματι μιας δήθεν δημοσιονομικής πειθαρχίας, η οποία στην πραγματικότητα αποσκοπεί στην κερδοσκοπία συγκεκριμένων κύκλων και την επαγγελματική ανέλιξη συγκεκριμένων ατόμων.
Τουταυτό τηρουμένων των αναλογιών ισχύει και για όλα ανεξαιρέτως τα κυβερνώντα  ή εν δυνάμει κυβερνητικά Ευρωπαϊκά κόμματα, μηδέ των ελληνικών εξαιρουμένων.

Ειδικότερα δε σε ό,τι αφορά στο ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο ότι συμπτωματικά ο συναισθηματικός, ηθικός, πολιτικός και εκλογικός ακρωτηριασμός του, εδραζόμενος σε ένα απόλυτο ιδεολογικό μηδενισμό, υπήρξε εξαιρετικά βολικός για την προσαρμογή του κόμματος στην πολιτική μετριότητα,  συγκεκριμένων διεκδικητών της αρχηγίας του, καθιστώντας αυτό το κόμμα ένα επονείδιστο εξάμβλωμα της νεότερης πολιτικής ιστορίας, αλλά εξυπηρετώντας συγκυριακά τουλάχιστον τις προσωπικές στρατηγικές αυτών, οι οποίοι φρόντισαν να το ακρωτηριάσουν.

Διότι είναι πέραν πάσης αμφιβολίας  ότι ο αρχηγός οποιουδήποτε κομματικού μορφώματος οφείλει να εκφράζει «το όλον κόμμα». 

Όμως στη βάση αυτής της αναγκαιότητας στην παρούσα πολιτικά  διαστροφική ιστορική περίοδο, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τις πολιτικές φιλοδοξίες  τους, διάφοροι πολιτικοί νάνοι επιλέγουν να προσαρμόζουν τα κόμματα-στόχους στην ατομική τους μικρότητα, συγκροτώντας  τις κατάλληλες συμμαχίες σε πανευρωπαϊκό, εθνικό  και εσωκομματικό επίπεδο.

Σαλτιμπάγκοι πολιτικοί και κομπογιαννίτες οικονομολόγοι πλησιάζουν στην ημερομηνία λήξεως.

Όσο οι μήνες κυλούν γίνεται όλο και περισσότερο κατανοητό ότι η οικονομική κρίση δεν ήταν ούτε απρόβλεπτη, ούτε αναπόφευκτη, όπως αρχικά οι υπαίτιοι για την δημιουργία της επιχείρησαν να μας πείσουν.
Η παγκόσμια επιχειρηματική, τραπεζική και πολιτική ελίτ, εάν δεν σχεδίασε την πρόκληση  και δεν επιδίωξε την εξάπλωση και εμβάθυνση της κρίσης, πάντως παρότι εγνώριζε εγκαίρως την επαπειλούμενη επέλευσή της απέφυγε επιμελώς να πράξει τα δέοντα για την αποφυγή της.
 

Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος αβίαστα προκύπτει το συμπέρασμα ότι η περιβόητη οικονομική κρίση μπορεί να έχει συνθλίψει το πενιχρό εισόδημα εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, αλλά ουδόλως έχει επηρεάσει το υψηλό βιοτικό  επίπεδο του διεθνούς οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου.
Τουναντίον μάλιστα πολυεθνικές εταιρείες, αδίστακτοι τραπεζίτες και ανερμάτιστοι πολιτικοί  απολαμβάνουν λαμπρής σταδιοδρομίας  μεσούσης της παγκόσμιας οικονομικής καταιγίδας.
Η εμμονή τους δε στην εφαρμογή μιας ενορχηστρωμένης και εναρμονισμένης τακτικής, που διαιωνίζει την ύφεση και εξασφαλίζει την μαζική εξαθλίωση των ευρέων λαϊκών στρωμάτων, αποδεικνύει με ασφάλεια ότι τουλάχιστον κάποιοι συγκεκριμένοι ληστρικοί επιχειρηματικοί όμιλοι με την συνεργασία τσαρλατάνων τραπεζιτών και σαλτιμπάγκων πολιτικών έχουν βρει τον τρόπο να κερδοσκοπούν ασύστολα, επενδύοντας στην μαζική εξαθλίωση των λαών της Ευρώπης και όλου του πλανήτη.
 

Δεν είναι τυχαίο ότι η χρεωκοπία κρατών αποτελεί κερδοσκοπικό εργαλείο συγκεκριμένων «επενδυτικών» κεφαλαίων, που στοχεύουν όχι απλώς στην αξιοποίηση ειδικών χρηματιστηριακών προϊόντων, αλλά και στην επιχειρηματική «αξιοποίηση» δημοσίου, ορυκτού και παραγωγικού πλούτου.
Δεν είναι τυχαίο, που στο βωμό της εφαρμογής εναρμονισμένων υφεσιακών πολιτικών εξευτελίζονται και απομακρύνονται κακήν κακώς εκλεγμένες κυβερνήσεις και αντικαθίστανται από δοτές, συνθλίβονται υπεραιωνόβιοι δημοκρατικοί θεσμοί, καταργούνται κρατικές κυριαρχίες.
 Δεν είναι τυχαίο ότι το ίδιο συμβαίνει σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, όπου τίθενται  στο περιθώριο τα θεσμικά όργανα και υποκαθίστανται από παραθεσμικά διευθυντήρια τύπου Μερκοζί, τριανδρίες ανδρεικέλων τύπου Ρομπάι -Γιούνκερ-Μπαρόζο και διάφορες άλλες βολικές γραφειοκρατικές καρικατούρες.
 

Αυτό που δεν έχουν ίσως επιμετρήσει και αξιολογήσει σωστά στο πλάνο πανευρωπαϊκής ανθρωπιστικής καταστροφής που έχουν θέσει σε εφαρμογή, είναι η ταχύτητα αυτοσυνειδησίας των ευρωπαϊκών λαών, η ραγδαίως προϊούσα συναντίληψη της απειλής που αντιμετωπίζουν και η εντεύθεν φυσική αντίδραση, που ήδη επέρχεται και οσονούπω θα προσλάβει διαστάσεις ανεξέλεγκτης χιονοστιβάδας.
Σύντομα οι οικονομικοί εκβιασμοί και η ενορχηστρωμένη τρομοκρατία δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα απέναντι σε κοινωνίες, οι οποίες δεν θα έχουν να χάσουν τίποτε παραπάνω από την καθολική τους εξαθλίωση.

Ο Θεός να μας φυλάξει από τους (δια)πραματευτάδες;

Μια απερίγραπτη ανατριχίλα, μια ηδονική αγαλλίαση, μια άφατη εθνική υπερηφάνεια πλημύρισε αναπάντεχα τις καρδιές εκατομμυρίων Ελλήνων στο άκουσμα της λυτρωτικής δήλωσης του Αντώνη Σαμαρά εξερχομένου του Πρωθυπουργικού Μεγάρου, ότι «επί τέλους τώρα γίνεται για πρώτη φορά διαπραγμάτευση» και κυρίως ότι είναι αποφασισμένος να συνεχίσει την προσπάθειά του.

Παρέλειψε  να διευκρινίσει ο μέγας αυτός εθνικός μας ήρωας (ο επονομαζόμενος και "σπόγγος") πώς, περί τίνος και με ποιούς έκανε την διαπραγμάτευση. Αλλά βεβαίως αυτά είναι … λεπτομέρειες.
Διότι όπως έχει προσφυώς επισημανθεί  πλειστάκις, όταν βρίσκεσαι εν τω μέσω μιας ευαίσθητης διαπραγμάτευσης δεν πρέπει να αποκαλύπτεις τα σχέδια, τα  τρικ και την τακτική σου.

Εξ άλλου δε μικρή σημασία έχει αν βρίσκεσαι λάθος ώρα στο λάθος δωμάτιο και συζητάς με τους λάθος ανθρώπους. Δηλαδή τι πειράζει αν ο κος Σαμαράς ήταν στο σαλόνι του Μαξίμου και συζητούσε με τους ομολόγους του αρχηγούς των κομμάτων μνημονιακής συνεργασίας, ενώ η «διαπραγμάτευση» γινόταν με την τρόϊκα κάποια άλλη ώρα σε κάποιο άλλο σκοτεινό δωμάτιο; 
Σε τελική ανάλυση σημασία δεν έχει τι ακριβώς συμβαίνει, αλλά πώς το φαντασιώνεται κανείς.
Και στην σύγχρονη Ελλάδα πολιτική είναι η τέχνη του να επικοινωνείς την φαντασίωσή σου στον λαουτζίκο.
 
Κάπως έτσι άλλωστε μια ολόκληρη επικαιρότητα περιστρέφεται ως συνήθως σε λάθος θέμα.
Διότι το θέμα δεν είναι τι μέτρα ακριβώς θα μας επιβάλουν. Το ζήτημα είναι για ποιό άραγε λόγο θα μας συμβεί αυτό.
Περί αυτού όμως ελάχιστη έως καθόλου είναι η δημόσια συζήτηση.
 
Μας λένε απλώς ότι έτσι θα επιτύχουμε περικοπή του χρέους και θα πάρουμε και 130 εκατομμύρια για να παραμείνουμε στο ευρώ, να αποφύγουμε  την χρεωκοπία και να πάμε σε εκλογές (;).
Δεν μας λένε ότι θα μας περικόψουν εκατό εκατομμύρια, αλλά στο καπάκι θα μας χρεώσουν με εκατόν τριάντα. Δεν μας λένε ότι τα εκατό που θα περικοπούν δεν θα είναι τόσο από ξένους δανειστές, που ή έχουν ξεφορτωθεί  εγκαίρως τα ομόλογα ή τα έχουν αγοράσει σε εξευτελιστικές τιμές, αλλά από Ελληνικές τράπεζες και από ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία. Δεν μας λένε ότι από τα εκατόν τριάντα τα τριάντα είναι ούτως ή άλλως υπόλοιπο του προηγούμενου πακέτου, που καταχρηστικώς και αθετώντας την πρώτη συμφωνία καθυστέρησε να μας καταβάλει η τρόϊκα. Ότι τα τριανταεπτά θα δοθούν αμέσως στις ελληνικές τράπεζες για την «ανακεφαλαίωσή» τους.  Ότι καμιά τριανταριά θα καταβληθούν στους ομολογιούχους για την συμμετοχή τους στο PSI. Ότι δεκαπέντε θα φύγουν για το περιβόητο ομόλογο του Μαρτίου, ενώ τα ψίχουλα που απομένουν καλύπτουν δεν καλύπτουν τα υπόλοιπα τοκοχρεολύσια του τρέχοντος έτους.

Δηλαδή «άνθρακες ο θησαυρός». Για άλλη μια φορά όλα αυτά τα δισεκατομμύρια θα διολισθήσουν μαγικά στις τσέπες των επιτηδείων και των συνεργατών τους, ενώ  ο λαουτζίκος θα φορτωθεί με επαχθή χρέη μέχρι τρίτης γενεάς και στην καλύτερη των περιπτώσεων, αν το επιτρέψουν οι εταίροι μας και οψέποτε γίνουν εκλογές θα του μείνει από τα τρία …ο Σαμαράς  (Αυτό είναι μια ακόμη φαντασίωση του εθνικού διαπραματευτή μας του γνωστού με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο «σπόγγος»).

Μα θα αναρωτηθεί κάποιος αν αληθεύουν όλα αυτά τότε ψέματα είπε ο κύριος αρχηγός της αξιωματικής συγκυβέρνησης εξερχόμενος του Πρωθυπουργικού μελάθρου και δηλώνοντας υπερηφάνως ότι πρώτη φορά έγινε διαπραγμάτευση;
Η απάντηση είναι όχι. 
Ο φέρελπις αυτός φωστήρας της πολιτικής έλεγε αλήθεια.
Μόνο που παρεξηγήθηκαν οι δηλώσεις του. Αυτό που είπε ο άνθρωπος είναι ότι εισήλθε στο κλαμπ των εθνικών δια-πραματευτών και έβαλε την δική του σφραγίδα, με το ειδικό βάρος που διαθέτει, στην συντελούμενη ολοκληρωτική δια-πραμάτευση.
Πώς ήταν οι παλιοί πραματευτάδες, που γύρναγαν από ρούγα σε ρούγα και από παζάρι σε παζάρι και πούλαγαν την πραμάτεια τους;.  Ε! ένα τέτοιο πράμα επί  το μεγαλοπρεπέστερον βεβαίως-βεβαίως είναι οι εθνικοί μας πραματευτές, που εκτελούν το θεάρεστο έργο να γυρολογούν από εταίρο σε εταίρο και από «αγορές» σε «αγορές» και να ξεπουλούν τον εθνικό πλούτο, την δημόσια αλλά και την ιδιωτική περιουσία της χώρας.
 
Τώρα γιατί μίλησε για δια-πραγματευτές και όχι για πραματευτές;
Απλούστατα γιατί ο άνθρωπος ήθελε να ακριβολογήσει και το όλο αλισβερίσι δεν το κάνουν ως γνωστόν απ’ ευθείας οι τρείς κυβερνητικοί συνεταίροι, αλλά γίνεται διά του κου Παπαδήμου.

Ηθικόν δίδαγμα: Κατόπιν όλων αυτών που μας συμβαίνουν το μόνο, που μπορούμε να ευχηθούμε ως έθνος είναι "Θεός φυλάξοι" από τους εθνικούς (δια)πραματευτές.
Ας μη ξεχνάμε όμως και τον αρχαίο ημών πρόγονο, ο οποίος δεν παρέλειπε σε παρόμοιες περιπτώσεις να συμβουλεύει «Συν Αθηνά και χείρα κίνει» (ή επί το μεταγενέστερον και χριστιανικότερον «Άη Νικόλα βόηθα με. Ταράξου να σε βοηθήσω…»).
 

Κόκκινες νερομπογιές και πλαστελίνες...

Σοβαρές πιθανότητες εξακολουθούν να υπάρχουν μέχρι αυτήν την ώρα, όπως διαρρέεται από πολιτικούς κύκλους προσκείμενους στην κυβέρνηση, να αναβληθεί εκ νέου η συνάντηση των τριών πολιτικών αρχηγών με τον Πρωθυπουργό για τον τελικό προσδιορισμό των «κόκκινων γραμμών» της Ελληνικής πλευράς.

Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, που προκύπτουν από ανεπίσημες πηγές των προθαλάμων των καφενείων των τριών κομμάτων, ο λόγος της καθυστέρησης της σπουδαίας αυτής συνάντησης εστιάζεται στο γεγονός ότι μέχρι αυτή την ώρα αναζητείται το κατάλληλο υλικό για την χάραξη των περιβόητων «κόκκινων γραμμών». Διότι , όπως διευκρινίζουν οι καθ’ όλα αναξιόπιστοι αυτοί κύκλοι, από τους οποίους αντλούμε τις αμφιβόλου ποιότητος πληροφορίες μας, στις προηγούμενες συναντήσεις ο μεν κος Παπανδρέου χρησιμοποιούσε τα κραγιόνια του, ο κος Σαμαράς προτιμούσε τις νερομπογιές του, ενώ ο κος Καρατζαφέρης επέμενε με φανατισμό στις πλαστελίνες του.

Όμως, όπως τους ενημέρωσε ο κος Παπαδήμος μετά την επιστροφή από το πρόσφατο ταξίδι του στις Βρυξέλες, αυτά τα παραδοσιακά υλικά αποδείχθηκαν ακατάλληλα για να προσφέρουν μια «κόκκινη γραμμή» αρκούντως ανθεκτική απέναντι στην μαύρη και άραχλη γραμμή του Γερμανικού οικονομικού σουρεαλισμού.

Επιμύθιον: Μακάριοι οι παιδιαρίζοντες έως εσχάτου γήρατος, όμως οι «κόκκινες γραμμές» δεν γίνονται μόνο με πλαστελίνη, θέλουν αρετήν και τόλμην.