Πύρρειος η νίκη των «μνημονιακών»…

Η χθεσινή κοινοβουλευτική ημέρα δεν είναι σίγουρα από αυτές για τις οποίες η Δημοκρατία δικαιούται να υπερηφανεύεται.
Ήταν όμως μια μέρα ελπιδοφόρα για τους Ευρωπαϊκούς λαούς.

Και τούτο διότι κατέδειξε ότι παρά τις πιεστικές χρονικές μεθοδεύσεις και παρά την άσκηση μιας ανηλεούς τρομοκρατικής προπαγάνδας υπήρξε ένας αξιοσημείωτος  αριθμός Ελλήνων βουλευτών, ο οποίος είχε το σθένος να αντισταθεί στο σκοταδισμό του Γερμανικού αποικιοκρατισμού και στους λεηλατικούς σχεδιασμούς διεθνών τραπεζικών και επιχειρηματικών ομίλων.

Όσοι έχουν στοιχειώδη εμπειρία από διαπραγμάτευση κατάρτισης συμφωνίας, γνωρίζουν ότι ο συντάκτης  του σχεδίου του όποιου συμφωνητικού έχει το καθοριστικό συγκριτικό πλεονέκτημα και ότι τα ανελαστικά χρονικά περιθώρια ακυρώνουν τις νοητικές λειτουργίες και συνθλίβουν τις ψυχικές αντιστάσεις του αντισυμβαλλομένου.

Υπό αυτό το πρίσμα δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η Ελληνική πλευρά υποχρεώνεται μονίμως να διαπραγματεύεται επί τη βάσει σχεδίων συμφωνητικών, που της υποβάλλονται από τους δανειστές και οι Βουλευτές καλούνται σε ασφυκτικά περιθώρια χρόνου υπό την απειλή μιας αχαλίνωτης καταστροφολογίας να επικυρώσουν κείμενα εκατοντάδων σελίδων, ασυζητητί και υπό το κράτος κομματικής πειθαρχίας.

Και είναι πράγματι απορίας άξιο πώς σε αυτή τη χώρα με  αυτή την ιστορική διαδρομή και σε αυτή την Βουλή με τόσο μεγάλο αριθμό νομικών, αρκετοί των οποίων δηλώνουν καθηγητές Πανεπιστημίου, βρέθηκαν τόσοι πολλοί που αρκετές φορές μέχρι τώρα παρασύρθηκαν σε αλλεπάλληλες εθνικές υποχωρήσεις και πολιτειακές αταξίες.

Ωστόσο χθες επί τέλους κάτω από την πίεση της υγιούς κοινής γνώμης το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας υπήρξε μια ηλιαχτίδα  ελπίδας και προοδευτικής προοπτικής γι’ αυτόν τον πολύπαθο λαό, «τον πάντοτε ευκολόπιστο και πάντα προδομένο» κατά τον ποιητή, και παράλληλα μια πυξίδα εθνικής αξιοπρέπειας και πολιτικής σοβαρότητας για το πολιτικό προσωπικό της Γηραιάς Ηπείρου, αλλά και για τους υπόλοιπους λαούς της ΕΕ, που αισθάνονται ήδη βαριά την μπότα του Γερμανικού οικονομικού επεκτατισμού.

Με αυστηρούς μαθηματικούς όρους το χθεσινό αποτέλεσμα θα μπορούσε να καταλογισθεί ως νίκη της Κυβέρνησης και του λεγόμενου «μνημονιακού στρατοπέδου». Κάπως έτσι από κεκτημένη ταχύτητα αν όχι από ασύγγνωστη αφέλεια φάνηκε να το εξέλαβε και ο Πρόεδρος της Βουλής σπεύδοντας να αναγγείλει την έγκριση του νομοσχεδίου με «ευρύτατη πλειοψηφία».

Επειδή όμως στην πολιτική και ιδιαίτερα υπό τις παρούσες συνθήκες πολύ μικρή σημασία έχουν τα συγκυριακά κοινοβουλευτικά αθροίσματα  αν είναι ανιστόρητα, ανακόλουθα προς τα ιδεολογικά και προγραμματικά προτάγματα και  κυρίως αναντοίστιχα με τα συμφέροντα και την βούληση των ψηφοφόρων, το αποτέλεσμα θα πρέπει ρεαλιστικά να αξιολογηθεί όχι απλώς ως Πύρρειος  νίκη, αλλά ως κατά κράτος ήττα των υποστηρικτών του Γερμανικού πακέτου δήωσης  της Ελληνικής επικράτειας.

Και για μεν τον κο Καρατζαφέρη κατέστη πλέον προφανές ότι μετά από τις αλλεπάλληλες ανακυβιστήσεις έχει περιέλθει σε μια ασυγκράτητη κουτρουβάλα καίγοντας και τις τελευταίες του ελπίδες αξιοποίησης της διογκούμενης λαϊκής απελπισίας.

Ο μεγάλος όμως χαμένος υπήρξε ο κος Σαμαράς, ο οποίος δεν διδάχθηκε τίποτε από τα «θανάσιμα» λάθη του κου Παπανδρέου.

Διότι ο κος Παπανδρέου στηρίχθηκε κατά την εσωκομματική μάχη της διαδοχής στην αριστερή πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ, μοιράζοντας αφειδώς υποσχέσεις για μια φιλολαϊκή και προοδευτική πολιτική. Αμέσως όμως μετά την αναρρίχηση του στην εξουσία εναγκαλίσθηκε τα πλέον συντηρητικά στοιχεία του Κινήματος εφαρμόζοντας την πλέον νεοφιλελεύθερη και αντικοινωνική πολιτική της Ευρώπης. Το αποτέλεσμα ήταν να απογυμνωθεί από τα στελέχη, που τον στήριξαν και τον ανέδειξαν και να προσδεθεί στο άρμα των εσωκομματικών του αντιπάλων, οι  οποίοι τον απαξίωσαν και τελικά τον καθήρεσαν με  σχεδόν ατιμωτικό τρόπο.

Ακριβώς έτσι και ο κος Σαμαράς αποξενώθηκε  από την αφρόκρεμα των στελεχών, που τον στήριξαν στην εσωκομματική του μάχη και απέμεινε με αυτούς που δεν τον ήθελαν, ήταν αντίθετοι στην μέχρι χθες πολιτική του και έχουν μάλλον αρνητική εικόνα στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα.

Και βέβαια οι απώλειες για αυτήν την ομάδα κομμάτων δεν περιορίζονται εκεί.

Χάνοντας και το τελευταίο ίχνος αξιοπιστίας στο εσωτερικό, τα κόμματα αυτά χάνουν και την οποιαδήποτε χρησιμότητά τους για το πολιτικό διευθυντήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το αποτέλεσμα της χθεσινής ψηφοφορίας, σε συνδυασμό με τις δημοσκοπήσεις και με τις λαϊκές κινητοποιήσεις δυσαρέσκειας, είναι πλέον ή βέβαιο ότι μειώνουν το ειδικό βάρος και απαξιώνουν την σημασία των δεσμεύσεων και των υπογραφών αυτών των πολιτικά αποδυναμωμένων πολιτικών αρχηγών και των όποιων διαδόχων τους.

Το ενδεχόμενο λοιπόν οι Ευρωπαίοι «εταίροι» να εντείνουν τις πιέσεις τους για επ’ αόριστον αναβολή των βουλευτικών εκλογών, είναι πλέον σφοδρότερα πιθανό.

Και σε μια τέτοια περίπτωση ο χρόνος μέσα στον οποίο ο κος Σαμαράς θα υποχρεωθεί σε μία ακόμη τακτική υποχώρηση θα είναι εξαιρετικά μικρός, ώστε να μπορέσει να αποφύγει ένα φαύλο κύκλο πολιτικής αναξιοπιστίας και εντεύθεν περαιτέρω συρρίκνωσης της εκλογικής δύναμης της ΝΔ, σε σημείο που πλέον και για τον ίδιο η αναβολή των εκλογών να καταντήσει ζητούμενο.

Σε κάθε περίπτωση το στοίχημα για την αριστερά είναι να οικοδομήσει συγκροτημένη και ενωτική πολιτική πρόταση και να σπεύσει για την σύμπηξη ευρύτατων συμμαχιών με τις λοιπές προοδευτικές δυνάμεις τις Ευρώπης, που αναζητούν και εκείνες διεξόδους στα κοινά με μας προβλήματα, που σήμερα ταλανίζουν τους ευρωπαϊκούς λαούς και συντομότατα θα γίνουν απολύτως κατανοητά και στο τελευταίο Ευρωπαίο πολίτη.