Πολύ αργά για δάκρυα…

Οι Γάλλοι στην εποχή της ανασυγκρότησης είχαν δύο Καρόλους. 

Τον Κάρολο το μέγα (Charles le grand), όπως αποκαλούσαν τον αείμνηστο Ντε Γκολ, θεμελιωτή της πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας και τον Κάρολο το μικρό ( Charles le petit), όπως συνήθιζαν να αποκαλούν τον ανεπανάληπτο Σαρλ Αζναβούρ, ο οποίος αν και Αρμένης στην καταγωγή , ήταν κάτι σαν εθνικός τους τραγουδιστής.

Εμείς έχουμε τον δικό μας τον Κάρολο, πρόεδρο της καθημαγμένης Δημοκρατίας μας, ο οποίος  τουλάχιστον κατά την πρώτη θητεία του, φαινόταν να συνδυάζει και το μεγαλείο της πολιτικής και την ευαισθησία του πολιτισμού. 

Γιατί βέβαια στην ιστορία των θεσμών συχνά δεν παίζει ρόλο το μέγεθος των χωρών, αλλά το ειδικό βάρος των ανθρώπων, που τους επανδρώνουν.

Στη δεύτερη θητεία όμως τα πράγματα δεν εξελίσσονται, όπως θα ταίριαζε στον Κάρολο της πρώτης πενταετίας. Για την ακρίβεια η υπόθεση λίγο απέχει από το να εξελιχθεί σε χρονικό μιας μετάβασης από το μεγαλείο στην μικρότητα.

Ευφυής πολιτικός ο Πρόεδρος, αντιλήφθηκε τα σκούρα και έσπευσε να κάνει διορθωτικές κινήσεις. Παραχώρησε το μισθό στο Δημόσιο, επιδόθηκε σε διπλωματικές «ταρζανιές». 

Επεστράτευσε τον Ζαν Λαγκ, ακόμα και την μνήμη της λατρεμένης μας Μελίνας. Παρά ταύτα η αρνητική εικόνα της κοινής γνώμης δείχνει να είναι μη αναστρέψιμη.

Η περίπτωση όμως του κου Παπούλια δεν είναι η μόνη.

Συλλήβδην και αθρόως οι περισσότερες φίρμες της πολιτικής ζωής του τόπου, ιδιαίτερα όσοι έχουν εμπλακεί ενεργά στην διακυβέρνηση της χώρας και την εφαρμογή του μνημονίου, προσπαθούν όπως-όπως να σωθούν από τον πολιτικό αρμαγεδδώνα, που επαπειλείται.

Άλλοι εξομολογούνται ότι δεν διάβασαν το μνημόνιο. 

Άλλοι κλαψουρίζουν ότι δεν τους έφθασε ο διαθέσιμος χρόνος. ‘

Άλλοι ότι ήταν γραμμένο στα αγγλικά.

Αρκετοί αποτολμούν να προσχωρήσουν οψίμως στον αντιμνημονιακό χώρο. Αναζητούν νέα πολιτική στέγη, συστήνουν συμμαχίες, ιδρύουν καινούργια κόμματα.

Στον αντίποδα κάποιοι άλλοι εγκαταλείπουν τον παλιότερο αντιμνημονιακό τους βερμπαλισμό και προβάλλουν εαυτούς ως νέους εθνοσωτήρες.

 Οι πλέον αδίστακτοι τυχοδιώκτες προσπαθούν να γαντζωθούν στην εξουσία μεταθέτοντας στο αόριστο μέλλον  τις εκλογές, ή μεθοδεύοντας μετεκλογικές συγκυβερνήσεις.

Μάταιος κόπος.

Οι αθλιότητες της τελευταίας δεκαετίας, που μάλιστα συνεχίζονται με εντεινόμενο ρυθμό έχουν επιφέρει μια ριζική ποιοτική αλλαγή στην κοινή γνώμη.

Όσοι ευθύνονται για την κατάντια της χώρας δεν πρόκειται με θεατρινισμούς και υποκρισίες να κοροϊδέψουν ξανά τους πολύπαθους πολίτες αυτού του τόπου.

Πολύ αργά για κροκοδείλια δάκρυα…

Τα  ευρήματα των δημοσκοπήσεων είναι και εύγλωττα  και ξεκάθαρα.

Ένα τεράστιο αντιμνημονιακό ρεύμα διχάζει δραματικά οριζοντίως και καθέτως την Ελληνική κοινωνία.

Λίαν συντόμως οι παλιές κοινωνικές, πολιτικές, κομματικές και λοιπές διαφορές θα εξαφανισθούν. Πολλώ μάλλον θα ξεφτίσουν τα καλαμπούρια δημόσιοι-ιδιωτικοί υπάλληλοι, μεγαλόμισθοι-χαμιλόμισθοι, «συνεπείς» -χαρατσοφυγάδες  και άλλα παρόμοια.

Η κυρίαρχη αντίθεση θα είναι μια. Μνημονιακοί-Αντιμνημονιακοί.

Κάποτε λέγαμε για την κυβέρνηση Καραμανλή ότι για να γλυτώσει κανείς από την χιονοστιβάδα πρέπει να προλάβει  να παραμερίσει. Ούτε η αντίθετη, ούτε η παράλληλη κίνηση μπορεί να τον σώσει.

Αυτή τη φορά δυστυχώς δεν θα πρόκειται για χιονοστιβάδα.

Θα είναι ολόκληρο το βουνό που θα δούνε να κατρακυλάει…